Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’There’s a difference between a great love and the right love. I’m supposed to hunt you down and murder you. He’s -‘’
‘’He’s supposed to do what?’’
‘’Don’t you get it? We aren’t meant to be in a relationship. I’m not made for you, he is; this is your chance at happiness. You think you shouldn’t want it, ‘cause you haven’t had it for a while now and it scares you, - but you deserve your fairytale.’’
‘’We make our own fairytales.’’
‘’Only when we have to.’’
De bloemen die hij met zich had meegebracht, gooide hij ontgoocheld neer op het trottoir. Rozen, gerbera’s, bladeren; allen waren voorbereid op de honderden schoenen die hen zouden doodtrappen.
‘’Why did you just do that?’’
‘’Because of what you said earlier.’’
‘’About being happy? Jack, that’s not the most important thing. People don't write sonnets about being compatible or novels about shared life goals and stimulating conversations; the great loves are the crazy ones.’’
Stilte. Gekleurde auto’s raasden hen voorbij, terwijl de klanken van sirenes hen om de oren vlogen.
‘’You love him, don’t you?’’ murmelde hij.
‘’Yes, but not like I love you. Chris and I, it’s different. It’s lighter, more simple. He makes me happy.’’
‘’And I don’t?’’ In zijn toon kon men horen dat haar woorden hem hadden geraakt.
‘’What we have, is a great love. It's complicated, intense, all-consuming. No matter what we do and how much we fight, it will always pull us in. What's mere happiness than the face of all that, right?’’
Hij wist niets uit te brengen, zij wel; ‘’I’m willing to suffer for love.’’
x

We could be romantics for life
Go wild with our scars unhealed
x
{option}

x
Tussen de planken sijpelde zonlicht naar binnen. De ochtend was aangebroken; tijd om te ontwaken en zich gereed te maken voor een nieuwe dag, - maar hij maakte dat ze het bed niet wilde verruilen voor een heerlijke ochtenddouche. De armen die haar omhelsden, het gezicht dat haar haren aanstoot en de warmte die haar overspoelde; niets wilde ze kwijtspelen, opdat ze betwijfelde of deze slaaphouding ooit nog zou terugkeren.
Haar vingers beminden elk stukje huid in een straal van vijf centimeter. Dalend en toen weer dezelfde weg terug omhoogkomend, om nadien wederom haar hand te laten rusten op de plek waar zij urenlang zijn bovenarm had omsloten alsof het de hare was.
De ogen waren gesloten, een lichte glimlach onthulde zich op haar gelaat.
‘’How I wish the night lasted longer.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geen beweging had zich voorgedaan. Het waren haar woorden die haar ontwaken hadden aangekondigd, in plaats van haar lichaam zelf. Bewegingsloos bleef ze in zijn armen liggen met enkel klanken voor hem om op te merken. Hij glimlachte. "Good morning, freckles." Hoewel hij nu wist dat ze wakker was, bleef ook hij roerloos liggen in de positie waarin ze vannacht beide dan toch in slaap waren gevallen. Het voelde te aangenaam voor hem om nu ineens achterwege te laten. Dat zij hetzelfde vond, was wel gebleken aan het feit dat ook zij geen moeite had gedaan om zich ook maar een centimeter te verroeren. Ze vond immers dat de nacht te snel voorbij was gegaan; hij beaamde dat.
"We don't have to get up right away though," droeg hij aan. "We have all day, all morning at least, before we have to leave." Het waren ook zijn eigen verlangens die in zijn uitspraken schuilden. De zin om te vluchten was al aan hem ontsnapt vooraleer de nacht aangebroken was. Hij verheugde zich er niet op om weer een auto in te stappen en vele kilometers hiervandaan af te leggen, om een zo groot mogelijke afstand te doen ontstaan. Liever bleef hij zo met haar liggen. Doende dat hun leven voor even normaal was en ze niet op de vlucht waren, maar slechts twee mensen waren die affectie zochten en zichzelf verloren in deze begeerte.
Haar vingertoppen streken week langs zijn huid. Zijn ene arm gleed langzaam van haar hoofd af naar beneden, haar de vrijheid gegeven om wat meer te kunnen bewegen, mocht ze dit willen. Hij liet het simpelweg afdwalen tot aan haar schouderbladen om daar deze grip weer te kunnen vestigen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Freckles. Hij zei het weer, dezelfde bijnaam als die hij haar tijdens hun eerste ontmoeting had gegeven. Geamuseerd hief ze haar wenkbrauwen op. ‘’Good morning, handsome larkspur,’’ kaatste ze hem terug.
Eens hij zijn hand langzaam naar haar schouderblad had verplaatst, kantelde ze haar hoofd zo dat ze in een ietwat ongemakkelijke positie zijn hoofd van onderen kon bezichtigen. Haar rechterhand hield zijn arm vast, - haar ogen waren gelegen op de rossige, doffe lipen die slechts enkele centimeters van de hare waren verwijderd. Was het te vroeg om de kusbarrière te breken? Was het te vroeg om de dekens van hen af te slaan en haar handen op zijn lichaam rond te laten zwerven alsof ze het zojuist tot zich had geeigend? Wat wilde hij nu eigenlijk van haar?
Haar blik daalde af naar zijn borst, daar waar ze zijn littekens en moedervlekken bestudeerde in de hoop dat haar hunkering naar te willen bemind worden met meer dan alleen een omhelzing, zou worden verijdeld. Hij verwarde haar.
Na een misgelopen gedachtewisseling in een Italiaans restaurant, dwaalden ze gisterenmiddag voor uren stilzwijgend door de stad. Het was een tijdbestek van ongemak, treurnis en onenigheid, dat door misplaatste interpretaties en verzwijgingen waren toegebracht en dat passief toch weer begon terug te keren. Hij bleef dingen achterhouden, al dan niet bewust. Hun lichamen waren dan wel in de armen gedrukt van de ander, - het bleef onduidelijk wat zijn bedoelingen achter al deze intimiteit was. Hield hij haar slechts bij zich om haar tevreden te stellen of om zijn affectie te volstaan?
De woorden die hij na zijn groet had uitsproken, waren het ene oor in en het andere oor weer uitgegaan. Halfslachtig lag ze erbij, totaal verzonken in eigen gedachten. Deze omhelzing, - het voelde verdomd goed, maar hij was niet met dezelfde intenties. Natuurlijk niet, wat zag hij nu ook in haar? Geen toekomst in ieder geval.
Terughoudend trok ze zich terug uit zijn greep, hem geen blind toegediend eens haar voeten de grond bereikten en de gordijnen het zonlicht binnenlieten.
‘’Where are we heading today?’’ vroeg ze hem, onderwijl ze naar schone kleren in de plastic tasjes zocht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een bijnaam die hij al lang niet meer had gehoord, ving hij op gedurende haar plezierige woorden. Waarom hij precies zo genoemd werd was voor hem even onhelder als hoe ze erop kwam om hem uit het niets weer zo te noemen, maar ze zou hem niet horen klagen. Het gaf hem even de herinneringen terug aan het gala van de universiteit en dat zorgde al voor een kleine glimlach op zich.
Toch was dit hem geen lange tijd gegund. Tegen zijn voorstel in voelde hij haar tussen zijn armen vandaan glippen, waarna ze aan hem ontsnapte en zonder meer op stond. Op zijn opmerking kreeg hij geen antwoord. Liever dan erop in te gaan, leek ze hem te negeren en hem compleet links te laten liggen. Geen blik werd meer op hem geworpen en het was haar rug waar hij tegenaan kijken moest. De onwetendheid over wat er ineens met haar aan de hand was begon genadeloos toe te slaan onderwijl hij zich talmend van haar afwendde, peinzend over haar plotselinge verandering van bui.
Hij voelde zich op de een of andere manier aangesproken door haar gedrag. Het idee dat hij wat verkeerds gezegd of gedaan had bleef maar door hem heengaan en zelfs toen ze uiteindelijk wat geheel anders uitbracht, had hij zijn motivatie al verloren om de sfeer weer te proberen terug te brengen die ze eerst nog hadden gehad. Hij schudde simpelweg zijn hoofd. "I don't know." Het gesprek kapte hij hiermee af, met een zucht ook van het bed opgestaan. De omgeving ontvluchten was alles dat in hem opkwam. Hij wilde haar niet naar een grens toe hebben gedreven waarvan hij niet wist, laat staan dit erger maken; het laatste waar hij zin in had was een discussie starten omdat hij klaarblijkelijk wat gedaan had, waar ze mee begon te zitten.
Verzonken in zijn eigen denkweg pakte hij zijn rugzak van de vloer af. Zijn shirt van de vorige dag pakte hij van het bed af, met deze in zijn handen een weg gebaand naar de badkamer. "I'm gonna take a shower," mompelde hij voor zich uit. "Won't take long."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Heel kortaf bracht hij zijn antwoord naar voren. I don’t know, hij wist het niet. Hij had er niet eens één tel over nagedacht toen hij het verkondigde; het kon hem niet schelen wat ze hem zojuist had gevraagd.
Verwonderd keek ze hem na toen hij zijn rugzak en shirt opraapte van de houten ondervloer. Had haar vertrek hem zo dwarsgezeten dat hij terstond het pand wilde verlaten? Nee, ‘shower’ was wat hij uitbracht.
Ze stond hem aan te gapen alsof hij zojuist de meest bizarre uitspraak ooit heeft gedaan. Het waren niet de woorden die haar lieten opkijken van haar bezigheid, - Adoria kon immers plaatsen dat hij zich maar al te graag wilde ontdoen van al de huiduitwaseming die hij gisterennacht aangeboden kreeg toen haar lichaam zijn torso bijwoonde.
; - het was de barsheid in zijn ondertoon. Haar optreden had hem aangezet tot het ondermijnen van de sfeer. Hij wilde de situatie en zijn sentiment niet verduidelijken; hij wilde het terughouden en zocht bij deze een uitvlucht om in te schuilen. De douche, er was geen voor de handliggendere locatie dan die.
Hoewel Adoria normaliter de stilte wilde opheffen door haar handelingen en opmerkingen goed te praten, hield ze zich die ochtend bedaard. In haar optiek was er niet iets om zich voor te verontschuldigen. Hij was de boosdoener, - opzettelijk rommelen met haar gevoelens. Wat dacht hij wel niet?
Het shirt en ondergoed nam ze in haar rechterhand beet, hem nog een laatste blik gegund voordat ze zich bezighield met het wegleggen van alles wat ze zojuist had opgepakt.
‘’Of course,’’ murmelde ze ietwat zwaarmoedig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het douchen had hem wat meer tot rust doen komen. In alle stilte had hij de tijd gehad om na te kunnen denken en alles te herhalen in zijn hoofd, ditmaal kalm en zonder frustratie. Hij wist ook wel dat hij zich misschien wat anders had gedragen dan hij had moeten doen. Het weten van waarom ze reageerde en deed zoals ze deed, had hij tenslotte niet gehad. Het had nog de nasleep van de volle maan kunnen zijn of voor hoever hij wist, had het helemaal niets met hem te maken gehad. Wederom voelde hij zich wellicht aangesproken door iets waarvoor hij zich niet aangesproken had moeten voelen. Hij had haar met rust moeten laten op een andere wijze, dan wat geërgerd en ongeïnteresseerd de situatie uit de weg te gaan en zich op te sluiten in de badkamer. Het was hoe dan ook een slechte gewoonte waar hij niet zo snel vanaf kon komen.
Na een kwartier had hij dan ook in een andere bui de motel kamer weer betreden, wat bedaarder als eerst en minder verzonken in zichzelf. Hij ging zwijgzaam op het bed zitten en keerde zich naar Adoria met een beetje betwijfeling zichtbaar in zijn ogen. "Sorry." Een hand haalde hij door zijn haar, de natte en zware plukken voor zijn voorhoofd wegstrijkend in de hoop om zichzelf misschien ietwat af te leiden van de situatie waar hij ze in had gebracht. "I guess I'm just having a little trouble with myself at the moment. Didn't mean to take that out on you, so I left the room. Not in the best way possible. I know."
Een van zijn mondhoeken ging wat aarzelend omhoog, een lichte maar ongemakkelijke glimlach openbaard die even standhield. "Anyways, I just felt this vibe that something's bothering you," vertelde hij. "What's wrong?

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Niet langer kletterde water in onbewogen stralen neer op de porseleinen tegels onder hem. Hij had de douche uitgezet en bewandelde de badkamer in rust. Binnen nu en drie minuten kon ze hem in de kamer verwachten en dan, - zou hij zich uitdrukken in woorden of zou hij, net zoals gisteren, het zwijgen ertoe doen en het initiatief aangaande het verbreken van de stilte bij haar leggen?
Hij stapte de kamer binnen. Geen woord. Getracht zo nonchalant mogelijk weg te kijken in de laatste paar bladzijdes van Crime and Punishment, beluisterde ze hoe hij zijn weg in de ruimte voortzette. Hij, gekleed in het shirt dat hij gisteren eveneens droeg, nam plaats op het bed en sprak openlijk over hetgeen wat hem op dit moment humeuriger maakte dan hij normaal gesproken was. Hij was de ruimte ontvlucht om bij zinnen te komen en was hierin geslaagd; hij klonk en oogde bedaard, op die ene lichte, ongemakkelijke glimlach na.
De starheid week. Hij wist haar ongelooflijk sentimenteel te maken wanneer hij zich tegenover haar verontschuldigde en met oprechte bedoelingen interesse in haar welzijn toonde. In een fractie van seconde kon hij haar ontstemmen, maar ook verblijden; hij hoefde alleen maar zijn excuses aan te bieden en zij zou doen alsof het voorval zich nooit had voorgedaan. Liefde maakt blind, zeggen ze.
Het boek legde ze weg op het krakkemikkige, houten kastje naast haar. Een ogenblik hield ze de stilte vast, gekeken naar het weer buiten (het was bewolkt, de zon scheen slechts in de verte door) vooraleer ze zich tot hem wendde.
‘’What am I to you?’’ vroeg ze. ‘’Some lost soul that just fulfils the loneliness inside or am I more than that?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze zweeg niet. Er werd hem ook niets verwijtends toegesmeten of een weigering teruggekaatst, omdat ze er geen zin in had of er niet over praten wilde. Het verbaasde hem enigszins om een keer uit iemands mond te horen wat hem of haar daadwerkelijk dwarszat.
De vraag had hij evenzeer niet verwacht. Ze zette hem wel voor het blok door hem direct te vragen wat ze wilde weten, in plaats van er een beetje omheen te draaien en hem te respecteren voor hoe hij was. Adoria wist inmiddels al goed hoe hij in elkaar stak en dat hij lastig kon praten over zijn gevoelens of alles dat door hem heen ging, was misschien zelfs wel een understatement.
Het kostte hem dan ook even om terug te antwoorden, zijn ogen gevestigd op de vloer onder zijn voeten en zijn vingers drukkend in het laken onder zich, dat nog net over de matras randen heen viel. Alsof de steun van het bed onder zich hem de moed kon geven om dan toch te verwoorden waar ze hem naar vroeg, al wist hij wel beter.
"You are not just something to make loneliness disappear. Never thought you'd think that that's the case." Als ze dat werkelijk waar was geweest, hadden ze nu al meer nachten gehad zoals die van een paar dagen geleden, en hadden ze grotendeels verstrengeld in elkaar gelegen om alle frustratie en verlangens eruit te gooien. Hij gebruikte haar niet maar haar opmerking was hier wel voor nodig geweest, voor hem om dat te beseffen.
Want wat was het eigenlijk tussen hen? Ze bezette zijn gedachten vaker dan hij tot nu toe door had gehad, hij maakte zich meer zorgen over haar dan elk ander individu en wanneer ze te dicht bij elkaar komen, leek hij zich amper meer in te kunnen houden. De grenzen overschrijden had hij al te vaak gedaan in haar bijzijn. Iets wat hij tot hun ontmoeting nog nooit in zijn hoofd had gehaald, omdat de gevolgen daarvan te vernietigend waren om te kunnen verduren. Hij voelde zich tot haar aangetrokken maar op een andere manier dan hij met Aurelie had gevoeld. Waarom wist hij ook niet.
"I've never had this strong urge to keep someone close to me. I've been in relationships before but-" Voor kort zwijgend, schudde hij zijn hoofd. "I don't know. I like you, a lot. In a way I'm not supposed to." Zijn gevoelens uitleggen nu het erop aankwam was voor hem lastig, waardoor hij zich des te meer ongemakkelijk begon te voelen met alles wat hij nog uitsprak. Het weten hoe zij erop zou reageren ontbrak immers ook. Ze had al eerder aangegeven met haar aura dat ze wat voelde, maar wat als het dan toch alleen door die nacht was gekomen en het nu verdwenen was? Of wat als ze zich weer had gerealiseerd wat ze wel niet riskeerden hierdoor en ze nu niet anders kon dan hun wegen toch laten splitsen, doende dat niks ooit gebeurd was?
Of hij klaar was voor een relatie was voor hem ook een groot raadsel. Nadat Aurelie hem verlaten had voor iemand anders, had hij zich zo afgezet van alles en iedereen dat hij gezworen had alleen maar op zichzelf te vertrouwen. Hij was toen al in een put beland, maar wat als ook deze keer het weer bergafwaarts liep en het buiten zijn macht lag om hier verandering in te brengen? Hij wist niet of hij zich er dan evenzeer goed uit redden kon zoals de vorige keer op het nippertje en met veel energie en moeite gebeurd was.
Hij zuchtte. "Sorry, I'm not good at this."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"You are not just something to make loneliness disappear. Never thought you'd think that that's the case."
De sereniteit continueerde hij. Mijmerend bezichtigde hij het hout onder hen en masseerde hij het laken dat de onzindelijkheden van het matras in haar schoonheid bemantelde. Seconden, beleefd als minuten, waren aan hen voorbijgegaan toen hij woorden uitbracht. Het was gedaan met de eeuwenlange verzwijgingen; hij bewandelde het pad naar open- en oprechtheid, ook al had hij het hier flagrant moeilijk mee.
Hij ontnam haar van al haar erbarmelijke aannames rond zijn begeertes. Hun intimiteit was niet het resultaat van het willen vervagen van de barrière tussen eenzaamheid en niet-eenzaamheid. Hij wilde bij haar zijn en haar bij zich houden, als in; hij liet zich graag omringen door haar klanken, gelaatsuitdrukkingen en lichaam, - als in; hij beminde haar presentie, - als in; hij droeg haar, als individu, liefde toe. Hij verwoordde het echter anders. I like you a lot, ik ben op jou gesteld, maar op welke manier? Niet op die akelige, vriendschappelijke manier. Het was net alsof hij het waarheidsgehalte van al zijn zojuist uitgesproken openbaringen niet tot het maximum wilde drijven, te bang geweest om haar te zeggen dat hij in feite van haar hield en wel op die moorddadige, uit vuurzee ontsproten manier.
Een zucht rolde over zijn lippen, waarna hij zich wederom verontschuldigde. Dit was het moment waarop ook zij weer op de voorgrond begon te treden. ''Don't apologize for things you don't have control over.''
De tussenruimte tussen hun lichamen was minimaal eens Adoria de stoel had verruild voor een plek naast hem op het bed; het niet willen betreden van zijn intieme zone was een waarde die ze al veel eerder in de wind had geslagen. Haar hand bevoelde de zijne, hun vingers raakten nadien met elkaar verstrengeld. Gemeend, maar toch met een lichte glimlach ging ze op zijn opmerkingen in toen ze zich weer tot hem had gewend. ''Love is strange, no matter the words we speak in rage and the appalling silence we constantly inarm, we'll always be drawn to each other, - even though it's dangerous, even though it's odd.''
Hun verhouding was eigenaardig. Hij leek in geen enkel opzicht op haar; hij was sportief, redelijk ingetogen en gesloten, terwijl zij niet sportlievend, in het oog springend en heel open was, - en toch wist hij haar zo aan te trekken dat ze niet een dag zonder hem kon, al waren het slechts fantasieën van hem en haar die haar urenlang overrompelden.
Wat kon ze nog meer uitbrengen? Hem zeggen dat wat hij voelde, die ontzettende onwetendheid over zijn eigen gevoelens, doodnormaal was voor iemand van zijn leeftijd? Nee, te voor de hand liggend. Haar ogen daalden af naar hun handen en bleven daar twee tellen rusten voordat ze zijn ogen opzocht.
''I'm in love with you.''
x

‘’Buying bread one morning I was reminded of how essential you once were to me,
of how, waking with the dawn’s ligt or drifting in te dark I would reach for you,
of how, looking from sky to street to window to face I would note details,
store them somewhere safe in order to share my views of the world with you, later on.

Placing the loaf into the carrier bag and leaving the shop I thought how strange life is,
how sometimes it will all change around, how overnight omens and portents become weather,
and how something as ordinary as bread becomes the pivot point of an ordinary morning,
as if its importance was something other than a brief excuse to leave your flat for a while.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze suste zijn excuses. De afstand verging nadat ze de stoel voor het bed verlaten had en ze naast hem kwam zitten, waarbij zijn laatste bescherming die geuit kon worden in afstandelijkheid, verdween. Hij kon zich niet langer terugtrekken. Wanneer ze hem vertellen zou dat ze niet hetzelfde voelde of wanneer zij de rationele van hen twee zou spelen, vertellend dat die keuze onmogelijk was en het hun leven op het spel zou zetten, had hij geen kant om op te keren. Geconfronteerd met zijn uitspraak van zonet staarde hij voor zich uit. Wetend dat hij zich te veel versproken had of wellicht een grens had overschreden, die geen van hen zelfs al bereiken mocht.
Maar niks hiervan bleek waar te zijn. Wanneer haar ogen de zijne even verlieten en kort op het laken leken gericht te worden, zoals ook de zijne er uiteindelijk weer op belandden, sprak ze datgeen uit wat hij in zijn wildste dromen nog niet uit haar mond had horen komen. Ze had ook gevoelens voor hem. Meer dan dat; ze had dezelfde brandende verlangens in zich spoken die ook hij had voelen opkomen, al vanaf het moment dat ze beide in volle kwetsbaarheid door de drank hun begeertes voor elkaar hadden geuit.
Een glimlach liet hij zien. Voor een moment wist hij niet waar hij kijken moest, maar al gauw keek hij dan toch op om zijn blik op de hare te vestigen. Wat er daarna gebeurde, ging voor hem als vanzelf. Zijn lippen zochten naar de hare en werden er lieftallig op gedrukt om er de zoen te planten die hij al die tijd weer had willen ervaren. Zachtmoedig ruste zijn hand in haar nek, een paar plukken van haar haar warm tegen zijn handpalm voelen drukken. Het was juist dat ene ogenblik dat zijn gedachten als verdoofd waren gebleven. Er heerste een stilte in zijn hoofd in plaats van een chaos, dat wat enkel Adoria voor elkaar had gekregen in al die jaren dat zijn gepeins zich op had gebouwd. Ongekende rust kwam ervoor terug. Een prettige sereniteit terwijl het enige wat door hem heen ging, de warmte van haar lippen vormde.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Uit de donkere lucht viel een trage motregen. Het matte schijnsel van de bebouwing reikte tot dertig meter boven de daken en de verlichte druppels vormden tezamen een wazige stolp over het domein.
De bleke bladeren van de olijvenboom drukten tegen het raam, terwijl de ranken van de peultjes zich om de houten picknicktafel hadden gewikkeld. Rozenbottelstruiken trilden in de zachte wind en afval waaide over de grond. Het weer stond in contrast met de onvoorziene, maar aangename sfeer hierbinnen. Voor het eerst sinds tijden waren ze openlijk intiem met elkaar; geen drank die hen genadeloos in haar greep had en geen pijn die maakte dat ze bij elkaar wilde zijn.
Hij gaf haar een zweem van een glimlach terug. Adoria kon het niet laten om hem in zich op te nemen toen hij de moed bij elkaar had verzameld om haar ditmaal voor een langere periode in de ogen te kijken. Die bloedmooie ogen, tedere lippen, strakke kaaklijnen, - hij was moorddadig schoon.
Ze wachtte op een openbaring uitgedrukt in woorden, daden, gelaatsexpressies, - op wat dan ook, behalve op die onophoudende lachende trek van hem. Hij treiterde haar indirect met zijn gezwoeg, liet haar afwachten in onzekerheid totdat hij zich langzaamaan naar haar voortbewoog en al haar begeertes beantwoordde met één handeling.
Hij kuste haar.
Alles was stil, als verzonken in een honderdjarige slaap. Ze had eerder zijn lippen op de hare gevoeld en kon zich exact nog herinneren hoe het voelde om deze te toucheren alsof zij de hare waren, maar die keer schreed heel anders voort dan de huidige omstandigheden van nu en de kus ervoer ze dan ook heel anders dan toen. Het moment was aanzienlijk teerhartiger; beiden hadden zich in een kwetsbare positie gewurmd, onbeschonken en geheel doelbewust.
Berustend ging ze in op de kus en bracht ze haar hand discreet naar zijn wang. Hartstocht is als een mechanisme. Het samenstel van schepsels die ieder door een eenzelfde afwezendheid van controle in de watten zijn gelegd, al dan niet gewild, brengt het luisterrijke brouwsel tot stand; een weerspiegeling van diens innerlijke dromen. Hij wilde haar en zij wilde hem. De dagen in twijfels over de liefde waren voorbij; hun affectie voor elkaar was bij deze hardop verduidelijkt.
Hij wist haar met deze omsluiting weker te maken dan ooit te voren. Al was ze niet zo gedreven om zijn tot gevoelens tot het uiterste te ontsluieren, lag hij nu al naakt onder haar.
Heel passief trok ze zich van zijn lippen terug. Haar ogen openden zich, maar de tussenruimte tussen hen bleef minimaal. Hun hoofden raakten elkaar nog steeds en haar hand bleef op zijn wang liggen. Hij omzeilde iedere gelegenheid die hij had om de warboel aan gemoedsaandoeningen - die zij bij hem opwekte - in slechts een paar woorden aan de dag te leggen. Ze wilde dat hij haar woorden zou herhalen, dat ook hij haar zou vertellen dat hij stapel op haar was. Hij moest het gezegd hebben, zonder zou ze de kamer niet verlaten.
‘’Say it,’’ bracht ze haast fluisterend uit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was haast onvoorstelbaar voor hem geweest hoe elk beetje verlangen aan werd gewakkerd. Alsof ze beide nooit haar slaapkamer hadden verlaten die avond, en ze zich nog altijd in diezelfde avond bevonden om alles opnieuw te beleven. Nergens had hij meegemaakt wat hij nu ervoer. Hoe hij eerder enorm piekerde en zijn hoofd vol liet stromen met chaos, werd elk beetje bezigheid nu gesmoord door de zoen en het gevoel van haar lichaam tegen de hare. Het effect dat ze op hem had was voor hem ongekend. Hij was normaliter erg goed in zich inhouden en alles wat er in hem brandde, was geenszins zo heftig dat hij zich er niet tegen verzetten kon. Nu bleek het tegenovergestelde het geval te zijn; hij liet zich meeslepen in de begeertes en een hitte begon zich in hem voort te zetten, nu haar lippen de zijne hartstochtelijk verstreken.
Wanneer ze deze beëindigde liet ze hem hunkerend naar meer achter. Haar hand behield echter haar grip zoals ook de zijne langs haar nek bleef liggen, de afstand behouden voor wat het was. De opmerking die ze hem stelde kwam stapvoets bij hem binnen. Hij moest het zeggen, maar wat was er nog overgebleven voor hem om te zeggen? Hadden zijn acties niet al genoeg bekend? Had hij haar niet net nog verteld dat hij haar leuk vond op de manier die voor hen beide gewoonweg verboden was?
Zijn duim streek zachtaardig over haar nekvel. "I'm in love with you as well," fluisterde hij uiteindelijk terug. "I think I already have been all this time." Hij glimlachte. Enerzijds voelde het vreemd voor hem om dit uit te spreken en voelde de kwetsbaarheid erg oncomfortabel. Toch bood het hem ook rust op de een of andere wijze, nu hij voor zijn intense gevoelens uit was gekomen en zij meegaf dat het wederzijds was.
Hij dwaalde af naar haar lippen, daar kort blijven haken uit verlangen voor hij weer opkeek. "Let's just stay here for a little while, if that's alright with you?" De energie om nu al verder te gaan had hij niet. Hij wilde dat dit zorgeloze gevoel bleef, dat hij voor nu met haar aan zijn zijde in deze kamer blijven kon en ze voor even konden ervaren alsof er niets was veranderd aan hun levens. Alsof ze niet in levensgevaar waren en deze dag slechts in teken stond van het openbaren van hun gevoelens, alsof zijn vader hen niet op de hielen zat om het leven van zowel hem als haar in elkaar te laten storten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Met satisfactie hoorde ze zijn openbaring toe. Haar amuse in het gezicht kwam almaar duidelijker naar voren naarmate de tijd verstreek en zij zijn woorden niet één, maar drie keer in haar hoofd herhaalde. Hij was verliefd op haar, durfde zelfs toe te geven dat hij al een hele tijd in de ban was van die aangewakkerde vlam. Het was hemels om nu eens te kunnen weten hoe hij precies over haar voelde.
Net op het moment dat ze uit voldoening een voldane kus op zijn mond wilde drukken, sprak hij. Adoria knikte, begreep waar zijn wil vandaan kwam. Geen haast, nooit niet.
‘’Of course.’’ Haar woorden bracht ze minder luid naar voren dan normaal en wederom verscheen een glimlach op haar effen gelaat. Ze sloeg gade hoe hij eerst haar lippen in zich opnam en daarna haar ogen. Die omwenteling gaf voor haar de doorslag om de speelse ondertoon in haar stem weer te demonstreren, hierbij doende alsof het voorval van net - waarin hij haar optreden achteloos in de wind sloeg door zich op te sluiten in de douche - zich nooit had voorgedaan. Hij wilde meer, maar hij kon zich er niet toe aanzetten om die verlangens in praktijk te brengen. Hij bleef omzichtig, een trek van hem die ze ergens wel adoreerde.
Haar hand op zijn rechterwang trok ze terug. De afstand tussen hun lichamen werd beetje bij beetje vergroot en bereikte zijn orgelpunt toen ze opstond van het bed en de hoogte inging. Jack’s linkerhand bleef ze te allen tijde vasthouden, deze niet gewild in te ruilen voor een hondse leegte.
Haar begeerte drukte ze uit in een order. Hem werd niet de mogelijkheid gegeven om de ‘gewilde smeerlapperij’ met de nek aan te zien. Adoria was direct en schaamde zich niet om hem openlijk te vertellen over haar lust naar seks. Hij wilde hetzelfde, geen enkele man dankte een minnespel af, - al was het in de douche waar hij enkele minuten geleden nog heel bekwaam zijn lichaam in waste.
Met een geamuseerde blik keek ze op hem neer. ‘’Come shower with me. I don’t want to leave you in silence,’’ - en ik wil dat jij mij berijdt, waarbij de opkomende liederlijkheid terstond bewzijkt onder het gewicht van de warme, innemende waterstralen die onze lichamen begaan en verlaten wanneer zij de koude ondergrond reiken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze stemde tot zijn geluk in. Hij hoefde zich niet langer zorgen te maken over een uittrede die ze binnen nu en een half uur zouden moeten doen, dat wat hem zijn laatste beetje stress ontnam. Ze zaten nog goed hier. Een kamer hadden ze tot hun beschikking, hun spullen hadden ze nog aan hun zijde en ze konden elk moment dat ze nog konden rusten, goed benutten. Waarom zouden ze de hotelkamer nu al verlaten en deze sfeer verpesten, als ze ook nog even genieten konden?
Zijn hand gleed van haar nek af, deze door de hare laten omhullen om zo de handgreep met liefde in stand te houden. Hij keek stilletjes toe hoe ze zich wat van hem weg loodste. Ze was opgestaan, had haar ogen nog altijd op de zijne gehouden maar ditmaal neerkijkend op zijn gedaante. Een vermakelijke blik werd binnen de kortste keren aan hem verraden.
Anders dan instemmen deed hij niet. Zijn glimlach bleef behouden onderwijl hij opstond, haar vingers met de zijne verstrengeld. Hij trok haar teder met zich mee naar de badkamer. Het wachten op haar om een tafereel in stand te zetten dat ze net nog met woorden uit had gebracht, deed hij niet. Het besluit om haar mee te nemen stond al vast en daarmede verlangde hij er evenveel naar als dat zij dat deed, om samen met haar een douche te delen, zelfs met het weten dat hij er zelf net onder vandaan kwam.
De badkamerdeur liet hij zacht achter hen in het slot vallen; het omkleden volgde daarna al vanzelf, dat wat ze beide doorgingen in stilte al dan ze soms blikken uitwisselden om dan toch hun ogen over elkaars lichaam te laten glijden. Waar de plotselinge begeertes vandaan kwamen, vormde voor hem een raadsel dat hij niet oplossen wilde.
Glimlachend zocht hij haar uiteindelijk weer op onder de waterstralen van de douchekop. Zijn handen haar heupen omklemmend zoals hem inmiddels gewoon begon te worden, wanneer ze de intimiteit weer op hadden gezocht. "You are so beautiful.." Hij liet zijn vingers van zijn linkerhand langs haar rugwervels omhoog glijden om ze vervolgens naar de voorzijde van haar schouders te verplaatsen, al strelend gaande over haar huid onderwijl zijn pupillen deze weg volgden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Roest hing aan de douchekop, die als uitspansel boven het gammele bad waar ze nu met beide voeten in stonden gelokaliseerd was. De ruimte waarin de water-stralen in het bereik waren van hun lichamen was minimaal. Aan beide weerszijden hadden ze te maken met crèmekleurige, in haar optiek afzichtelijke muren die geen droge draad aan het lijf hadden. Het moment waarop ze zich gedeeltelijk moest omdraaien om het zeep-blok in handen te krijgen, was problematisch en uitzonderlijk oncomfortabel. De motelkamer deugde niet, was niet gemaakt om een liefdes-koppel in onder te brengen.
Hij liet zijn vingertoppen langs haar rugwervels rijzen naar de voorzijde van haar rechterschouder. Genietend van iedere aanraking die hij op haar uitoefende, liet ze zich overweldigen door alles wat hij in haar los maakte. Begerigheid, genot, affectie en verlangens naar meer, - meer van deze gewilde en aangename handtastelijkheid.
Hij complimenteerde haar en streelde haar huid. Haar gelaatsexpressie werd als sneeuw voor de zon vergezeld door een oncontroleerbare glimlach die zijn lieflijke uitingen in haar opwekten.
De waterstralen raakten hem, al was het meer zijzelf die de bewegingsvrijheid onder de douchekop met haar lichaam bezet hield. Enkele centimeters deinsde ze achteruit, ervoor gezorgd dat haar rug net de muur niet toucheerde, zodat hij meer in de ban was van het water dan zij.
De bovenste laag van het zeepblok werd vloeibaar. Haar gezicht trok weg toen ze deze met haar vingers naar haar gezicht bracht en de geur in zich opnam. Het had iets weg van een oude, muffige en goedkope damesgeur.
‘’Oeh, this one smells musty,’’ murmelde ze.
Haar vingertoppen bewandelden discreet de ontsieringen die zich in de huid van zijn bovenlichaam betoonden. Secondenlang observeerde ze de resterende schade van ongelukken, gevechten en molestatie voordat ze het zeepblok tegen zijn lichaam aanduwde en traagzaam zijn lichaam in ciculaire bewegingen begon in te zepen.
Ze wilde hem vragen naar zijn grote hoeveelheden littekens, maar kon zich hiertoe niet aanzetten. Hun douche-sessie wilde ze niet in duigen laten vallen door een onderwerp aan te kaarten, waar hij allesbehalve gedesinteresseerd over kon spreken. Het was ook niet haar bedoeling om het verleden op te halen, net nu het zo goed tussen hen ging. Aldus trachtte ze de ontsieringen in de wind te slaan door zich te focussen op wat hij haar eerder zei.
‘’What do you think is so beautiful about me?’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld