Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
De ogen van Lynn lichtte op bij het idee om mee te mogen naar die zaak. 'Ja graag zelfs! Ik ga graag mee!' Zei ze enthoustiast. Deze dag werd stukje bij beetje beter. Hij bleef maar drinken, waardoor hij zometeen niet zou kunnen rijden, en ze mocht ook nog eens mee naar de zitten én de PI! Lynn glimlach bevroor echter toen hij sprak over "ophalen". Ophalen? Als in, Sem zou gaan rijden? Lynn hield deze glimlach op haar gezicht. 'Zal ik anders rijden? Dan kunt u zich voor de zitting nog even eh... ontspannen? Dat is ook zeer belangrijk weet u.' Vertelde Lynn zéér overtuigend. Hoopte ze.
'Maar over de zitting...' Lynn zette haar ellebogen op tafel en liet haar hoofd rusten op haar handen. 'Is de heer Borsch schuldig aan doodslag?' Vroeg ze oprecht geïnteresseerd. 'En wie is de advocaat van de aanklager? Is het een bekende of een beginner?' Lynn zag haar glas ijsthee aankomen en glimlachte naar de ober uit blijk van dank. Er dwarrelde drie ijsklontjes in haar klas, met een schijfje citroen aan de rand van het glas. Ze nam een slok. Het verbaasde haar dat zelfs de ijsthee hier al een niveau hoger was. Maar aan de andere, dat mocht wel voor die prijs. Lynn zette haar glas weer neer, waarna haar blik terugkeerde naar Sem.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sem keek naar Lynn die zichtbaar blij was met het nieuws dat ze mee zou mogen naar de zitting. Hij nam een slok van zijn wijn en keek haar aan. 'De aanklager is het Openbaar Ministerie. Er is in deze zaak geen tegenpartij. Het slachtoffer is wel aanwezig, maar haar advocaat is morgen verhinderd. Je zult dus morgen enkel drie rechters zien, een griffier en een officier van justitie. De OvJ is natuurlijk de aanklager namens het OM.' Legde Sem haar uit. 'De advocaat van het slachtoffer is een oudere advocaat, maar niet erg bekend. Ze is geloof ik 55 jaar oud en is al 30 jaar advocaat. Toch heeft ze nooit echt de media gehaald met haar zaken. Jammer, ik ken haar goed.' Sem nam wederom een slok van zijn wijn en keek haar aan. 'Mocht je ooit interesse hebben in het ontmoeten van anderen advocaten, dan moet je dat maar vragen. Ik ken er genoeg die je wat over hun vakgebied zouden willen leren. Ik ben immers enkel gespecialiseerd in strafrecht en daarbij behorend tbs en cold case zaken.' Natuurlijk was dit rechtsgebied ook interessant, maar Sem kon zich indenken dat Lynn ook wilde proeven van andere rechtsgebieden.
De ober kwam met het eten voor hen allebei en hij glimlachte vriendelijk naar ze. 'Bedankt.' Mompelde Sem en hij dronk zijn glas leeg. Dit glas gaf hij aan de ober mee en vroeg direct om een nieuwe. Ineens schoot het hem te binnen dat Lynn vroeg of zij morgen zou moeten rijden. Dan zou Sem zich nog voor kunnen bereiden op de zitting en nog even kunnen ontspannen. 'Als je in mijn auto wilt rijden, mag je dat ook gewoon vragen hoor.' Lachte hij en hij keek haar serieus aan. 'Dan mag het ook wel namelijk.' Vertelde Sem haar en hij sloeg zijn benen over elkaar. Nu hij al zoveel gedronken had in korte tijd, voelde hij de drank al enigszins in zijn ledematen. Zijn armen en benen voelden al wat zwaarder en zijn ogen leken trager te functioneren.
'Nou, smakelijk!' Hij sneed een stuk vlees af en deed dit in zijn mond. Vervolgens at hij het op en proefde de heerlijke aroma's van het vlees in zijn mond. De pittige smaak van het wild vlees. Ook de frietjes die hij erbij had gekregen waren perfect. Handgemaakt natuurlijk en met heerlijke grove zeezout erop. Kon het nog beter? Sem genoot er zichtbaar van en hij leek er al wat van op te knappen. Hij had de hele dag immers niet echt gegeten...
'Dus ik haal je morgenochtend om half negen op. Dan zijn we om kwart voor negen bij de rechtbank. Oh ja, jij mag rijden ja.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn besloot het maar bij de illusie van Sem te houden dat zij graag in zijn auto wilde rijden. Het was voor zijn en haar eigen bestwil. Ze nam nog een slok van haar ijsthee terwijl Sem aan zijn vierde glas drank begon. Ergens wilde ze hem stoppen, hij moest morgen geen kater hebben. Bij zijn volgende glas zou ze hem stoppen. Ook dit was voor zijn eigen bestwil. Wat had hij eraan als hij wel vroeg ging slapen maar kostsmisselijk wakker werd en zo niet in staat was om goed te presteren morgen? Ze zuchtte even. Nee, zo ver zou het vast niet komen.
'Maar is hij schuldig? Heeft hij al bekend?' Vraagde Lynn nogmaals. Ze nam een hap van een salade. Het was verbazingwekkend lekker. De salade mocht wel 20 maal duurder zijn, maar was ook veel lekkerder. Ergens kon ze nu begrijpen waarom Sem hier kwam eten nu hij hier toch het geld voor had. Misschien zou zij dat dan ook gaan doen. Elke week, nee, elke dag naar een super luxe restaurant. Geld over de balk smijten, in dure auto's rijden, dure kleding, luxe make-up, groot huis... Alles. Maar, wat daarna? Wat wil je hebben, als je alles al hebt? Wat is er dan nog over? Lynn prikte in een stukje sla en at het op. Ze keek Sem aan. Zou Sem zich op die manier voelen? Zou hij zich doelloos voelen? Want waar werkt hij nu eigenlijk voor? Waar heeft hij zijn baan nog voor nodig? Met zoveel geld, zoveel dingen die hij al heeft, had hij al met pensioen kunnen gaan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
'De heer Borsch heeft naar mij toe bekend, maar niet naar de aanklager. In de rechtbank zal hij dus vol blijven houden dat hij het niet gedaan heeft, ondanks dat ik beter weet. Ik moet zijn wensen opvolgen en zal dus pleiten voor vrijspraak. Er schort wat aan bewijsmateriaal dus de kans is zeer groot aanwezig dat hij inderdaad op vrije voeten komt. Het is het woord van meneer Borsch tegen dat van zijn vrouw. Er was verder niemand bij, geen getuigen, niks niet. De buren hebben niets gehoord of gezien en zo is het erg lastig om iemand te veroordelen. Er is waarschijnlijk geen overtuigend bewijs dat de heer Borsch schuldig is aan dit misdrijf.' Sem stak een stuk vlees in zijn mond en kauwde erop.
Veel mensen vroegen zich vaak af waarom Sem nog werkte als hij al zoveel had. Zijn passie lag echter niet bij het verdienen van geld, maar bij het helpen van mensen die juridische hulp nodig hadden. Dit bracht natuurlijk veel geld met zich mee, maar het was niet de hoofdzaak waarom Sem nog zoveel werkte. Een tijd geleden had hij geprobeerd minder te werken, maar dit was bij hem niet geslaagd gebleken. Sem kon simpelweg niet zonder zijn werk en was er altijd mee bezig. Zijn gedachten gingen continu over zijn cliënten en de zaken die hij had. Ja, het was misschien doelloos als je al zoveel geld had, maar wat moest je dan? Thuis gaan zitten zonder doel? Altijd op vakantie? Ook die dingen werden op ten duur saai. Hij had gewoon geluk gehad dat hij zoveel bekende grote zaken mocht doen. Als het anders was gelopen, had ook hij nu hard moeten werken voor zijn geld en had hij niet zo'n groot huis, dure pakken en dure auto's gehad. Dan was zijn hele leven waarschijnlijk totaal anders.
Sem keek richting Lynn en dronk zijn glas leeg. Vervolgens bestelde hij weer een nieuwe en voelde zich al wat dronken worden. Af en toe zakten zijn ogen dicht en zakte zijn hoofd wat naar beneden toe. Het was voor Sem een goede voorbereiding op een zitting, hoewel veel mensen hem daarin niet konden begrijpen. Je moest het proberen voor je het kon begrijpen. Althans, dat was Sem zijn mening in deze kwestie.
Hij hikte in zichzelf en keek naar Lynn. 'Sorry... Zo bereid ik me vaak voor op een grote zitting. Komt wel goed.' Hij wreef door zijn ogen heen en keek naar zijn half lege bord. Omdat hij altijd zo weinig at, zat hij nu al vol. Ach, gooi maar tientallen euro's weg, wat boeit het?!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn zuchtte. Als dit zijn manier was van voorbereiding kon ze hem niet stoppen. Maar ze kon hem zo wel helpen. 'Waarom verdedigt u hem? Als het gaat zoals u wilt, dan staat er straks iemand op vrije voeten. Iemand die schuldig is... Dat is toch niet rechtvaardig?' Natuurlijk, Lynn wist ook wel dat het begrip "rechtvaardig" in twijfel gebracht kon worden. Maar het voelde niet goed. 'Ik bedoel dit niet op een vervelende manier, begrijp me niet verkeerd maar, het voelt niet goed. Een schuldige op vrije voeten? Is dat niet wat we zouden moeten voorkomen?' Lynn prikte weer in haar salade. En nog een keer. En toen nog een keer. De salade was nog steeds lekker, en toch verloor het zijn smaak. Een schuldige op vrije voeten zetten? Zelf zou Lynn hier absoluut niet mee kunnen leven. Maar op heb moment dat de rechter besluit en bepaald of Borsch schuldig is te ja of te nee, kan het ook niet meer worden teruggedraaid. Volgens de ne bis in idem-regel mag je namelijk nooit tweemaal voor één zaak voorkomen. Zelfs al zou hij daarna zeggen dat hij het wel was, zou hij nog steeds geen straf krijgen. Lynn nam een paar slokken van haar ijsthee. Het knaagde aan haar. Maakte het dan niet uit voor een advocaat of zijn cliënt schuldig was te ja of te nee? Als de cliënt het wilt, dan pleit je 'm maar vrij? Zoiets kon toch niet goed zijn? Moeten we zoiets accepteren in deze moderne maatschappij?

(Lol heb serieus mijn maatschappijleerboek opgezocht omdat ik de ne bis in idem-regel vergeten was oeps xD)

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer Sem naar haar luisterde, begon hij even te lachen. Natuurlijk was het goed wat hij deed. Dat was het klusje waar hij voor werd aangenomen. Natuurlijk was het in theorie zo dat een schuldige vast moest komen te zitten, maar hij werkte voor de verdachte. Hij kon moeilijk bepleiten dat hij levenslang moest krijgen of tien jaar. Dat kon gewoon niet! Hij keek haar daarom ook doordringend aan en dronk zijn wijn op. 'Nou ja kijk Lynn. Ik word door hem aangenomen om hem te verdedigen. In principe wil ik ook nooit weten hoe het verhaal echt zit. Ik bekijk de zaak juridisch gezien en volg daarbij het verhaal wat mijn cliënt mij vertelt. In het geval van de heer Borsch was dat dus dat hij denkt gedrogeerd te zijn. Laat hij nu een hoop medicatie slikken waardoor dit nog wel eens goed uit kan pakken... Maar goed, wat ik dus bedoel is dat het voor mij niet uitmaakt of een verdachte ook echt schuldig is. De verdachte wilt vrij komen en daar verzint hij een verhaal voor. Dat verhaal zal ik volgen, maar ik mag zelf niet liegen. Als ik het verhaal volg wat de verdachte mij vertelt, kan ik niet liegen, omdat ik niet weet hoe het echt zit. Zelfs nu meneer Borsch mij de waarheid verteld heeft, kan ik niet ineens wat anders gaan vertellen, omdat hij bij zijn verklaring wilt blijven en die moet ik volgen. Als ik lieg, schend ik mijn ambt en dat mag niet. Wat ik niet weet, kan niet aan me knagen, maar helaas heeft de heer Borsch het zelf verteld. Daarom brengt deze zaak extra stress met zich mee, omdat ik heust wel weet dat hij vrijgelaten wordt, aangezien het OM niet genoeg bewijs heeft. Helaas weet ik daarbij ook dat er een schuldige op vrije voeten komt en dat knaagt aan me. Dag en nacht.' Hij keek haar gestrest aan en bestelde nog een nieuw glas wijn. 'Zal ik je na dit glas maar thuis brengen? Ik denk dat je hier niet met me wilt zitten als ik eenmaal... Emotioneel word of hoe ik dat moet benoemen. Het zal niet prettig voor je zijn en je moet me op de goede manier zien en niet... Op deze.' Vertelde hij aan Lynn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn sloeg haar vork op de tafel. 'Hoe kunt u dat accepteren?!' Barstte Lynn uit. 'Als advocaat bent u er toch om mensen te helpen, niet om criminelen weer op de straat te zetten?!' Lynn schrok van haar eigen uitbarsting. Ze beet hard op haar lip. 'Excuses, ik heb niet het recht om daar zo over te spreken.' Zei ze met een zachte stem. Ze dronk haar glas ijsthee leeg. Een groot deel van de gasten in het restaurant had op dit moment de ogen op haar gericht. Het was ongemakkelijk. Ze hield niet van dat soort aandacht. Zeker niet op dit soort momenten. Lynn haalde even diep adem.
'U heeft gedronken, ik kan u dus onder geen enkele voorwaarde laten rijden. Ik zal u naar huis brengen.' Zei ze met een misschien iets té formele stem. Alsof ze hem zou kunnen laten rijden. Vijf alcoholishe dranken en zijn rijgedrag leek haar geen goed plan. Lynn's ogen gleden heel even naar die van Sem, maar ze keek snel weg. Ze schaamde zich en toch voelde het goed om haar mening te verdedigen. Op een manier dan. Ze hoopte alleen dat hij niet al te boos zou gaan worden. Want schijnbaar begreep ze niet wat hij zei. Al hoewel, dat dénkt hij. Ze begreep het wel, maar het paste niet bij haar visie van rechtvaardigheid. Schuldigen moesten achter slot en grendel, punt uit. Maar als zij de enige was met die mening, hoe kon zij zich dan ooit verdedigen tegen zoveel andere personen die misschien een andere visie hebben over deze kwestie? Ze zuchtte. Deze dag was zojuist weer erger geworden.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij had raar naar haar gekeken toen ze zo naar hem uitviel. Hoe durfde ze dat te doen?! Het was dat hij gedronken had, anders had hij haar even duidelijk gemaakt dat hij het niet tolereerde dat ze zo tegen hem sprak. Sem was opgestaan en wankelde wat op zijn benen. Kwaad en zwijgend strompelde hij naar de kassa om te betalen. Hij gaf er een fooi bij van honderd euro, en liep vervolgens wankelend richting zijn auto. Zonder Lynn ook nog maar een blik te gunnen. Hoe had ze hem zo voor paal kunnen zetten in zijn vaste restaurant? Niet iedereen hoefde te weten dat hij advocaat was! En dat ze zo begon te schreeuwen was helemaal uit den boze.
Doordat hij zo in gedachten zat, viel hij bijna om terwijl hij liep. Sem wist nog net zijn evenwicht te bewaren en hield zich toen snel aan zijn auto vast toen hij deze had bereikt. Het was nu al vrij laat en Sem snapte niet dat Lynn nog niet had staan springen om thuis te komen. Dat hij zoveel werkte, wilde niet zeggen dat Lynn hier ook tot zo laat mee bezig moest zijn. Voor haar was het gewoon van negen tot vijf en dan klaar. Voor Sem was het van zes tot zeven meestal en dan thuis verder. Hoewel Lynn het blijkbaar nodig vond om langer dan die acht uur te blijven.
Sem gaf de sleutels van de auto aan Lynn en ging zelf aan de bijrijderskant zitten. Hij liet zichzelf in de stoel zakken en deed de gordel slapjes en onhandig om. Zijn handen leken niet meer goed te kunnen functioneren door zijn huidige staat. 'Ik hoop dat je mijn huis nog weet te vinden.' Mompelde hij slaperig en hij zakte wat weg in de stoel. De drank kon hem helpen om in slaap te komen en dat was precies wat hij nodig had. Vandaag had hij op kantoor al zoveel gedaan, dat hij thuis niet perse wat hoefde te doen. Dat zorgde er dus voor dat hij direct zou kunnen gaan slapen en met zoveel alcohol in je lichaam, ging dat vaak erg goed.
Sem glimlachte wat in zichzelf en sloot zijn ogen. Tijd om te slapen, ze waren nu toch nog niet bij zijn gigantische huis. Hij was benieuwd naar hoe Lynn zijn huis zou gaan vinden, hoewel hij haar geen rondleiding kon geven nu hij zoveel gedronken had en amper kon lopen. Ach, die rondleiding kwam vast nog wel... Sem wist niet waarom, maar hij had een goed gevoel bij Lynn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn voelde zich vreselijk. Hij was boos. Hij keek haar niet eens aan. Toch moest ze door. Deze stageplek was alles voor haar, en als ze hier ontslagen werd kon ze nergens meer werken. Lynn nam de sleutels aan en ging achter het stuur zitten. Waarom moest hij dan ook dronken worden, dan had hij zichzelf naar huis kunnen rijden. Maar na er nogmaals over na te denken vond ze het beter om hem maar dronken te laten worden. Voor de nationale veiligheid van het verkeer.
Lynn startte de auto en begon te rijden. Zij volgde in ieder geval nog wel de regels van het verkeer. Ze hoorde klassieke muziek aan staan. 'Bach's viool concerto voor twee violen in D mineur, Vivace...' Mompelde ze. Ze had nooit verwacht dat Sem ooit intresse zou hebben gehad in klassieke muziek. Zachtjes neuriede ze mee met de muziek. Zelf hield Lynn wel van klassieke muziek. Ze speelde vroeger viool en piano, maar de laatste jaren heeft ze daar geen tijd meer voor gehad. Haar studie vergde veel van haar.
Een rood stoplicht liet haar zachtjes afremmen, zodat de auto op tijd stil stond. Kijk, zo moest je rijden. Rustig en voorzichtig. Niet zodat je geen boete zou krijgen, maar zodat je geen ongelukken zou krijgen. Lynn zuchtte diep. Ze merkte dat ze vandaag eigenlijk heel veel had gezucht. Maar vandaag was dan ook een rare dag geweest.
Na een paar minuten reed Lynn voor het huis van Sem. 'We zijn er meneer.' Zei ze. Lynn haalde de sleutel uit het slot van de auto waardoor de motor uit ging. Ze was nog steeds verbaasd over het feit dat hij zo'n groot huis in bezit had. En dat terwijl hij niet eens veel ouder was.

(Ik heb nog niet eens nagedacht over de leeftijd van mijn karakter... oeps)

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Onder de autorit naar huis was hij in slaap gevallen. Toch had dit voor hem niet lang geduurd, want de rit naar huis was immers niet zo lang. Zodra de auto stopte, opende hij zijn ogen en hij keek richting zijn huis. 'Kun je even mee lopen om de deur te openen? Ik denk niet dat het me lukt...' Als je erg dronken was, was het vaak lastig om de sleutel in het stopcontact te stoppen. Ook hier was Sem meerdere malen achter gekomen in de afgelopen maanden. Vandaar dat hij het nu maar bij voorbaat aan haar vroeg, zodat hij niet voor verrassingen zou komen te staan bij de deur.
Sem duwde de deur van de auto met zijn voet open en klom eruit. Vervolgens rekte hij zich uit en begon hij over het pad te lopen richting de grote deuren. Het hek was automatisch gesloten en wederom beveiligd. De grote voordeuren zagen er chique uit en de grote lantaarns langs het pad en bij de deuren verlichtte alles duidelijk. Was er geen goed licht geweest, dan was het toch een stuk onaangenamer om te kijken naar dit hele uitzicht.
Inmiddels was hij bij de voordeur aankomen en keek hij door het raam naar binnen. Het was helemaal donker thuis en hij zag door het raam dat de schoonmaakster geweest was. Alsof hij zelf schoon ging maken, echt niet! Eens per week kwam de schoonmaakster. Sem was zo vaak van huis weg, dat het niet vaker nodig was. Het enige wat de schoonmaakster niet mocht doen, was zijn werk opruimen. Dat was voornamelijk gevestigd in zijn kantoor, maar ook in de zitkamer. Overal lagen wel stapels dossiers en bergen papier, maar toch was het huis goed onderhouden van binnen en van buiten.
'Oh ja, morgen komt de tuinman...' Had hij in zichzelf gemompeld terwijl hij onbegonnen op de deur klopte. Alsof er iemand open ging doen als er niemand thuis was. Hij was natuurlijk de enige persoon die hier woonde. Soms kon het wel eenzaam zijn. Het huis was zo gigantisch en dan kon het soms wel saai zijn om hier alleen te zitten. Iets wat natuurlijk vrij logisch was als je ging kijken naar hoe hij leefde. Hij had geen vrienden, familie zag hij niet, hij was nog steeds single en had alles wat hij wilde, behalve mensen om dat mee te delen. Sem was erg ongemakkelijk rondom mensen en wist nooit wat hij moest zeggen. Je kon wel stellen dat zijn sociale vaardigheden erg slecht waren en deze vereiste wat verbetering, maar hoe zou hij dat kunnen doen als hij altijd al zo geweest was?
'Kun jij de deur openen?'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
(Dat met je voet de deur open doen doet me echt denken aan Wolf of Wallstreet met die lambourgini XD)

Lynn stapte de auto uit en liep achter Sem aan. Ze pakte de sleutel van zijn huis uit zijn handen en deed de deur open. Wie klopt er nou op zijn eigen deur? Ze schudde haar hoofd en liet Sem naar binnen gaan. 'Vergeet niet genoeg water te drinken voor u naar bed gaat. Dat kan een kater voorkomen. U moet natuulijk morgen in optimale staat zijn zodat u...' Lynn beet op haar lip zodat ze geen dingen ging zeggen die ze niet wilde zeggen. 'Zodat u morgen uw cliënt goed kan verdedigen.'
Ze ging op zoek naar een lichtknopje. Dit huis was zo groot, konden de lichtknopjes ook niet wat groter? Ah, daar is het. Ze deed het licht aan zodat Sem nog wat zou kunnen zien. 'Als u morgen last heeft van hoofdpijn kunt u het beste wat melk nemen en daarna een aspirine.' Lynn keek naar Sem. Ze had het goed verknald, dat wist ze. Maar hé, misschien liet de kater hem wel vergeten van vanavond? Misschien vergeet hij gewoon dat hij een stagaire had ingehuurd en hoefde ze niet meer terug te keren. En anders, alleen al vergeten van haar boze uitval zou al genoeg zijn. Ze was ook een idioot. Wie gaat er nou zo tegen zijn of haar baas in? Ook al komt het niet overeen met jouw principes, met jouw mening, in deze maatschappij zijn er nog steeds rangen. En zijn rang was hoger dan dat van haar. Veel hoger. Zo iemand hoor te met respect te behandelen ten alle tijden. En hier komt Lynn, de grootste idioot op de wereld, die zich laat meeslepen met haar emoties. Ja, deze dag was ge-wel-dig.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De deur werd geopend en Sem stapte naar binnen toe. Het huis was koud van binnen, omdat hij er de hele dag niet geweest was. In de hal stond een stoel waar hij op neerplofte en hij staarde doelloos voor zich uit. 'Ja, ja dankjewel.' Had hij haar toe gemompeld terwijl hij zijn hoofd achterover legde op de rugleuning. Zijn ogen sloten zich en zijn hoofd zakte wat scheef. Zijn mond zakte open en zijn handen lagen slap op zijn schoot. Zelfs nu was hij al in slaap gevallen, omdat hij simpelweg zo enorm moe was. Sem mompelde wat in zijn slaap over eenzaam zijn en draaide zichzelf goed in de stoel. Erg comfortabel lag het niet, maar zijn bed was ergens in één van de vele kamers boven en dat was voor hem te ver lopen. Vandaar dat de stoel hier stond om ook te kunnen slapen als dat nodig was.
Toch werd Sem al snel weer wakker en dit na slechts een minuut of vijf. Hij keek op zijn horloge en stond langzaam op. De jonge advocaat keek naar de thermostaat en zette deze wat hoger, waarna hij het alarm van zijn huis instelde zodat hij gewekt zou worden als iemand in probeerde te breken. Natuurlijk gebeurde dit bijna nooit, maar je wist tegenwoordig maar nooit. Gelukkig was het huis dubbel beveiligd en zou hem niet zomaar iets overkomen.
'Bedankt dat je me even hebt thuisgebracht. Morgen ben ik om half negen bij je.' Hij wreef door zijn ogen en zette zijn leesbril even op die hij op zijn hoofd had gezet. 'Ik ga me nog even voorbereiden voor morgen. Wil je toevallig iets drinken?' Voor hij haar antwoord wist, liep hij al een gang in en maakte hij een weg naar de gigantische keuken. Daar aangekomen zette hij de koffiepot aan en de waterkoker voor thee die Lynn waarschijnlijk zou nemen. Ondanks dat hij dronken was, wilde hij alsnog zo normaal mogelijk doen. Het lopen ging dan ook niet al te makkelijk, maar een kop koffie zou er bij hem wel voor zorgen dat hij in ieder geval een stuk nuchterder zou worden. Zo kon hij nog een paar uurtjes werken voor morgen, zodat hij niet al teveel stress had. Natuurlijk had hij dat wel, aangezien dat bij hem aan alles te zien was, maar het was meer een gevoel die hij van binnen had. Als hij zou werken, dacht hij altijd, en zich dus voor zou bereiden, zou alles een stuk makkelijker gaan. Toch bleek dit telkens minder waar te zijn en leed hij daarom veel stress.
De koffiepot was inmiddels klaar en Sem schonk en kop voor zichzelf in. Zou Lynn de weg naar de keuken kunnen vinden? Of was ze verdwaald in het gangenstelsel en de vele kamers?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Zou ze blijven, of naar huis gaan? Het was lastig. Eerlijk gezegd wilde ze nog heel veel vragen stellen, maar ze betwijfelde of Sem deze op dit moment goed zou kunnen beantwoorden. Bovendien, ze had nog een verslag om af te maken. Aan de andere kant kon ze hem hier niet half dronken door het huis laten dwarrelen. Ze zag hem er nog wel voor aan om per ongeluk een halve pot koffie over zijn hand heen te gooien omdat hij niet goed kon zien waar zijn mok was. Lynn liep naar de keuken. Alhoewel, ze dacht dat ze richting de keuken liep. Ze kon het namelijk niet vinden.
Minuten streken voorbij, maar Lynn bleef telkens de verkeerde kant op gaan. Wacht, was ze hier niet al eens langsgelopen? Vanuit haar ooghoek zag ze wat licht. Waar kwam het vandaan? Uit nieuwsgierigheid keek ze opzij. Het was de tuin. Lynn's mond viel een stukje open bij het aanzien van de mooie planten, bloemen en decoratie. Een prachtige fontein stond in het midden van de tuin. Het was goed te zien door de belichting.Zonder erbij na te denken deed Lynn de deur open, die verbazingwekkend genoeg niet op slot zat. Ze liep een stukje de tuin in. Het was betoverend. De donkere lucht maakte het nog mooier en zorgde ervoor dat het licht de gedetailleerde kanten van de fontein mangifiek beaccentueerde.
Een lichte bries tilde Lynn's haren op en namen haar geest haast mee naar een andere wereld. Ze voelde zich hier zo op haar gemak, wat totaal het tegenovergestelde was van hoe ze zich eerst voelde. De stress, de awkwardness en de boosheid van net verdween als sneeuw voor de zon. Lynn haalde diep adem. Ze ademde weer uit. Een glimlach kon ze niet onderdrukken. Misschien was een moment voor zichzelf precies wat ze nodig had.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sem had in de keuken op haar staan wachten, maar natuurlijk had Lynn het niet kunnen vinden. Misschien was ze zelfs wel naar huis gegaan! Ook dat was nog een optie geweest natuurlijk. Bij deze gedachte keek Sem verdrietig naar de kop koffie in zijn hand en hij nam hem maar mee naar de tuin. Het was tijd om een sigaartje te roken voor hij zou gaan slapen. Dat was altijd lekker om te doen.
Na wat sukkelen en een enkele valpartij, kwam hij in de tuin aan. Op zijn dure pak zat een grote koffievlek en hij besloot daarom om zijn pak straks maar weg te gooien. Wat had het nog voor zin om zo'n pak naar de stomerij te brengen? Helemaal niets. Vandaar dat Sem besloot het dus te vernietigen. Hij liep de tuin in en zette de mok koffie weg. Uit zijn binnenzak pakte hij een grote Cubaanse sigaar en stak hem aan. Sem blies een grote wolk van rook terug de lucht in en keek er even geëmotioneerd naar. Eigenlijk had hij een kleine hekel aan thuis zijn. Het was heerlijk, maar ook vreselijk. Lekker rustig, maar ook enorm eenzaam. Je moest daarbij de juiste balans vinden van thuis zitten en op je kantoor zijn. Dan had hij veel te doen en thuis kwam hij vaak tot het besef dat hij toch wel enorm alleen was.
Hij had Lynn niet gezien en dacht dat ze weg was. Dit was voor hem een logische reactie geweest. Sem liep naar een tuinstoel die aan het zwembad stond een stuk verderop, en ging er in liggen met de sigaar. Hij trok zijn colbert uit, smeet hem ergens neer en knoopte zijn overhemd langzaam los. Dat hij het extreem dure colbert op de grond gooide, was al een teken dat hij het niet meer hoefde te hebben. Zijn kledingkamer hing vol met driedelige pakken. Waarom moest hij dan in godsnaam zo zuinig op zijn spullen zijn?
Sem blies een grote ring van rook uit en volgde hem met zijn ogen, totdat zijn ogen de sterrenhemel zagen. Het was adembenemend en op dit soort momenten dacht hij vaak aan zijn familie. De familie die hij niet meer zag.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn hoorde de deur achter haar open gaan. Ze schrok eerst even, maar herstelde snel. Het was Sem. Ze glimlachte naar hem, maar hij had niet eens door dat ze daar stond. Lynn zag hoe hij een sigaar op stak. Hoe hij richting een zwembad stoel wankelde en daar in ging liggen. Hoe hij zijn colbert uittrok en het kledingstuk op de grond smeet. Het irriteerde haar lichtelijk dat hij zo onvoorzichtig met zijn spullen omging. Alleen omdat hij het geld had kon hij dat doen. Maar het was pijnlijk voor anderen om ernaar te kijken. Lynn bekeek hem nog eens goed. Hij had een eenzame blik in zijn ogen. Ze vroeg zich af waar hij aan zou denken op dat moment, maar ze besloot om er niet naar te vragen.
De sterren waren adembenemend die avond. Van kleins af aan was Lynn al geïnteresseerd geweest in astronomie, waardoor ze dus een aantal stelsel herkende. Ze kon er nu niet zo heel veel zien. Bij haar ouders thuis had ze een telescoop. Als ze dan op visite ging keek ze de hele avond erdoorheen.
Lynn's hoofd draaide zich weer richting Sem. 'Ze zijn mooi hè?' Glimlachte Lynn. Ze keek weer naar de sterren. 'Het interessante aan sterren is dat je eigen naar een miljoenen jaren oud licht staat te kijken. Naar een licht wat eigenlijk niet meer bestaat. En toch kunnen we ze nog aanschouwen.' Lynn keek weer naar de lucht. 'Het mooiste aan sterren vind ik dat, waar je ook heen gaat, ze zijn overal hetzelfde. Je kan over naar de kleine beer kijken, of naar de Riem van Orion. Het enige wat je moet doen is-' Lynn's stem stierf weg. 'Een vallende ster...' Zei ze ineens. Haar stem klonk zacht, fragiel. Ze deed haar ogen dicht en deed een wens. Een wens waarvan ze hoopte dat die absoluut uitkwam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld