Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Nadat ze Daisy in haar kamer heeft afgezet was het etenstijd.
Hmm... Het eten zou waarschijnlijk niet veel voorstellen. Dacht ik bij mezelf. Terwijl ik naar de kantine loop merk ik dat ik de school al goed door heb. Zou ik mezelf al kunnen poeffen? Ik denk eigenlijk van wel... Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de kantine. En daar sta ik dan, achteraan in de rij om eten te pakken. Ik pak een bord en er word een of andere puree op gegooid. Gooien... Hihi, dit wordt leuk... Ik kijk om mij heen of ik wat leuke mensen kan zien en ik zie een leeg tafeltje. Ergens voor mij zit een jongen rustig zijn eten te eten. Ik heb wel zin in wat lol... Ik pak wat puree en gooi het tegen hem aan. "Voedsel gevecht!" roep ik. Het duurde geen minuten of de aula zat vol met kinderen die eten gooien. "Miauww, ahahah.'' ik kom niet meer bij van het lachen. Mijn oren draait ondertussen naar de jongen met het rood geborduurde Notre Dam. Feest? Daar moet ik bij zijn! Veel meer dan het woord ''Bos'' krijg ik niet mee. Maar ik besluit dichterbij te gaan zitten. Erg voorzichtig en verlegen loop ik zijn richting op en ik ga een bank van hem afzitten. TRING TRING. Mijn telefoon ketting gaat af en ik besluit toch maar even op te nemen. ''Hee Kitten! Hoe is het!'' zie ik Romeo zeggen. ''Ge-wel-dig! Kijk eens wat voor choas ik heb gemaakt!'' proest ik van het lachen uit. ''Wauw, dat heb je al snel voor elkaar, nog op de eerste dag!'' zegt Romeo lachend terug. ''Hee, ik ga weer, heb problemen met mijn moeder... Ik bel je er later over terug oké?'' voegt hij er snel aan toe. ''Oké, is goed, laters!'' zei ik. En hij hangt op. Wat was dat nou? Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt? Ik zet hem snel uit mijn hoofd. Hij komt later wel, eerst de aandacht van de Notre Dam jongen. Ik kan een prank buddy wel gebruiken en een feest is een perfecte gelegenheid om er eentje te zoeken! Daarnaast zijn slachtoffers ook wel handig, hihi... Ik pak nog een beetje puree en draai me om. Recht tegen het hoofd, of... Maar ondertussen gooit iemand anders een of andere saus tegen me aan en uit een reflex gooi ik het tegen Notre Dam boy aan.."Miauw!!!" roep ik geschrokken. Hij draait zich om en heeft een lach op zijn gezicht. Maar mijn gezicht is knal rood en lacherig, wat trouwens enorm vloekt met mijn fel blauwe ogen. Eigenlijk schaam ik me dood...

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Ik wilde rustig beginnen met 2 eitjes te eten totdat er een voedsel gevecht uitbrak. Ik zuchtte even en probeerde door het gevecht heen te eten. Maar het lukte niet elke keer wanneer ik een hap probeerde te nemen vloog er puree lang mijn oren. Oke ze willen een voedsel gevecht.. Dan krijgen ze die! Dacht ik. Ik pakte een hand met puree en gooide het door de zaal heen. Ik kreeg een klodder puree in mijn haar en ik begon te lachen. Ik sprong op een van de tafels en riep "Wie het eerste puree op een helden kindje gooit krijgt 100 punten!" Ik sprong weer van de tafel af en er vloog een klodder puree langs me. Ik zag wie het gooide. Het was een meisje met katten oortjes. Door haar was dit hele gevecht begonnen. Ik zag dat haar hoofd knal rood was. Ik liep lachend naar haar toe en vroeg lachend "Hoe kwam je op het idee voor een voedsel gevecht? Het is echt een Super actie" We keken elkaar even aan en schoten dan in de lach. Ik stak mijn hand uit. "Gabi!" Ik keek even naar haar. "Wacht... Ben jij een helden kind? Dat kan niet... No way dat jij een helden kind bent!" Ik zag hoe ze een klodder puree in haar, haren kreeg. We begonnen allebei te lachen. Op dat momeent kreeg ik ook een klodder in op mijn kleding. Ik vond het niet erg. Het waren maar kleren, die kon je makkelijk weer wassen. Ik schoot weer in de lach omdat ik een helden kindje bijna huilend zag weg lopen. Ik zag in mijn ooghoeken de jongen waar ik die middag ruzie mee had maar ik trok me er weinig van aan. Ik ging weer verder met gooien en Het gevecht ging nog wel even door, en de zaal werd steeds smeriger en smeriger.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Iemand tikt op mijn schouder, ik keek wie het is.
"Hoe kwam je op het idee voor een voedsel gevecht? Het is echt een Super actie" zegt het meisje.
Ze steekt haar hand uit en stelt zichzelf voor als Gabi. Ik schud haar hand. ''Féline Litten-Rose Cheshire, maar houdt het maar op Féline!'' We kijken elkaar even aan en schieten in de lach.
"Wacht... Ben jij een helden kind? Dat kan niet... No way dat jij een helden kind bent!" zegt ze dan.
''Ik ben nogal neutraal op dat gebied. Ik pin mezelf en andere niet zo vast als held of schurk. Als iemand tegen wat grapjes en chaos kan vind ik het best.'' begin ik Gabi uit te leggen. ''Mijn vader is DÉ Cheshire Cat, wordt ook wel gezien als de Chaos/Prank koning. Kattenkwaad zit in mijn bloed snapje?'' leg ik lachend uit. Gabi krijgt een klodder puree op haar kleding en we schieten weer in de lach. Er loopt ook iemand huilend weg. Nou zeg, als ze niet tegen een beetje puree kan moet je toch echt wel van mij wegblijven. dacht ik bij mezelf. In mijn oog hoeken zie ik 'Notre Dam boy' nog naar ons kijken. Nog steeds houd ik dat feest in mijn achterhoofd, maar Gabi en ik gaan lachend door met eten gooien.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rafaël was op de tafel geklommen en mikte zijn voedsel en dat van de andere zo goed mogelijk op willekeurige hoofden. Het maakten het niet
uit of deze aan helden- of schurkenkinderen toebehoorden, zolang zijn
worpen maar raak waren. Zijn dienblad gebruikte hij als schild al was het onvermijdelijk dat er enkele klodders spaghettisaus in zijn haar terecht kwamen. Wat hij niet had verwacht, was de klodder puree die langs de zijkant dwars naar zijn hoofd werd gegooid. De smurrie belandde recht in zijn gezicht. Verbaasd veegde hij met zij hand het meeste weg en keek glimlachend naar de richting vanwaaruit het projectiel was afgevuurd. Zijn blik trof twee helderblauwe ogen, rode wangen en een uniform waar een brede kattenglimlach op was genaaid. Hij wilde naar haar toegaan, maar zag net op dat moment dat het chagrijnige meisje zich bij haar voegde. Eigenlijk had hij het kattenmeisje voor het feest willen uitnodigen, maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen wanneer juist die ene persoon die niet officieel was uitgenodigd naast haar stond. Wel hij kon zich altijd gaan voorstellen. Wie weet zou de chagrijn vanzelf wegwandelen, zoals ook eerder die dag was gebeurd. Daarbij zag ze er nu al een heel stuk vrolijker hij.
Hij sprong van de tafel, ontweek daarbij een bol eten die zijn richting uitkwam en stak zijn hand naar het meisje met de blauwe ogen uit. "Rafaël en mag ik zeggen dat je geweldig kunt mikken." zei hij vrolijk. Hij was altijd wel in voor wat chaos en grappen. Voor hem was dit niets serieus gewoon een spel. Nu richtte hij zich tot het andere meisje. "Wij kennen elkaar natuurlijk al, maar het is me niet gelukt deze ochtend je naam op te vangen. Je liep nogal kwaad weg voor ik de kans kreeg ernaar te vragen."

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

We stonden samen eten te gooien totdat die jongen van vanochtend kwam. Nee he... was het enige wat ik dacht. Gelukkig liep hij naar Féline toe. Hij stelde zichzelf aan haar voor. Slijmbal dacht ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Nadat hij dat tegen haar gezegd had draaide hij zich om naar mij. "Wij kennen elkaar natuurlijk al, maar het is me niet gelukt deze ochtend je naam op te vangen. Je liep nogal kwaad werd voor ik de kans kreeg ernaar te vragen." Zei hij. Ik had veel te veel plezier door het voedsel gevecht. Dus ik stak mijn hand uit "Gabi" Ik zag dat hij twijfelde of hij mijn hand ging schudden. Maar even later schudde hij toch mijn hand. "Dus. Een beetje plezier met het voedsel gevecht?" vroeg ik aan hem, terwijl ik voorzichtig een beetje spaghettisaus van een bord pakte. Maar nog voor hij iets kon zeggen zat die klodder in zijn gezicht. Ik begon te lachen en ik zag dat Féline ook aan het lachen was. Ik kreeg wat saus op mijn wang. Ik veegde het er snel van af. En begon toen weer te lachen. Ik zag dat steeds meer mensen weg liepen. Waardoor het juist leuker werd zodat je echt iemand kon vinden om op te mikken. Ik zag een meisje met een geborduurd schoentje op haar uniform. Ik gooide puree richting haar. en het kwam recht in haar gezicht. We begonnen weer te lachen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla keek zat op de vensterbank naar buiten te kijken. Van de voedselchaos was buiten weinig te zien dan zo nu en dan een deel puree dat naar buiten gesmeten werd.
Ze begon te twijfelen. Zou ze het toch gaan wagen en naar beneden gaan naar het voedselgevecht? Durf toch eens iets, Kay. Zo maak je toch geen vrienden?
Toch besloot ze, ondanks ze net schoon was van het douchen, dat ze terug ging naar de eetzaal. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer herrie dat ze hoorde en hoe meer de geur van eten ze rook.
Ze deed de deur open en het leek meer op een voedseloorlog dan een voedselgevecht en de leraren stonden maar toe te kijken. Waarom is er nog geen schoolhoofd geweest? dacht ze. Normaal zou je wel verwachten dat dat gebeurd zou zijn, maar dit geval is uitzonderlijk gezien de grote chaos.
Ze keek om zich heen en ze zag één of ander kattenmeisje. Hoewel ze niet zo'n fan is van haar vader, Chesire Cat, vond ze haar echt iemand waarmee ze vriendinnen wilde worden. Alleen het probleem voor nu is, is dat ze bij Rafa stond. De kamergenoot van die jongen. Ze kon geen stap dichterbij zetten of Rafa zou haar zien en de kans was aanwezig dat hij die jongen erbij zou gaan roepen.
Kay, verzet je nou eens niet. Durf gewoon die stap te zetten. Ze praatte zichzelf moed in en nam de stap richting het kattenmeisje en daarmee kon ze zich straks opnieuw gaan douchen.
Even hield ze zich stil, want aan de andere kant zag ze Gabi staan. Daar wilde ze absoluut niks mee te maken krijgen. Als er iemand is, die een gevaar voor Kayla's krachten zou kunnen zijn, dan is zij dat wel. Dat wil ze hoe dan ook voorkomen. Op een herhaling uit het verleden zit ze namelijk niet te wachten.
Ze liep langs hen met een boog en terwijl ze naar Gabi keek om haar even in de gaten te houden, die net een klodder puree had gegooid, keek ze niet uit waar ze liep en botste tegen een jongen aan. 'Hey, kijk eens even uit, wil je?!'. Pas toen ze zag wie het was schrok ze en zette ze grote ogen op. Ze stond namelijk oog in oog met die ene jongen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan had niet heel erg veel opgeschept, aangezien hem geleerd was niet te veel te nemen. Je kon beter een tweede keer opscheppen, dan eten laten staan. Het laten staan werd in sommige koninkrijken beschouwd als de grootste belediging die er was, hoe vol je ook zat. Zeker je eerste portie mocht je niet zomaar laten staan. Daarom had hij ongeveer een half bord vol geschept. Hij was niet zo'n eten en deze maaltijd had hij thuis nog nooit gegeten. Er waren meerdere opties, maar dit wilde hij graag eens proberen. Teveel was echter niet verstandig, voor het geval hij het niet lekker zou vinden.
De meesten leerlingen in de zaal waren al begonnen met eten, zonder op de rest te wachten. Er kwamen bijvoorbeeld nog steeds studenten binnen. Toch besloot Milan dit op te vatten als een feit dat je hier niet hoefde te wachten en begon hij rustig te eten. Zijn moeder zou hem nu waarschijnlijk met de lepel op zijn hand hebben geslagen, maar iedereen deed het toch? Dan mocht hij het ook wel doen. Op deze gedachten zou zijn moeder zeggen: “Hebben anderen ijskrachten Milan?” ter verduidelijking dat hij niet iedereen was. Een zeer irritante opmerking, vond Milan het wel. Soms vroeg hij zich af of zijn zus ook ijskrachten had, zoals hun moeder Elsa en hijzelf. Of wat er met zijn zuster gebeurt was. Als ze ook krachten had, had ze die dan onder controle? Milan kreeg zowel hulp van zijn moeder als van de trollen. Toch had hij zijn krachten niet onder controle en moest hij nog steeds handschoenen en een ketting dragen om zijn krachten te onderdrukken. Hou zou het dan zijn met zijn zuster?
Milan zat nog steeds in die gedachten verzonken, toen Rafa opeens met een groot bord vol eten bij hem neer plofte. “Hey Rafa” zei Milan met een glimlach en luisterde naar wat hij te zeggen had. Een feest in het bos, klonk best leuk. Al overtraden ze daar echt veel regels mee.
“Klinkt leuk” glimlachte Milan. “Hoe laat begint het feest?” vroeg Milan toen, maar op dat moment klonk er een grote splatsh, terwijl Rafa aan het praten was. Al snel veranderde die splatsh in een giga voedselgevecht. Studenten sprongen op tafels, stoelen en banken, grepen eten van hun eigen bord en het bord van hun buren, gooiden het op iedereen die ze konden zien. Sommigen waren dan ook al snel de eetzaal uit gevlucht, aangezien ze er niets mee te maken wilden hebben. De schurkenkinderen daarin tegen hadden alle lol die er bestond. Ze genoten hier zichtbaar van. Vooral een meisje met kattenoren, vond dit echt geweldig. Het meisje dat net nog hun kamer binnenwandelde liep dan ook direct naar haar toe en begon te lachen, toen Milan van de zijkant bekogeld werd. “Ah, gelukkig is mijn moeder hier niet” sprak Milan en probeerde zijn lachen in te houden. Als prins werd er van hem verwacht zich niet zo ver te verlagen dat hij mee deed aan een voedselgevecht. Zijn moeder wilde hem ook echt niet zo zien, zo smerig en onder het voedsel. Ze zou vast verwachten dat Milan zichzelf meteen excuseerde en de eetzaal zou verlaten. Toch vond Milan dit stiekem veel te grappig. Hoewel hij hier niet aan mee deed, zou hij wel blijven en rustig verder proberen te eten. Misschien dat hij straks heel subtiel één hapje zou gooien.
Normaal verder eten, bleek moeilijker dan Milan had verwacht. Logisch ook, met al dat vliegende voedsel, zeker toen er werd geroepen dat een heldenkind raken met puree honderd punten opleverde. Al snel zat er spaghettisaus op zijn bord, terwijl dat volgens Milan niet hoorde en grinnikte hij ingehouden. Hij besloot dat het geen zin had om nog door te eten. Zo met zijn eten besmeurd met ander eten, wat volgens hem niet goed samen zou kunnen. De smaken kennende, wilde hij het niet eens gecombineerd proberen. Daarom pakte hij rustig een hapje op zijn vork en keek om zich heen. Aan de overkant waren het meisje dat dit gevecht begon, het meisje dat hun kamer binnendrong en Rafa. Die drie leken hem wel een subtiel slachtoffer. Het meisje met de kattenoortjes omdat ze het verdiende, door dit te beginnen. Het meisje dat hun kamer binnen drong, omdat ze het wel leuk vond en zonder toestemming hun kamer binnenkwam. Wat Rafa betreft… Tsja, een zigeuner zou dit soort ondeugende dingen vast niet erg vinden. Zo te zien zeker niet.
Rustig haalde Milan zijn vork iets omlaag en lanceerde zijn aardappelpuree met spaghettisaus recht op de borst van het meisje dat hun kamer was binnengedrongen.
De zaal begon vervolgens leeg te raken, hoewel Milan nog een paar keer stiekem een schot deed, probeerde hij niet voor de leraren op te vallen. Zijn andere slachtoffers waren het meisje met de kattenoortjes, en een jongen die toevallig langs Rafa liep op het moment dat Milan hem wilde bekogelen. Verder was er nog een jongen, waarvan Milan echt geen idee had hoe hij hem moest omschrijven. Wie het was en waar hij vandaan kwam. Zijn hele uniform zat onder het voedsel, waardoor Milan ook niet het symbool van zijn ouder kon zien. Voor hem was deze nieuwe jongen een onbekende, voorlopig in elk geval
Als zijn moeder hier achter kwam, dat Milan zich zo zou verlagen, zou hij echt zijn leven lang ijshuisarrest krijgen. Dat was iets wat Milan iedereen zou afraden. Zeker als diegene niet zo goed tegen de kou kon als Milan. Zelfs voor hem was het niet heel erg prettig, de variant op huisarrest, die zijn moeder zelf had bedacht als Milan zich niet goed kon gedragen.
Toen de zaal wat leger begon te worden, besloot ook Milan te vertrekken. Hij kon beter niet te lang blijven, als hij ook nog naar het feestje van Rafa wilde. Hij moest zich tenslotte nog klaar maken, met een koude douche om al het eten van zich af te spoelen. Ook moest hij nog geschikte kleren vinden en zijn koffers verder uitpakken. Hij was nog niet helemaal klaar tenslotte.
Rustig stond Milan dan ook op en probeerde de zaal te verlaten, toen hij opeens tegen een jongedame op botste. Meteen zag hij dat het het meisje van vanmiddag was.
“Neem mij mijn onhandigheid niet kwalijk, gaat het met je? Ik heb je toch geen pijn gedaan hoop ik?” vroeg Milan beleefd en keek het meisje aan, waarna hij haar snel wegtrok uit de lijn van een grote klodder aardappelpuree, dat op het meisje af kwam vliegen. Nog steeds vroeg hij zich af, wie deze jongedame was.
"Volgens mij hebben wij ons nog niet aan elkaar voor gesteld, aangezien je zonet zo snel wegliep. Mijn naam is prins Milan, maar hier word ik vooral Milan genoemd" sprak Milan beleefd.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Gabi en ik hebben zo veel plezier. Ik ben die 'Notre Dam boy' bijna vergeten, maar dan zie ik een uitgestoken hand naar mij gericht. "Rafaël en mag ik zeggen dat je geweldig kunt mikken." zegt hij vrolijk. Het is de 'Notre Dam boy'. "Féline, en dankjewel!" zeg ik opgewekt terug. Hij draait zich naar Gabi. "Wij kennen elkaar natuurlijk al, maar het is me niet gelukt deze ochtend je naam op te vangen. Je liep nogal kwaad weg voor ik de kans kreeg ernaar te vragen." zegt hij. Ik ben nu toch wel nieuwsgierig, maar ik laat het er maar even bij. Uiteindelijk gooien we met z'n drieën eten door de kantine.
De kantine begint nu toch wel erg leeg te worden. "Hee jongens, zoek me straks maar even op, ik slaap in kamer 113. Ik ga me even opfrissen. Het was echt gezellig! Tot laturs!" zeg ik bijna spinnend van blijdschap. Ik zet met cheshire glimlach op en poef mezelf naar de hal van mijn slaap kamer, waardoor ik een mooie klodder saus of puree ontwijk. "Purr!" ik rek mezelf even uit en open ondertussen de deur. Mijn ogen vallen gelijk op mijn bed. "Heb jij dit gedaan?" zeg ik tegen het meisje dat vanochtend niks zei. "Misschien heb ik me niet goed voorgesteld. Ik ben de dochter van de Cheshire cat. Chaos en pranken is mijn ding. Schattig dat je een chaos van mijn kamerdeel hebt geprobeert te maken, maar van mijn spullen kun je maar beter afblijven. Tenzij je het niet erg vindt om een tijdje blind te zijn. Of een kikker, of een pijl door je hoofd te hebben, of... Ik zal maar niet te veel verklappen. Maar bedankt voor deze warme welkom!" ratel ik lachend en helemaal in een deuk tegen het meisje. Ik loop lachend naar mijn bed, en begin mijn spullen weer op hun plek te zetten maar ik besluit toch mijn kamer deel iets te verkleinen. Haar spullen laat ik wel staan, ze moet het zelf maar weten. Aan de muur zie ik wat haakjes hangen en dat brengt me op een wondertastisch idee! in mijn koffer, waar mijn kleren nog in zitten, zoek ik naar mijn 2 grote paarse lakens. "Yes, ik heb ze toch bij me!" zeg ik fluisterend tegen mezelf. Ik hang ze aan de haakjes waardoor de lakens mooi aan de zij kanten hangen langs mijn bed. "Zo, nu heeft niemand een reden om zonder toestemming aan mijn spullen te komen. Het is overigens voor eigen veiligheid." grinnik ik. TRING TRING! Ik neem mijn telefoon op en ik zie een ontzettend chagrijnig gezicht. "Miauw! Ròmeo?! Wat is er met je?" zeg ik bezorgd en verschrikt tegen hem. "Ik... Ehh..." begint hij. "Ik heb ontzettende ruzie met mijn moeder gekregen. Sinds jij weg bent is het niet meer het zelfde in Wonderland. Madelief heeft geen zin meer in theetijd, en ze praat 'normaal', je weet wel, niet meer in raadsels. En ik ben nogal agressief de laatste tijd. Moeder kan er niet tegen dat ik nu meer op haar lijk, maar ik kan er niks aan doen, ik wil dit ook niet. Dus ik ze heeft me opgesloten in mijn slaapkamer. Volgens mij heb ik haar iets horen zeggen over jouw school, dat ik daar misschien naar toe word gestuurd." wanneer hij uitgepraat is zucht hij diep. "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen..." Ik heb bijna tranen in mijn ogen. Hoe kon ik Ròmeo en Madelief zo achterlaten?! Niet dat ik er veel aan kon doen, maar alsnog. "Hee, niet zo depressief! Ik voel me nu helemaal schuldig." zeg ik grinnikend tegen hem. "Wij gaan dit helemaal goed maken, oké?!" zeg ik vastberaden. "Eigenlijk zou het best gezellig zijn als je hier naar toe komt, maar dan kan Madelief net zo goed ook mee, al snap ik dat dat niet gaat. Op school is er geen tijd voor theetijd, dat kan een Hatter echt niet aan." zeg ik. "Hmm, misschien dat het inderdaad een leuk avontuur zou zijn." zegt hij twijfelend. "Ik zal erover denken, maar ik ga nu oke?" "Oké, is goed! Laturs!" zeg ik tegen Romeo. "Doei Kitten." zegt hij terug, en hij hangt op. Ik besluit Madelief even te bellen. De telefoon gaat een paar keer over, maar ze hangt op... Ik maak me zorgen dus ik besluit pap even te bellen, misschien dat hij met haar kan praten. De telefoon gaat een keer over en hij neemt gelijk op. "Félientje! Hoe is het met je?! Heb je al wat kattenkwaad uitgehaald?.." zegt hij vol nieuwsgierigheid. "Hee pap! Ja met mij gaat het wondertastisch! Tijdens het avondeten ben ik een voedselgevecht begonnen en het was ge-wel-dig." zeg ik enthousiast. "Goedzo meid, ben trots op je." zegt hij. "Maar ik bel eigenlijk over Madelief, ik heb van Ròmeo begrepen dat het slecht met haar gaat. Zou je haar alsjeblieft kunnen vragen om mij te bellen?" leg ik uit. "Ja is goed, ik heb ookal met Hatter gepraat, het loopt inderdaad niet helemaal goed daar. Ik zal jouw boodschap doorgeven." zegt pap terug. "Dankje pap, ik ga weer." En ik geef een grote kus tegen zijn hologram. "Doei Féline, maak me trots he!" zegt hij, en hij geeft er ook nog een kus achteraan. Ik hang op en begin mijn kleren kast in te laden. Zo nu zijn mijn koffers ook leeg. Ik pak een handdoek en een nieuwe uniform en fris mezelf op in de badkamer. "Het meisje hoeft er nu niet aan te denken om aan mijn spullen te komen. Besluit ze het toch te doen, ben ik er zeker van dat ze het niet nog eens doet." zeg ik lachend tegen mijn spiegelbeeld. En ik loop schoon en fris naar mijn kamer. Ik gooi mijn haren nonchalant en zelfverkerd naar achteren en loop door de hal.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Na het korte gesprek met haar kamergenote die ze niet zo haatte als dat andere katachtig meisje waarmee ze ook de kamer moest delen begaf Kumeza
zich naar de eetzaal. Zodra het voedselgevecht begon, maakte ze zich uit de voeten. Met eten gooien en er door bekogeld worden waren niet bepaald dingen waar ze plezier in vond. Het was kinderachtig en daarbij nog eens een enorme verspilling van eten. Zelf had ze het niet breed dus ze walgde ervan hoe kinderen hier voedsel verspilden.
Toch was haar trip naar de eetzaal niet voor niets geweest. Ze had immers geruchten opgevangen over een feest. De perfecte gelegenheid om haar wraak plannetjes in actie te doen treden. Op haar kamer had ze haar boeken er meteen bijgenomen en was druk in de weer met kruiden, poeders en vloeistofjes een brouwsel in elkaar te steken.
Nadat haar katachtige kamergenoot gedaan had met haar hele tirade en bedreigingen sloot Kumeza rustig het boek waar ze net nog iets in had op gezocht. Ze trok een wenkbrauw op, totaal niet onder de indruk van wat de kitten haar net had verteld. "Wat leuk dat je denkt dat me dat iets kan schelen. Als ik klaar ben met jou zou je wensen dat je een pijl door je hoofd had gekregen, om er eerder een eind aan te maken. Schat jij hebt geen idee wat echte chaos is, maar ik en mijn vrienden tonen je het maar al te graag." Kumeza's ogen kleurden donkerder paars, bijna zwart. De kamer vulde zich met duisternis. Monsterlijke schaduwen bedekten de muren en omsingelde die van het kattenmeisje. Er klonken ijselijke jammerkreten, maar net voor ze zouden toeslaan nam de kamer weer zijn normale vorm aan. "Als je meer van dit soort echte, duistere chaos wilt dan moet je zeker verder doen zoals je nu bezig bent Chesire."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij wilde net zijn mond openen om iets te zeggen toen een klodder spaghettisaus hem in zijn gezicht trof. "Van zou dichtbij gooien, daar is toch niets aan, dan kan iedereen raken he." merkte hij schalks op. De eetzaal begon leeg te lopen, niet alleen omdat leerlingen er genoeg van hadden, maar ook omdat leerkrachten begonnen in te grijpen. De starter van het gevecht zouden ze onmogelijk kunnen vinden, maar ze zouden iedereen die ze te pakken konden krijgen met plezier een hele berg strafwerk geven.
Rafaëls uniform was zodanig besmeurd, dat hij het gewoon midden in de eetzaal uitdeed. Hij vond het sowieso niet erg om halfnaakt in publieke plaatsen rond te lopen. Hij pronkte maar al te graag met zijn lichaam, al zou hij dat nooit hardop toegeven. Met een stukje stof van zijn hemd, dat op wonderbaarlijke wijze nog schoon was gebleven veegde hij zijn gezicht schoon. Daarna draaide hij zich naar Gabi toe. "Blijf even stilstaan je hebt wat puree op je wang." Hij leunde heel dichtbij, dichter dan nodig was, om met zijn hemd haar wang schoon te vegen. "Voila, wel Gabi. Ik moet gaan. Ik wil niet op dag één al moeten nablijven. Tot in de lessen." Nonchalant wandelde hij naar zijn kamer. Milan was er niet, wat betekende dat hij zo lang kon douchen als hij wilde. Toch moest hij snel zijn, want er was nog zoveel te doen voor het feest. Hij deed zijn eigen kleding aan en sloop toen naar de keukens. Er was praktisch geen personeel, aangezien iedereen nog druk in de weer was met het opruimen van de eetzaal. Snel vulde hij zijn rugzak met chips, nootjes, cakejes en ander lekkers. Daarna gebruikte hij het schilderij om het bos te bereiken. De drank was nog altijd aanwezig. Katsu Hamada een goeie vriend van hem en de zoon van Hiro Hamade had een geweldige draadloze muziekinstallatie mee. Rafa had zoiets nog nooit in zijn leven gezien. Katsu verbaasde hem wel vaker met al zijn technologische snufjes die in zijn wereld niet bestonden. Eenmaal ze een vuur hadden aangekregen, de drank en het eten in kommen hadden gedaan en gekleurde lichtjes hadden opgehangen kon het feest eindelijk beginnen.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Terwijl Yuka rommelde tussen haar spullen om iets in handen te hebben, hoorde ze een geluid dat leek op een stok kaarten die werd geschud. Ze voelde haar wangen warm worden, waarom moest iedereen nou kamergenoten hebben? Gelukkig hoefde ze na nog een paar jaar nooit meer een kamer met iemand te delen, tot die tijd moest ze maar zorgen dat zij en de andere twee studentes elkaar niet in de weg liepen. Plotseling hoorde ze een luide stem achter zich.
'Dus ben je geïnteresseerd in een toekomstvoorspelling, hoe het nieuwe jaar eruit zal zien, liefdes die je pad zullen kruisen, wat voor punten je zult hebben?'
Yuka draaide zich vlug om en keek recht in twee paarse twinkelende ogen die als sterren boven een brede grijns schitterden. Kumeza had nog nooit eerder tegen Yuka gesproken, maar nu ze een kamer deelden was het onvermijdelijk dat ze een gesprek zou willen aanknopen. Yuka merkte dat ze te lang stil bleef, dus schraapte ze wat moed bij elkaar. Wat haatte ze mensen toch.
'Nee, dank je. Dat kan ik zelf wel.' De glimlach op Kumeza's gezicht verdween en maakte plaats voor oprechte verbazing. Blijkbaar had ze hier niet op gerekend. Ze vermande zich echter snel. 'Oh werkelijk? Nou je hebt mijn volledige aandacht hoor, vertel mij maar eens wat mijn toekomst me zal bieden.' Ze klonk gretig en dit bracht Yuka van haar stuk. 'Dat kan ik niet. Daarvoor moet ik in een trance zitten of een ritueel uitvoeren en daar is nu geen tijd voor.' Met het gevoel dat ze nu niet meer interessant was, sneed ze snel een ander onderwerp aan. 'Volgens mij is het tijd om naar de eetzaal te gaan,' mompelde ze zacht. Dit was niet onwaar: de prachtig versierde wandklok gaf aan dat het etenstijd was en Kumeza begaf zich snel naar de begane grond en door de grote deuren waardoor vrolijk geklets en een heerlijke etensgeur naar buiten zweefde. Yuka deed dit op een langzamer tempo om een gesprek te ontlopen, maar toen ze eenmaal in de deuropening stond bleef ze aan de grond genageld staan.
Van alle kanten vloog er voedsel door de zaal en zijzelf kon nog net heus stuk vlees ontwijken. Weifelend keek ze toe hoe leerlingen met de seconde smeriger werden, totdat ze de hoop om nog fatsoenlijk te kunnen eten opgaf en rechtsomkeer maakte. Ze had geen ander plan en haar maag trok pijnlijk samen van de honger. Tot overmaat van ramp stond ze al snel in een uitgestorven gang die toegang gaf tot meerdere ruimtes en ze had geen idee meer van welke kant ze was gekomen. Er leken hier geen slaapkamers of klaslokalen te liggen en de rare objecten die zich achter de deuren bevonden, maakten haar er niet wijzer op. Met een jachtige ademhaling liet ze zich op de grond vallen en begon ze in zichzelf te fluisteren, hopend op een uitweg.
Niks.
Blijkbaar was het aan haar om zelf actie te ondernemen, dus stond ze weer op en keek ze om zich heen. Ze had alleen geen flauw idee wat ze nu moest doen.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Fijn... Féline liep weg. Hoe kon ze me alleen met hem laten. Ik moest mijn lach inhouden om de reactie die hij gaf. Ik zag dat de leraren actie begonnen te nemen. Ik keek met een opgetrokken wenkbrauw toen hij zijn vieze uniform uit deed. Hij draaide zich om naar mij en zei toen: "Blijf even stilstaan je hebt wat puree op je wang." Hij veegde het weg met zijn hemd en zei toen "Voila, wel Gabi. Ik moet gaan. Ik wil niet op dag één al moeten nablijven. Tot in de lessen.". En hij liep toen weg. Ik keek hem even na. Ik was een van de laatste in de zaal. Ik zag dat er een leraar naar me toe liep. Ik rende snel weg. Toen ik voor mijn kamer stond liep ik naar binnen. Ik deed de deur dicht en schoot weer in de lach. Ik zag Kayla staan. Ik zwaaide even naar haar, en ik liep naar de badkamer. Ik deed de deur op slot en stapte snel onder de douche. Toen alle restjes eten van me af waren stapte ik er onder vandaan. Ik droogde me af, deed ondergoed en een badjas aan. Ik trok mijn kast open en pakte er een zwart jurkje uit. Mijn cape liet ik hangen want die deed ik alleen om als ik ging jagen. Ik deed het jurkje aan. Daarna begon ik mijn haar te borstelen en deed ik het in een losse knot in. Ik deed zwarte laarsjes aan en liep mijn kamer uit. Ik keek naar de kamer nummers en liep naar de kamer waar Féline sliep. Ik klopte op de deur en liep toen een stapje naar binnen. Ik zag Feliné zitten en zei "Hey". Ik keek opzij en zag een ander meisje met paarse ogen staan. Ik lachte even naar haar en draaide me toen weer om naar Feliné. Ik schoot in de lach en zei "1 van de leraren had me bijna te pakken" En ik zag haar ook grinniken.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Ik schrik me kapot, het meisje begint allemaal dreigementen terug te roepen alsof ze mij totaal niet heeft gehoord. Haar ogen worden steeds donkerder en vreemde schaduwen vullen de muren. Yikes! Volgens mij heb ik te maken met de dochter van Dr Facilier, volgens mij kumeza... Ik moet toegeven, zemaakt wel indruk op me. Maar ik laat me niet wegjagen uit mijn kamer, ik laat haar wel met rust. Moet ze alleen wel de poten van mijn spullen houden, dan vind ik alles best. Ik trek mijn klerenkast open. Wat zal ik aan doen? Ik ga dat feest namelijk gewoon zoeken hoor... Ik besluit te gaan met een paars jurkje dat matcht met mijn haarband en mijn zwarte sneakers. Ik hoor iemand op de deur kloppen en ik zie Gabi binnen stappen. Ze ziet er goed uit, maar ik had niks anders verwacht van een dochter van Gaston. ''Hey'' zegt ze. Ze kijkt ook even naar Kumeza, maar ik probeer ik gebaren taal uit te leggen dat ze haar maar moet negeren. "1 van de leraren had me bijna te pakken" zegt ze lachend. Ik schiet ook in de lach. ''Sorry meis, ik was er al gauw tussen uit gepoeft!'' zeg ik grinnikend terug. Ik kam mijn haren nog even door en doe mijn haarband in mijn haren. ''Zo, purrfect!'' zeg ik zachtjes. Ik draai me om naar Gabi en zeg ''Ik neem aan dat jij ook van het feest van Rafa hebt gehoord? Ik heb hem horen zeggen dat het ergens in het bos is, maar ik zou niet weten waar!'' Ik zie dat Kumeza zit mee te luisteren, en ik heb zo geen zin dat zij de boel daar gaat verprutsen, dus ik sta op. ''In deze kamer zit een luistervinkje, kom we lopen wel gewoon aan. Misschien dat we Rafa ergens tegenkomen, of dat we andere tegenkomen.'' fluister ik heel zachtjes in Gabi's oor. Ik trek de lakens voor mijn kamerdeel en we lopen snel de kamer uit.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Neem mijn onhandigheid niet kwalijk, gaat het met je? Ik heb je toch geen pijn gedaan?' vroeg hij. Kayla schudde haar hoofd en op hetzelfde moment werd ze door hem weggetrokken. Net op tijd, want anders zat ze onder een grote klodder aardappelpuree.
'Volgens mij hebben wij ons nog niet aan elkaar voorgesteld, aangezien je zonet zo snel wegliep. Mijn naam is prins Milan, maar hier word ik vooral Milan genoemd'.
Milan? Waarom komt die naam mij zo bekend voor? dacht ze. 'Ik ehm...' is alles wat ze op dat moment kon uitbrengen. Hij legde een hand op haar schouder, als gebaar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Het hielp wel, want ze voelde ergens wel de rust opkomen. Dit is je moment, Kay. Doe het nu voordat het te laat is.
Ze pakte zijn hand en trok hem mee naar buiten de eetzaal 'Dit is een betere plek, dan die puinhoop daarbinnen. Mijn naam is Kayla' zei ze. Ze bekeek hem, en zijn uniform, aandachtig. Dat symbool..een ijssymbool.
Nieuwsgierig als dat ze was, vroeg ze meteen naar het symbool. 'Waar staat dat symbool precies voor?' Ze zag dat hij een beetje nerveus werd. Zo erg was de vraag toch niet? Waarom wil hij daar nog niets over kwijt? Vertrouwt hij me soms niet?
Kayla durfde zelf nog niet te vertellen over wie haar vader was. Ze was bang dat Milan ook zou denken dat zij hetzelfde van plan zou kunnen zijn als dat Hans heeft gedaan, toen hij net in Arendelle was.
'Ehm, sorry. Ik wilde het je niet ongemakkelijk maken. Ik bedoel er niets mee, maar ik ben gewoon nieuwsgierig naar waar iedereen vandaan komt. Zeker van de heldenkinderen' probeerde ze zich te redden. 'Oh en nog sorry voor vanmiddag. Het was mijn bedoeling niet om naar binnen te staren en ik rende weg, omdat ik van Rafa schrok'.
Maak het niet te raar, Kay. Je kan er nu achterkomen waar hij vandaan komt. Hoe lang kan het anders gaan duren?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wat kon Milan over de jongedame tegenover hem zeggen? Ze leek niet echt…. Niet echt op haar gemakt e zijn. Ze leek hem erg verlegen. Een eigenschap van heldenkinderen, maar hij had haar nooit op zijn vorige school gezien. Desalniettemin was hij zelf ook bijna onzichtbaar geweest op zijn vorige school, uit angst dat hij zijn krachten niet onder controle had en iemand zijn hart bevroor, met dodelijke gevolgen.
Toch, ondanks haar verlegenheid, pakte het meisje Milan zijn met een handschoen bedekte hand vast en trok hem snel de kantine uit. Weg van al het vliegende voedsel en weg van de volledige voedseloorlog. Richting de rust en een schone omgeving. Op dat moment viel Milan zijn oog op het logo op haar, behoorlijk smerige, uniform. Het logo kwam hem bekend voor. Hij had het eerder gezien, maar dan iets anders. De vraag was alleen: waar? Waar had hij dat teken eerder gezien? Zo vaak zag hij zulke tekens niet. Misschien op een oud schilderij? Of één van de gasten van zijn moeder? Kristoff en de trollen misschien? Was het een patroon in het mos op de trollen? Milan had echt geen flauw idee.
Al snel stelde ze zich voor als Kayla, en weer werd Milan zijn hoofd overspoeld met vragen. Kayla, waar kwam die naam hem nu weer bekend voor? Milan begon alle vragen in zijn hoofd nu wel een beetje vervelend te vinden. Hij wilde antwoorden, maar wist dat het onbeleefd was om die te stellen. Goede manieren waren alles en vele malen belangrijker dan een aantal vragen, dat had zijn moeder hem altijd verteld.
Helaas had het meisje dat blijkbaar niet geleerd, aangezien ook haar oog op zijn uniform viel, om precies te zijn zijn kleine sneeuwvlokje. Van alle dingen die hij op zijn uniform kon krijgen, waarom nu juist het sneeuwvlokje? Er waren toch wel andere, minder opvallende dingen die hij op zijn uniform kon krijgen? Zo vervelend was dit. Had dan op zijn minst een mini trol gedaan of zo. Dat was veel schattiger en minder logisch naar de juiste ouder toewijzend. Toch had het veel met hem en zijn familie te maken. Zijn oom Kristoff was bijvoorbeeld geadopteerd door de trollen als kind en de trollen hielpen zijn familie al jaren.
Toch, ondanks zijn ongemak wat betreft deze vraag, was hem ook geleerd om alle vragen netjes te beantwoorden. Hierdoor moest hij dus maar antwoorden op de vraag die hem werd gesteld. “Mijn moeder is geboren met de winterzonnewende. Dit heeft haar de krachten van het ijs gegeven, die ze uiteindelijk aan mij heeft doorgegeven. Ik beheers de krachten echter nog niet helemaal, dus draag ik altijd deze ketting en handschoenen om mijn krachten zoveel mogelijk onder controle te houden” sprak Milan rustig. Persoonlijk had Milan het idee dat er meer achter zat, dan dat ze wilde weten wie de ouders van de helden kinderen waren. Er zat nog iets achter, maar Milan kon daar geen vinger op leggen. Zelf was hij niet van plan om zijn thuisland te noemen. Hij wist niet of deze dame een held of een schurk was, dus zou hij zijn volk ermee in grote problemen kunnen brengen, iets wat hij niet kon toestaan. Daarom sprak hij daar niet over. Het meisje had ook nog niet verteld waar haar teken voor stond, wie ze echt was, behalve haar naam Kayla. Een naam die hem nog steeds erg bekend voorkwam.
Ook het feit dat ze van Rafa schrok, betwijfelde hij. Zo veel deed Rafa dat ogenblik ook niet. Daarbij, hoe kende ze zijn naam? Had hij zich aan haar voorgesteld? Vast niet, dan zou ze niet weg zijn gerend bij hun kamer weg.
“Het maakt niet uit, maar wat deed je eigenlijk bij onze kamer?” vroeg Milan toen. Hij kon het even niet laten, hij wilde het gewoon weten.
Tegelijkertijd moest hij dit gesprek zien af te ronden. Hij had Rafa beloofd dat hij naar zijn feestje zou komen, maar daar moest hij zich nog klaar voor maken. Hij had eigenlijk geen tijd voor dit gehele gesprek, maar het gesprek afkappen was onbeleefd. Hij liet dan ook niet merken dat hij graag een einde wilde maken aan dit gesprek en dit gesprek graag later verder wilde doorzetten. Dat kon je als prins gewoon niet maken. Een prins moest geduldig zijn, de tijd maken voor een ander. Tegelijkertijd moest een prins altijd op tijd bij afspraken komen en vooral schoon, iets wat Milan totaal niet was. De kracht van ijs zou hem ook zeker niet helpen om zich op te frissen en te verkleden, wat een groot nadeel was.
Nogmaals ging Milan zijn blik naar het teken op haar borst, dat haar ouder aan duidde. Eigenlijk hoopte Milan dat ze die hint zou begrijpen en zou vertellen wie haar ouder was. Al was het maar een beetje vaag, net als hij. Wat betekende het teken? Wie was dat teken? Wat hield het teken in?
De geluiden van het opruimen klonken al door de kantine en Milan had het gevoel dat als ze niet snel bij de deur weg gingen, ze moesten helpen met opruimen. Helpen met opruimen had Milan totaal geen zin in. Ten eerste ruimde hij nooit een eetzaal op. Hij had er personeel voor. Ten tweede had hij, zoals eerder vermeld, nog een drukke avond voor de boeg. Een drukke avond die hij moest voorbereiden.
“Laten wij dit gesprek ergens anders voortzetten, voor wij straks moeten helpen met de eetzaal opruimen” glimlachte Milan beleefd naar het meisje. Ze konden dan bijvoorbeeld richting de kamers lopen, en tegelijkertijd het gesprek voortzetten. Dat scheelde al flink wat tijd. Zo hoefde hij na het gesprek er tenminste niet meer heen te lopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld