Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | TheBurrow & Arthas.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was noodzakelijk dat hij meer zou gaan eten, maar dat kwam vast wel goed in de toekomst. Of niet, natuurlijk. Dat was echter een zorg voor later, omdat het nu belangrijk was dat er een oorzaak gevonden werd voor zijn rare gedragingen. Hij staarde wat voor zich uit en zakte weer wat weg in zijn gedachten, waarna hij uiteindelijk nog wat kaas pakte en het in zijn mond stopte. Het was heerlijk om gewoon even lekker te zitten en iets te eten waar hij heel veel van kon genieten, maar ze zouden zo ook nog moeten lunchen. Voor lunch had hij ook zin in iets hartigs. Misschien dat hij wel een tosti kon maken of iets anders lekkers. Soms had hij immers ineens momenten dat hij wel degelijk honger had en dat was nu wel het geval. Vaak als hij alleen was at hij nauwelijks, maar in het bijzijn van zijn vriendin was dat weer een ander geval.
'Ik ben blij met jou...' Glimlachte hij en hij keek haar liefjes aan, waarna hij even vermoeid gaapte en door zijn ogen wreef. Zijn haren stonden warrig op zijn hoofd en hij zag er heel slaperig uit. Dat was natuurlijk ook wel logisch als je continu zo druk met van alles in je hoofd was. Zijn hersenen waren continu bezig en leken echt geen enkel moment rust te hebben. Het was afschuwelijk.
De man ging even moeizaam rechtop zitten en hij knikte naar Silena die voorstelde om de laptop te pakken. Het was leuk om een hondje uit te gaan zoeken online en die dan morgen op te halen. Althans, als het morgen goed met hem zou gaan. Dat was immers nog maar de vraag of hij morgen wel in staat was om er op uit te gaan. Als de dag zou beginnen zoals vandaag, kon het niet, maar als het zoals de rest van deze dag was, kon het wel.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ondanks dat het misschien niet altijd zo leek hield ze hem wel goed in de gaten. Ze wilde weten wat er met hem gebeurde en wat hij deed. Normaal zou ze hem nu controleren, maar nu was het van dermate groot belang dat ze dat wel diende te doen. Kalm keek ze toe hoe hij weer wat kaas at, blij dat hij toch langzaam door bleef eten. Als hij dat niet deed dan zou ze hem wel weer even aan de jas trekken. Dat hij weer braaf wat zou eten.
"Ik ben ook blij met jou lieverd. Ontzettend blij." Antwoorde ze hem glimlachend en zachtjes probeerde ze zijn haren wat omlaag te strijken, het stond alle kanten op alsof hij net uit bed kwam. Ze glimlachte even en bekeek hem een beetje, hield haar hoofd soms wat schuin. "Ik zou willen dat ik je er makkelijk vanaf kon helpen liefje." Silena pakte vervolgens haar laptop er maar bij. Luchtige onderwerpen, ze moest zich wel aan haar eigen afspraken houden, anders dan had hij helemaal niets aan haar. Ze wist dat ze nu zijn steunpunt moest zijn, hetgeen waarop hij kon vertrouwen en waarbij hij alles kwijt kon. Dan moest ze zekerheid en vastheid uitstralen. Daar deed ze dan ook ontzettend haar best voor.
Nadat ze de laptop open geklapt had ging ze al gauw op zoek naar de site, ze nestelde zich goed tegen Duke aan en begon er wat op rond te kijken. "We moeten hem niet te groot nemen hoor, dat past niet hier in huis." Ze lachte even en keek hem vrolijk aan. "Kom, dan kijken we er samen naar." Zachtjes zette ze de laptop op zijn schoot en bewoog zelf de muis met haar vingers, zo kon hij lekker ontspannen zitten en kijken naar de diertjes die er stonden. Als het had gekund dan had ze ze allemaal wel meegenomen. Silena was altijd al dol geweest op dieren en helemaal op honden.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De laatste tijd stonden zijn haren gewoon altijd warrig. Echt veel kon hij er niet aan doen. Het was nu eenmaal zo omdat hij voornamelijk heel erg veel door zijn haren wreef, iets wat hij voorheen nooit deed. Meestal deed hij het als hij aan het nadenken was of wanneer de stemmen hem bijzonder erg leken te irriteren. Hierdoor kon hij voor zijn gevoel beter nadenken, alhoewel dat helemaal niet zo was. De man vond het gewoon een prettig idee en deed dit dan ook graag zo nu en dan.
In ieder geval smaakte de kaas hem op dit moment heel erg goed. Hij vond het heerlijk om weer wat zout toegediend te krijgen en dat liet hij ook duidelijk zien en merken. Soms kon hij inderdaad ook genieten van iets zoetigs, maar dat was de laatste tijd steeds minder dan met iets hartigs.Vooral kaas was iets wat hem veel vreugde leek te geven, maar waarom dat nu precies was, wist hij niet goed.
De man ging even goed zitten en luisterde naar zijn vriendin. Op het moment dat ze de computer op zijn schoot zette, legde hij zijn hand trillend op het toetsenbord neer en hij keek naar het scherm. Silena scrolde langzaam naar beneden en de man nam alle diertjes eens in zichzelf op. Ook hij zou het liefst alle diertjes met zich meenemen, maar hij wist dat dat niet kon dus er moest een goede keuze gemaakt worden. Het was een erg belangrijke keuze, vond Duke, want een dier nam je voor het leven en niet voor even.
'Die is leuk.' Hij wees naar een grote Deense dog en grijnsde breed. Duke had immers altijd al een groot dier als huisdier hebben en een grote hond leek daar bij uitstek geschikt voor. 'Die is ook nog niet zo heel uit dus die zou ik wel graag willen.' Mompelde hij, waarna hij even verder bleef kijken en fronste. Een stafford leek hem ook erg aan te spreken, maar een stafford was een pitbull en hij wist niet goed hoe Silena daar over zou denken. Het waren goede dieren met de juiste eigenaar.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Lief keek ze naar hem en bleef rustig bij hem zitten. Ze vond het zo fijn met hem, om toch een beetje liefde te kunnen voelen bij hem. Blij was ze wel dat hij weer wat at en ze speelde met zijn haren terwijl ze samen naar de honden keken. Ze giechelde even door wat hij zei. "Gekkerd, die worden veel te groot!" Zei ze lachend en ze keek hem lief aan, "We wonen niet op een grote boerderij gekkerd." Zei ze glimlachend en ze keek naar hem. Rustig scrolde ze verder en keek nog naar wat honden. "Misschien zulke? Die worden niet zo heel erg groot, maar wel leuk." Zei ze lief tegen hem. Ze keek naar hem toe en glimlachte even. "Kijk jij anders nog maar even lekker. Dan zal ik wel even naar de keuken gaan om eten te gaan klaarmaken. Wat wil jij voor de lunch hebben lieverd?" Ze maakte zich los van hem en gaf hem rustig de muis waarna Silena op stond. Ze liep vast naar de keuken toe om voor zichzelf al spulletjes te pakken om wat brood te smeren.
"Wil je een bepaald ras hebben of is een vuilnisbakje ook goed?" Vroeg ze vanuit de keuken naar hem. Ze grijnsde even, ze verwachtte namelijk niet alleen maar echte rashonden en eigenlijk vond ze vanalles wel heel erg leuk. Als het maar een lief diertje was dan was zij er al blij mee. Zo groot als Duke ze wilde kon alleen niet hier, ze woonden leuk maar ook weer niet zo groot. Die hond had echt wel een mooie tuin nodig en zoveel haden zij ook weer niet. Even zuchtte ze, verhuizen was nu namelijk ook geen optie. Zeker zolang Duke zich niet goed voelde. Het smeren van haar brood was alweer stilgevallen door de bezorgde gedachten die haar overvielen en ze zuchtte diep.
@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Enkele dagen later was het inmiddels en vandaag zou het tijd zijn om naar de dokter te gaan. De afgelopen verstreken dagen was het niet zo heel goed gegaan met Duke, maar ze hadden wel een afspraak gemaakt om vanmiddag de hond op te gaan halen in het asiel. Daar had Duke heel veel zin in, ondanks dat hij steeds meer afwezig leek te worden. Het ging gewoon heel erg slecht en dat was duidelijk aan hem te zien. Hij sliep nauwelijks, at bijna niet en dronk slecht. Soms begon hij uit het niets te huilen en raakte hij dan helemaal in paniek. Uitleggen kon hij dan nooit wat er aan de hand was, maar de stemmen maakten hem op die momenten compleet in de war.
De man zat op dit moment in de auto bij Silena en hij keek leeg voor zich uit. Af en toe mompelde hij wat terwijl hij met zijn handen aan de gordel bleef plukken. Zijn dunne benen trilden en hij keek wat angstig om zich heen. Duke was angstig voor wat de dokter zou gaan zeggen als hij al wat zou zeggen.
'Ik ben bang...' Fluisterde hij zachtjes en hij keek met grote verwarde ogen naar Silena naast hem. Zijn haren stonden warrig op zijn hoofd en hij had donkere kringen rondom zijn ogen. Hoe groot zou de kans zijn dat de arts gelijk wat zou kunnen vinden? De kans was ontzettend groot dat hij een heel traject door moest komen voordat ze een conclusie konden trekken wat er mis met hem was.
Uiteindelijk waren ze er en de man keek even naar het gebouw, waarna hij moeizaam de auto uit kwam en verward om zich heen bleef kijken. Duke wreef door zijn haren heen en hij liep samen met Silena naar binnen toe, waarna hij in de wachtkamer plaatsnam en tegen Silena aan kroop. De dokter zou ze zo op gaan halen en dan zou het gesprek plaats gaan vinden, maar Duke had er zo veel stress voor dat het op dit moment echt absoluut niet goed met hem ging.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
De afgelopen dagen waren lang geweest. Het was niet goed gegaan en Silena had haar best gedaan om hem zo goed mogelijk te verzorgen. Als ze het hem niet continu aanreikte dan at en dronk hij niet. Ze vond het vreselijk om te zien en moest hem continu in de gaten houden daardoor.
Even zuchtte ze en keek naar hem. Ze had de auto uitgezet en slikte even. "Het komt goed lieverd." Zei ze uiteindelijk op het moment dat ze er waren. Met hem stapte ze uit en ze liep met Duke naar binnen toe. Wat was er toch met hem aan de hand.. Hij leek ineens zoveel ouder en fragieler. Totaal geen man meer die nog een heel leven zou moeten leiden. Haar hand legde ze zachtjes op zijn been en ze streelde erover. "Rustig maar liefje, er gaat niets naars gebeuren. Dat beloof ik je." Met hem had ze plaatsgenomen in de wachtkamer en Silena glimlachte dan ook zodra de dokter kwam. Liefdevol hielp ze Duke overeind en liep met hem mee richting de kamer. Geen moment verloor ze hem uit het oog, dat voelde niet meer veilig.
Zodra ze zaten hield ze Duke weer vast en keek naar de arts. Silena begon zelf haar verhaal te doen, ze wist dat zij nu het meest duidelijk sprak en kon uitleggen. Ze beet soms hard op haar onderlip om haar gevoelens te onderdrukken als ze even naar Duke keek. Na een tijdje was ze uitgesproken, langzaam probeerde ze weer te kalmeren. Het was duidelijk iets dat haar heel erg zwaar viel. Dit was dan ook de man op wie ze verliefd was geworden, over gedroomd had en al geweldige dingen mee had gedaan. Hij was ook degene met wie ze dat wilde blijven doen. Een beetje zorgen voor iemand vond ze niet erg, maar deze zorg die ze nu droeg werd ook haar veel te veel.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De ruimte beangstigde hem gewoon enorm en het leek allemaal razendsnel op hem af te komen. De dingen die aan de muren hingen, maar ook de muren zelf. Alle geluiden leken dof te klinken in zijn oren, maar leken daarnaast ook nog eens door zijn hoofd te galmen alsof ze telkens tegen zijn schedel gekaatst werden en weer terug stuiterden. Dat zorgde ervoor dat Duke steeds wegzakte, maar Silena was er om hem zo nu en dan weer in het "nu" te trekken. Dan keek hij weer enkele seconden verward voor zich uit voordat hij weer dieper weg leek te zakken.
Nu zaten ze in de behandelkamer van de dokter en in deze ruimte waren er veel meer prikkels voor Duke. De arts had allerlei prullaria in zijn kamer verspreid staan en het meest heftige voor Duke was waarschijnlijk de verschillende soorten maskers die aan de muur hingen. Van die oude houten maskers die ze in Afrikaanse landen hadden of Aziatische landen. Het waren van die maskers met rare gezichten, vaak ook nog eens heel eng. Kleine kinderen vonden ze vaak niks, maar Duke evenmin. Deze maskers maakten hem alleen nog maar angstiger, want ze leken wel te passen bij de stemmen in zijn hoofd. Het was net alsof er echt mensen tegen hem spraken, maar de man schrok op toen de dokter hem wat vroeg. Vluchtig bracht hij zijn blik naar de man tegenover hem en verward fronste hij. Duke had wel een geluid horen komen van de arts, maar had geen woorden verstaan.
'Ik vroeg hoe het met je gaat, Duke.' Herhaalde de dokter nogmaals rustig en duidelijk en de man moest enige tijd nadenken voordat hij antwoord kon geven met die vraag. Hoe ging het met hem? Dat was een goede vraag.
'Ik weet niet hoe het met me gaat... De laatste tijd ben ik heel erg verward en dat maakt niet uit... Maar ik moet nog zo veel doen...' Een diepe frons ontstond op zijn hoofd en hij keek even naar zijn handen die hij trillend op zijn been had liggen.
'Ik moet nog werken... En niet vergeten te eten.' De man dwaalde alweer af van het eigenlijke onderwerp en dat weerspiegelde de verwardheid in zijn hoofd.
'Gisteren heb ik nog gegeten en we moeten ook nog een hondje halen in het asiel. Een aardig hondje om mee te knuffelen en dan hebben we ook iets te doen, want we werken niet veel meer nee...' Opvallend was dat Duke door de verwarring soms niet meer wist of hij nu een "ik" of een "wij" was. De stemmen leken zo echt en zo prominent aanwezig dat hij dat onderscheid niet meer kon maken. Zeker niet nu hij een simpele vraag moest beantwoorden waar iedereen in zijn hoofd zich nog even mee wilde bemoeien en waarbij iedereen ook nog even wat herinneringen op wilde doen: niet vergeten te eten, hondje kopen, werken, niet werken... Het was een warboel van vage herinneringen en een verknipte persoonlijkheid.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze had hem meegenomen de behandelkamer in, erna had ze haar aandacht even van Duke losgetrokken. Ze wist dat hij dit zelf moest doen en ze wilde de arts ook tonen hoe ernstig het eigenlijk wel niet was als hij zich niet onder haar hoede en aandacht bevond. Ze liet zijn handen los, die al gauw trillend in zijn schoot lagen en deed moeizaam haar verhaal. De dokter luisterde ernaar en vervolgens liet hij haar even op adem komen. Hij richtte zich op Duke en stelde hem kalm een vraag. Afwachtend keek ze opzij om te zien hoe hij reageerde, iets dat totaal niet gebeurde.
Pas de tweede maal leek Duke op te merken dat er een vraag was gesteld. Het duurde ook nog eens even voor er een antwoord kwam, eentje die haar niet helemaal tevreden stelde. Zachtjes beet ze even op haar onderlip en slikte. Het was zo warrig en onduidelijk. Er was geen samenhang in zijn woorden en moeizaam slikte ze haar tranen in. Op het moment dat hij ook in de 'wij' ging praten werd het haar even teveel. Dit wilde ze echt niet.
Hij leek alles wel wat te onthouden, maar duidelijk was het niet en ze beet hard op haar onderlip. De dokter wierp haar even een bezorgde blik toe. Dit zei alles eigenlijk wel. Ze moesten doorgestuurd worden, naar verschillende mensen. Een psychiater, neurologisch onderzoek, eigenlijk alles waar ze hem maar op konden testen wilde de arts doen. Silena knikte even met een trieste blik. "We gaan er zo snel mogelijk heen." Zodra ze terecht konden, de man gaf wel aan dat hij hier spoed achter wilde zetten dus ze zouden vandaag al een poging kunnen wagen. Hard beet ze op haar onderlip en knikte. Al gauw proefde ze bloed.
"We gaan even naar het ziekenhuis Duke. Daar gaat iemand anders jou even wat vragen stellen." Ze legde haar hand op de zijne en gaf hem een liefdevol kneepje. "We krijgen een brief van de dokter en dan kunnen we daar samen heen, goed?" Ze streelde met haar duim zachtjes over zijn hand en glimlachte hem toe. Ze gunde hem zoveel meer dan dit maar ook Silena wist dat ze hem dat niet zomaar kon geven. Hij had een probleem en daar moesten ze achter komen.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Eigenlijk kreeg Duke helemaal niets mee van alles wat er om hem heen gebeurde. Het was best wel eng dat dit zo was, want dat duidde erop dat het echt goed mis was met hem. De man voelde zich gewoon heel erg rustig, maar door die rust en de stemmen kon hij ook moeilijk focussen op belangrijke dingen. Zoals bijvoorbeeld het gesprek waar hij zich nu in bevond. De dokter stelde vragen, Silena vertelde allerlei dingen, maar alles leek gewoon langs hem heen te gaan terwijl hij af en toe een woordje van het gesprek opving en dan werd zijn aandacht voor een paar seconden weer getrokken naar de dokter of Silena. Lang duurde dat echter nooit, want al snel werd hij weer opgezogen in de gedachten waar hij langzaam in verstrikt leek te raken. Het kon zomaar nog eens lang gaan duren voor er een echte diagnose zou komen en dat kon voor iedereen beangstigend werken. Het brein was immers iets enorm ingewikkelds en er kon zo veel mis zijn met dat rare ding. Zijn klachten duidden op verschillende dingen en het moest allemaal langzaam maar zeker afgestreept worden totdat er nog maar één ding over bleef wat het uiteindelijk zou zijn. Daar moest dan ook nog een gepaste behandeling bij worden gevonden en ondanks dat het allemaal met spoed ging, zou het vast nog wel een tijdje duren. Behalve als ze ineens bij de beste psychiater van het land waren die in één oogopslag kon zien wat hem mankeerde.
Duke keek weer op naar Silena toen ze hem vertelde dat ze naar het ziekenhuis gingen en daarna even in zijn trillende handen kneep. De man knikte even en hij keek haar vermoeid en toch een tikje angstig aan. Het ziekenhuis... Wat zouden ze daar weer gaan doen?
'Oké. Gaan we nu al?' Vroeg hij warrig en hij keek even schichtig naar de dokter toe, waarna hij zijn angstige ogen weer op zijn vriendin liet rusten. 'Samen ja... Is goed.' Knikte hij en hij zuchtte even diep, waarna hij weer naar zijn handen keek en de hand van zijn vriendin erop zag liggen.
'Ze gaan toch niet prikken? Ik ben bang voor prikken...' Fluisterde hij zachtjes zodat de dokter het niet kon horen. Duke was nu eenmaal bang voor spuiten en dat zou in deze toestand wellicht nog erger kunnen worden. Hij wist het niet goed, maar hij wist wel dat het niet goed af zou lopen als hij gedwongen bloed moest prikken of iets anders. Naalden was gewoon zijn grootste angst en daar kon hij niets aan veranderen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het kwam op haar aan, alles kwam op haar aan en ze zou haar uiterste best doen om haar vriend volledig te helpen en te ondersteunen. Ze zou hem niet laten vallen want dat hoorde niet, maar soms vond ze het ontzettend lastig om hem zo te zien. Dat hij het zo ontzettend moeilijk had met bij blijven en alles wat er gezegd werd volledig leek te missen. Even zuchtte ze waarna ze naar Duke keek. "Ja we gaan nu al lieverd." Ze bleef zijn hand vast houden en keek naar hem. Zijn diepe zucht gaf haar even kippenvel, maar niet op een goede manier. "Wij samen, kom maar schatje." Ze wilde opstaan maar zijn woorden lieten haar blijven zitten. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. "Niemand gaat jou prikken lieverd, dat beloof ik. Een beetje praten en onderzoeken, maar niemand die jou gaat prikken." Het was alsof ze tegen een klein kind sprak.
Silena hielp Duke overeind en nam de formulieren van de dokter mee waarna ze langzaam met hem naar buiten toe liep. Vanuit de huisarts zouden ze nu weer naar het ziekenhuis moeten, ze moest bekennen dat ze blij was dat ze deze dag vrij had genomen. Het was natuurlijk ook wel te verwachten geweest, gezien de staat waarin Duke zich nu verkeerde. Kalm hielp ze hem in de auto waarna ze naar haar eigen kant liep en richting het ziekenhuis reed. Onderweg zei ze vrijwel niets, er stond muziek aan maar Silena kon het niet opbrengen om te gaan praten. Hij zou toch niets of weinig meekrijgen, dan had het weinig zin. Ze concentreerde zich dan ook op de weg tot ze er waren. Ook daar hielp ze hem uit de auto om rustig naar het grote gebouw te lopen, enige spanning kriebelde er nu wel in haar buik. Wat zou er gebeuren met Duke? Zouden ze hem wel echt kunnen helpen? Het was iets waar ze enkel op kon hopen.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het prikken was gewoon iets waar hij absoluut niet van hield. De man had er nare ervaringen mee gehad en daardoor was hij er als de dood voor. In zijn leven had hij niet veel spuiten meegemaakt, maar het was in ieder geval nooit goed afgelopen en die gevoelens kwamen nu weer naar boven toe drijven. Zeker nu met zijn psychische gesteldheid was het niet erg handig en kwam alles nog erger aan. De man kon er gewoon niets aan doen.
'Ja, niemand prikt mij...' Mompelde hij, waarna hij moeizaam opstond en samen met Silena naar de auto liep. Duke keek even naar de auto en hij ging erin zitten, waarna hij leeg voor zich uit keek en moeizaam zijn gordel om deed. Hij legde zijn trillende handen weer op zijn schoot en plukte wat aan de rand van zijn te grote shirt. Al zijn kleren waren te groot aan het worden doordat hij zo weinig at en dat begon duidelijk zichtbaar te worden.
Ze zaten in de auto en Duke keek om zich heen naar alles waar ze voorbij kwamen. De bomen die langs leken te vliegen en de auto's aan de andere kant van de weg die op hoge snelheid voorbij kwamen. Soms leek het net of ze aangereden gingen worden, maar dat was gewoon hoe de weg in elkaar stak en iets wat hij niet zo goed kon verwerken. Daarom leek hij de hele tijd op te schrikken als er iets gebeurde en dat beangstigde hem best wel.
Inmiddels waren ze bij het ziekenhuis en de man kwam wederom moeilijk uit de auto. Zijn magere lichaam was best stijf en dat zorgde ervoor dat bewegen soms moeizaam en pijnlijk ging. Samen met zijn vriendin liep hij naar binnen toe en hij keek even angstig om zich heen. Een ziekenhuis was voor veel mensen een plek waar ze bepaalde angsten leken te voelen. De man vond het in ieder geval enorm spannend en hij bleef daarom ook een beetje in de kielzog van Silena, maar hij durfde haar hand niet vast te pakken. Zijn rug was een beetje gebogen en hij mompelde af en toe in zichzelf, als een schuw dier die niet bij mensen in de buurt durfde en wilde komen. Wat zou er nu allemaal gaan gebeuren? Met wie moest hij praten?
'Ik ben bang...' Piepte hij angstig op een afstandje van Silena en hij wreef verward door zijn haren heen. Even bleef hij stilstaan terwijl Silena door bleef lopen en hij dook wat in elkaar. Het leek net alsof iedereen op hem af kwam en hem wilde pakken! Zijn benen begonnen heftig te trillen en hij leek ieder moment in elkaar te storten door alle druk en prikkels om hem heen.
Het duurde dan ook niet lang voordat dit gebeurde en binnen enkele seconden zat hij op de grond met zijn handen in zijn haren. Waarom moest iedereen hem hebben?! Het was natuurlijk alles behalve gek dat dit nu gebeurde, want hij had al zo veel druk in zijn hoofd en dan al die mensen... Dat zorgde voor een kortsluiting met als gevolg een heftige explosie.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was al een klein wonder dat ze hem zo relatief makkelijk weer naar de auto had kunnen krijgen. Het erin zetten was iets anders, het ging zo moeizaam. Ze kon hem moeilijk dwingen om bepaalde houdingen aan te nemen waardoor het altijd even duurde. Tijdens de rit maakte hij veel schrikgeluidjes, Silena merkte dat ze afgeleid n bovenal geïrriteerd raakte. Zo kon ze zich maar moeilijk focussen, desondanks hield ze zich in en zei ze er niets over. Hij deed het niet expres.
In het ziekenhuis was z bij hem gebleven, daar deed ze althans haar uiterste best voor. Op een gegeven moment moest ze hem wel loslaten en een nummertje halen omdat ze zo bij de balie moest zijn. Het was duidelijk dat Duke niet op zijn gemak was, maar ze wist dat ze er nu niet veel aan kon doen. Hij bleef continu buiten haar bereik en ze moest opletten of ze niet aan de beurt aren zodat ze kon vragen waar ze heen zouden moeten. De hele tijd had ze hem in de gaten gehouden en was bij hem gestaan waarna ze aan de beurt was. Ze liep naar de balie toe waar ze rustig haar vraag stelde en kort even om wilde kijken naar Duke, het ging immers om hem.
Haar ogen werden groot toen ze hem zo zag en ze rende direct naar hem toe, ze zakte op haar knieën. "Duke.. Lieverd?" Bezorgd kwam ze bij hem en probeerde hem overeind te krijgen. Hij zat helemaal ineen gedoken en al gauw kwamen er twee broeders op hem af, om haar te helpen. "Hij is niet gewond.. Volgens mij. Hij is ziek, in zijn hoofd." Paniek klonk door haar stem, dit was nog nooit gebeurd en ze maakte zich dan ook ernstig zorgen om Duke. Ondanks haar woorden werd hij op een bed gelegd om naar een kamer bij de spoed gereden te worden. De dunne man was inmiddels relatief makkelijk op te tillen voor twee mannen, het was een vreemde gewaarwording om te zien en ze vond het ook niet prettig. Silena kon er echter alleen maar achterna lopen en bij hem blijven, terwijl de broeder ging spreken met de arts daar.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Dat het hem allemaal te veel werd, was logisch. Duke kwam de laatste maanden nooit meer op drukke plekken en dat kwam doordat het al druk genoeg was in zijn hoofd. Natuurlijk kon hij dat niet goed uitleggen aan Silena, want hij wist van niets hoe hij het allemaal uit moest leggen. Daar was hij nu bijzonder slecht in, gezien het feit dat alles zo druk was om hem heen. De man had zelf niet echt door dat hij zo op de grond zat, want hij was helemaal in paniek door alles. De man jammerde wat en hij sloeg zijn armpjes beter om zijn dunne benen heen.
Zodra hij opgetild werd, begon zijn lichaam hevig te trillen en hij keek met grote angstige ogen om zich heen. Wat gebeurde er?! Waar was hij?! De man hield zichzelf goed vast een zijn broek en hij rilde toen hij op het bed werd gelegd. Ze strekte zijn benen zodat hij niet meer in elkaar gedoken lag en Duke voelde zich er juist enorm ongemakkelijk door. Waarom werd hij gedwongen om zo te liggen? Hij wilde zichzelf veilig voelen door zijn benen op te trekken...
Hij werd naar de afdeling psychiatrie gebracht en werd in een veilige kamer gezet. Aan de inrichting was te zien dat hier de meest zware psychiatrische patiënten verbleven en zo was Duke dat ook. De man moest in een kamer blijven waar hij zichzelf niet meer pijn kon doen en waar geen prikkels voor hem waren. Het was dan ook niet gek dat deze kamer net leek op een gevangenis, omdat dat het meeste rust zou geven.
De man werd op het andere bedje gelegd en daarna werd hem de tijd gegeven om wat tot rust te komen, maar dat leek nog niet te lukken nu hij hier zo alleen lag. Wat was er allemaal met hem aan de hand? Waarom was hij hier? Duke snapte er helemaal niets meer van! De man wilde gewoon thuis zijn, maar in het ziekenhuis leek het alleen maar erger te worden. De angst en schrik was hem gewoon echt te groot geworden en had hem overwonnen. Dat was niet zo gek.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Na een kort gesprek werd hij naar psychiatrie gebracht. Het was eigenlijk wel een schok voor Silena, nu al naar de psychiatrie, maar het was ook gewoon nodig dat besefte ze wel. Hoe Duke nu gereageerd had was niet gezond, maar wat was er dan wel met hem aan de hand. Ze liep zo snel en goed ze kon met het bed mee waarin hij lag. Hij werd naar de zwaarste afdeling gebracht en een nerveus en onprettig gevoel bekroop haar. Zonder diagnose al zo snel zo zwaar. Was dat wel redelijk? Nog altijd probeerde ze het minder erg te maken in haar hoofd, dan was er immers meer kans op genezing en een korter proces. Silena wilde er nog niet aan dat het echt goed mis was met hem, dat het misschien wel nooit goed zou komen. Die gedachte overviel haar en ze verbeet hard haar tranen.
Ze wilde bij hem blijven maar werd uiteindelijk voor zijn kamer tegen gehouden. Hij moest eerst rustig worden en erna zouden ze hem pas benaderen. Verongelijkt keek ze naar de arts en bleef ongeduldig staan. Het duurde echter maar en ze besloot gewoon naar binnen te gaan. Direct liep ze naar Duke toe en kwam bij zijn bed staan. Ze aaide door zijn haren heen. "He lieverd.. Sst.. Rustig maar. Het is oké, ze willen je hier gewoon onderzoeken." Liefdevol fluisterde ze hem erna nog wat zachte woordjes toe in de hoop hem te kunnen kalmeren. Ze vond het zo vreselijk om hem zo te zien en ze kon enkel hopen dat hij geholpen kon worden. Moe keek ze naar hem en glimlachte, in de hoop dat hij zou kalmeren. "De dokter komt zo bij je kijken."
De jongedame wist dat ze het eigenlijk uit handen had moeten geven, het zelf aan Duke had over moeten laten maar ze kende deze buien. Hij zou niet kalmeren, het zou alleen maar erger worden en tot die arts hem onderzocht had en kon helpen liet ze Duke niet zonder reden in de steek.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Onrustig lag hij op het bed. Het was een simpel bed met geen dekens erop. In principe was het gewoon een bad met een dun matras erop zodat hij daar rustig op kon worden zonder enige prikkels om zich heen te hebben. De ruimte was immers volledig wit zonder enige poespas. Daarnaast was er dus alleen het bed en de rest van de kamer was leeg. Helaas zorgde dit er bij hem niet voor dat hij rustig zou gaan worden. Zijn lichaam was ontzettend gespannen en hij leek heel erg aan het trillen te zijn op dit moment. Af en toe leken zijn ogen even weg te rollen in hun kassen, maar dat had hij zelf helemaal niet door.
Erg rustig werd hij niet op het moment dat Silena bij hem kwam zitten. Ze hield hem vast en fluisterde wat dingen tegen hem, dat de dokter zo zou komen en dat hij rustig moest worden, maar hij voelde ontzettend veel onrust in zijn lichaam. Rusteloosheid... Vermoeid bracht hij zijn hand naar zijn hoofd en hij trok wat aan zijn haar. Kort schudde hij zijn hoofd en hij keek naar zijn vriendin. Eigenlijk voelde hij zich zo schuldig door wat er nu was gebeurd met hem. Het was vast ontzettend vermoeiend voor zijn vriendin.
'Het spijt ons...' Fluisterde hij, niet echt wetend dat hij in de meervoudige vorm sprak. 'We willen niet meer...' De man schudde zijn hoofd en begon ineens te huilen. Het maakte hem gek. De stemmen maakten hem gek, de omgeving maakte hem gek... De man kon het gewoon niet langer meer aan. Ieder mens zou dat hebben als ze zouden hebben wat Duke in zijn hoofd had zitten.
'Ik wil niet... Ik wil weg...' Snikte hij huilend en hij kroop dicht tegen zijn vriendin aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld