Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het felle zonlicht liet haar ontwaken uit haar slaap, gepaard gaande met de geluiden van zowel buitenaf als binnenuit. Moeizaam gingen haar ogen open en het allereerste wat ze zag, waren grauwzwarte muren. Ze werd wakker in een heel ander appartement, anders dan die van haar waarin ze enkel hout kon zien in plaats van muren die ook daadwerkelijk van beton waren gemaakt. Het verwarde haar, want waar ze was en hoe ze hier terechtkwam, was voor haar één groot raadsel die ze nu nog niet oplossen kon.
De draai van rug naar zij, veroorzaakte pijn in haar hele onderrug. Een kreun, mede veroorzaakt door de pijn en moeheid die ze op dat moment ervoer, verliet haar lippen. Ze was nog geen minuut wakker of ze had nu al geen zin meer in hetgeen wat nog komen moet; vandaag. Desalniettemin wist ze haarzelf uit bed te krijgen, zelfs al deed het pijn en wilde ze het liefst weer in diepe slaap vallen. Het zoeken van antwoorden op de vragen die zich creëerde in haar bovenkamer, was wellicht hetgeen wat alles overtrof.
Ze stond op, wegkijkend naar de kledij op de vensterbank. Omdat de hygiënische toestand van haar jurk te wensen overliet, zat er niets anders op dan het aannemen van de kleding die hij haar toevertrouwd had. Vermoeid en enigszins in de war, ontdeed ze haarzelf van haar inmiddels grijs uitziende gewaad. Doch, ondanks de simpelheid van de uitvoerende daad, voelde het alsof haar lichaam haar voortdurend in de steek liet. Dat viel terug te zien in haar gezicht, die betrok bij elke lichaamsbeweging die ze deed. Het verbena was nog niet uit haar systeem, dat was tot nu toe het enige wat voor opheldering zorgde. Behoedzaam liet ze haar kledij op de grond vallen. Haar koude, naakte lichaam liet ze enkele secondes voor wat het was vooraleer ze het initiatief nam om zich te bekleden met een onbekende zijn kleding. Het viel al meteen op dat de maat groter was dan wat haar lichaam gewend was, maar op dat moment kon het haar weinig baten. Ze was de persoon al lang dankbaar dat hij haar onderbracht in zijn eigen tehuis en haar kleding aanbood.

Daar stond hij, de laatste persoon waar ze mee gesproken had voordat ze neerviel op de koele stenen van Moeder Natuur. Temidden van verwarring en schaamte over het incident van vannacht wees Adoria op zijn moedige optreden - al was dit meer gericht naar haarzelf dan naar hem -. Haar achterlaten in het duister, alsof haar tegen het lijf lopen nooit gebeurd was, liet hij achterwege. Hij was niet alleen integer, maar ook heldhaftig. Met een gefronst voorhoofd, bleef ze op afstand staand onderwijl haar handen langzaam in 'haar' broekzakken verdween. Het verbaasde haar dat ze hem in het vizier kreeg, zeker na haar belabberde vertrek. Het liet maar weer eens zien wat zijn kwaliteiten waren. ''You're a real gentleman, aren't you?" murmelde ze, toekijkende hoe hij bezig was met het sleutelen aan zijn matzwarte jeep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geschuifel van haar blote huid, de voetzolen over het weggeschaafde gesteente van een jarenoude garage, klonk als zacht en vreedzaam in zijn oren. Over de muziek heengezet die hij lusteloos door had laten draaien en zo zijn urenlange gezwoeg wat plezieriger had gemaakt. Haar lichaam, zo energieloos en uitgeput dat Jack haast geneigd was om haar te vragen naar de gebeurtenissen van na haar vertrek, staande in de deuropening, veroorzaakt door een half verlicht effect van de gloeilamp aan het plafond. Deels verbleekt door de stralen kon hij Adoria er spotten.
Als vanzelf keek hij op van de motorkap van het voertuig. Zijn ogen zoekende naar het meisje met het opvallende, rode haar dat haar aanwezigheid aan kon duiden in een kwestie van zeer korte tijd. Eenmaal gevonden kwam er een glimlach vanaf; een gebaar uit zowel vriendelijke bedoelingen als verwondering. Ze was sneller bij bewustzijn geweest dan hij aan haar conditie af had kunnen lezen, toen hij haar beroofd van enige tekenen van leven kruiste op een van de verlaten stadsstraten. Voor zijn gevoel had het nog wel eens dagen kunnen duren voordat een gezonde kleur weder zou keren en haar er als genezen uit zou laten zien.
"Just figured you needed a hand." Een beetje opluchting weerspiegelde zich in zijn blikken die hij haar kant op stuurde. Besloten zijn werk even weg te leggen, al was het om de nieuweling te begroeten, rechtte hij zich weer tot hij Adoria normaal aan kon kijken. "Glad to see you're finally awake. You've slept over twelve hours straight, sleepyhead." De steeksleutel belandde op de gereedschapskist, waarop zijn vingertoppen grepen naar zijn mond en een nieuwe trek rook vanuit zijn luchtwegen het pad naar de atmosfeer vond. In de tussentijd werd ze door hem bestudeerd. Veel viel er niet af te lezen van haar momentele toestand - op haar wat lodderige, moe-uitziende ogen en ineengevallen postuur na - maar dat het in het niet viel tegenover zijn kleding, was er wel te zien. Gekleed in zijn klaargelegde kleding bestaande uit een wit t-shirt en een zwarte joggingbroek met beide een onvergelijkbare maat, was ze tot stilstand gekomen. Een grinnik kon hij er niet van weerhouden los te laten. Een situatie als deze had zich nog nooit afgespeeld in zijn bijzijn, wat het een bijzonder vreemd fenomeen maakte.

"How are you feeling?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Oh, don't call me like that,'' mompelde ze, onderwijl ze in stilte zijn bewegingen apprecieerde. Hij toonde al genoeg belangstelling voor haar toen hij stopte met zijn werk en alles aan de kant schoof, maar veel groter was de vraag naar haar welzijn die hij zich afvroeg. De vraag viel enigszins te verwachten. Doch deed het haar een plezier om die paar woorden in haar oren te laten galen, zich beseffende dat ze niet enkel een project voor hem was. Hij kon haar meenemen, aan zijn vrienden laten zien hoe 'behulpzaam' hij wel niet was en haar vervolgens dumpen, omdat hij al genoeg voldoening uit haar had gehaald, maar zo was hij niet.
Het roken beviel haar niet, maar geen geklaag kwam er uit haar mond tevoorschijn. Ze had het recht niet om zijn gewoontes bij te schaven, zelfs al stoorde het haar dat hij zijn longen op lange termijn verziekte.
''I don't know what I am feeling right now, but you shouldn't be worrying about me.'' Haar innerlijke beleving van het voorval en het tafereel dat nu gaande was, haalden haar emoties overhoop. De dreigement maakte haar bang, verdrietig en stelde haar teleur, hoewel Jack's voorkomendheid haar oprecht gelukkig maakte. Er waren maar weinig jongens in Mystic Falls die beschaafd waren, evenwel het lef hadden om de deur voor haar open te doen zonder dat daar enige kwade bedoelingen bij kwamen kijken. Dat sloeg haar aan, maar hoezeer ze daar op in wilde gaan, kwam ze niet verder dan het wegdommelen in eigen gedachtes. Ze zou nu aan tafel moeten zitten met haar bloedverwant in plaats van aanwezig te zijn in een ander huis, die zich bij lange na niet binnen een straal van een kilometer van haar 'huidige woonplaats' aangetroffen kon worden. Haar broeder wist hoe kwetsbaar ze was en dat niet alleen zij, maar ook hij getroffen werd door de haat en vermaak van vampiers. Beiden waren anders dan in de boeken geschreven stond. Ze waren niet bloedlustig, noch meedogenloos en juist die missende eigenschappen maakten hen slachtoffers van wrede pesterijen, dus het zou haar niet verbazen als hij zich zorgen maakte over haar afwezigheid. Ze had nota bene zelf gezegd dat ze hem weer zien zou na het einde van het gala.
Ietwat bezorgd keek ze van hem weg, dit keer haar blik geworpen op zijn jeep. Hoewel de anderen hun volledige vrije tijd besteedde aan het beoefen van sporten, doodde hij zijn tijd met het repareren van voertuigen. Waarom had hij anders zo'n grote garage als student zijnde, die tevens volstond met autogereedschap?
Kort beet ze op haar lip. ''My brother doesn't know where I am and -'' Uit schaamte wreef ze over haar voorhoofd, niet wetende hoe haar wil goed over te laten brengen zodat het er niet naar uit zag dat ze enkel gebruik maakte van zijn eigenschap. ''I know it's way too much to ask, but .. Would you mind if I borrow your cell phone? All I need to do is sending a text to my brother.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Glimlachend onttrok hij zijn armen van het voertuig, zich achterover gezet tegenover de muur om hier zijn steunpunt te vinden liever dan zich voor haar te verschuilen achter de motorkap. "What you want. I'm just happy you woke up after all, really." Hoe het ergens een compliment vormde tegenover zijn kamer en voornamelijk gesproken over zijn bed, dat blijkbaar zo lekker lag dat het meisje lang genoeg heeft kunnen slapen om ervan te genieten, liet hij buiten spel. Hij had geen bevestiging nodig om de verborgen boodschap aan te kunnen nemen. In elk geval had ze prima kunnen slapen - dacht hij zo - sinds hij zijn slaapplek bij de bank had moeten vinden voor die nacht.
"And yet, I do," legde Jack haar voor. Bezorgdheid brak door met haar conditie, met haar gedaante dat zodanig leek te schreeuwen om hulp of genezing dat hij alleen al overvallen was door haar nog staand en lopend aan te treffen. Hoorde ze niet uit te rusten en te blijven liggen of op zijn minst wat te eten? Hij fronste voorzichtig. "There's something to worry about. Otherwise, you wouldn't have been unconscious when I found you. You're moving way too fast and you're being stubborn, Adoria. What if you're gonna collapse once again?" Wat onbegrijpelijk keek hij weg in haar blauwe ogen, zich afvragend wat er precies was dat maakte dat ze zich zo verplichte om overeind te blijven. Schaamde ze zich dan te veel om hulp te vragen onderwijl alles op die ene noodzaak wees?
Hij wilde erover doorgaan, maar een bepaalde dromerige uitstraling legde hem het zwijgen op. Ze leek te veel in haar eigen wereld verzonken te zijn om überhaupt nog een woord van hem mee te krijgen. Verspilling werd het daardoor om haar een preek te geven over hoe slecht ze momenteel met zichzelf omging, een moeite die Jack volledig uit de weg ging. Alsof hij haar afwezigheid niet aanvoelde, vielen zijn pupillen terug op de motor, die open en bloot lag in het vage licht van de garagelampen. Enkel haar eigen uitspraken leidden hem ertoe weer bij haar terug te komen. Eenmaal ze wederom in het heden leek te zijn, hief hij zijn kin op in haar richting. Een knik van toestemming kwam hierna voort. Hij kon het onmogelijk afslaan als dat de enige wens in haar hoofd was. Bovendien was de ongerustheid van haar broer prima voor te stellen, een band met familie waar hij geen weten van had, maar het wel respecteerde. Met geen getoond protest haalde hij zijn mobiel uit zijn broekzak. Het werd aan haar gegeven in een overvloed van geduld en kalmte, waarna hij een aantal passen terugzette en zich bezig hield met het laatste beetje van de sigaret. "Go ahead. If you need privacy or anything, you know where to find the hallway. Close the door and no one'll hear you."

'Cuz his hair just looks SO FREAKING ADORABLE on this picture

.. can't help it

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''And I'm just happy you're the first person I get to see after waking up from hell.'' Het was volkomen logisch dat ze liever uit haar slaap ontwaakte in haar eigen huis met haar broer aan haar zijde, dan wakker worden in een huis om vervolgens de persoon weer te zien, die ze nog niet langer dan een dag kende en die met haar in verbinding stond. Het was vaag, héél vaag, maar toch kwam ze liever hem onder ogen dan ofwel een andere burger in Mystic falls, ofwel de witte muren van het ziekenhuis.
''I ain't gonna collapse again, because I don't just faint and as far as I know, I am fine. My bodysystem is stronger than you think it is, trust me,'' vertelde ze hem.Ze stelde zijn ongerustheid op prijs, maar het wekte wel enigszins irritaties op, want in haar optiek stond zijn bezorgdheid niet terecht. Ja, ze leed pijn en zag er slechter uit dan normaal, maar naar haar weten reageerde ze even normaal als altijd en toonde ze geen enige moeilijkheden in haar functioneren. After all, uiterlijk zei niets.
Met een glimlach op haar gelaat, vertoond aan dankbaarheid van zijn gulheid, nam ze zijn telefoon in ontvangst. Matzwart, met een maat die vele malen groter was dan hetgeen waar ze tien jaar geleden nog mee kwamen aanzetten en ook de ingewikkeldheid van de mobiele telefoon is in de afgelopen paar jaren toegenomen. Het was alsof ze een laptop in handen had, maar dan kleiner en geavanceerder. Verder werd er geen poging gedaan om het toestel tot werking te zetten, want ze kon wel overal aanzitten, maar dat hield regelrecht in dat ze zijn privacy zou schenden en dat wilde ze voorkomen. Dat ze het naar, evenwel vervelend vond om iemand op te zadelen met haar gebrek aan kennis wat betreft de gezwinde ontwikkeling van de techniek, liet ze maar achterwege. Vragen naar de werking van het versturen van zo'n SMS, was het enige wat overbodige tijddoding tegenging. Het inlichten van haar broeder over haar 'aanwezigheid', al was het maar één zin waarin ze duidelijke maakte dat ze ongedeerd was, stelde ze nu dan toch wel op de eerste plaats.
Voor een laatste keer wierp ze haar blik op zijn mobiele telefoon, vooraleer ze haar rechterhand liet zakken en gegrinnik hoorbaar werd gemaakt. ''Yeah, I think I'll need your help with it. It sounds really stupid, but I actually don't know how all of these gadgets work. The progress of technique is going way too fast, I can't keep it up.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een wenkbrauw werd uit verbazing opgetrokken. "You are?" opperde hij. "Hell, I thought you'd see me as some kind of stalker, although it was just luck that got me to the place where I found you." Hoe vaak hij van iemand de waardering voor zijn aanwezigheid te horen had gekregen was te tellen op één hand en toch, ongeschonden doordat ze elkaar nog maar een half uur gesproken hadden die vorige avond, vertelde ze hem dat ze blij was om hem te zien na haar ontwaken. Zou hij dan toch nog een goede indruk achter hebben gelaten bij haar vannacht? Bedenkelijk sloot hij zich voor kort af, het overwogen uit wantrouw voor het compliment. Wellicht - schoot door zijn hoofd - herinnerde ze zich dan niet meer hoe hun afscheid zo plotseling had verlopen, tevens ze zich ook leek te irriteren aan zijn ontkennen toen ze hem probeerde wijs te maken hoe interessant hij wel niet was.
"If you say so." Voorstelling voor haar kracht had hij niet in zich, maar op haar woord geloven deed hij blindelings. Als het haar intentie was om zich te laten verzwakken zolang ze geen andere hulp aan hoefde te nemen, dan moest ze haar orders maar volgen. Jack was ervan overtuigd dat ze in haar optiek van haar lichaamsstaat een behoorlijk verkeerd beeld had gekregen. "Just for the record, you might want to take it easy for the day. I get it if you want to go home but.. well.." Een hand werd gestrekt naar het voertuig onder de dampen van de middagzon, dat doordrong in het viezige glas van de garage. "You see why I can't drive you back to your place, I guess."
De ervaringen met een mobiele telefoon waren voor elk persoon anders. De een besteedde er zoveel aandacht aan dat het een kwestie van aftellen was voordat het apparaat goed in werking werd gezet, de ander gebruikte het amper en schafte het mogelijk alleen aan om niet te veel achter te lopen. Hoe het met Adoria zat, bleek anders te zitten dan zijn verwachtingen hem hadden verteld. Met een blik als een verloren puppy bleef ze staren naar de iPhone in haar handen. Het gegrinnik dat volgde nam hij over, zich niet kunnen inhouden om het weten dat ze zojuist geen flauw idee had hoe ze het slechts aan moest krijgen. "Ever seen a phone before?" vroeg hij haar, zijn passen naar haar voortgezet tot hij naast haar stond. "You know, it isn't that hard to make it work." Zorgeloos over haar opvattingen, bracht hij haar rechterhand omhoog van haar zij. Zijn vingers omklemden de hare zachtjes. Met een lichte concentratie werd het ontgrendeld, mede ook wanneer hij de app voor haar opstartte in het geval zij hier ook nooit van had gehoord. Sindsdien liet hij haar hand maar met rust: hij wilde geen ongemakkelijkheid rondzaaien of haar een gevoel van druk geven. Hij glimlachte bemoedigend.

"Here you go."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I don't think you're a stalker, but I do believe you were just heading to the woods where I said you could find me.'' Adoria had de tijd nog niet vrijgemaakt om te denken over de aanleiding tot zijn vondst, maar om eerlijk te zijn kon het haar ook maar weinig schelen. Geen redenen eraan toe had ze om hem in te zien als stalker zijnde, want zij was tenslotte zelf degene die hem verteld had waar hij haar kon vinden en het was onnuttig en zelfs overbodig om theorieën te verzinnen die hem in een slecht daglicht zetten. Het ging erom dat hij haar hulp aanbood, niet hoe hij haar gevonden had en wat zijn intenties waren om haar te helpen.
Ze volgde zijn hand, ook al had ze aan het begin al gezien dat er iets loos was met zijn voertuig. Het was voor haar onvoorstelbaar dat een studente zoals hij voor de plezier en als pure tijddoding aan vervoermiddelen sleutelde. Als teken van begrip, knikte ze. ''I don't mind staying a little longer. It isn't like you're bad company.'' Haar linkerhand verdween weer in haar broekzak. ''Your jeep is nice, though.''
''I did own a cell phone in 2015, but my best friend kept tagging me in photo's on Einstacrème and .. Well, it's frustrating when you try to concentrate, but in the meantime your own phone keeps making technical sounds because of your lack of presence.'' Hoewel haar aandacht eerder uit moest gaan naar het beeldscherm, had ze moeite om haar ogen van hem af te houden toen hij vrijwillig lichaamscontact met haar maakte. Normaal was zij degene die de aanstichter was van intimiteit ten aanzien van zowel vreemden als bekenden, maar dit keer was hij de schuldige en het had dusdanig impact op haar dat de rust vanzelf weer in haar keerde. Zijn verschijnende glimlach maakte ook haar aan het glimlachen en pas toen besefte ze zich dat zijn taak er alweer opzat. ''Thank you,'' zei ze, lichtelijk verbaasd over de snelheid waar hij dingen voor elkaar kreeg.
Reflexmatige explosieve uitademingen traden op tijdens het uitwerken van haar bericht. De pijn schuurde langs haar keel en al duurde de hoestbui maar even, waren de uitademingen dusdanig hevig dat ze het vloeistof in haar aderen ophoestte. Afgemat zakte ze door haar knieën, totdat ze uiteindelijk op haar achterste terechtkwam doordat ze nog op het laatste moment haar evenwicht verloor. Desalniettemin was het niet haar val waar ze haar aandacht op vestigde, maar het bloed op haar handen en in het binnenste van haar mond. Na twaalf uur geslapen te hebben, was dit zo'n beetje het laatste verbena dat nog gevolgen met zich mee bracht.
De wijs- en middelvinger van haar vrije hand, ofwel haar linkerhand, legde ze een ogenblik lang op de binnenkant van haar onderlip, onderwijl ze haar blik richtte op hetgeen onder haar. Hierna trok ze haar vingers terug, maar niet zonder eerst gekeken te hebben naar de verkleuring van beide vingers. Het was inderdaad bloed. Wat had ze dan verwacht? Dat ze ongedeerd de kamer kon betreden alsof er niets met haar aan de hand was, ondanks het feit dat ze gisteren gespietst werd door meerdere pijlen met inhouden van haar zwakte?
Robertson stond op het punt om haar licht bebloede hand af te vegen aan haar aankleding, totdat ze zich realiseerde dat de kledingstukken niet van haar waren. Om het alsnog te verbergen, maakte ze van haar hand een vuist en beëindigde ze onopgemerkt haar bericht, waarin duidelijk vermeld stond dat ze vannacht bij iemand anders sliep en hij zich verder dus geen zorgen hoefde te maken wat betreft haar omstandigheden.
''I think I am done. All I gotta do, is ticking on the dagger, right?'' murmelde ze, de gebeurtenis van net totaal negerend. In haar belevenis zou haar hoestbui sneller vergeten worden als ze net deed alsof er niets gebeurd was. Ten slotte wilde ze het er nog geen eens over hebben. Het was enkel een hoestbui, meer niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De trots op een voertuig als de zijne was iets dat hij elke keer weer met zich meedroeg. Diep vanbinnen hield het zich schuil, het voldane gevoel zodra hij naar de Jeep keek en wist dat hijzelf - en enkel hij - zich rot had gewerkt om het ding te kunnen veroorloven. Blikken van waardering of bewondering zoals Adoria weergaf na haar ogen op de auto te hebben laten vallen, nam hij dan ook met waardigheid aan. Plezierig ontging er geen seconde van zijn geglimlach. "Who would've guessed. Me, meetin' someone at the worst occasion in the whole wide world.. prom." Enigermate kwam er uitdaging bij zijn woorden kijken. Jack had geen benamingen voor wat zij nu zouden uitmaken met zijn tweeën, maar ondanks er geen naam bestond voor een apart geval als hen en hij geen zekerheid had of hij haar als vriend kon beschouwen, kon het hem niet minder boeien. Hij mocht haar wel.
"Wait, you ain't got a phone anymore?" Apart vond hij het maar overkomen, een scholier zonder een mobiel in het dagelijks leven. Het benutten van zo'n apparaat deed destijds iedereen. Of ze er gewoon te weinig verstand van had om ermee om te kunnen gaan, kon hij er echter niet uit afleiden. Waarschijnlijk hoorde zij bij de groep met een afkeer tegenover elektronica; een andere manier voor het uitleggen had Jack nergens in zijn gedachten weer kunnen vinden. Het zou hoe dan ook haar gestoei met zijn iPhone kunnen verklaren, was het niet? Zelfs na zijn uitleg en snelle poging tot het wegwijzen van de apps kon hij de moeite van haar aflezen. Het kostte nog geen tijd om het te spotten in de achtergelaten garage. Als Adoria het niet had verduidelijkt met haar verkeerde uitspraak van een bekend social media network als Instagram, dan was het de uitmuntende concentratie tijdens het typen wel dat hem erop wees. Zijn hoofd schudde hij wederom nog een keer zachtjes heen en weer. "And I think it's Instagram, what you meant." Een poging tot het inhouden van zijn lach werd als hopeloos gezien. Zijn glimlach verbreedde zich alleen maar naarmate hij meer over haar onwetendheid van nu nadacht. De meest voor de hand liggende reden van het stoppen van zijn opgetogen humeur zou de schaamte moeten zijn, het schrome dat werd veroorzaakt door een schuldgevoel nu hij lol putte uit haar slechte ervaringen met alledaagse dingen. Wat het feitelijk tot een halt aan had gezet bleek iets heel anders te zijn. Een spoor van rode vloeistof, afkomstig uit haar mond indien ze haar evenwicht verloor en op de grond belandde, haalde het genadeloos van hem weg.
"And you're all fine and stuff, huh?" zijn stemverheffingen behaalden een uitermate laag niveau. Van gepraat ging het over naar gemompel tegenover zichzelf in plaats van het meisje, gelijk aan zijn bewegingen om bij haar neer te hurken. Haastig knielde de jongeman naast haar neer. Beducht keek hij haar aan, zoekende tussen haar rode lokken door naar een spoor van haar toestand. Van haar ongeremde kalmte bleef geen geloofwaardigheid meer over. De hoestbuien van net gaven hem al de rillingen, het bloed en haar ziekelijke uiterlijk nog genegeerd. Omzichtig sloeg hij zijn arm om haar heen. Aangrenzend aan zijn zijde stelde hij zich als de verantwoordelijke om haar overeind te krijgen, geresulteerd in het ondersteunen van haar lichaam terwijl hij haar weer te been bracht. De gesmeerde olie rondom zijn handpalmen waren de laatste delen van zijn zorgen geweest nu ze haast als dood bestempeld leek te zijn, hetzelfde gold voor zijn mobiel.

"Yeah, that's how you send it. But c'mon, let's get you some water or somethin'."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn aanpak joeg haar op stang. Er werd niet eerst aan haar gevraagd of ze weer op beide benen wilde staan. Nee, hij trok haar omhoog alsof ze al verloren was. ''I am fine!" zei ze, alhoewel haar woorden veel harder waren dan de bedoeling was. Doch, ondanks haar welwillendheid, voelde haar borst bedrukt en waren haar spieren zo gespannen, dat ze trilden. Aldus was het onvermijdelijk om niet stompzinnig over te komen. Indien ze haar verstarring overtrof door zich niet alleen te focussen op zijn ademhaling, maar ook op de geluiden van buitenaf, wist ze haarzelf weer in beweging te krijgen. Haar kin ging iets omhoog, haar gezicht stond hard en onbeschroomd wrong ze zich los van hun lichaamscontact. Hoeveel energie was hij nog bereid in haar te steken, al wetende dat hij zich niet schuldig hoefde te bevinden aan haar gesteldheid, noch haar leed? Ze wilde het hem horen zeggen. Het was een behoefte die ze niet wilde onderdrukken of analyseren, maar haar wijsheid had bezwaar en nam die wil mee de duisternis in.
Ze wachtte en bekeek hem nog wat beter. Die betoverende fonkeling in zijn bruine ogen was verdwenen, net als die beelderige glimlach. Hij zag er benauwd uit. Wakend en zorgzaam. Haar toestand deerde hem alsof hij vernam dat haar lichaamsterkte zojuist het dieptepunt bereikt had en ze daarom wél hulp nodig had, wilde ze langzaam wegdwalen van de realiteit voorkomen. Hij voelde zich wel degenlijk verantwoordelijk. Waarom bekommerde hij zich anders zozeer om haar? Op manieren die ze niet kon uitleggen, had ze ingeleverd sinds haar ontwaking. Hoewel ze de hulp van haar broeder met open armen in ontvangst nam, hield ze bij hem haar armen gesloten. Zijn hulp werd wél geapprecieerd, maar niet geaccepteerd.
Omzichtig keek ze om haar heen, onderwijl kort, cynisch gelach zich hoorbaar maakte. "Do you wanna know why I got here in the first place?'' vroeg ze, weer teruggekeken naar hem met opgetrokken wenkbrauwen. ''Because I'm different. I didn't just faint, they wanted me to faint.'' Hij deed haar realiseren hoe gebroken ze wel niet was, mede door het feit dat ze zich op haar gemak voelde wanneer ze bij hem was. Ze hield zich altijd wel groots en sterk, maar ergens héél diep van binnen huilde ze nachtenlang. Het brak haar hoe uitzichtloos was. Zichzelf verdedigen of terugvechten kon ze niet, want ze vormden altijd een groep en op haar broeder rekenen kon ze ook niet, want hij werkte en ze ging er niet vanuit - tevens wilde ze dat ook niet - dat hij zijn werk zou opzeggen om steeds maar bij haar te zijn wanneer er gevaar dreigde. Daarnaast deed het haar oprecht pijn dat ze het doelwit was van meerdere vampiers. Ja, ze was anders, maar dat wilde niet zeggen dat anderen het recht hadden om haar op gruwelijke wijze te pijnigen. Haar schone duim liet ze haastig langs haar lip gaan. ''I am sick of being considered weak. I know I can handle the effects of fainting, because I've been there before. I am just taking your attention away from what you're supposed to be doing.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Afwijzing was hij van verre gewend. Het had hem ergens niets moeten verbazen dat ze het verdomde ook maar iets van hem aan te nemen, laat staan in te zien hoe slecht ze eraan toe was, noch kon hij haar gelach door de ruimte niet uitstaan. Als een belediging nam de jongen het op, geïrriteerd over haar wijze van spreken onderwijl hij toch degene was wie door vuur ging om haar op te lappen. Zonder hem had ze nu kunnen ontwaken op de harde stoepgrond, een van de paden buiten het bewoonde gebied met het bos als uitzicht. Mogelijk had ze zelfs haar punt van wakker worden niet eens gevonden in de kou van de nacht, al leek ze hier geen bewustzijn over te hebben en zich volledig te verliezen in een situatie waarvoor hij geen begrip kon vinden omdat haar woorden alleen al vaag op hem overkwamen.
"Yeah, you're fine. Definitely nothing's going on." Hij stapte van haar weg, koelbloedig zijn rug naar haar toegedraaid voor het opzoeken van de deur van de garage. "You're shaking like crazy, fell on the ground out of nowhere, coughin' up blood and breathing that heavy the neighbors can hear your presence," sprak hij haar tegen. "Totally okay, right?" Het sarcasme viel ervan af te leiden maar buiten dat was het geen woede wat hij kenbaar maakte, maar het afwijzen van haar gedrag op zich. Acceptatie voor haar afstandelijke neigingen had de Jack in overvloed. Het was de behandeling waarmee ze het overbracht, dat maakte dat hij zijn uitweg koppig zocht en koers zette naar zijn slaapkamer, eerder dan uit voorzorg in haar buurt te blijven. "I already noticed you don't need me. Whenever you change your mind, you know where to find me."

De schaduwen in de ruimte boden hem comfort, gaven een behaaglijk gevoel de kans terug te keren vrijwel meteen na het intreden van zijn slaapkamer. Het donkerte dat het uitstraalde bemoedigde hem. Een thuisgevoel wat nergens anders rustte en toch in een simpele plaats als deze te vinden was, een sfeer die niet zozeer door de inrichting kwam maar door het roerloze. Er ging geen geluid doorheen. Haast alsof het zijn bedoeling was geweest het geluiddicht te maken en zichzelf zo af te sluiten, zwierf er een kalmte rond. Besef voerde weg met elke gespendeerde minuut. Het maakte zijn hoofd leeg net zozeer als muziek daarvoor kon zorgen, de alcohol erbij meegenomen. Zijn concentratie richtte echter op zijn telefoonscherm. Een onverwachts bericht zorgde voor het oplichten van het eerst zo zwarte beeld, het gezucht voortgebracht dat er ijzig op volgde. Lusteloos stapte hij op naar de vensterbank. Zijn benen loom laten hangen over het hout, zijn voeten zwevend boven de vloer met geen oppervlak om op te staan. Zijn hand greep naar het waterflesje aan zijn zijde. Hij werkte een slok naar binnen, het dof weer neergezet in alle tegenzin tot het lezen van een sms waar hij anders amper naar om had gekeken. Hij wist dat hij Jack niet moest bereiken. Hoe hij haat in hem opriep met elk beetje gezochte contact; het botste tegenover hoe het hoorde te zijn, zijn ruwe stemklanken al in zijn hoofd voortgezet terwijl hij zijn ogen over de letters liet gaan.

'TG in town soon. You better be there.'

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
You’re shaking like crazy, fell on the ground out of nowhere, coughin’ up blood and breathing that heave the neighbors can hear your presence. Totally okay, right? Ontsteld keek ze toe hoe hij van haar wegliep, haar alleen achtergelaten in een onbekende garage. Normaal gesproken zou zij degene moeten zijn die iemand anders terrein verlaten moest, maar het was nu Jack zelf die zijn werk achterliet om zo haar aanwezigheid te vermijden. Daarnaast, waarom was zij elke keer degene die dingen leek te verpesten?
Minutenlang staarde ze voor zich uit, niet wetende of ze hem achterna moest gaan of niet, want ze wilde niet wéér de situatie erger maken dan het in wezenlijkheid was. Gemurmel maakte ze hoorbaar, voornamelijk voortkomend uit afschuw en doch maakte ze uiteindelijk het besluit om naar hem toe te gaan. De gedachte dat ze uiteindelijk weg zou lopen zonder dat ze zich had verontschuldigd, was iets wat ze niet wilde laten uitkomen.

De jongedame helde voorover om de deur bij zijn deurklink te pakken, waarna ze zich over haar aarzelingen heenzette en alsnog de weg naar zijn kamer vrijmaakte. Bij nader inzien was het onbeleefd om zomaar zijn stilte en privacy te verstoren, gezien ze geen flauw benul had wat hij in zijn kamer uitspookte, maar op het moment dat ze voor de deur stond, dacht ze daar niet aan. Ze hield zich zo bezig met haar eigen gedachtegang, dat ze nauwelijks aandacht schonk aan normen en waarden.
Direct bij het openen van de deur kreeg ze Jack’s gedaante in zicht, zittende op de vensterbank, onderwijl hij zijn aandacht gevestigd had op zijn telefoon. Het viel nog maar te bezien of haar aanwezigheid geäpprecieerd kon worden, want zelfs van een afstand kon ze zien dat hij niet al te vrolijk keek. ‘’I –‘’ stamelde ze totdat haar stem abrupt tot stilstand werd gebracht indien ze ondoordacht wijzigingen maakte in haar vooraf bedachte verontschuldigingen. Zwijgend haalde ze haar hand van de deurklink weg om haar vingers vervolgens over haar voorhoofd te laten wrijven. Zelfs het aanbieden van een verontschuldiging was voor haar een uitdaging, gezien ze vaak genoeg haar woorden op een zodanige manier uitbracht, dat ze haar tegenwerkte of zelfs de situatie alleen maar erger maakte. Het was een vervelende gewoonte van haar, dat ratelen. Diep ademde ze in, beet ze op haar lip en wierp ze haar blik op zijn gezicht – voor hoeverre dat mogelijk was – vooraleer ze de dingen uitbracht waarvan ze wilde dat hij het wist. ‘’I do am sorry for my behaviour and reticence. I just –‘’ Ze trad de kamer niet binnen, gezien het zijn eigen terrein was en ze niet wilde dat ze hem nog meer van last zou zijn. Hij kon zijn tijd beter verdoen, zoals hangen met zijn vrienden of werken aan school. Nota bene had ze zijn hulp niet nodig. Voor buitenstaanders leken haar symptomen heel erg, maar voor haal viel het allemaal wel mee. Ze was tenslotte een vampier. Doch kon ze niet doen alsof ze binnen een mum van tijd weer helemaal de oude was. Het zou opvallen en mensen zouden zich afvragen waarom ze zo snel herstelde. Dat wilde ze voorkomen, dus ze werd haast ‘verplicht’ om het slachtofferrol op te nemen in het bijzijn van menselijke wezens.
‘’I am not used to all of this concern. I appreciate it, though, I mean I really do, but –‘’ Een zucht rolde over haar lippen, teruggekeken naar de deurklink. Het verbaasde enigszins dat het nog zwart zag van de verf. Het liet maar weer eens zien hoe snel bloed opdroogde. Kort sloeg ze haar ogen neer, verdoezelde ze haar handen in haar broekzakken en nam ze opnieuw een poging om hem aan te kijken. ‘’Well, I just wanted to say I am sorry and I hope you’re willing to forgive me.’’ Ze wilde vergeven worden en niet zozeer omdat ze duidelijkheid wilde, maar omdat ze hem net begon in te beelden als een mogelijke toekomstige vriend van haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gehijg klonk nog als vers in zijn gehoor, het geschiet en het afvuren van kogels die anderszins enkel gericht werden op het bovennatuurlijke, noch op elk ander soort gevaar waar ze mee in aanraking zouden komen. Geen twijfel was erover mogelijk dat zijn ervaringen hem genoeg hadden geleerd over de Spelen zoals hij ze al meerdere keren mee had moeten maken. Een gewoonte was het, een gewenning waar elke jager zijn aandeel in moest hebben, al was het om zijn of haar vaardigheden aan de buitenwereld te laten zien. Dat het een groot, adellijk festijn was en niet zozeer om familiebanden draaide maar om de rankings, was voor Jack allang duidelijk geworden, maar waarom zijn vader hem er nog steeds toe verplichtte deel te nemen was voor hem onhelder.
Gestamel bereikte hem vlekkeloos, haar weifelend horen praten vanuit hetgeen wat hij herkende als de deuropening. Het licht dat doorkwam vanuit de hal reflecteerde voluit in zijn slaapkamer, zijn donkere muren verlicht met een klein beetje wit, opvallend genoeg voor Jack om op te kijken van zijn telefoon. Irritatie voor het opdoeken van het gecreëerde donker had hij niet, eveneens zijn humeur wel wat lager lag dan eerst vanwege de flashbacks naar wat hem te wachten stond in nu en een paar weken. Wat hakkelig glimlachte hij Adoria toe. Zijn mobiel weggestopt om het beeldscherm niet langer aan te moeten zien, zijn volle aandacht nu op het meisje geschonken in de plaats van zijn 'geliefde' vader. "I get it, don't worry." Geen reden zag hij in haar teveel weerwoord te moeten geven als hij het gewoon kon begrijpen. Hijzelf was ook geen makkelijke in dat soort dingen, nooit geweest en dat zou hij ook nooit worden; de factor die hij ook bij haar wel ergens terug kon vinden. "No need to apologize. I'm not mad or something." Op de steun langs de rand van de vensterbank hield hij zich rechtop, zijn benen nog altijd wat lusteloos laten hangen op net een centimeter boven de vloeren. Zijn zwakke glimlach behield Jack moeiteloos. Hij had geen intenties haar af te schrikken of ook maar erger te laten voelen dan wat hij al vermoedde, hetzelfde gold voor het bedaren van de sfeer, die hij zo luchtig als mogelijk wilde houden, ook voor zichzelf.
"If you need anything, you can ask though," vertelde hij haar. "Except for clothes, I guess. It's the best I can get for you, or you'd want to walk around in the clothing of one of Seth's girls, but I doubt anyone wants that." Gegrinnik volgde hem op, gedacht aan de overgebleven kleding van de verschillende meiden die elke avond door hun huis struinden. Veel meer dan wat lingerie en een paar tops waren waarschijnlijk niet achtergelaten, die inmiddels al bij de collectie van de twee jongens behoorden, alsof het hun behaalde prijzen waren. Hij was echter niet beter gewend.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een gevoel van opluchting ging door haar lichaam toen ze hem hoorde zeggen dat hij niet kwaad was en hij het begrijpen kon. Ze was er niet helemaal van overtuigd dat hij zich in haar positie kon verplaatsen, maar daar ging ze verder niet op in. Als haar gedrag van net hem echt deerde, dan had hij wel een andere houding aangenomen. Nonchalant zat hij erbij, geen greintje furiositeit vertoonde hij.
Enigszins verbijsterd hoorde ze zijn uitspraken toe. ''No, the clothes are fine. Thank you, though,'' onderbrak ze hem. Gezien haar smalle postuur viel de kledij wijder uit en bepaald 'net' zag het er ook niet uit, maar dat mocht weinig baten. Ze had het recht om er als een zwerver bij te lopen, want ze was futloos en dacht te veel na om zich zorgen te maken haar voorkomen. Daarbij had ze nooit veel om haar uiterlijk gegeven. Ze had weleens zo'n dag waarin ze zich kleedde als Kendall Jenner, maar dat kwam maar weinig voor.
Een zwakke glimlach zette ze op, onderwijl gekeken naar Jack. ''I wish more men were good-natured like you.'' Hij was fatsoenlijk, knap en voorkomend. In feite had hij alles wat zij wilde in een 'man' en doch hield ze zich in wat betreft geflirt, evenwel uitspraken die mogelijk tot geflirt gezien kon worden. Of het aan haar toestand lag of dat ze er gewoon geen behoefte aan had, was nog onduidelijk. Daarbij had ze al door dat hij heel anders ingesteld was dan anderen. Van wat zij kon zien, besteedde hij nauwelijks aandacht aan meisjes van haar leeftijd omtrent seks en andere sensuele dingen. Hij was één van de weinigen die dacht aan de gesteldheid van de mensen waar hij contact mee had en wellicht daarom apprecieerde ze hem alsof hij haar engel was in tijden waarin ze er één nodig had, ongeacht of ze daar nu bij stilstond of niet.
''May I?'' vroeg ze uit pure beleefdheid, erop wijzend dat ze zich wilde neerzetten naast hem. Hij reageerde met een knik en schoof zichzelf dichter naar de wand toe. Haar mondhoeken krulden omhoog en niet veel later zat ze naast hem, voor zich uitkijkend op de vensterbank. Het liefst kroop ze het bed weer in, sloot ze haar ogen en droomde ze weg, maar het idee dat ze bewust zijn bed zou innemen, beviel haar niet. Het minste wat ze vandaag nog voor hem kon doen, was het verschonen van zowel zijn onderlaken als zijn dekbed. Ze wilde niet alles aan hem overlaten; hij had al te veel voor haar gedaan.

''What's your supernatural talent?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No problem." Over haar complimenten zat hij niet echt in. Een idee hoe hij er echt op moest antwoorden zwierf nergens rond in zijn achterhoofd, ronduit omdat Jack hier nooit echt veel aandacht aan had besteed ofwel het vaak aan had moeten horen. De achtergrond was vaker zijn plaats dan dat de voorgrond hem wegtrok uit zijn vertrouwde plek in de schaduwen. In de 'spotlight' staan had hij voor geen moment van zijn leven echt fijn gevonden, een van de redenen waarom hij haar slechts een kleine glimlach gunde als antwoord en geen uitspraak meer verduidelijkte. Hij wist niet hoe.
Toegevend knikte de jongen haar toe, zich wat opzij geschoven zodat er genoeg ruimte was voor Adoria om op haar gemak te kunnen zitten. Vaker was hij te vinden op deze plek in zijn kamer. Het gaf iets rustigs aan hem mee, de wijze waarop hij gewoon lusteloos kon zitten voor het raam en zowel het uitzicht van de buitenwereld als zijn donkergekleurde kamer kon bestuderen. Nu hij er met iemand anders zat kon het dan wel enigszins vreemd voelen, hij behield eenvoudig de tevreden blik in zijn ogen nu hij in vertrouwde omgeving zat. Wél raasden vele peinzingen door zijn hoofd met het horen van haar vraag. Waarom ze haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen was voor Jack evenzeer een onbeantwoordbare vraag als waarom ze het op de eerste plaats wilde weten, maar het bedwong hem er niet zozeer van zichzelf niet langer voor haar open te stellen. Bedenkend dat ze hetzelfde had doorgemaakt met haar gaves als dat hij dat had moeten verduren, had ze net zoveel recht op het weten van zijn 'geheim' als hij dat had wanneer het op de hare aankwam. "I don't know if you've ever heard of auras?" Bedenkelijk wierp hij een visie op het spiegelbeeld aan de andere zijde van de kamer. "The colors that surround a person can tell you something about how they are, what they're going through or whether there's this darkness inside of them or there's just brightness. Normally, they aren't visible or well, at least with 'normal' people they shouldn't be. Guess I'm different." Vanaf zijn zevende leek hij het ontwikkeld te hebben. Niemand leek er begrip voor te hebben waar het vandaan kwam, wat hij ermee moest of dat het wel de waarheid zou zijn wat hij zag. Het was er ondenkbaar, als een straf op een mens om zoiets te bezitten. Hij had ermee leren leven maar hem was meegebracht dat hij eerder vervloekt was dan gezegend, precies naar wat hijzelf ook geloofde. Toch bestond er een deel in hem dat hem vertelde hoe het een of ander teken moest zijn. Wat hij moest geloven echter, was nog lange niet zo helder als glas, makend dat Jack er wat lichtzinnig over deed en de details wegliet. "There's this other thing I can't quite get though. Don't have control yet," ging hij verder, naar haar toegewend als teken van interesse.

"How about you?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Aura's? Ze had er wel wat van gehoord, kon ook niet anders vanwege haar leeftijd, maar ze had nooit gedacht dat er überhaupt zo'n gave uitgereikt werd. Desalniettemin nam het niet weg dat het minder interessant was dan anderen. Het klonk misschien wel saai, kleuren om personen heen, maar het kon heel handig gebruikt worden. Hij hoefde ze nog geen eens te kennen of hij wist al hoe ze in elkaar zaten.
''Really? Sounds pretty cool if you ask me.'' Zijn volgende uitspraak bleef voor haar vaag. Of hij het nu nog steeds had over zijn talent of dat hij probeerde duidelijk te maken dat hij - buiten het zien van aura's - nog een gave had, was voor haar een raadsel, maar daar ging ze verder niet op in, gezien hij al doorging met praten. Het viel te verwachten dat hij haar vraag terug zou stellen en doch hoopte ze van niet. Ongelooflijk veel vragen stelde ze aan anderen, voortkomend uit nieuwsgierigheid, maar wanneer zij meer informatie over haar eigen leven te weten wilden komen, viel haar belangstelling in deugen en had ze opeens geen zin meer in het voeren van een doorlopende conversatie. Er viel genoeg te vertellen over haarzelf, maar het merendeel moest ze zodanig aanpassen dat ze een afwijkende versie van haarzelf weergaf om zo haar vampirisme in de schaduwen te houden, weg van de bewoonde wereld. De leugens was ze meer dan zat. Ze was niet het introverte type die zich schuilhield op de achtergrond, geen enkel woord zeggende over haar bestaan. Als het aan haar lag wisten haar geliefden al lang dat ze geen menselijk wezen was zoals elkander, maar ze wist dat ze dan een bedreiging vormde voor niet alleen de buitenstaanders, maar ook voor vampiers. Niemand hield van verklikkers. Daarbij, wilde ze wel gezien worden als een 'vrouw' die leefde op niets anders dan bloed?
Zijn toegeworpen blik liet ze voor wat het was. In de tussentijd leunde ze tegen de zijkant van de zwarte wand. Haar hoofd voelde wederom wat zwaarder aan, maar meer dan een veeg over haar voorhoofd kwam er bij haar niet uit wat betreft het verminderen van de pijn. Al voelde het vervelend aan, een pijnstiller zou niet hebben en als vampier zijnde viel een hoofdpijn nog wel te verdragen. Het had vele malen erger gekund.
Ze trok haar rechterbeen op vooraleer ze antwoord gaf op zijn gestelde vraag. ''I am able to bring people back from the dead, but it requires lots of energy and it damages my body. There is a maze of lost scars hidden on my back, just because of this 'special' talent. I guess I am just too afraid to see the negatives of having something supernatural.'' Het kon weliswaar goed zijn, maar was het de pijn en moeite echt waard? In the end moest ze er gewoon mee dealen dat men nu eenmaal doodgaat en ze hen niet voor eeuwig terug kon laten keren. Wat dat betreft was haar gave dus eigenlijk zinloos.

''Anyways, what colour might it be for me?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld