PowerWriter schreef:
Als Luna de eenden neerlegt moet ik lachen. Het is een echte lach, niet een van de geforceerde lachjes die ik altijd behoor te trekken. Terwijl Luna gaat liggen en gaat proberen te slapen pak ik de eenden op en leg ik ze neer op een plekje in de schaduw. Zo blijven ze misschien wat koeler. Dan loop ik naar een heuvel een aantal meter verderop. Zo kan ik de omgeving net wat beter in de gaten houden, ik heb namelijk goed zicht op Luna's slapende figuur en de omgeving. Ik kijk over de uitgestrekte landschappen. Ik zie veel bomen en weilanden. Het ziet er allemaal zo mooi en rustig uit. Het zorgt ervoor dat ik zelf in een staat van stilte en rust kom. Ik adem diep in en uit. Ik kijk even naar Luna. Ze ligt heerlijk rustig te slapen. Ze ziet er zo vredig uit. Heel anders dan gister en vanochtend. Ik voel me eigenlijk heel slecht tegenover haar. Ik heb haar in de laatste vierentwintig uur al in de problemen geholpen. Eerst wordt ik bijna vermoord door de aliens en daardoor stierf Luna bijna, en vanochtend waren we ook bijna beiden dood. Zou ze niet beter af zijn zonder mij?