Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Hadesu

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Ze was hem aan het observeren tijdens de woorden die hij aan het uitspreken was. Met sommige punten in zijn verhaal had hij meer moeite met de anderen en toen hij zijn laatste zin had uitgesproken voelde ze zelf ook een brok in haar keel opkomen. De mensheid was wreed, daar was ze inderdaad lang geleden al achter gekomen. En ergens had ze gehoopt dat er mensen waren die van het bestaan van de elfen afwisten maar dit gewoon in een zogeheten doofpot stopten om niet paniek te veroorzaken. Maar om nu te horen dat mensen er niet vanaf wisten baarde haar juist meer zorgen. Zorgen over het feit dat het hoogst waarschijnlijk klopte wat hij zei. Dat de mensen hen zouden opsluiten of zelfs zouden vermoorden als ze erachter kwamen wat ze waren. "Het spijt me" Waren de eerste woorden die tot haar kwamen en die ze vervolgens ook luid uitsprak. Het speet haar dat de mensheid zo was, ze schaamde haar er zelf voor. Maar des al niet te min speet het haar ook dat ze erna gevraagd had want ze kon aan zijn hele lichaamshouding zien dat hij het geen fijn onderwerp vond om over te praten. Maeva liet een zucht over haar lippen rollen. "Ik zal het echt niet aan iemand vertellen, ik hoop dat je dat weet" Ze probeerde zijn ogen te vinden met die van haar om vervolgens haar woorden te benadrukken met een glimlach. "En om het over iets luchtigs te hebben in plaats van dit. Heb ik nog één andere vraag, zijn jullie de enige mythische wezens in deze wereld? Of althans zover jullie weten?"

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij snapte niet precies waarom het haar speet, maar hij besloot het erbij te laten. Ze had juist aangevoeld dat hij er niet al te veel verder over wilde vertellen. Hij vond zijn eigen leven geweldig, prachtig zelfs, maar de constante dreiging van mensen hing boven zijn hoofd, van ieder. Daarom was het eigenlijk veel te gevaarlijk om haar dit t vertellen, hoe oprecht haar belofte om het niet verder te vertellen, ook was. Misschien bracht hij zijn hele volk nu wel in gevaar, deed hij precies hetgeen wat hem altijd verteld was niet te doen. Het gaf hem een naar gevoel, maar hij wilde zich daar niet op focussen. Niet nu hij hier zat, met een mensenvrouw, die oprecht interesse leek te hebben in de wereld waar hij vandaan kwam, die alles was wat hij wist dat mensen niet waren. Het maakte het voor hem lastig om vast te houden aan het beeld van de "gevaarlijke" mens. Hij zou zich voor moeten houden dat ze een uitzondering was, geen regel. Dat bleek uit haar gedrag.
Hij merkte dat ze zijn blik weer probeerde te vangen en gewillig hief hij zijn hoofd weer op, keek de mensenvrouwe aan. Hij realiseerde zich dat hij niet eens haar naam kende, een detail waar hij nog niet eerder aan gedacht had. Misschien zou hij het nog vragen. Echter vroeg Feredir zich ook af waar het voor nodig was. Hij plande niet om hier terug te komen, om haar nogmaals te ontmoeten, toch? Dat was belachelijk. Hij verwierp de gedachte direct en richtte zich op de komische vraag die zij stelde. 'Mythische wezens?' Hij had geen idee wat ze daarmee bedoelde. 'Wij zijn geen mythische wezens, we zijn elfen en we komen niet uit mythes,' antwoordde hij hoofdschuddend. Aparte vraag. 'Maar als je je afvraagt of er naast elfen nog meer.. soorten bestaan? Dan is het antwoord ja. Meer dan dat kan en mag ik je écht niet vertellen. Mijn eigen volk in gevaar brengen is één ding, maar informatie doorspelen over andere volkeren is nog erger.' Hij schudde zijn hoofd. Mythische wezens wat?

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva staarde hem aan met een open mond. Ze had zo gehoopt dat hij zou zeggen dat hun het enige volk waren dat er naast de mensen bestond maar niets was dus minder waar. "Oké nu voel ik me al helemaal niet meer op mijn gemak" Ze had de woorden al uitgesproken voordat ze er bij na had gedacht. De aarde was voor haar altijd een wereld waarin voor haar geen geheimen meer bestonden, ze was al in veel landen geweest en had veel in het nieuws gelezen over de ellendige kanten van de wereld maar ook over de leukere kanten ervan maar dit viel allemaal nogal rauw op haar dak. Ten eerste om het feit dat er dus elfen bestonden, werkelijke elfen en niet diegene die je dus in sommige films voorbij ziet komen. En als dat nog niet genoeg was had ze zojuist het bericht gekregen dat er nog andere volkeren bestonden naast die elfen, waarover ze geen eens wilde nadenken over wat dat zou inhouden maar waarvan ze wist dat ze het nooit meer los zou kunnen laten. Waarschijnlijk zou ze vanavond als eerste een boek open slaan over alles wat de mensheid volgens hen zelf hadden ontdekt in de wereld wat niet in het straatje 'normaal' paste. Maar de weet van de mensen was ook vrijwel nihil, want de elf die zich nu voor haar bevond was niets zoals ze ooit in boeken had gelezen of in films had gezien. "Interessant" waren de vervolgwoorden die ze uitsprak om het onderwerp te laten gaan zodat ze er zelf minder aan zou gaan denken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij snapte niet zo goed wat ze bedoelde met de woorden die ze sprak. Misschien had ze een ander antwoord verwacht, gehoopt dat er naast elfen en mensen niet veel andere soorten zouden zijn. Alles was onbekend voor haar, dus wie weet was dat de reden wel. Hij haalde zijn schouders op. 'Waarom zou je je niet meer op je gemak voelen? Er is niets veranderd voor jou. Ze waren er de hele tijd al en zijn altijd in de schaduwen gebleven. Alle mij bekende soorten zijn bang voor de mens.' Logisch ook. 'Volgens de meeste soorten is de mens de meest destructieve, meest gevaarlijke en daarbij ook de meeste koppen tellende soort in dit universum. Als jullie je verenigen, jullie wapens tegen ons zouden inzetten, maakt geen enkele andere soort een kans. De meesten blijven daarom ongelofelijk ver bij jullie vandaan. De elfen, wij dus, zijn eigenlijk de enige die zich zo diep in het hol van de leeuw wagen.'
Feredir had de hint overduidelijk niet begrepen dat zijn vrouwelijke gesprekspartner het onderwerp liever liet vallen, maar keek op en zag dat het toch al een stuk later was dan hij had gedacht. De frons, die het afgelopen gesprek eigenlijk niet meer zo zichtbaar was geweest, kwam weer terug toen hij overeind kwam. 'Het wordt tijd dat ik terugga,' meldde hij, zich al weer naar de bomen bewoog. Daar aarzelde hij nog. Er waren een aantal dingen die hij wilde zeggen, die hij moest zeggen, maar hij kon ze niet uit zijn strot krijgen, kon ze niet hardop uitspreken. Het was naar. Hij draaide zich daarom nog een keer naar haar om, met een gemaakte glimlach op zijn gezicht. Keek naar haar donkere haren, die in de zachte bries rond haar gezicht waaiden. Het was lastig om je te bedenken dat dit één van die gevaarlijke, dodelijke mensen was. Niet op deze manier.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
"Ik denk dat het voornamelijk komt omdat ik altijd had gedacht dat er alleen mensen en dieren rondliepen op deze planeet en om te horen dat er dus nog meer volkeren rondlopen naast dat en zelfs naast jullie volk is een beetje veel om in één keer te beseffen denk ik" Maeva beet op haar lip "Vooral als je na gaat op welke manier wij kennis hebben gemaakt, daarom beangstigd het me" Ze zag aan zijn houding dat hij klaar was om te gaan en ze stond zelf ook op. Door zijn opmerking keek ze even naar de lucht die inderdaad al donkere kleuren begon te krijgen. Er waren zoveel vragen en antwoorden die nog voor de hand lagen bedacht ze haar toen hij daar zo stond bij de bomen. Het was amper te beseffen dat ze het gevoel had dat ze hoopte dat ze hem nog een keer zou tegenkomen, ondanks het feit dat de kans daartoe vrij nihil was. Misschien was het toeval, maar daar geloofde Maeva niet in. Alles gebeurde voor een reden en ze was ervan overtuigd dat dit ook één van die momenten was. Ze zag Feredir verdwijnen achter de bomen tot hij helemaal verdwenen was en zo werd ze zelf direct weer in de realiteit gegooid. Het leven ging door zoals het hiervoor ook altijd ging, dat had hij bij wijze van spreken zelf ook gezegd. Er is niets veranderd voor Maeva. Maar op dat moment voelde het alsof alles veranderd was voor haar.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er waren enkele dagen gepasseerd sinds Feredir zijn laatste spionagetocht, die bevestigd had dat het elfenrijk op dit moment nog niets te vrezen had van de wrede mensen. De hele stad had opgelucht geademd met die bevestiging en het leven ging weer door, zoals het altijd gegaan was. Jagen, trainen, thuis zijn moeder helpen, patrouilleren, enkele kleine akkefietjes in de stad oplossen.. Zoals het normaal ging. Feredir was het hele gedoe met de mensenvrouw echter niet vergeten, hij had simpelweg geen tijd meer genomen om erover te peinzen.
Vandaag wel. Hij had die ochtend te horen gekregen dat hij weer door de poort zou moeten gaan, dat dat zijn taak voor de dag zou zijn. Hij had er zin in, vond het altijd interessant om naar de andere kant te mogen gaan, maar voelde ook een vreemd soort onderbuikgevoel. Het was anders, sinds hij de vrouw ontmoet had. Zijn hele beeld van de mens was erdoor in de war geschopt en misschien was het maar goed dat hij dat vandaag weer opnieuw op zou kunnen bouwen. Weer kon zien wat de mensen met hun eigen wereld deden.
Vanya had hem weer naar de poort gebracht, samen met één van de andere beschermers. Elfen waren relatief licht, dus paarden konden er makkelijk twee dragen. Zo was het dus mogelijk dat Vanya hen beiden naar de poort had gebracht en daarna een patrouilleronde kon lopen. Hij aaide het dier even over haar donkerbruine hals, waarna hij met een knikje afscheid nam van degene die hem hier gebracht had. 'Ik zie jullie bij zonsondergang,' zei Feredir nog, waarop de ander knikte, het paard draaide en zijn route vervolgde.
Feredir verdween door de poort en rook direct het verschil in de lucht. Het was een klein verschil, maar de lucht bij zijn thuis leek... schoner. Hier, aan de andere kant, leek de lucht permanent bevuild. Als je er een hele dag in liep, merkte je het al niet meer. Maar nu, bij het wisselen, merkte hij het wel. Hij zuchtte vol tegenzin en zette zichzelf tot bewegen. Zonder het zelf door te hebben, ging hij eerst in de richting van de omgevallen boomstam waar hij de mensenvrouw eerder gezien had.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De dagen waren verstreken en de hoop op hem weer te zien ook. Maeva was elke dag zoals ze gewoonlijk ook deed als het weer het toeliet naar haar plek toe gegaan in het bos maar tot nu toe had ze hem niet weer getroffen. De eerste dagen had ze er veel over na gedacht, vooral over alles wat hij haar verteld heeft en alles wat ze aan hem had kunnen opmerken. Ook had ze gekeken op het internet en opgezocht hoe elfen leefden, althans hoe sommige mensen dachten dat ze leefden. Alleen dat kwam compleet niet dicht bij de waarheid volgens haarzelf. Feredir was in haar ogen alles behalve wat de mensheid op het internet over hen had gezegd. Het was de eerste dag van de zes weken durende zomervakantie en Maeva rekte haar uit. Ze zou vandaag wat eerder dan normaal richting het bos omdat ze in de middag weer ergens anders zou moeten zijn. Gelukkig was de voorspelling van het weer dat het al vrij vroeg zonnig zou zijn met een temperatuur van 22 graden, dus in principe was het perfect weer voor een wandeling. Toen ze de gordijnen een paar centimeter opzij trok bevestigde het weer de voorspelling want de zon scheen direct in haar gezicht. Maeva liet het gordijn weer voor het raam vallen om haar vervolgens te gaan douchen en om te kleden. Het was inmiddels al bijna tien uur in de ochtend, wat al later was dan de tijd dat ze gehoopt te vertrekken richting het bos. Toen ze eenmaal alles had gedaan en nog snel een beetje mascara op haar wimpers had geplaatst liep ze het huis uit met haar map in haar hand. Het bos was een kleine tien minuten lopen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was er verlaten.
Feredir zuchtte, deels opgelucht. Er was niemand, dan was er ook niets waar hij zich zorgen om hoefde te maken. Dan kon hij gewoon zijn ding doen, zonder daarbij in zijn gedachten gestoord te worden door wat dan ook. Hij kon bestuderen wat de normále mens deed. Toch bleef hij nog even in de buurt van de plek rondhangen, om een plan van aanpak voor die dag te maken. Het was een warme dag, maar niet oncomfortabel warm. De warmte betekende wel dat in zijn uitrusting, die bestond uit een lederen tuniek dat zijn torso beschermde en een nauwsluitende leren broek, het erg warm zou worden. Daar moest hij rekening mee houden, zelfs hij had grenzen wat betreft zijn conditie en zijn kunnen: een hele dag in de zon sluipen was niet iets waar hij naar uitkeek.
Om te beginnen besloot hij het zich gemakkelijker te maken in de boom waarin hij zat. Dat betekende dat hij iets verschoof, waardoor hij goed zicht had op het bos dat om hem heen en onder hem lag. Misschien kon vandaag in de schaduwen van het bos blijven, op warme dagen als deze bleken mensen nog wel eens voor hun plezier een wandeling te maken, waarbij ze pretendeerden dat ze van de natuur hielden. Feredir trok zijn neus op. Mensen en hun hypocrisie. Ze vermoordden de natuur wanneer het hen uitkwam, maar verwachtten wel dat de natuur haar schoonheid zou tonen wanneer zij daar trek in hadden. Ach, het was voor hem een mogelijkheid om te leren. Mensen waren praatgraag wanneer ze niet op hun rare apparaten keken. Hoorden hun eigen stem graag. Genoeg mogelijkheden om te leren.
Hij keek naar de lucht. Het was nog vroeg, het bos zou nog leeg zijn. Dan kon hij beter nog even wachten, voordat hij op pad ging.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva kwam na een klein kwartier aan. Dit omdat ze wat rustiger had gelopen dan dat ze gewoonlijk deed. Meestal was de hele wereld in haast, wat heel erg op haarzelf reflecteerde. De mensheid had altijd haast in alles wat ze deden, of het nu voor hun werk was of voor hun genot. Alles moest zo snel mogelijk gebeuren en het liefste nog liever vandaag dan morgen. Onbewust was ze daarin mee getrokken, Maeva voelde alleen een soort van ontspanning als ze alleen was. Ook al wist ze dat desondanks ze misschien niets gepland had op die dag nog veel opdrachten had klaar liggen voor school. Er waren veel mensen die op deze vroege ochtend al hadden besloten een wandeling te maken in het bos. Ze kon hen niet ongelijk geven, het weer was er absoluut prachtig voor. Vooral nu de zon nog niet op zijn hoogste en tegelijkertijd warmste punt stond. Ze probeerde zo onopvallend mogelijk richting haar eigen plek te lopen, ze zou het zelf vreselijk vinden als mensen zagen dat ze daar heen liep en haar zouden achtervolgen om vervolgens haar plek toe te eigenen. Maeva keek nog een paar keer om haar heen om er zeker van te zijn dat niemand haar achtervolgd had en ging toen heuvelafwaarts richting 'haar' boomstam. Al snel zag ze het in haar gezichtsveld verschijnen zonder dat er mensen bij waren te zien, wat altijd een opluchting was. Elke keer had ze de angst gehad dat ze het gedeelte van het bos hadden gevonden maar dat was tot nu toe nog niet het geval geweest. Maeva nam plaats op de omgevallen boomstam om vervolgens tegen een andere boom aan te leunen waardoor de zicht in haar gezicht brandde. Ze bleef zo even zitten met haar ogen gesloten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij moest eerlijk zijn; hij was ingedommeld. Feredir werd pas wakker toen hij wat takjes hoorde kraken en schrok op uit zijn ontspannen positie. Zijn ogen scanden de omgeving, terwijl hij met zijn gehoor zocht naar de bron van het geluid.
En daar was ze. De donkerharige mensenvrouw met wie hij eerder gesproken had. Ze was toch hier gekomen vandaag, op een warme dag zoals deze. Hij besloot haar niet direct de stuipen op het lijf te jagen, maar bleef even zwijgend zitten, toekijkend hoe ze haar plek op de boomstam innam en haar hoofd tegen een andere boom liet rusten. Ze zag er ontspannen uit, vredig. Zo zag hij de mensen niet vaak. Zachtjes verschoof hij op zijn tak, liet zich daarna met een plofje op de grond vallen en landde netjes op zijn voeten. Niet zonder geluid te maken, dat was bijna onmogelijk. Hij verwachtte dan ook dat ze hem wel op zou merken en besloot haar verder niet de stuipen op het lijf te jagen. Daar was echt geen reden toe.
Hij realiseerde zich dat hij blij was haar weer te zien. Waarom exact, dat was hem niet duidelijk. Hij begreep wel dat het plan dat hij voor die dag gemaakt had, een aantal wijzigingen had ondervonden. Het deerde hem niet. Er zou nog genoeg tijd zijn om informatie te verzamelen. Hij wilde meer met háár praten. Meer de overtuiging krijgen dat niet alle mensen door en door slecht waren. Het mocht dan wel simpeler zijn om te geloven dat ze dat allemaal waren, het was een harde en nare conclusie. Dat zij hier zat, was het bewijs dat niet alle mensen slecht waren. En dat was waarom hij misschien nog wel meer met haar wilde praten. Meer wilde weten. Het mocht dan wel informatie zijn die hij met niemand kon delen, dat deerde niet.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva hoorde een paar takken kraken voor haar en ogende één van haar open. Al snel had ze beide ogen geopend toen ze zag wie er voor haar stond. Hij was er weer. Een gevoel van opluchting overviel haar, ook al wist ze niet precies waarom. Ze was tevens ook blij om hem te zien en dat de vorige keer dus geen afscheid betekende. Hij had meer in haar hoofd gezeten de afgelopen dagen dan ooit iemand anders haar gedachtes had kunnen innemen. "Hey you" zei ze tegen hem met een zwakke glimlach. In het daglicht zag hij er nog interessanter uit dan dat ze hem had kunnen herinneren. Ze kon hem tevens ook beter zien dan dat ze de vorige keren had gedaan wat ook wel eens fijn was voor de verandering. De vorige keren kwamen op haar over als haastig, ook al wist ze niet zeker of dat nu anders zou zijn. "Ik had eigenlijk niet verwacht je nog eens te mogen zien, maar het is een fijne verassing" Maeva betrapte haarzelf erop dat ze net iets langer keek dan ze had moeten doen. Zelf kon ze niet goed plaatsen waarom dat was. Was het omdat ze interesse had in zijn volk en dus ook in hem? Of zat er meer achter dan dat en vond ze hem daadwerkelijk een aantrekkelijke verschijning in zijn doen en laten?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hey you. Dat was niet helemaal een hem bekende groet, maar het klonk niet onaangenaam. Hij glimlachte naar haar. Iets in haar houding vertelde hem dat ze het niet onprettig vond om hem weer te zien. Op één of andere manier vond hij dat fijn om te weten. 'Goedemorgen,' groette hij haar dan ook terug, ervan uitgaande dat hetgeen ze had gezegd een soort van groet was. Nu ze hem gezien had, niet zou hoeven schrikken van zijn plotselinge aanwezigheid, liep hij wat op haar toe en nam hij naast haar plaats. 'Ik had denk ik ook niet terug moeten komen, maar ik heb het toch gedaan,' zei hij eerlijk. Had ook maar één elf geweten dat hij hier zat met een mensenvrouw, zouden ze hem direct verstoten en voor verrader uitmaken.
Ze vond het een fijne verrassing dat hij er was. Het was een positieve toon die ze tegen hem aansloeg, anders dan de eerste keren dat ze elkaar ontmoet hadden. Niet gek ook, die ontmoetingen waren beiden veel vijandiger geweest dan deze, die op een ontspannen manier was begonnen. Hij voelde zich wel lichtelijk door haar bekeken toen ze hem niet iets langer aankeek dan strikt noodzakelijk en wendde daarom zijn blik zelf maar af, richtte deze op de bomen om hen heen, op de bomen daarachter en de bomen daarachter. Alle om maar niet te hoeven zien dat ze nog steeds naar hem keek. 'Is het inderdaad een fijne verrassing?' informeerde hij, in de hoop haar af te leiden. Een fijne verrassing, dat was niet wat als eerste in hem opgekomen was. Maar misschien was het voor haar wel heel anders.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
"Ik ben benieuwd naar je reden waarom je toch weer hebt besloten om toch maar weer hier te komen dan" antwoordde ze op zijn woorden. Het klonk meer alsof hij het zichzelf duidelijk maakte dan dat hij probeerde het haar duidelijk te maken dat hij hier niet moest zijn. Hij was tenslotte diegene geweest die haar weer had opgezocht, niet andersom. "Het is een fijne verassing inderdaad, als ik eerlijk moet zijn ben ik altijd wat angstig als ik geluiden om me heen hoor. Dit omdat je nooit weet wat je tegen kan komen in het bos" Toen ze de laatste woorden had uitgesproken kneep ze even haar ogen fijn en keek hem vervolgens aan. Het voelde alsof ze hem al langer kende dan drie ontmoetingen en ze wist dat ze dat eigenlijk niet zou moeten denken. Hij kon precies weer zo doen tegen haar als hij de eerste ontmoeting had gedaan en dat gaf haar geen fijn gevoel. Ze kon wel denken dat misschien een duistere aard haar plek zou ontdekken met haar daarin maar ze wist ook helemaal niet hoe Feredir verder in elkaar zat. Dus ze kon het ook compleet mis hebben betreft hem. Het was nooit goed om iemand snel te vertrouwen, zeker niet als er pas een paar dagen verstreken waren. Maar door een vreemd onderbuik gevoel had ze het toch gedaan waardoor ze het nu al lastig vond om hem te wantrouwen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze was benieuwd naar de reden dat hij hier weer was. Nou, hij ook. Een beetje dan. 'Ik zal je het antwoord op die vraag schuldig moeten blijven,' reageerde hij dan ook, 'aangezien ik zelf ook niet precies kan aanduiden waarom ik hier toch weer zit. Al is het geen negatief iets,' voegde hij nog toe. De manier waarop hij het anders zei klonk wel heel onaardig en dat was niet zijn bedoeling, helemaal niet zelfs. Hij mocht hier dan wel niet helemaal met een reden gekomen zijn, Feredir was niet van plan de mensenvrouw weer weg te jagen.
Dat deed hem aan iets denken. Hij scheurde zijn blik los van het bos, richtte zich weer tot de dame naast hem. Een uitdrukking die een beetje op een nerveuze glimlach leek, maar het niet helemaal was, verscheen op zijn gezicht. 'Je hebt je trouwens nog nooit formeel aan me voorgesteld,' zei hij zacht. Hij had er ook niet eerder om gevraagd, maar dat terzijde. Nu ze bij ontmoeting drie waren en het hem steeds duidelijker werd dat hij dit niet zomaar op zou geven, kon hij best haar naam weten. Het was misschien een erg grote stap van de afstandelijke houding die hij probeerde te veinzen, maar dat moest dan maar gebeuren. Hij keek haar afwachtend aan, zichzelf afvragend of ze inderdaad het initiatief tot het vertellen van haar naam zou nemen. Hij wilde haar beter leren kennen, eigenlijk. Op die manier kon hij over haar leren, over de mens leren, op een veel simpelere en onschuldigere manier. Daarbij, hij was geïnteresseerd in deze mensenvrouwe die zich jegens de natuur gedroeg als een elf.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De zon was inmiddels wat feller geworden sinds ze in de zon had plaats genomen. Maeva schoof wat naar achteren toe zodat haar gezicht uit de zon bleef. Haar zonnebrand lag nog thuis en haar huid had altijd al de gave gehad om bij de lichtste aanraking van de zon al te verbranden waardoor ze vaak het vermeed om een langere tijd in de zon te zitten. Het antwoord dat hij aan haar gaf op haar vraag was niet helemaal wat ze verwacht had. Een kleine teleurstelling wierp zich op haar gezicht die al snel weer was verdwenen. Ze dacht even na over zijn woorden en keek hem toen nadenkend aan. Haar naam had ze inderdaad nog nooit tegen hem gezegd, het was er ook niet van gekomen in de afgelopen gesprekken door de omstandigheden waarin ze verkeerden. Tevens wist ze ook niet zeker of het wel verstandig was om haar naam mee te geven aan deze vreemdeling. Het was niet zo dat hij er veel mee kon, maar haar naam was uniek genoeg om haar op te kunnen sporen mocht hij zich toch bedenken en haar niet meer in leven wilden houden met alle informatie die ze tot nu toe al in bezit had over de elfen. Ze keek hem peinzend aan en slaakte vervolgens een diepe zucht. "Maeva. Mijn naam is Maeva"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld