Paran0id schreef:
Hij leek verdwenen in zijn eigen waanbeelden. Indien hij de vele kilometers in stilte aflegde, was hij met zijn hoofd in de wereld terechtgekomen waar het sieraad hem in terug had gesleept. De ijzingwekkende sfeer van het verleden haalde hem in. De kou kon hij nog langs zijn rug voelen trekken, rillingen veroorzaakt met een spoor van kippenvel om op zijn lichaam achter te laten.
Sneeuwvlokken hadden haar prachtig gebruinde huid tot bleek laten lijken. Zo wit als de maneschijn die de straten van de stad verlichtte in de tijden dat het donker de zon van zijn taak verloste. Het bloed haar huid gekleurd als kleine, afschrikwekkende stromen die vanuit haar aderen langs haar blote huid naar beneden stroomden om de grond van ijs te bereiken.
Eerder had haar lichaamswarmte het bevroren water onder haar nog doen smelten. Bij zijn komst was het echter even dichtgevroren geweest als de tegels om haar heen en de ijspegels die langs de daken naar beneden hingen. De warmte van haar wang had hij niet meer kunnen voelen, zodra zijn handpalm deze vond in de hoop haar wakker te schudden. Ze had al uren in de kou gelegen met geen hartslag meer om het bloed rond haar lichaam te pompen. In plaats daarvan was ze meedogenloos ontdaan van al de rode vloeistof, doodgebloed om haar in complete leegte in de steeg te laten liggen. Haar lijk rottend voor zijn voeten met niks anders dan doodsangst waarmee haar ogen in de hemel wegkeken.
Haar uitspraak deed hem ontwaken. Afgespeelde fragmenten vervaagden voor zijn ogen, plaatsgemaakt voor het beeld van de snelweg die zich voor hen uitstrekte. Zijn gelaat verhardde zich. Geen woede werd meer bij zijn wijze van kijken getoond, maar hij hield zich afstandelijk genoeg om zijn verleden en bijbehorende emoties diep in zichzelf weg te stoppen.
Hij keek kort opzij, haar zien glimlachen terwijl ze haar gezicht van hem af had gedraaid naar de geopende ruit. Het was de eerste keer dat hij haar had zien lachen. Dat hij iemand had zien lachen in lange tijd. Het maakte hem rustiger, zelfs al was het niet aan hem te zien dat het hem fascineerde; hij keerde zich terug naar de voorruit voor ze zijn blik ontmoeten kon. "At least you got good taste in music. Never took you for a rock fan."
Stil luisterde hij naar haar verhaal over vroeger, al ging hij er niet op in. Hij kon niet meegaan in haar ervaringen met haar vader omdat hij die nooit zo had gekend.
De rest van de rit verging rustig. Geen conversatie werd meer begonnen, maar het gaf hem de tijd om zichzelf van al dat hem dwarsgezeten had te verlossen en met een wat leger hoofd bij de nachtclub aan te komen. Eenmaal bij het bereiken van de strip, was zijn woede compleet vergaan. Hij was nog altijd niet in de stemming voor veel contact maar het inparkeren van de auto langs de weg deed hij in kalmte.
De sleutel haalde hij uit het contact, deze in zijn zak laten glijden om vervolgens de portier te openen. Vertigo bevond zich aan hun rechterzijde, daar waar vele mensen hun weg naar binnen vonden en de dreunen van de muziek nog een paar blokken verder te horen waren.
De welbekende, zwarte Bentley zag hij op de hoek van de straat staan. Het was niet langer meer een gok geweest dat Diego zijn avond zou spenderen in de nachtclub waar zij heen waren geleid. Hij had zich al kenbaar gemaakt door zijn auto op loopafstand geparkeerd te laten, voor het geval hij zijn uittrede maken zou en zijn avond ergens anders verder door zou brengen.
De portier liet hij achter zich dichtvallen. "He's here." Hij keek van het voertuig weg, om zich heen om hem mogelijk ergens in het donker rond te zien struinen, maar hij leek zich nergens buiten te bevinden. Het waren dus zijn passen die hem naar de club toe leidden in plaats van naar een steeg.
@Slasher
Hij leek verdwenen in zijn eigen waanbeelden. Indien hij de vele kilometers in stilte aflegde, was hij met zijn hoofd in de wereld terechtgekomen waar het sieraad hem in terug had gesleept. De ijzingwekkende sfeer van het verleden haalde hem in. De kou kon hij nog langs zijn rug voelen trekken, rillingen veroorzaakt met een spoor van kippenvel om op zijn lichaam achter te laten.
Sneeuwvlokken hadden haar prachtig gebruinde huid tot bleek laten lijken. Zo wit als de maneschijn die de straten van de stad verlichtte in de tijden dat het donker de zon van zijn taak verloste. Het bloed haar huid gekleurd als kleine, afschrikwekkende stromen die vanuit haar aderen langs haar blote huid naar beneden stroomden om de grond van ijs te bereiken.
Eerder had haar lichaamswarmte het bevroren water onder haar nog doen smelten. Bij zijn komst was het echter even dichtgevroren geweest als de tegels om haar heen en de ijspegels die langs de daken naar beneden hingen. De warmte van haar wang had hij niet meer kunnen voelen, zodra zijn handpalm deze vond in de hoop haar wakker te schudden. Ze had al uren in de kou gelegen met geen hartslag meer om het bloed rond haar lichaam te pompen. In plaats daarvan was ze meedogenloos ontdaan van al de rode vloeistof, doodgebloed om haar in complete leegte in de steeg te laten liggen. Haar lijk rottend voor zijn voeten met niks anders dan doodsangst waarmee haar ogen in de hemel wegkeken.
Haar uitspraak deed hem ontwaken. Afgespeelde fragmenten vervaagden voor zijn ogen, plaatsgemaakt voor het beeld van de snelweg die zich voor hen uitstrekte. Zijn gelaat verhardde zich. Geen woede werd meer bij zijn wijze van kijken getoond, maar hij hield zich afstandelijk genoeg om zijn verleden en bijbehorende emoties diep in zichzelf weg te stoppen.
Hij keek kort opzij, haar zien glimlachen terwijl ze haar gezicht van hem af had gedraaid naar de geopende ruit. Het was de eerste keer dat hij haar had zien lachen. Dat hij iemand had zien lachen in lange tijd. Het maakte hem rustiger, zelfs al was het niet aan hem te zien dat het hem fascineerde; hij keerde zich terug naar de voorruit voor ze zijn blik ontmoeten kon. "At least you got good taste in music. Never took you for a rock fan."
Stil luisterde hij naar haar verhaal over vroeger, al ging hij er niet op in. Hij kon niet meegaan in haar ervaringen met haar vader omdat hij die nooit zo had gekend.
De rest van de rit verging rustig. Geen conversatie werd meer begonnen, maar het gaf hem de tijd om zichzelf van al dat hem dwarsgezeten had te verlossen en met een wat leger hoofd bij de nachtclub aan te komen. Eenmaal bij het bereiken van de strip, was zijn woede compleet vergaan. Hij was nog altijd niet in de stemming voor veel contact maar het inparkeren van de auto langs de weg deed hij in kalmte.
De sleutel haalde hij uit het contact, deze in zijn zak laten glijden om vervolgens de portier te openen. Vertigo bevond zich aan hun rechterzijde, daar waar vele mensen hun weg naar binnen vonden en de dreunen van de muziek nog een paar blokken verder te horen waren.
De welbekende, zwarte Bentley zag hij op de hoek van de straat staan. Het was niet langer meer een gok geweest dat Diego zijn avond zou spenderen in de nachtclub waar zij heen waren geleid. Hij had zich al kenbaar gemaakt door zijn auto op loopafstand geparkeerd te laten, voor het geval hij zijn uittrede maken zou en zijn avond ergens anders verder door zou brengen.
De portier liet hij achter zich dichtvallen. "He's here." Hij keek van het voertuig weg, om zich heen om hem mogelijk ergens in het donker rond te zien struinen, maar hij leek zich nergens buiten te bevinden. Het waren dus zijn passen die hem naar de club toe leidden in plaats van naar een steeg.
@Slasher