Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft BeauRathbone

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik kon aan hem gezien dat hij geïrriteerd was en ik wist dat het aan mij lag. Ik slikte een keertje en streek een plukje van mijn haar achter mijn oor. Het liet me alleen nog maar meer ongemakkelijk voelen. Beangstigend. Ik deed een stapje naar achteren, terwijl ik hem weer aan keek. "Goed. Misschien weet ik heel goed waar je het overhebt"kaatste ik eruit, misschien iets botter dan ik uiteindelijk bedoelt had. Ik wist dat ik hem niet op zijn tenen moest trappen, want ik wist mijn god niet waar hij toe in staat was.
Ik hield mijn ogen strak op hem gericht en slikte een keer. Hij vertelde me dat hij zelf een van die wezens was. Een vampier. Een van de eerste. Ik kon het niet laten om te fronsen. Maakte hij een grapje? dat soort wezens bestaan niet. Het zijn verzinsels om kleine kinderen de stuipen op het lijf te jagen. Onmogelijke liefdes verhalen tussen tieners, om de jeugd van tegenwoordig het gezwijmel te geven waar ze zo naar verlangde. Maar dat die wezens echt in ons midden rond liepen? Nee, dat kon gewoon niet mogelijk zijn. Dat kon niet waar zijn. Dit moest gewoon een zieke grap zijn. "Je maakt een grapje. Vampiers?"merkte ze vervolgens op. Al zou het wel zijn kracht en snelheid verklaren. Dat moest ze hem wel na geven. En het feit vampiers daadwerkelijk zouden bestaan, maakte haar toch een tikkeltje banger. Al wilde ik wel alles weten. Ik wilde het kunnen begrijpen en kon dat niet op het moment wanneer hij me niet alles vertelde. Al wist ik niet hoe ik hem dit moest vragen. Ik wilde hem niet geïrriteerder maken en ik had ook geen idee hoe ik dit moest verwoorden. Daarom bleef ik nog even stil. Ergens moest ik dit ook nog verwerken. Het was niet niks. Ik beet even op mijn lip. "Als je wil dat ik dit ooit kan verwerken en dit een plek kan geven, wil ik alles weten. En nu heb ik het idee dat je nog dingen voor me achterhoudt"zei ik uiteindelijk tegen hem.

Kol.
Ik kon aan het meisje merken dat ze schrok van het gebaar dat ik gemaakt had. Zachtjes beet ik op mijn lip. Was ik een stap te ver gegaan? Had ik de bloemen niet mee moeten nemen of had ik ze moeten bewaren voor een andere keer? Ik wilde haar ook niet afschrikken. Dat was helemaal niet mijn bedoeling geweest, al was ik wel opgelucht toen ik zag dat ze de bloemen aan nam en me ervoor bedankte. Ik moest me er niet al te druk om maken. Dat was nog wel eens een dingetje. Ik kon me dingen iets te persoonlijk aantrekken en dat was niet altijd even goed. Dat kon bij mij enorm de overhand nemen en mijn emoties overheersen. Dat was een van mijn slechte kwaliteiten. Ik zette die gedachten uiteindelijk van me af en richtte mijn aandacht weer op het meisje tegenover mij. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen.
Ik had hier vaak genoeg wat lekkers genomen. Zeker toen ik haar hier vroeger mee naar toe nam. Ze noemde een aantal lekkernijen die ze vroeger ook al wist te nemen. Het deed me goed dat ze daar niet in veranderd was. Al waren er wel wat lekkernijen bijgekomen die ze lekker leek te vinden. Ik keek naar de verschillende opties die ze me voorschotelde en hoorde dat ze zelf voor de muffin gaat. Ik dacht even na en besloot om zelf voor de chocoladetaart te gaan. "Voor mij de chocoladetaart, alsjeblieft"zei ik met een kleine glimlach tegen haar. Ik zag hoe ze het op het papiertje zette, zich omdraaide en vervolgens weg liep om de bestelling klaar te maken.
Ik richtte me weer op Rosalie toen ze me vroeg wat ik vroeger allemaal at. Daar dacht ik even over na. "Ik moet zeggen dat ik niet echt een zoetekauw ben. Maar als ik er aan toe geef is het vooral de taart waar ik van kan genieten"zei ik met een kleine glimlach tegen haar. "Dan maakt het mij eigenlijk niet heel erg veel uit wat voor soort taart het is. Ik vind de meeste taart soorten wel lekker"voegde ik daar nog aan toe. "Wat is jou absolute favoriet?"vroeg ik vervolgens met een kleine glimlach tegen haar.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik wacht rustig af tot hij zijn lekkernij heeft gekozen. "Goede keuze." lach ik als hij een chocoladetaartje bestelt. Ik heb wel eens meegekeken in de keuken hoe ze al deze lekkere dingen maken, maar nog nooit is het mij gelukt om ze thuis na te maken. Er moet een geheim ingrediënt inzitten, dat kan niet anders. Het kan ook zijn dat ik iets heb gemist terwijl ik meekeek, maar dat is haast niet mogelijk. Ik heb juist moeite gedaan om alles mee te krijgen. Ach, het maakt ook niet uit. Ik spendeer graag mijn geld hieraan.
"Mijn nummer één?" vraag ik en denk na. Alles wat ik hiervoor heb opgenoemd, is wel mijn favoriet. "Ik ga dan toch echt voor de muffins, met name de bosbessenmuffin. Zeker als ze nog een beetje warm zijn. Daar kan je mij echt voor wakker maken." lach ik. "Wat is dan jouw favoriete snack, als je niet echt van de zoetekauw bent?" vraag ik nieuwschierig. Iedereen houdt van snacks. De ene gaat voor een gezonde snack, de andere voor iets zoets en de ander juist voor iets hartigs. Op de taartjes na, leef ik best wel gezond. Er moet altijd iets van groente bij mijn avondeten te vinden zijn.
De serveerster doet er niet lang over om onze bestelling te brengen. Ze zet mijn cappuccino en muffin neer aan mijn kant en Kol's espresso en taartje aan zijn kant. "Geniet ervan." zegt ze nog voordat ze ons verlaat. Ik sluit mijn handen om het kopje heen en voel de warmte. "Hoe is het verder? Voel je je alweer helemaal thuis na de aantal weken dat je hier weer bent?" vraag ik aan hem. Zou hij oude vrienden van vroeger weer terug hebben gevonden? Dat zou ik denk ik doen wanneer ik weer terug kom op de plek waar ik een langere tijd heb gewoond. Natuurlijk was Kol nog een kind toen hij hier wegging, dus wie weet herkent hij zijn oude vrienden wel helemaal niet meer.

Niklaus
Het was duidelijk te merken dat ze het verhaal niet geloofd. Tenminste, niet in eerste instantie. Het klinkt ook onlogisch, als je er zo over nadenkt, maar ik zou niet twijfelen aan iemand die met één handeling een nek om kan draaien. Natuurlijk is het geen grap, maar hoe maak ik dat haar wijs zonder alles eruit te gooien?
Wat ze zegt na een stilte van enkele minuten, doet mij lachen. Des te meer ik vertel, des te moeilijker het wordt om het voor haar te verwerken. "Oh, love, je wilt echt niet alles weten. Dat zal je tere mensenhart geen goed doen." antwoord ik. Met een grijns op mijn gezicht, loop ik de trap op om boven een drankje in te schenken voor mezelf en natuurlijk voor Abigail. Dat zal ze vast wel nodig hebben. Twee glazen vul ik met bourbon, de een wat voller dan de ander.
Meteen daarna ga ik weer naar beneden en overhandig haar het legere glas. "Maar goed, je zal vast door blijven drammen erover, zoals altijd." zeg ik en plof neer op het bankje dat in de kamer staat. Er is al wat meer angst te voelen bij haar. Ik denk dat ze het toch wel aan het geloven is. Goed, of niet, ik moet nog uitvinden of dit een positief iets gaat zijn of niet. Het kan nog steeds alle kanten uitgaan. Ze is nog niet gillend weggerend, dus dat is al een positief ding. Natuurlijk weet ze dat ik er meteen achteraan zou gaan, maar zou dat haar tegenhouden om te ontsnappen? Ze is niet dom, gelukkig ook maar.
Het is opnieuw stil, dit keer door mij. Ze verwacht dat ik meer ga vertellen, maar het blijft lastig. Wat wilt ze precies weten? Hoe ik dit ben geworden? Iets wat totaal niet relevant is, als je het mij vraagt. Ik open mijn mond en kijk haar aan. "Vertel jij het anders eens, wat wil je precies weten? Stel je vragen, wie weet antwoord ik wel."

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
De tweestrijd begon me toch lichtelijk te irriteren. Aan de ene kant was het enorm veel informatie om in me op te nemen, maar aan de andere kant had ik het idee dat ik het zou kunnen verwerken als ik niet het hele verhaal kende. Ik zou het niet kunnen geloven. Hoe kon ik op dit moment ook? De man tegenover me vertelde me dingen, waarvan ik altijd al gedacht had dat ze niet zouden bestaan. Dat het nooit de werkelijkheid zou kunnen zijn. Het klonk ook echt belachelijk! De monsters in verhalen die hun als kinderen bang maakte, bestonden niet. En toch beweerde Klaus dat dit de keiharde realiteit was. Toch was het naar mijn idee beter om achter de gehele waarheid te komen. Hoe onwerkelijk het ook mocht klinken. Hoe groot de hoeveelheid aan informatie mocht zijn. Hoe afschuwelijk sommige antwoorden ook mochten zijn. Ik moest het plaatje compleet voor me kunnen zien, anders bleef ik er meer mee lopen dan ik eigenlijk zou moeten.
Mijn blik gleed naar Niklaus, terwijl ik zacht op mijn lip beet. Mijn armen sloeg ik over elkaar heen. "Ik kan meer aan dan je denkt"beet ik terug, terwijl ik heel goed wist dat hij misschien wel eens gelijk kon hebben. Ik kon me niet voorstellen wat hij allemaal gedaan had. Ik was benieuwd naar waar dit gesprek naar toe zou gaan. Welke antwoorden ik zou krijgen. Wat hij voor mij achter zou houden. Zou ik na het gesprek nog angstiger zijn dan ik op het moment was? Daar kon ik maar op één manier achter komen. Door het gesprek aan te gaan en het zelf te ondervinden. Ik kon het nog altijd afpakken. Ik kon er nog altijd vandoor gaan. Er een punt achter zetten en hem nooit meer te zien. Ik bepaalde nog altijd zelf wanneer ik genoeg had.
Ik volgde zijn bewegingen en zag hoe het nu zijn beurt was om op het bankje plaats te nemen. Ik besloot om zelf te blijven staan. Ik voelde me niet op mijn gemak om naast hem te gaan zitten. Dat ging voor mij een stap te ver. Ik bewaarde liever wat afstand. Het zou geen verschil maken, maar het gaf me toch een wat zekerder gevoel op de een of andere manier. "Waar zal ik eens beginnen" gaf ik vervolgens als antwoord. "Je praat over me alsof je me al jaren kent. Hoe zit dat precies?"vroeg ik hem. Het was één van de vragen die mij dwars zat. Ik had er genoeg. Als vampiers zouden bestaan, hoe zat het dan met andere bovennatuurlijke wezens? Wat voor krachten heeft hij? Hoe is hij veranderd in een vampier? Wat komt hij in New Orleans doen? Waarom heeft hij mij gekozen om als gezelschap te hebben? Hoe verander je in een vampier? Heeft hij nog meer moorden gepleegd? Dat zijn slechts een aantal vragen die ik hem wilde stellen en waar ik graag een antwoord op zou willen hebben.

Kol.
Een glimlach sierde mijn lippen op het moment dat Rosalie me vertelde dat ik een goede keuze had gemaakt. Ik kon niet ontkennen dat ik het niet met haar eens was. "Dank je"zei ik met dezelfde glimlach tegen haar. Menselijk voedsel smaakte niet meer zo goed als toen ik zelf nog een mens was, maar na 1000 jaar raakte je toch wel gewend aan de smaak. Ik kon me nog goed herinneren dat ik voor het eerst weer dat soort voedsel at, nadat ik was veranderd. Het smaakte walgelijk en ik moest moeite doen om niet iedere hap gelijk weer uit te spugen. Nu was ik wel aan gewend en kon het er mee door. Het was immers belangrijk om niet op te vallen. Daar hoorde het 'normale' eetpatroon ook bij.
Ik luisterde naar het antwoord dat Rosalie mij wist te geven. Een warme muffin. Bij voorkeur bosbessen. Dat is goed om te weten. Dat kon hij nog eens voor haar meenemen. Het was misschien een klein gebaar, maar Kol vond zelf dat dat soort dingen toch het belangrijkst waren. Het zat in de kleine dingen, waar je mij echt gelukkig mee kon maken. "Ik moet zeggen dat dat ook heel goed klinkt"zei ik tegen haar.Toen ze me vroeg wat mijn favoriete snack was, moest ik toch even goed nadenken. Mijn favoriete snack was bloed. Direct van de ader gedronken, maar dat was niet het antwoord dat ik geven kon. Natuurlijk was dat niet het antwoord dat ik geven kon. Ze zou me voor gek verklaren en zou me waarschijnlijk nooit meer willen zien. Dat maakte het beantwoorden van deze vraag toch wat moeilijk. Het was lang geleden dat ik daadwerkelijk 'voedsel' gegeten had. Ik durfde te beweren dat de laatste keer nog met haar was. Dus dat was maar liefst twaalf jaar geleden en toen at hij het ook al niet al te vaak. Zacht beet de jongen op zijn lip. "Je kan mij echt wakker maken voor een hartige snack. Chips, stukjes kaas. Daar kan ik echt van genieten op zijn tijd"zei ik vervolgens tegen haar.
Niet veel later werd hun bestelling op het tafeltje gezet, waardoor ik even uit mijn concentratie gehaald werd. Al herpakte ik mezelf snel en bedankte ik de serveerster die het zojuist kwam brengen. "Hetzelfde"zei ik uiteindelijk tegen Rosalie en besloot om te beginnen aan mijn espresso. "Ik moet zeggen dat het heel fijn is om weer terug te zijn. De stad voelt echt enorm vertrouwd. Alsof het nooit veranderd is. Het voelt echt als thuis"zei ik glimlachend tegen haar. Dat dit voornamelijk door haar gezelschap kwam, wilde ik daar nog niet aan toevoegen. Al zou ik haar uiteindelijk wel alles moeten vertellen. Ik wist dat dat moment vroeg of laat aan zou breken, maar voor nu wilde ik genieten van het moment. Van de tijd die ik met haar door mocht brengen. Dan kwam dat allemaal vanzelf wel. Dat hoopte ik tenminste.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Het duurt even voordat Kol antwoord geeft op mijn vraag. Makkelijk is de vraag zeker niet, er is zoveel lekkers om te eten! Tegenwoordig weten ze steeds meer lekkere snacks te maken. Hoe ze er telkens op komen, blijft mij toch een raadsel. Wie heeft ooit bedacht om stukjes fruit in deeg te doen en dat in de oven te stoppen? Of hetgene wat uit een koe komt zodanig te veranderen naar kaas? Zo kan je natuurlijk over alles denken, maar dit zijn wel de dingen die in mijn hoofd rondspoken. Hoe zou het er toch vroeger aan toe zijn gegaan? Helaas leeft er niemand meer van die tijd, anders had ik het hem of haar persoonlijk gevraagd.
Ik bedankt de serveerster wanneer ze onze bestellen op tafel neerzet. Het ziet er zoals altijd weer geweldig uit en ik kan ook zeker niet wachten om mijn eerste hap te nemen. Voorzichtig neem ik mijn eerste hap en geniet van de smaaksensatie. Ondertussen luister ik naar wat Kol verteld over New Orleans. "Dat is goed om te horen! Het blijft een vertrouwde stad inderdaad. Daarbij geeft het ook een veilig gevoel dat hier niet vaak iets ergs gebeurd, als je begrijpt wat ik bedoel." Ik zet mijn half opgegeten muffin even aan de kant en begin aan mijn cappuccino. "Weinig misdaad, bedoel ik. Je hoort er in ieder geval nooit wat over." Ik lach eventjes en klop op de houten tafel waar wij aan zitten. Hopelijk blijft het ook zo. Mijn ergste nachtmerrie is toch echt om iets crimineels mee te maken. Een moord, een overval. Bah, ik moet er niet aan denken. Je hoort zoiets super vaak op het nieuws over andere plekken, maar hier valt het wel mee. Of ze willen het gewoon niet in het openbaar vertonen, maar dan hoop ik dat ik er ook niks over te horen krijg. "Sorry, dat ging een beetje de duistere kant op. Eh... Wil je anders een hapje proberen van mijn muffin?" vraag ik aan hem en schuif mijn muffin naar hem toe. Hij zal vast raar over mij denken nu. Het gaat even over New Orleans en meteen praat ik over misdaad en veiligheid? Graag veilig willen zijn is niet raar, toch?

Niklaus
Haar zogenaamde moedigheid, doet mij lachen. Ik weet dat ze van binnen bang is, maar ze probeert het niet te tonen. Koppig en eigenwijs, dat bleef een dingetje. Wanneer ze haar eerste vraag stelt, moet ik even goed nadenken hoe ik hierop ga antwoorden. Moet ik haar vertellen dat ik haar al ken vanaf het moment dat ze geboren werd? Ze zal mij vast als een creep zien. Welke volwassen man, zeker als ze mijn echte leeftijd weet, wilt graag bij een baby zijn die niet van hem is. Ik snap dat dit wel zorgen bij haar zal opwekken, maar de waarheid is wat ze wilt.
Ze gaat niet naast mij zitten, waardoor ik besluit om wat breeder te gaan zitten. "Ik ken jou ook al jaren." begin ik. "Het moment dat je geboren werd, is het moment dat ik jou leerde kennen. De geboorte, de eerste jaren van je leven, ik heb het meegemaakt. Ik heb jou voor een klein deel opgevoed en wat heb ik mijn best daarvoor gedaan. Wat hadden wij veel plezier samen. In de speeltuin, op het strand, in de stad." Een glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer ik eraan terug denk. "Ook heb ik de minder leuke dingen meegemaakt. Je eerste schooldag op de basisschool, wat had je een verdriet." De lerares vond het normaal om haar aan haar armpje mee te trekken wat naar mijn mening veel te hard was, maar ik heb het toegelaten. Abigail was de reden dat ik enig idee had wat het verschil was tussen goed en kwaad. "Toen werd het tijd voor mij om te vertrekken en heb ik je moeten achterlaten bij je oom. Nog nooit heb ik zoveel pijn gehad als toen. Ik kon het haast niet over mijn hart verdragen." Ik bijt op mijn lip en slik. "Ik heb al je herinneringen weg moeten halen. Alles wat met mijn bestaan te maken had, voor je eigen veiligheid." Ik zucht en sta toch op. Op dit moment kan ik niet stil blijven zitten.
Ik kijk haar diep in haar ogen aan. Ze heeft echt geen idee hoeveel pijn ik heb moeten doorstaan alleen om haar alles al te laten vergeten, laat staan haar achter te laten bij een man die ik niet eens mag. "Je was mijn alles. De blijheid die jij uitstraalde, het liet mij al mijn zorgen vergeten. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik een goede man werd, of nou ja, de richting op ging." Nooit zal ik een geheel goede man zijn, maar met haar kom ik zeker in de buurt. "Abigail, vanaf het moment dat je in mijn armen lag, ben ik van je gaan houden en ik ben sindsdien nooit gestopt."

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik wist niet of het feit dat hij moest lachen een goed of een slecht teken was en dat baarde toch wel wat zorgen, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ik wist gewoon niet wat ik van hem kon verwachten. Wat hij precies van me wilde. Ik wist niet waar deze man toe in staat was en daardoor was ik toch behoorlijk op mijn hoede. Wist ik veel wat hij allemaal in zich had. Ik had niet per se de indruk dat hij me daadwerkelijk wat aan wilde doen. Waarschijnlijk had hij dat allang gedaan, mocht hij dacht echt gewild hebben. Daar leek hij wel het type voor, als ik heel eerlijk mocht zijn. Maar wat hij dan van mij wilde? Geen idee.Ik kon het hem altijd nog vragen. Vragen had ik immers genoeg. Vragen genoeg om heel de dag door te gaan. Als hij dat toe liet tenminste. Hij kon er nog altijd voor kiezen om vragen te weigeren en er simpelweg geen antwoord op geven. Dat had ik niet voor het zeggen, al hoopte ik wel dat hij zo veel mogelijk zou beantwoorden. Puur om het feit dat ze anders gek zou worden van haar eigen gedachten, mijn onwetendheid en mijn eigen nieuwsgierigheid.
Ik beet kort op mijn lip en fronste toen hij me vertelde dat hij me al jaren kende. Dat was onmogelijk. Toch? Hoe kende deze man mij al jaren, terwijl ik zelf geen idee had wie hij was. Opnieuw schoten er enorm veel vragen door mijn hoofd heen. Daar had ik een talent voor, als ik mijn docenten mocht geloven. Ik wilde graag antwoorden op dingen en bleef vaak genoeg door gaan tot ik zelf pas tevreden was. Voor nu was het misschien beter om hem eerst helemaal uit te horen, voor ik al mijn vragen afvuurden. Ik wilde hem niet op de zenuwen werken, omdat ik niet wist welke reactie dat uit zou lokken en daarbij was ik benieuwd naar wat hij nog meer te zeggen had.
Toen hij zijn verhaal had af weten te ronden was ik toch lichtelijk verbaasd en wist ik in eerste instantie niet echt hoe ik hier op moest reageren. Ik had even nodig om dit te verwerken. Hij kende me al jaren. Heeft mijn geboorte mee gekregen. Heeft me zelfs een aantal jaren op weten te voeden, maar heeft me vervolgens achter moeten laten, zonder dat ik mij me ook maar iets van hem kon herinneren. Daarbovenop had hij toegegeven van me te houden. Dat was behoorlijk veel om in me op te moeten nemen en ik had geen idee wat ik hier nu mee aan moest. Toch had ik een hoop vragen. Hoe is het hem gelukt mij alles te laten vergeten? Was dit een van zijn trucjes? Hoe kon het dat ik hem na al die jaren nog steeds niet kon herinneren? Waarom liet hij mij die moord niet simpelweg vergeten? Kon hij me alles weer laten herinneren? Waarom heeft hij er überhaupt voor gekozen om voor mij te zorgen, als hij dat niet had hoeven doen. Waarom heeft hij New Orleans verlaten en waarom heeft hij er voor gekozen om nu toch weer terug te komen? Het rijtje met vragen werd nu toch veel langer dan ik toch gedacht had, maar besloot ik te beginnen met de vragen die me het meest interesseerde. "Dit was verre van wat ik verwacht had"begon ik dan ook. "Waarom heb je de keuze gemaakt om ooit voor me te zorgen? En waar ik eigenlijk ook wel benieuwd naar ben is hoe je het voor elkaar hebt gekregen om me alles te laten vergeten en ik je nog steeds niet kan herinneren"voegde ik daar vervolgens aan toe. Het maakte me niet uit hoe lang dit ging duren. Ik zou antwoorden krijgen op mijn vragen.

Kol.
Ik betrapte mijzelf erop dat ik het lastig vond om sommige vragen naar waarheid te beantwoorden. Ik wilde zo min mogelijk voor haar achterhouden. Ik wilde zo min mogelijk tegen haar liegen, zonder dat ik haar gelijk hoefde te vertellen wie ik precies was en wat ik hier daadwerkelijk kwam doen. Mocht het goed blijven gaan tussen Rosalie en mij, iets waar ik echt op hoopte en waar ik ook zeker op uit was, moest ik het haar uiteindelijk wel vertellen. Ik moest haar vertellen wie ik was. Wat ik was, om specifieker te zijn. Ik moest haar vertellen hoe ik haar kende, waarom ik de stad verlaten heb en waarom ik nu weer terug ben gekeerd. Ik wist dat ik het uiteindelijk moest vertellen. Ten eerste kon ik het niet voor eeuwig achterhouden. Daarbij moest ik het haar vertellen voor het te laat zou zijn. Zijn familie zou hier niet altijd 'veilig' zijn. Vroeg of laat zal Michael erachter komen dat ze zich opnieuw in New Orleans gevestigd hadden en zou hij deze stad weer komen bezoeken. Al ging ik er niet vanuit dat ze deze keer zouden vluchten. Als dat wel de bedoeling was, zou ik Rosalie niet achterlaten. Nee, deze keer zou ik voor haar vechten en wist ik dat ze uiteindelijk recht had op de volledige waarheid. Al kon ik het haar nu nog niet vertellen. Nee, daar was het nog veel te vroeg voor. Die tijd zal nog wel komen. Dat hoopte ik tenminste. Ik was niet van plan om haar zomaar te laten gaan. En mocht die tijd aanbreken, zou ik haar alles vertellen. Voor nu moest ik toch even opletten op wat ik haar zou vertellen en wat niet.
"Daar heb je helemaal gelijk in. Van alles waar ik geweest ben, voel ik me hier toch het meest op mijn plek. De stad heeft een bepaalde charme. En dat doet toch wat met je" zei hij met een glimlach tegen haar. Er gebeurde daadwerkelijk wel wat in New Orleans, vaak gepaard met bovennatuurlijke wezens. Of beter gezegd zijn oudere broer, maar dat hoefde het meisje niet te weten. Dat was ook de reden waarom ik haar nog niets wilde vertellen. Het was beter om haar in die waan te laten.Ik schoot even in de lach op het moment dat ze zichzelf verontschuldigde. "Daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen hoor. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat ergens toch wel een tikkeltje interessant vind"zei ik tegen haar. "Maar ik zeg zeker geen nee tegen een hapje van die muffin. Alleen als ik je een stukje van mijn taart aan mag bieden"voegde hij daar grijnzend aan toe.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Hoe Kol praat over New Orleans, doet mij wel goed. Ik ben het honderd procent met hem eens, namelijk. De stad is echt betoverend. Soms vraag je jezelf af of het wel een echte stad is. "Gelukkig dat je dan maar terug bent." zeg ik en glimlach eventjes. Ik kijk op wanneer hij lacht op mijn opmerking. "Interessant? Hoezo dat?" vraag ik nieuwschierig. Mijn duistere gedachten, die ik overigens alleen creëer door de boeken die ik lees, zijn toch niet zo opvallend? Tenzij hij zelf natuurlijk ook een manier van denken heeft over deze onderwerpen, maar ik gok dat iedereen daar wel eens aan denkt. Toch ben ik benieuwd wat hij van mijn reactie vindt.
Ik kijk naar zijn taartpunt en dan weer terug naar hem. "Dat is wel een beetje oneerlijk, hè? Ik heb al mijn jaren al kunnen genieten van dit taartje. Ik kan toch niet zomaar een stukje van deze hemelse taartje afpakken terwijl dit weer de eerste keer is dat je ervan kan genieten?" Ik begin te lachen en geef hem mijn muffin, die ondertussen al wat happen mist door mij.
Ik neem een slok van mijn koffie en staar even uit het raam. De straten zijn gevuld en langzamerhand vult deze koffiezaak zich ook. Het zal wel lunchtijd zijn voor de meeste mensen. Echt broodjes verkopen we hier niet, maar van die kleine sandwiches wel, al krijg je die bijna alleen wanneer je een high tea regelt. Heel lekker allemaal. "Waar heb je op school gezeten, trouwens? Basisschool, bedoel ik dan." vraag ik aan hem. Wie weet hebben wij wel op dezelfde gezeten. Dat zou wel erg toevallig zijn. We zouden dan sowieso niet in dezelfde klas hebben gezeten, maar wie weet hebben wij wel dezelfde leraren gehad. Sommige waren leuk en sommige wat minder, dus misschien kunnen wij onze mening erover delen.

Niklaus
Ik begin te lachen wanneer ze verteld dat ze dit niet had verwacht. Natuurlijk had ze dit niet verwacht, hoe vaak komt het voor dat er een vampier voor je neus staat die je verteld dat hij of zij jou heeft opgevoed zonder dat jij er enig idee vanaf hebt? Gevoel voor humor blijft ze wel houden, al weet ik dat ze niet heel zelfverzekerd in haar schoenen staat nu. Bang is ze nog steeds en ik gok dat het nog even zal duren voordat die angst verdwijnt, maar ze probeert sterk te blijven.
"Waarom ik voor jou ben gaan zorgen?" Ik denk even na. Zou het te persoonlijk worden als ik haar vertel dat haar ouders dit hadden gewild? Ik gok dat dit heel pijnlijk voor haar zal zijn, maar ze wilt het zelf. "Toen jouw moeder zwanger van jou was, wist ze dat de bevalling zwaar zou worden. Zwaarder dan voor elke andere gezonde vrouw, om het zo maar te zeggen. Ze heeft mij weten te vinden door middel van een vampierenvriend van haar. Deze vriend heeft haar verteld wat er allemaal gebeurd in New Orleans waar de simpele sterveling niks vanaf weet en wilde er alles aan doen om haar kind te beschermen. Jouw vader wist hier niks vanaf en dat wilde jouw moeder zo houden. Aangezien er een kans was dat ze de bevalling niet ging overleven maar ze toch jou koste wat het kost veilig wilde houden, is ze naar mij opzoek gegaan. Ze wist dat het riskant was, aangezien ik nooit zomaar dit soort dingen doe. Waarom zou ik stervelingen helpen? Waarom zou ik überhaupt iemand die niet bij mijn familie hoort helpen?" Ik stop eventjes met praten en staar naar de grond. Het beeld van de vrouw met de zwangere buik schiet door mijn hoofd. Ze leek gigantisch veel op Abigail en ze is precies hetzelfde als hoe Abigail nu is. Bang, maar wilt hoe dan ook hetgene bereiken wat ze wilt. "In eerste instantie wilde ik haar niet helpen. 'Maak dat je wegkomt!' riep ik naar haar. Hoe ze mij had gevonden, is mij nog steeds een raadsel. Iets zegt me dat Kol, mijn broer, hier iets mee te maken had. Hoe dan ook, ze stond voor mij en verroerde zich niet. Ik zette een stap naar voren en opeens hoorde ik het. Jouw hartje dat aan het kloppen was in haar buik. Alles veranderde..." Ik slik. "Ik wist het zeker, jij was degene voor wie ik moest gaan zorgen. Degene waar ik alles voor zou opgeven." Mijn blik schiet terug naar Abigail toe. "Ik heb het je laten vergeten doormiddel van iets wat alleen vampieren kunnen. We kunnen je van alles dwingen."

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik haalde een keek diep adem. Ik merkte aan mezelf dat ik totaal niet op mijn gemak was en dat vond ik behoorlijk vervelend. Ik was dit niet gewend. Ja, ik was wel eens gestrest en natuurlijk maakte ik me wel eens zorgen, maar dat duurde vaak van korte duur. Ik hield graag de controle en hield een overzicht over wat er kon gebeuren. Ik hield het graag zelf in de hand, aangezien ik mezelf op die manier rustig kon houden.
Maar in deze situatie was het een compleet andere wereld. Ik wist simpelweg niet wat ik er mee aan moest. Maar als ik er heel rationeel over nadacht. Wie wist wel wat je er mee aan moest? Ieder rationeel denkend persoon, zou hetzelfde reageren als ik. Misschien zelfs veel heftiger. Waarschijnlijk waren de meeste mensen gillend weg gerend. Het niet willen geloven. Daar kwam mijn nieuwsgierigheid om de hoek kijken. Mijn drang om alles te weten. De drang om het te kunnen begrijpen. Ergens was dat ook weer gelinkt aan de controle willen houden. Ik streek een plukje haar achter mijn oor. Ik voelde mijn handen trillen uit pure angst, maar ik deed zo veel mogelijk mijn best om dit te verbergen. Zachtjes beet ik op mijn lip, terwijl mijn blik weer naar Klaus gleed.
Een bedrukt gevoel nam mijn lichaam over, toen Klaus me vertelde over mijn ouders. Klaus kende mijn ouders. De kans die ik nooit gehad heb. Mijn ogen sloeg ik even neer. Ergens was dit toch een klap in het gezicht, maar het verklaarde wel een hoop. Ik kon me niet voorstellen dat mijn ouders mij zomaar op zouden geven, maar dat hij mijn ouders kende, kwam toch wel hard aan. Voor een moment was ik sprakeloos en daarom was ik opgelucht dat hij zijn verhaal vervolgde. Ik was aan zijn lippen gekluisterd. Woord voor woord nam ik in me op. Dat de zwangerschap van mijn moeder een risico voor haar was, had ik begrepen van mijn oom. Mijn moeder had haar leven gegeven voor mij. Al had het dit verhaal een ander einde. De man, waarvan ik gedacht had dat hij een compleet vreemde voor me was, had mij de eerste jaren van mijn leven opgevoed alsof ik tot zijn eigen familie behoorde. Ik was geraakt. Mijn emoties gingen alle kanten op, meer dan mij eigenlijk lief was, maar dat weerhield mij er niet van om antwoorden te krijgen op de vragen die ik had. Ik wist niet of dat helemaal goed voor me was, emotioneel gezien, maar daar moest ik nu eenmaal doorheen. Mijn emoties wist ik immers goed te verbergen.
Ik haalde opnieuw diep adem, voor ik mijn aandacht weer op mijn gezelschap richtte. Het was een mooi verhaal. Ontroerend. Voor een moment bleef ik stil. Ik wist niet zo goed wat ik daar op zeggen moest. Het had me dichter bij mijn ouders gebracht dan ik ooit geweest was en dat deed toch wat met je. Voor nu liet ik het er ook maar bij. Er zou vast nog wel een moment komen, wanneer ik er dieper op in kon gaan. Wanneer ik kon vragen hoe mijn ouders waren. Of ik erg op hen leek. Wat ik van hen meegekregen had. Voor nu was dit voldoende. "En waarom is dat tot een einde gekomen?"vroeg ik vervolgens aan hem. Er moest een reden zijn waarom hij me achtergelaten had. Anders zaten we nu niet hier. Dan waren de dingen anders gelopen. "Dwingen? Hoe werkt dat precies? En hoe komt het dat je dat nu niet op mij gebruikt?"gooide ik er vervolgens uit. Vragen voor me houden, was dan ook niet mijn sterkste punt, maar dat hoefde ik hem waarschijnlijk niet te vertellen.

Kol.
Nu ik mijn tijd weer met Rosalie door aan het brengen was, besefte ik mij weer hoe erg ik dit gemist had. Hoe erg ik hier naar verlangd had. Natuurlijk had ik haar de afgelopen jaren enorm gemist en dacht ik vaak terug aan de tijd waarin ik nog voor haar zorgde. Hoe goed ik mij op die momenten wel niet voelde. Hoe gelukkig het meisje hem maakte. Nu ze hier zo voor me zat, kwamen die gevoelens allemaal weer weer terug, alsof ik nu pas besefte wat ik allemaal wel niet gemist was. Het was intens, maar het voelde tegelijkertijd ook ontzettend goed. Ik moest ook eerlijk toegeven dat ik dit voor geen goud had willen missen.
Toch had ik andere keuzes gemaakt, als mij die situatie was voorgelegd. Ik had haar hier nooit achter gelaten. Ik was nooit gevlucht. Ik zou nooit zijn vertrokken uit New Orleans. Ik zou voor haar vechten. Ik zou voet bij stuk hebben gehouden. Al was dat precies hetgeen wat ik nu zou doen. Ik liet me door niemand meer wegjagen. Ik liet haar niet zomaar meer achter. Niet nu ik haar net weer terug had. Ik zou haar op de eerste plaats zetten en niemand kwam daar meer tussen.
Als ik heel eerlijk mocht zijn had ik vaak nagedacht over hoe het zou zijn als ik haar niet achter had gelaten. Hoe het zou zijn om haar op te zien groeien. Hoe hun band nu zou zijn? Daar dacht ik nog vaak over na en ik voelde me daar toch een tikkeltje schuldig over. Dat wilde ik toch weer goed maken. Al liep ik nu toch een klein beetje te hard van stapel. Het begin was er wel, maar er was nog een lange weg die ik af moest leggen. Ik kon niet alles open en bloot op straat gooien. Dat moest met beleid gebeuren. Beetje voor beetje. Het kwam uiteindelijk wel, maar dat was een zorg voor later.
Mijn aandacht richtte ik weer op Rosalie. Vrijwel direct verscheen er weer een glimlach rond mijn lippen. "Ik weet het niet. Het heeft wel iets. De gedachten erachter vind ik persoonlijk heel interessant. Wat zorgt ervoor dat iemand tot zoiets in staat is? Wat drijft ze daartoe. Wat speelt er in hun gedachten af? Dat heeft wel wat"zei ik uiteindelijk tegen haar.
Uiteindelijk schoof ik mijn taartje naar haar toe en glimlachte naar haar. "Ik sta erop"zei ik glimlachend tegen haar. Ik keek naar de muffin die Rosalie naar me toe had geschoven. Ik nam een hapje en sloot even mijn ogen. De muffins verkochten ze al heel erg lang en ze smaakte nog steeds even goed als vroeger. "Ik kan goed begrijpen waarom je hier voor gekozen hebt"zei ik met een kleine grijns, terwijl ik mijn ogen weer opende. Ik schoof de muffin weer naar haar toe en nam vervolgens nog een slokje van mijn espresso.
"Ik heb thuis les gehad"biechtte hij vervolgens op. Deels een leugen. Deels de waarheid. In de tijd waarin ik opgroeide, bestond er nog niet zoiets als een basisschool. De basisprincipes werden je thuis aangeleerd. Daar had ik dus niet over gelogen, maar echt op een basisschool had ik niet gezeten. "Waar heb jij op school gezeten?"vroeg ik vervolgens aan haar, al wist ik heel goed waar ze naar school was gegaan.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Thuis les gehad? Dat is iets wat ik niet achter hem had gezocht. Hij komt over als een sociaal persoon en vaak merk je bij thuis opgeleide dat ze een stukje sociaals missen. Tenminste, ik wil natuurlijk niet iedereen over een kam scheren, maar bij degene die ik ken, is het wel zo. Kol is daarintegen juist heel sociaal. Hij weet precies hoe en wat hij moet zeggen op de goede manier. Een gesprek met hem voeren voelt fijn en vertrouwt aan. Niet ongemakkelijk, zoals de meeste eerste ontmoetingen zijn geweest met mijn vrienden. "Hoezo heb je voor thuis gekozen? Of nouja, ik neem aan dat jij dat natuurlijk niet hebt gedaan. Hoezo hebben je ouders voor thuis les geven gekozen?" vraag ik nieuwschierig. Ik zou er niet aan moeten denken om thuis les te krijgen. Rustig, dat wel, maar ik zou mijn schooltijd voor geen goud willen missen. Zeker de basisschool niet. De eerste twee groepen, waar je eigenlijk alleen nog maar speelt met je klasgenoten, wat waren dat toch mooie tijden. Geen zorgen, alleen maar plezier maken. "Ik zelf heb op de KIPP Leadership Primary school gezeten. Goede school, veel mooie herinneringen gemaakt. Daar is mijn interesse in boeken ontstaan." vertel ik. Ik liep gigantisch voor op mijn klasgenoten als het gaat om woordenschat en lezen. Iedereen las simpele kinderboekjes, maar ik werd al aan wat zwaarders gezet. Nog steeds een kinderboek, natuurlijk, ik ben geen wonderkind.
Ik neem een hapje van zijn taart en geniet van de smaaksensatie in mijn mond. "Hmm, heerlijk." glimlach ik en schuif het taartje weer terug naar hem. Ze hebben vandaag alles goed gemaakt, is te merken. Ik zou bijna nog iets bestellen, maar ik moet niet te gek gaan doen. Ik drink het laatste beetje van mijn cappuccino op. "Vertel eens wat meer over jezelf." vraag ik vervolgens. Ik wist nu wel een klein beetje, zoals waar hij heeft gewoond en wat hij voor school heeft gedaan, maar over hem zelf weet ik nog niet veel. Wat zouden zijn hobby's zijn? Er is hier en daar wel wat te raden, natuurlijk. Fotograferen, bijvoorbeeld. Hij zei dat hij daar een studie van heeft gevolgd. Wat voor soort foto's zou hij maken? Natuur of juist fotoshoots voor families of modellen? Daarbij was ik ook wel een beetje benieuwd naar zijn familie. Ze hebben veel moeten verhuizen, dus het zullen wel drukke mensen zijn. Zouden ze er wel veel voor hem zijn geweest in zijn jeugd? Of hebben ze hem een beetje verwaarloosd? Nee, dat kan niet. Dan zou hij zo niet voor mij zitten, toch? Hij heeft thuis les gehad, dan zullen ze vast wel moeite in hebben gestoken. Ik pak het zakje met suiker vast wat met mijn cappuccino mee kwam en speel er een beetje mee. Suiker in mijn koffie doe ik echt nooit. Ook niet in mijn thee. Suiker is echt overbodig als het daarover gaat.

Niklaus
Haar stemming verandert wanneer ik haar vertel over haar ouders. Voor mijn gevoel op een positieve manier. Het kan alle kanten opgaan vanaf dat punt. Zou ze boos worden, omdat ik zomaar over haar ouders begin? Ze vroeg er zelf naar. Of zou ze juist meer willen weten, aangezien ik haar ouders heb gekend? En zeker tijdens hun laatste dagen? Makkelijk zal het in ieder geval niet voor haar zijn en dat is te begrijpen.
Als ik het zo hoor, zit het wel goed. Of nou ja, 'goed', het zal vast ontroerend voor haar zijn. Ze vraagt in ieder geval verder. Dat zal wel een goed teken zijn. "Ik heb je moeten achter laten vanwege mijn eigen familie. Mijn vader is een eh... Rare." mompel ik. Om eerlijk te zijn, wil ik haar nog niks vertellen over Mikael. Hij loopt nog rond op deze wereld en is dus nog steeds een gevaar voor haar. "Daar praat ik liever niet over, dat komt nog wel, als je mij in je leven wilt blijven houden dan." Ik mag haar nu dan wel van alles vertellen, maar gaat het veel nut hebben? Zal ze mij niet zometeen uitschelden en vertellen dat ze mij nooit meer wilt zien? Ik kan niet zonder haar leven. Haar nog een keer zien verdwijnen uit mijn leven, wil ik niet nog een keer meemaken. Het was toen al pijnlijk genoeg. Daarbij weet ik dat ik weer compleet de verkeerde kant op zal gaan. Ik zucht eventjes.
"Ik kan het nu niet op jou gebruiken, omdat ik je bescherm. In jouw armband zit een plant waardoor geen één vampier jou ook maar wat aan kan doen. Ze kunnen je tot niks dwingen en van jou voeden zal hun een gigantische pijn verzorgen. Dit heb ik overigens voor je geregeld. Eh..." Ik denk even na hoe ik haar het beste kan uitleggen hoe dwingen precies werkt. "Als je dit armbandje dus af zou doen en ik zou jou diep in je ogen kijken, zou ik jou van alles kunnen laten doen. Wil ik dat je iets vergeet? Dan doe je dat. Wil ik dat je van een flat gebouw afspringt? Dan doe je dat." vertel ik. Geweldige gave, als je het mij vraagt. Ik heb er ook zeker vaak gebruik van gemaakt. Op Abigail heb ik het maar één keer gebruikt. Dat was om alles over mij te vergeten. Daarvoor heb ik het nooit bij haar gedaan. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Soms heb ik het wel overwogen. Wanneer ze was gevallen en moest huilen van de pijn. Het liefst zou ik die pijn dan bij haar weghalen, maar dat is deel van het leven. Die kleine pijntjes van het vallen, kunnen geen kwaad.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik was lichtelijk verbaasd en wist eigenlijk niet zo goed wat ik hier nu van moest vinden. Maar dat was naar mijn idee nog zo gek nog niet. Het was veel nieuwe informatie dat over mij heen kwam, maar aan de andere kant wist ik dat ik het nu te weten moest komen. Hoe moeilijk en hoe veel dit mocht zijn. Alleen op die manier ging ik het kunnen verwerken. Kon ik er uiteindelijk mee om gaan. Dat was ook de reden waarom ik journalistiek wilde gaan studeren. Om onbegrijpelijke, onnatuurlijke verhalen uit te pluizen en uiteindelijk juist wel kunnen begrijpen. De achterliggende reden uitpluizen. Dat was waar ik het voor deed. Mijn nieuwsgierigheid bracht mij daar altijd ver in. Zo ook in deze situatie. Mijn gedachten schoten op dit moment ook verschillende kant op. Mijn angst begon langzamerhand steeds meer af te nemen. Hoe dat precies kwam, wist ik niet, maar ik merkte dat ik me toch wat meer op mijn gemak voelde en dat zorgde ervoor dat ik alles toch wat beter op een rijtje kreeg en me helder voor geest kon halen wat ik wilde vragen. Zachtjes beet ik op mijn lip. Niklaus had mij achter moeten laten vanwege zijn vader, maar wilde daar nog niets over los laten. Daar zat dus meer achter en ik hoopte dat hij me daar later wat meer over kon vertellen. Tot die tijd zou ik het dan ook zeker nog niet los laten, maar voor nu zou ik het laten. Ik kon dan ook moeilijk inschatten hoe hij zou reageren als ik toch door bleef drammen en daar wilde ik nog niet achter komen.
Mijn blik gleed naar mijn armbandje, toen hij me daar over vertelde. Het armbandje waarvan ik dacht dat ik hem van mijn moeder had geërfd, was van Niklaus. Ter bescherming. Met mijn duim gleed ik over de steen van de armband en kon ik niet laten om kort te glimlachen. "Gebruikte je dat ook bij James, toen je hem dwong met hem mee te komen?"vroeg ze vervolgens aan hem, terwijl haar blik weer naar hem gleed. "En als ik mijn armbandje nu af zou doen. Zou je me dan ook weer alles kunnen laten herinneren?"voegde ze daar aan toe. Over haar ouders wilde ik zelf ook nog niet al te diep op in gaan. Ik had het idee dat het dan net wat te veel zou worden en dat stelde ik op dit moment liever uit. Ze hadden nog tijd zat om dit soort dingen te bespreken, dus voor nu stelde ik dit uit. Toch was ik wel benieuwd naar de laatste vraag die ik hem gesteld had. Ik was benieuwd of het mogelijk was en of hij mijn herinneringen ook daadwerkelijk terug zou geven, als ik daar om zou vragen. Daar was ik benieuwd naar.

Kol.
"Ik ben opgegroeid in een groot gezin. Ik heb drie broers en nog twee zussen, waardoor het soms wat lastiger werd om ons te geven wat we echt nodig hadden. Daarnaast zijn we toch een aantal keer verhuisd en mijn ouders wilde ons niet iedere keer door het zelfde proces laten gaan. Ze hadden het idee als we elke keer bestempeld werden als de nieuweling, opnieuw vrienden moesten maken, maar deze al weer snel achter ons moesten laten aangezien we weer eens zouden verhuizen, dat dat ons meer kwaad zou doen, dan uiteindelijk goed voor ons zou zijn. Daarom leek het hen beter om ons thuis op te leiden. In ieder geval in onze kindertijd. Mijn middelbare school tijd heb ik wel op meerdere scholen uit gezeten" vertelde ik haar uiteindelijk. De afgelopen eeuwen heb ik in ieder geval geprobeerd om een keer naar de middelbare school te gaan, puur om te kijken hoe de ervaring zou zijn. Dus dat was niet helemaal gelogen. Hij had ook het een en ander op zijn cv staan, aangezien je maar nooit wist waar het goed voor was en het oneindige leven soms ook ging vervelen. Je moest je op dat soort momenten toch bezig houden en op dat soort momenten koos ik ervoor om iets nieuws te doen, als een studie.
Uiteindelijk kon ik het toch niet laten om mijn blik naar de muffin te laten glijden. Ik nam er een hapje van en mijn smaakpapillen werden gelijk geprikkeld. Een kleine grijns begon mijn lippen te sieren. "Ik moet het je nageven, in het kiezen van zoetigheid, heb je een enorm goede keuze"zei hij met een grijns tegen haar. Ik schoof het bordje weer voorzichtig naar haar toe. Toch bleef ik even stil, toen ze me vroeg om wat meer over mijzelf te vertellen. "Even denken. Ik heb dus een liefde voor fotografie. Het liefst van de natuur. Dat vind ik enorm rustgevend, als ik heel eerlijk mag zijn. "Ik houd me ook graag bezig met muziek. Het bespelen van de piano bijvoorbeeld. En ik breng ook graag tijd door met mijn familie. Mijn broers, zussen en ik zijn heel hecht"voegde ik daar nog eens aan toe. Ik merkte aan mijzelf dat ik het lastig vond om over mij te vertellen, terwijl ze eigenlijk al meer over mij wist dan ze eigenlijk al wist. Alleen kon ze het zich nu nog niet herinneren. "En ik vind het heerlijk om hier naar toe te komen, een kop koffie te drinken en naar mensen te kijken. Of om een praatje te maken met mensen met wie ik graag mijn tijd doorbreng"voegde ik er nog eens aan toe. "En wat zijn jou hobby's. Als ik vragen mag?"vroeg ik met een kleine glimlach aan haar. Ik wilde niet al te veel over mijzelf vertellen. Ik vond het verschrikkelijk als mensen vol waren van zichzelf en ook alleen maar over zichzelf konden praten. Nee, dat vond ik een enorme afknapper en praatte om die reden dan ook niet al te graag over mijzelf.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Drie broers en twee zussen? Ik moet er niet aan denken om zoveel mensen in één huis te hebben. Met ouders alleen al is het soms moeilijk om te concentreren, laat staan als je zoveel broers en zussen hebt rondlopen. Ergens heb ik wel het gevoel dat hij goed kan omgaan met zijn familie. Zeker omdat ze gewoon thuis school hadden. Op jonge leeftijd is het vast wel fijn om mensen om je heen te hebben die je als vriend beschouwt. "Zijn jullie hecht? Jij en je familie? Klinkt wel druk, zo'n huis vol." lach ik. Ondanks dat één zus of broer mij wel leuk had geleken, ben ik wel blij dat ik enigskind ben. De aandacht van mijn ouders was volledig op mij gericht en dat heeft mij vroeger wel erg geholpen. "In ieder geval wel wat van het middelbare schoolleven meegekregen dus... Vreselijk, hè?"
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Dankuwel, dankuwel. Mijn smaak is inderdaad heel goed." Ik geef mezelf, als grap, een schouderklopje. Het laatste beetje van mijn muffin eet ik snel op, zelfs de kruimels die overblijven en plakken aan het omhulsel van de muffin. Mijn vraag of hij en zijn familie hecht zijn, wordt al snel beantwoord. "Dat klinkt heel leuk. Doen jullie wel eens van die familie uitjes? Kamperen of met z'n alle naar een festival?" vraag ik aan hem. Mijn ouders en ik deden vroeger best vaak verschillende soorten uitjes. Pretparken vooral, maar kamperen zat er ook wel eens in. Tegenwoordig doen we dat eigenlijk niet meer. Ik krijg het steeds drukker met school en natuurlijk met werk. We hebben afgesproken minstens één keer per jaar naar de bioscoop te gaan met z'n alle. Het is niet veel, maar je doet in ieder geval nog iets samen. "En de piano? Wow! Wat gaaf. Dat wil ik wel eens horen." Piano... Het instrument wat ik het liefst hoor. Beethoven, Bach, daar mag je mij voor wakker maken. Heel rustgevend en daardoor heel fijn om aan te horen. "Mijn hobby's? Lezen. Ik houd van boeken! Genres maken mij niet uit, zolang er maar een goed verhaal aan zit." Alleen al aan boeken denken, laat mij goed voelen. "Verder vind ik schrijven ook wel leuk, maar doe dat niet heel vaak. Voor de rest... Ja, hetzelfde als jij, hier komen en mensen kijken."

Niklaus
Heel even blijf ik doodstil zitten wanneer ze vraagt of ik het ook op James heb gebruikt. Ze zit ermee, dat weet ik. Over hem praten zal haar vast niet al te goed doen. Ik slik. "Ja, ik heb hem gedwongen om mee te lopen. Het is makkelijk en heel fijn als er naar je geluistert wordt."
Ik krab aan mijn arm en kijk naar haar armbandje. "Dat is mogelijk, ja. Je zou alles weer kunnen herinneren wat ik je ooit heb laten vergeten, maar het zou een gigantische impact maken." vertel ik. Het is niet niks om zomaar herinneringen terug te halen van een aantal jaar. Bij sommige duurt het al heel lang om door te dringen dat hun herinneringen van één dag weer terug komen, laat staan als we het over jaren hebben. "Wil je dat soms?" Mijn blik gaat van haar armband naar haar gezicht. "Het zal even duren voordat alles is doorgedrongen, maar ik wil het best voor je doen, al vind ik het vreselijk om je tot iets te dwingen." mompel ik. Ondanks dat ze het zelf wilt, voelt het nog verkeerd aan. Goh, Klaus en iets verkeerd vinden? De wonderen zijn de wereld nog niet uit. "De keuze is geheel aan jou, maar je moet zeker de tijd nemen. Weet dat." Natuurlijk zal ze haar herinneringen terug willen. Het gaat hier om haar ouders en jaren van haar kindertijd. Wie zou deze kans overslaan, als ze die hadden? Haar kindertijd was geweldig en het is zonde dat ze die al deze tijd niet heeft kunnen herinneren. Ik liet haar alle plekken zien die in de buurt waren en nam haar mee naar alle speelparadijzen. "Je mag er even over nadenken. Het is niet niets, natuurlijk."

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Op het moment dat Niklaus me vertelde dat hij James ook gedwongen had om met hem mee te gaan, kon ik het niet laten om even te slikken. Dat verklaarde ook een hoop. Het verklaarde het feit dat hij zonder tegenstribbelen zijn dood tegemoet liep en geen kick gaf op het moment dat Niklaus hem daadwerkelijk vermoordde. Al had hij daar ook niet eens de tijd voor gehad, als ik er zo over nadacht. Niklaus hadden binnen een fractie van een seconde zijn nek om weten te draaiden. Geen waarschuwing. Niets. Simpelweg zijn nek omdraaien. Ik liet het me even bezinken, voor ik mijn aandacht weer op Niklaus richtte. Ik wilde alles in me op kunnen nemen en ik wilde geen woord missen; bang om uiteindelijk iets over het hoofd te zien.
Ik zag hoe zijn blik kort naar mijn armband gleed. De armband die in de weg stond van de waarheid. De armband die mij van mijn herinneringen hield. Hij waarschuwde me dat het een enorme impact op me zou hebben en dat ik daar best over na kon denken, mocht ik dat willen. Maar diep van binnen wist ik het antwoord eigenlijk al. Ik zou er over na kunnen denken, maar ik wist dat ik spijt zou krijgen als ik dit niet zou doen. Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven. Het feit dat hij het vreselijk vond om mij te dwingen, gaf mij het idee dat hij me nooit opzettelijk kwaad zou willen doen. Dat stelde me toch wat meer gerust, als ik heel eerlijk mocht zijn. Mijn angst was nog niet weggenomen. Verre van zelfs en ik had het idee dat het voorlopig ook nog niet weg zou zakken. Misschien dat het met die herinneringen wel steeds verder weg zou zakken. Misschien dat het wat tijd nodig had, misschien wilde ik helemaal niets meer met hem te maken hebben op het moment dat ik alles wist. Daar wilde ik wel alles voor weten. Wat dat betreft was ik heel rechtvaardig. Ik wilde altijd het goede in iemand zien. En op dit moment wilde ik het gehele verhaal weten. Zacht beet ik op mijn lip, voor ik knikte. "Ik moet het weten. Ik wil het me weer kunnen herinneren"zei ik vastberaden. Ik zag op dit moment geen andere oplossing. Mijn hand gleed naar mijn armbandje, aangezien ik wel kon raden dat Niklaus hem zelf niet af kon doen. Aangezien hij me verteld had dat dit voor een enorme pijn kon zorgen. Ik maakte het armbandje los, haalde het armbandje van mijn pols af en legde dit naast me neer. Het voelde raar om het armbandje niet meer om mijn pols te hebben. Ik had hem in al die jaren geen enkele keer van mijn pols halen. Ergens kon ik het nooit over mijn hart verkrijgen. Nu wist ik dat dit het beste was om te doen.

Kol.
"Ik moet zeggen dat het inderdaad behoorlijk druk is. Zeker toen we nog klein waren, was het een enorm gekkenhuis. We hadden vaak ruzie en waren het zeker niet altijd met elkaar eens. Maar we waren wel ontzettend hecht. We deden alles samen en dat is nu nog steeds zo. We zijn nog steeds ontzettend hecht. Ik weet dat mijn broers en zussen me overal mee helpen, als ik ze daar om zou vragen. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde. Dat kan ik enorm waarderen. Familie is dan ook belangrijk voor me en ik heb mijn familie hoog staan" biechtte ik op. Dat ik door diezelfde familie vaak genoeg heb moeten vluchten en vaak jaren lang in een doodskist opgesloten heb gezeten, laat ik daar nu even buiten. Het was niet iets waar ik trots op was, maar er zeker wel bij hoorde. Als familie hadden we genoeg mee weten te maken, de afgelopen 1000 jaar. Vaak genoeg ook mindere dingen. Iets wat net iets te vaak door mijn oudere broer veroorzaakt werd. Ik was er inmiddels wel al aan gewend en ik wist ook dat wat er ooit mocht gebeuren ik altijd voor hen klaar zou staan. Het bleef mijn familie en die belofte hadden ze eeuwen geleden weten te maken. Always and forever. Een belofte die sterker leek te zijn dan welke situatie dan ook.
Door haar opmerking over de middelbare school, schoot ik kort in de lach. "Dat waren zeker mindere jaren"zei ik vervolgens tegen haar. "Weet jij al wat je na je middelbare school tijd wil gaan doen?"voegde ik er uiteindelijk aan toe. Ik was benieuwd naar wat haar passies precies waren. Wat haar bezighield. Waar haar interesses lagen. Haar hobby's. Daarbij wilde ik zelf niet steeds aan het woord zijn, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ik genoot van haar stem. Ik hield ervan om naar haar te luisteren en ik wilde graag weten hoe ze was opgegroeid. Ik wilde haar graag beter leren kennen.
"Kom een keer langs zou ik zeggen. Ik laat het je graag horen. En we hebben behoorlijk wat boeken staan" zei ik glimlachend tegen haar, als kleine hint dat ik het zeker niet bij deze ene keer wilde houden. In hun vertrouwde huis waren verschillende kamers geweid aan boeken. Boeken van honderden jaren oud, maar ook boeken van een recentere tijd. Ik zou ze haar graag willen laten zien. Ze kwam er vroeger als klein meisje ook al en het was daarom ook goed om te horen dat daar nog steeds haar interesses lagen. "En waar schrijf je dan zoal over?"vroeg ik met een glimlach aan haar.
Uiteindelijk nam ik het laatste hapje van het taartje dat voor mijn neus staat. Ik schoof het bordje uiteindelijk een klein beetje van me af en liet mijn blik weer naar Rosalie glijden. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik mijn blik op haar liet rusten. Het voelde goed om hier met haar te zitten en dat ik toch nog wat met haar gemeen had. Dat gaf me ergens toch wel een goed en rustgevend gevoel.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Mijn interesse blijft bij hem. De verhalen die hij vertelt over zijn familie, zijn best leuk om aan te horen. "Dat is wel een mooit iets. Het zal vast fijn zijn om familie te hebben die zoveel om je geeft." Ik glimlach. "Niet dat ik dat niet heb, hoor. Ik laat nu wel klinken dat mijn familie er niet is voor mij, maar dat zijn ze zeker." voeg ik er nog snel aan toe. Mijn familie is geweldig en ze houden ontzettend veel van mij. Toch merk je soms wel eens een beetje dat het 'echte' gevoel mist. Ik probeer er altijd niet veel aan te denken.
"Ik wil graag een docente Engels willen worden. Het idee dat ik de jeugd kennis kan meegeven over de prachtige taal en literatuur, geeft mij motivatie om nu nog goed door te zetten voor de laatste paar maanden. Welke school ik ga kiezen, weet ik nog niet helemaal. Ik wil wel in New Orleans blijven wonen, maar ik wil ook naar een goede school toe. Ik moet dus nog even goed nadenken waar ik precies heen wil gaan." vertel ik aan hem. Ik heb al rondgekeken naar scholen hier in New Orleans, maar ik merk dat ze mij allemaal niet honderd procent aanspreken. De scholen buiten New Orleans, die nog wel in de buurt zijn, heb ik nog niet goed bekeken. Hopelijk zit daar wat tussen, want uit huis gaan, wil ik nog niet. Voor zover ik weet, is het makkelijk om met het openbaar vervoer overal te komen. Ik heb nog genoeg tijd om te besluiten wat ik wil, gelukkig. We zijn nog niet aan het einde van het schooljaar.
Ik kijk op wanneer hij dat zegt dat ik een keer langs moet komen om zijn boeken te bewonderen. Een keer langskomen? Dat klinkt best serieus. Dan wilt hij blijkbaar niet dat dit de enige keer wordt dat we met elkaar zijn. Het is fijn om te horen, want een vriendschap erbij kan nooit kwaad. Daarbij wil ik ook zeker niet dat dit de laatste keer zal zijn dat we met elkaar afspreken. "Tegen boeken bewonderen, kan ik zeker geen nee zeggen." glimlach ik. "Vaak zijn het kleine verhaaltjes die ik schrijf. Er is dan iets in het echte leven gebeurd en daar baseer ik het verhaal dan op. Vervolgens geef ik geheel mijn eigen draai. De ene keer komt er ook fantasie in voor, de andere keer niet." De verhalen die ik schrijf, zijn ook vaak in een avondje geschreven aangezien ze zo klein zijn. Toch vermaak ik mij er best wel erg mee. Daarbij blijft andermans verhalen lezen toch een tikkeltje leuker dan wanneer ik ze zelf schrijf.

Niklaus
Ze heeft haar keuze gemaakt, dat is wel duidelijk. Om eerlijk te zijn, had ik ook wel verwacht dat ze hiervoor zou kiezen. Toch wacht ik nog eventjes voordat ik actie onderneem. Ondertussen doet ze haar armband al af, wat nodig is om haar tot iets te dwingen. "Weet je het echt zeker?" vraag ik nog een keer om de comfirmatie te krijgen, maar het is allang duidelijk.
Met een diepe zucht, kniel ik voor haar neer. Haar pols is geheel zichtbaar, geen armbandje die nog haar gehele leven kan beschermen. Ik zou haar nu van alles aan kunnen doen. Een klein beetje drinken van haar bloed, maar ook haar openrukken wat zal leiden tot de dood. De gedachten ervan geven mij verschillende gevoelens. Een shotje bloed zou nu zeker niet verkeerd zijn. Ik begin te watertanden, maar ik weet dat ik fout zit. Stop, Klaus. Je houdt van het meisje dat voor je zit. Je mag niet denken aan haar bloed, want je zal jezelf nooit vergeven als je haar wat aan doet.
Op een langzaam tempo adem ik in en uit. Langzaam vaagt mijn lust voor bloed weg. Ik slik en kijk haar aan. "Zoals je wenst." vertel ik en ga er wat beter bij staan. Hier gaan we dan. Alle herinneringen die Abigail en ik ooit hebben gehad samen, zullen allemaal weer terug komen bij haar. Een groot deel van haar kindertijd. Iets wat voor haar jarenlang een gapend gat was omdat ze geen idee heeft wat er allemaal is gebeurd in die tijd. Ze zal weten wat voor plezier we samen hebben gehad. Zal ze dan eindelijk weer echt terug komen in mijn leven? Of zal ze ervoor kiezen om het allemaal achter haar te laten, omdat ik nog steeds een gevaarlijk persoon ben? Ik staar in haar ogen. "Ik wil dat je alles herinnert wat ik je ooit heb laten vergeten. Je kindertijd, je herinneringen. Alles komt terug." Ik kijk haar aan. Haar ogen worden wijder. Het gebeurt. Alles komt terug. Laten we hopen op een goede uitkomst...

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Nee, voor mij was het heel duidelijk wat ik wilde. Ik wilde me alles weer kunnen herinneren. Mijn tijd met hem. Hoe hij me opvoedde. Hoe goed ik het met hem had, als ik hem mocht geloven tenminste. Vijf jaar van mijn leven kon ik me niet meer herinneren. Natuurlijk was het logisch dat je als kind niet heel veel meer kon herinneren. Dat was algemeen bekend, maar je kon je altijd wel iets herinneren. Ik was benieuwd naar wat ik mee kreeg. Wat ik me daadwerkelijk kon herinneren, als ik heerlijk mocht zijn.
Ik slikte een keer. Ergens was ik ook wel bang voor wat me te wachten stond, omdat ik geen idee had van wat ik kon verwachten. Toch wist ik dat dit het beste was. Ik zou spijt krijgen als ik dit niet zou doen. De spijt was erger dan de angst die ik op dit moment voelde. Zachtjes beet ik op mijn lip en haalde een keer diep adem. Die gedachte. De onwetendheid zette ik uiteindelijk van me af.
Mijn blik gleed naar Niklaus en volgde de bewegingen die hij maakte. Binnen de kortste keren stond hij voor me. Ik bekeek de gelaatstrekken van de jongen goed. Ik kon hem nu toch echt goed bekijken. Ik vond hem nog steeds geen onaantrekkelijke jongen. Dat was iets wat ik niet kon ontkennen. Toch wist ik nog niet zeker of het wel zo goed was om met hem om te blijven gaan. Gezien de huidige situatie. Misschien dat mijn herinneringen aan hem daar bij konden helpen. De keuze wat makkelijker maken. Ik wist simpelweg niet heel goed wat ik moest doen.
Die gedachten zette ik uiteindelijk van me af en richtte mijn aandacht weer op de jongen voor mijn neus. Ik merkte dat hij me in mijn ogen aan begon te kijken en hoorde zijn volgende woorden. Vanaf dat moment werd het raar. Ik kon het niet goed omschrijven. Het was een heel aparte voorstelling. Langzamerhand begon de ene herinnering na de andere herinnering terug te komen. De liefdevolle momenten. De verhalen die hij vertelde voor het slapen. De tripjes naar het centrum naar de stad. De spelletjes. Hoe ik de oren van zijn hoofd praatte. Het kwam allemaal terug en het was behoorlijk wat. Overweldigend. Dat was het woord waar ik naar zocht.

Kol.
"Het heeft zijn voordelen en zijn nadelen"vertelde hij haar met een glimlach. Ik hield ontzettend veel van mijn familie en ik zag ze liever gelukkig en wel dan dat ik ze niet meer zou zien. Natuurlijk had ik de nodige ruzies gehad en had ik genoeg tijd doorgebracht in een doodskist. Toch vergaf ik het mijn familie iedere keer weer. "Ik zou ze ook echt voor geen goud willen missen"voegde ik er vervolgens aan toe. "En iedere familie is anders en uniek op zijn eigen manier"zei ik vervolgens. Ik had me wel eens een familie voorgesteld, waarin ik niet in zo'n drukke familie terecht was gekomen. Het had wel wat, maar toch zou ik me niet van mijn eigen familie af kunnen zonderen. Ik gaf te veel om hen.
"Dat klinkt ontzettend interessant"meende de jongen oprecht. Ik vond het mooi om te zien dat het meisje iets voor de maatschappij wilde doen. Daar vond ik haar ook echt het type voor en ik vond het mooi om te zien dat ze haar ambities zou volgen. "Dat soort keuzes maken, blijft altijd moeilijk. Er is tegenwoordig zo veel keuze en je moet toch iets kiezen waar je je daadwerkelijk thuis voelt. En ik snap goed dat je in New Orleans zou willen blijven. Het is en blijft een prachtige stad"zei ik tegen haar en ik kon het niet laten om naar haar te glimlachen. Mijn liefde voor deze stad was groot. Ik had hier genoeg mee gemaakt en ik kon herinneringen blijven maken.
Dat ze geen nee kon zeggen tegen het bewonderen van boeken, deed me toch bijzonder goed. Het betekende dat ze me toch nog een keer wilde zien. Dat was een goed teken. Toch? Het was in ieder geval fijn dat ze me niet had afgewezen. Ik wilde een goede indruk achterlaten en ik hoopte dat ik goed op weg was. "Het is fijn om ergens je creativiteit in te kunnen. Je gedachten de vrije loop te kunnen gaan" moest ik eerlijk toegeven. Daarom vond ik het zelf heerlijk om te fotograferen. Daar kon ik mijn creativiteit in kwijt. Alles loslaten. Geen zorgen aan mijn hoofd. Gewoon alles los laten en één zijn met de camera en de omgeving. Vooral de natuur deed mij goed. Wat dat betreft ging ik graag op pad. Ik kon dan ook uren, soms wel dagen wegblijven. Ik vond het heerlijk. Alles om me heen vastleggen.
Daarnaast hield ik ook enorm van lezen. Ik kon opgaan in een boek. Daar kon ik me behoorlijk mee vermaken. Ik genoot ook van de music room. Die stond, ondanks de naam, vol met boeken. Ik vond het jammer dat die jaren geleden is afgebrand. Zonde vond ik het, ook al kon mij overal wel vermaken met een goed boek. Ik nam ook graag boeken mee naar dit zaakje. Kopje koffie erbij en ik kon me zo een middag vermaken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Dat hij het interresant vindt dat ik voor de docent richting ga, laat mij even lachen. Soms vraag ik mij af of ik wel de goede keuze maak. "Daar heb je zeker gelijk in. Er is zoveel keuze en soms begin je toch wel eens te twijfelen. Dan zie je een opleiding die een geheel andere richting op gaat of wel een van de opleiding die je leuk vindt, maar aan de andere kant van de wereld." vertel ik. Laatst zag ik bijvoorbeeld een hele goede opleiding voor wat ik wil gaan doen, alleen was deze in Engeland te vinden. Ik voldoe in principe aan de voorwaarden, maar dat het zo ver weg is, houdt mij tegen. Ik kan New Orleans gewoon niet verlaten. Natuurlijk wil ik nog niet uit huis, maar het idee dat ik op latere leeftijd weg zou gaan uit New Orleans, geeft mij ook een raar gevoel. Iets houdt mij tegen om weg te gaan, maar ik weet niet wat het is. Zou het mijn ouders zijn? Of misschien mijn vrienden? Ik zou het niet weten. Ik kom er van zelf wel achter, gok ik.
"Wat voor boeken hebben jullie zoal staan?" vraag ik geïnteresseerd. De jongen voor mij komt niet echt over alsof het een fantasie boek lezer is, maar meer een geschiedenis en literatuur lezer. Zelf vind ik vooral oorlogsboeken erg leuk om te lezen als we praten over geschiedenis. Of nou ja, leuk, zo wil ik het ook niet zeggen. Het onderwerp kan je natuurlijk niet zo noemen. Ik noem het vooral zo omdat ik het daadwerkelijk interessant vind om te weten wat er in die tijden allemaal is gebeurd en hoe mensen ermee omgaan.
"Ja, daar ben ik het helemaal mee eens." zeg ik terwijl ik met mijn hoofd knik. "Het is heel belangrijk dat je jouw creativiteit ergens kwijt kan. In mijn geval kan ik het op school ook heel erg uiten, maar dat is voor fotografie natuurlijk anders." Lezen en schrijven wordt heel erg veel gedaan op scholen, zeker als je kijkt naar de taalvakken. Verder wordt er niet veel gedaan met de creatieve kant van de leerlingen. Muziek, kunst, er wordt niet veel mee gedaan. Er zijn wel keuzevakken, maar zoveel leren ze je niet. Je wordt erg gelimiteerd aan de keuzes en dat is erg zonde als je het mij vraagt. Ik ben blij dat ik mijn hobby zoveel heb kunnen uitvoeren op mijn manier. Dat zouden ze met de rest ook moeten doen.

Niklaus
Nadat ik mijn woorden heb uitgesproken, zet ik een aantal stappen naar achter. Haar blik laat mij zien dat het heeft gewerkt en dat er zeker van alles terug komt in haar hoofd. Het zal niet niks zijn, dus misschien moet ik haar maar even alleen laten. Dan kan ze het zelf verwerken zonder dat ik in haar nek sta te hijgen.
Ik verlaat de kamer waar Abigail zich bevindt en loop de trap op naar boven toe. Hier loop ik naar mijn kamer toe, de kamer waar al mijn schilderijen te vinden zijn. In deze kamer heb ik zeker wat uren verspilt. In de tijd dat ik weg ben geweest, heb ik dit gedeelte, op Abigail na, het meest gemist. Als ik niet met Abigail was, dan was ik hier te vinden. Grotendeels van wat ik toen gemaakt heb, staat er nog. Mikael heeft alles in tact gehouden als hij hier geweest zou zijn. Ik neem aan van wel. Als je iemand zoekt, zou het logisch zijn om naar diegene zijn huis te gaan. Ik loop naar een schilderij toe waar ik het laatst aan heb gewerkt voordat ik hier weg ging. Het is een soort park of veld die ik heb gebaseerd op het parkje waar ik altijd met Abigail kwam. Met mijn wijsvinger, streel ik over het doek heen. De herinnering die ik hier nu opwek, zal zij zich zometeen ook herinneren. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
"Je hebt het goede gedaan." hoor ik de stem van mijn zus zeggen. Ik draai mij meteen om en verlies de glimlach. Freya staat in de deuropening. Ik heb haar niet aan horen komen aangezien ik ver weg was in mijn gedachten. "Ze wilde het zelf." antwoord ik. 'Het goede ding doen' is weer geheel nieuw voor mij. Ik heb het pas twee keer eerder gehad in alle jaren dat ik heb geleefd. Voordat ik vampier werd, was ik naar mijn mening een goede jongen. Ik heb altijd voor mijn zus Rebekah gezorgd en haar blij gehouden. En dan nog de tweede keer, toen Abigail in mijn leven kwam. Dat zijn de enige keren, maar telkens kwam ik weer terug op het slechte pad. "Het komt goed, Klaus, echt." zegt Freya om mij gerust te stellen. Ik reageer niet. Zou Abigail het echt allemaal verwerken en mij weer in haar leven willen hebben?

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik kon niet verklaren hoe ik dit ervoer. Het was heel gek, als ik heel eerlijk mocht zijn. Alles dat weer zijn weg terug wist te vinden naar mijn gedachten, waar mijn herinneringen veilig opgeslagen werden. Alleen waren het er nu een hoop die ik in een keer moest verwerken. Voor hoeveel herinneringen een vijf jarig meisje op dat moment kon hebben tenminste. Het was gek om Klaus op die manier te zien. Als een lieve,verzorgende man. Iemand die alles voor mij over leek te hebben en alles voor me wilde doen. De gevoelens die ik bij die herinneringen voelde, kwamen langzamerhand ook weer terug. Een onvoorwaardelijke liefde had ik voor die man, zoals ik die nu voelde voor mijn oom. Ik merkte dat ik enorm gelukkig was in de tijden waarin hij mij op had weten te voeden. Ik kwam niets, maar dan ook niets tekort. Dat drong goed tot me door. Het begon ook tot me door te dringen dat hij me daadwerkelijk nooit pijn zou doen en dat hij daadwerkelijk zijn best deed om mij een zorgeloos en gelukkig leven te laten lezen. Mijn verjaardagen die hij altijd zo goed mogelijk in probeerde te vullen. Het kon zo gek nog niet zijn. Tot 'diep' in de nacht opblijven. Kinderfilms kijken en snoepjes eten. Of juist een dagje vertoeven in de dierentuin. Hij deed het allemaal. Ik hoefde er alleen maar om te vragen. Het was een gek idee. Dat die man mij vijf jaar lang naar bed bracht. Iedere avond weer een verhaaltje wist te vertellen, voor ik daadwerkelijk moest gaan slapen. Hij probeerde er echt voor te zorgen dat ik kreeg wat mijn hartje toen de tijd begeerde. Daar had hij de macht ook voor. Dat kon ik altijd al aan hem zien. De manier waarop hij met andere sprak, ook al was dat altijd netjes wanneer ik in de buurt was. De manier waarop bezoekers hem behandelde. De uitstraling die hij had. Macht. Dat wist hij altijd al uit te stralen. Alsof hij niets, maar dan ook niets te vrezen had. Alsof ik helemaal niets te vrezen had, zo lang ik maar bij hem in de buurt zou zijn. Niets zou me dan kunnen overkomen. Ik had het idee dat hij ook niets te vrezen had, bedacht ik me zo.
Toen naar mijn idee, het grootste gedeelte een klein beetje tot me door gedrongen was, drong het tot mij door dat Niklaus zich niet meer in dezelfde kamer bevond. Ik kon het niet laten om kort te fronsen en kort om me heen te kijken. Ik bevond me nog steeds in dezelfde kamer. Maar deze keer voelde het anders. Ik kende deze kamer. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Ik kon er niets aan doen. Deze keer voelde het vertrouwd. Heel vertrouwd. Ik draaide een rondje om mijn eigen as heen, slikte een keertje en streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor. Ik vroeg me af waar Klaus zich nu bevond, maar ergens wist ik het antwoord al. Ik had een vermoeden. Mijn blik liet ik nogmaals de kamer rond glijden, voor mijn blik bij de trap bleef hangen. Ik wist niet of het de bedoeling was of ik hier bleef wachten, maar ergens kon ik mezelf ook niet bedwingen. Alle gevoelens en herinneringen hadden ergens nog gewoon de overhand en dit was ergens ook een manier om dat te verwerken. Ik bleef om me heen kijken, terwijl ik mij richting de trap bevond en op een rustig tempo naar boven liep. Zachtjes beet ik op mijn lip en binnen enkele keren stond ik boven aan de trap. Het was nog precies hoe ik het me kon herinneren. Mijn kamer was vlak bij de kamer van Niklaus, zodat ik hem vroeger makkelijk wist te vinden en zo bij hem was, mocht ik hem nodig hebben. In het geval ik een nachtmerrie had bijvoorbeeld, waardoor ik niet meer had kunnen slapen. Ik gokte dat hij zich nu in zijn kamer bevond. Ik wist dat hij daar graag kwam. Om te schilderen. Een tikkeltje onzeker stapte ik die kant op en zag een vrouw in de deuropening staan. Een vrouw die mij nu maar al te bekend voor kwam. Freya. Het was Freya die Klaus momenteel gezelschap hield. En ondanks het feit dat ze met haar rug naar me toe stond, kon ik het niet laten om even naar haar te glimlachen.

Kol.
Ik kon goed begrijpen dat het maken van dit soort keuzes behoorlijk overweldigend kon zijn. Ik heb het door de jaren heen enorm zien veranderen. Toen ik opgroeide was die druk er nog helemaal niet. Educatie zoals we dat nu kennen, bestond toen nog niet eens. We waren verre van waar we nu zijn. Nee, de tijden waren toen veel simpeler als je het op die manier bekijkt. Ergens vond ik dat heel jammer. Dat het nu zo veranderd was en er enorm veel druk achter een papiertje lag. Ik kon heel goed begrijpen dat het hebben van een diploma een goed teken was, aangezien je toch de nodige kennis moet hebben. Maar op sommige momenten vond ik dat ze er te veel druk achter zette. Ik heb vele zien bezwijken onder die druk, terwijl ze veel kennis hadden over de studie die ze volgde en er veel passie voor hadden. Het was zonde om die mensen te zien opgeven, wegens de hoge druk. Daarnaast heb je zo veel keus. Het gaat tegenwoordig echt helemaal nergens meer over. Gelukkig heb ik daar geen las meer van. Ik heb mijn diploma in simpelere tijden weten te behalen en daar ben ik enorm blij mee, als ik heel eerlijk mag zijn. Ik moet toegeven dat het soms wel weer eens prikkelt hoor. Het terug gaan naar school. Aan de andere kant is het ook weer goed om te weten wat er speelt in de wereld en het volgen van een bepaalde studie kan daar enorm mee helpen. "Daar ben ik het met je eens. De keuze die je hebt, kan soms behoorlijke overweldigend zijn. Het kan soms ook echt even duren voor je echt helemaal zeker van je keuze bent. Twijfels horen daar vaak ook bij. Zeker omdat je uit zo veel kan kiezen. Dan zie je soms door de bomen het bos niet meer" zei ik tegen haar.
Haar interesse in boeken, deed me goed. Ik hield zelf ook enorm van een goed boek. Net als mijn oudste broer, Elijah, kon ik mij daar een hele middag mee zoet houden. Ik ging graag op pad, maar hield me zo nu en dan ook graag gedeisd op mijn kamer. Teruggetrokken met een goed boek. Dan kwam ik uren lang niet van mijn kamer op en ik vermaakte me daar prima mee. Ik kon het dan ook niet laten om te glimlachen. "Ik moet zeggen dat we een enorme collectie hebben staan. Mijn ouders zijn begonnen met het verzamelen van verschillende boeken. En vooral mijn oudere broer heeft dat over weten te nemen. Hij heeft ook aardig wat boeken verzameld en van hem heb ik het een beetje over genomen. En ik moet zeggen dat we voor ieder wat wils hebben. Van boeken over de oude geschiedenis en oorlogen tot luchtige romans waarbij je je verstand op nul kan zetten en op het gemakje kan gaan lezen"vertelde ik haar. Ik was behoorlijk trots op de collectie die we hebben staan en ik had dan ook behoorlijk wat boeken verslonden. "Dat is goed om te horen. Ik ben blij dat je het kwijt kan in je verhalen. Ik ben blij dat je dat in je schrijven kwijt kan. Dat dat een manier is om jezelf te uiten. Ik vind dat vaak de mooiste werken. Waar je de emotie in terug kan zien of lezen"zei ik tegen haar. Ik probeerde met fotograferen ook altijd de emoties vast te leggen. Ik kon ook altijd genieten van boeken waar veel emotie in terug te vinden was. Waar diepgang in te vinden was. Daar kwam ik altijd makkelijker doorheen, dan boeken waar ik dat niet in terug vond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld