Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Temptation is not a sin, but playing w

Account verwijderd

schreef:
Het korte verhaal over hoe hij toevallig hier terecht was gekomen, verbaasde haar. Ze vermoedde meteen dat hij het over Landry had aangezien hij niet verwachtte dat hier nog iemand zou langskomen. Anders had hij haar nooit meegenomen. Het beeld van deze hut in de zomer was aanlokkelijk. Waarschijnlijk was de natuur hier nog mooier overdag en niets was fijner dan kunnen opstaan met open ruiten en fluitende vogels. Dat haar voorstel om te helpen raar leek, deed haar twijfelen over zichzelf. Was het zo vreemd dat ze ernaar vroeg? Het was niet haar bedoeling om onbeleefd over te komen en zeker niet alsof ze overijverig wou overkomen om zijn aandacht te houden.
Als Louis plaats voor haar maakte, knielde Clara neer voor de stapel hout. Het zag er makkelijk uit op dit moment en ze was overtuigd dat dit wel zou lukken. Kort keek ze haar metgezel deze nacht aan en beet op de binnenkant van haar wang toen haar vingers per ongeluk langs de zijne streken als ze de stenen in haar handen liet glijden. Haar blik trok ze per direct weg van zijn perfecte gelaat en haalde even diep adem om zich te focussen. Het laatste dat ze nu wou, was haar vingers tussen de stenen krijgen. Met haar blik heel geconcentreerd, tikte ze eerst zacht de stenen tegen elkaar zonder weinig effect. Met een kleine frons probeerde ze het nogmaals en met een harde slag, ketste er een kleine vonk af. Het vonkje viel neer op het gras en met een klein kringetje rook blakerde het gras zwart en ontstond er een kleine oranje gloed. Zelfvoldaan glimlachte terwijl ze naar het smeulende hoopje gras keek, niet wetende wat ze verder met het vuur moest aanvangen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zijn ogen waren op hun vingers gericht, die elkaar zo snel aanraakten dat het haast leek alsof het niet gebeurd was. De aanraking deden zijn hart een slag overslaan, maar was hij de enige die het gemerkt had? Hij richtte zijn blik op Clara, maar het was slecht te zien of ze van hem probeerde weg te kijken of heel geconcentreerd was op het vuur.
Hij verbeet zich op zijn lippen, het waren foute gedachtes en hij besloot het van zich af te zetten. Zijn blik was in plaats daarvan op haar handen gericht, en hij keek haar verrast aan toen het na een paar keer lukte om het vuur aan te krijgen. '' Impressive,'' bracht hij, en hij legde zijn handen om het hoopje gras en begon zachtjes te blazen, totdat het vuurtje groot genoeg was om los te laten. Hij gebruikte een van de kleine takjes om het vuur naar de rest van het hout te verplaatsen, en keek toe hoe het vuur langzaam groter werd en meer warmte af gaf.
''So tell me,'' begon hij, terwijl hij opstond om de ruiten af te sluiten, zodat de warmte binnenbleef. ''What makes you want to escape from your castle?'' Hij realiseerde zich te laat dat zijn vraag nogal confronterend kon overkomen, maar het was te laat om zijn woorden terug te nemen. Inmiddels wist hij dat dat niet de juiste aanpak was als hij de waarheid verwachte van Clara.
Terwijl hij weer ging zitten deed hij de riem af waar zijn zwaard aan zat, en legde het zwaard voor zich neer om gemakkelijker te kunnen zitten.
''Honestly it is a really brave thing to do. Many young woman in your situation wouldn't dare to get away from their father and family, afraid of what might happen. If I had a daughter, I wouldn't want her to runaway, ever, I'd fear for her life constantly.''

@shinde

Account verwijderd

schreef:
In Clara's ogen was moed niet de drijfkracht achter dergelijke beslissingen. Ze had zwijgend toegekeken hoe Louis de ruiten sloot en besloot om zich bij hem aan tafel te voegen. Terwijl hij zijn vragen stelde, warmde ze kort haar handen aan het opflakkerende vuur voor ze op de stoel tegenover hem kwam zitten. Waarom ze precies wegliep, was soms wat onduidelijk. Daarom vond ze het alleszins niet moedig. Omdat hij naar haar gedachten bleef vissen, besloot ze deze gedachten luidop met hem te delen.
"I feel like a coward. Of all the lives I ended up in a high class and even with this life I'm not satisfied. I just can't help to feel like a bird in a cage, not in control of anything."
Clara streek de plooien van haar jurk glad en keek daarna haar metgezel weer aan. Ze zou blij moeten zijn met dit leven, ze had altijd eten, een dak boven haar hoofd, zelfs bediening... Het enige dat er tegenover stond was dat ze een groot deel vrijheid kwijt was en dat ze nooit zou kunnen kiezen met wie ze trouwde. Al betwijfelde ze het dat in een arm gezin een vrouw wel meer vrijheid had of keuze in de liefde. Ooit zou Clara gewoon haar hoop op liefde moeten loslaten en toegeven aan het gewone leven dat haar achterna zat en al aan haar hielen likte.
"And I am a fool for taking such risks..."
Met een kleine glimlach keek ze Louis aan en was nieuwsgierig naar zijn antwoord. Al brandden er nog vragen op haar tong over zijn leven.
"What do you hate and love about your life?"
Als hij directe en confronterende vragen mocht stellen, dan mocht zij dat ook.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Geduldig zat Louis op de stoel en luisterde naar was Clara hem wist te vertellen. Door de jaren heen had hij geleerd om een goede luisteraar te zijn, en hoewel hij het soms moeilijk vond om over zijn eigen gevoelens of onzekerheden te praten, was hij erg goed in het communiceren met anderen. En zijn woorden hadden het gewenste resultaat, want stukje bij beetje stelde Clara zich meer open, en vertelde waarom ze soms wegliep.
Verschillende gedachtes gingen door zijn hoofd, maar vanwaar hij geen een momenteel wilde uitspreken. Hij had nog steeds vragen. Hij kon begrijpen hoe ze zich voelde, want hij wist aan hoeveel standaards en regels vrouwen van haar klasse zich moesten houden. Maar hij vroeg zich nog steeds af wat het was wat ze zocht, want ze niet kon vinden.
”I understand why you feel that way. I just wonder what it is that you are looking for, what would make you happy and feel satisfied.”
Zijn ogen lichten op toen ze hem een vraag stelde. Hij was het niet gewend dat mensen belangstelling en hem toonden, aangezien hij meestal degene was die vragen stelde. Hij wist zichzelf dan ook even geen houding te geven en beet nadenkend op zijn lip.
”Everything I do is by the grace of God. But I can say that I love helping people, protecting them. It is in my nature.’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara was onder de indruk van hoe goed Louis was in luisteren. Hij stelde gerichte vragen en aan zijn hele houding kon ze merken dat hij luisterde om haar te begrijpen, niet louter luisterde om een antwoord te geven. Daarnaast waren zijn antwoorden ook steeds nieuwe vragen alsof hij haar hele persoonlijkheid probeerde uit te pluizen en al haar acties wou begrijpen. Helaas voor hem begreep ze soms zelfs niet waarom ze bepaalde dingen deed en haar gedachten waren het grootste deel van de tijd een chaos. Daarom nam ze de moeite om haar gedachten opzij te zetten en naar hem te luisteren. Louis had iets mysterieus en iets saais tegelijk over hem. Soms antwoordde hij zo voorspelbaar, alsof hij de perfectie zelf was en de controle had over zijn leven, maar net zo vaak verbaasde hij haar. Het feit dat hij een geheime jagershut in het bos om naar te ontsnappen was het perfecte voorbeeld daarvan.
"Feeling loved, being protected, that is what would make me happy," sprak Clara uit.
Ergens weerkaatste ze zijn woorden alsof hij de persoon was die ze zocht, maar hij had haar bijna de woorden in de mond gelegd. Als ze erover nadacht, was dat ook gewoon wat ze zocht.
"I was loved and protected by my mother. But I will never have another chance at being loved that way. So I want to settle for being loved by a man. And I have a bad feeling about all the men my father will choose for me. I don't think he cares about my wellbeing."
Na die woorden twijfelde ze of ze er een gewaagde vraag aan zou koppelen. Louis wist sowieso wat er met haar moeder gebeurd was en dat maakte haar nieuwsgierig naar de zijne.
"What happened to your mother?"

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De dingen die Clara zei, brachten hem aan het denken, en hij begreep waarom dat de dingen waren die haar gelukkig zouden maken. Alles wat ze hem verteld had kwamen langzaam als puzzelstukjes bij elkaar, en hij begreep steeds beter waarom ze bepaalde dingen deed.
''I do think your father cares about your wellbeing, although lands and title seem as important to him.'' Sprak hij zacht uit. Hij wist dat zijn woorden best confronterend konden zijn, maar hij hield er niet van om tegen iemand te liegen, om diegene beter te laten voelen. Bovendien wilde hij Clara geen valse hoop geven, maar hij sprak ook de waarheid over haar vader. Hij gaf om haar, al had hij andere manieren om dat te laten blijken. Al was de voornaamste reden daarvoor waarschijnlijk dat zij zijn enige erfgenaam was, zij de enige was die zijn bezittingen ooit van hem zou overdragen en de familienaam in stand kon houden.
Daarnaast wilde hij haar vertellen dat ze misschien meer open moest zijn naar haar mogelijke partners, maar hij wist niet zeker hoe ze er nu in stond en hij wilde haar niet beledigen. Hij geloofde erin dat er vast wel een lord moest zijn die hetzelfde als haar zocht en haar gelukkig kon maken, als ze zich ervoor openstelde, maar hij had geen hoogte van de situatie en besloot er niet op in te gaan.
''I am sorry about your mother.'' Zei hij, medelevend.
Zodra Clara hem opnieuw een vraag stelde, ontweken zijn ogen onmiddelijk de hare. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit over zijn moeder had gepraat, behalve met Landry. De weinige herinneringen aan zijn moeder had hij ver weggestopt, en voor zichzelf gehouden, niet verwacht dat er iemand zou zijn die hem ernaar zou vragen.
''I think she was a loving mother, but I never knew her. After she gave birth to me, she got sick, catched a fever and died only a few days later. My father, my older brothers, they all blamed me for her death. It's why my father hated me só much he wanted to hurt me physically. But that wasn't the worst. My brothers said mean things to me, reminded me every day how I murdered my brother, until I started believing it..''
Zijn blik was op het brandende vuur gericht, niet in staat om haar recht aan te kijken. In zijn ogen stonden tranen, maar hij wist zich te behouden. Hij kwam over als een sterke man, en hij kon veel hebben, maar de woorden van zijn broers hadden hem gekwetst en onherstelbaar beschadigd. Dat was waarom hij die kant aan niemand liet zien, hij wilde niet dat mensen hem als zwak zagen. Waarom hij het aan Clara had verteld wist hij zelf niet zo goed, maar aangezien ze zich ook open had gesteld voor hem leek het meer dan rechtvaardig om hetzelfde te doen. Iets in haar trok hem aan, en zorgde ervoor dat hij al haar geheimen wilde weten en hij al zijn geheimen met haar wilde delen. En dat voelde zo vertrouwd en tegelijk zo fout dat hij niet wist of hij ermee door moest gaan, of niet.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Even wikte en woog Clara zijn woorden. Ergens had hij gelijk, haar vader zag haar wel graag, alleen voelde het niet oprecht aan alsof hij haar volledig als persoon graag zag.
"I think he cares because he has to in a way, if that makes sense..."
Het was moeilijk uit te leggen, dus zei ze het mompelend en dacht er zelf nog wat over na. Soms voelde het vooral alsof haar vader om haar gaf omdat het een verplichting was voor hem. Hij gaf om haar omdat ze zijn dochter was en zijn erfgenaam en zo hoorde het. Het voelde niet aan alsof hij om haar gaf omdat hij oprecht blij was dat zij als persoon zijn dochter was, als iemand anders haar titel van erfgenaam zou kunnen overnemen zou hij dat vast ook prima gevonden hebben.
Toen Louis haar condoleerde met haar moeder, keek ze weer even op naar hem, net op tijd om te zien hoe confronterend haar volgende vraag was geweest. Op slag voelde ze zich schuldig dat ze hem zo direct om antwoorden had gevraagd. Desondanks leek hij haar vraag niet te ontwijken en kreeg ze veel meer informatie en inzicht in zijn denken en voelen dan ze ooit had verwacht. Zijn antwoord was haar zo eerlijk dat ze het zelf moeilijk kreeg.
Hoe het voelde om een moeder te verliezen, wist ze heel goed. Al leek het haar zoveel erger om nooit een moeder te hebben gehad, zij had tenminste zoveel mooie jaren nog samen gehad.
"It was never your fault, no mather what they told you. A child can't held accountable for the misfortune of life. If she was to see you how you have grown up as an honest, kind and resposible, she would be proud."
Clara had haar stoel ondertussen een klein beetje dichter bij het vuur geschoven omwille van de warmte, maar ze maakte van die gelegenheid gebruik om haar hand over de zijne leggen als steun.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Met een hand streek hij nadenkend over zijn baard, hij had zijn woorden klaarliggen, maar zodra hij haar aanraking voelde, was hij alles kwijt wat hij wou zeggen. Zijn ogen waren gericht op daar waar hun lichamen kruisden, en hij draaide langzaam zijn arm zodat haar hand in zijn handpalm viel.
''There are things in life we could never change, and I'd still feel responsible. I can't help it...'' Gaf hij toe, terwijl hij zachtjes met zijn duim over de rug van haar hand streek. Het was alsof hij de aanraking nodig had, en het hem de troost gaf die hij nooit gevoeld had. Het zorgde ervoor dat hij haar niet wilde loslaten.
''Sometimes I wonder what life would've been like if my mother was still here, if I didn't join the brotherhood. My dad would have probably married me off to some famer girl, maybe. I'd probably have children by now...'' De gedachte zette hem aan het denken, en Louis realiseerde zich dat dat ook niet het leven was wat hij gewild zou hebben. Hij had zijn twijfels of ware liefde echt bestond, aangezien hij het nooit had meegemaakt, en hij was niet het type om te doen alsof. Dat leven gunde hij niemand.
''What would you do if you found your true love, though, and your father wouldn't approve him?'' Vroeg hij nieuwsgierig.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Zelf overvallen door het gewicht dat haar handeling met zich meedroeg, keek Clara toe hoe hij zacht zijn hand draaide en hoe haar hand zacht in de zijne viel. Zijn woorden drongen zelfs niet meer tot haar door toen hij zacht met zijn duim over de huid van haar hand streek en het gevoel dat over haar heen viel voelde heel goed én heel slecht tegelijkertijd. Louis leek er troost uit te putten, maar zij raakte er alleen een beetje van slag door en vergat compleet alles dat zich rondom haar afspeelde. Het was pas toen hij bleef praten, dat ze haar ietwat dromerige en afwezige blik weer op hem richtte en alles wat hij tot nu toe gezegd had verwerkte.
"Do you ever long for such life?" mompelde Clara zacht en vond het kleine en zachte aanraking fijn genoeg om haar hand niet te willen wegtrokken ondanks het tegelijk ongemakkelijke gevoel dat het met zich meebracht.
"And if I found true love, I will have been practicing running away for love for a long time. All my nightly escapes will help me a lot with that," grinnikte ze zacht en leek haar gedachten weer op een rijtje te hebben gekregen ondertussen, waardoor ze tenminste nog snel had kunnen verwerken wat hij had gezegd en er een antwoord op had weten te formuleren. Nu rende ze weg om te ontsnappen aan een liefdeloos leven, maar wie weet rende ze op een dag weg om net te ontsnappen naar een leven vol liefde. Al stond dat voorlopig nog niet op de planning. De enige man die haar tot nu toe van slag had weten te maken, was Louis en helaas was hij al bezet door God. Niet echt een persoon tegen wie ze kon opmeten. Met die gedachte trok ze haar hand zacht weg uit de zijne en keek hem terug in de ogen aan.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
''Sometimes, yes,'' beantwoorde hij haar vraag eerlijk. ''Life gets lonely sometimes. But I have never loved a woman enough to abandon the Templars, to abandon God. Even if I did, what life could I give her except one full of misery, pain and fear? The brotherhood would follow me until my death if I'd break a vow.''
Dat was een leven dat hij niemand gunde, maar de situatie was ook nooit voorgevallen gezien hij nooit vrije tijd doorbracht met een vrouw. Niemand tot nu, behalve Clara. Wat was er anders aan haar dan alle andere vrouwen die zichzelf aan hem hadden aangeboden? Vrouwen uit verre steden, waar hij en de tempeliers waren geweest op oorlogspad. Vrouwen uit bordelen die zich aan hun voeten wierpen na overwinningen, enkel om teleurgesteld te vertrekken na afwijzingen om God. Er waren ridders geweest die de verleiding niet hadden kunnen weerstaan, en werden daardoor van hun leven ontnomen, en hun dood was niet pijnloos geweest.
Geen van de vrouwen kwam uit een nobele familie, zoals Clara, maar dat was niet de reden dat Louis zoveel tijd voor haar had vrijgemaakt. Wat het wel was, was voor Louis iets ongekend, en het zorgde ervoor dat hij alleen maar meer verlangde, en hij wist dat dit steeds gevaarlijker ging worden.
Alsof Clara dezelfde gedachtes had, trok ze op dat moment zachtjes haar hand weg en vestigde haar ogen op de zijne. Ook Louis trok zijn hand terug, realiserend dat het misschien wat ongepast was, en staarde naar het vuur.
''I'm sorry. Maybe it is time to head back,'' elk woord sprak hij uit met tegenzin. Alles in hem wilde hem hier houden met Clara, er waren nog zoveel onbeantwoorde vragen en zijn nieuwsgierigheid kwam oprecht uit zijn hart. Maar hij wist dat het niet verstandig was. Hij balde zijn handen tot vuisten onder de tafel.
''I hope you'll find true love, Clara, you deserve it. In the meantime you can come here if you feel the need to runaway, but it would please me if you'd ask me to come, it is not safe for you to be here on your own.''
Hoewel zijn woorden niet gelogen waren, schuilde er een diepere waarheid achter zijn woorden. Hij had meer redenen om bij haar te zijn, dan enkel om haar te beschermen, al kon hij dat niet hardop uitspreken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara kon hem volledig begrijpen. Hetzelfde gold voor haar. Zo vaak voelde ze zich eenzaam, maar er was nooit iemand in haar leven gekomen die de moeite waard was om haar hele leven aan te wijden. Zeker niet iemand waarvoor ze alles zou opgeven. In Louis' geval was alles nog extremer, als hij ooit de pech had iemand te vinden, maakte hen dat beide voortvluchtig en zou er altijd het noodlot boven hun hoofd hangen. Ergens had ze medelijden met hem ondanks dat hij heel bewust had gekozen voor dit leven. In haar ogen leek het eenzame leven een straf en op de vlucht zijn, maar het leven kunnen delen met iemand leek haar een even erge straf. Tenslotte wou je je geliefde altijd veiligheid kunnen bieden.
Als Louis aangaf dat ze beter terugkeerden, knikte ze en stond ze al op om aanstalten te maken zich terug naar de paarden te begeven. Dat hij haar haar grootste wens gunde, deed haar even glimlachen naar hem. Het was zo fijn om met hem te praten, dit waren de gesprekken die ze miste in haar leven. Wanneer hij aanbood om elke keer ze zich hier terugtrok mee te reizen, was ze verbaasd.
"Thank you, I hope you'll find peace with your past. And I will gladfull ask you to guide me every now and then," zei Clara met een glimlach en wachtte tot Louis als eerste naar buiten zou gaan. Als hij haar veilig wilde houden, mocht hij ook het voortouw nemen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
''Thank you. Visit me any time,'' had hij nog gezegd, en hij liep daarna voor Clara het hutje uit. Zijn ogen waren gericht op het donker, waar zijn ogen aan moesten wennen, en liep daarna richting de paarden. Diep van binnen kon hij niet wachten tot hun volgende geheime ontmoeting.
Weken streken voorbij alsof de dagen steeds korter werden. Sommige dagen bleef Louis op tot diep in de nacht, om er enkel achter te komen dat Clara niet zou komen. En de ochtenden daarop bidde hij tot God, bekende hij zijn zonden in stilte, maar zijn gedachtes waren nog steeds bij Clara, hij kon het niet helpen.
''Did you notice how busy the city streets were today? Must be some kind of event going on in the castle,''
Zodra Louis die woorden opving keek hij op van zijn bord met eten en richtte zijn blik op Gawaine en Jannick die aan het praten waren. Hij wilde ze erop wijzen dat ze stil moesten zijn in de eetzaal, maar wilde ook horen wat ze te zeggen hadden.
''Of course there is. It's the only thing that man pays for. Wine, feasts, I bet even whores visit him since his wife is put in the ground.''
'That, and luxuries for his spoiled daughter.'' Gawaine lachte, en er kwam gemompel uit Jannick zijn mond, net duidelijk genoeg om voor Louis te horen. ''True. But I'd fuck her anyway, -''
Louis balde zijn handen tot vuisten en sprong op van de tafel. Zijn stoel zwaaide naar achter en viel met een oorverdovende klap op de grond. Gawaine en Jannick draaiden zich tegelijk om, evenals de andere hoofden die nu op Louis gericht waren.
''Watch your language.'' Met alle woede die hij had sprak hij de woorden uit, en stampte daarna de eetzaal uit. Het was niet ongekend dat de tempeliers op die manier over vrouwen praatten, maar dat dezen ze niet in het bijzijn van hun master. Louis kon het niet uitstaan. Hadden ze geen enkel respect geleerd de afgelopen jaren? Hij zwaaide de deur achter zich dicht die met een harde klap in het slot viel. Het was tijd om te gaan, hoe dan ook. Want wat Jannick over het feest had gezegd was waar, er was inderdaad een bal. Een bal waar Louis bij zou zijn, al was er niemand behalve Clara die daarvan op de hoogte was. En gezien hij niet op de gastenlijst stond vond hij een andere weg door de tuinen om binnen het paleis te komen. Hij droeg zwarte kledij, veel keuze had hij niet, maar het opvallende witte met het rode kruis zou opvallen. Hij was vaak genoeg in het kasteel geweest om de linker vleugel naast de balzaal te vinden en wachtte daar op Clara. Hij leunde met zijn rug tegen de muur en staarde in het maanlicht. Zenuwachtig bewoog hij met zijn voeten heen en weer, al realiseerde hij zich dat er niks was wat hem zenuwachtig zou moeten maken. Het was een gemaskerd bal, en zodra Clara hem een masker had gegeven zou niemand hem herkennen. De meeste gasten kwamen van ver en hij zou uit de buurt blijven van de mensen die wel uit de stad kwamen. Clara was ten slotte de enige wie hij zijn aandacht zou schenken vanavond.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara had de tijd van haar leven. Overdag had ze plots iets om naar uit te kijken en de meeste nachten nam ze de tijd om weg te vluchten naar de jagershut. Nachtelijke gesprekken over diepgaande onderwerpen gaven haar weer voedingsbodem om overdag over de gesprekken na te denken en het gaf haar meer inzicht in haarzelf, Louis en de wereld in het algemeen. De gesprekken waren een uitdaging die ze als vrouw gemist had in haar leven. Het maakte de borduur lesjes en saaie diners waarin ze geen inspraak had, meer verdraagbaar. Bovendien had ze eens wat echte spanning in haar leven. Alleen erop uit trekken was op zich wel spannend geweest, maar zich echt amuseren en een fijne spanning had ze toen nooit gevoeld. Er stiekem vandoor gaan in de nacht met een tempelier die haar aandacht durfde te schenken, dat was pas een dosis gezonde spanning. Deze avond was nog anders, nu begaven ze zich op nieuw terrein. Het was gewaagd dat ze hem had laten komen naar het bal, maar voor Clara voelde het meer dan de moeite waard. Vanaf het deurgat zag ze Louis al staan, zwart stond hem verbazingwekkend goed. Hij leek in gedachten verzonken en daar maakte Clara gebruik van. Met een snelle, stille pas bewoog ze zich naar hem toe met alleen haar ritselende kleren die haar verrieden.
"Ser," begroette ze hem toen ze vanachter zijn rug vandaan kwam en onderweg langs zijn arm streek met haar vingertoppen, zodat ze haar hand in de zijne kon laten glijden toen ze voor hem stil bleef staan.
Voor de gelegenheid was ze gehuld in een zilveren gewaad waarover een lichte doorschijnende stof was gedrapeerd. Over haar hele gewaad waren met zilverdraad sterren geborduurd omdat ze volgens haar vader de ster van de avond was. Om haar identiteit te verhullen, hoewel haar kledij dat prijsgaf, droeg ze een zilveren masker dat haar ogen bedekte, ook hierop schitterden hemellichamen en hier en daar een glinsterende diamant. Haar bruine lokken in een gevlochten kapsel bevestigd en al even rijk versierd met fijne zilverdraden met fonkelende stenen in verwerkt. De helft van haar kledij werd op het moment nog verhuld onder een glanzende blauwe mantel, om haar verschijning compleet te maken, liet ze die mantel van haar schouder glijden terwijl ze zijn hand weer losliet. Immers vond ze door alle opwinding rond het bal, de zaal op het moment warm genoeg om met haar ontblootte schouders en sierlijke jurk zich onder de gasten te mengen.
"How do I look?" vroeg Clara met fonkelende ogen en een speelse glimlach om haar lippen terwijl ze haar mantel over een bankje heen wierp en sierlijk een rondje draaide met haar armen lichtjes gespreid.

(om een idee te geven van de stof en kleur)

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Lang hoefde Louis niet te wachten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij Clara haar stem vlak achter hem hoorde, en langzaam draaide hij zich naar haar om. De aanraking tussen hun de twee zorgden ervoor dat hij even naar hun handen keek. Zelfs de kleinste aanrakingen zorgden ervoor dat hij haar hand wou vastpakken en naar zich toe wou trekken, enkel om haar nog dichterbij te hebben. Maar hij weerhield zich, zulke handelingen waren zeer ongepast.
''My lady,'' beantwoorde hij. Hoewel hij zijn blik op haar sprankelende ogen had gericht, kon hij het niet laten om haar verschijning van top tot teen te beantwoorden.
''Outstanding,'' beantwoorde hij oprecht, terwijl hij voorichtig haar hand vastpakte nadat ze tot stilstand was gekomen. ''You're by far the most beautiful woman I've ever met,'' sprak hij zacht, alsof anderen zouden kunnen horen wat hij zei. Ze waren echter alleen in de gang. Louis keek haar indringend aan en glimlachte genegen. ''You look gorgeous. The dress makes you look older, it suits you very well.'' Gaf hij toe. De aantrekking die hij tot haar voelde leek met de minuut te groeien en hij sloeg zijn blik neer. Diep vanbinnen wist hij dat deze gevoelens tegen de regels van God ingingen, maar het weerhield hem er niet van om Clara te blijven opzoeken.
''So,'' verbrak hij de stilte. ''I hope you brought me a mask, otherwise it's gonna be hard to stay anonymous tonight.''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara glimlachte breed toen ze overladen werd met compliment door Louis. Tot nu toe had ze vrijwel nooit een compliment echt aanvaard, tot Louis er af en toe eentje uitdeelde. Bij hem klonk alles wat hij zei en zeker complimenten, zo eerlijk en oprecht. Dat hij op fluistertoon verderging, liet haar bijna blozen. Het klonk alsof de lofuiting zich op verboden terrein wagen was. Omdat ze hun handen nog om elkaar gesloten hielden, zette ze een klein stapje dichter naar hem toe. Elke keer ze hem zag, leek ze haast betoverd en bevangen door zijn aanwezigheid en vaak vergat ze zelfs naar zijn woorden te luisteren omdat haar gedachten al met een dagdroom op de loop gingen.
”Oh right, your mask,” giechelde ze enthousiast om welke creatie ze had gevonden.
Met een zachte aanmoediging door in zijn hand te knijpen en hem mee te leiden naar haar vertrekken, belandden ze in haar slaapkamer.
”I hid it in the wardrobe,” grijnsde ze speels en liet zijn hand los om haar garderobe te betredende de hoek. Het hing zo bomvol jurken met tule en allerlei verschillende stoffen dat het masker compleet niet opviel. Het gouden masker viste ze vantussen haar kledij en liep om hem heen om het vast te knopen. Daarvoor leunde ze zacht tegen zijn rug aan en strekte haar armen om voorzichtig het masker tegen zijn gezicht te plaatsen. Met haar vingertoppen volgde ze zacht de lintjes langs zijn gezicht en bond die daarna vast tussen zijn krullen met een stevige knoop. Zo zou zijn identiteit de rest van de avond verhuld blijven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld