Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Unexpected dangerous love

Dashic
YouTube-ster

Dashic schreef:
Adriana rolde met haar ogen toen ze zijn antwoord hoorde op haar eerste vraag. Tuurlijk. Wat had ze ook anders verwacht. Hij zou haar echt niet gaan vertellen waar hij naar op zoek was. Op zich begreep ze het wel, hij wilde het risico niet lopen, maar wat voor risico bestond er eigenlijk als zij niet in staat was überhaupt contact te maken met de buitenwereld? Het was niet alsof ze nu een telefoon in handen kon krijgen en Miguel kon vertellen waar Charlie nou precies naar op zoek was. Ze zou er toch achterkomen uiteindelijk, of het nou nu was of op een later moment. Charlie of Miguel zou haar vertellen waar dit allemaal omging en waarom zij in hemelsnaam nou ontvoerd moest worden. “Well, a delivery from a restaurant happens all the time too. That’s no valid reason, actually.” Voor hetzelfde geldt kon de levering onderschept worden door verschillende instanties zoals de politie. Dan was hij waar hij naar zocht ook vast en zeker kwijtgeraakt en was er niet eens een kans geweest dat hij het terug zou kunnen bemachtigen.
Toen Adriana hem had gezegd dat ze best wel wilde douchen, had ze niet verwacht dat hij eigenlijk ook echt zou instemmen. Ze had het gewoon gezegd omdat ze zich smerig voelde en behoefte had aan de hitte van die warme waterstralen en niet omdat ze dacht dat hij haar ook daadwerkelijk zou laten douchen. “Wait. You’re really gonna let me shower?” Verbaasd had ze hem aangekeken. De man voor haar zat vol verrassingen. Miguel zou echt nooit een gevangene hebben laten douchen. “Seriously? As if I’d be able to actually do something. You’d catch me in a heartbeat..” Ze zuchtte diep en schudde met haar hoofd. Zelfs als ze dat wilde, zou het haar niet eens lukken. Dit huis werd vast en zeker omsingeld door honderden gewapende mannen. Het zou haar niet eens gelukt zijn een stap buiten te zetten. Ze keek toe naar hoe hij allerlei dingen zijn walkietalkie insprak. Nog altijd begreep ze niet hoe hij haar toeliet om te douchen. Waarschijnlijk zou hij iets terug willen, maar daar besloot ze nu niet al te veel over na te denken. Ze rolde nog eens met haar ogen toen hij haar zo kortaf beval op te staan. Ja, daar was hij weer hoor. De gemene, chagrijnige Charlie. Ze stond zuchtend op en liep vervolgens achter hem aan de trap op. Adriana voelde hoe haar benen bij elke traptrede pijn deden. Het leek echt alsof ze elk moment zou omvallen. Ze hield zich gauw vast aan de trapleuning en probeerde een pijnlijke kreun te onderdrukken toen ze een stekende kramp in haar been voelde opkomen. Ze beet hard op haar lip. Mooi dit. Echt heel top.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Toen ze inging op zijn eerdere uitspraak zuchtte Charlie kort. Natuurlijk had hij wel geweten dat het geen waterdicht plan was geweest om de sleutel erin te verstoppen, zeker nu het was misgelopen. Charlie had er toen echter wel vertrouwen in gehad en begon zich dan ook wederom te irriteren aan de commentaar die hij kreeg op zijn werkwijze. Daarom besloot hij er dan ook niet op in te gaan en liet hij het voor wat het was. Als hij vriendelijk wou blijven, had het geen zin om een nutteloze discussie uit te lokken die toch op niets zou uitdraaien.
Toen ze hem in twijfel begon te trekken, al was het waarschijnlijk enkel omdat ze verbaasd was, zuchtte Charlie kort, waarna hij het niet kon laten een sarcastische opmerking over zijn lippen te laten rollen. "I'm pretty sure you heard me, but I can still take my words back." Bij haar volgende opmerking, ging er echter een golf van opluchting door hem heen. Als Adriana al dacht dat ze niks kon proberen, zou ze het vast en zeker ook niet doen. Toch zou hij nog steeds op zijn hoede zijn. Charlie kon immers nooit voorzichtig genoeg zijn.
Nadat hij de deur had geopend, nam hij Adriana's arm vast. Ze had dan wel gezegd dat ze niets ging proberen, Charlie wist nog steeds niet of hij haar op haar woord kon vertrouwen. Toch probeerde hij haar niet te ruw vast te nemen, aangezien hij haar geen pijn wou doen. Zijn enige doel was om haar in bedwang te houden. Charlie sloot de deur achter het duo, waarna hij zijn weg door het huis begon te zoeken. Het was niet erg groot, waardoor ze al snel boven aankwamen. Onderweg waren ze enkele leden tegengekomen, die Charlie kort had begroet, maar die zich al snel uit de weg hadden gemaakt. Zonder echt onderbrekingen kwamen ze dan ook aan bij zijn slaapkamer. Nonchalant duwde hij de deur open en wanneer ze beiden binnen waren, liet hij Adriana los en sloot hij de deur achter hun rug. Hij draaide de deur in het slot, waarna hij zijn aandacht op Adriana focuste
"There's the bathroom so you can take a shower. Towels are in the closet." Vertelde Charlie haar, terwijl hij richting de andere deur in de kamer wees. Zonder verdere uitleg, begaf hij zich naar de kleine frigo die naast zijn bureau stond. Het was niet zijn werkbureau, daar had hij immers een apart kantoor voor, maar toch had het hem altijd handig geleken om ook een bureau in zijn kamer te hebben. Vluchtig nam hij een fles uit de koelkast en niet veel later had hij een glas water ingeschonken. "Here's some water." Bood hij Adriana het glas; waarna hij de fles terug opborg in de koelkast. "Enjoy your shower." Mompelde hij erna, in de hoop dat ze wat zou voort doen, aangezien Charlie eigenlijk zo vlug mogelijk haar terug beneden in de kelder wou hebben. Hij was dan wel akkoord gegaan met het douchen, toch voelde hij zich meer op zijn gemak wanneer Adriana beneden zat opgesloten. Zo wist hij zeker dat Miguel haar niet kon vinden.

Dashic
YouTube-ster

Dashic schreef:
Adriana had geen reactie teruggekregen op haar opmerking. Er was ook niet echt veel om op aan te merken; het was nou eenmaal zo. Maar goed, als je het vanuit een ander perspectief bekeek zou ook een bezorging van een restaurant fout kunnen lopen, dus eigenlijk was er niet echt een perfect, waterdicht plan. Alles had wel zo z’n risico’s.
Adriana trok haar wenkbrauwen op bij zijn sarcastische opmerking. Ze besloot gewoon niks meer te zeggen en daarbij dus wijs haar mond te houden. Ze wilde die douche, dus zou ze nu niet iets zeggen of doen waarbij hij zomaar van gedachtes zou kunnen veranderen. Ze zuchtte kort toen hij haar arm zo vastpakte en liet zich gewoon door hem meetrekken. Ze kende de weg in het huis hier immers niet. “I’m not going to run,” kon ze het niet laten om te mompelen toen ze merkte dat hij haar best stevig vasthield. Het deed niet pijn - waar ze trouwens dankbaar voor was -, maar zijn grip maakte al genoeg duidelijk dat hij haar niet vertrouwde.
Adriana keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar de leden die langs ze heen liepen. Zie je? Zelfs al zou ze proberen te ontsnappen, zou het haar toch niet lukken. Er liepen zowat overal leden van zijn bende rond. Ze had er niet eens aan gedacht, zo onmogelijk was het. Vanuit het niets zag ze hoe hij haar ineens een kamer induwde en beet ze even op haar lip toen ze besefte dat het gewoon zijn slaapkamer was. Ze liet haar ogen kort over de ruimte vallen, waarna haar blik bleef haken bij de klok. Het was best vroeg, maar ze was hier blijkbaar echt al langer dan ongeveer tien uur. Adriana volgde zijn vinger naar de badkamer, waarop ze knikte. Het was toch wel fijn om even uit die donkere kelder te zijn, ook al wist ze dat hij haar daar weer gewoon in zou gooien als ze klaar zou zijn met douchen. Ze nam het glas vervolgens van hem aan en nam een klein slokje van het glas, maar besloot toen toch gewoon het in één keer op te drinken na zijn blik te hebben gezien. Hij was ongeduldig en dat begreep ze ook wel, ook al was zij hier duidelijk het slachtoffer. Ze gaf hem het glas weer terug en liep vervolgens zonder nog wat te zeggen naar de badkamer toe. Ze liep de ruimte binnen, zette de deur meteen achter haar op slot. Toen ze zichzelf in de spiegel bekeek, schrok ze algauw van hoe ze er eigenlijk uit zag. Haar haar zat warrig, haar make-up zat niet zo heel mooi meer en na ja, dan had je natuurlijk nog het slaapgebrek. Kortom, ze zag er uit als een spook. Ze besloot gewoon wat sneller te doen dan normaal en kleedde zich volledig uit. Op het moment dat ze onder de warme waterstralen kwam te staan, sloot ze meteen haar ogen om het fijne gevoel. Ze leunde even kort tegen de muur aan en beet hard op haar lip om niet te huilen. Ze had zich al die tijd ongelooflijk sterk gehouden, maar nu ze alleen was stond ze elk moment op het punt om in tranen uit te barsten. Ze liet haar tranen dan maar toch de vrije loop en bleef even een minuutje of twee zo staan. Nadat ze zichzelf wat moed had ingesproken, waste ze haar lichaam en haar, waarna ze er weer onderuit kwam. Ze trok zuchtend haar oude kleding weer aan welke bestond uit haar ondergoed, jeans en bodysuit. Zijn hoodie besloot ze toch maar weer niet aan te trekken. Ze wist niet waarom, maar het zat haar gewoon niet lekker meer. Hij had haar nota bene ontvoerd, dus zijn kleding aan hebben wilde ze gewoon liever niet meer. Ze keek nog een keer in de spiegel om te kijken of er nog wat resten make-up op haar gezicht zat en toen dat niet meer het geval was, haalde ze het slot van de deur af en liep ze zijn kamer weer binnen. “I’m done,” mompelde ze, terwijl ze een hand door haar natte haar haalde. “Thanks, but I don’t need it anymore,” zei ze, terwijl ze zijn hoodie naar hem uitstak.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Nadat Charlie het glas had aangepakt van Adriana, verdween ze in de badkamer. Hij had nu nog wat aan zijn bureau kunnen werken, enkele papieren in orde kunnen brengen, maar Charlie was te afgeleid. Hij zou zich niet kunnen focussen, wetende dat Adriana nog geen vijf meter verder stond te douchen. Zijn werk liet hij dan ook wat het was en hij legde zich comfortabel neer op het bed. Zijn ogen sloot hij echter niet, bang om in slaap te vallen. Hoewel hij deze nacht niet was wakker geworden en eigenlijk in één keer had kunnen doorslapen, was hij wel vroeg opgestaan, waardoor Charlie nog steeds weinig slaap had gehad.
Eenmaal de ruimte stil geworden was, liet Charlie zijn gedachten al vlug afzwerven naar het meisje dat in de aanliggende kamer stond te douchen. Ondanks het feit dat haar haren verstrengeld zaten en haar make-up gedeeltelijk uitgesmeerd was, had Charlie nog steeds moeten toegeven dat Adriana mooi was. Het was iets dat hij niet kon ontkennen en misschien was het ook één van de redenen waarom hij net nog een tikkeltje liever tegen haar was. Dat probeerde hij zichzelf echter wijs te maken. Toegeven dat het misschien kwam omdat hij haar leuk vond, zou hij nooit doen. Hoe kon hij het immers leuk vinden dat ze hem uitdaagde? Dat Adriana hem op stang kon jagen en tegelijkertijd de waarheid uit hem kon halen? Al snel kwam hij echter tot de ontdekking, dat Charlie zich niet langer aan het afvragen was of hij dit wel leuk vond, maar hoe het kon. De realisatie kwam als een blok bij hem aan. Hij vond het leuk dat ze deze dingen deed. En het maakte hem zelfs niet langer uit waarom.
Charlie werd uit zijn gedachten geschrokken door de opening van zijn badkamerdeur. Meteen kreeg hij zijn hoodie van eerder naar hem toegeworpen, die hij niet veel later al aan de kant gooide. Toen Adriana hem vertelde dat ze de trui niet meer nodig had, fronste hij even. "You sure? I don't want you getting sick because of your wet hair." Vroeg hij haar twijfelend, aangezien Charlie niet langer wist of ze zijn hulp nog wou accepteren. Ze had voor nu dan wel zijn hulp aangenomen, maar dit zou plots kunnen veranderen als ze besloot weer koppig te doen zoals eerder.

Dashic
YouTube-ster

Dashic schreef:
De warme waterstralen van de douche hadden Adriana zeker goed gedaan. De hitte had als genade aangevoeld op haar ijskoude huid en had zeker bijgedragen aan het (deels) laten verdwijnen van haar spierpijn. Het liefst had ze daar nog veel langer onder gestaan, maar ze had niet geweten of Charlie daar wel zo vrolijk van zou worden. Hij had haar al met moeite laten douchen waar ze nog altijd super verbaasd om was, maar ze had besloten haar geluk maar niet verder te pushen. Ze wist niet wat haar verder nog te wachten stond, maar wat ze wel zeker wist was het feit dat ze hem niet meer boos moest krijgen. Misschien dat hij haar dan uit die verdoemde kelder zou laten. Natuurlijk wilde ze daar helemaal niet terug. Het was een hele depressieve en sombere plek, maar ze wist dat er niet om heen te draaien viel. Sure, ze had opgemerkt dat hij knap was, welke vrouw zou dat nou niet zijn opgemerkt, maar of dat iets met haar deed? Wel vond ze het fijn dat hij in ieder geval wat vriendelijker was dan gisteren. Anderen zouden in zijn plaats haar nooit zo ‘vriendelijk’ hebben behandeld. Ze heeft dan wel de hele nacht in die ijskoude kelder gezeten, maar ze was zich er echt wel van bewust dat hij nog best aardig was vergeleken andere bendeleiders. Ze wist dat Miguel ook best vaak mensen als gevangenen vasthield en alhoewel ze er echt totaal niet achter stond, wist zij dat die nog lang niet zo goed werden behandeld als zij. Misschien dat Charlie nog kon veranderen daarin, maar ze hoopte toch echt vurig van niet.
Toen ze de kamer weer was ingelopen, zag ze hoe hij rustig op zijn bed lag. Ze voelde zich vrijwel meteen stikjaloers worden, want wat snakte ze op dit moment naar haar eigen, warme bed. Ze hief haar hoofd weer terug naar hem op toen hij haar dat zei. Ze trok even een wenkbrauw op. Maakte hij zich nu dan zorgen om haar toestand? Waarom boeide het hem of ze ziek werd ja of nee? “I don’t want it. You’re the kidnapper. I’m the victim. I was in a weak place earlier on, but now.. I don’t know,” schudde ze haar hoofd, waarna ze diep zuchtte. Ze wist dat ze hier spijt van zou krijgen, maar haar trots was op dit moment gewoonweg te groot. Ze friemelde wat ongemakkelijk aan de mouwen van haar shirt, waarna ze hem weer terug aankeek. “Are you going to torture me?” Slikkend keek ze hem daarbij aan. Ze wist niet of dat zijn laatste middel zou zijn om antwoorden uit haar te krijgen, maar de gedachte dat hij haar wellicht zou kunnen martelen beangstigde haar enorm.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Bij haar antwoord rolde Charlie kort met zijn ogen. Yep. De koppige Adriana was weer terug. Hoewel Charlie wel kon begrijpen dat ze wederom geen hulp van hem wou aanpakken, had hij liever gehad dat ze de hoodie gewoon weer had aangetrokken. Hij wou niet dat ze ziek werd, want zo had hij er nog een probleem bij. Toch drong hij niet langer aan. "Suit yourself." Mompelde hij vanop zijn bed. Als ze zijn hulp niet wou accepteren, moest ze dat zelf maar weten, hij had het immers gevraagd en dat was alles wat hij kon doen.
Toen hij haar volgende vraag hoorde, stond Charlie recht van zijn bed. Hij lachtte even bij haar vraag. Niet omdat hij haar ging martelen, maar net omdat hij het nooit van plan was geweest. Er zou immers een moment komen dat hij Adriana niet langer gevangen kon houden en dan zou ze dit zeker en vast tegen Miguel vertellen. Als Charlie haar nu ging martelen en Miguel dit te weten kwam, zou hij er waarschijnlijk zijn missie van maken om Charlie te vermoorden. Hij wist hoever hij kon gaan en dat was een lijn waar hij niet kon overgaan. "Yeah right, Miguel would probably kill me when he found out." Beantwoordde hij haar vraag, zich afvragend of ze het vertrouwen in haar broer had verloren. Als ze hem dat al vroeg, dan had Adriana zeker en vast het geval dat ze hier nog een tijd ging blijven zonder dat Miguel haar kon vinden. Het was iets dat hem een klein beetje hoop gaf, want als Adriana al dacht dat Miguel haar niet snel kwam halen, was er waarschijnlijk maar een kleine kans dat het ook echt gebeurde.
Zijn plek op het bed had hij inmiddels al verlaten. Nu klaarstaande om eigenlijk terug naar de kelder te vertrekken. Hij wist maar al te goed dat Adriana het geen leuke plek vond en dat ze het waarschijnlijk allesbehalve leuk vond om er terug heen te gaan, maar Charlie had maar weinig keus. Hij kon het niet riskeren haar hier boven te houden, wetende dat ze misschien iets kon proberen en dat haar broer haar hier makkelijker kon vinden. "Ready to go downstairs?" Stelde hij de vraag, al verwachtte hij er eigenlijk geen antwoord op.

Dashic
YouTube-ster

Dashic schreef:
Adriana had gezien hoe hij met zijn ogen had gerold. Was het dan zo apart dat ze niet wilde laten zien dat ze zwak was? Dat ze het prima zonder zijn hulp kon? Ze wilde zijn macht niet nog meer groter maken dan het eigenlijk al was. Adriana was sowieso altijd al heel erg koppig geweest van zichzelf, dus dat ze zijn hulp dit keer afwijst is niet eens zo apart. Ze wreef even over haar dit keer ontblote onderarm en wist niet zo goed meer waar ze naar moest kijken nu. Ze stond immers in zijn kamer, terwijl hij op zijn bed lag. Talk about awkward situations.
Adriana trok even haar wenkbrauw op. Oké, hij lachte haar dus uit om zijn opmerking. Wat fijn. Zij was hier hartstikke bang, en hij lachte haar uit. “Are you really surprised I’m actually asking that,” mompelde ze, terwijl ze hem weigerde nog aan te kijken. “And you’re sure he wouldn’t kill you just for kidnapping me?” Ze trok even een wenkbrauw naar hem op. Het was toch niet zo apart voor haar dat ze dacht dat ze wellicht nog gemarteld kon worden? Het kon immers zijn laatste optie zijn geweest. Ze wist het niet. Ze had niet van hem verwacht dat hij haar op zo’n ‘vriendelijke’ manier zou behandelen toen ze ontvoerd werd, dus eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze van hem kon verwachten. Ze keek toe naar hoe hij van het bed afkwam “Just get it over with,” mompelde ze, terwijl ze haar arm alvast naar hem uitstak zodat hij niet weer zoals eerder zo stevig hoefde vast te grijpen. Ze beet even hard op haar lip toen haar lichaam haar duidelijk maakte dat ze eten nodig had. Haar maag knorde namelijk. Dat was ook wel zo logisch; ze had sinds gistermiddag al niet meer gegeten door alle chaos en het was niet alsof ze thuis nog wat had kunnen eten na werk.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
"I'm actually not sure he wouldn't kill me, but one can guess, right?" Beantwoordde Charlie haar vraag schouderophalend. Natuurlijk was hij er niet zeker van dat Miguel geen wraak kwam zoeken. Charlie had immers zijn zusje ontvoerd. Wat hem echter een klein beetje hoop gaf, was dat als hij Adriana goed behandelde, Miguel misschien niet de nood had om wraak te nemen. Deze gedachten legden hij zichzelf eigenlijk alleen maar voor om zich geen zorgen te moeten maken. Charlie wist immers dat zijn rivaal woedend zou zijn, maar op dit moment trok hij zich daar niet veel van aan. Het waren zorgen voor later en daar wou hij momenteel nog niet te veel aan denken. Hij had immers nog steeds de sleutel niet en zolang dat niet in orde was, kon hij Adriana ook niet laten gaan.
Toen ze haar arm naar hem uit stak, fronste Charlie even, maar al snel nam hij haar bij de arm. "My pleasure." Mompelde hij zachtjes, op haar opmerking. Net zoals eerder wou hij geen tevergeefse ontsnappingspogingen, al had Charlie eerlijk gezegd het gevoel dat ze toch niets ging proberen. Adriana wist dat dit huis steengoed beveiligd was en dat ze geen kans maakte om hier weg te komen. Toch wou Charlie het zekere voor het onzekere nemen. Toen hij haar maag hoorde knorren, verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Charlie lachtte haar niet uit, maar hij vond het gewoonweg amusant.
De deur was niet veel later al uit het slot gedraaid, waarna het tweetal zich op de gang. Op zijn weg naar beneden, maakte hij echter een verandering in zijn planning. In plaats van de weg te volgen die naar de kelder leidde, baande hij zich een weg naar de keuken, met Adriana nog steeds in de hand. Charlie wist dat ze honger was en hoewel hij haar zo snel mogelijk weer terug naar de kelder wou, probeerde hij ook nog steeds in zijn vriendelijke rol te blijven. Eenmaal in de keuken merkte hij al snel dat de ruimte leeg was, waarna hij Adriana losliet. Meteen begon hij enkele kasten te doorzoeken, tot hij onder de gootsteen vond wat hij nodig had. Een stel handboeien. Zonder dat Adriana de tijd had om tegen te werken, maakte hij de handboei vast aan haar hand en de andere helft aan één van de stoelen die rond het kookeiland stonden. Hij had haar dan wel meegenomen naar de keuken, toch vertrouwde Charlie haar niet in een open ruimte als deze. De handboeien waren dan ook gewoon een voorzorgsmaatregel.
Eenmaal blij met de gegeven situatie, keek hij even op naar Adriana. "So, what do you want to eat?" Vroeg hij haar, al hoopte hij dat ze iets zou kiezen dat zowel voldeed aan de voorwaarde van in huis zijn als aan de voorwaarde dat Charlie het kon klaarmaken. Zijn kookkunsten waren immers maar vrij beperkt.

Dashic
YouTube-ster

Dashic schreef:
“Well, I’m pretty sure he would want to kill you,” zei ze, terwijl ze haar schouders maar had opgehaald. Het was zo. Ze wist niet of hij broertjes of zusjes had, ze gokte eigenlijk van niet, maar het zou niet raar zijn als Miguel een kogel in zijn hoofd zou willen planten. Miguel was zelf sowieso altijd een heel agressief persoon geweest, dus zou het zomaar kunnen. Ze zuchtte diep toen hij haar arm weer vastnam en liep vervolgens vol tegenzin met hem mee zijn kamer uit. Daar ging ze weer; een hele dag - of dagen zelfs aangezien ze niet wist wanneer hij haar er weer uit zou laten - spenderen in die ijskoude, verdomde kelder. Adriana heeft sowieso nooit echt heel goed tegen eenzaamheid gekund. Ze haatte het om alleen te zijn en begaf zich daardoor ook zo veel mogelijk onder de mensen. Sowieso konden weinig mensen echt tegen eenzaamheid, maar bij Adriana leek dat allemaal net een tikkeltje erger. In die kelder was ze volkomen alleen en haar gedachtes waren haar echt gek aan het maken. Het dreef haar tot waanzin. Ze haatte de plek. Ze haatte het gewoon om alleen te zijn. Adriana had nog met haar ogen gerold toen ze zijn geamuseerde glimlach zag om het geknor van haar maag. Ze begreep niet zo goed wat daar zo amuserend aan was, maar goed. Het zal wel.
Vragend keek ze hem aan doen ze ineens een andere richting opgingen. Zou jij haar dan niet naar de kelder brengen? Adriana kende de weg hier overduidelijk niet, maar ze wist wel dat ze naar links hadden moeten gaan om de kelder te bereiken. Algauw besefte Adriana dat ze op weg waren naar de keuken en keek ze fronsend om zich heen toen ze er nou eenmaal waren. Toen ze hem weer terug aankeek, zag ze hoe hij haar hand ineens had vastgemaakt met wat handboeien aan een stoel. “Really? Like, are you serious right now?” Zuchtend had ze even met haar pols aan de handboeien getrokken, maar schudde ze vervolgens haar hoofd weer. “I won’t try to escape, for God’s sake. That would be impossible.” Ze zuchtte diep en keek toen verbaasd naar hem op toen hij haar vroeg wat ze wilde eten. Ze viel even stil en wiebelde wat op haar voeten. “Some cereal would be okay,” mompelde ze dan maar met tegenzin. Ze had dan wel honger, maar veel had ze sowieso nooit kunnen eten in de ochtend. Haar eetlust was sowieso al weg en al helemaal na gisteravond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld