Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bewegingen overviellen zijn slaaptoestand, zijn dromen die hem naar een omgeving van zijn jeugd gebracht hadden abrupt verstoord. De trance waarin hij zich zo rustig bevond en doch met tegenzin beleefde werd genadeloos van hem afgenomen, dat hem enerzijds meer kalmte opleverde dan daarvoor. Dat hij weg werd getrokken uit de plaats waar hij maar al te graag zijn herinneringen over wilde wissen, was niet waarom hij met gevoelde verwarring zijn bewustzijn terug kon voelen vloeien. Het was het gestommen naast hem waarvan hij de bron niet vormde, die hem van zijn stuk hadden gebracht. Zijn arm voelde hij weliswaar ver weg getild worden, een beweging waarvan het weten miste over hoe hij dit voortgebracht had, indien een koude leegte vervangen werd door plotselinge warmte. Hijzelf bevond zich nog in een te suffige staat om wat uit te brengen of te realiseren van de gaande situatie; slechts versterkte hij zijn grip ietwat rondom dat wat hem van de warmte voorzien kon, als reflex die geen achterliggende gedachten bevat had anders dan zijn hunkering naar de prettige temperatuur die hij tegen zijn borstkas voelen kon.
Lijzig gaf hij toe aan het daglight dat op hem neer brandde. Zijn ogen openen gebeurde weliswaar traag en duf, de lichtstralen niet gelijk op kunnen vangen met een wazig zicht, maar langzaamaan begon hij werkelijk te ontwaken uit de realiteit die zijn gedachten gecreëerd hadden. Het gedaante van het meisje dat tegen hem aanlag was ervoor in de plaats gekomen, het uitzicht dat zijn eerste impressie inhield van de ochtend. Een gehoorde, zachte zucht maakte haar ontwaking duidelijk. “Morning.” Hij knipperde wat slaperig, zijn arm teruggetrokken om vervolgens even in zijn ogen te wrijven.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De manier waarop hij haar nog even dichter tegen zich aantrok liet haar paniekerige gevoel verdwijnen. In plaats daarvan voelde ze zich rustig en prettig. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en bleef rustig naast hem liggen. Ze verwachtte dat hij elk moment zou ontwaken. Ze voelde dan ook niet veel later hoe hij zijn arm terug trok en in zijn ogen wreef. "Goodmorning, how does your head feel." Ze keek even naar zijn warrige haar en glimlachte. Hij zou ongetwijfeld dezelfde hoofdpijn voelen als zij ook voelde. "It's for the best if you keep laying down." Ze wreef zelf door haar eigen ogen en trok de dekens iets beter over zich heen.
Ze keek naar de flessen drank op de tafel en beet op haar lip. "We really drank a lot, I liked it though. It felt good to just let go and have some fun again." Ze gaapte en draaide zich op haar rug waarna ze zich weer uitrekte. Ze was zo ongelofelijk lui en ze wist dat ze vandaag hier zouden blijven aangezien de deur op slot was en zij nog niet klaar was met hem. "So right before we went to bed, Sterling walked by.. What did she get from you?" begon ze voorzichtig terwijl ze naar het plafond staarde. Ze wist dat ze niet met de deur in huis hoefde te vallen omdat Raiden nogal een kort lontje had. Ze wilde hem zeker confronteren maar ze moest dit rustig aan doen. "Was it like drugs or something? I mean, it looked like it," Ze had zelf totaal geen verstand van drugs maar door het gesprek wat de twee voerde toen Sterling binnenviel liet al merken dat het niet om zakjes poedersuiker ging.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn handen gleden langzaam van zijn gezicht, haar vraag de stilte horen verbreken. "Feels like too much booze." Zijn lichaam had geen schaamte gehad om zijn gevoel van gisteren te dempen. De grote hoeveelheid whiskey was meer dan merkbaar nu, de ochtend na zijn dronken bui. Zijn hoofd bonkte pijnlijk vergeleken met anders. De gewenning voor katers was hem bijgebleven in de afgelopen maanden en het overrompelde hem zeker niet zoals het mogelijk wel voor Mia voelde, maar het maakte er geen verschil in dat hij heel wat liever wakker was geworden met wat helderheid in zijn hoofd, in plaats van de chaos die zich er nu bevond. Spijt over de vorige nacht miste echter bij hem net zozeer als bij haar. De avond was leuk geweest, zelfs al moesten ze nu de consequenties verduren van het feit dat ze zich flink uit hadden geleefd met de drank.
"Sterling walked by?" Te dommelig om zijn herinneringen per direct voor zich te kunnen zien, ontstond er een verwarde blik op zijn gelaat. Het schoot hem niet meteen te binnen dat ze hen opgezocht had in het late nachtuur. Het vergde wat concentratie alvorens hij pas leek te beseffen waar ze op doelde, en hij zijn onbegrip kon laten vervagen. "Ah right, she did." Haar opvolgende vragen overvielen hem dusdanig dat hij voor even van zijn stuk gebracht was. Hij had er geen idee van gehad dat dat was wat ze zich nog van de afgelopen nacht herinnerde, laat staan dat ze het zich echt afvroeg. "It was nothing. Just something that goes around in the house, for party's and stuff." Hij ging rechtop zitten, zich over dwars gedraaid om zo tegen de muur te leunen. "Why you ask? Did she bother you?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Met haar vingers gleed ze door haar haren heen. Ze pakte het onderste plukje en begon deze rond te draaien om haar vinger. Een teken van nervositeit. Ze likte haar lippen en knikte. "Yeah she walked by because her stock ran out and you told her grab some." Ze zag hoe hij omhoog kwam en rechtop tegen de muur ging zitten. Dit gesprek kon letterlijk elke kant opgaan maar ze hoopte vooral dat hij haar gedachtegang zou begrijpen en niet al te boos zou zijn. Ze beet zacht op haar lip en keek naar hem. "Do you also use drugs when you party with your friends?" Ze wilde gewoon weten wanneer hij het gebruikte en hoe vaak. Ze was bezorgd om hem en wilde alleen maar het beste voor hem.
"No, she didn't bother me. But I did not expect you to have that much drugs hidden in here Raiden." Ze keek hem aan. Enigszins teleurgesteld over het feit dat hij soms liever naar de gemakkelijke weg greep in plaats van te vechten. Ze wist niet of hij de drugs pakte als hij zich rot voelde, en de drugs hem een uitweg konden bieden. Of dat hij het eigenlijk ook gewoon random pakte als hij er zin in had. "I'm not mad, just worried." Ze kwam langzaam omhoog en trok haar knieën op. "I don't want anything bad to happen to you because of those drugs." Ze keek naar de dekens en speelde er wat mee. Zo het was eruit, ze had hem gezegd dat ze wist van de drugs maar nog niet wat ze ermee gedaan had. Haar mening leek ook wel duidelijk voor hem, de enige vraag die haar nu nog achtervolgde was... Waarom?.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het idee waar het eenmaal naartoe leiden kon, begon steeds meer tot hem door te dringen. De wijze waarop ze haar vragen stelde gaf een pad weer dat voor hem bekend was. Het was strategisch van haar geweest om hem zo naar de kwestie te leiden en het bespreekbaar te maken, maar het hield een strategie in waarvan hij geen plannen had om eraan toe te geven. Het ging haar niks aan wat hij wel en niet deed in zijn tijd. Haar gebrek aan aanwezigheid gaf haar hiertoe geen recht zich te willen mengen in zijn leven, alleen omdat ze iets zag wat ze niet aan hem herkende.
"Where do you think you're going with this?" Haar blikken kon hij op zich voelen gloeien. De waardering voor waar ze heen begon te leiden had hij verloren, zijn nog aardig goede stemming geblokkeerd door gevoelens van frustratie. Hoe ze haar vragen dieper begon te stellen, kreeg hij de impressie dat ze hem voor het blok probeerde te zetten, wat allesbehalve aan haar was om te doen. Ze mocht geen oordelen hebben over zijn leven noch hoe hij hiermee omging, juist wanneer haar bijzijn teniet was gegaan. Strak keek hij voor zich uit. "No, I don't. You done now?" Hij zuchtte. Ze begon zo langzamerhand op zijn zenuwen te werken, merkbaar geworden doordat hij haar liever vermeed dan dat hij haar opnieuw aankeek, enkel om weer geconfronteerd te worden met hoe ze hem aan het veroordelen was. Ze hoefde nergens van te weten en daarmede moeste ze zich uit zijn zaken houden. Zeker sinds hij dat ook altijd bij haar gedaan had; dat respect verwachtte hij op zijn minst terug. Hij schudde zijn hoofd. "I'm fine."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn toon was duidelijk geïrriteerd maar het deed haar tot op nog toe niet zo veel. Ze moest in deze situatie hard blijven en achter haar standpunt blijven. "Well I was just asking because I do think you're doing drugs." Ze keek naar hem en bleef stug naar hem staren. Het feit dat hij ineens helemaal om was geslagen zei haar al voldoende. Hij was gewoon zichtbaar bang dat ze achter de waarheid zou komen. Ze wist dat het niet haar zaken waren maar toch besloot ze zich ermee te bemoeien omdat ze hem een gezond leven zonder die troep gunde. Ze zou er ook alles aan doen om hem in die strijd bij te staan en te helpen.
"No, i'm not fucking done." Ze pakte zijn arm vast en in een snelle beweging trok ze een van de pleisters van zijn arm af. Het kleine puntje met daaromheen de bloeduitstorting kwam in het zicht en boos keek ze op. "Well who did this? A mouse?" Ze schudde haar hoofd en gooide de pleister kwaad voor zich neer. "You are risking your life out here Raiden, this stuff will kill you eventually and i'm not going to let it do that to you." Ze bond haar haar in een vluchtige knot waarna ze even naar de dekens keek en niet veel later weer op keek om Raiden's gezicht af te kunnen lezen. "But if you are speaking the truth and you're not doing drugs.. You wouldn't mind me flushing it all down the toilet... Which I did by the way." Ze bleef naar hem kijken waarna ze knikte. "You are not leaving this room until we talked about this Raiden, trust me on that."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You did what?"

De raas waarmee ze naar zijn arm greep was er een die hij niet op tijd volgen kon. In haar ogen heerste een onheilspellende gloed, eentje die hij moeilijk plaatsen ofwel voorspellen kon. Dat hij de moeite deed de wonden te bedekken was aan hem voorbij gegaan; simpelweg de vorige nacht vergeten verhullende kleding aan te doen, werden ze blootgesteld door haar impulsieve reactie zonder dat hij hierin meegegaan was. Gedwongen neer te kijken op de achtergelaten littekens kwam wederom woede naar boven, waartegen hij deze keer geen kracht zette om het te laten stoppen.
"Oh, so now you care?" Felheid reflecteerde in zijn blikken die hij vol afgunst naar haar toewierp. "For fucks sake, who do you think you are?" Haar bemoeienis met zijn leven liet het kwade in hem weer naar boven vloeien, doch dat niet hetgeen was waar hij daadwerkelijk hels over was. Het was hoe ze tegen hem sprak, alsof ze voor hem moest beslissen wat er wel en niet goed was, met de illusie dat het aan haar was hem te sturen waar ze hem hebben wilde. "You do not get to fucking decide about my life, just like you've never been gone!" Uit de begeerte zijn nijdigheid kwijt te kunnen stormde hij van haar weg naar de deur. Ze had geenszins recht van spreken nu ze haar uitvlucht had gezocht bij Brandon nadat ze hem haar rug toe had gekeerd. Die kans had ze laten vervliegen het moment dat ze hem op het dak achterliet, enkel omdat ze het niet kon hebben dat hij de waarheid sprak.
Hij wilde van haar weglopen, de gang opzoeken en het slopende gevoel van de razernij die hij niet goed tot uiting brengen kon laten bezakken. Het gespreksonderwerp afsluiten voor wat het was en haar vragen aan zich voorbij te laten gaan, door haar bijzijn uit de weg te gaan. Tot het tegenovergestelde gaf ze hem de kans. De deur was gesloten geweest, onmogelijk te openen door het slot dat nota bene door hemzelf erop gezet was. Ze had hem genadeloos in de kamer vastgezet. Als een beest dat in een kooi gehouden moest worden, had ze hem de uitweg ontnomen. Kwaad trapte hij tegen het hout. "You can't do this."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen vonden de zijne bij het horen van zijn stem. "You know damn well what I did." De woorden die hij eruit begon te gooien raakte haar. Ze wist dat ze weg was geweest uit zijn leven en ergens in haar achterhoofd vroeg ze zich af of ze dit had kunnen voorkomen als ze wel bij hem gebleven was. Ze keek naar hem, de woede zichtbaar op zijn gezicht en ergens wist ze dat ze verkeerd bezig was en zijn respect op alle mogelijke manieren geschonden had. "I wouldn't have been gone if your stubborn ass would have come back to the fucking room at the motel. I would have been by your sides all these months and this all might never happened to you. So yes, I do blame myself for "leaving" you behind but that's why i'm helping you now."
Ze zag hoe hij omhoog kwam en richting de deur liep. De harde trap tegen de deur liet haar op kijken. De rillingen liepen over haar rug terwijl ze naar hem keek. Ze had de laatste maanden genoeg agressie gezien en ze kon en wilde dat niet meer aanschouwen. "Stop kicking things, if won't get you out. I want to help you." Ze kwam omhoog van het bed en ijsbeerde door de kamer. "Let me help you, please." Ze draaide zich om, om vervolgens naar hem te kijken. Ze herkende deze kant van hem totaal niet en ergens schrikte het haar af. Wat zou hij over twee uur doen als hij nu al de deur probeerde in te trappen. Zou hij over vijf uur heel de kamer over hoop gegooid hebben met haar erbij?. "I only want what's best for you, I would never hurt you and you know that."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was meer dan helder geweest voor wat ze hem aanzag. Ze had meningen over hem gevormd die tegen zijn principes ingingen, woorden in haar gedachten die hij niet accepteren kon omdat hij de betekenis hiervan niet onder ogen wilde komen. Ze zag hem als zwak. Als een kind in nood, een hulpeloze ziel die ze begeleiden moest vooraleer hij eronder door zou gaan. Ze dacht hem hiermee te kunnen afschrijven en hem op te lappen, zoals ze zichzelf ertoe verplichtte, maar de waarheid ging aan haar voorbij. Haar hulp was niet langer van belang geweest. Hem veranderen kon ze niet, hoe graag hij ook het plaatje had willen zijn die ze voor ogen had toen ze hem ontmoet had; met haar ondoordachte zetten beroofde ze hem enkel van het beetje eer dat hij nog over had, evenals zijn vader altijd al bij hem had gedaan.
Hij balde zijn handen tot vuisten, er kracht op gezet om zijn overmaat aan energie kwijt te kunnen. "Come back to what?" siste hij terug. "To the empty motel room, when you got yourself caught up into someone else?" Vlagen van die avond verstreken zijn gedachten, zich nog precies voor de geest kunnen halen hoe ze woedend het dak van het motel verlaten had en de volgende dag met een ander naast zich van het gebouw wegreed, alsof hij nooit bestaan had. "No. You do not get to stand there and judge me, because you don't like what you see." Zijn blik passeerde de hare. "Not when you left for someone better." Zijn lichaamstemperatuur kon hij in hoog tempo voelen stijgen. Zijn temperament begon met de seconde slechter om onder controle te houden, zijn bloed enigszins voelen koken. Hij was zich ervan bewust dat er meer dan een dag verstreken was sinds hij zich voor het laatst over had gegeven aan de drugs, maar dat het hem zo snel beïnvloeden zou, was ook voor hem onverwachts.
Uit opgestookte onrust volgde hij haar ijsberen op, zijn stappen gehaast heen en weer door de andere zijde kamer gezet. Haar uitspraken wantrouwde hij. Geen vertrouwen had hij meer gevonden in haar bemoedigende woorden; het was te laat voor het excuus dat ze hem nooit pijn wilde doen, als ze dat allang gedaan had.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was haar bloed die nu begon te koken. Hij sprak over Brandon alsof hij een god was tegenover Raiden. Hij wist hoe Brandon haar kapot gemaakt had en alsnog bracht hij het constant op. Ze snapte dat ze hem had pijn gedaan maar net of dit was wat ze wilde. Die jongen die haar gelukkig had moeten maken had haar voor het leven beschadigd. Kwaad balde ze haar vuisten en keek naar hem. `Call him someone better one more fucking time and I swear to god..` spatte ze kwaad zijn kant op. `You call a man that abused a woman, physically and mentally, someone better?" Ze schudde vol ongeloof haar hoofd terwijl ze van hem weg keek. "We had a nice one month together but after that he turned psycho on me. I wasn't allowed to go anywhere with out him, I couldn't talk to other guys, I couldn't wear whatever I wanted. I was basically his damn puppet." Ze keek naar de grond. Alle woede die ze deze maanden tegenover Brandon gehad had, kwam er nu dubbel zou hard uit tegenover Raiden.
"He started hitting me soon after, whenever I didn't listen or obey him. When I didn't make the right dinner, when I was late with laundry or showering. I took hit after hit without doing something back because if I ever tried to do something about it, he would come for you Raiden. He told me he'd kill you with his bare hands and I know he would and that he could." Ze veegde ruw haar tranen weg, ze wilde geen medelijden krijgen. Ze wilde enkel haar verhaal kwijt, zodat hij er nooit meer om hoefde te vragen en nooit maar dan ook nooit meer Brandon hoefde te benoemen in elke vorm dan ook. "It was not just hitting, it was kicking me, pulling me around the house by my hair or any limb. He choked me multiple times on the verge of my dying. At the end I never feared my death, I just hoped he'd finally do it.
Haar ogen vonden kort de zijne waarna ze haar verhaal vervolgde."He forced me to have sex with him, daily. He drugged me to have sex with me, he didn't care at all."
Een beklemmend gevoel bedrukte haar borst terwijl haar handen naar zijn shirt gleden. Ze trok haar shirt omhoog en liet haar litteken op haar buik zien terwijl ze in stilte begon te huilen. "He couldn't have kids with me and he wanted to make sure that I would never ever have a baby that could never be his. He fucking stabbed me in the abdomen, hoping he'd damage me so badly that I would never get pregnant." Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. "Don't ever say he is the best man because he destroyed me on levels no one should ever have to go through." Kwaad vloog haar hand tegen de muur waarna een harde klap hoorbaar was. Ze keek naar de scheur in de muur en daarna naar haar hand. Het leek net alsof al het gevoel in haar hand tijdelijk weg was aangezien ze niets voelde van de klap. Haast zonder enig licht in haar oog keek ze naar hem waarna ze een diepe zucht nam. "Now you know."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar verhaal was shockerend. Ze had gelijk gehad toen ze vertelde dat niemand zoiets ooit mee zou moeten maken, daarvoor had hij geen weerwoord en ook geen bedoelingen om deze te creëren. Wat hij haar aangedaan had was zodanig onvergeeflijk dat hij de jongen graag met eigen handen van het leven beroofd had, maar de rillingen die het hem bezorgde waren niet enkel vanuit schoktoestand gekomen. Het was dat ze met volle woede beweerde dat hij beter was dan de haar gewelddadige ex en zich toch al die tijd afzijdig had gehouden, alsof ze zich vol wanhoop probeerde te redden van hem en zich er niet toe aan kon zetten het toe te geven.
"He ain't better, and yet you choose him. Doesn't that prove enough?" Haar laaiende klap tegen de muur beantwoordde hij met het op elkaar klemmen van zijn kaken. Ze had dan wellicht velen malen meer pijn moeten lijden dan hij voor mogelijk had gehouden, het haalde niet weg dat ze hem als een schade had achtergelaten toen hij haar zag vertrekken. Haar verwoordingen over hoe hij beter was dan haar ex konden voor hem geen waarde meer hebben. Niet als haar acties het tegendeel hadden bewezen, terwijl ze het zelf uit dubbelzinnigheid anders liet klinken. "I truly feel sorry for how you've suffered and if I could, I would've taken him out in a split second for everything he's done," mompelde hij stug. "But you have no right to manipulate me into thinking you are here for me, when you are going to leave anyway. Not again." Zijn woede bleef, maar voor korte tijd was er een zekere wanhoop in zijn ogen te zien voordat deze vervloog voor een lege blik. Het gevoel van vertrouwen in anderen had hij sinds die dag volledig verloren.
Getril zette zich voort in zijn lijf, dat hij ruwweg sleepte naar het bed waar hij zich eerst woedend vandaan had gehaald. Het zweet begon hem lichtjes uit te breken, beetje bij beetje een glanzende gloed op zijn voorhoofd ontstaan dat gloeiend tegen zijn huid voelde en toch zijn lichaamstemperatuur op een punt bracht dat hij het koud had. Zijn op hol geslagen razernij had zijn lichaam zodanig op springen gezet dat het proces op adrenaline door was gegaan en zich sneller liet blijken dan hij had gewild. Ineengedoken keerde hij terug op de matras. Zijn rug tot haar uitzicht gemaakt door zich compleet van haar weg te draaien naar de muur, weigerend zich onder de lakens te bedekken zolang ze toekeek. Hij haatte het hoe ze hem in een mum van minuten zwak had laten voelen en tegelijkertijd zo gefrustreerd dat hij zich het liefst weg had willen loodsen van alles en iedereen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Wanneer zou hij begrijpen dat ze nooit vrijwillig voor hem koos na die ene maand. Ze had iemand nodig die haar uit een gat sleepte en Brandon was daar op het juiste moment. Het was al die tijd al zijn plan geweest om haar van Raiden af te pakken en het was de idioot nog gelukt ook. "Don't even bother." mompelde ze terug over het feit dat hij Brandon had kunnen uitschakelen. Woorden en woorden maar geen daden. Ze liet zichzelf naar beneden glijden langs de koude muur. Haar benen trok ze op terwijl ze naar haar hand staarde. Ze keek naar de blauwe knokkels en schudde haar hoofd diep waarna ze haar hoofd op haar armen legde. Ze voelde zich erg klein en kwetsbaar nu ze alles op tafel gegooid had. Zij was nu degene die voelde alsof de kamer haar verstikte maar ze zou de deur dicht laten.

"Do you really think that I would leave again. you're all I have left. Only way i'm ever leaving your side again is if i'm dead." sprak ze zacht op terwijl ze haar hoofd draaide om naar zijn rug te staren.
Ze kon duidelijk aan hem merken dat hij ontwenningsverschijnselen kreeg. Het zweet stond op zijn lichaam en en getril was duidelijk zichtbaar vanaf waar zij zich genesteld had. Ze legde haar hoofd tegen de koude muur en staarde naar hem. Ze wilde naar hem toe gaan, het zweet van hem afvegen en hem vertellen dat alles goed zou komen maar ze bleef doodstil zitten. Ze greep naar de fles whiskey die naast haar stond op het tafeltje. Ze nam enkele grote slokken. Haar lichaam protesteerde duidelijk maar ze moest iets hebben om haar pijn te verdoezelen. Enkel was deze pijn iets wat niet makkelijk te verdoezelen viel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Als een eeuwigheid voelde het. Hoe de seconden van de klok aan hem voorbij tikten, de uren verstreken zonder een woord gaande in de atmosfeer en het gemis van geluid in de omgeving. Hoe zijn lichaam traag maar zeker zijn oppompende energie verloor tot zijn spieren hem enkel aan konden zetten tot huiveringen, de trillingen niet langer kunnen tegenhouden door kracht die hij er inmiddels niet meer voor bezat. Zijn huid sprak zijn temperatuur tegen, met zweet bezaaid dat desondanks geen graad leek te helpen tegen de kou die hij ervoer, maar hij zich voor weigerde onder de dekens te bevinden. De ochtend was voorbij gegaan en in plaats daarvan was de middag al tijden geleden aangebroken, maar het besef ging langs hem heen. In dezelfde positie had hij zich begeven op de matras. Op het materiaal dat zijn zwaar aangevoelde lijf zachtmoedig opving, indien hij zichzelf niet uit de ineengedoken positie redden kon. Hij wist dat zijn momentele toestand nog geenszins te vergelijken was met wat hem te wachten stond als ze hem hier naar haar uitspraken echt net zo lang opgesloten hield als ze vereiste, maar dat nam niet weg dat hij zijn staat meer dan verafschuwde en de verduring hiervan hem nu al dwars begon te zitten.
Zijn blik zag vaag, strak gericht naar de kale muur voor hem. De paar centimeters afstand waarvan hij zich van het gesteente af bevond was doodstil behouden gebleven. Sinds dat ze tegen elkaar uitgevlogen waren had hij geen beweging meer voortgebracht, zich zwijgend gehouden indien hij enkele pogingen had gedaan zijn ogen te sluiten, hoe tevergeefs deze dan ook mochten zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Uren waren voorbij gevlogen en zo ook het besef van de tijd. Ze wist niet hoe laat het was maar ze wist wel dat ze al lang in stilte waren. Geen woord of kuch was er hoorbaar geweest vanaf de verhitte discussie die ze gevoerd hadden enkele uren geleden. Ze merkte aan hem dat hij het steeds lastiger kreeg gedurende de tijd die voorbij vloog. Ze nam een keer diep adem waarna ze zichzelf omhoog trok van het de grond. Ze pakte een shirt van haar waarna ze richting de andere deur in zijn kamer liep. Ze opende de deur en zette de koude kraan aan waarna ze haar shirt nat maakte met het water. Ze vouwde het een paar keer dubbel tot ze een soort van lap had. Ze draaide de kraan dicht en liep naar het bed.
Voor het bed bleef ze even staan waarna ze zich op haar knieën liet zakken en even naar hem keek. "What did I do." mompelde ze meer tegen zichzelf waarna ze haar natte shirt zacht tegen zijn voorhoofd depte om het zweet op te vegen. Ze beet op haar lip en haalde wat plukjes haar van zijn voorhoofd af waarna ze deze aan de kant streek. Ze voelde zich schuldig aangezien hij in deze situatie verkeerde. Het zag er niet bepaald goed uit en ze wilde hem helpen, of hij het zou accepteren was de volgende vraag. Ze depte het doek wat rond op zijn wangen en zijn voorhoofd terwijl ze naar zijn lichaam keek. Ze liet het doek op zijn voorhoofd liggen waarna ze naar de tafel met drank liep. Ze pakte haar whiskey glas van gister en liep naar de wastafel om deze om te spoelen en daarna te vullen met koud water. Ze liep terug naar het bed en knielde weer naast hem neer. Ze haalde het doek van zijn hoofd en liet haar hand onder zijn hoofd glijden. Zijn haren waren doorweekt en ze vond het zeker niet fijn om hem zo te zien. Ze hief zijn hoofd een klein beetje en zette het glas aan zijn lippen. "Please drink something, I don't want you to get dehydrated." fluisterde ze zachtjes terwijl ze met haar vingers door zijn natte haar streelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De bewegingen in de kamer ving hij door getemperde geluiden op. Zijn blikveld had hij die vele uren geleden van het uitzicht op de rest van de ruimte weggehaald, makende dat enkel datgeen wat tot hem doordrong de klanken waren van haar voeten die met de grond in aanraking kwamen. De deur die met gekend gekraak open werd gemaakt, de kraan die uit het niets begon te lopen en een stroom van water voortbracht, om tegen de wasbak op te botsen indien het voor even gedempt werd. Volgen wat ze precies aan het doen was kon hij niet, maar hiertoe deed hij ook geen moeite. Even spoorloos als zijn ogen geleken waren toen hij ze gevestigd had op de stenen wand was de inhoud van zijn visie geweest; hij was ver weggezakt in zijn eigen malende gedachten.
Ongewild drong ze zich voor hem, haarzelf wat naar beneden laten zakken tot zijn kans op wegkijken verkeken was geweest. Zijn lege uitzicht verdrong ze in een kwestie van secondes. Haar gemompel kwam onduidelijk bij hem binnen, geen betekenis kunnen hechten aan wat ze hem vertelde. Onverstaanbaar ging het langs hem heen. De toegebrachte kou daarentegen was onmogelijk te omzeilen geweest, zodra ze de doorweekte stof van een shirt op zijn voorhoofd depte. De aanleiding hiertoe bleef onbekend, maar dat ze het erop waagde hem te verzorgen door zijn stilte aan te zien voor vergiffenis en toegeven, maakte hem ontstemd. Ze had al genoeg aangericht. Momenten lang bleef het stil, totdat ze het verlaten abandonneerde en hem forceerde een glas drinken aan zijn lippen te zetten, doende dat hij te hulpeloos was het zelf te doen.
"Stop it." Gevoeld hoe ze haar hand onder zijn hoofd plaatse en er kracht opzette, dook hij met zijn gezicht weg. Aan haar grip ontsnapt door zijn hoofd op te tillen en haar arm naar haar terug te schuiven alvorens zijn wang het hoofdkussen weer vond. "Leave me alone." Het vertikt haar aan te kijken, wendde hij zich van haar af naar een van de openstaande ramen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld