Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De ontstane blos op haar wangen bekeek hij plezierig. "Hm.. I kinda like that." Van hem mocht ze vaker doen wat ze wilde. Het sierde haar nog meer dan haar onzekerheden dan deden, juist omdat hij niet vond dat ze iets had om onzeker over te zijn. Nergens waren weifelingen over nodig rondom haarzelf. Ze zag dit dan wellicht niet zelf in, hij zou ervoor zorgen dat ze zich ervan bewust zou worden dat ze zich nergens verlegen of onzeker om hoefde te voelen. De blik die ze daarom enkele ogenblikken later toonde, liet hem fronsen. Haar gelaatsuitdrukking was omgeslagen, haast twijfelachtig, terwijl ze de taak op zich nam zijn haar te wassen. "What do you mean?" Zijn hoofd kantelde enkele millimeters naar links, een ietwat onbegrijpelijke gloed in zijn ogen zichtbaar. "You've got nothing to be insecure about. You got me good, little one."
Zijn expressie werd tot afwezig gevormd, het peinzen zijn gedachten over laten nemen nu hij betwijfelde waar ze op gedoeld had. "You-.. you know, didn't do anything against your will.. right?" Haar plotselinge verandering bracht hem zorgen. Ze wilde het langzaam aandoen vanwege haar verleden met Brandon en hiervan wist hij, maar datgeen wat uitgelokt werd gaf hem een andere indruk. Het was toch niet tegen haar wil in geweest?
Gemerkt hoe ze klaar was met zijn haar, pakte hij zwijgzaam de douchekop weer terug uit de houder. Ze wist dat hij er een hekel aan had wanneer hij verzorgd werd. Nu ze het alsnog gedaan had, was het daardoor tot zijn recht hetzelfde bij haar te doen; hij draaide de kraan open, liet de waterstraal haar haar door sijpelen en zette deze vervolgens uit om deze doorweekte lokken in te schuimen. Shampoo werd over zijn handen verdeeld waarna hij deze zorgvuldig door haar haar verspreidde. Het was er stil, op het geluid van de druppels water na die van zijn voorhoofd naar beneden stroomden. Zijn haar had ze drijfnat en slap achtergelaten net zoals hij het hare gemaakt had, de lokken hangend langs haar gezicht lieftallig met zijn vingers weggestreken. "You ain't gonna get away with washing my hair that easy." Zacht werd het voor zich gemurmeld, zowel plagend als geconcentreerd, terwijl hij de douchekop wederom aanzette om deze keer de zeep uit te spoelen. Echter was zijn vrolijkheid vervaagd. Hij kon zich er moeilijk van afzetten dat hij haar mogelijk tot iets aan had gezet wat ze niet had gewild, zonder hier weten van te hebben. Traag maar zeker werd hij in zichzelf gekeerd, mijmerend over dat wat gebeurd was.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen vonden de zijne waarna ze traag haar hoofd schudde. "I don't regret a thing that just happened.. I loved every second of it." Ze legde beide handen op zijn wangen en drukte een kusje op zijn neus. "It all feels so good with you, don't ever doubt it. I feel good around you and i'm just vibing." Ze glimlachte en haalde zijn handen weer van zijn wangen waarna ze deze liet rusten op zijn borst. Ze sloot haar ogen bij het gevoel van het water dat over haar haren ging. Een rilling gleed over haar rug waarna ze genoot van zijn vingers die de shampoo in masseerde. Het voelde heerlijk en ze kon wel uren zo blijven zitten. Ze vond het een lief gebaar dat hij het terug wilde doen en ze zou er zeker geen nee tegen zeggen. "You know you can do this to me every single day right." Ze greens en opende één van haar ogen om hem even aan te staren.
Niet veel later toen haar haren weer frist en fruitig waren net zoals zij zelf draaide ze de stop van het bad los. Het water was koud geworden en haar huid enigszins gerimpeld van het lange baden. Ze hief zichzelf omhoog door haar steun en balans te vinden aan de bad rand. Ze stapte het bad uit en rekte zich uit voor ze een handdoek pakte en deze om haar lichaam sloeg. Ze pakte een handdoek voor Raiden en reikte deze aan hem uit waarna ze haar haren droogde met een andere handdoek. Ze bond de handdoek om haar haar waarna ze haar lichaam begon af te drogen. Ze liet de handdoek vallen op het moment dat ze droog was waarna ze haar kleding aan trok. "Want to head out once we are ready? We can grab breakfast at the mall" Ze kon niet wachten om het winkelcentrum te zien. Waarschijnlijk was alles versierd met kerstdecoratie en misschien zou er zelfs wel een kerstman zijn. Ze had zin om even een middag nergens aan te denken en lekker winkels en mensen te bekijken. Echter hoopte ze dat Raiden het niet al te erg vond, hij leek niet zo in de mood te zijn vandaag.
De handdoek die om haar haren zat haalde ze er nu af waarna ze vluchtig haar haren droogde en het niet veel later door borstelde. "I'm so getting you a christmas gift. You can tell me not to but I still will." Ze glimlachte door de spiegel naar hem terwijl ze haar lange haar in een losse knot bond. Het was slecht om nat haar vast te binden maar met nat los haar rondlopen terwijl het rond het vriespunt lag was slecht voor haar gezondheid, de keuze was dus snel gemaakt. Ze pakte haar tandenborstel en poetste als laatste nog haar tanden waarna ze alle haar spullen in haar handen pakte. "I'll pack our thing, take your time and i'll see you in a minute." Ze drukte een kusje op zijn wang waarna ze de badkamer verliet en hem alleen achterliet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Het was onbenoembaar hoeveel opluchting door hem heen gierde met haar geruststelling. Het had hem meer dan dwars gezeten mocht ze zich anders hebben gevoeld, zeker nadat ze de martelingen van haar ex had moeten doorstaan. Nog altijd was hem het hele verhaal niet openbaart, maar dat zou hem niet deren. Hij had haar bevestiging niet nodig om te kunnen beseffen dat het misbruik zich niet enkel met scheldwoorden had doorgezet. Haar onzekerheden en enigszins afstandelijke neigingen hadden hem genoeg verteld, het geweten opgeleverd dat ook op seksueel vlak er meer gebeurd was dan ze boven water liet komen. Hij had het zich niet kunnen vergeven wanneer bleek dat hij haar iets had laten doen wat ze niet wilde. "Same goes for me." Zijn glimlach keerde terug, klein maar desalniettemin oprecht. Deze bleef staan, de kus gevoeld die ze lief op zijn neus drukte, waardoor het onmogelijk werd de glimlach van zijn gelaat af te halen. "I'm just happy to know that you didn't do anything you don't want to." Op haar opmerking over het douchen schudde hij wat grinnikend zijn hoofd. "What? Turning you on or washing your hair?" Hij had al zo'n vermoeden dat het beide zou zijn.

Met een lome uitstraling stapte hij uit het water. Zijn gedachten begonnen langzamerhand weer overuren te draaien nu zijn hoofd weer helder was, doende dat er net niets gebeurd was. De hunkeringen en de opstapelende gevoelens hadden hem afgeleid, al dat waar hij mee zat voor even laten vergeten, maar nu hij weer overgelaten was aan de sereniteit die heerste in de badkamer en het waarnemen van al het andere dat door zijn lijf ging, was het alsof zijn gedachtengang nooit gestopt was. Hij werd terug gesleurd in zijn herinneringen aan deze dag en de momenten die in zijn jeugd plaats hadden gevonden. Het maakte hem zwijgzaam, zorgde ervoor dat hij wat verstrooid was en haast hulpeloos rondkeek, indien hij zich probeerde te concentreren op dat wat hij aan het doen was. Maar zelfs met het aantrekken van de schone kleding en de poging tot het fixeren van zijn hoofd op allesbehalve deze dag, kon hij er niet omheen. Enigszins afwezig bleef hij achter. Haar voorstel kreeg hij half mee, hier maar toestemmend op geknikt omdat hij het gewoonweg niet in zich opbrengen kon de betekenis te vormen achter de woorden die ze uitsprak. De rest was schimmig. Hij was te veel verloren geweest in zijn denken dat hij zich afgesloten had van de rest, niet meegekregen wat zich in zijn omgeving nog afspeelde of wat Mia hem probeerde te vertellen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Traag pakte ze de tas weer in. De nacht was geweldig geweest en het was zoveel beter dan zijn eigen kamer. Vandaag zouden ze echter wel terug gaan en weer genieten van de geluiden om hen heen. Ze keek nog een keer de kamer rond om er zeker van te zijn dat alles in de tas zat voordat ze hem midden op het bed zette. De spullen van Raiden pakte ze niet veel later aan toen hij klaar was waarna ze de tas dicht ritste. Ze pakte de tas op en liep de kamer uit. Ze trok een pruillip terwijl ze richting de kamerdeur liep. Ze wilde deze fijne plek liever niet verlaten, hopelijk zouden ze er nog een keer op terug komen. Ze pakte de deurklink vast waarna ze deze naar beneden duwde en de hal in stapte. Ze wachtte tot Raiden ook buiten was gestapt waarna ze de deur sloot en samen met hem naar de lift liep.

little timeskip

Het winkelcentrum zag er prachtig uit. Verschillende lampen sierde het gebouw en het was er enorm druk. Vele kinderen met kerstmutsen rende gillend naar de kerstman. Families die samen aan het shoppen waren. Kortom de sfeer was heerlijk voor haar. Ze voelde zich net een klein kind. Ze vond elke winkel interessant en ze kon hier de hele dag rondlopen. Ze had al een paar winkels bekeken maar ze merkte dat Raiden er niet veel aan vond. Hij was enorm aanwezig en reageerde bijna nergens op. Ze was bang dat hij spijt had van alles wat er gebeurd was en dat hij niet heel blij was met alles wat er gebeurd was. Het begon aan haar te knagen maar ze durfde hem niet te confronteren. Ze wilde niet dat er weer een discussie ontstond, ze wilde gewoon gelukkig zijn.
De volgende winkel waar ze binnen liep was een winkel met leuke kleding voor mannen. Ze liet haar handen door de kledingstukken glijden en pakte er zo nu en dan wat uit voor Raiden om dit aan hem te kunnen laten zien. "This will look good on you, look." Ze hield het kledingstuk voor zijn gezicht maar zijn gezichtsuitdrukking zei al genoeg. Ze zuchtte diep en hing de kleding terug waarna ze verder keek in de winkel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De kerstsfeer zat er flink in dit jaar. Dat had hij zich al beseft bij het betreden van het winkelcentrum waar Mia graag heen had gewild, bemerkt hoe de versieringen nog grootser waren dan de jaren ervoor. Kerstbomen hadden veel van de lege ruimtes midden in de hallen en gangpaden ingenomen. Lampen in felle kleuren belichten de binnenzijde van het centrum met een andere gloed als voorheen, kerstmuziek werd in luide tonen gedraaid op de achtergrond en men was verkleed in kerstkostuums, wachtende op de rij met mensen die een foto wilden. Hij kon aan Mia zien dat ze ervan genoot zo in het publiek rond te lopen, maar hij kon het niet helpen dat hijzelf het tegenovergestelde ervoer.
Een aantal winkels waren ze al doorlopen, waarvan hij de tel kwijt was geraakt. Zijn gedachten voerden hem weg in een hele andere wereld dan die waar hij in wilde zijn en veroorzaakte verstrooidheid in zijn doen en laten. Het was alsof hij zich aan haar zijde bevond maar tegelijkertijd zodanig in zichzelf verstrikt zat, dat hij niet kenbaar maken kon dat zijn bewustzijn zich nog op dezelfde plaats als zijn lichaam bevond. Misschien omdat dit sinds zijn ontwaken al niet meer het geval was geweest. Geluiden bereikten zijn gehoor steeds later en wanneer dit dan eindelijk gebeurde, was hij amper tot alert te krijgen. Hij keek dan wel op, desondanks leek zijn blik niks anders te bevatten dan afwezigheid en een schimmige glans die zich in zijn ogen weergaf. Bij het horen van haar uitspraak gebeurde precies hetzelfde. Hij zocht haar gedaante op, keek naar datgeen wat ze hem laten zien wilde, maar buiten dat was er geen focus op dat wat ze ophief ofwel zeggen wilde. "Uh-uh." Hij knikte toestemmend, al was er weinig overtuiging van hem af te leiden.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een diepe zucht verliet haar liepen bij het horen van zijn onverschillige antwoord waarna ze zich een weg door de winkel baande. Ze zag genoeg leuke dingen voor hem en ze baalde ervan dat hij telkens zo reageerde. Ze wilde hem gewoon wat cadeau doen maar zo ging de pret er voor haar ook van af. Ze liep wat mensen voorbij om de uitgang van de winkel te vinden. "We have to talk, now." Ze keek hem kort aan waarna ze de winkel uitliep en richting een rustige plek liep in het winkelcentrum. Vlak naast de winkel waren bankjes waar je kon uitrusten of wat kon eten. Ze nam plek op een van de bankjes en wachtte tot hij bij haar op het bankje kwam zitten.
Even keek ze toe hoe een paar kinderen lachend met hun ouders voorbij hen liep. Ze voelde ergens een soort van jaloezie dat zij dit gevoel niet kon beleven. Kon ze de tijd maar enkele jaren vooruit zetten zodat ze hier met haar eigen gezinnetje kon lopen. Haar ogen focuste niet veel later weer op Raiden toen hij plek naast haar nam. "You better tell me whatsup because your face says it all." Ze draaide zich op het bankje zodat haar lichaam ook naar hem gericht was. Ze sloeg haar armen over elkaar en bleef naar hem kijken. "I'm trying to find you some new stuff and you barely react. You face looks like if you are about to kill someone and it seems like you're not happy at all." " Did I do something to upset you? Aren't you that into me and did we rush it all?" Ze begon wat te ratelen maar vele gedachten spookte door haar hoofd en ze wilde graag weten wat er nu eigenlijk echt aan de hand was met hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar zucht baande een weg naar zijn oren. Teleurstelling zag hij weer verschijnen in haar ogen, zoals hij vaker had moeten zien sinds hun aankomst in het winkelcentrum. De wijze waarop ze haar woorden uitsprak kwam hiermee overeen. Het was somber hoe haar klanken door de winkel gingen, zacht maar desalniettemin ongetwijfeld. Hij wist dat hij haar volgen moest, wilde hij hier een einde aan maken; hij zou haar niet zomaar weg laten lopen in zo'n bui, zeker niet als hij geen idee had waarom ze de aandrang had van hem weg te lopen. En dus volgde hij haar. Traag gingen zijn voetstappen haar spoor achterna, zijn lichaam weer in beweging gebracht desondanks zijn gelaat hetzelfde uitstraalde als voorheen. Hij was nog even verzonken in zijn eigen wereld geweest wanneer hij haar op een van de bankjes weervond.
Stilzwijgend ging hij naast haar zitten, haar blik vermijdend die sindsdien bij hem bleef haken. Bij het zien van haar gemoedstoestand wist hij niet hoe hij zich tegenover haar plaatsen moest. Gewoonweg omdat hij zodanig verdwaald was in eigen herinneringen en daarmede nooit goed geweten had hoe hij anderen op hun gemak moest laten voelen of moest troosten. Echter maakte het dat hij al zijn concentratie wél gooide op dat wat ze uitsprak. Hij volgde haar stem, kreeg integendeel mee wat ze hem vertelde, al bracht het hem slechts meer zwaarmoedige gevoelens. Uit frustratie sloeg hij zijn ogen neer naar de grondtegels. "I'm sorry."
Hij wist dat hoe ze zich voelde, niet was wat ze had verdiend. Hij had haar blijkbaar juist meer onzekerheden laten voelen en dat terwijl hij juist het tegenovergestelde had gewild. Het was niet alleen meer zij die teleurstelling richting hem voelde. Hijzelf was ook teleurgesteld in zichzelf, nu hij hoorde wat zijn gedrag allemaal met haar gedaan had. "No, it's just.." Zuchtend begroef hij zijn gelaat voor kort in zijn handen voordat hij zich weer rechtte, wat ijzig voor zich uit gekeken. "It's today. Christmas eve, the 24th. My birthday." Een stilte volgde.
"Today has never been a good day. I can't help but seeing those memories over and over again in my head. Like a sick movie, it keeps on playing in front of my eyes. I still hear his voice, and I can't shut it off." Het mochten wellicht tranen zijn die zich in zijn ooghoeken opwelden, geen liet hij zijn wang verstrijken, ze uit kilte binnen gehouden tot ze opdroogden. Zoals hij altijd al gedaan had.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een paar tellen lang was het doodstil. De geluiden die hoorbaar waren om hen heen blokkeerde ze volledig zodat haar aandacht alleen op hem gevestigd was. Ze luisterde naar hem toen hij zijn excuses aan bood. Ze aanvaarde het maar toch vroeg ze zich af wat de onderliggende reden was voor zijn gedrag. Ze haalde een hand door haar haren heen en zag hoe hij zijn ogen neersloeg naar de tegels. Het gaf haar zelf een naar gevoel en ze keek bedroefd toe hoe hij met zijn hoofd naar beneden gebogen zat. Ze hoorde hem weer wat vertellen en ze luisterde aandachtig naar hem. Ze opende haar mond om wat te zeggen maar ze kon het niet. Ze had alles om haar eigen gevoelens gedraaid terwijl het dit keer ging om hem. Het was zijn verjaardag. De reden waarom hij zich zo voelde was door zijn verjaardag en zij deed er niet veel goeds aan om hem echt jarig te voelen. Ze wist niet eens dat haar jarig was en ze voelde zich schuldig. De hele dag liep ze tegen hem te proesten en te zuchten en ze kon wel huilen.
Bij het horen van zijn stem brak er een stukje in haar. Ze haatte het om hem zo kwetsbaar te zien, het deed haar pijn. Ze zag aan hem dat het hem pijn deed en dat het hem enorm dwars zat. Voorzichtig schoof ze dichter naar hem toe waarna ze hem tegen zich aan trok. Ze sloeg haar armen strak om hem heen. Ze bleef daar minutenlang in stilte zitten terwijl ze hem vasthield in haar armen.
"I'm the one who should say sorry. I made this all about me again when it was about you. I hate seeing you like this." Ze drukte een kusje in zijn haren terwijl ze haar ogen sloot. "I don't know what happened to you on this day but I swear to god this is the last time that you feel like this on your birthday." Ze wreef met haar hand over zijn rug terwijl ze een pruillip trok. "Why didn't you tell me, I would have been fine with staying home or something. Now I feel like I pushed you and I feel bad." Ze keek voor zich uit terwijl ze haar lippen likte. "What can I do to take your mind off, tell me and i'll try anything to see that beautiful smile on your face again."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De opgebouwde barrière tussen hen ging teniet. Ze schoof naar hem toe, haar lichaam grensend aan de zijne waarop haar armen zijn middel vonden en hem omringden. Liefdevol bleef ze zo zitten, enkele minuten een omhelzing doorgezet die hem meer dan anders bemoediging overbracht. Het kon dan wel zijn herinneringen en stemgeluiden in zijn hoofd niet wegvagen, het bracht meer steun met zich mee dan ooit tevoren, makend dat hij de knuffel die ze hem gaf onbetwijfeld accepteerde. Hij omarmde haar traagzaam terug. Zijn gelaat enigszins begraven in de veiligheid van haar haar, een vage zweem van haar parfum kunnen waarnemen die rondom haar heerste. “It isn’t your fault. You have nothing to feel bad about.” Op een lage toon murmelde hij haar toe. “I would’ve been the same way when we had stayed in that room. Locking myself up in a building like I always did, hasn’t changed anything.” Het had hem mogelijk zelfs laten herleven wat zich in zijn jeugd afgespeeld had. Het bood hem een miniem gevoel van tevredenheid omdat hij zich dan veiliger voelde, wetende dat zijn vader en broer nog altijd hun ogen op scherp hadden staan als het ging om de zoektocht naar hem, maar het zou hem verder net zomin vooruit hebben geholpen.
”I’m sorry. You’re right, I should’ve told you earlier, but I just didn’t knew how to. I’ve never opened up about this type of stuff to anyone. I’m not used to.. talking, I guess.” Hij was nooit een prater geweest, waardoor het hem zwaar viel wanneer hij hiertoe gezet werd. Het was voor hem lastig uit te komen voor dat wat hem dwarszat; hij had nooit geleerd hoe het moest.
Zijn greep verzwakte, zijn armen terug aan zijn weerszijden laten belanden wanneer hij ze van haar af liet glijden. Zijn hoofd hief hij weer op. Hij wreef niet veel later wat lijzig door zijn ogen. Haar vraag was erg lief geweest, desondanks confronteerde het hem met zijn wijzes van omgaan met zijn frustraties. Hij neigde naar een fles whiskey en een pak sigaretten. Naar een nieuwe naald, een injectie met hetzelfde pompende gevoel van adrenaline in zijn aderen zoals hij deze van een maand geleden nog kende. Het was slecht en dit was een geweten die hij bezat, maar het haalde zijn hunkeringen niet weg. Hij beet peinzend op zijn lip. “Let’s just grab a coffee somewhere.”

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een zucht verliet haar lippen terwijl ze met haar hand over zijn rug wreef. "I know it's not my fault, but still... I want to cheer you up today since it is still your birthday. Let's break the bad cycle for you and make this the best birthday you've ever had." Ze gimlachte en bleef rustig over zijn rug wrijven terwijl ze weer naar de mensen staarde. Ze kwamen met tassen de winkels uit gelopen. Niet één of twee tassen, nee beide handen en armen hingen helemaal vol. Ze kochten vast cadeaus voor familie en vrienden en winkels speelde hier met hun kortingen slim op in. Ze kon haast niet geloven dat mensen uren voor dichte winkels lagen alleen om de eerste te zijn die spullen met korting kon kopen. Ze schudde haar hoofd bij de gedachte waarna ze zich weer op Raiden focuste.
"Look, I'm so proud of you for expressing your feelings with me. It feels nice that you trust me enough to tell all of this. You have changed over the past few weeks. Talking about your feelings isn't an easy thing, trust me I know.. So i'm really happy that you do talk about it to me now. I want to stand by your side at all times especially when you're not feeling good. I want to help en support you so just tell me when something is up. I'll always listen to you." Ze drukte een klein kusje op zijn hoofd waarna ze voelde dat hij zijn greep langzaam verzwakte en was in zijn ogen wreef. Ze vond het fijn dat hij eindelijk zijn gevoel naar haar toonde. Hij hoefde zich niet altijd groot te houden voor haar. Ze was blij dat hij haar genoeg vertrouwde om hier open over te zijn. Ze was enorm trots op zijn veranderingen, ze kon het niet vaak genoeg tegen hem zeggen.
Toen hij de koffie voorstelde kwam ze langzaam omhoog van de bank waarna ze zich kort uitrekte. Ze pakte zijn hand vast en verstrengelde hun vingers waarna ze richting de starbucks begon te lopen. Het was vreemd om in het openbaar affectie te tonen naar hem maar ze vond het fijn. Iedereen mocht zien dat hij bij haar hoorde, zo hoefde ze meiden ook geen vieze blikken meer te werpen mocht er verwarring voor hen ontstaan. Ze zou Raiden niet meer laten gaan, nooit meer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij betwijfelde of ze zijn malende gedachten afbreken kon. Het had hem inmiddels al uren dwarsgezeten, evenzeer elk ander jaar zowel met als zonder zijn vader, en de cirkel was naar zijn ervaring onmogelijk te verbreken. Hij bleef zitten met de gebeurtenissen van vroeger. Vele dingen had hij immers al geprobeerd in een poging zijn herinneringen tot stop te zetten en wel zonder succes; enkel alcohol, sigaretten en speed hadden zijn hoofd kunnen legen van zulke rond spokende momenten. En dus bleef hij zwijgzaam, voelden hoe ook haar armen hem verlieten voor een gevoel van leegte.
”I know you only want to help, I really do. But I just don’t know how to express anything like that. Can’t say if I ever will.” Wat ongemakkelijk beet hij op zijn lip, Haar goede bedoelingen waren de laatste maand doorgekomen en ze had zijn schaarse vermogen tot vertrouwen in werking gezet door haar steun, maar haar verlangen naar het utspreken van zijn frustrerende gevoelens op het gebied van zijn jeugd en al dat hem pijn opleverde, was een stap verder. Een tafereel waarvan hij niet wist of hij deze ooit volledig waarmaken kon. Het zat simpelweg niet in hem over dit soort dingen te praten, zelfs al had hij het graag gewild.
Zijn hand had ze zachtaardig vastgepakt, hun vingers verstrengeld in een intieme grip indien ze opgestaan was. Hijzelf volgde. De weg naar een koffiezaak was geen raadsel dat hem baten kon, haar blindelings aan haar zijde gevolgd door de grootse hal van het winkelcentrum. Zolang hij het maar proberen kon zich op iets anders te focussen en zijn peinzen te abandonneren, was er niks anders dat hem tot weifelingen brengen kon.
“I’m glad you stayed with me, you know.” Hij pakte haar hand ietwat beter vast. Zwak maar oprecht kwam een glimlach rond zijn lippen te staan, hoe miniem deze ook zijn mocht. “After that night you left him. Guess I needed that.” Het had hem erg lang geduurd tot hij haar wederom vertrouwde, maar langzamerhand begon hij weer te ervaren wat hij een half jaar geleden ook in haar bijzijn gevoeld had, namelijk veiligheid. Ze had hem in laten zien dat hij haar vertrouwen kon. Nog altijd ging het hem moeilijk af, desalniettemin had ze hem lichtelijk het tegendeel bewezen van dat waar hij altijd in had geloofd. Ze had hem uit een eenzaamheid gered waarvan hij nooit geweten had.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar blik kruiste zich weer met de zijne waarna ze zwak glimlachte “I needed you as much as you needed me, I can tell you that all over again but you saved me that night. If you slammed the door in my face that night and left me outside, I don’t think I would have been standing here.” Een sombere uitdrukking bleef achter op haar gelaat. Ze wist wel zeker dat ze hier zonder hem niet gestaan had. Ze wist niet eens hoe erg ze hem nodig had gehad totdat ze er nu op terug dacht. Zonder hem was ze achter gebleven op straat. De kans dat Brandon haar weer gevonden had was groot en hij had haar waarschijnlijk met zijn blote handen om het leven gebracht. Het was best rustig bij de starbucks, ze had drukker verwacht nu het winkelcentrum bepakt met wel honderden mensen leek te zijn. Ze waren vast en zeker te druk met shoppen om even een koffie pauze te houden.
Ze duwde de deur open en liep de zaak in waarna ze de deur openhield voor Raiden. Ze liep samen met hem naar de vitrines om te kijken wat er allemaal voor eten lag. Ze had nog niet ontbeten en ze kon wel wat eten in haar maag gebruiken. Ze keek op naar het meisje achter de kassa en glimlachte “Goodmorning, can I have a hot chocolate with whipped cream?.” Ze keek even bedenkelijk naar het eten waarna ze wees naar een wrap. “Can I also have this please?.” Ze keek naar Raiden en gaf een zacht kneepje in zijn hand zodat hij ook kon bestellen. Zulke momenten vond ze al genieten. Om lekker ergens met hem een koffie te drinken. Gewoon genieten van elkaar en alles om hen heen. Ze wilde gewoon veel tijd met hem door brengen en hoe meer tijd ze alleen met hem doorbracht hoe meer ze voor hem viel. Ze hoefde geen rekening te houden met anderen alleen met hem en dat vond ze alles behalve een last.
Toen ook Raiden wat besteld had gaf ze het meisje achter de kassa het geld “Keep the change” ze glimlachte en liep naar een tafeltje in het hoekje van het café waarna ze haar stoel naar achter schoof en plek nam op de stoel. “I don’t want to bring up your birthday that much but how old did you turn today?.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was vreemd voor hem zich te realiseren dat ze hem evenzeer nodig had gehad. Het beeld dat hij altijd al in bezit had gehad over haar gaande relatie met Brandon, bleek geheel anders van de werkelijkheid. Hij dacht dat hij haar bieden kon wat hijzelf niet had gekund. Dat de jongen meer in haar aanwakkerde dan hij veroorzaken kon en ze gelukkig was geweest. Haar aankloppen bij het pand was voor hem net zo verdicht geweest als haar verschijning zelf, bedolven onder tranen die gepaard met bloed langs haar wangen naar beneden hadden gerold. En doch had hij het destijds aangezien voor een actie van allesbehalve verlangen, maar eerder nood. Hij had nooit geweten dat ze meer steun bij hem vinden kon dan bij de jongen wiens hart ze die ochtend bij het motel veroverd leek te hebben.
Haar somberheid maakte dat hij besloot geen ander woord over het verleden in het gesprek te gooien, maar te blijven bij de stilte. Geen van hen kon het gebruiken verder in te gaan over onderwerpen die ze het liefst vergeten wilden. Hijzelf had al genoeg aan zijn hoofd en, met het aanzien van de veranderingen in haar gezichtsuitdrukking beleefde zij hetzelfde. Hij zweeg terwijl de weg zich doorzette naar de Starbucks. Een andere koffiezaak was er niet in de buurt geweest waar ze zomaar naar binnen stappen konden, althans, niet zonder nog honderden meters te moeten lopen en wellicht te moeten zoeken op de kaarten hangend aan de wanden van het winkelcentrum. Hij nam genoegen met het stereotype van Amerikanen en hun Starbucks koffie.
De tent zat vol. Vrije zitplaatsen waren door de drukte nergens te spotten, vele stoelen bezet geweest voor ze ook maar de kassa bereikt hadden. De rij daartegenover viel mee. Ze waren haast direct aan de beurt en het duurde niet al te lang voor ze konden bestellen, Mia's stem zacht horen galmen indien ze bestelde wat ze wilde, hem geduldig afwachtend achtergebleven tot ze de keuze gemaakt had. De kleine kneep in zijn hand seinde hem zijn aandacht te verleggen naar het menu; wederom had ze hem erop betrapt verloren te zijn in zijn eigen gedachten. Zoekende keek hij naar het menu. "I'll take an ice coffee." Het eten liet hij achterwege, nog geen honger gehad op dit moment om wat naar binnen te kunnen werken.
Nadat ze betaald had, zochten beide hun uitvlucht bij een van de vrijgekomen tafels. Zijn handen hadden de beker koffie sindsdien omklemd. De kou tot zich door laten dringen wanneer hij voor zich uit keek en, dan wel wat wakker geschud opkeek zodra ze hem een vraag stelde. Eentje die hij ondanks zijn verachting voor zijn verjaardag beantwoordde, al kon hij zich er niet van weerhouden zijn tanden voor enkele seconden in zijn lip te laten zinken. "Twenty." Hij was tenslotte een jaar ouder dan dat zij was.
"I think we have to go back to the Dungeon today," begon hij uit het niets wat twijfelend. "I've been out of the game too much this month. If I stay away any longer, they're gonna notice something's up." Hij zou in grote problemen komen wanneer de vader van Brandon vernomen had van zijn afwezigheid, dat was iets wat zeker was.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een glimlach sierde haar lippen bij het horen van zijn leeftijd. "You're still a little baby." Ze greens en pakte ook haar warme mok tussen haar handen. "It's fine, I'm the biggest baby." Ze was de jongste van de twee maar toch vond ze dat zowel hij als zijzelf zich ouder gedroegen van ze waren. Dit kwam misschien ook door alles wat ze meegemaakt hadden en hoe zij hun eigen heft in handen moesten nemen op straat en dan vooral Raiden. Ze keek toen al naar hem op en dat is gaande weg alleen maar meer geworden en nu is dat nog steeds. "I admire your strength you know that, you never give up and that's really special about you." Ze legde haar hand kort op zijn arm en gaf er een klein kneepje in waarna ze zijn arm weer los liet en haar wrap in haar handen pakte. Ze opende het doorzichtige folie en nam een grote hap waarna ze begon te eten. Het was heerlijk en ze was blij dat ze eindelijk kon ontbijten.
Na een paar happen van haar wrap te hebben genomen keek ze naar hem toen hij over de dungeon begon. "I understand, if you get me back to our room then i'll just go and read some. I'll wait for you to come home, I won't sleep without you." Ze vond het prima als hij wegwilde maar ze wilde liever niet met hem meen aar de Dungeon. Het bracht nare herinneringen bij haar terug. Ze respecteerde zijn keuze hier zeker in aangezien dat zijn tweede thuis was. Ze vond het alleen minder prettig dat Sterling er misschien zou zijn. "Is Sterling going to be there... I might.. Join you." Ze wilde echt niet gaan maar ze wilde Sterling niet met Raiden in een ruimte laten gewoon omdat ze haar niet vertrouwde. "Maybe I can cheer you on if you have to box a little." Ze greens en stond op waarna ze naar hem keek. "Wait a second, I have to do something." Ze liep terug naar de kassa en leunde erover heen om dichter naar het meisje toe te bewegen. "Do you have a cupcake for me, chocolate?" Ze zag het meisje knikken waarna ze het ging pakken uit de vitrine. "It's his birthday and I want to give him a little something." Ze zag het meisje achter de kassa glimlachen waarna ze het geld gaf en het cakeje aanpakte. "You and your boyfriend are so adorable, tell him a happy birthday from me." Ze bloosde lichtjes en knikte waarna ze terug liep naar de tafel met het cakeje achter haar rug.
Na enkele stappen stond ze voor zijn gezicht. Ze boog naar hem toe en drukte een kus op zijn lippen. "You might hate me for this but happy birthday baby." Ze gaf hem nog een laatste kusje waarna ze het cakeje tevoorschijn toverde en deze voor hem neerzette. Ze liep weer naar haar stoel en nam weer plek. "I just had to give you a little something."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I guess you are, little one." Hij hief kortzichtig zijn schouders op. Ze kon vertellen wat ze wilde, maar hij was en bleef ouder dan haar. Hoe dan ook deed het er weinig toe. Ze was volwassen, in zijn opzicht dan toch, en daarnaast gedroeg geen van hen zich naar een puber of een student. Beide hadden ze er te veel voor meegemaakt en te veel voor zichzelf te moeten zorgen, om dit gedrag nog te kunnen veroorloven. In zijn geval en mogelijk ook de hare had dat zelfs de dood betekend. In gedachten verloren staarde hij naar het tafelblad, de beker met koffie uit zijn greep laten verdwijnen door zijn handen bij het koude materiaal weg te nemen. Waarom ze hem bewonderde was hetgeen waar hij zich niet van afzetten kon. Wat voor kracht vormde het waar ze zo tegen op keek? Dat waarmee hij zich op verdovende middelen had gestort? Die waarmee hij zichzelf in de prize fights terecht heeft laten komen, enkel en alleen omdat hij niet wist hoe hij anders overleven moest dan zijn vechtgewoontes van het leger voor inkomen te gebruiken? Het was geen kracht, althans, niet voor hem. Met weerzin gaf hij een wat stugge glimlach weer. "I appreciate it," verwoordde hij. "But we both know that ain't true." Haar hand deed hem opkijken, liggend op zijn arm waar hij zijn blik naartoe stuurde. De bemoediging was lief bedoeld zowel in woord als in daad, maar elk ander die hem kende wist dat het slechts een leugen vormde. Het was geen sterkte die ze waar had genomen maar zwakte.
Hij dronk iets van zijn koffie, haar wederom aangekeken bij het horen van haar stem. "I'm not sure if we can book the room for anot-" De onderbreking liet hem wat verbaasd zijn uitspraak stoppen. Niet alleen vertelde ze het compleet tegenovergestelde van dat wat ze hem net verduidelijken wilde; het kwam compleet uit het niets dat ze Sterling in het gesprek omhoog bracht, terwijl dit niks met haar te maken had. "So now you don't trust me around her anymore? What's that supposed to mean?" Hij fronste onbegrijpelijk. "I get that you and her ain't getting along. But I can take care of myself?"
Hij wilde haar meer vertellen en de boodschap helder krijgen dat hij geen plannen had met Sterling. Overbrengen dat hij haar buurt niet langer opzocht, wetende dat ze drugs in bezit had waar hij al wekenlang naar verlangde sinds zijn rehab, maar hiervoor was de mogelijkheid verdwenen. Ze keerde zich van hem af, liep weg naar de balie en liet haar plek leeg achter, daar waar hij met een zucht zijn ogen liet.
Lang duurde het gelukkig niet vooraleer ze zich weer bij hem liet zien, dit keer een kus drukkend op zijn lippen, haar handen rustend achter haar rug. Verstomd keek hij toe hoe ze een cupcake voor hem neerzette. "You're right, I do hate you for this." Hij glimlachte, zijn reactie volledig tegengegaan met enigszins vrolijkheid dat zich op zijn gelaat toonde. "Thank you." Het was lief dat ze hem probeerde te verrassen. Hoewel hij nog altijd een haatdragend gevoel richting zijn verjaardag had, kon hij het waarderen dat ze haar best deed de dag beter te maken.
Echter kon hij zijn hoofd niet van net afhalen. Indien hij een stukje van de cake afbrak en deze traag naar zijn mond bracht, bleef hij weifelen over haar bedoelingen van de afstand tussen hem en Sterling. Waar kwam dit ineens vandaan?
"Why is it that you don't want me near Sterling, or insist to be there when she's in the building?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld