Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi

Ik keek verbaasd naar Féline toen ik hoorde over een feest. "Een feest. Daar heb ik niet van gehoord. Ik weet wel hoe we in het bos komen." zei ik tegen Féline. Ik liep naar buiten en zag dezelfde man zitten die er vanmiddag stond. Ik liep er heen en maakte een gebaar naar Féline dat ze me moest volgen. Ik keek even naar de man maar hij was aan het slapen. "Dit blijkt onze geluks dag te zijn." Fluisterde ik tegen Féline. Ik rende snel maar zacht langs hem. Ik zag dat Féline al een stukje verder stond. Ik had kunnen verwachten dat ze zichzelf daar naartoe ging poefen. We liepen steeds verder het bos in. Na zo ongeveer 10 minuten gelopen te hebben zag ik een klein lichtje. Ik tikte Féline op haar schouder zodat ze het ook zag. Maar voor ik het wist was ze al weg gepoeft. Ach daar kon ik wel aan wennen. Ik liep richting het lichtje toe. Het was al best druk. Ik liep rustig naar de mensen toe. Jep Féline was ik kwijt. Ik liep naar het drinken toe en pakte een beker drinken. Vergeleken met de feesten bij ons in het dorp. Was hier veel te weinig geweld. Maar oke daar konden we wel mee leven. Ik liep door de drukte en ging op een boomstam liggen. Ik staarde naar de lucht. Ik hoorde iemand spinnen achter me. Ik keek achter en ik zag Féline in een boom liggen. Ze sprong al snel de boom weer uit om de menigte in te rennen. Ik staarde naar mijn laarsjes. Ik zag dat de meeste mensen aan het dansen waren. Maar, helaas kon ik niet dansen. Ik stond op en liep naar de mensen. Er stond een jongen op mijn voet. Maar ik negeerde het.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Wat deed ik bij hun kamer? Snel, Kay. Verzin iets! 'Oh, ik liep gewoon door de gang. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar deze school en jullie deur stond open, dus ik keek naar binnen. Volgende keer iets minder opvallend doen, denk ik'. Stom, Kay. Dit gelooft hij nooit.
Ze wist niet of Milan wel gehoord had van wat ze gezegd had, want hij leek meer ergens anders interesse in te hebben, dan wat ze bij de kamer deed en het liet haar een beetje ongemakkelijk voelen.
Maar voordat ze daarop wat kon zeggen, stelde Milan al voor om ergens anders heen te gaan, want anders moesten ze misschien wel helpen om de eetzaal mee op te ruimen. Ze had daar dus dan ook echt geen zin in en zeker niet omdat ze de hele chaos niet eens veroorzaakt had.
Ze volgde Milan en hij leek richting de kamers te gaan. 'Ehm, Milan? Waar was je daarnet zo aandachtig naar aan het kijken?' vroeg ze 'je leek ergens anders meer in geïnteresseerd te zijn, dan in mijn reden over wat ik bij jullie kamer deed'.
Vraag niet naar het symbool. Vraag niet naar het symbool. Vraag NIET naar het symbool. Oh Kay, maak het jezelf nou niet zo moeilijk.
Hoewel ze had leren omgaan met wat andere mensen van haar vader vinden, was ze nog altijd bang over wat mensen van haar gaan denken als ze wisten wie haar vader was. Die gedachte bleef nou eenmaal rondspoken en op dit moment zou ze zeker niet willen dat Milan het te weten zou komen. Wat als hij het aan de rest van de school zou vertellen? Wat zou er dan gaan gebeuren?

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline

Samen met Gabi loop ik naar buiten het bos in. Gabi tikt mij op mijn schouder en wijst een klein lichtje aan. Aangezien ze mijn gepoeff niet zo heel erg blijkt te vinden, poeff ik mezelf naar het lichtje, maar ik beland midden in een drukte. Miauw! Het was niet mijn bedoeling om op iemands tenen te belanden! Ik moet nog een beetje opletten denk ik… Ik kijk om me heen en zie dat ik gelukkig niemand pijn heb gedaan. Zoekend naar een boom loop ik als een kip zonder kop een beetje te zoeken. Bingo! Ik klim in een grote boom en lig op een grote tak. Gewoon even de kat uit de boom kijken. Ik kijk omlaag en zie dat Gabi tegen de boom aan is gaan staan en ik begin te spinnen. Ze kijkt omhoog en lacht. ''Kiekeboe!'' zeg ik grinnikend. Ik spring uit de boom en ik ga eens op zoek naar Rafa. Mijn ogen vallen op de zijkant van de openvlakte, waar hij een beetje staat toe te kijken hoe het feest volstroomt met mensen. Ik zet mijn grote lach weer op en ik beland precies naast hem. ‘’Miauw’’ zeg ik. En wanneer hij naar links kijkt poeff ik zelf naar zijn rechterzijde. ‘’Purr…'' spin ik. En poeff mezelf weer naar zijn linkerzijde als hij naar rechts kijkt. ‘’Hihi, sorry. Als je het niet erg vind ben ik er deze avond ook bij om nog wat meer lol te trappen. Gabi is er ook, maar die is even aan het genieten van haar drinken.’’ Zeg ik met een grote lach en twinkelende oogje tegen hem.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het smoesje dat de jongedame genaamd Kayla naast hem gebruikte, geloofde Milan niet. Als ze gewoon nieuwsgierig was, hoefde ze toch niet weg te rennen? Logisch dat iedereen nieuwsgierig is naar de andere leerlingen. Ze waren nu tenslotte een soort van huisgenoten. Ze zouden vierentwintig uur op elkaars lippen zitten, waar Milan dankzij zijn krachten niet bepaald blij mee was, en dus was het logisch dat je wilde weten met wie je te maken had. Toch besloot Milan er niet verder over te vragen. Hij had tenslotte al te veel gevraagd over het privéleven van deze jongedame en knikte daarom maar beleefd, alsof hij het geloofde. Het meisje leek ook best ongemakkelijk te zijn, toen Milan haar die vraag stelde en hij wilde haar ongemak liever niet erger maken, aangezien ze elkaar nog vaak zouden treffen in de gangen, lessen en de eetzaal.
Even zat Milan ervan te balen, toen hij merkte dat het meisje zijn dromerigheid was opgevallen. Zijn moeder had hem meteen een ijs spegel toegeworpen, maar gelukkig kon deze jongedame dat zo te zien niet. Milan hoopte het tenminste, zou zij ook geboren zijn tijdens de winterzonnewende? Vast niet, dan had ze waarschijnlijk niet om zijn teken en handschoenen gevraagd.
Terwijl ze aan het lopen waren, sprak Kayla zijn naam uit en keek Milan haar kalm aan, terwijl ze vroeg waar hij zo naar zat te staren. “Ik zat het symbool van je ouder te bestuderen, hij komt mij namelijk vaag bekend voor. Ik denk dat ik hem eerder heb gezien, mag ik vragen wie jou ouder is?” vroeg Milan kalm en keek Kayla vriendelijk aan. Nu ze het vroeg, kon hij het ook wel vragen. Maar sommigen beschouwden hun ouders als een onderwerp, waar beter niet over gesproken kon worden. Ze schaamden zich voor hun ouders. Zeker de schurken kinderen, om meerdere redenen. Sommige schurken kinderen schaamden zich voor het feit dat hun ouder zo gemakkelijk verslagen werd, terwijl andere schurken kinderen zich voor de daden van hun ouders schaamden. Al met al waren veel kinderen zich aan het schamen, zoals je wel merkte. Juist diegene die zich schaamden voor het makkelijke verslaan van hun ouders, waren het gevaarlijkste in de schurkenwereld. Ze wilden wraak nemen op helden kinderen, zoals hij. Toch waren niet alleen schurken kinderen diegenen die zich schaamden. Helden hadden ook zeker zo hun minpunten. Zelf schaamde Milan zich er bijvoorbeeld voor dat zijn moeder wegrende toen ze gekroond werd en het kasteel onder ijs zette. Zijn tante wilde haar graag helpen, maar ze accepteerde geen hulp. Ze dacht dat ze beter af was alleen, in ballingschap. Toch was niemand daar beter af. Het volk niet, dat tot een eeuwige winter door zijn moeder werd vervloekt, maar ook zijzelf was er niet beter van geworden. Zelfs voor ze gevangen werd genomen door Hans en de andere soldaten. Ze bleef altijd moeite houden met haar krachten, tot zijn tante Anna zich voor zijn moeder had opgeofferd.
De wereld van helden en schurken bestond uit schaamte en schande, maar dat zou niet veel uit maken. Hoewel niemand het zag, waren helden en schurken eigenlijk gelijkwaardig aan elkaar. Beide hadden ze doelen, sommige doelen konden waarheid worden, andere doelen niet. Beide hadden ze hun schande waar ze zich voor schaamden. Beide hadden ze hun voordelen en nadelen en beide hadden ze zo hun meningen en zouden ze alles doen voor wat zij dachten dat goed was. In het geval van de schurken, goed voor zichzelf, in het geval van de helden, goed voor anderen.
Lang bleef Milan echter niet in deze gedachten, hij mocht echt niet meer wegdromen. Het was gewoonweg onbeleefd, zeker nu hij op een antwoord van de jonge dame wachtte. Sinds Milan de vraag had gesteld, had Kayla zich wat stil gehouden en daarom keek Milan haar even aan en bleef stil staan. “Hey, gaat het wel?” vroeg Milan dan ook een beetje ongerust.
Zoals hij naar haar zat te kijken, kwam het gezicht van Kayla hem bekend voor, alsof hij het eerder had gezien. In zijn herinneringen leek het echter meer geschilderd, maar hij kon zich niet zo snel voor de geest halen waar hij deze jongedame had gezien. In de zaal der schilderijen? Die kans was klein, de schilderijen die daar hingen waren gewoon niet zo. De meesten waren schilderijen van zijn familieleden, zowel de levenden als de overledenen. Kayla was geen familie van Milan, dus wat zou ze in de zaal vol schilderijen moeten?

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ze wist nog niet precies wat ze van Milan moest denken. Hij ziet er echt uit als een prins, maar uiterlijk zegt ook niet alles. Maar dat hij een heldenkind is dat staat vast, want anders was ze hem wel tegengekomen op de schurkenschool.
Milan knikte wel toen Kayla de reden vertelde over het staren in de kamer, maar of hij haar geloofde was een tweede.
Kayla dacht even terug aan wat Milan over het symbool gezegd had. Dat zijn moeder geboren was met de winterzonnewende, net als Kayla's moeder. Dit kan niets anders dan raar toeval zijn, toch? Zulke dingen gebeuren wel vaker.
Ze mist haar moeder wel. Al jaren had ze haar niet gezien en het contact ging alleen via brieven. Elsa was altijd benieuwd naar hoe het met Kayla ging en zij gaf daar weer haar antwoord op. Maar langskomen kon niet. Van beiden kanten niet. Zou Elsa naar haar gekomen zijn, dan was tante Anna daar wel op tegen en als Kayla naar haar moeder wilde gaan, dan kreeg ze wel een hele preek van haar vader over waarom ze niet mocht gaan. Ergens was dat wel te begrijpen, want hoewel Elsa het haar vader vergeven had voor wat hij had gedaan en met hem getrouwd was, leerde ze in de tussentijd een andere man kennen en had ze Hans vaarwel gezegd. Tenminste, dat is hoe Hans het aan Kayla had verteld. Uit die ene brief die Kayla thuis in haar kast had liggen, kon ze ook weinig. Die informatie bevestigde wat Hans altijd gezegd had, maar ze had graag de informatie van haar moeder zelf willen horen en niet via een brief.
Met de vraag waar Milan naar zat te staren, had ze dat antwoord liever niet willen weten.
Goed gedaan, Kay. Dit was dus absoluut niet de bedoeling. Hoe ga je jezelf hier nu weer uit redden?
Omdat ze geen antwoord wist te bedenken, bleef Kayla stil. Dat was Milan niet onopgemerkt gebleven, want het duurde niet lang of hij vroeg al of het wel met Kayla ging.
Een beetje afwezig antwoordde ze 'eh, ja hoor. Het gaat wel. Ik ehm..mijn vader..' even slikte ze. 'Laten we het erop houden dat ik niet trots ben op wat mijn vader gedaan heeft. Als hij zijn plan had door kunnen zetten, dan zou ik hier misschien niet eens gestaan hebben. Neemt niet weg dat hij ervan geleerd heeft en nu ook veranderd is en ik onwijs veel van hem houd, maar waarschijnlijk zal niemand dat geloven..' Kayla moest moeite doen om haar tranen te kunnen bedwingen en probeerde dat ook voor Milan te verbergen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan merkte dat Kayla zich erg ongemakkelijk begon te voelen in hun gesprek. Meestal was dit het teken dat Milan zich gedeist moest houden, een ander onderwerp moest aansnijden. Toch had iedereen hier een verleden, die niet altijd even prettig was. Zelfs de helden kinderen hadden soms geen prettig verleden tenslotte. Zelf schaamde hij zich heel erg voor zijn tante haar snelle verliefdheid en het feit dat zijn moeder Hans bijna direct toen hij terugkeerde een tweede kans gaf, terwijl ze zo streng was tegen zijn tante Anna. Zeker het feit dat ze direct trouwde met prins Hans. Heus, Hans had ook wel zijn goede kanten, al was het jaren terug dat hij hem en zijn zus had gezien, maar eerst zo streng zijn tegen zijn tante Anna, haar ijsgeheim onthullen en alles van woede, en vervolgens zelf met hem trouwen, terwijl ze hem nog niet eens goed kende? Wist in welke opzichten hij was veranderd? Dat vond Milan gewoon niet kunnen.
Toch was dat niet waar zijn gedachten heen gingen, de stilte van Kayla daarin tegen wel. Hij vroeg zch af waarom ze zo stil was, tot ze na redelijk lange tijd begon te spreken. "Je hoeft je niet voor hem te schamen, mijn familie is niet bepaald veroordelend. Soms is mijn familie zelfs een beetje te vrijgevig." sprak Milan met een zwakke glimlach. "Wat heeft je vader dan gedaan?" vroeg Milan vervolgens. Hij vroeg zich af, waarom Kayla hier niet had gezeten, als haar vader zijn plan was gelukt. Als hij had doorgezet, maar wat heeft hij dan gedaan? "Wat moest je vader doorzetten?" vroeg Milan beleefd. Het was niet echt een dwingende vraag, maar toch wel zo van: je kunt je hart bij mij luchten. Ik wil het graag weten en zal je niet veroordelen. Iedereen verdient een tweede kans. Een kans die zijn moeder jaren geleden aan haar ergste vijand had gegeven.
"Ga je trouwens vanavond ook naar het feestje van Rafa?" vroeg Milan en keek Kayla aan. Aan de ene kant hoopte hij van wel. Hij moest echt opschieten, het feest was waarschijnlijk al begonnen en hij zat onder het eten. Hij had beter niet in de eetzaal kunnen blijven. Waarom had hij de kracht van het ijs, in plaats van de kracht om altijd schoon te blijven? Dat was zoveel handiger. Een soort onzichtbaar schild dat hem beschermde tegen vuil. Ook veel veiliger waarschijnlijk.
Hoe langer Milan met deze jongedame sprak, hoe nieuwsgieriger hij was naar haar ouders. Wie zouden haar vader en moeder zijn? Natuurlijk wilden alle schurken kinderen graag dat hun ouders hun plannen hadden doorgezet en hadden gewonnen van de helden, dat was logisch. Maar waarom sprak ze dan zo? Er klonk geen haat door haar stem, zoals je zou verwachten van een schurken kind dat tegen een held sprak. De meesten waren hem liever kwijt dan rijk hoogst waarschijnlijk. Er waren vast ook wel normale schurken, maar de meesten niet. Zeker niet zo aan het begin van het schooljaar. Misschien aan het einde van het schooljaar, wanneer de schurken de helden kant hadden geproefd, maar het kon ook dat de helden ervoor kozen om een schurk te worden. Milan zelf zou er niet eens aan willen denken om een schurk te worden. Hij was tevreden met hoe het was. Dat hij een held was, al zou hij waarschijnlijk een goede schurk zijn, zo met zijn krachten. Zodra hij ze natuurlijk zou beheersen, hoewel het ook vast wel kon zonder beheersing. Chaos creëren, daar waren zijn krachten erg goed in.
Toen ze aankwamen bij de kamers, ging Milan tegen zijn deurpost leunen en keek Kayla aan. Hij wilde haar nog niet alleen laten, maar had ook geen zin om verder te lopen, dan zijn kamer en vervolgens terug te moeten lopen. Nee bedankt. Heus, Milan was niet lui. Toch was hij wel liever lui dan moe, in dit soort situaties.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Meeluisteren was niet moeilijk, waarschijnlijk hadden ze in de kamer naast haar zelfs Félines stem kunnen horen. Daarbij Kumeza was al op de hoogte van dit feestje en natuurlijk zou ze van de partij zijn. Ze trok een satijnen jurk aan met een hoge hals in dezelfde paarse tint als haar ogen. Ze trok zwart, witte hakjes aan, nam een kleine tas mee gemaakt van krokodillenleer en om het af te maken stak ze oorbellen met veertjes aan in haar oren. Het duurde een tijdje voor ze het desbetreffende schilderij had gevonden dat haar naar buiten kon leiden. De geruchten waren immers niet duidelijk geweest over in welke gang het precies hing. Gelukkig was ze op haar zoektocht geen leraren tegen gekomen. Haar schoenen waren niet bepaald geschikt voor de zachte ondergrond, maar ze had wel voor hetere vuren gestaan dan het overeind blijven op hakken.
Ze was als één van de eersten op het feest en stelde zich nonchalant op naast een klein tafeltje waarop alle drank stond. Er waren flessen wijn, maar ook grote schalen met punch en andere kleurrijke cocktails. Uit haar handtas haalde ze een klein rond flesje, met daarin een doorzichtige vloeistof tevoorschijn. Ze lette goed op of niemand keek en kieperde toen 'per ongeluk' de inhoud in de drank. "Wat onhandig van me." fluisterde ze stilletjes tegen zichzelf en wandelde daarna de dansvloer op. Er stond de mensen die van deze punch dronken, nog een zeer leuke verassing te wachten de volgende ochtend.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Gelukkig had Milan niet gemerkt dat Kayla op het punt stond om te huilen. Maar goed ook, want anders zou het nog een lange avond geweest zijn. Echter voelde ze zich niet op haar gemak. De vragen werden steeds persoonlijker en het was maar de vraag of ze niet te dichtbij kwamen.
Vaak genoeg was het al gebeurd dat mensen te dichtbij kwamen met persoonlijke dingetjes en Kayla op haar beurt haar krachten niet kon beheersen. Een aantal keer was het zelfs zo erg misgegaan dat mensen er brandwonden aan overhielden.
Ze was geboren zonder krachten, maar vervloekt met de kracht van vuur. Dat is het enige dat Hans haar had verteld, toen ze er eens naar gevraagd had. Ze wist dat het moeilijk lag, dus doorvragen deed ze nooit, maar ze had graag gewild dat die vloek er nooit geweest was en op dit moment hoopte ze dat Milan niet te dichtbij zou gaan komen, hoewel hij er nu niet ver van af zat. Beheers jezelf Kay. Laat het niet weer gebeuren.
'Het is niet het ergste wat mijn vader gedaan heeft, zoals iemand vermoorden of laten verongelukken. Maar de manier waarop hij de dingen gedaan heeft, dat is niet iets om trots op te zijn..'
Voor haar eigen veiligheid gaf ze nog niet veel weg over de daden van Hans. Milan zag er dan wel betrouwbaar uit, maar ze vertrouwde hem nog niet goed genoeg om het hele verhaal te vertellen en de zekerheid te hebben dat hij het niet door zou vertellen.
Kort erna vroeg Milan of Kayla naar het feest van Rafa kwam. Toen ze eerst van het feest hoorde, twijfelde ze wel. Nu ze er opnieuw over nadacht, vond ze het geen verkeerd plan. Daar komt nog bij dat ze amper vrienden gemaakt had sinds haar aankomst hier en zo'n feest was natuurlijk een perfecte plek. Ze hoopte ook dat ze Féline daar zou zien en vriendinnen kon worden met haar.
"Ik denk dat ik wel kom en jij?" antwoordde ze. Ze waren bijna bij de kamers aangekomen, maar Kayla bleef nieuwsgierig naar Milan. Wie is hij precies? Wie zijn zijn ouders? Kayla herinnerde zich dat hij iets zei over de vrijgevigheid van zijn familie. "Je zei dat je familie soms iets te vrijgevig is. Wat bedoel je daar precies mee?". Door van onderwerp te wisselen, hoopte ze dat de vragen naar haar toe even kon laten rusten.
Bij de kamers aangekomen, ging Milan tegen zijn eigen deurpost leunen. Wat wilde dat zeggen? Was ze hem misschien tot last? Of was hij gewoon moe?
Onzeker over het moment zei Kayla "Sorry, ik wil je niet tot last zijn.." en ze liet haar hoofd een beetje naar beneden zakken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan moest toegeven dat Kayla voor een schurk erg wijs was. De meeste dingen die schurken deden, waren niet om trots op te zijn, ondanks dat hun kinderen daar heel anders over dachten. Heus, helden zoals zijn moeder en tante hadden ook hun momenten, waar je niet trots op kon zijn. Zijn moeder bijvoorbeeld, door te liegen tegen zijn tante Anna en zichzelf af te zonderen. Ze kon zo nooit leren haar krachten te gebruiken. Zijn tante? Door zo wanhopig te worden in de jaren dat ze opgesloten zat en direct op de eerste jongen die ze ontmoette verliefd te worden. Het waren gewoon grote nadelen, waar Milan echt niet trots op was.
“ Iedereen maakt fouten, zolang je je fouten maar herkent is het niets om je voor te schamen” zei ik tegen Kayla en glimlachte zwak toen ze doorvroeg over het feestje. Volgens mij was ze best blij dat er een ander onderwerp werd aangesneden.
“Iemand moet er voor zorgen dat het een cool feestje wordt” knipoogde Milan naar Kayla en liet een klein sneeuwvlokje op zijn hand zweven, zoals toen zijn moeder Elsa op de vlucht was naar de bergen en begon te zingen. Echter liet hij het sneeuwvlokje meteen weer verdwijnen, aangezien hij zichzelf er niet mee vertrouwde en hij ook geen krachten mocht gebruiken op deze school. Daarbij, zolang hij die ketting droeg, was het veel moeilijker om zijn krachten te gebruiken. De ketting blokkeerde gewoon een groot deel. Alleen als hij kwaad of bang was, was het nog voor hem makkelijk om zijn krachten te gebruiken, aangezien zijn krachten dan nog sterker werden. Ze waren namelijk verbonden met zijn humeur.
“Daarbij is Rafa ook mijn kamergenoot, het is wel netjes om even mijn gezicht te laten zien als hij een feestje organiseert” sprak Milan vervolgens, ondanks dat een feestje en het bijwonen van feestjes tegen de regels was. Enkel de feestjes van de school mochten bijgewoond worden. Van het personeel. Hij hoopte maar dat hij niet betrapt werd, als hij op weg ging naar het feestje. Dat stiekeme gedoe tijdens het voedselgevecht was eigenlijk al veel te ver gegaan. Volgens zijn boekje tenminste. Hij had zich meteen terug moeten trekken. Naar zijn kamer moeten gaan en daar moeten blijven tot het ontbijt. Desnoods zou hij alvast huiswerk maken ofzo, zoals een brave jongen zou doen. Hij wilde echter niet steeds braaf zijn. Dat vond hij zo saai. Af en toe wat speelsheid en ondeugendheid kon wel, in zijn ogen. Al was het volgens zijn moeder ten strengste verboden. Hij was het gezicht van zijn koninkrijk. De vertegenwoordiger. Als prins straalde hij uit hoe het koninkrijk was. Als hij zich kinderlijk gedroeg, zou men denken dat de rest van het volk ook zo was en dat zou ten koste kunnen gaan van de handel die zijn volk deed en andere dingen, zoals bijvoorbeeld hulp in een oorlog. Het leger van Arendelle was natuurlijk erg sterk, zoals je zou verwachten. Zeker als zijn moeder en hij mee zouden vechten, maar toch. Hij mocht eigenlijk niet meevechten en zijn moeder kon niet, als koningin. Daarbij zou er altijd een grotere macht kunnen komen. Je had dan ook bondgenoten nodig om te overleven in de strijd. Een bondgenoot van Arendelle was natuurlijk het koninkrijk Corona. Het koninkrijk van prinses Rapunzel. Prinses Rapunzel en prins Eugene kwamen dan ook naar de kroning van zijn moeder, en kwamen vaker naar het kasteel voor zakelijke gesprekken met zijn moeder. Ook de ouders van Rapunzel kwamen regelmatig, aangezien zij nog de huidige heersers van Corona waren.
Daar kwam de vraag… De vraag waar Milan al bang voor was. Hij had zich zonet versproken. Versproken over het feit dat zijn familie erg vergevingsgezind was. Zeker zijn moeder was dat, zijn tante nog niet eens. Hij had zijn mond moeten houden, maar wilde haar kalmeren. Laten merken dat ze hem alles kon zeggen. Toch moest hij hier antwoord op geven. Hij had Kayla al genoeg gevraagd. Echter, had Kayla ook steeds heel onduidelijk geantwoord. Daarom besloot Milan dat ook te doen.
“Naja, mijn familie gelooft gewoon dat iedereen een tweede kans verdient” sprak Milan dan ook als antwoord op de vraag van het meisje. Zo zei hij niet dat zijn moeder ooit getrouwd was met haar grootste vijand. Dat ze Hans de titel als koning had geschonken, wat altijd zijn droom was. Toch sprak hij de waarheid. Zijn moeder Elsa gaf Hans een kans.
Toen Kayla vroeg of ze Milan tot last was, schudde Milan snel zijn hoofd. “natuurlijk ben je niet tot last. Doe niet zo gek. Dit is alleen mijn kamer en ik heb zo geen zin om terug te lopen” grinnikte Milan, licht blozend. “Daarbij is jou kamer aan de andere kant van de gang toch?” vroeg Milan. Dat was de richting waar hij haar heen zag rennen, toen ze door de deur van zijn kamer zat te gluren. Daarbij moest hij zich straks klaar maken voor het feestje.
_____________________________________

(lol hans, kans XD)

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Nergens voor te schamen? Ik denk dat je wel van gedachten zal veranderen wanneer je het verhaal hoort, Milan.
Nu was nog niet het juiste moment om het open te gaan gooien. Kayla voelde zich nog altijd ongemakkelijk en nog steeds vertrouwde ze Milan nog niet goed genoeg. Ze was deels wel opgelucht dat ze erover praatte, al was het dan in raadsels, dus of Milan er veel van begreep, zou onwaarschijnlijk geweest zijn.
Ergens was Kayla ook wel blij dat Milan naar het feest ging. Zo kon ze hem daar ook nog in de gaten houden om te zien hoe hij was tijdens feesten. Misschien dat het haar beeld over hem kon doen veranderen.
'Een cool feestje. En diegene die daarvoor zorgt ben jij dan zeker?' grapte Kayla. 'Was je wel gegaan als Rafa het niet georganiseerd had?'
Ze zag dat hij een sneeuwvlokje op zijn hand liet zweven, maar al snel weer liet verdwijnen. 'De kracht van sneeuw en ijs. Dat vind ik één van de mooiste krachten die er bestaat'. Kayla loog niet. Als ze het voor het kiezen had, dan zou ze maar al te graag willen ruilen met Milan. De vloek had haar alleen maar ellende bezorgd. Hoewel ze had geleerd het te beheersen, lukte dat soms niet zo heel goed. Het vuur nam dan de controle over en schoot alle kanten uit. Van veel situaties had ze geen spijt, want die mensen hadden het gewoon verdiend. Maar dat ze haar vader had geraakt tijdens een ruzie, was iets dat ze zichzelf nooit zou vergeven en nog elke dag gaf ze zichzelf daar de schuld van. Hoewel Hans het probeerde te verbergen, wist Kayla dat het hem nog altijd pijn doet. Zo'n brandwond kon je niet opeens uitwissen natuurlijk.
'Die kracht zou ik zelf ook willen hebben in plaats van het vervloekte vuur'.
Versprak ze zich nou? Wat maakte het uit, want ze kon er zelf ook maar weinig over vertellen. Hans wilde er nooit wat over vertellen, omdat het volgens hem nogal gevoelig lag. Maar hoe langer ze de vraag ernaar had, hoe meer ze over de reden begon te twijfelen. Maar dat liet ze nooit merken. Ze besloot maar meteen uitleg te geven over haar krachten, voordat Milan daar weer vragen over zou stellen.
'Vuur. Een vernietigende kracht. Ik ben er niet mee geboren, maar vervloekt. Mijn vader wilde nooit vertellen door wie en waarom, omdat het volgens hem vrij gevoelig ligt'.
En meer vertelde ze er nog niet over. Dat zou later dan nog wel komen.
Op de vraag hoe vergevingsgezind zijn familie was, kreeg ze slechts te horen dat zijn familie vond dat iedereen een tweede kans verdiende. Daar was Kayla het niet geheel mee eens, maar dat hield ze voor zich.
'Ja, dat klopt. Nou ja, maar een paar deuren verder eigenlijk, haha'. Hij had gewoon geen zin om verder te lopen. Dat ze zich daar druk om maakte. 'Nou, eh, dan ga ik me maar klaarmaken voor het feest. Zie ik je daar?' vroeg ze en liep daarna naar haar kamer toe om zich om te kleden.
Ze vroeg zich wel steeds af wat Milan nu van haar vond. Zeker nu hij wist dat ze de kracht van het vuur bezat en ze kon enkel maar hopen dat het nooit zo ver zou gaan komen, als met haar vader.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rafaël hoopte met zijn feest een trend te zetten. En feest geven was leuk, maar naar dat van iemand anders gaan was nog leuker. Dan had hij geen enkele verantwoordelijkheid over de feestgangers en liep ook minder het risico te worden gestraft, moesten de leerkrachten achter zijn kleine geheime evenement komen. Hij stond aan de rand van de dansvloer met een glas rode wijn in zijn hand. Net nog had hij gedanst met de dochter van Ursula, de zeeheks, maar nu keek hij vrolijk toe op alle dansende leerlingen. Het was nog altijd overduidelijk dat er een sterke scheiding was tussen helden en schurken, maar wie weet naarmate de drank vloeide zou die op het einde van de avond toch even worden vergeten.
"Féline wat leuk dat je er bent." zei hij opgewekt toen ze links en rechts van hem verscheen. "Amuseer je zoveel je wilt, maar beperk de chaos een beetje voor vanavond. Ik ben een grote fan van je grapjes, maar geen liefhebber van eeuwig nablijven." Het lied dat net had gespeeld kwam tot een einde. Rafaël kende de noten van de daaropvolgende melodie meteen. Het was een lied dat de zigeuners elk feest speelden. Rafa kon hier niet bij blijven stilstaan.
"Zin om te dansen." Vroeg hij aan Féline en stak zijn hand naar haar uit. Rafaël had leren dansen van zijn moeder. Zijn bewegingen waren zwoel en sensueel. Een combinatie van heupgewieg, het werpen van verleidelijke blikken en enkele acrobatische kunsten.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Ik liep richting de schalen waar het drinken in zat. Ik pakte een schep uit 1 van de schalen, wat erin zat wist ik niet en het boeide me ook vrij weinig. In ons dorp hadden we vooral bier, bier en nog eens bier niet dat ik het erg vond om bier te drinken. Maar iets anders voor de verandering was ook wel eens leuk. Ik nam een slokje en kwam er achter dat het rode wijn was. Ik liep weer terug naar een rustigere plek, maar voordat ik er was botste er iemand tegen me aan. Nee he niet weer dacht ik. Het wijn viel op onze kleding zat onder de wijn. Zonder te weten wie het was had mijn hand zijn gezicht al geraakt. Voor er nog iets gezegd kon worden door hem was ik al weg. Ik ging voor het beekje zitten en begon aan het gras te plukken. Dat was het enige wat ik nu nog kon doen. Dansen kon niet, want dat heb ik nooit geleerd bij die lompe boeren waar ik heb "gewoond", plus mijn kleding zat vastgeplakt tegen mijn lichaam. Om nu weer drinken te gaan halen was ook geen goed plan, want er was een kans dat ik diegene waar ik tegen aan liep tegen te komen. Ik pakte mijn dolk en ging er met mijn vingers over heen. Ik stopte mijn dolk na een tijdje weer terug. Ik stond op en ging op zoek naar Féline om te vertellen dat ik me ging omkleden. Mijn natte kleding voelde koud aan. Toen ik Féline zag, zag ik haar bij Rafaël staan. Toen ze me even aan keek maakte ik een gebaar naar mijn kleding. Ze zag het en ik liep weg. Toen ik weer in het gebouw was liep ik door naar mijn kamer. Er zat niemand in de kamer, dus ik trok het jurkje uit en trok een extra lang shirt aan. Hij kwam tot mijn knieën. Ik sprong op mijn bed en trok de dekens over mijn benen. Ik hoorde mijn kamerdeur dicht gaan. Ik stond op om te kijken waarom hij dicht ging. Ik trok de deur zacht open en ik zag een leraar. Ik begon te grinniken Die zijn de lul was het laatste wat er in mijn hoofd door ging voordat ik in slaap viel.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

"Dankjewel, Ik zal er rekening meehouden." zeg ik lachend tegen Rafa wanneer hij mij complimenteert op mijn grapjes. Hij steekt zijn hand uit en vraagt of ik wil dansen. Shit shit shit, niet rood worden Félien! zeg ik in mijn hoofd. Maar ik ben blijkbaar net te laat, mijn wangen voelen net een gloeilamp. Vluchtig kijk ik even om me heen. Vanalles schiet nu door mijn hoofd. Wat is er met Ròmeo en Madelief? Wauw, het is hier zo mooi versierd... Omg, die bomen zijn geweldig om te beklimmen! Wacht, waar is Gabi? Denk ik als een afgeleid katje. Jammer dat Gabi niet in de buurt is, anders kon ik bij haar schuilen. Aan de andere kant van het feest zie ik dat Gabi gebaren maakt dat ze gaat omkleden. Ik geef een klein knikje en draai me terug naar Rafa, die nog steeds wacht op mijn antwoord. "Ehm... O o oké dan" zeg ik beetje stotterig en ik pak zijn hand. Een dans dan, maar daarna ga ik wel opzoek naar Gabi.

WIP?!

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Uit haar kast pakte Kayla een kort, blauw jurkje. Niet al te kort, maar ook niet al te lang. Gewoon perfect om er een feestje mee door te kunnen komen. Ze was wel benieuwd naar het feest.
Thuis sloeg ze die altijd over, omdat ze er geen zin in had en eigenlijk is Kayla geen feestbeest, maar ze vond wel dat ze op school niet kon achterblijven en straks een reputatie zou hebben dat ze saai was en niks deed.
Ze was klaar en liep door de gang. Even stond ze stil bij de kamer van Milan. Natuurlijk was de deur dicht en even twijfelde of ze aan de deur zou kloppen om te vragen of hij mee wilde gaan, zodat ze niet alleen hoefde te gaan. Echter bedacht ze zich en ze besloot om toch alleen naar het feest toe te gaan. Ze dacht dat het hem alleen maar een raar idee zou geven als ze zou kloppen en hem zou vragen of hij mee ging.
Ze volgde de aanwijzingen die ze tussendoor had opgevangen. Kayla wist dat het feest plaatsvond in het bos en dat ze een of ander pas moest volgen om er te komen. Maar dat was niet echt nodig, want ze kon de muziek al een beetje horen.
Bij het feest aangekomen, zag ze dat het toch wel een gezellige boel was. Milan zag ze nog niet, maar daarvoor was ze hier nu niet.
Kayla zocht naar Féline. Hoe moeilijk kon het vinden van een kattenmeisje nu zijn? Ze keek rond en ze zag Gabi naar iemand aanwijzingen geven. Blijkbaar ging ze zich omkleden, want haar kleding zag er nat uit. Kayla moest er wel een beetje om lachen. Hopelijk heb je dat verdiend, Gabi.
Niet veel later zag ze Féline bij Rafa staan. Volgens mij is daar wat aan de gang. Wat schattig.
Kayla liep in de richting van Rafa en Féline en hopelijk kon ze zo de stap zetten om nieuwe vrienden te maken.

Account verwijderd

schreef:
Langzaam sjokt hij door het bos heen. Dit soort feestjes zijn niks voor hem. Alle drukte eromheen, het is gewoon iets te veel van het goede. Maar na lang aandringen van Rafaël, had hij maar ja gezegd om van het gezeik af te zijn.

Aan het het geluid te horen moet het feest hier zijn. Velasco steekt zijn hand op naar Rafaël, en probeert zich door de mensenmassa heen te wurmen, wat een onmogelijke opgave is. Na een aantal porren en pogingen geeft hij het maar op. Een aantal mensen proberen een gesprek met hem aan te knopen, ter vergeefs, en hij besluit wat te drinken te halen.

Langzaam schept Velasco wat drinken in zijn beker en brengt deze naar zijn mond. Het drinken schroeit in zijn keel. Alcohol. Hij mikt de inhoud op de grond, en gooit het bekertje weg. Een paar ogen prikken in Velasco's rug. "Alcohol is verschrikkelijk, als dat is waarom je naar mij kijkt." Als hij zich omdraait staat er niemand meer. Hij haalt zijn schouders op. Hoe minder zielen hoe meer vreugde.

Hij wil net de dansvloer opgaan als iemand zijn naam roept.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld