Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The dragonhunter and the dragonboy

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Een ijzige gil galmde door mijn hoofd heen waardoor ik mijn ogen nog meer dicht kneep. Waarschijnlijk had ik weer eens wat opgewekt waardoor alles nu fout ging daar binnen. En daarom wilde ik dus nooit naar scheikunde. Of naja, leren vond ik niet zo erg, maar het doen er van, dat was niets voor mij. Als de deur dan met een noodgang open werd getrokken en iemand langs mij heen liep met een vaart, keek ik op. Nog net kon ik een blauwe waas van energie voorbij komen. Was, was dat Bolin? Nee dat kon niet. Zelf was ik al wat gekalmeerd, maar toch zat het nog redelijk in mijn lichaam. Langzaam kwam ik dan ook omhoog en haalde diep adem. Net dat ik terug wilde lopen, kwam de docent de gang op en keek mij even aan. Meteen keek ik weg en beet op mijn lip. "Als ik terug ben wil ik met je spreken." zei hij. Ik knikte en volgde hem met mijn ogen. Ik zag hem dan de jongenswc in gaan en bleef daar een tijdje tot hij terug kwam. Zelf was ik nog steeds op de gang want ik durfde het lokaal niet meer binnen.
De docent kwam dan naar mij toe en wenkte mij dat ik hem moest volgen, dat deed ik braaf en gingen een andere deur door een tussen ruimte binnen tussen twee lokalen. De deur sloot hij en ik liep verder. "Joys, dit is de zoveelste keer dat je met dit soort opdrachten weg loopt, wat is er aan de hand?' vroeg hij toen. "Euhm.." mompelde ik en keek naar de grond. "Kijk mijn aan als je praat." zei hij. Gelijk keek ik op en haalde diep adem. "Alstublieft, vertel het niet verder." zei ik, hij knikte. "Ik, ik ben bang voor vuur." zei ik en keek weer weg. Ik zag nog wel dat hij een wenkbrauw optrok. "Hoe bedoel je Joys?" vroeg hij. "Toen ik nog jong was, was er een groot ongeluk gebeurd." zei ik en beet hard op mijn lip. "Wat voor ongeluk?" vroeg hij. Ik kon het niet zeggen wat er echt was gebeurd, dus moest ik snel wat verzinnen. "Ontploffing in huis, mijn ouders....." ik hield het niet meer en voelde de tranen opkomen. "Je ouders zijn daarbij omgekomen?" vroeg hij. Snikkend knikte ik en keek hem aan. "Waarom heb je dat niet verteld? Ik hoor dit voor het eerst." zei hij. "Ik heb het ook nooit verteld, ik moest altijd zeggen dat mijn ouders op zakenreis waren en eens in de zoveel tijd terug kwamen van mijn grootouders." ik flapte er nu gewoon echt alles uit, ik kon het gewoon niet meer inhouden. Dan voelde ik zijn hand op mijn schouder en keek hem aan. "Ik zal het tegen je mentor vertellen en verder aan niemand oke." zei hij. Kort knikte ik en veegde de tranen weg. "Goed, ik ga maar eens kijken hoe het met de klas is, wil jij naar Bolin gaan?" vroeg hij dan. Ik knikte weer en stond op, bedankte hem en verliet de tussen ruimte. Snel liep ik richting de jongenswc, hopend dat Bolin er nog was.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Uiteindelijk ging de leraar de wc weer uit met de opmerking dat ik in elk geval na school naar de huisarts moest gaan zodat die er even naar kon kijken en nog even door moest gaan met mijn hand koelen. Naar de huisarts zou hem niet worden. Een normale huisarts wist weinig af van draken en mocht ook helemaal niets weten. Brandwonden werkten iets anders bij ons dan bij normale mensen. Wat betreft het koelen, ik was ook zeker niet van plan om snel met mijn hand onder de kraan vandaan te gaan. Nog steeds deed het ontzettend veel pijn en dus stond ik hier nog wel even goed.
Het lauwe water van de kraan stroomde over mijn hand heen en rustig legde ik mijn andere hand op de kraan zelf, waarna ik het water op die manier weer afkoelde tot een graad of 1. Het liefst wilde ik het water nog kouder, maar ik kon geen onnodige risicos nemen. Zodra ik onder nul zou gaan, zou de hele wc misschien koud kunnen worden in plaats van alleen de kraan. Daarbij als het te koud zou worden dan zou het water bevriezen en had ik er niets meer aan. 1 graad was koud genoeg.
De tijd ging traag voorbij terwijl ik nadacht. Zo uit mijn hoofd hadden we nog 2 a 3 lessen, die ik dus allemaal zou missen. Mijn gewonde hand was mijn schrijfhand, dus ik kon niets doen in de les. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar huis en mijn hand thuis helemaal bevriezen. Echter moest ik wel eerst wachten tot mijn hand wat kouder was door het stromende water, anders kon het flink mis gaan. De pijn begon een klein beetje minder te worden, al scheelde het niet heel veel.
Al snel keek ik op toen er op de deur geklopt werd en beet op mijn lip. "Ja?" vraag ik met pijn in mijn stem en slik even. Ik wilde dat de pijn niet zo goed doorklonk, maar helaas was dat wel zo. Zo irritant. Even keek ik weer voor mij uit, maar haalde toen mijn hand van de kraan af, waarna het water meteen weer een klein beetje warmer werd zodat het niet op viel wat ik gedaan had met mijn krachten.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Bij de wc aangekomen, klopte ik aan en wachtte ik op antwoord. Die kreeg ik al snel en hoorde de pijn in de stem van hem. Hierdoor beet ik op mijn lip en haalde diep adem. "Het spijt me." zei ik dan en ging tegen de muur aan staan want ging ik zomaar naar binnen. "Het is mijn schuld dat je dit hebt." zei ik en staarde naar de grond. Ik wilde hem graag helpen, maar dan zou het flink fout kunnen gaan. Een zucht kwam over mijn lippen en sloot mijn ogen. "Ik heb een ice pack voor je." zei ik dan. Deze had ik nog snel gehaald toen ik hierheen liep. Kwam toch langs de docentenkamer vanaf het scheikunde lokaal. "Kan ik binnen komen?" vroeg ik dan na een paar tellen en zette mij af van de muur en legde mijn hand op de deurklink, maar meteen sperde ik mijn ogen open en trok mijn hand weg. Dat, dat was ijs en ijskoud, nog kouder dan de ice pack. Mijn hand wreef ik even snel over de labjas en keek naar de klink. Nog een keer legde ik mijn hand er op, maar dit keer voelde het normaal aan, vreemd? Verder zou toch niemand in de wc zijn omdat de lessen bezig waren. Uiteindelijk opende ik de deur voorzichtig en stapte naar binnen. Voor een paar seconde legde onze ogen contact, maar keek snel weg. De pijn kon ik duidelijk zien in zijn ogen. "Hier" zei ik en gaf hem de ice pack met een handdoek er omhoog. Dan keek ik naar zijn hand en schrok van hoe die eruit zag. Voor ik het wist, had ik zijn hand gepakt en bekeek de brandwond. Zijn hand was koud, maar dat was logisch van wegen het kraanwater. Ik slikte en keek hem dan nu wel echt aan. Ik had niet verwacht dat het zo erg zou zijn? "Wat, wat is er gebeurd?" vroeg ik met een trillende stem, want het leek wel op een tweede, misschien wel derdegraads brandwond. "Je moet naar het ziekenhuis, nu! riep ik zowat en stond op het punt om hem mee de wc uit te trekken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Even keek ik op toen Joys haar excusses aanbood en beet op mijn lip. "Jij kunt hier niets aan doen. Die sukkels beseffen niet hoe gevaarlijk vuur kan zijn. Ze zitten er gewoon mee te spelen en weten niet wat er fout aan kan gaan" zei ik rustig maar nog steeds met pijn in mijn stem en glimlachte even pijnlijk zwak toen ze het over een icepack had, maar besefte toen dat de deur misschien koud was. Daarom liet ik mijn krachten snel stoppen. "Wacht heel even" zei ik dan ook, wat op zich ook niet vreemd was. Het was een jongenstoilet. Wie weet had ik mijn shirt uitgetrokken of zo zodat die niet nat werd tijdens het blussen. Na een paar seconden riep ik dat Joys naar binnen mocht komen.
Al snel was Joys de jongenswc binnengekomen en keek ik haar in haar ogen, maar daarna snel weer weg. Van mijn hele gezicht was waarschijnlijk wel de pijn te zien en ik had zo'n hekel aan zwakte tonen. Toen Joys mij de zak ijs aanbood pakte ik de zak rustig met mijn goede hand aan en schrok op toen Joys geschrokken mijn verkeerde hand pakte en beet hard op mijn lip om een pijnlijke kreun te onderdrukken.
"De brander achter ons viel om en de vlam kwam tegen mijn hand aan" zei ik gepijnigd en trok mijn hand voorzichtig terug, waarna ik de icepack erop legde. Dit voelde goed. De kou die door mijn nog altijd veel te warme hand trok en betere verkoeling bracht dan de kraan zou kunnen hier. Even keek ik op toen Joys echt begn te flippen en over het ziekenhuis begon te schreeuwen. "Zo erg is het vast niet." zei ik zacht en beet op mijn lip. Oké eigenlijk was het wel zo erg, maar goed. Ik kon gewoon niet naar een normaal ziekenhuis en ja er waren wel drakenartsen, maar de dichtstbijzijnde was veel te ver weg. Ruim 100 kilometer, zover kon ik nog niet echt vliegen en niemand zou mijn natuurlijk daarheen brengen als er 10 kilometer verderop een normaal ziekenhuis was.
Ik moest toegeven dat Joys goed kon gillen, naast pijn in mijn hand had ik nu ook een klein beetje pijn in mijn oren, maar de pijn in mijn hand was vele malen erger dan de pijn in mijn oren dus maakte het nite veel uit. Eigenlijk vroeg ik mij wel af waarom Joys net zoveel flipte in de klas, deels omdat dat voor de afleiding zorgde waardoor ik verbrand werd, al zou ik er niet naar vragen. Deels omdat ik teveel pijn had, deels omdat ik haar niet ongemakkelijk wilde laten voelen en deels omdat ik haar geen schuldgevoel wilde geven.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Hij had zijn hand terug getrokken en de ice pack er op. Misschien reageerde ik iets te snel en haalde diep adem. Als hij dan zei wat er gebeurd was, beet ik op mijn lip en zuchtte ik weer. "Het is mijn schuld dat je hand nu verbrand is." zei ik en keek hem weer even aan. Ondertussen veegde ik een pluk haar achter mijn oor. Ik merkte niet dat mijn wangen iets rood werden als ik naar hem keek. Ik merkte het dan na een paar tellen en kuchte even. Moest ik het hem vertellen? Waarom ik zo flipte ik de klas? Misschien was het wel verstandig, want mijn gevoel zei dat hij er over nadacht. "Ik ben bang voor vuur, ook al probeerde ik het weg te drukken, maar ik zag het al gebeuren bij de jongens, vandaar dat ik flipte." zei ik zachtjes. en speelde weer met mijn armband. Mooi, dat was er uit, en het voelde al weer een stuk beter. Ook omdat ik het eerder gezegd had, maar dan nog wel met een halve leugen er bij, dus het was niet 100% goed gevoel.
Hoe lang we hier stonden wist ik niet, en zette een stap achteruit omdat ik te lang stil stond op één been. "Zullen we de spullen pakken en weg gaan?" vroeg ik dan. Maar wat later kwam het door dat ik 'we' zei. "EUhmmm, sorry," zei ik en slikt even. Even voelde ik wel een, fijne, energie door mij heen gaan, maar gelijk een koude energie. "Ik laat je wel even alleen." zei ik dan waarna ik mijzelf omdraai en de wc uit stapte. De deur sloot ik achter mij en liep dan even iets verder waar ik dan bleef staan. De mouw van de jas trok ik wat over mijn hand en zette dat tegen mijn mond aan en schreeuwde er even in. Het liefst wilde ik graag luider schreeuwen, maar dat kon hier niet. Even keek ik achterom naar de wc waar hij nog was. Rustig begon ik dan terug te lopen naar de klas waar ik de jas uit deed, terug hangde en ook de bril, pakte mijn tas en de docent knikte dat ik weg mocht. Rustig liep ik het lokaal uit meteen door naar buiten. In de rest van de dag had ik nu echt geen zin in, en zeker omdat ik vandaag de klas uit was gerend. Ik moest gewoon alleen zijn, ergens waar niet veel mensen waren, en dat was het bos dus mijn weg ging daar heen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
"Het is je schuld niet. Die jongens moeten eens volwassen worden en beseffen dat je niet in de buurt van vuur moet stunten, prutsen of spelen. Vuur is een gevaarlijk iets" zei ik rustig tegen Joyce. Drakenvuur was voor een ijsdraak nog niet zo heel erg, ondanks dat drakenvuur honderden graden warmer was dan normaal vuur had het iets magisch wat ijsdraken beschermde. Normaal vuur had dat niet en zorgde dus voor grotere problemen voor mij. Terwijl ik Joyce aankeek, zag ik dat ze rood werd. Waarom begon ze te blozen? Was het omdat ze zich schuldig voelde? Omdat ze zich schaamde over hoe ze de klas uit is gestormd? Of om een andere reden? Het maakte ook niet uit. In elk geval niet voor hem. Het waren zijn zaken nu eenmaal niet.
Op dat moment begon Joyce te vertellen over haar angst voor vuur. Ze vertelde misschien niet de hele waarheid, eigenlijk vertelde ze bijna niets over de oorsprong, maar het was wel een hele opluchting. Ik dacht dat ze een jager was, maar een jager zou nooit bang kunnen zijn voor vuur. 80% van de draken waren nu eenmaal vuurdraken inmiddels. Er waren wel andere soorten zoals zijn ijssoort, die nu eigenlijk bijna uitgestorven was, maar dan nog bleef het grootste deel vuurdraak. Dat kwam omdat vuurdraken vaak sterker waren en de jagers eerst op de zwakkeren jaagden.
Zelf stoorde ik mij niet aan haar 'we'. Natuurlijk wilde ze door haar angst graag de les uit gaan en na wat er was gebeurd? Zelf zou ik ook absoluut niet in de les willen blijven als ik in haar schoenen stond. Daarbij had ik daar ook helemaal geen behoefte aan op dit moment. Nadat het vuur over mijn hand ging, wilde ik nu ook graag zo snel mogelijk weg.
"Ik kom er zo aan. Ik ga nog even langs de schoolarts voor wat verband" zei ik rustig en liep vervolgens met de icepack in mijn hand naar de schoolarts waar ik wat verband kreeg en mijn hand erin wikkelde. Vervolgens liep ik naar het lokaal en merkte dat Joyce al weg was. De docent gaf me mijn inmiddels ingepakte tas. Blijkbaar had hij mijn spullen in gepakt, waar ik blij om was. Rustig neem ik de tas aan en doe voorzichtig mijn bril en jas uit, waarna ik de school verlaat. Rustig loop ik naar de bushalte verderop. Ik zou toch even naar het drakenziekenhuis gaan om mijn hand te laten controleren

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Een bus kon ik makkelijk pakken, maar een stuk lopen was ook wel fijn. Toch had ik mijzelf er oven op verkeken en zakte neer op een bankje waar ik langs liep. Soms leek het veel dichterbij dan het was. Een zucht kwam over mijn lippen en staarde voor mij uit. Na een paar minuten pakte ik mijn tas en keek of ik nog wat eten had. Als ik dat had gevonden, pakte ik het en maakte het zakje open van de koekjes. Veel was het niet, maar het was iets. In het bos zou ik vast nog wel wat vinden. Rustig begon ik het op te eten en probeerde ergens anders aan te denken dan wat er gebeurde op school. Helaas was dat geen succes en zuchtte weer. Mijn koekjes had ik inmiddels op en stond op, gooide mijn tas over mijn schouders en begon verder te lopen. De bomen zag ik al in de verte, maar het was zeker nog een redelijk eind lopen.
Zeker na nog een uur of langer gelopen te hebben, was ik eindelijk aangekomen bij het bos. Op een bankje voor het bos rustte ik even uit en friemelde wat aan mijn armband. Het zou nog even duren voordat ik op adem was, maar toch wilde ik zo snel mogelijk verder. Langzaam stond ik dan ook op en liep het bos in. Als ik diep genoeg was, legde ik mijn tas ergens neer waar het niet snel gezien zou worden en liep nog iets verder, haalde diep adem, sloot mijn ogen en hield mijn arm omhoog, met de armband. "BYTA!*" riep ik en al snel veranderde mijn normale kleding in mijn Hunter kleding. Mijn armband veranderde ook weer in de staf die ik had gekregen van mijn grootvader. Mijn ogen opende ik niet veel later en knipperde even. Het was altijd even wennen als ik getransformeerd was. Een grijns verscheen er rond mijn lippen, maar dat kon je niet zien door mijn masker die ik op had. Het was nog best een lange tijd geleden dat ik dit had gedaan. Het voelde nu ook wat makkelijker eigenlijk nu ik een full Hunter was. Ook mijn ogen stonden anders dan voordat ik was getransformeerd, meer scherper
Een paar snelle bewegingen deed ik en keek rond. "Goed, eens wat frustratie er uit gooien." mompelde ik en begon, snel, te rennen. Dit voelde heerlijk, weer eens even nergens anders aan denken. Doordat ik getransformeerd was, voelde ik mij ook totaal anders, was ik geen Joys meer, echt compleet iemand anders. Tijdens het rennen, haalde ik enkele keren uit naar bomen, die dan niet veel later neer vielen nadat ik was geland. Dit was echt heerlijk! Snel ging ik verder en sprong dan in de boom om via de takken verder te springen naar de andere bomen enz.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
De busreis duurde lang, zeker omdat het ijs op mijn hand langzaam aan het smelten was. Hier in de bus kon ik het niet bevroren houden met mijn gave. Gelukkig was het een snelbus met weinig stops en hoefde ik niet over te stappen. Na ongeveer anderhalf uur kwam ik aan bij het ziekenhuis. Eigenlijk was het een normaal ziekenhuis voor mensen, maar wat niemand wist dat er in de ondergrondse kelder nog een grote, maar geheime drakenafdeling was. Het wa een slimme plek om een drakenziekenhuis te verbergen. Drakenjagers zouden nooit verwachten dat ze in een normaal ziekenhuis een drakenziekenhuis zouden hebben. Daarbij konden de jagers heb ook niet aanvallen met zoveel onschuldige zieke, verzwakte of gewonde mensen in de buurt. Daarbij zouden mensen ook niet vreemd kijken als iemand gewond een ziekenhuis binnen liep, wat wel zou kunnen als het ziekenhuis ergens anders zou zijn.
Alle liften hadden videobewaking. Allemaal op één na. De lift die naar de drakenverdieping leidde. Zelfs het menselijke personeel dacht dat ook die lift beveiligd was. Toch kon dat niet aangezien mensen niet van hen af mochten weten en je wist maar nooit wie achter de schermen de wacht zat te houden.
Rustig liep ik door de gangen naar de juiste lift en stapte in. Gelukkig zaten er geen mensen in de lift. Toen de deuren sloten opende ik dan ook het paneel waardoor een handscanner tevoorschijn kwam. Mijn goede hand veranderde ik in een klauw die ik tegen de scanner hield, waarna de lift direct omlaag ging. Zorgvuldig repareerde ik het paneel en stapte vervolgens uit de lift toen die tot stilstand kwam.
Op de afdeling was het behoorlijk druk. Jonge draken die leerden te vliegen, maar vielen. Drake die gewond raakten tijdens een traditioneel drakenduel of een aanval van de jagers overleefd hadden.
Zelf ging ik door naar de receptie waar een oudere vrouwelijke draak zat. Aan de kleur van haar haar te zien, was ze waarschijnlijk een gifdraak, al begon haar haar langzaam grijs te worden.
"Ik ben door mensenvuur geraakt", zei ik rustig en liet de vrouw achter de balie mijn arm zien. De vrouw keek op en leek een beetje verbaasd.
"Oh god, je bent een ijsdraak niet? Ik dacht dat jullie soort uitgestorven was", zei de vrouw en stond snel op. "Kom maar mee naar de arts", zei ze vervolgens en even glimlachte ik zwak terwijl ik met haar mee liep.
"Helaas ben ik waarschijnlijk de laatste ijsdraak, al hoop ik dat er ergens nog meer ijsdraken verstopt zijn" zei ik eerlijk en de vrouw knikte terwijl ze mij naar de geneesdraken bracht.
"Je bent de hoop voor ons hele soort jongen", zei ze en opende een deur voor mij.
In het midden van de kamer stond een bureau met drie stoelen erom heen. Op één van die stoelen zat een arts die mij glimlachend aankeek. Aan de muur hingen posters an het drakenlichaam of informatie over de vele drakensoorten. In de hoek was een klein speelhoekje met menselijk speelgoed dat je bij alle huisartsen en ziekenhuizen zag.
Rustig ging ik tegenover de arts zitten en liet mijn arm zien.
"U woont in de mensenwereld toch? Hebben mensen uw ongeluk zien gebeuren? vroeg de arts en ik knikte.
"Helaas wel"
"Dan zal ik alleen de pijn weghalen. De wond kan beter zichtbaar blijven voor de mensen. De komende vier weken moet u uw arm in het verband houden voor de mensen, maar u weet nooit of ze de wond toevallig zien omdat het verband loslaat" zei de arts en pakte mijn arm voorzichtig vast. Meteen verdween de pijn en de hitte uit mijn arm, waarna de arts mijn arm verbond.
Toen mijn arm goed verbonden was, stond de arts op en pakte een aantal verbandjes en een gids. De gids ging over het menselijke gedrag wanneer het menselijk lichaam voor een deel verbrand was. Rustig stopte ik het verband en de gids in mijn tas en bedankte de arts, waarna ik mijn schooltas over mijn schouder gooide en snel terug liep naar de bus. De bus kwam net aan toen ik stilstond en rustig stapte ik binnen om weer richting huis te gaan. De bus zou in het bos aan achter mijn huis stoppen, zodat ik alleen door het bos hoefde te lopen voor ik thuis was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Ik had al een heel eind afgelegd tot ik aankwam bij een redelijk groot open plek. Meteen stond ik stil en keek om mij heen. Dit stuk van het bos was ik nog nooit geweest. Even grijnsde ik en wilde de open plek in stappen tot ik een luide brul hoorde. Gelijk stapte ik terug de schaduw in en bleef achter een boom staan. Stil bleef ik naar de open plek kijken tot er een schaduw over het grasveld kwam waardoor ik meteen omhoog keek. Mijn ogen kneep ik iets samen van wegen de zon wat al redelijk laag stond. Ik was dus in het draken gedeelte beland, mooi, kan ik eens zien hoe de draken konden vechten, daar had ik wel erge trek in.
Geduldig wachtte ik tot de draak was geland en volgde zijn bewegingen. Het leek mij nog niet opgemerkt te hebben waardoor er een grijns over mijn lippen kwam. Zelf was ik inmiddels de boom in geklommen waar ik bij stond en zat gehurkt op één van zijn takken. Even gaapte ik want de draak deed niet zo veel, ik besloot maar eens in actie te komen en sprong van de tak af. Er waren veel draken, maar één draak was de meest voorkomende draak en dat was de vuur draak, en deze was er één van. Dat ging nog leuk worden. Ik sloop richting de draak, als deze op keek, bleef ik meteen geluidloos staan en wachtte tot die weer ging doen waar die mee bezig was en sloop weer verder.
Bij de draak aan gekomen te zijn, bleef ik even stil staan, maar dan hoorde ik nog een brul en keek meteen omhoog. Er kwam er nog één aan. Nog meer actie, maar deze had mij wel opgemerkt en kwam met een redelijke snelheid naar beneden gedoken, die op de grond zat keek mij dan ook meteen aan waardoor ik snel moest beslissen wat ik ging doen. Ik merkte dat ze beide hun vuur wilde spuwen en snel, achteruit, weg sprong. Dat was net op het nippertje. De tweede draak lande ook en voelde hoe de grond onder mij trilde. Meteen trok ik mijn staf en liet deze in twee dolken veranderen. "Kom maar op!" riep ik en rende op de twee draken af, meteen moest ik uitwijken voor één van hun staarten en sprong omhoog, lande dan op de staart, rende daar over richting de draak.
Na een redelijk gevecht, lande ik op de grond, hapte naar adem maar bleef de draken aankijken. Zij waren ook uitgeput, maar zij waren groter en sterker, maar ik kon niet opgeven, ik moest en zou mijn eerste kill maken. Gelijk zette ik mij weer af, maar lette even niet goed op en voelde hoe de staart mij flink in mijn maag terecht kwam en ik niet veel later tegen één van de bomen aan werd geknald. Ik voelde hoe de lucht uit mijn longen werd gedrukt en keek met grote ogen voor mij uit. Nu stonden ze met zijn twee, voor mij, klaar om weer vuur te spuwen. Mijn lichaam trilde, maar ging stond met mijn laatste kracht omhoog en zette mij nog net op tijd af, om niet geroosterd te worden en lande, of meer gleed, iets verder op, over het gras. Mijn masker deed ik even af om wat frisse lucht te krijgen, maar hielt mijn gezicht naar de grond gericht, het zweet liep langs mijn gezicht naar mijn kin en drupte op de grond. Ik moest hier een eind aan maken, en mijn groot ouders trost maken! Kort sloot ik mijn ogen, want ik hoorde ze alweer komen. Snel deed ik mijn masker weer op, kwam overeind en draaide mijzelf naar de twee toe. Maakte een move met mijn zwaarden waarna ik mijzelf weer afzette en naar de twee toe rende. De handgrepen van mijn zwaarden hield ik zo strak vast dat mijn handen wit werden, wat je niet echt zag van wegen mijn pak, haalde zo goed mogelijk uit en lande niet veel later achter de twee draken. Een jammerend geluid hoorde ik bij één van de twee komen, draaide mijzelf meteen om. Ik zag één nog staan, maar de andere lag stil op de grond. Een grijns kwam gelijk over mijn lippen, zette mij af om de andere ook nog neer te halen, maar deze vloog op en verdween. "Verdomme!" gromde ik, maar keek snel naar de draak die op de grond lag, liep er heen, hield deze nog goed in de gaten of die niet nog wakker word. Na een controlerende ronde, was het zeker dat die dood was en ging bij de kop staan van het beest. Ik moest toegeven, het was een pracht beest, maar ze waren al te lang op deze aarde. Rustig knielde ik even neer en zette mijn handen tegen elkaar aan, mompelde een paar woorden voordat ik de belangrijkste onderdelen er af haalde en deze, door middel van een magische transport iets, naar huis stuurde. Nu was het hopen dat mijn grootouders in die ruimte waren waar ze heen werden gestuurd.
Mijn officiële eerste kill, en ik was er zelf trost op, maar morgen zou ik wel de plekken voelen die zij geraakt hadden. Ik stapte dan van de draak vandaan en meteen werd deze opgenomen in de natuur, alsof er niets was geweest.
Dan maakte ik mijn weg terug naar huis.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Na een lange busrit stapte ik rustig uit de bus en keek naar het bos voor mij. In het bos lag een geheime drakenrustplaats. Als een draak moe was van een lange vliegreis ging hij of zij daar uitrusten met andere uitgeputte draken. Het drakenbos was zo diep verborgen dat mensen er niet zo maar zouden komen. Mensen kwamen niet graag in het bos, ondanks dat ze zeiden van wel. Zeker niet zo diep. Ze vinden het vaak eng, denken aan ongevaarlijke dieren als wolven en vossen, terwijl de draak hun echte gevaar was. De meeste draken deden mensen geen kwaad, ze wilden samen leven met de mensen, maar ja als je ze bang maakte konden draken erg gevaarlijk worden.
Terwijl ik rustig door het bos richting mijn huis liep, hoorde ik opeens een drakenbrul. De brul herkende ik meteen als een waarschuwing voor een drakenjager en even slik te ik bang. Ik was al te diep in het bos om nog om te kunnen draaien. Dat had geen zin. Nu op de vlucht slaan zou alleen maar de aandacht op mij vestigen. Ik kon alleen maar hopen dat ik de jager niet tegen zou komen en anders in mijn mensenvorm niet op zou vallen.
Op dat moment voelde ik en scheut van pijn door mijn lichaam. Vuurrode en ijsblauwe vlekken verschenen voor mijn ogen, terwijl ik op mijn knieën viel. Niemand, behalve de draken, wist dat jonge draken heftig reageerden als een mede draak bij hen in de buurt zou sterven. Zelfs de jagers wisten het niet.
Toen ik weer normaal kon zien, slikte ik zacht en stond snel op, waarna ik verder liep en controleerde of mijn amulet goed verborgen was. Gelukkig was dat zo, wat een hele opluchting was.
Helaas was de opluchting slechts van korte duur, toen de bosjes iets verderop begonnen te ritselen en iemand in een jagersuniform uit de bosjes tevoorschijn kwam. Geschrokken zette ik een stap achteruit, maar struikelde over een boomwortel en viel hard op de grond neer.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Terwijl ik aan het lopen was, voelde ik hoe mijn lichaam aan het klagen was, ook al had ik bescherming van mijn pak gehad. Elke stap die ik deed, voelde ik hoe de pijn door mij heen trok. Maar dat was ook wel logisch, dit was mijn eerste echte gevecht en dan nog met twee draken ook. Het liefst wilde ik mijn masker/helm af doen, maar straks kwam ik nog een draak tegen en konden ze zien wie ik was. Wat ik nog niet had gemerkt, was dat er enkele markings op mijn gezicht waren gekomen omdat ik mijn eerste kill had gemaakt.
Ik haalde diep adem en liep verder, zo sterk mogelijk, maar toch voelde het alsof ik langzaam liep. Mijn hand hield ik op mijn linker boven arm, die eerder flink was geraakt en redelijk pijn deed. Mijn zwaarden had ik weer tot een staf gemaakt en had deze op mijn rug vast gezet zodat ik makkelijker kon lopen, en klaar had voor als ik een draak tegen zou komen, kon ik hem zo pakken. Bij een paar struiken, duwde ik de takken aan de kant en stapt er door heen, om een andere weg te zoeken had ik op het moment geen zin in. En om eerlijk te zijn was ik de weg ook kwijt. Toen ik hier heen rende keek ik totaal niet waar ik heen ging.
Ik stapte er dan door heen, maar merkte dat er iets verder op iemand stond. Ik deed alsof ik die persoon niet zag, maar als die gene achter uit stapte, en niet veel later viel, schrok ik en zette een paar stappen sneller naar die gene toe en ging boven de persoon hangen. Mijn ogen werden groot als ik zag wie het was en slikte even, het was maar goed dat ik mijn masker/helm nog op had. "Hej, alles oke, je kwam best hard neer?" vroeg ik, met een wat andere stem, en keek Bolin aan. "Sorry dat ik je liet schrikken, het was niet de bedoeling." zei ik en stak mijn, goede, arm/hand naar hem uit. Maar er dwaalde een vraag in mijn hoofd, wat deed Bolin hier in het draken gebied? Dat ging ik maar niet vragen, want soms had ik wel verhalen gehoord dat mensen een wandeling maken en tot iets werden toe getrokken en het drakenbos in gingen en de weg kwijt raakte, dat kon hem ook overkomen zijn. Nog altijd wachtte ik rustig op zijn hand en antwoord op mijn vraag.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
De grond onder mij was erg nat en vochtig. Vocht wat niet door de ochtenddauw kon komen aangezien het al ver in de middag was, maar ook niet door de regen kon komen. Zo te merken had nog geen uur geleden een waterdraak zijn of haar vleugels in de buurt van deze plek uitgeslagen. Een waterdraak verspreide dan altijd wat water in de omgeving. Het gras, de modder en de struiken waren dan ook nat geworden.
De jager stond over mij heen gebogen en met moeite kon ik de temperatuur om ons heen gelijk houden. Nu mocht ik absoluut mijn controle niet verliezen.
De jager sprak met een vervormde stem, dat kon ik duidelijk horen, en stak zijn hand uit. Angstig kroop ik achteruit, als reactie op de hand.
“B-b-blijf u-uit m-mi-mijn b-b-buurt, j-jij m-m-mon-monster” stotterde ik angstig en keek wanhopig om mij heen. Zelf normale mensen zouden flippen bij het zien van een drakenjager. Hun kleding was angstaanjagend. Je wist niet wie er achter het masker zat. En het wapen op zijn rug hielp al helemaal niet om een minder angstaanjagend beeld te vormen.
Ik moest zo snel mogelijk weg uit dit bos. Ik moest weg. Hoewel dit bos altijd als veilig werd beschouwd, was het nu niet meer veilig en waarschijnlijk nooit meer veilig nu de jagers ervan af wisten. Helaas kon weggaan niet zo gemakkelijk Ik wist niet wie er achter het masker zat en als ik zou verdwijnen zou het vast opvallen. Zeker aangezien dit best een klasgenoot kon zijn. Daarbij ging vertrekken in de mensenwereld en in een pleeggezin niet zomaar. De jeugdzorg zette je niet zomaar zonder reden in een ander pleeggezin en als je zou verdwijnen zou de politie direct op de hoogte worden gebracht, daarna het hele land en vervolgens in slechte gevallen de hele wereld. Je kon nergens heen zonder herkent en terug gebracht te worden. Dat was het grote nadeel van de mensenwereld. Iedereen hielp elkaar om kinderen terug te brengen, zonder door te hebben dat de kinderen daardoor misschien in gevaar kwamen. Te bedenken waarom het kind besloot om weg te lopen. Zomaar weglopen in de mensenwereld zat er dus niet in.
Al deze gedachten schoten in slechts een paar seconden door mijn hoofd, terwijl ik voorzichtig overeind probeerde te krabbelen en nadacht over mijn opties. Wat kon ik het beste doen? Ik wist het gewoon niet. Ik kon niet helder nadenken.
Meerdere keren gleed ik uit door de vochtige modder en viel ik weer terug op de grond, mezelf opvangend met mijn goede hand aangezien de andere in een soort mitella zat. Pas na een aantal pogingen lukte het mij om voorzichtig op te staan. Mijn benen trilden nog een beetje en het liefst wilde ik hier zo snel mogelijk weg rennen, maar ik kon de jager niet uit het oog verliezen. Voorzichtig zette ik dan ook een paar stappen achteruit, mijn blik op de jager gericht en mijn voeten op de tast om niet weer over een boomwortel of struikje te struikelen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
JoysIk trok mijn hand terug toen hij dat zei en beet op mijn lip. Even keek ik weg waarna ik dan meteen weer recht kwam te staan en een paar stappen achter uit zette. Ook Bolin probeerde erg te kruipen, dat was duidelijk. De hele tijd dat ik aan het vechten was had ik geen besef wat ik aan het doen was, ik wilde alleen winnen. Mijn hand legde ik weer op mijn arm en draaide me om. En nu, nu was ik weer naar mijn normale zelf en kwam alles drie keer zo hard binnen. Hij had gelijk, ik was een monster, de draken niet. Ze leefde hier in vrede en deden geen mens kwaad, alleen mijn soort.
Van schrik keek ik op als ik een traan over mijn wang voelde komen waardoor ik mijn masker/helm af deed om de tranen weg te vegen, wat niet zo'n succes was. Met mijn rug stond ik nog naar hem toe zodat hij mijn gezicht niet kon zien. Ook mijn lange bruine lokken hingen weer om mij heen. Als ik mijn masker/helm op had ging dat automatisch vast, maar weer mijn masker/helm af, hingen ze naar beneden. Ook mijn capuchon was af gegaan. Als ik dacht dat mijn tranen gestopt waren, deed ik mijn masker/helm snel weer op en draaide mijzelf weer om. Keek Bolin nog even aan. "Het spijt me." zei ik nog in mijn normale stem, wat met een brok in de keel zat, waarna ik mijzelf dan afzette en langs hem heen rende, hopelijk vond ik de weg weer, want ik wist totaal niet waar ik was.
Na een tijdje gerend te hebben, hoorde ik een deuntje af gaan, het duurde even tot ik door had wat het was. Ik stopte met rennen en haalde diep adem. "Ja?" antwoorden ik en al snel verscheen het gezicht van mijn grootvader. "Waar ben je?" vroeg hij. "Om eerlijk te zijn, weet ik niet." zei ik en keek neer. "Ik zal even kijken." zei hij, ik knikte en wachtte, al snel kreeg ik door waar ik was en de route. "Je zit wel erg diep in het woud van de draken, hoe heb je dat gedaan?" hoorde ik ene andere stem zeggen, mijn grootmoeder. "Ik, ik was dom bezig en ging door zonder te kijken waar ik heen ging." zei ik. "Nou, kom nou snel hier heen" zei ze iets blijer en zag haar ook in beeld komen. Zo te zien waren ze trots aan hun ogen te zien. "Ik kom er zo snel mogelijk aan." zei ik waarna ze afsloten en ik de route begon te volgen. Ik moest snel zijn, want de nacht draken konden al onderweg zijn.
Het duurde gelukkig niet lang, of ik kwam bekende stukken tegen en rende snel door. Tussen door had ik enkele pauses gehouden om op adem te komen.
Eindelijk was ik in de buurt van mijn huis en begon langzamer te rennen, daar dan aangekomen. Stonden mijn groot ouders al buiten en wenkte dat ik moest komen. Ik ging snel naar binnen en hijgde nog na, als ik mijn masker/helm af had gedaan. Mijn handen leunde op mijn knieën en haalde diep adem. Als ik weer wat bij was, liep ik met ze mee naar beneden. Nogsteeds niet door hebbende dat ik zwarte marks op mijn gezicht had.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
De jageres trok haar hand terug en ging weer overeind staan. Blijkbaar hadden mijn woorden de jager gekwetst, waar ik erg blij mee was. Ik was dan wel niet sterk genoeg om de strijd met de jageres aan te gaan, aangezien de jageres vast goed getraind was en ik helemaal niet getraind was in mijn krachten, maar innerlijke pijn was toch een schrale overwinning. Als ik nu moest sterven dan tenminste met een kleine overwinning. Iets waar de jageres over na kon denken voor ze de volgende draak vermoordde.
Blijkbaar was de jageres ervan overtuigd dat ik geen draak was of in elk geval geen bedreiging aangezien ze haar rug naar mij toe keerde. Iets wat een een jager normaal gesproken nooit deed. Het was de beste ontsnappingskans, maar ik had wel eens gehoord dat jagers deze techniek gebruikten om draken af te leiden. Sommigen veranderden in hun ware vorm om de jager aan te vallen, waardoor ze bevestiging hadden dat diegene een draak was, om vervolgens de draak te doden. Als de draken probeerden te ontsnappen, draaiden jagers zich vaak om om de draak in de rug aan te vallen. Ik kon mijn aandacht nu niet laten verslappen. Ik moest op mijn hoede blijven en kon beter niet weg rennen. Dan zou ik mezelf zwak op stellen, door mijn rug aan de jager te tonen. Je mocht je rug nooit naar een jager keren, dat was je dood.
Niet veel later draaide de jager zich weer om naar mij en hoorde ik een stem. Ik kon niet goed verstaan wat de stem zij, maar werd wel bleek aangezien ik de stem meende te herkennen. Joyce? Even slikte ik zacht, terwijl de jageres wegrende. Ja oké, tijdens de gymles had ik zo mijn vermoeden dat ze de jageres was, maar een vermoeden en bevestiging waren toch wel 2 totaal verschillende dingen. Stil keek ik haar na en haalde een hand door mijn haren heen. Wat moest ik nu doen? Ik kon moeilijk morgen thuis blijven van school en haar negeren.
Ik slikte zacht, maar besloot toen rustig mijn weg naar huis te volgen, nog altijd op mijn hoede dat ik in de gaten werd gehouden of gevolgd door Joyce, maar blijkbaar had ook zij besloten om naar huis te gaan.
Na nog ongeveer een half uur lopen, kwam ik aan bij het mensenbos aan de kant van mijn huis en na weer een half uur lopen kwam ik eindelijk thuis aan. Mijn adoptieouders keken mij ongerust aan.
“Gaat het Bolin? De school belde ons dat je verbrand was en je kwam niet direct naar huis. We maakten ons ernstige zorgen” zei mijn pleegmoeder en ik glimlachte even zwak. “Sorry, ik heb mijn mobiel thuis laten liggen vanmorgen. Ik ben direct naar school naar het ziekenhuis gegaan, maar verder gaat het inmiddels wel. De brandwond is gelukkig minder erg dan op het eerste gezicht op school verwacht werd” zei ik en mijn pleegmoeder knikte.
“Gelukkig maar” zei ze en niet veel later schoof ik aan tafel met de rest en gingen we rustig eten. Na het eten besloot ik om direct naar bed te gaan, zogenaamd om mijn arm te laten uitrusten, maar eerder om na te denken over morgen en me wat af te zonderen. De deur van mijn slaapkamer deed ik op slot en de gordijnen dicht, tot er een klein kiertje open was om het licht van de volle maan naar binnen te laten schijnen, waarna ik rustig in mijn draken vorm veranderde en zachtjes zuchtte.
Vervolgens pakte ik als draak mijn koffer onder het bed vandaan en pakte daaruit een foto van mijn familie als mens. Mijn ouders stonden achter mij en naast me mijn kleine zusje. Nog altijd gingen mijn gedachten naar haar. Mijn ouders waren zeker dood, maar ik had gezien hoe de jagers mijn zusje gevangen namen. Dan wist je nooit wat er gebeurd was, al was de dood waarschijnlijk veel beter dan wat de jagers met haar van plan waren.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
JoysNadat ik weer binnen was, leiden mijn grootouders mij dus naar de kelder en keek even rond. Of meer, ik schrok van wat ik zag. Had, had ik dit gedaan?! Ik slikte en bleef, onbewust, stijf stil staan en bleef voor mij uit kijken. De tranen voelde ik meteen weer over mijn wangen lopen en schudde mijn hoofd. "Nee, nee!" riep ik en sloot mijn ogen. "Lieverd, we weten ook niet wat je over komen is." zei mijn grootmoeder die haar hand op mijn schouder had gelegd. Nu pas zag ik aan haar ogen dat ik er zelf ook anders uit zag. "Kijk eens in de spiegel lieverd." zei ze waarna ik dan langzaam naar de spiegel liep die in de duimte stond. Met grote ogen keek ik naar mijzelf en ging langzaam met mijn hand naar mijn gezicht. "Normaal gebeurd dit als je al een aantal jaar jaagt." zei mijn grootmoeder. "Maar jij hebt ze meteen al, wat mij zorgen maakt." ging ze verder. "Trekken ze nog weg!?" riep ik zowat en bleef er naar staren. "Ze trekken weg, maar dat kan even duren." zei ze. Ik slikte weer en draaide mijzelf dan om. "Joys." begon mijn grootvader. "Hoe voelde je je toen je aan het vechten was?" vroeg hij. Ik haalde diep adem en beet op mijn lip. "Sterker dan normaal met trainen." zei ik en bleef hem aan kijken. "Hmmmmm" zei hij en keek rond naar de draken items. "En je wist ook wat je wel en niet mee kon nemen is het niet toen je je hem of haar gedood had." Ik knikte. "Normaal brengen de jongelingen niet zo veel mee als jij." zei hij en keek mij weer aan. Mijn ogen had ik weer naar de grond geslagen en zag de bange ogen van Bolin weer voor mij. De tranen bleven maar komen en beet hard op mijn lip. "En je bent nog niet uit je transformatie terug." hoorde ik mijn grootmoeder. Toen ze dat zei, keek ik naar mijn handen en slikte, sloot mijn ogen en haalde diep adem. "Ändra*" zei ik rustig, maar er gebeurde niets als ik mijn ogen opende. Met bange ogen keek ik mijn grootouders aan. " Vreemd" mompelde ze beiden en ik draaide mij om. "Hoe!?" riep ik vragend. "Wij weten het ook niet lieverd, dit hebben we nooit gezien." zei mijn grootmoeder. "Het is wel eens eerder gebeurd" zei mijn grootvader. Beiden keken we hem aan. "Wie dan?" vroeg mijn grootmoeder. "Het is era's geleden, maar het was één van je verre grootouder." begon hij.
Hij begon te vertellen, en ik luisterde aandachtig, maar toch dwaalde ik af met mijn gedachten naar Bolin, straks had hij door wie ik was omdat ik mijzelf verontschuldigde. Ik hoopte het niet." Joys." hoorde ik en schrok op. " Ja. " zei ik meteen. "Luister je wel?" vroeg mijn grootvader. "Eh, ja." zei ik en glimlachte zwak. "Neem maar wat rust, je hebt veel mee gemaakt vandaag." zei mijn grootmoeder. Ik knikte en liep de kelder uit, door naar mijn kamer waar ik niet veel later op mijn bed plofte en naar het plafond staarde. Al snel hield ik mijn handen voor mij en slikte. Hoelang kon het duren voordat mijn transformatie weer terug ging? Met deze vraag, viel ik niet veel later in slaap, maar kreeg niet echt een rustige slaap, maar een droom dat ik een draak was en aangevallen werd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld