Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Hadesu

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel ook Feredir de zon feller voelde schijnen, had hij er minder last van dan zij. Dat kwam misschien doordat hij gewend was om altijd buiten te zijn, ongeacht het weer. Ook nu, hij besloot zich niet de schaduw in te manoeuvreren, maar nog even te genieten van de warme stralen op zijn huid.
'Maeva,' herhaalde hij zacht. Nee, het was niet precies wat zij had gezegd. De naam die ze hem had gegeven was moeilijk uit te spreken voor hem, zonder terug te vallen in zijn eigen tongval. Daardoor klonk haar naam in zijn mond anders dan hij bedoeld was. 'Dat is... bijna magisch. Je naam. Maeva.' Hij fronste. De uitspraak ging hij nooit helemaal goed krijgen, dat werd hem direct duidelijk. Hopelijk vond ze dat niet vervelend, want het was niet echt iets waar hij verandering aan kon brengen. Het zette hem wel aan het denken. Normaal hadden mensen simpele namen. Haar naam was zeker niet simpel, al helemaal niet voor een mens. Hij zou beter passen in het elfenrijk, dan hier. Maeva. Hij zou de naam onthouden, simpelweg omdat hij bijzonder was. Feredir boog, voor zo ver dat mogelijk was vanuit zijn zittende houding, naar haar. Toen hij weer op keek zag hij nog een vlaag van de twijfeling die ze gehad had toen ze haar naam aan hem noemde. Hij zuchtte onopvallend, waarna hij zijn hand naar haar uitstak. Geen elfengebruik, maar iets wat hij van mensen gezien had. 'Ik weet dat ik mijn naam al eerder genoemd heb, maar bij een formele introductie is dit misschien niet ongepast. Mijn naam is Feredir.' Hij hield zijn hand nog steeds uitgestoken, zich bewust van de vreemde, witte lijnen die over zijn hand liepen. Voor een mens zouden ze raar zijn, misschien zou ze het niet vertrouwen. De lijnen waren traditie, maar dat kon zij niet weten,

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
"Magisch weet ik niet, origineel in ieder geval wel" beaamde ze. Maeva had haar nooit onzeker gevoeld over haar naam, ondanks het feit dat mensen zulke namen in de plaats waar ze woonde niet gewend waren. Hierdoor viel ze nog meer buiten de groep dan dat ze al deed in de meeste gevallen. Zelf vond ze het een mooie naam, het was uniek en dat was zij zeker ook. Alles wat ze deed was in strijd met wat een normale jongvolwassene van haar leeftijd zou moeten doen. Maar ze genoot van de manier waarop ze leefde en hier zou ook niet snel verandering in komen. Maeva keek naar de hand die naar haar uitgestoken werd en vroeg haarzelf direct af hoe hij wist dat het gebruikelijk was bij mensen om een hand te schudden bij een eerste ontmoeting. Schijnbaar hadden de elfen mensen meer geobserveerd dan dat ze verwacht had. Na een minuut licht twijfelen besloot ze hand aan te pakken en schudde ze die losjes. Maeva hield zijn hand even vast terwijl haar blik de lijnen op zijn handen volgde. Haar hand liet ze uit die van hem glijden om vervolgens met het topje van haar wijsvinger de lijnen te volgen. De lijnen voelden dik aan waardoor haar veronderstelling dat het aderen waren weg viel.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Feredir wist vrij zeker dat het niét gebruikelijk was om zo'n lange tijd te moeten wachten voordat de ander je hand schudde. Echter hield hij geduld, simpel omdat de twijfel in haar ogen niet moeilijk te lezen was. Ze waren beiden onbekend met elkaars gebruiken, improviseerden er maar op los. Natuurlijk bracht dat als gevolg dat er soms twijfelachtige, ongemakkelijke momenten waren. Des te beter was het toen ze uiteindelijk zijn hand aanpakte en deze schudde, een beweging die hij zo goed mogelijk probeerde te imiteren. Iemand een hand zien schudden, was anders dan de handeling daadwerkelijk zelf uitvoeren.
Uiteindelijk liet zij zijn hand weer los, de prettige handdruk vervlogen. Echter leken de lijnen op zijn huid nu de aandacht getrokken te hebben. Ze zaten daadwerkelijk over zijn hele lichaam, zelfs op zijn hals en kin. Het had hem verbaasd dat ze er nog niet eerder vragend naar had gekeken, maar misschien waren ze niet zo opvallend als hij dacht, of had ze er gewoon nog niet eerder aan gedacht. Hij trok zijn hand niet terug, liet haar de lijnen bekijken en aanvoelen. Het was niet onprettig. 'Dat zijn.. mijn merktekens.' In zijn eigen taal had hij er een veel mooier woord voor, een woord dat het belang, de traditie en de schoonheid van de lijnen beter tot uitdrukking bracht. 'Iedere elf heeft ze, de ene meer dan de ander. Ze zijn wat ons uniek maakt, waardoor we elkaar kunnen herkennen. Bijna net zoals een naam.' Op zijn twintigste verjaring had hij de tekens gekregen. Zo was de traditie. De eerste jaren had je alleen je naam, daarna kreeg je de tekens en "hoorde je erbij". Het had te maken met volwassen worden, een volwaardig lid van de gemeenschap zijn. Je steentje bij kunnen dragen. En het was gewoon mooi. De sierlijke lijnen, over zijn hele lichaam verspreid, vond hij prachtig. Meer dan hij ooit met woorden tot uitdrukking kon brengen.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Haar vinger stopte met de lijn te volgen toen hij bij zijn bovenarm aan was gekomen. Bijzonder genoeg had hij het toegelaten dat zij hem aanraakte zonder het ook maar te vragen. Merktekens. Dat woord liet ze even door haar gedachten zweven. Ze had verwacht dat het iets zou zijn waar elfen mee geboren werden of dat het iets was wat hun lichaam na een bepaalde tijd aanmaakte. Maar het merken van iets of iemand was alles behalve natuurlijk. Ze liet haar ogen langs zijn lichaam gaan en concludeerde dat hij er vol mee zat. Althans naar haar mening. Ze had natuurlijk nog nooit eerder zoiets gezien waardoor het moeilijk was om een mening te hebben over de hoeveelheid. "Was een naam niet genoeg?" Het was vreemd voor haar. Zulke gebruiken. Ze vond het vreemd dat hij het (bijna) vergeleek met een naam, want in haar ogen was het dat niet. Een naam was iets wat je meekreeg vanaf je geboorte en behield je voor de rest van je leven. Je naam is wat jou voor een groot deel uniek maakt in de mensenwereld. De moeite die ze had om haar ogen van zijn witte lijnen af te houden was groot, ze kon haar niet voorstellen om door die pijn te moeten gaan. Ze kon haar des al niet te min niet voorstellen om haarzelf op die manier te pijnigen om unieker te worden in deze wereld.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij wist niet of ze de vraag oprecht bedoelde, of meer als een sarcastische opmerking. Hij glimlachte slechts, omdat haar onbegrip duidelijk de overhand had hierin. Het was niet uit te leggen, maar hij deed echt zijn best. ‘Het is meer dan dat. Maar het is moeilijk uit te leggen aan iemand die er niet mee is opgegroeid. Daarbij ben ik niet de meest geschikte persoon om het uit te leggen. Maar toch...’ hij twijfelde over zijn woordkeuze. Feredir wilde dat Maeva het in ieder geval een beetje zou begrijpen, maar als hij dingen verkeerd verwoordde zou hij alleen maar meer onbegrip veroorzaken. ‘Het heeft te maken met traditie. Iedere elf die volwassenheid bereikt, krijgt de tekens. Ze laten zien dat hij volwaardig bij het volk hoort. Het is.. lang niet zo pijnlijk als je misschien denkt,’ besloot hij toen maar. Nee, in uitleggen was hij niet goed. Hij wist zeker dat ze het niet zou begrijpen. Dat hij nu misschien wel een wig had gedreven in de communicatie. Hij zuchtte, teleurgesteld in zijn eigen woorden.
Hij bewoog zich iets naar achteren, hiermee vermijdend dat ze zijn huid opnieuw aan zou raken. Hoewel het niet onprettig was geweest, voelde het toch ineens ongemakkelijk.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva knikte het weg. Ze had er geen zin in om er verder nog dieper over door te gaan. Wel waardeerde ze het van hem dat hij open kaart met haar speelde en het zo goed mogelijk aan haar probeerde uit te leggen. Het verwonderde haar toen hij zei dat het niet zo pijnlijk was als zij dacht. Misschien hadden elfen wel een hogere pijngrens dan mensen, of voelden ze zelfs helemaal geen pijn. Haar handen gleden langs de boomstammen waar ze vervolgens stilstaand op bleven liggen. "Wat als ik jouw wereld zou betreden zoals jij die van mij doet?" Maeva keek hem aan om te zien welke reactie zijn lichaam zou geven. Sinds het eerste moment dat ze perongeluk was beland in zijn wereld wilde ze kijken wat er nog meer verscholen lag. Ze had zijn waarschuwingen gehoord en de belofte die ze had gedaan zou ze niet verbreken. Maar ze vond het opmerkelijk dat hen wel de mensenwereld mochten bezoeken maar niet andersom. Maeva was benieuwd wat er allemaal verscholen lag achter die bomen. Achter de elfenwereld. Achter Feredir.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zie? Hij had het niet duidelijk genoeg aan haar uitgelegd, anders had ze wel op een andere manier gereageerd. Feredir was teleurgesteld in zichzelf hierom en besloot het er dan maar bij te laten, zoals Maeva ook leek te doen. Met haar volgende vraag. Hij fronste. ‘Dan zou je gevangen, uitgehoord en gedood worden, waarschijnlijk.’ Maar dat bedoelde ze niet met de vraag die ze stelde, dat wist Feredir. Echter kon hij ook niet exact bepalen wat ze dan wilde horen, waar ze dan op duidde. De frons op zijn gezicht werd alleen maar dieper. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar onderzoekend aan, alsof has ogen de onduidelijkheid konden wegnemen. Dat werkte niet echt en hij gaf het dus al snel op. Hij zuchtte. ‘Waar doel je precies op? Je wist al dat dat zou gebeuren als je de poort door zou komen, dus dat was niet het antwoord dat je wilde horen, of wel? Hij zei maar wat. Op dit moment wist hij niet zo goed wat hij met haar woorden moest, voor hetzelfde geld zou ze zijn woorden opvatten als toestemming om toch door de poort te gaan en dat was zeker niet zijn bedoeling. Ze had een belofte gemaakt en daar zou ze zich, ten alle tijden, aan moeten houden. Voor haar eigen veiligheid. Hij hield zijn ogen strak op haar gericht, de frons gaf hem daarbij een streng uiterlijk, en wachtte af.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De frons die hij bij de eerste twee ontmoetingen had gehad stond weer op zijn gezicht waardoor Maeva direct spijt had van haar vraag. Deze keer was hij wel wat milder dan de andere twee keer dus daar was ze al blij mee. Ze moest even nadenken over hoe ze haar antwoord daarop het beste kon formuleren. Maar nadenken en daarna spreken was niet haar sterkste punt waardoor ze het er beter direct tegen hem uit kon gooien in plaats van erover te peinzen. "Het is lastig voor mij te begrijpen waarom jullie ons wel kunnen observeren maar niet andersom" Feredir had tot nu toe alleen nog maar gesproken over al het kwaad van de mensheid maar ze kon het niet onderdrukken dat ze voelde dat in haar ogen juist het kwaad aan die kant lag. Hij had haar nu al meerdere keren gewaarschuwd dat zij niets over hen mocht vertellen of weer hun wereld mocht bezoeken zonder dat de dood als eindstation. En dit allemaal terwijl zij gewoon had toegelaten dat hij hier voor haar neus zat, zonder dat ze de drang had gehad hem wat aan te doen. Het was allemaal erg dubbel moest ze toegeven. "Mijn interesse is gewekt in jou, jullie en jullie wereld als ik eerlijk moet zijn. En nee, ik ga mijn belofte niet verbreken. Alleen ik begrijp gewoon niet goed waarom jullie wel hier mogen komen maar wij niet bij jullie. Ik heb nog geen één keer gedreigd met de dood jegens jou terwijl jij mij al meerdere keren mij daarmee bedreigd hebt" De woorden kwamen zonder dat ze eigenlijk zelf goed wist welke kant ze ermee op wilde. Maar ze wilde het even duidelijk aan hem maken dat zijn woorden bevooroordeeld waren en dat het ironisch was hoe hij haar toesprak met het dreigen als hij zijn wereld weer zou betreden maar zelf vervolgens wel in die van haar zat.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Kijk, daar kon hij tenminste wat mee. Het maakte hem niet blij, de woorden die beschuldigend in zijn richting klonken en zijn blik werd dan ook donkerder met ieder woord dat ze sprak, maar hij deed niets behalve doodstil blijven zitten en haar heel strak aankijken. Misschien was haar vraag, haar opmerking, ergens wel terecht, maar dat was niet hoe Feredir het zag. Had ze dan helemaal niet door hoe destructief de mens was? Hoe de elfen zich enkel beschermden tegen de mensen? En dan was hij de slechterik? Omdat hij haar met de dood had bedreigd? Dat was ironisch.
Hij kwam overeind, liep naar de andere zijde van de kleine plek, zo ver mogelijk bij haar vandaan. Zo kon hij vertrekken wanneer ze besloot om nog meer van dit soort opmerkingen naar zijn hoofd te slingeren. 'Ooit was jullie wereld net zo mooi als die van ons,' zei hij met koele stem, 'maar de mensen besloten dat de bomen, de natuur, de dieren, alleen maar in de weg zaten en hebben ze vermoord. Jullie zijn met ongelofelijk veel en het grootste deel van jouw soort heeft een destructieve kern, om simpelweg te vernietigen wat in de weg staat. Er is geen respect voor de natuur meer.' Hij legde zijn hand ter illustratie op één van de bomen, zonder ermee te communiceren. 'Je vraagt je af waarom wij jullie wel mogen observeren, terwijl andersom niet mag. Vertel me, wat doet jouw soort wanneer ze een prachtig, dunbevolkt stuk natuur zien, met vruchtbare grond en ruimte voor wat dan ook.' Hij wachtte niet op antwoord. 'Jullie willen het hebben. Het zou niet bij observeren blijven, daar zouden jullie niet tevreden mee zijn. En hoe moeilijk is het om een stel.. Achterlijke elfen af te slachten, als het er zo weinig zijn? Waarom zouden jullie het niet doen?'
Hij was woedend geworden tijdens het spreken. Hij geloofde heilig in de woorden die hij sprak, al wist hij heus wel dat er uitzonderingen op die algemene regel waren. Die zat daar, op die boomstam. Dat betekende niet dat alle mensen ineens goed waren.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Eigenlijk wilde ze hem niet aankijken tijdens de woorden. Elk woord die hij uitsprak klonk harder dan die daarvoor en de toon werd ook met steeds meer agressie uitgesproken. De waarheid zat wel in de woorden die hij sprak maar er waren ook andere mensen die wel om de natuur gaven en hen niet zouden afslachten als ze kennis kregen van de wereld van de elfen. Net zoals zij ook niet had gedaan. Ze wist dat ze er beter niet te veel op in kon gaan, dit voornamelijk omdat hij al op het punt stond om weg te gaan. Een kleine twijfel kwam over haar heen terwijl ze besloot om net zoals hem te gaan staan. "Het besef dat de mensen van mijn soort een groot deel bestaat uit een destructieve kern is mij ook niet ontgaan. En het gaat mij er meer om dat jullie ons al die tijd hebben zitten observeren maar wij jullie niet." De woorden die ze uitsprak brachten voor haarzelf ook niet veel duidelijkheid mee. Maeva schudde licht haar hoofd. "Ik vind het gewoon vervelend hoe je spreekt over de mensen en hoe je spreekt over de mensen als ze jullie grond betreden" Ze beet kort op haar lip voordat ze haar blik afwendde naar een gedeelte van het bos in plaats van dat ze naar hem bleef kijken. "Daarnaast vind ik het nog vervelender hoe je over de mensheid in zijn algemeen praat" Inmiddels verschoof ze haar gewicht van haar linkerbeen op haar rechter. Haar ogen zochten die van hem weer op en ze keek hem ernstig aan toen ze die ontmoette. "Je beledigd mijn volk nu. Ik weet dat de mensheid verschrikkelijke mensen heeft gedaan. Alleen wanneer je het over hun hebt, heb je het dus ook over mij" Maeva liep naar haar tas toe, ze had hier geen zin meer in. Het was haarzelf verdedigen tegen iemand die alleen de duistere kant van de mens gezien had en ergens voelde ze het als een aanval op haarzelf. Want zij was één van hen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een intens gevoel van schuld bekroop hem. Natuurlijk waren de woorden die hij sprak waar, dat moest zij ook inzien, maar dat betekende niet dat Feredir de woorden op die manier had moeten uitspreken. Hij had niet duidelijk gemaakt dat zij een uitzondering was. Misschien was hij het vergeten, ging hij ervan uit dat ze dat begreep. Maar dat deed ze niet. 'Maeve,' zei hij zacht, de woede die eerder in stem had geklonken was verdwenen. In plaats daarvan klonk er een soort van spijt in door. Hij kwam dichterbij, liep naar haar toe en pakte haar kin voorzichtig vast. Niet hardhandig, zoals hij haar bij hun eerste ontmoeting tegen een boom geduwd had. Hij draaide haar gezicht naar hem toe, zodat hij haar recht aan kon kijken. 'Maeve, jij bent de uitzondering.Het.. het spijt me als ik je beledigd heb, of je heb gekrenkt. Mijn formulering was misschien niet.. tactisch.' Hij zuchtte, liet haar kin los. Dit was niet makkelijk, al helemaal omdat ieder verkeerd woord haar weg zou kunnen jagen. En hij wilde niet achter haar aan rennen, haar dwingen te blijven staan. Ze had al laten blijken dat ze een uitzondering was. Hij hoopte maar dat het genoeg was.
Feredir liet haar blik los, keek nu langs haar, het bos in. Ze had haar spullen al gepakt. Dan zou ze waarschijnlijk zo wel weer willen vertrekken. Hij kon het haar niet kwalijk nemen en hij kon niet de taal de schuld blijven geven. Hij was niet echt tactisch geweest, niet goed in het uitleggen. Logisch dat hij haar daarmee weg zou jagen. Hij schudde zijn hoofd, zette een kleine stap naar achteren om haar weer de ruimte te geven. Zijn generieke mensbeeld was niet veranderd, maar dat betekende niet dat hij geen uitzonderingen accepteerde. In tegendeel.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva pakte haar tas en wilde net weggaan toen Feredir dichterbij haar kwam. Ze draaide zich om naar hem toe en voelde zijn aanraking op haar gezicht. Het gaf een onnatuurlijk gevoel maar ze liet het wel toe. De woorden die hij uitgesproken had deden haar goed, maar dat betekende niet dat ze de woorden hiervoor vergeten was. Het was vreemd dat ze haar zo verbonden kon voelen met iemand die ze eigenlijk helemaal niet kende. Maar ze wist ook dat de haat tegen haar volk iets was dat hij meerdere keren had duidelijk proberen te maken. Toen hij zijn hand weer weghaalde bleef ze even beduusd staan met haar ogen op hem gericht. Ze wist niet zeker wat ze hiervan moest denken en wat ze er mee moest. Het was absurd dat ze wilde blijven terwijl haar hoofd juist zei dat het beter zou zijn om te gaan. Het was een onvoorspelbare situatie, iets waar ze niet van hield sinds ze de controle meestal wilde houden. “Ik vind het jammer dat jij en jullie zo over mijn volk denken.” Beet ze hem toe. Maeva draaide haar weer om, ze wist niet zeker of het de juiste beslissing was om te gaan maar rationeel gezien waren er meer redenen om naar huis te gaan dan om te blijven. “Ik denk dat het beter is dat we elkaar niet meer zien.. Aan beide kanten brengt het problemen mee” Of dit de juiste beslissing was wist ze niet, dat zou blijken door de reactie die hij op haar woorden zou gaan geven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De woorden deden hem meer pijn dan hij had verwacht. Ze staken meer dan hij had gewild, al kwamen ze misschien niet helemaal als een verrassing. Hij had het helemaal verpest en er was geen excuus. Langzaam liep hij nog verder bij haar vandaan, zonder haar echt uit het zicht te verliezen. Misschien was het maar beter als ze elkaar inderdaad niet meer zagen. Ze waren te verschillend. Mens en elf konden nu eenmaal niet in harmonie met elkaar omgaan, zelfs als ze het probeerden. Hij beet op zijn onderlip, trok een velletje los en negeerde de zoute smaak van bloed. Hij boog voor haar, zoals gebruikelijk in zijn cultuur. 'Het spijt mij oprecht dat het zo gelopen is,' vertelde hij haar, op zachte toon. Daarna kwam hij overeind, keek hij haar nog een keer aan. Feredir glimlachte op een trieste manier. Het kostte hem moeite zijn mondhoeken omhoog te trekken, maar het moest. Hij zou haar niet tonen hoeveel pijn dit daadwerkelijk deed. Hij liep nog verder naar achteren, tot hij bij de bomen aangekomen was. Zijn hand legde hij op de stam, alsof dat hem gerust kon stellen.
Feredir haalde diep adem. 'Ik denk niet dat ik je ooit nog zal vergeten, Maeve,' beloofde hij haar. Daarna greep hij een laaghangende tak, trok zich eraan op en klom verder omhoog, de boom in. Beschermd door de bladeren, dan hoefde ze niet te zien dat de woorden hem echt pijn hadden gedaan. Natuurlijk was het zijn eigen schuld, hij had zich beledigend over haar volk uitgelaten. Daar was geen twijfel over mogelijk. Nog eenmaal keek hij naar beneden, naar het meisje met de donkere haren. Maeva, die meer van een elf weghad dan de meeste mensen. De uitzondering. Speciaal. Feredir schudde zijn hoofd, alsof hij daarmee de gedachten kon verjagen. Dit was afscheid. Vanaf nu zouden hun levens weer lopen zoals ze zouden moeten, apart van elkaar, normaal. Geen interactie met andere soorten.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De weken waren sneller verstreken dan dat Maeva door had gehad. De warmere dagen waren inmiddels omgeruild voor dagen waarin de zon een minder grote rol speelde. Het weer was sinds de laatste dagen aangenaam geworden in vergelijking met de afgelopen weken. Wat erg fijn was voor de verandering. Haar handen gingen door haar haren heen om vervolgens het vast te binden met een haarelastiek. Een langere tijd was ze al niet meer in het bos geweest, vooral sinds de laatste aanvaring die ze had gehad met Feredir. Het leek haar verstandelijk om wat meer afstand te nemen van alles. Ook had ze weinig tot geen inspiratie gehad om te tekenen, wat eigenlijk de grootste reden altijd was geweest om haar af te sluiten in haar eigen in haar eigen plek in het bos. Maeva wilde kijken of het bos haar misschien weer meer inspiratie zou opleveren. Een klein uur later liep ze richting het bos, het was redelijk bewolkt in het bos waardoor het niet erg drukbezocht was vandaag. Wat ze zelf altijd fijner vond. Maeva liet een laatste blik rusten op haar omgeving en op de boswegen voordat ze ervan afweek. Toen ze eenmaal op haar plek was aangekomen hoorde ze ineens geritsel vanuit haar rechterkant komen. Haar hart maakte een sprong bij de gedachte dat het misschien Feredir kon zijn. Na de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien had ze het niet goed van haar af kunnen zetten, vooral niet op de manier hoe ze afscheid van elkaar hadden genomen. Ze bewoog haarzelf naar het geluid heen, bijna niet in de veronderstelling dat het iemand anders kon zijn dan hem. Ze was tenslotte nog nooit iemand anders hier tegen gekomen. Het geluid was er niet meer waardoor ze even stil bleef staan en om haar heen keek. “Feredir?” mompelde ze zacht. Geen antwoord. In enkele seconden voelde ze een hand die haar hardhandig tegen de grond probeerde te krijgen. Door de schrik probeerde ze uit reflex de hand van haar af te slaan waarna nog een stel handen haar weerhielden. Ze keek met grote ogen naar de twee mannen die voor haar stonden en haar naar de grond hadden gewerkt. “Wat willen jullie van me?” schreeuwde ze uit terwijl ze uit de greep van één van de mannen probeerde te komen. Er was geen reactie waarna de andere man die zijn handen vrij had haar zakken begon te doorzoeken waarna hij zijn hoofd schudde naar de ander. Maeva haar map was ergens tussen de takken beland door de val. Deze was inmiddels al doorzocht door de andere man maar daar was hij ook niet tevreden mee. De twee mannen spraken tegen elkaar met een andere taal dan dat ze gewend was, het had iets Europees maar Maeva kon niet goed duiden bij haarzelf welke taal het zou kunnen zijn. Er gingen meerdere mogelijkheden door haar hoofd heen hoe ze kon ontsnappen. Ze had geen geld, dat was hen ook al duidelijk geworden. En wie weet wat ze nu wilden nu ze doorhadden dat ze geen belangrijke eigendommen bij haar had ? Ze keek paniekerig om haar heen om vervolgens haar blik te laten rusten op de dichte begroeiing in het boos waar ze vaker was geweest. Ze beet op haar lip, het was geen mogelijkheid. De woorden van Feredir bonkten direct weer door haar hoofd heen. Als ze daar zou komen en ze zou getroffen worden door een elf zou ze het niet overleven. Maar ze wist geen eens zeker of ze het wel zou overleven als ze hier zou blijven. Ondertussen probeerde Maeva de handen van haar af te trappen zonder succes. “Wat willen jullie van me?” schreeuwde Maeva nog harder naar hen. Het voelde alsof ze al een eeuwigheid op de grond had gelegen terwijl het in de werkelijkheid maar vijf minuten waren. De mannen knikten naar elkaar en diegene die haar vast had gehouden liet nu zijn blik glijden over haar lichaam waarna de andere haar shirt in één hand omdraai verscheurde. Maeva schreeuwde het uit en diegene die haar vasthield keek haar hebberig aan. De handen van de ene man gleden over haar bovenlichaam heen waarna hij klungelig begon te werken aan de stof die nog rond haar onderlichaam aanwezig was. De man die haar vast hield ging op haar buik zitten om haar vervolgens hardhandig te kussen. De tranen roldeninmiddels over de wangen van Maeva heen. Ze voelde hoe haar broek werd losgemaakt en hoe de man die haar vasthield zich niet meer kon bedwingen en ook zijn handen over haar heen liet glijden. Hierdoor zag Maeva een openingen draaide ze haar snel om waardoor de man die op haar zat zijn balans verloor en naast haar viel. Met een snelheid rende ze richting de dichtbegroeide bomen om zo snel mogelijk door de poort te gaan.

@Hadesu

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er waren dagen verstreken. Toen weken. Uiteindelijk, meer dan een maand. Feredir begon steeds meer geloven dat de aanvaring die hij had gehad, slechts een droom was geweest. Maar dat kon het niet zijn. Hij herinnerde zich haar tekening, haar gelach toen hij had gevraagd naar zogenaamde foto's. Hij herinnerde zich hoe zacht haar hand in die van hem gevoeld had, toen ze de moed had verzameld om hem de hand te schudden. Dat was echt, niet iets uit een droom. Hij had niet tegen haar gelogen, hij zou Maeva niet meer vergeten. Maar het leven ging door.
Hij was wederom gezeten op de rug van Vanya, de brave merrie. Zijn favoriete paard van de stal, die hij altijd nam wanneer er de mogelijkheid toe was. Met dit paard had hij hele conversaties, soms zonder een woord te hoeven zeggen. Vandaag niet. Vandaag draafden ze langs de grenzen in stilte, luisterend naar de geluiden van de natuur. Er zongen vogels, hier en daar zat een speelse eekhoorn op een nootje te knabbelen. Feredir vond dit prachtig en kon zich niet voorstellen waarom iemand dit zou willen vernietigen. Natuurlijk, soms moesten zij ook grond van de natuur nemen, maar nooit te veel. Alleen het broodnodige. Op haar beurt verschafte de natuur hen daarna alles wat ze nodig hadden om te leven. Het leven was goed.
Ze kwamen steeds dichter bij de poort, waar Feredir zijn rijdier over liet gaan tot een langzamere pas. Het dier gehoorzaamde gewillig en liep op een rustig tempo door. Feredir luisterde, intenser dan hij bij de andere delen van zijn tocht had gedaan. En het was wat waard. Er klonk geritsel, geluid. Gehaaste stappen. Hij fronste, liet Vanya halt houden en gleed soepel van het dier af, waarna hij in de richting van de bomen liep. Een gewonde spion? Een belangrijke ontdekking? Hij moest kijken.
Het was geen van beiden. Even was hij star van verbijstering, wilde hij wat zeggen en viel opnieuw stil toen hij de gehavende staat van haar kleding zag. 'Maeve?' uitte hij verbaasd, waarna hij naar haar toe snelde. Wat was er gebeurd?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld