Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Unbreakable

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:

Joshua.
In plaats van dat ze gewoon haar mond hield gaf reageerde ze ook nog eens enorm sarcastisch op de hele situatie. Alsof ik zelf niet wist dat het totaal niet hielp om me agressief te gedragen. Natuurlijk wist ik dat wel, maar als ik boos was leek ik dat soms even te vergeten en moest ik mijn frustratie kwijt. Al zou zij zich dat niet kunnen voorstellen totdat ze zichzelf in een situatie bevond waar ze het niet mee eens was. En dat elke dag weer. Het koste ontzettend veel moeite om mezelf in te houden en niet te schreeuwen tegen haar. Ik had haar eerder al verteld dat ik het niet waardeerde hoe ze tegen me sprak en ze bleef het gewoon doen. Op het moment wilde ik heel erg graag heel hard tegen iets aan slaan of schoppen, iets kapot maken. Gewoon om mijn frustratie kwijt te kunnen. Kwaad keek ik naar de bewaker die ik vanuit mijn ooghoek nog steeds had zien lachen naar me. Zijn naam wist ik niet, maar ik wist wel dat hij die na deze dag ook een tijdje niet meer kon zeggen als de deur niet tussen ons in was geplaatst. Toch zou ik hem nooit zomaar aanvliegen. Nee, ik zorgde er altijd voor om op een ander iemand terug te pakken zonder dat iemand het ooit te weten kwam. Ze ging de deur niet openen terwijl ik deze bui had. ‘I’m not going to do anything out there, so just open the door.’ Was het nou zo moeilijk? En als ik wel iets zou doen was er genoeg bewaking die me maar al te graag tegen de grond wilde drukken en wilde begeleiden naar de isoleer. Dus waarom liet ze me niet gewoon gaan? Zij was degene die mij weggestuurd had en dus niet meer wilde dat ik in haar kamer zat. Als zij dat niet had gedaan was er niks aan de hand geweest. Nou ja, ik was dan in elk geval niet al zo gefrustreerd geraakt. ‘Just don’t get any closer than you are right now, cause I will hurt you.’ Nadat de woorden uit mijn mond kwamen besefte ik me dat het misschien een beetje verkeerd klonk. Normaal maakte dat me niks uit, ik maakte genoeg bedreigingen maar het gesprek was al niet goed gegaan en als ik haar nou ook nog eens ging bedreigen zou ik helemaal niet vrijkomen. Zij zou het immers wel gaan rapporteren. ‘It’s not a threat, I just can’t think straight right now so just stay away.’ Ik walgde ervan dat ik mezelf moest uitleggen, alsof ik het niet meende dat ik haar iets zou doen als ze dichterbij kwam. Het ergste was nog wel dat ik rustiger werd in mijn hoofd, door het reageren op haar irritante opmerkingen. ‘If the guard stops looking at me I will be fine, okay? He needs to go and I will try to calm down.’ Later, beloofde ik mezelf. Later kon ik mijn frustratie wel kwijt als ik buiten was of als we in de gezamenlijke zalen waren. Er waren altijd wel slachtoffers die ik daarvoor kon gebruiken. Tot die tijd moest ik me inhouden, anders kwam ik nooit voorbij die deur.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij reageerde niet echt op mijn sarcastische opmerking, maar dat was misschien ook maar goed. Hij zei ook dat ik mijn mond moest houden, maar ik ging toch niet naar hem luisteren? Ik zou in dit gebouw niet naar dat soort onredelijke dingen luisteren. Ik zei toch ook niet dat hij zijn mond moest houden? Ja, zonet, omdat hij zo hard aan het schreeuwen was. Maar als hij op een normale toon had gepraat had ik er geen probleem mee gehad. Ik was ook niet aan het schreeuwen en volgens mij gedroeg ik me nog aardig normaal.
Hij gaf aan dat hij buiten niets zou gaan doen, maar daar geloofde ik echt helemaal niets van. 'Bullshit,' zei ik dus ook voor ik eigenlijk doorhad wat ik zei. Dit was wel écht heel onprofessioneel, want normaal gesproken zei je dat soort woorden niet. Dat waren woorden die gevangenen gebruikten. Niet personeel. Maar ik kon me gewoon niet inhouden en ik had gewoon nog steeds het gevoel dat ik niet een voorbeeldig iemand moest zijn bij hem. Dat zou hij nooit serieus kunnen nemen. Misschien dit ook niet, maar ik had het gevoel dat hij dit meer kon waarderen dan wanneer ik alleen maar correcte antwoorden zou gaan geven die ik eigenlijk niet eens meende. 'And no. I'm not going to open that door for you. I'm just gonna wait until you've calmed down and then I'll let you go,' zei ik simpel. Ik ging écht niet naar hem luisteren en ik snapte niet waarom hij dat nog steeds niet door had. Hij kon me niet commanderen. Hij kon het proberen, maar dat had hij net ook al gedaan en ik deinsde echt niet voor hem weg.
Vervolgens kreeg ik een bedreiging te horen. Hij zou me pijn gaan doen als ik dichterbij kwam. Ik wist dat hij me hier niets kon doen, maar dat was wel iets wat ik sowieso moest onthouden en misschien ook moest opschrijven. Voordat ik erop kon reageren legde hij zijn opmerking uit, maar ik wist niet of dat het veel beter maakte. 'You do realize that saying stuff like that could get you in serious trouble? I can get you in serious trouble. Stop saying shit like that because I don't want others to hear that, alright?' Ik snapte niet helemaal waarom ik dit nou zei, want eigenlijk was ik hem daarmee dan een beetje aan het beschermen. Als iemand anders dat had gehoord moest hij sowieso naar de isoleer en dat wilde ik voorkomen. Het was ook gewoon een beetje een loze opmerking, maar zo zouden anderen dat niet opvatten.
Hij zei dat die bewaker weg moest en dat hij dan wel weer rustig werd, maar daar kon ik niet voor zorgen. Die man moest daar waarschijnlijk gewoon staan en deed gewoon zijn werk. Ik kon toch moeilijk aan hem vragen of hij even weg wilde of de andere kant op wilde kijken? Dat ging me echt te ver. 'Well, he's not going to leave so you better get yourself together with him still looking at you.' Ik wist ook gewoon niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik kon hem daarmee niet helpen en dat ging ik ook gewoon niet doen. Ik had al het gevoel dat ik hem hielp door niet te veel op zijn "bedreiging" in te gaan en te zeggen dat ik niet wilde dat anderen dat hoorden. Dat betekende echter niet dat ik dat met alles zou doen. Als het me echt te ver ging had ik ook geen andere keuze.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Weer begon ze te praten tegen me en wat ze zei verbaasde me oprecht. Bullshit? Opnieuw werd bevestigd dat ze niet zo professioneel was. Aan haar gezichtsuitdrukking die volgde leek ze het zelf ook niet helemaal oké te vinden wat ze had gezegd. ‘It’s highly unprofessional to talk to your patient like that, wouldn’t you agree?’ Blijkbaar kon ze zich toch niet zo goed inhouden als iemand de dingen zei die ik tegen haar had gezegd. Als het al zo makkelijk ging om haar dingen te laten zeggen die ze niet wilde ging ze het nog erg moeilijk krijgen met mij. Dat was niet het enige, door zo te praten kon ze zeker in de problemen komen bij de directie. Gek genoeg zat het me niet dwars dat ze zulk soort woorden zei, ze durfde in elk geval wat terug te zeggen en dat werd door de rest van het personeel vrijwel nooit gedaan. Normaal werd er meteen gedreigd, maar zij deed dat niet. Wat ze verder zei zat me dan wel weer dwars, ze zei weer dat ze de deur niet voor mij ging openen. Ik begreep niet waarom ze het zo een probleem vond, ik had gezegd dat ik niks ging doen en dat meende ik ook. Ik zou in elk geval wachten tot ik ver genoeg van haar verwijderd was voor ik iets zou doen, dus zij had er geen last van. Opnieuw verbaasde ze me met haar antwoord. Ze wilde niet dat ik zulke ‘shit’ zei omdat ze niet wilde dat andere mensen het konden horen. Wilde ze me nu ineens beschermen? ‘I don’t care if I get in trouble and I don’t want your protection. I can take care of myself.’ Wat wilde ze nou bereiken? Als ze wat ik zei wilde verraden aan de rest van het personeel of haar meerdere moest ze dat lekker doen. Ik begon toch wel te beseffen dat ik hoogstwaarschijnlijk minder snel dan ik dacht vrij zou komen, dus dat kon er dan ook nog wel bij. Ze verwarde me ontzettend, ik begreep helemaal niks van haar intenties en de dingen die ze zei. Ik bleef staren naar de vloer nadat ze zei dat de bewaker zou blijven staan. Het was onzin dat hij zo lang naar mij bleef kijken, hij wilde me gewoon opnaaien zodat ik iets zou doen waardoor ik naar de isoleer moest. ‘I’m calm, I just want to go back to my cell.’ Nooit eerder had ik overdag vrijwillig naar mijn cel gewild, maar het was een ontzettende chaos in mijn hoofd waardoor ik alleen moest zijn. Ik had genoeg zelfkennis waardoor ik wist dat er veel gevochten ging worden als ik weer tussen de andere gevangenen moest zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Does it look like I care?' Hij ging me een beetje de les lezen over hoe ik tegen hem moest praten! Maar daar zou ik me ook niets van aan trekken. Ik zou niet zo tegen iedereen praten, maar als ik me als een soort keurig lief meisje op zou stellen zou hij al helemaal niets van me aannemen. Dat wist ik in ieder geval zeker. Zo kon ik me wel gedragen, maar daarmee zou ik mezelf alleen maar in de vingers snijden.
'Don't flatter yourself. I wasn't doing any of that.' Eigenlijk wel een beetje, maar dat zou ik niet toegeven. En dat deed ik ook eigenlijk onbewust, dus zelf had ik het dan ook weer niet echt in de gaten. Daarentegen deed ik dat bij meerdere mensen. Als ik wist dat je ook maar een klein beetje normaal kon doen dan wilde ik niet iemand door mijn toedoen naar iets als een isoleercel sturen. Wat iemand dan bij anderen deed was niet mijn probleem, maar als ik het kon voorkomen dan deed ik dat. Ik zag het gewoon écht niet als iets waarbij je mensen mee kon helpen. Je werd er gewoon gek van en het maakte de persoon daar binnen eigenlijk alleen nog maar bozer en verwarder. Maar dat was mijn mening en die maakte hier binnen wat dat betreft niet zoveel uit.
Hij zei dat hij terug naar zijn cel wilde. Wat? Dat wilde bijna nooit iemand. Dat waren dingen die mensen zeiden die hier nog maar net waren, omdat ze zich buiten hun cel niet altijd even veilig hadden gevoeld. Ik kon me echter niet voorstellen dat hij zich niet veilig voelde hierbinnen, want volgens mij waren mensen juist bang voor hem. Dat gevoel had ik in ieder geval enorm gekregen. Ook door het gesprek dat we net hadden gevoerd wist ik vrijwel zeker dat hij de touwtjes onder de gevangenen in deze afdeling een beetje in handen had. 'Why?' Ik moest het dan ook gewoon weten. Ik ging er niet vanuit dat hij me een antwoord zou geven en als hij dat wel zou doen was het waarschijnlijk een leugen, maar ik wilde het gewoon graag weten. Soms leerde je ook veel van een leugen en kon je op die manier nog steeds wel achter de waarheid komen. Pas dan zou ik ook echt de deur voor hem openen, al was ik volgens mij niet helemaal bevoegd om hem daar naartoe te brengen. Dat had ik in ieder geval nog nooit gedaan, dus ging ik er niet vanuit dat dat de bedoeling was. Ik kwam sowieso niet vaak echt tussen die cellen tenzij het echt moest en niet anders kon, maar ook dat kwam niet zo vaak voor.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
‘Nah, but you probably should if you don’t want to lose your job.’ En als ze niet wilde dat ik telkens boos werd kon ze ook maar beter een beetje gaan letten op hoe ze dingen tegen mij zei. Dan zou er nooit progressie komen en moest ik alleen maar langer blijven, ik wist namelijk van mezelf dat ik graag reageerde wanneer iemand op die manier tegen mij sprak. Vrijwel altijd was dat op een manier waarop ik zelf weer problemen kreeg. Ze reageerde alsof ze het niet had gezegd om mij te beschermen. Ik rolde met mijn ogen. ‘Of course you weren’t, sweetheart.’ Het had helemaal geen zin om het nu te ontkennen, ik was niet achterlijk. Ik had haar goed verstaan en wist dus wat ze had gezegd. Waarom ze het had gezegd vroeg ik me wel af. Ze had me nog niet eens een volledige dag meegemaakt, had niks over me gelezen en wist ook niet hoe ik me verder gedroeg tegen het personeel en de andere mensen hierbinnen. Als ze dat wist ging ze me niet meer beschermen. Dat was mijn eigen schuld, maar ik had ook niemand nodig die mij beschermde. Ik zag daar het nut niet van in als ik het er zelf naar maakte door mijn gedrag. Dat was misschien dom, maar het was mijn eigen schuld als ik daardoor meer werd gestraft. Al betekende dat niet dat ik het er dan ook meteen mee eens was, nee ik kwam wel voor mezelf op. Vaak kon ik trouwens ook onderling nog wel dealtjes maken, dus getuigen en bewijs van wat ik had gezegd of gedaan was er ook niet voldoende voor een aanklacht. Ze vroeg me waarom ik terug wilde naar mijn cel. ‘So I can think about your pretty little face, sexy body and all the things I want to do with you all day without people interuppting me.’ Dacht ze nou echt dat ik haar een eerlijk antwoord ging geven? ‘Now could you open the door, please?’ Ik was gekalmeerd dus er was geen enkele reden waarom ik niet de gang op mocht naar de andere afdeling zodat ik terug kon naar mijn cel. Zij was degene die mij juist weg had willen hebben, maar me momenteel wel vasthield zonder goede reden. Als ik haar was had ik mezelf al lang laten gaan, ook als ik boos was geweest en daardoor meteen werd overvallen door een aantal bewakers, dat was haar probleem immers niet. Ik vroeg me af waarom ze de deur niet gewoon eerder had geopend, zo aardig was ik namelijk niet geweest tegen haar.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Dit kon ik op twee manieren opvatten, waarvan er één absoluut niet logisch zou zijn. Hij zou me een beetje bang kunnen maken door te doen alsof hij er voor kon zorgen dat ik mijn baan kwijt zou raken. Het zou ook kunnen betekenen dat ik oprecht moest opletten, omdat hogere hand dit niet fijn vond of zo. Maar dat laatste was natuurlijk onzin. Dat boeide hem helemaal niets. ‘As if you could make me lose my job. Try me, seriously,’ zei ik waarna ik met mijn ogen rolde. Hij kon wel stoer doen en mij een beetje bang voor hem proberen te maken, maar met dat soort loze woorden zou hem dat niet lukken. Misschien was het anders als ik zijn dossier had gelezen, maar een gevangene kon er toch niet voor zorgen dat ik weg moest? Alleen omdat ik het woord “bullshit” had gezegd? Nee, daar geloofde ik niets van. Bovendien had ik altijd wel argumenten waarom ik iets op een bepaalde manier zei. Zelfs dat zou ik nog kunnen beargumenteren, dus ik besloot om me er nu vooral geen zorgen om te maken.
Vervolgens noemde hij me sweetheart, wat ik ook niet helemaal op prijs stelde, maar dat besloot ik te laten gaan. Het klonk immers sarcastisch, dus dan was het voor mij nog oké. Bovendien wilde hij vast een reactie uit me zien te lokken. ‘Exactly. Like I said, don’t flatter yourself. So far you haven’t really given me any reason to protect you so I’d be really stupid if I did any of that.’ Dat was in mijn ogen wel zo. Tot nu toe vond ik hem irritant. Irritanter dan de meesten waarmee ik hiervoor had gesproken, maar hij was nog niet extreem. Als het zo bleef kon ik het nog wel aan. Als het erger werd ook nog wel, maar dan zou ik gewoon helemaal niets uit hem zien te krijgen. Ik wist eigenlijk nu al bijna zeker dat hij ooit wel eens een keer iets zou zeggen. Misschien niet veel en misschien duurde het lang, maar dat maakte me niet uit.
Vervolgens zei hij iets wat ik wel enorm ongepast vond. Dat was echt niet oké. Maar juist als hij dat soort dingen zei wilde ik hem echt niet zijn zin geven. ‘Oh, hold on. You think I’m gonna do you a favor when you literally just said something inappropriate? That’s funny.’ Ik kon natuurlijk niet veel ervan zeggen. Als hij daarover na wilde denken kon ik daar niets aan veranderen. Niet dat hij het meende, want hij wilde gewoon niet echt de reden zeggen waarom hij terug wilde. ‘Nope. You’re staying with me until lunch break.’ Ik ging hem nu toch niet zijn zin geven? Dat ging echt niet gebeuren. Ik had helemaal geen zin om nog zo lang met hem te zitten, maar die deur openen zou ik nu sowieso niet meer doen.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze geloofde niet dat ik in staat was om haar haar baan te laten verliezen. Om zoiets kleins kon ik dat ook niet laten gebeuren, maar ik had wel de middelen om ervoor te zorgen dat ze niet meer op deze afdeling welkom was. De directie dacht misschien dat zij alles uitmaakten over wie er hier werkte, maar er hoefde maar één iemand met veel macht, zoals ik, een groot deel van de gevangenen op te jutten om in opstand tegen iemand te komen en dan was het al snel klaar met diegene. Dan werd het gevaarlijk voor ze om op de afdeling en dan werden ze gewoon overgeplaatst, dat was vaak genoeg gebeurd. Niet dat ik dat bij die Allison ging doen, waarom zou ik? Het was gek genoeg ook niet mijn bedoeling geweest om haar bang te maken, het was meer een waarschuwing omdat anderen het niet zo konden waarderen hoe ze sprak. Ze bleef doorgaan over het beschermen, maar ik reageerde er niet meer op. Ze had in eerste instantie duidelijk gehint dat ze mij wilde beschermen door te zeggen dat ik niet zulke dingen moest zeggen omdat het anders gehoord kon worden waardoor ik problemen kon krijgen. Dat ze dat nu wilde ontkennen door te zeggen dat ze geen reden had mij te beschermen was alleen maar omdat ze zichzelf wilde overtuigen dat ze mij niet wilde beschermen. Mij overtuigde ze toch niet, want waarom had ze in eerste instantie dan iets anders gezegd? Dat sloeg nergens op. Haar reactie op mijn antwoord was niet wat ik had verwacht, ze wilde me daardoor juist nog langer vasthouden. ‘Jesus fucking christ woman, just let me go.’ Uit gewoonte bracht ik mijn handen weer naar mijn haren. Ik dacht dat het klaar zou zijn, dat ik terug mocht naar mijn cel en niet nog meer gefrustreerd ging raken. Maar toch wist ze het laatste beetje chaos dat er nog bij kon in mijn hoofd aan te wakkeren. Het was lang geleden dat ik me zo had gevoeld, zo machteloos in mijn hoofd maar tegelijkertijd ook vol adrenaline omdat ik kwaad was. Ik haatte het, ik haatte het gevoel zo erg. Het maakte me niet eens meer uit of ik naar de isoleercel moest, ik wilde gewoon weg voordat ik mezelf niet meer onder controle had. ‘I need to get away from everyone so I won’t do stupid things that will make me have to stay in this hellhole any longer. None of the crap that’s coming out of your mouth is going to help me calm down right now. So please Allison, all I’m asking is for you to open the fucking door so I won’t do things I will regret in a few hours.’

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij reageerde er verder niet meer op en eigenlijk was ik daar blij om. Ik had ook niet veel meer te melden. Bovendien voelde het nu een beetje alsof ik het laatste woord had gehad en soms voelde dat gewoon fijn, zoals nu. Dat was wel een beetje kinderachtig en met een baan zoals deze moest je dat ook helemaal niet willen, maar je bleef toch een mens? Bovendien kon ik dit al helemaal niet meer zo serieus nemen, want we stonden op een gang. Iedereen zou me hier ook gewoon kunnen horen. Het voelde dus al een stuk minder professioneel en dat was het ook. Ik besprak hier immers ook niets met hem.
Het leek wel alsof hij nog bozer werd, maar eerlijk gezegd boeide me dat niet heel erg veel. Aan de andere kant had ik helemaal geen zin om met hem opgescheept te zitten tot de lunch. Dat zou nog een paar uur duren. Maar ik wilde hem gewoon niet zijn zin geven, want dan dacht hij dat ik altijd wel naar hem zou luisteren. Daarentegen mocht hij dat best denken, want ook dat boeide me niet heel erg veel. Toen hij mijn naam nog eens zei had ik meteen spijt dat ik hem mijn naam had verteld. Dan voelde je je meteen heel erg aangevallen of zo. Dat gevoel had ik altijd tenminste. Dan werd iets meteen een stuk persoonlijker, ook al sloeg dat nergens op. Toch had ik spijt dat ik hem mijn echte naam had verteld en dat ik niet gewoon een willekeurige naam had verzonnen. 'Fine. Can you step aside?' Dan gaf ik hem maar wel zijn zin. Ik had ook geen zin om hier nog veel langer te blijven staan of om hem überhaupt nog veel langer in mijn buurt te hebben. Ik wilde zo echter ook weer niet die deur openen, want dan kwam ik te dicht bij hem in de buurt. Dat vond ik zelf gewoon niet fijn en hij had ook aangegeven dat ik niet te dichtbij moest komen. 'The fact that you have these anger issues is something that you're going to talk about though. So I'll see you again tomorrow,' besloot ik toen ineens. Hij hoefde niet eens per se daarover te praten, maar er was me gevraagd om hem veel te spreken, dus dan moest dat maar. Dan kon ik maar beter meteen afspreken dat hij morgen weer kwam. Niet dat hij een keuze had, want hij moest gewoon mee of hij dat nou wilde of niet. Ik vond het echter wel netjes om het even mee te delen in plaats van morgen op hem af te stappen en hem een soort van te dwingen weer mee te gaan. Ik wist namelijk vrijwel zeker dat hij er niet echt op zat te wachten om mij weer te zien. Hij had namelijk vast ook wel door dat ik aardig eigenwijs was, want anders stonden we hier niet zo lang voor een dichte deur. Ik hoopte in ieder geval dat hij dat door had.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Na wat voelde als uren gaf ze eindelijk in en wilde ze de deur voor me openen. Eigenlijk had ik het niet verwacht na de lange strijd met haar, ze was heel anders dan dat ik gewend was. Normaal kreeg ik vrijwel meteen mijn zin als ik ook maar begon met het verheffen van mijn stem of door opmerkingen te maken die als ongepast werden gezien. Ze vroeg zelfs of ik opzij wilde gaan, wat ik ook niet had verwacht. Eerder had ik aangegeven dat ik niet wilde dat ze te dichtbij kwam, maar gewoonlijk werd daar geen rekening mee gehouden. Er werd nooit rekening gehouden met de gevangenen die hun grenzen lieten weten zeker niet door de bewakers. Niet dat ik dat wel deed bij het personeel, maar voor hun was het anders. Zij waren niet degenen die waren opgesloten en niks meer te vertellen hadden. Ik deed een paar stappen opzij en volgde de bewegingen die ze maakte met mijn ogen. Ze begon over een vervolggesprek die meteen morgen zou plaatsvinden, over mijn woede probleem. Anders had ik ook niet verwacht. Ik wist toch al dat ik meteen elke dag aan de beurt zou zijn nu er een nieuwe therapeut was. Of ik nou wilde of niet. Desnoods werd ik door twee bewakers in boeien naar haar kamer gesleept als zij vond dat het nodig was dat ik moest komen, dat was al vaker gebeurd dus ik wist dat het niks uitmaakte wat ik er van vond. Toch zou ik altijd vol blijven houden dat ik het niet nodig vond om te praten, het had toch geen enkele zin. Als het wel zin had gehad had ik niet vlak voor mijn vrijlating nog problemen gehad met het vertonen van goed gedrag. ‘Great. I’m looking forward to it.’ Nadat ze de deur had geopend liep ik meteen langs haar heen en kon ik het niet laten om nog te lachen naar de bewaker die waarschijnlijk graag had gewild dat ik naar de isoleercel had gemoeten. Waarom ik daar niet heen was gestuurd was voor mij ook een raadsel, maar ik kon er enorm van genieten dat hij zijn zin niet kreeg. Ik keek achterom of ze nog steeds achter me aan liep, aangezien ik niet in mijn eentje naar mijn cel mocht terug keren. Al kon zij daar eigenlijk beter niet komen, zo tussen de gevangenen in, vond ik. Ach, misschien wilde ze dat juist ook wel. Het was moeilijk haar in te schatten. Ze was in elk geval niet bang geweest door de dingen die ik had gezegd. ‘Can you call one of the guards to walk me back to my cell?’ Vroeg ik zodra ze dichtbij genoeg was zodat ze mij kon verstaan. Haar aankijken deed ik niet meer, ik had namelijk wel even genoeg van haar gezien. Nou ja, vooral genoeg gehoord. Ik zag er ook enorm tegenop haar elke dag te moeten gaan zien. Ik hoopte maar dat ze niet elke dag werkte.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij ging inderdaad aan de kant. Ik had die deur ook gewoon open kunnen maken als hij daar bleef staan, maar vond het dan wel netjes om een beetje mee te werken. Zoiets was immers toch maar erg klein en het boeide me dan niet of ik daarin mee ging. Ik vond het zelf ook niet een hele prettige gedachte als hij op tien centimeter afstand van me stond. Niet dat er iets kon gebeuren, maar dan was dit ook gewoon prettiger. Al zou ik dat zelf niet zo snel aan hem of aan andere gevangenen toegeven. Natuurlijk zou ik niemand echt dichtbij laten komen, maar daar zou ik dan wel weer wat op verzinnen. Ik had anders weer het gevoel dat je zwakte vertoonde en dat kon je volgens mij op deze afdeling al helemaal niet doen. 'Good. You should.' Zo leuk zou het niet worden morgen. Ik wist nu al dat hij weer helemaal niets zou zeggen, maar andersom wist ik ook niet of ik dat allemaal zou vertellen. Je kon jezelf of anderen er ook een beetje mee verraden. Toch besloot ik om niet meteen met hem de diepte in te duiken, want dat had helemaal geen nut. Hij zou toch niet meewerken, dus kon ik het beter nog een beetje algemeen houden.
De deur deed ik weer achter me dicht en liep vervolgens weer door. Hij vroeg toen of ik iemand wilde roepen die hem terug naar zijn cel wilde brengen. Waar sloeg dat dan weer op? Dat kon ik gewoon doen. Ik ging toch niet aan iemand vragen of iemand hem als een soort klein kind wilde begeleiden? Dan had ik het gevoel dat ikzelf ook niet meer serieus werd genomen en alsof ik dan bang was om daar rond te lopen. Het interesseerde me oprecht vrij weinig. Buiten liep iedereen ook gewoon en daar was ik ook niet bang. Waarom hierbinnen dan wel? Bovendien was er genoeg bewaking. 'Oh, you don't think I'm good enough to do that? Too bad. I'm not gonna call anyone for those two minutes, I'll just go there myself.' Ik wist alleen niet in welke cel hij precies zat, maar ik nam aan dat hij me niet in de maling zou nemen door naar een verkeerde deur te lopen of zo. En anders hadden bewakers dat wel in de gaten leek me. Ik mocht in ieder geval hopen dat hij niet zo'n domme grap met me zou uithalen, want dat kon ik niet helemaal op prijs stellen. Dat zou hij dan dus ook nog sowieso van me te horen krijgen. Als het een andere setting was had ik het wel grappig gevonden, maar dan kon ik wat terug doen. Ik kon nu moeilijk een domme grap met hem gaan uithalen. Dan was je al helemaal niet meer professioneel. 'So.. lead the way,' knikte ik. Ik wist wel waar we naartoe moesten, maar ik wilde niet hem als een soort schoothondje achter me aan hebben lopen. Daar zat ik gewoon niet op te wachten. 'And this time, don't walk that fast please. I honestly don't feel like running.' Tot nu toe liep hij iedere keer zo hard. Alsof hij de trein nog moest halen of zo. En dat terwijl hij iedere paar meter werd opgehouden door een deur die niet zomaar open kon, dus hij had er ook gewoon helemaal niets aan.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:

Joshua.
Een zucht verliet mijn lippen toen ze reageerde op mijn opmerking over het feit dat we elkaar weer zouden zien morgen. Het had geen enkele zin om erover door te gaan, want we wisten beiden dat we er geen zin in hadden. Ik kon me in elk geval niet voorstellen dat ze het leuk vond om met mij te moeten praten. Ik begreep sowieso niet waarom iemand het leuk vond om met gevangenen te praten die toch niet aardig deden en wilden meewerken. Misschien ging ik het haar nog wel eens vragen, ik was best benieuwd naar waarom juist zij, terwijl ze nog zo jong was, voor dit werk had gekozen. Haar leeftijd wist ik nog niet, maar ze kon niet veel ouder zijn dan ik was. Mijn suggestie over het roepen van iemand anders om mij terug te brengen viel niet in de smaak en dat liet ze ook merken. Ze had mij in de tijd dat we hadden gepraat nauwelijks een normaal antwoord gegeven zonder sarcastische ondertoon of zonder dat ik het gevoel kreeg dat zij telkens het laatste woord wilde hebben. Het irriteerde me ontzettend maar het dwong me tegelijkertijd ook om wel te reageren op haar. De reden dat ze dacht waarom ik het haar had gevraagd was trouwens onjuist, ik vond niet dat ze er niet goed genoeg voor was. Ik vond het gewoon geen plek voor haar als ze er niet per se hoefde te zijn. Niet dat ik dat aan haar ging vertellen, want waarom ik dat dacht was totaal niet logisch. Eerder had ik haar nog pijn willen doen en nu vond ik ineens dat ze zich niet moest begeven tussen de rest van ons, wat wij als gevangenen als onze eigen plek zagen. ‘Fine. I hope you will enjoy the catcalls.’ Ze moest het ook maar zelf weten, als zij het leuk vond om telkens nagefloten te worden en seksuele opmerkingen naar haar hoofd wilde hebben geslingerd moest ze lekker meegaan. Ik mocht de weg wijzen. Great. Het liefst wilde ik haar ergens anders heen leiden, naar een plek waar geen beveiliging was. Gewoon zodat ik haar goed kon vertellen dat ik het niet had gewaardeerd hoe ze tegen mij had gesproken, maar ik wist dat het een slecht idee was. Zij zou me verraden, wat ik haar ook vertelde of hoe ik haar ook bedreigde. Om zoiets kleins als hoe ze tegen me had gepraat wilde ik niet langer vast gaan zitten. Ze had opnieuw commentaar, dit keer over hoe snel ik liep. Ik deed alsof ik het niet hoorde, maar paste mijn tempo wel een beetje aan zodat ik niet telkens zo lang hoefde wachten tot zij een deur opende. Tijdens het lopen merkte ik dat ik gek genoeg helemaal niet meer zo gefrustreerd was als even geleden. Voor we door de laatste deur gingen waarna we in een keer konden doorlopen door de lange gang naar het cel blok, stopte ik en draaide me om zodat ik haar aan kon kijken. ‘How old are you?’ Ik moest het gewoon weten, ik kon er niet tegen om het me telkens af te vragen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij zei in eerste instantie niets meer en daar was ik blij om, want ik had er verder ook niet zoveel meer over te zeggen. Ik had ook helemaal niet zoveel zin om met hem te gaan praten, maar het hoorde er ook gewoon bij. Daarentegen zag ik er niet tegenop of zo, dus zo erg was het nou ook weer niet. Ik had me vandaag nog niet écht aan hem geïrriteerd en zo ver wilde ik het ook niet laten komen. Het zou wel goed komen. Tot nu toe viel hij me nog wel mee.
Hij vond het prima dat ik met hem meeliep, maar waarschuwde me voor de opmerkingen die ik zou krijgen van anderen. Het interesseerde me niet zoveel als anderen dat inderdaad zouden doen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik dat te horen zou krijgen en ik wist niet eens zeker of mensen dat daadwerkelijk zouden gaan doen. Ik besloot er ook gewoon niet op te reageren, want ik wist ook gewoon niet wat ik daarop moest antwoorden. Ik wilde niet per se zeggen dat het me niet veel deed, want dat kon raar klinken, maar wilde dan ook weer niet doen alsof ik het heel erg vond of zo. Dat was namelijk helemaal niet het geval. Vandaar dat ik dus mijn mond hield, wat ik niet heel erg vaak deed. Dat voelde dus ook wel raar. Normaal gesproken reageerde ik overal wel op, maar het leek me nu gewoon beter om die opmerking gewoon te negeren.
Ik liep vervolgens achter hem aan en keek ondertussen een beetje om me heen. Het was niet zo alsof ik de weg niet wist, maar dit waren gewoon gedeeltes waar ik niet heel erg vaak kwam. Nu dacht Joshua misschien dat ik hier nooit kwam en dat hij me een verkeerde kant op kon laten gaan, maar zo dom was ik nou ook weer niet. Hij liep echter wel gewoon de goede kant op, dus dat viel me dan nog weer mee.
Hij stopte ineens met lopen waarna hij me vroeg hoe oud ik was. Dat vond ik altijd een rot vraag, maar ik moest wel eerlijk zijn. Ik kon moeilijk zeggen dat ik tien jaar ouder was dan dat ik eigenlijk was. Ik wist namelijk ook dat ik er niet zo héél erg oud uit zag. Volgens mij zag ik er gewoon net zoals mijn leeftijd uit. 'Why do you wanna know?' vroeg ik dus ook een beetje verward. Dat wilde ik eigenlijk ook wel weten. Meer mensen vroegen het, maar dan waren het de gevangenen geweest die oprecht dachten dat ik interesse in ze had. Dat had ik nooit, maar mensen mochten het denken. Ik had in ieder geval niet het gevoel dat hij dat had. 'I just turned twenty-four a few days ago,' antwoordde ik vervolgens. Een aantal dagen geleden was ik jarig geweest, dus ik was pas net vierentwintig geworden. Waarschijnlijk een stuk jonger dan de gemiddelde leeftijd van de gevangenen hier, ook al zaten er ook jongens van net achttien.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze reageerde niet meer op wat ik had gezegd, waar ik dankbaar voor was. Ik had geen zin om te discussiëren met haar en en mezelf daardoor opnieuw kwaad te maken. Het was goed zo. Blijkbaar gaf ze er dus niks om als anderen opmerking naar haar maakten. Als ze er zo over dacht vond ik dat best wel knap van haar, het was niet niks wat er wel eens naar het vrouwelijk personeel werd geroepen. Soms ging het wel te ver gaan vond ik. Als ik kwaad was zei ik ook van alles wat dan vaak te ver ging, maar als ik gewoon kalm was vond ik niet dat je alles zomaar kon zeggen. Zoals ik had verwacht gaf ze niet meteen antwoord maar vroeg ze eerst waarom ik het wilde weten. Het leek alsof ze de vraag niet had verwacht. ‘I already told you I like getting to know you,’ antwoordde ik schouderophalend, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een gevangene dat wilde van zijn therapeut. Bijna meteen gaf ze antwoord, ze was net een paar dagen vierentwintig. Net zo oud als dat ik was, al was ik dat niet lang meer. Ik wist even niet welke datum het op het moment was, maar ik wist wel dat het bijna mijn verjaardag moest zijn. Niet dat ik me daarop verheugde of iets dergelijks. In de gevangenis maakte niemand het uit dat je jarig was. Mijzelf maakte het ook niet uit, dat had het eigenlijk al heel lang niet gedaan. Ook niemand had het ooit over verjaardagen, maar doordat Allison het noemde dacht ik er toch even aan. ‘Belated happy birthday,’ zei ik voor ik me bewust was van de woorden die mijn mond verlieten. Ik wilde dat helemaal niet zeggen, ik wilde niet dat ze dacht dat ik haar aardig vond of iets dergelijks want dat was totaal niet zo. Ik wendde mijn blik af en keek naar mijn voeten. Het was gek dat ze zo jong al in een gevangenis wilde werken, op een plek waar ze bijna de hele dag binnen moest zitten en te maken kreeg met mensen die vaak helemaal niet bij haar wilde zitten om te praten. Waarom zou je dat zo jong al willen? Dan had je toch geen plezier in je leven? ‘You shouldn’t be working in such a depressing place while you’re so young.’ Ik kon gewoon niet bedenken waarom ze hier wilde zijn. Ik draaide me weer om naar de laatste deur die ze open moest maken met haar pasje. ‘Can we go now?’ Ik vond dat ik wel genoeg tijd met haar had doorgebracht. Ook had ik veel te veel gepraat voor mijn doen, wat me verwarde. Ik begreep niet waarom ik zoveel op haar had gereageerd. Voor haar was het misschien alsof ze niks had bereikt vandaag, maar zij wist waarschijnlijk niet dat ik normaal nauwelijks iets zei tijdens zo een sessie. Het maakte trouwens ook helemaal niet uit wat zij van mij dacht, het ging ook niet weer gebeuren hoe ik had gereageerd.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zijn antwoord vond ik dan weer een beetje irritant, omdat daar niets van klopte. Hij vond het echt niet leuk om meer over mij te weten komen. Dat hij mijn naam wilde weten kon ik dan nog snappen, maar mijn leeftijd was voor hem helemaal niet boeiend. Misschien wilde hij me belachelijk maken en aan iedereen hier vertellen hoe jong ik was. Dan mocht hij zijn best doen, want het boeide me niet zo heel erg veel. Je kon toch wel aan me zien dat ik niet veel ouder dan vierentwintig was. 'Right, I forgot,' zei ik maar omdat ik geen zin had in nog een discussie. Nu gaf ik hem wel een beetje gewonnen, maar dat was dan maar zo. Misschien was dat ook juist wel een manier om hem aan het praten te krijgen, al betwijfelde ik dat. Bovendien kon ik soms mijn mond ook gewoon niet houden. Als iemand iets zei wat voor mij echt te ver ging dan moest die persoon dat weten ook. Dat was bij hem niets anders.
Hij feliciteerde me nog met mijn verjaardag en dat verbaasde me al helemaal. Ik deed dus ook heel erg mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden en hem niet heel verbaasd aan te kijken. Vandaar dat ik snel even zwak glimlachte. 'Thank you.' Ik wilde er ook niet een soort van big deal van maken dat hij me een fijne verjaardag had gewenst, want daarmee zou ik hem waarschijnlijk niet blij maken. Dat zou vast ontzettend ongemakkelijk voor hem zijn en dat wilde ik hem niet aandoen. Normaal gesproken deed ik echter wel enthousiaster als iemand zoiets zei, want zo was ik nou eenmaal. Bij hem voelde dat echter niet goed, dus deed ik het ook niet.
'This is not a depressing place to me. I feel like a lot of people would much rather have to deal with me than with some old woman who thinks she knows best all the time,' zei ik schouderophalend. Ik vond mezelf helemaal niet zo heel erg vervelend. Daar mocht hij anders over denken, maar ik had al vaker positieve feedback te horen gekregen, zelfs van gevangenen. Dat waren dan wel de wat minder heftige gevallen, maar toch. Ik kon ook wel gewoon een praatje met iemand maken en hoefde niet iedere seconde van de dag serieus te zijn en dat werd vaak als iets positief gezien hierbinnen. Je moest mensen ook wel een beetje op hun gemak laten voelen vond ik, al had ik dat bij hem nu niet echt gedaan. Ik was niet echt aardig geweest, maar poeslief doen tegen hem had ook geen zin.
'Yeah, we can,' knikte ik, al was hij juist degene die gestopt was met lopen om me te vragen hoe oud ik was. Ik had geen flauw idee hoe oud hij was, maar dat zou ook wel in zijn dossier staan. Vandaar dat ik het ook niet had teruggevraagd. Ik opende vervolgens de deur en stapte aan de kant, zodat hij er eerst doorheen kon. Dat ook uit een beetje beleefdheid.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Toen ze zei dat ze was vergeten wat ik eerder had gezegd wilde ik weer reageren, maar kon me nog op tijd inhouden. Ik geloofde niks van haar antwoord, maar ik had geen zin om er nog langer over door te gaan. Sowieso had ik er niet veel zin meer in om tegen haar te praten, of het nou was om haar te irriteren of een normaal gesprek. Gelukkig zei zij er verder ook niks meer over. Ik keek weer op naar haar gezicht toen ze me bedankte voor het feliciteren. Een kleine lach, nauwelijks zichtbaar, was gevormd op haar gezicht. De lach verdween snel, maar het leek wel een oprechte lach. Zo vaak gebeurde dat niet hierbinnen, al helemaal niet tijdens een gesprek waar ik deel van uitmaakte. ‘People would rather deal with you only because of your looks, sweetheart.’ Dat was gewoonweg de waarheid. Er werd hetzelfde over haar gedacht als over de oudere therapeuten, niemand vond het leuk wat ze te vertellen hadden. Het enige wat het wat minder erg maakte om bij haar te zijn was dat ze nog jong was en er wel goed uitzag waardoor we iets hadden om naar te kijken. Niet dat er ook maar iets te zien was van haar lichaam, maar ik wist bijna zeker dat haar lichaan onder haar kleding goed gevormd was. Een jonge vrouw gaf de mannen wat afleiding, zodat ze niet de hele tijd geconfronteerd werden met het leven hierbinnen. Zo dacht ik er in elk geval over. Al was ik wel van mening dat mijn mening alleen gold wanneer je haar nog niet had gesproken, wanneer je nog niet doorhad dat ook zij irritant kon zijn. Langs haar heen liep ik door de deur en nam de maar al te bekende omgeving in me op. Het verschil tussen de gangen waar we even geleden door hadden gelopen en dit gedeelte van het gebouw was enorm. Ook merkte ik meteen het temperatuurverschil, het was hier veel warmer dan in Allison haar kamer waar wel airconditioning was. Ik baalde er een beetje van dat ik er voor had gekozen terug te gaan naar mijn cel terwijl ik nog buiten had kunnen zijn, maar dat ging ik echt niet toegeven. Ik opende de zware poort van tralies die het celblok waar ik verbleef afsloot van de lange gang. Overdag was alles open, maar in de nacht werd er erg goed gecontroleerd of alles dichtzat. Waarschijnlijk omdat een zeker iemand het wel eens gelukt was om het blok te verlaten midden in de nacht. Mijn cel zat meteen na de poort rechts, dus daar liep ik heen. ‘Well here it is, my mansion. I would invite you to have a cup of tea but unfortunately I don’t like you at all, so you better go,’ zei ik met een grijns terwijl ik de deur verder opende en in de deuropening ging staan. Overdag moesten de deuren te allen tijde open staan zodat de bewakers konden zien wat je deed in je cel, tenzij je er voor extra straf in werd gegooid natuurlijk. ‘See you tomorrow, sweatheart.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld