Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Onthe other side of the world (1)

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zahur had werkelijk geen idee hoe hij dit voor elkaar had gespeeld. Hij had het ding slechts in zijn handen gehad en opeens was er die knal. Het was allemaal zo snel gegaan. Hij probeerde zoveel mogelijk op andere dingen te focussen dan de pijn. Al viel helder nadenken niet bepaald mee. Steeds weer werd hij teruggetrokken naar de stekende pijn, naar de vlek die zich uitspreidde op zijn hemd. Het was goed dat Arwen de leiding nam, hem korte bevelen gaf die hij makkelijk kon opvolgen. Hoeveel bloed zou hij nog kunnen genezen voor het hem wazig voor de ogen zou worden. Nu al voelde hij zijn benen trillen, misschien meer van shock dan van bloedverlies, maar als ze niet snel iets deden zou hij in elkaar stuiken en zijn bewustzijn verliezen.
Arwen stak hem een aantal bessen toe. Hij had ze op nog voor Arwen hem had bevolen ze op te eten. Arwen had een enorme kennis. Hij had reeds brouwsels, bessen en kruidenmengsels van veel schunnigere individuen aangenomen zonder zich er al te veel vragen bij te stellen. Daarbij wilde hij alles doen om de pijn te verlichten. "Hoelang voor ze in werking treden?" maar in plaats van te antwoorden, gebaarde Arwen hem te zwijgen. Hij verschool zich met haar in het struikgewas. Terloops wierp hij een vluchtige blik op de plaats waar geluid vandaan kwam. Zijn adem stokte in zijn keel. Met zijn nog gezonde hand viste hij de tarotkaart van eerder uit de lucht en stak deze uit naar Arwen. Hoewel getekend en meer abstract, toch viel de gelijkenissen tussen de reizigers op zijn kaart en diegene die nu voor hem stonden niet te ontkennen. Al leken ze met meer te zijn, of was dat zijn zicht dat troebeler werd. Als ze stil bleven zitten, zouden ze hen misschien gewoon voorbijgaan. Langs de andere kant verloren ze daarmee kostbare tijd. Het werd steeds moeilijker om na te denken. Die bessen deden duidelijk snel hun werk. Zijn spieren ontspanden, de pijn ebde weg, de kleuren van het gebladerte om hem heen leek feller te worden. Met deze nieuwe rust kwam een nieuwe energie. Alsof hij de hele wereld aankon. Als die reizigers dan toch een deel van zijn toekomst uitmaakten, konden ze hem net zo goed helpen. Ze hadden sterke magie ter beschikking dat had hij eerder al gevoeld. Zijn benen werkten in het begin wat tegen, maar het lukte hem toch zijn schuilplaats te verlaten. "Hallo" zei hij haast opgewekt en met dubbele tong, alsof hij geen bloedende hand tegen zijn lichaam aangedrukt hield. "Jij daar" Hij wees naar iemand uit het gezelschap. "Steek je hand eens uit." Het feit dat de militairen die nog bij de groep waren ondertussen hun wapens op hem hadden gericht, merkte hij niet eens op.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Hoewel de glimlach van Rune en de aanwezigheid van de twee militairen haar was gerust stelden, hielden de handen van Inola haar rugzakbanden nog steeds krampachtig vast.
‘’Duidelijk!’’ Haar antwoord kwam er harder uit dan verwacht als reactie op de bevelen van de soldaat. Verontschuldigen sloeg ze haar ogen neer. Ze had de neiging om vaak overenthousiast te reageren als ze nerveus was, de zenuwen en adrenaline waren moeilijk onder controle te houden.
Behoedzaam liep ze door, iets voor Rune en achter Julian en Isabella. Ze kon het niet laten om de omgeving in haar op te nemen, de planten te bekijken om te zien of er enig verschil was met hun eigen bossen. Het was een welkome afleiding van de gedachten die speelden in haar achterhoofd over hoe ze de militairen mogelijk zouden aantreffen. Ze had nooit eerder een lijk gezien, afgezien van mummies en gebalsemde lichamen maar dat was toch iets anders.
De bomen waren voor zo ver ze kon zien hetzelfde maar hier en daar zag ze planten die ze nooit eerder had gezien. Zij kende echter niet elke bloem dus wie weet kwamen ze wel overheen. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Julian naar haar keek. Met een geïrriteerde blik keek ze op, wachtend tot hij wegkeek. Het feit dat hij haar zo onderzoekend durfde te bekijken terwijl híj hier de uitzondering maakte haar nog bozer. Toen hij weer voor zich uit keek, zag ze dat hij tegen Isa begon te praten. Haar ogen daalden even af naar de handboeien die hen verbonden. Ze snapte niet waarom Isabella zo bij hem bleef kleven terwijl hij zojuist had voorgesteld om de militairen, die hoogstwaarschijnlijk in nood verkeerden, zomaar achter te laten. Onbewust liet ze een minachtend geluidje horen. Naar haar mening hoorde je zelfs als onderzoeker of wetenschapper een morele houvast te hebben.
Ze keek weer omlaag, gefocust op de grond en enige obstakels die er zouden kunnen liggen toen nogmaals het geluid van een schot en harde kreet haar geschrokken op liet kijken. Ze bleef staan en keek rond. Het geluid klonk dichtbij.
Het gezelschap bleef enkele momenten staan terwijl de militairen vanuit stand de omgeving onderzochten, hun wapens gereed en op zoek naar degene die het geluid had gemaakt. Het duurde echter niet lang voor iemand te voorschijn kwam.
De plotselinge verschijning liet Inola uit schrik terugdeinzen. Voor zo ver ze kon zien was hij geen een of ander mythisch wezen of half mens en half dier. Donkere krullen omhulden zijn gezicht en zijn huid was bruin. Zijn kledij zag er anders uit maar er waren geen eigenaardige dingen te zien. Zijn begroeting was enthousiast en ze vroeg zich af waarom hij hen zo toesprak. Nogmaals deed ze een halve stap achteruit toen hij met zijn vinger naar Rune wees en hem vroeg zijn hand uit te steken. Gedachteloos stak ze haar hand uit om Rune’s arm vast te pakken.
Een hand uit steken? Wilde hij hen de hand schudden? Haar ogen gingen automatisch naar die van hem en zag dat zijn hemd doorweekt was van het bloed dat ook tussen zijn vingers door en over zijn hand omlaag sijpelde. Hij was gewond. Het was hoogstwaarschijnlijk hij geweest die de hartverscheurende kreet had laten horen. De wond zag eruit alsof het vreselijk veel deed, een kogelschot door je hand was genoeg pijn om een volwassen man te laten flauwvallen maar het was eigenaardig hoe opgewerkt de persoon voor hen was. Ze keek vluchtig naar de beide flanken en zag dat de soldaten aan beide weerszijden van de groep hun wapens op de jonge man hadden gericht. Hij was of een dwaas dat hij hier gewond voor hen verscheen of er was nog iemand in de buurt die hem kon helpen als het fout zou gaan. Er was meer zelfverzekerheid te zien dan enige angst en dat vertelde haar dat het eerder het laatste zou zijn.
“Wacht, wat is je naam? Ik- We kunnen je helpen,” onzekerheid was in haar stem te horen terwijl ze naar zijn bloedende hand knikte die op zijn buik lag. Eerst had ze gedacht dat deze wond waarschijnlijk ontstaan was tijdens een gevecht met de militairen maar het laatste schot was pas veel later. De manier waarop hij zijn hand vasthield liet zien dat hij duidelijk ontsteld was en misschien was ze te naïef bezig maar hij leek niet op hoe ze zich een slecht wezen voorstelde. Daarnaast hadden zij inderdaad middelen en verband bij om hem te behandelen en iemand in nood helpen was iets wat ze van kleins af aan had meegekregen. Ze durfde de rest echter niet aan te kijken, bang voor hun blikken die hoogstwaarschijnlijk minstens geïrriteerd zouden zijn. De keuze was immers niet aan haar. Al deze tijd hadden ze zich echter verheugd op een ontmoeting met een échte Alusiaan. Dit was hun kans.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Ze was nog veel te druk bezig geweest met het bestuderen van de tarotkaart om Zahur zijn veranderde intenties op tijd op te kunnen merken. Het groepje dat afgebeeld stond, kende vele gelijkenissen met het groepje aan de andere kant van het struikgewas. Zo was eveneens de vreemde kleding met hun bijzondere kleuren haast gedetailleerd weergegeven. Vloekend wierp ze de kaart van zich weg eenmaal ze beweging naast zich opmerkte maar was niet snel genoeg om Zahur bij zijn kleding te grijpen en hem ervan te weerhouden door te zetten wat in zijn gedachten als een geweldig idee was overgekomen. Misschien was het geven van die besjes uiteindelijk niet geheel verstandig geweest maar had zij veel geweten… het groepje reizigers was haast uit het niets op toneel verschenen.
Nauwlettend hield ze Zahur’s bewegingen in de gaten maar moest haar blik zo nu en dan afwenden gezien ze de groep ook in de gaten wilde houden en ze een beperkt beeld had door haar verblinde oog. Zodra hij iemand min of meer besloot op te leggen zijn hand uit te steken, voelde ze haar hart in haar keel kloppen. “Doe het nou niet.” Fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen Zahur die daar toch niets van mee zou krijgen. Pas toen een vrouwelijk individu zich besloot te mengen in het gesprek, zette zichzelf over haar angsten heen en bewoog ze zich eveneens vanachter het struikgewas vandaan. Vanaf achteren pakte ze Zahur’s beide bovenarmen vast en gebruikte hem op die manier tevens als menselijk schild. De gehele situatie werkte haar ontzettend op haar zenuwen en er was niets nodig voor haar om naar de gifpijlen te grijpen die ze standaard bij zich droeg, om de reizigers allen één voor één te verdoven.
Langzaam trok ze Zahur’s lichaam wat meer tegen het hare en bracht haar lippen naar zijn oor. “Frech , (wat zoveel betekent als `Dwaas’ in het alusiaans) , laat het. We zijn bijna waar we moeten zijn.” Waar ze hem vervolgens lichtelijk dwingend bij de groep vandaan probeerde te trekken, was haar poging tevergeefs. De besjes hadden ondertussen voldoende op hem in kunnen werken en maakten dat hij in zijn eigen ideeën en wereld verzonken was. Ditmaal vervloekte ze zichzelf voor het niet kunnen controleren van de situatie.
“Vervolg jullie weg, waar jullie ook naar op weg waren geweest.” Histe ze richting de ogen die nu op haar gevestigd waren. Pas toen merkte ze de hemden op die de mannen met de vreemde voorwerpen droegen. Het was eenzelfde voorwerp als die Zahur had weten te verwonden en de hemden kwamen overeen met het hemd dat Zahur van de Rusalki had afgenomen. “Jullie vrienden hebben het niet gered. De Rusalki waren onverbiddelijk.” Voorzichtig schuifelde ze zich in een positie vóór Zahur, waardoor ze zichzelf nu kwetsbaar opstelde maar de groep het hemd dat Zahur bij zich droeg niet op kon merken. Ze zouden misschien denken dat het tweetal iets met de verdwijning te maken had en iets zei haar dat het voorwerp bedoelt was om wonden aan te richten, gezien de dreigende manier waarop een aantal van de reizigers deze op hen gericht hield.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Het struikgewas begint te ritselen en dan verschijnt daar een Alusiaan, die op het eerste gezicht nogal onder invloed lijkt te zijn. Ook voor Julian is de situatie nu verwarrend. Voor hem staat een 'soortgenoot', hij was jarenlang niet onder zijn eigen mensen geweest. Het voelt onwennig en tegelijkertijd ook ontzettend vertrouwd. Natuurlijk hij heeft geen idee wie de jongeman is en in hoeverre ze hem kunnen vertrouwen. Zijn blik gaat even heen en weer tussen de militairen en de jongeman. Hij bloed. Flink ook zo te zien. Zijn gezicht vormt een grimas als zijn blik van de bloedende hand gaat naar de geweren en weer terug. Hij wist hoeveel pijn hun magie kon doen. Inmiddels wist hij dat het geen magie was, maar pure techniek.
Julian trekt een wenkbrauw op als het schouwspel zich verder ontrafelt en Inola steun zoekt bij Rune. Ze biedt wel aan te helpen, al is haar hele houding wat terughoudend. Een tweede persoon voegt zich bij de jongeman. Haar houding oogt schichtiger en ze lijkt zelf te beseffen dat de militairen een mogelijk gevaar vormen.

Zoiets als fatsoen is hij met de jaren verloren blijkt wel als hij de dame even van top tot teen bekijkt. Niet zoals een man een vrouw kan keuren alsof het een stuk vlees is, maar oprecht gebiologeerd door haar verschijnen. Geïntrigeerd gaat zijn blik over haar kledij en blijft hangen op haar ogen. Er was iets meer haar ene oog. Bijna moederlijk stapt ze voor de jongeman die beslist te oud is om haar kind te zijn. Geliefden? Vrienden?

"De Rusalki..." herhaalt hij mijmerend. Zijn blik gaat even naar de militairen en vervolgens naar de onderzoekers "Dan had ik inderdaad gelijk, als ze te dichtbij zijn gekomen dan hebben ze dat niet overleefd." zijn stem klinkt een tikkeltje betweterig omdat hij gelijk heeft gehad. "Dan hoeven we ook niet langer te zoeken." mompelt hij zacht wetende dat ze hun lichamen niet meer zouden vinden. Hij haalt verontschuldigend zijn schouders op richting Isa.

Even is het stil "Rytsas (Hallo)" groet hij de vrouw en man dan met een lichte hoofdknik. Hij glimlacht lichtjes in een poging hun, of eigenlijk vooral de vrouw, gerust te stellen. "Konīr sepār hae zūgagon hen ao pār iksā hen zirȳ (Zij zijn net zo bang voor jou als jij voor hen)" de woorden rollen gracieus van zijn tong. Het is lang geleden dat hij de oude taal gesproken heeft en hoewel de taal in Alusia destijds al niet meer dagelijks gebruikt werd hoopt hij dat de vrouw hem inderdaad verstaat. De militairen doen dat in elk geval niet want die ogen beduidend zenuwachtiger nu ze het gesprek niet meer kunnen volgen. Één van hen draait zich dreigend naar Julian toe "Wat zeg je tegen haar?" de toon is dwingend.
Julian probeert zijn angst voor het wapen achter een vage grijns te maskeren. Het kost hem veel moed om door te gaan "Kosti dohaeragon tolie (We kunnen elkaar helpen)" hij kijkt de vrouw indringend aan. Die zin is namelijk en stuk gelaagder en zijn blik schiet even kort richting de ketens rond zijn pols. Benauwd door de situatie zoekt hij Isa haar blik op "ik probeer te helpen." zegt hij hopend op steun van haar kant. Anders had ze straks zijn bloed aan zich kleven als die militair zijn zelfbeheersing verloor.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isa kijkt snel terug naar de locatie waar ze zojuist geritsel had gehoord. Er was nu opeens een gebruinde jongeman met donkere krullen tevoorschijn gekomen. Isa laat haar blik even over hem heen gaan. De eerste Alusiaan die ze nu tegen het lijf hadden gelopen. Was hij ook de persoon geweest die de militairen tegen waren gekomen? Of zat hij toen nog goed verscholen in de bosjes? Isabella laat haar blik niet van hem afwijken wanneer hij Rune vraagt zijn hand naar hem uit te steken. Dat is ook het moment dat ze net als Inola opmerkt dat hij zijn andere hand bloedend tegen zich aan houdt. Had een van hun militairen hem verwond? Of had het met het laatste schot dat ze gehoord hadden te maken?

Wijs houdt Isa haar mond wanneer Inola besluit om hulp aan te bieden. Isabella is vooral benieuwd naar de reactie van deze Alusiaan en zijn intenties met de vraag naar de hand van Rune. Haar aandacht wordt echter al snel getrokken door een andere verschijning die opeens naast de jongeman komt te staan. Een vrouwelijk silhouet, van top tot teen met allesbedekkende kledij aan, wat Isa zelf al meteen een benauwd gevoel gaf. Ze gaat haast beschermend deels voor de jongen staan. In opperste concentratie neemt ze de vrouw in zich op wanneer ze hun laat weten dat ze aan hun weg moeten vervolgen en dat hun vrienden het niet gered hadden.

"De Rusalki?" herhaalt ook Isabella Arwen na Julian. Rusalki. Isa noteert die benaming meteen even in haar hoofd. Ze kijkt lichtelijk geïrriteerd om naar Julian wanneer hij een 'zie je wel dat ik gelijk had'-houding aanneemt. "Wat zijn Rusalki en waar zijn ze toe in staat?" vraagt ze direct met een ernstige frons.
Als er een gevaar genaamd "Rusalki" in dit bos heersde en de militairen inderdaad ten slachtoffer waren gevallen aan deze wezens, dan was het wel even goed om hier zo snel mogelijk een antwoord op te krijgen. Ze stonden notabene in hetzelfde bos en waarschijnlijk maar een paar meters van het plaats delict vandaan.

Isa's zintuigen staan echter meteen weer op scherp wanneer Julian opeens in een voor hun onbekende taal begint te praten met de vrouw. Ondanks de vraag van de militair gaat Julian echter door in het Alusiaans en zoekt hij vervolgens haar blik op. Hij krijgt echter niet de steun die hij graag zou willen. Ze kijkt hem met een serieuze frons aan.
"Ik denk dat je zelf straks ook hulp nodig gaat hebben als je doorgaat in jullie eigen taal," antwoordt ze waarbij ze een knikje geeft richting de militair die zijn wapen op hem heeft gericht. Het staat haar absoluut niet aan dat hij deze Alusianen in hun eigen taal toespreekt. Ze hebben geen idee wat hij gezegd zou kunnen hebben en ze heeft zo'n gevoel dat hij genoeg dingen achter zou houden in zijn vertaling als hij dat zou willen. Een taal die alleen de Alusianen spraken zou sowieso in hun nadeel werken. "Er kan geen sprake van vertrouwen zijn als we elkaar niet verstaan, Julian. Daarnaast begrijpen deze Alusiaanse vrienden onze taal prima, dus laten we vooral daarin door gaan."

Isabella knikt eventjes lichtjes richting de militairen. Een van de twee houdt de focus op de twee nieuwelingen en de andere houdt Julian goed in de gaten. Isa glimlacht vervolgens even verontschuldigend richting de twee Alusianen tegenover hun. Ze wil ze niet meteen angst aanjagen. Zij wisten meer over dit land en de wezens in dit bos en waren bovendien de eerste Alusianen die ze tegen waren gekomen. Die wilden ze niet meteen wegjagen.
"Excuses, dit is allemaal nog wat onwennig voor ons. We hebben niets kwaads in zin. We zijn ver van huis en dit is onbekend terrein voor ons. Mijn naam is Isabella," stelt ze zich beleefd voor om in ieder geval een eerste beetje vertrouwen te scheppen. "We zien dat je vriend-" ze knikt even naar de jongen achter haar, het is duidelijk dat ze hem probeert te beschermen, "gewond is geraakt. We hebben een verbanddoos bij en kunnen helpen met het verzorgen van zijn wond."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Waarom stak die ene man zijn hand niet uit? Misschien leek de tijd gewoon trager te gaan dan hij zelf dacht? Wie weet had hij de woorden niet eens uitgesproken, slechts gedacht. Wow was Arwen nu net achter hem gemanifesteerd. Hoe kon ze dat doen? Er gebeurde zoveel om hem heen. De woorden van het reisgezelschap versmolten samen tot onbegrijpbare muzikale klanken. Tot één van hen iets zei in het oude dialect. "Ez ji te natirsim" (Ik ben niet bang van jullie). Een trage lach borrelde in hem op. Nee op dit moment vreesde hij hen niet, de enige waar hij op dit moment bang voor was, was de dood. Immers Zahur bezat geen ziel wat maakte dat hij nooit van ouderdom zou sterven, maar niet onsterfelijk was. Dit was niet hoe hij zijn dood had voorgesteld. Hij had er wel over nagedacht. Het was typisch voor een Tsigani-priester om zichzelf het leven te ontnemen, een soort laatste offer. Zahur zou er een spektakel van maken. Hij zou niemand vertellen over hoe de avond zou eindigen, misschien met een overdosis of iets dramatischer. Hij had er nu ook weer niet zoveel over nagedacht, daar hij zijn leven nog lang niet moe was.
"Ji hevalên we re bêje ku ew hedar in. Ejîna wan a hêja dihêlin ku we bihe bikin" (Zeg tegen je vrienden dat ze gierig zijn, zomaar hun kostbare magie voor zichzelf houden.)
"Bloed, een paar druppels bloed..." Hij tastte naar zijn dolk, maar zijn armen weigerden mee te geven. Zahur plofte neer op de grond. Even rusten, even de ogen sluiten, deze meute mensen was zo vermoeiend, de kleuren die ze uitstraalden deden hem duizelen.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Een zucht van opluchting ontsnapte aan haar lippen toen Rune geen aanstalten maakte om zijn hand uit te steken. Inola’s vermoedens over een partner werden bevestigd toen de metgezel van de Alusiaan, een vrouw in zwarte kleding, vanachter een boom tevoorschijn kwam. Ze zag hoe ze de wat jongere man naar zich toe trok en iets in zijn oor fluisterde. Haar poging om hem weg te trekken werkten niet en het begon haar zichtbaar te irriteren. Onbewust hield Inola haar gezicht was schuin terwijl ze probeerde in te schatten op de vrouw een vijand was of slechts een reguliere burger. Haar toon was vijandig maar het leek niet alsof ze iets van plan was. Haar strakke zwarte outfit zag er echter niet bepaald uit als normaal maar als ze hen had willen aanvallen had ze dat kunnen doen toen ze verstopt was en het voordeel van verrasing had maar het leek eerder alsof ze liever zo snel mogelijk weg wilde zijn.
De blik van de onbekende vrouw verschoof naar de wapens die de militairen vast hadden en het werd duidelijk dat ze de vermiste soldaten waren tegengekomen toen ze het verband legde met de groep die nu voor haar stond en vertelde dat ze het niet gered hebben.
Een frons verscheen op Inola’s gelaat toen de vrouw een woord noemde dat ze nooit eerder had gehoord. De Rusalki? Zij waren het dus geweest die de soldaten waren tegengekomen maar wat het precies waren wist ze niet.
De Alusiaanse vrouw ging beschermend voor de jonge man staan en Inola vroeg zich af wat hun band was. Vrienden? Geliefden? Partners? Ze hoorde Julian de naam zacht herhalen. Het leek alsof hij bekend was met het volk en blijkbaar was dat ook zo. De lichtelijke arrogantie in zijn stem was zoals gewoonlijk aanwezig. Een rilling ging over haar rug toen hij zei dat het nutteloos was om naar hen op zoek te gaan. Om te vragen wat de Rusalki precies waren leek haar nu niet gepast en dus bleef ze stil terwijl Julian verderging in het Alusiaans. Rytsas. Ze herhaalde het woord in haar hoofd en nam aan dat het een begroeting was, te zien aan zijn lichaamstaal. Zijn volgende woorden bleven een mysterie voor haar. De taal klonk als geen enkel die ze ooit had gehoord en er waren geen woorden die overeenkwamen met het Engels of Spaans voor zover ze hoorde.
De militairen voelden zich blijkbaar niet op hun gemak met het feit dat Julian communiceerde in een taal die zij niet begrepen en vroegen hem lichtelijk agressief wat hij tegen de vrouw zei. Julian ging echter verder om vervolgens Isabella aan te spreken, bewerend dat hij hen probeerde te helpen maar ze twijfelde aan zijn intenties. Isabella leek er hetzelfde over te denken als zijzelf en de militairen en knikte dan ook instemmend. Ze keek toe hoe Isabella de twee toesprak en deed toen een kleine stap naar voren om zich vervolgens half naar de militairen toe te draaien.
‘’Misschien is het onder schot houden van een gewonde persoon niet het beste signaal om af te geven,’’ merkte ze op terwijl ze de soldaat die momenteel in leiding was aankeek. Een moment van stilte ging voorbij voordat hij de anderen aankeek en vervolgens hun wapens iets lieten zakken zodat de Alusianen niet rechts in de loop van de geweren keken. Op dat moment zag Inola de jongeman neervallen.
‘’Hij heeft bloed nodig. We moeten een transfusie uitvoeren,’’ concludeerde ze maar aarzelde toen om dichterbij te komen. ‘’Tenzij jullie een magische manier hebben om hem te helen.’’

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Haar verbazing had tot noch toe geen hoogtepunt bereikt. Dit veranderde desalniettemin direct eenmaal één van de groep reizigers haar in haar moedertaal aan begon te spreken. De Alusianen gebruikten meerdere talen in de omgang; en waar hun klanken duidelijk verschilden, was het mogelijk om met behulp van het Kirskā te communiceren met de reizigers. Van haar moedertaal leken ze dan weer niets te begrijpen, wat voor een hoop verwarring en onverklaarbaarheden bij Arwen zorgde. Iedereen die opgegroeid was in Alusia kende immers de brede basis van de taal. Bovendien was de hand van de man die haar in haar moedertaal aansprak innig verbonden met die van de vrouwelijke reiziger die zich aan zijn zijde bevond - en uit zijn woorden werd duidelijk dat hij hier niet zelf voor gekozen had gezien hij haar om hulp leek te vragen.
De grote verwarring had voor de nodige afleiding gezorgd en maakte dat ze niet opmerkte hoe de situatie bij Zahur zich ontwikkelde. Dat de besjes ondertussen naar volledige capaciteiten hadden kunnen functioneren, viel echter niet te negeren. Direct zakte Arwen op haar knieën bij het knock-out geslagen lichaam van Zahur. Het was haar bedoeling geweest dat dit pas gebeurde ná hij zijn wond had kunnen genezen, om zijn lichaam enige rust te gunnen, maar de reizigers hadden haar weldoordachte planning om zeep geholpen.
Waar ze vele vragen had willen stellen met betrekking tot de man zijn situatie, was dit momenteel niet langer meer haar grootste zorg. Zahur moest bloed hebben om dit te kunnen overleven maar Arwen had geen idee hoe ze dit ooit voor elkaar moest krijgen zonder iemand anders van het leven te ontnemen - en dat was geen optie in het bijzijn van de voorwerpen die ondertussen iets minder dreigend haar kant op gericht werden.
Één van de vrouwelijke reizigers begon tenslotte over een transfusie, een woord dat Arwen niet kende. De frons op haar voorhoofd werd dieper waarna ze een korte poging deed om na te denken, al was dat iets waartoe ze momenteel niet in staat was gezien de levensbedreigende situatie van de enige persoon in haar leven die ze niet zou kunnen missen. “Transfusie?” herhaalde ze zachtjes fluisterend. “Ben jij een heler?” Haar blik gleed opnieuw richting de man -Julian- die haar hulp had aangeboden. Mocht hij er nu in slagen Zahur te helpen, zou ze nog eens nadenken over een eventuele wederdienst. Daarnaast was hij gek genoeg de enige die ze momenteel vertrouwde. “Nærsk zįn (Help hem)” - “Zī naręe vįzēts (Zij -Inola- geeft aanwijzingen)” was hetgeen wat ze zei terwijl ze haar wijsvinger naar hem uitstak en hem richting Zahur gebaarde. Haar blik naar de rest moest zoveel duidelijk maken als dat ze het niet moesten wagen dichterbij in de buurt te komen.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Blijkbaar is zelfs Isa niet gecharmeerd van het feit dat Julian in zijn eigen taal spreekt. Dat begrijpt hij ook wel, maar om daar nou direct een kogel als consequentie tegenover te zetten is wat drastisch.

Zwijgend stemt hij toe, duidelijk slecht gehumeurd door de situatie. "Dat jullie een andere Alusiaan gevangen houden straalt ook niet echt vertrouwen uit." Mompelt hij, als hij zijn frustratie niet langer volledig kan onderdrukken, zachtjes richting haar. Na jarenlang in een lab gewoond te hebben en zijn vrijheid binnen handbereik te hebben raakt zijn geduld met deze mensen een beetje op.

De jongeman spreekt en Julian vertaald. Dan wordt er eindelijk iets zinnigs gezegd en laten de militairen hun wapens zakken en wordt er hulp aangeboden. Hulp die de vrouw blijkbaar alleen van Julian wenst te ontvangen, terwijl Julian het woord bloedtransfusie net zo onbekend is. Hij kijkt van Inola naar Rune en weer terug "Laat me hun helpen, jullie kunnen mijn bloed gebruiken" zegt hij voor het eerst met gemeende empathie. Zonder op een antwoord te wachten stapt hij naar Zahur en Arwen toe, met Isa in zijn kielzog.

Hij knielt naast Arwen neer "dit is Isa en mijn naam is Julian." Hij glimlacht ontwapenend en besluit zich met zijn volledige familienaam voor te stellen in de hoop dat de koninklijke naam nog meer vertrouwen kan kweken. Stiekem ook om te testen of zijn naam na al die jaren in de vergetelheid is geraakt "Julian Vasar, aangenaam" de naam rolt al net zo exotisch van zijn tong als hun moedertaal. Het voelt vreemd en goed om het eindelijk weer hardop te kunnen zeggen.

"Ik ben geen heler, maar deze mensen kunnen je vriend helpen met hun technieken. Ik heb alleen wel hun directe hulp nodig. Ik beloof dat we jullie geen kwaad zullen doen. Emā ñuha udir (je hebt mijn woord )". Hij wenkt Rune en Inola "Zij blijven daar" zijn blik is waarschuwend op de militairen gericht. Voortvarend rolt hij zijn mouw op en ontbloot hij zijn onderarm. Enkele blauwe plekken tonen dat hij bekend is met hun naalden. "Wat moeten we doen?"

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isa houdt Julian goed in te gaten wanneer hij vertaalt wat Zahur tegen ze zegt. Aangezien ze de taal niet kenden, zat er geen andere mogelijkheid op dan op zijn woorden te vertrouwen. Vertrouwen wat ze sowieso nog niet in elkaar hadden. Daarom zorgt Isa ervoor dat ze zoveel mogelijk de gezichtsuitdrukkingen en handgebaren erbij in de gaten houdt, voor hetgeen haar iets zou opvallen.

Isa moet snel in beweging komen wanneer Julian plots besluit te gaan helpen. Ze loopt met hem mee - aangezien ze toch geen andere keuze heeft - en knielt dan ook met hem neer zodat ze niet half gebukt hoeft te staan. Ze knikt even met een terughoudend glimlachje wanneer Julian haar ook meteen voorstelt.
Terwijl Julian met Arwen praat en de rest wenkt, besluit Isabella de jongen eens goed te bekijken nu ze toch bij hem neergeknield is.
Met een frons kijkt ze naar zijn gezicht. Hij zag er niet echt uit alsof hij nog ergens kon focussen met zijn blik, waarna hij z'n ogen al gauw heeft gesloten. Isa neemt zijn pols met twee vingers vast en focust zich op z'n hartslag, waarna ze haar hand even op z'n voorhoofd legt. Tot slot richt ze haar blik op zijn verwondde hand om de schade te bekijken. Met het vele bloed had ze gedacht dat er een enorm gat in z'n hand zat, maar het blijkt "gelukkig" alleen zijn vingerkootje te zijn wat eraf geschoten is.
"Wat heb je hem gegeven?" vraagt Isa aan Arwen, ervan uitgaande dat ze hem iets heeft gegeven. De hoeveelheid bloed stond niet in verhouding met zijn wond en hij leek er ook niet de volle 100% meer bij te zijn. "Gekeken naar zijn wond heeft hij eigenlijk meer bloed verloren dan nodig.. een medicijn met bloedverdunnende bijwerkingen misschien? Daarnaast lijkt hij ook niet helemaal helder meer, is zijn hartslag verlaagd en voelt hij aardig warm aan - wat opkomende koorts kan zijn."

Isa kijkt even richting Inola omdat Arwen haar had aangewezen om Zahur te helpen. Arwens blik waarschuwde haar erop dat ze niks onverwachts uit moest voeren. Isa opent alleen haar tas en haalt daar een verbanddoos aan, welke ze vervolgens aan Inola aanreikt.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Geen afgerukt of afgekneld vingerkootje, maar een afgeschoten vingerkootje, - één die ongetwijfeld kwijt is geraakt in al het groen wat dit land hen te bieden heeft. God, wat stom, het redden van zijn verloren vingertop is nu al te laat.
‘’Hij heeft bloed nodig. We moeten een transfusie uitvoeren.’’
‘’Nee, een bloedtransfusie is te gevaarlijk. We weten immers niet welke bloedgroep hij heeft.’’
Onder geen enkele, mogelijke omstandigheden durfde hij het risico te nemen om de wildvreemde, van wie hij de medische dossiers ook niet kon opvragen, in te spuiten met andermans bloedcellen, dat in kunnende gebeuren kan worden belaagd door zijn immuunsysteem en zodoende fatale reacties op gang kan brengen. Hell, hij kwam hier niet om een bewoner door zijn wanhopige pogingen om het slachtoffer van gevaar te doen onttrekken - naar de andere wereld te brengen. Kan hij of Inola niet helpen, dan kan een ziekenhuis hier ergens in de buurt hem wel helpen.
Hij haalde de EHBO-koffer uit zijn rugzak. Schoon gaas, check; dekverband, check. Hij gaf de twee middelen aan Inola, aangenomen dat zij de bloedende wond kan stelpen. ‘’Gebruik de bovenarmslagader als drukpunt.’’
Rune keerde zich weer tot het lichaam van de gewonde. Hij had gelukkig al een liggende houding aangenomen, maar om die leniging van hem weg te nemen, had hij zijn - nu nog halve - vinger op de grond laten rusten. De vochtigheid, de warmte en nu ook nog eens het vuil waar hij mee in aanraking kwam, maakten de kans groter dat hij een infectie zou oplopen. Hij schudde zijn hoofd. ‘’Houd zijn arm ter hoogte van die plant naast je,’’ vertelde hij Inola nog.
‘’Afgenomen bewustzijn, snelle pols, warme huid, - allerlei verschijnselen die een ‘shock’ bij mensen teweegbrengen,’’ brengt hij nadenkelijk uit nadat hij hoorde wat Isabella over de staat van de man te zeggen had. Het kon, maar hij was niet zeker of hij juist was. Hij had de hulp van Isabella nodig om hiervan zeker te zijn. ‘’De hervulling van de haarvaten een maat voor de doorbloeding van de weefsels behorende tot de huid en zegt in het algemeen wat over de kwaliteit van de circulatie. Ik wil hem in zijn kwetsbare staat niet afschrikken door hem van dichterbij te benaderen, dus het lijkt mij het beste als jij, Isabella, met mijn aanwijzingen test of er sprake is van shock. Gaat dat lukken?’’ Hij keek haar ernstig aan.

‘’Oké, goed,’’ reageerde hij opgelucht toen zij postief zijn vraag beantwoordde.
‘’Druk stevig op het sternum, borstbeen, en laat pas los als de huid eronder bleek wordt.’’
‘’Bleek? Goed, laat de druk nu los en kijk hoe lang het duurt voordat de kleur weer terug gekomen is, - precies zoals het was voordat je er druk op uitoefende.’’

{EXTRA INFORMATIE, dat jullie kunnen gebruiken in jullie opeenvolgende stukken};
Binnen 2-3 seconden dient de kleur weer normaal te zijn (het bloed is dan terug in de haarvaten).

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zahur opende zijn ogen. Hij voelde zich opvallend helder. Al snel begon het hem te dagen dat zijn lichaam zich nog steeds in bewusteloze toestand bevond. Dit was een droom, nee geen droom, iets erger. Hij lag in warm zand, de woestijn rekte zich langs alle kanten van hem uit. Nergens was een teken van leven te bekennen afgezien van de tent die net voor hem stond. De tent van zijn ouders, de tent waar hij was grootgebracht. Zahur kwam overeind. Hij voelde dat wat hem binnen te wachten stond niet plezierig zou zijn, maar het was alsof een onzichtbare kracht hem naar binnen dwong. Hij sloeg de dierenhuid om die de ingang van de tent vormde. Binnenin was niets meer dan een zwarte leegte. Waren dit dan nog altijd niet meer dan zijn hallucinaties? De toegang van de tent was verdwenen. Zahur wandelde doelloos tot hij uiteindelijk arriveerde aan een lange houten tafel met intrinsiek snijwerk. "Ga zitten jongen." De monden van de wezens bewogen niet, hun stemmen echode in zijn hoofd.
"Uwe excellenties..." Zahur probeerde een buiging te maken maar werd tegengehouden.
"We zeiden ga zitten."
Zahur volgde het bevel van de demonen op. Het was wel eerder gebeurd dat de demonen hem op het matje hadden geroepen. Deze wezens waren de schenkers van zijn krachten. Zij beslisten over zijn leven. De demonen waren krachtige entiteiten, maar doordat zij leefden in een andere wereld konden zij hun kracht niet manifesteren in Alusia. Daarvoor hadden ze priesters nodig, aanhangers, zoals Zahur.
"Je hebt potentie Zahur om het je op deze manier te zien verspelen. We vonden een straf wel gepast, maar ach dat lijkt nu niet meer nodig."
Een stilte volgde. Zahur was bang te antwoorden, bang voor hun wraak, voor de verkeerde woorden.
"Ik...Ik probeerde hen te vragen om bloed te geven, bloed in ruil voor bloed dan zou ik het zo kunnen helen."
"Kijk dat is exact het probleem, vragen. Met de kracht die we jou geven moet je niet vragen, maar nemen, dat zou ons heel dit gesprek hebben bespaard. Natuurlijk besteed je je tijd niet eens aan het ontwikkelen van je gaven, maar aan het achternagaan van kortstondige pleziertjes. Hoe dan ook jou tijd op aarde is nog niet voorbij. Integendeel, we hebben een speciale opdracht voor je. Die man Vasar, we willen dat je hem in de gaten houdt. Probeer hem aan je kant te krijgen."
"Een Vasar is dacht dat die tak van de adellijke familie was uitgestorven..."
"Stel je ons in vraag soms?" Hun stemmen klonken dreigend. De duisternis leek zich dichter tegen hem aan te drukken.
"Natuurlijk niet. Ik zou u nooit in vraag stellen. Wat verwacht u precies dat ik met deze Vasar doe?"
"Dat krijg je bij tijd nog wel meegedeeld. We weten dat het bewandelen van een gekend pad jou enkel op de dool zou leiden. Wel ga nu heen en voer je taak uit. Oh en probeer ons niet teleur te stellen, na verloop van tijd gaat dat vervelen. Oh en nog één ding, hopelijk weet je dat over enkele dagen de nieuwe maan aan de hemel staat. We kunnen je niet berispen om je stiptheid, maar probeer eens een offer te vinden met wat meer levensjaren aan. We hebben zo stilaan genoeg van al die afdankertjes."
"Uiteraard uwe excellenties." Zahur durfde zelfs niet opkijken. Zijn blik was gericht op de nerven in de tafel, op zijn trillende handen. De tafel was plots verdwenen. Enkel een demon bleef nog achter. Het wezen torende boven hem uit. Zahur zat eerbiedig geknield terwijl een zwarte knokige hand, die amper menselijk te noemen was zich naar zijn hand uitstrekte. Ze klemde zich rond zijn gewonde vinger. Een hevige pijn ontsproot in Zahur en maakte zich meesten van zijn gehele lichaam. "Vergeet niet wie je dient Zahur." Waren de laatste woorden die hij hoorde vooraleer hij wakker schrok in Alusia. Hij ademde hevig, boven hem hingen verschillende onbekende gezichten. Hij probeerde iets te zeggen, maar zijn mond leek niet in staat woorden te produceren. Zijn vinger, hij keek naar zijn hand. Het bloeden was gestopt, een zwarte roetveeg hing over wat nu het nieuwe uiteinde van zijn vinger was, alsof de wonde was dichtgeschroeid en daarna verder geheeld. versuft keek hij om zich heen. Ondanks dat de demonen zich hadden ontfermd over zijn wonde had hij nog altijd enorm veel bloed verloren. "Arwen wie zijn deze mensen en waarom hangt iedereen zo over me heen." De gebeurtenissen na het innemen van die besjes waren immers nogal vaag.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

De verwarring van de onbekende vrouw was duidelijk te zien geweest toen Julian haar in zijn moedertaal had aangesproken. Ze zal zich wel overrompeld moeten voelen in deze situatie. De jongen betekende duidelijk veel voor haar en naast het feit dat hij gewond was, kwam ze nu ook een groep reizigers tegen uit een onbekende wereld met de wapens die voor de verwonding hadden gezorgd. En hoewel ze er niks aan kon doen, voelde Inola een schuldgevoel opkomen.
Het was duidelijk te zien aan de diepe frons op haar gelaat dat de term transfusie onbekend voor haar was. Net zoals heler een onbekende term voor Inola was. Bedoelde ze dokter? Nogmaals sprak ze in de onbekende taal tegen Julian voordat ze de rest met een lichtelijk dreigende blik aankeek. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem even aan. Het feit dat hij nog steeds dacht dat ze hem zomaar zouden vertrouwen na zijn opmerkelijke uitspraken was hooguit frustrerend.
Inola keek toe hoe hij naar de vrouw liep, Isabella met zich meetrekkend, en naast de vrouw neer knielde. Aarzelend liep ze naar voren om vervolgens tegenover Julian op haar hurken te zitten. Ze ademde diep in voordat ze enige aanstalten maakte om de wond te bekijken.
Isabella had gelijk. Met hoeveel bloedverlies de jongen had geleden had ze een grotere wond verwacht maar toch moest ze wegkijken toen ze de bloedende, halve vinger zag.
Ze probeerde zich alle stappen te herinneren die ze moest volgen in geval van iemand met veel bloedverlies. Het zwarte jasje dat ze om had trok ze uit en legde ze over zijn middel heen. Nogmaals voelde ze een bedrukt gevoel toen ze de wond bekeek. Het zag eruit alsof het enorm veel pijn had gedaan en ze snapte dan ook dat hij een of ander verdovend middel had ingenomen.
Rune kwam naast haar zitten en ze knikte instemmend toen hij zei dat een bloedtransfusie te gevaarlijk. Een bloedtransfusie uitvoeren zonder enige informatie over de bloedgroep van het slachtoffer, nog niet te spreken over het belang van een steriele omgeving was té riskant. Nu ze de werkelijke grootte van de wond had gezien en het duidelijk werd dat zijn verlies van bewustzijn kwam door een middel dat hij had ingenomen, leek een bloedtransfusie gelukkig niet nodig.
Ze zag hoe hij een EHBO-koffer uit zijn rugzak haalde en nam het gaas en dekverband aan. Zonder hem aan te kijken stak ze haar hand uit om ook nog ontsmettingsmiddel uit de doos te pakken.
Voorzichtig sloot Inola haar vingers om de pols van de onbekende jongen en hield zijn arm omhoog, boven het hart zoals ze ergens ooit had gelezen, kwam dat toch van toepassing. Met haar andere hand drukte ze voorzichtig op zijn bovenarm om als het ware de slagader wat af te klemmen. Ze legde zijn hand op haar bovenbeen terwijl ze niet al te charmant een fles water uit Rune’s rugzak haalde en de dop eraf draaide. Ze spoelde met een kleine hoeveelheid water de wond schoon waar al minder bloed uit kwam maar ze wist dat ze de wond zelf voor enkele momenten zou moeten afdekken om het bloed te stoppen. Het flesje water zette ze aan de kant en draaide toen het flesje met de ontsmettingsmiddel open. In haar hand waarmee ze nog licht op zijn bovenarm drukte had ze een gaasje. Door het trillen van haar hand kwam er iets te veel ontsmettingsmiddel uit dan bedoeld was. Ze drukte het gaasje voorzichtig tegen de open wond aan en probeerde zich voor te stellen het geen vinger was waarvan de top afgeschoten was aangezien deze werkelijkheid haar iets teveel was.
Even keek ze op naar Rune en Isabella. Ze had het woord shock gehoord en als dat inderdaad het geval was, zou dit nog lastiger kunnen worden dan ze had gedacht.
Haar aandacht ging weer naar zijn hand en voorzichtig haalde ze het nu rode gaasje van de wond af om te zien of het bloeden inderdaad was gestopt. Haar hand verkrampte en het gaasje viel op de grond toen ze zag dat op de plek waar enkele momenten geleden nog een verschrikkelijke wond was, nu slechts bedekt was met een zwarte veeg.
‘’Zijn vinger,’’ de schrik was duidelijk te horen in haar stem en de woorden kwamen er slechts uit op een fluistertoon. Instinctief stond ze op en liep achteruit toen ze zag dat hij zijn ogen open had gedaan.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Julian had de mensen al eerder gewezen op hun vrees voor het onbekende. Ook nu was die vrees voor wat ze niet begrepen weer voelbaar. Zijn blik schiet even heen en weer tussen Inola en de vinger van de jongeman die geheeld blijkt te zijn. Julian had wel vreemdere dingen gezien. Hij was verbaasd, maar het schokt hem niet zo als dat bij anderen wel het geval is. De spanning die eerder al in de lucht hing neemt voelbaar toe als de jonge vrouw haast lijkt te maken om weer te vertrekken. Waarom zou ze immers nog blijven, nu ze niet meer de hulp van hun nodig had om haar vriend te helen.

Bovendien zijn ze niet onopgemerkt gebleven. Achter hun ritselt het struikgewas. De mannen hun druk op de trekker neemt toe en voor Julian goed en wel beseft wat er gebeurd wordt er geschoten. Een man valt met een doffe klap neer in het struikgewas. Had hij hen willen aanvallen? Of was hij een nieuwsgierige bijstander? Veel tijd om daar over na te denken is er niet. Arwen heeft Zahur half overeind getrokken en dreigend een mes getrokken en beweegt nu achterwaarts, haar blik wantrouwend op de lopen van het geweer gericht. Julian recht zijn rug en staat op en spreid zijn armen om iets van een natuurlijke blokkade tussen de militairen en de twee Alusianen te vormen. Ze hist in het Alusiaans dat iedereen op afstand moet blijven "Oke, laten we allemaal rustig blijven." zijn woorden komen te laat als Arwen de snelheid van de menselijke wapens onderschat en het mes richting één van hen werpt als afleidingsmanoeuvre om weg te komen. Daar is niet genoeg tijd voor als het vuur wordt geopend. Een van de kogels schrampt Julian zijn bovenarm en zijn oren suizen van het geluid van de knal. In een reflex werpt hij zichzelf en daarmee ook Isa tegen de grond.

Hij drukt zichzelf half overeind om buiten schot te blijven en om zich heen te kijken. Arwen is geraakt en verliest veel bloed. Haar mis heeft echter ook niet zijn doel gemist en heeft bijna evenveel schade aangericht. Hij draait zich richting Isa om te zien of zij ongedeerd is "Ik stel voor dat dit het moment is waarop je me uit deze ketens bevrijdt." hij kijkt haar strak aan, hij meende het. Hij wil haar niet bedreigen of pijn doen. De onderzoekers hebben zijn vertrouwen nog niet beschaamd. "Laat me helpen voor dit in één groot bloedbad eindigt."

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isabella knikt bij de woorden van Rune. Ze doet precies wat hij van haar vraagt en drukt haar vinger op zijn borstbeen en haalt hem er daarna vanaf. Net op het moment dat ze de seconden begint te tellen terwijl ze wacht totdat de huid weer naar z'n originele kleur verandert, schrikt ze op van Inola wanneer ze "Zijn vinger" zegt en een paar stappen naar achteren zet. Isa's blik schiet van Zahurs vinger naar zijn gezicht wanneer hij ook weer bij bewustzijn lijkt te komen. Voordat ze hem kan geruststellen, blijft haar blik weer op zijn vinger hangen. Niet begrijpend en gefascineerd kijkt ze naar de zwarte veeg op zijn vinger - zijn complete vinger, zonder schrammetje.

Isa krimpt snel in elkaar wanneer ze opeens een schot hoort. Geschrokken kijkt ze op naar de militairen en de richting waarop ze hebben geschoten. Ze ziet zo in haar directe omgeving dat niemand gewond is geraakt, waar hadden ze op geschoten? Maar het schot heeft al meteen gevolgen in gang gezet. Arwen heeft Zahur half overeind getrokken en houdt dreigend een mes in haar hand. Wat er vervolgens gebeurt kan Isa niet bevatten, want ze ziet een mes vliegen, hoort een nieuw schot afgevuurd worden en voelt vervolgens de harde ondergrond onder zich wanneer Julian in een reflex naar de grond duikt en haar daardoor aan haar pols ook meetrekt. Ze kreunt eventjes zachtjes.
Wanneer Julian haar vervolgens weer toespreekt over de ketens, kijkt Isa gehaast om zich heen. Waar ze zojuist nog met alle goede bedoelingen elkaar probeerden te helpen, vloeide er nu aan beide kanten bloed. Veel bloed.
Isa blijft Julian even een moment doordringend aankijken terwijl zijn blik strak op die van haar is gericht. De seconden gaan voorbij voordat ze een keuze kan maken, terwijl ze beseft dat er aan beide kanten bloed verloren gaat. Zonder verder nog iets te zeggen, knikt ze heel lichtjes en haalt ze met enige moeite de sleutel uit haar zak. "Laat me hier geen spijt van krijgen." Met nog een laatste doordringende blik maakt ze vervolgens de ketens die hun polsen aan elkaar bindt los.

Isa laat de ketens op de grond vallen en kruip vervolgens richting de gewonde militair toe. De andere militair staat klaar in positie met zijn geweer op de eerstvolgende die een foute beweging kan maken. Met Arwen bloedend op de grond, ziet hij nu het grootste gevaar in Zahur en Julian - welke hij nu extra in de gaten houdt. Met zijn blik op hun geketend, vraagt hij naar de status van zijn collega.
Isa bekijkt snel de toestand van de militair. Hij had het mes er zelf al uit getrokken en probeerde het bloeden te stoppen met zijn hand - zonder succes. Ze trekt snel haar blouse uit zodat ze deze snel op de wond kan drukken. Ze probeert er zoveel mogelijk druk op uit te oefenen om zo het bloeden zo veel mogelijk tegen te gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld