Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | ft. Traveller

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Het was nu haar tijd om blijkbaar bedreigd te worden, maar voor dit meisje was ze niet bang, ook al probeerde ze wellicht intimiderend over te komen door zo dichtbij te komen. Misschien zou ze zich wel geïntimideerd moeten voelen, aangezien zij letterlijk omhoog moest kijken om haar aan te kijken, maar toch verroerde ze zich niet. Ze wilde haar niet het gevoel geven alsof ze bang was of iets dergelijks. Dat was immers niet eens zo.
Ze kon het ook helemaal niet meer serieus nemen. Het leek wel alsof ze een discussie gingen hebben over wie hij nodig zou hebben en wie niet. Adriana wist dat hij haar ook helemaal niet nodig zou hebben, maar ze kon ook zien dat hij ook niet op deze brunette zat te wachten. Ze zou dus ook zeker niet gaan verkondigen dat hij haar wel nodig had, want dat was niet zo. Misschien dacht dit meisje wel dat zij een relatie had met Cristian, maar dan zag ze het helemaal verkeerd. Ze moest er niet eens aan denken.
Adriana kon dus ook niet anders dan kort spottend te lachen, want zij zag het helemaal verkeerd en probeerde haar nu de les te lezen. Zij was gewoon dom. Ze zag er ontzettend mooi uit, maar haar grote mond maakte haar automatisch een stuk minder mooi. "As if you know what he needs. All I know is that he doesn't want you around. Boohoo."
Het liefst had ze haar een klap in haar gezicht gegeven, want de manier waarop zij werd toegesproken was echt niet normaal en dat accepteerde ze ook niet. Daarentegen wilde ze ook niet tekeer gaan tegen iemand die Cristian kende, want ze wist niet wie dit was. Misschien was dit ook wel familie. Voordat ze echter ook maar iets kon doen liet hij weer van zich horen en niet veel later viel hij door haar duw op de grond. Op dat moment werd het zwart voor haar ogen. Schreeuwen kon ze nog hebben, maar duwen terwijl er ook glasscherven op de grond lag? Dat ging te ver.
En dus deed ze het eerste wat in haar opkwam en pakte ze het meisje bij haar haren vast. Dat was misschien extreem gemeen, omdat ze wist dat dat ontzettend veel pijn kon doen, maar ze was veel te ver gegaan. Dan mocht ze ook wat pijn voelen. "Time to leave," probeerde ze zo kalm mogelijk te zeggen waarna ze een harde ruk aan haar haren gaf om haar zo naar achteren te krijgen, richting de voordeur. Ze moest dit meisje nú naar buiten zien te krijgen, want anders zou ze serieus haar gezicht gaan bewerken met dat glas dat op de grond lag. Dat ze haarzelf er ook mee kon bezeren kon haar niets interesseren. Ze moest weg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had willen opstaan. Opnieuw Haley willen vastpakken om haar ditmaal eens goed naar de deur te sturen, om de boodschap te verduidelijken dat hij haar hier niet hebben wilde. Het was echter zijn lijf die tegenstribbelde. Hoe vaak hij het ook probeerde, wist hij zich niet meer overeind te krijgen. De alcohol had hem zodanig overgenomen dat hij bij elke poging weer terug op de grond leek te belanden, alsof hij de kracht er niet meer voor had om weer op zijn voeten terecht te komen. Bij zijn laatste poging schoot er een scheut van pijn door zijn handpalm waardoor hij het simpelweg opgaf om ook nog maar iets te proberen.
Veel meer dan grommen bracht hij niet uit, nog altijd zittend op de grond omdat het opstaan hem niet lukken wilde. Het hele tafereel leek zich intussen haast als versneld voor zijn ogen af te spelen. Hij kreeg nog vaag mee wat er allemaal tussen de twee meiden geroepen werd, maar wist hier niets zinnigs meer uit op te maken. Het was pas wanneer hij Adriana naar Haley's haar zag grijpen, dat hij weer meekreeg wat er allemaal precies gebeurde. Met een ruk zag hij Adriana haar naar de deur duwen. Een kreun van pijn hoorde hij Haley nog uitkramen, voor het weer stil werd en haar blik geshockeerd bij Adriana bleef.
Ze had ogenschijnlijk wat willen schreeuw of Adriana aan willen vallen, maar hiervan kwam niets terecht. Hij zag haar stilvallen, achteruit deinzen en zich vasthouden aan de voordeur om haar balans weer te vinden.
"You animal!" riep ze haar woedend toe. "I can't believe what Cristian sees in you. He must be truly out of his mind, to be dating you!"
Cristian keek toe hoe ze boos aan het rammelen was met de deurknop, vooraleer ze de voordeur open kreeg en dan eindelijk het appartement verliet. Een laatste blik vol nijdigheid werd hem nog geschonken. "And you, Cristian, you figure your shit out by yourself. I won't let myself be treated this way. You son of a bitch." Het was een doffe klap van de deur die dichtviel in het slot, die volgde.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Dit meisje had geen idee waar ze het over had. Zij dacht waarschijnlijk echt dat ze iets met hem had. Ze kon er niet verder naast zitten. Als zij iemand niet op zo'n manier zag was hij het wel. Ze had alleen totaal niet de energie om dit uit te leggen. Als dit meisje dacht dat zij iets met hem had, dan moest ze dat maar denken. Adriana ging haar voor nu niet uit die fantasie brengen. Ook maakte het haar niet meer uit dat ze opnieuw belachelijk werd gemaakt. Misschien kwam het wel door hoe ze er nu uit zag in haar pyjama. Ze wist zelf ook wel dat ze er drie uur geleden mooier uit had gezien in haar jurk met veel te veel make-up. Echter kon ze die belediging makkelijk naast zich neer leggen, omdat zij dit meisje nu als een gestoord mens zag. Wie ging er nou zo tekeer tegen iemand die net zulk slecht nieuws had gehoord? Nieuws waar zij ook vanaf wist, want in eerste instantie kwam ze om er voor hem te zijn. Dat duurde alleen niet lang, want al heel erg snel had ze commentaar gehad. Het enige dat ze dus ook op deze belediging kon doen was haar ogen rollen.
Ze was opgelucht toen ze doorhad dat ze inderdaad ging vertrekken, maar ze kon het niet laten om Cristian ook nog eens uit te schelden. Als ze niet direct was weggelopen had Adriana haar daar ook nog flink voor uitgescholden. Ze snapte zelf niet eens waarom, want het zou haar niets moeten boeien. Toch had ze het gevoel alsof ze deze jongen nu moest beschermen of om hem in ieder geval te helpen.
Zodra de deur dicht was keek ze om naar hem. Hij zat nog steeds op de grond en voor de tweede keer die avond brak haar hart, omdat ze deze hele gebeurtenis zo ontzettend naar voor hem vond. Het feit dat hij nu nog steeds op de grond zat vond ze ook al zielig. Misschien had hij te veel gedronken om nog fatsoenlijk op te kunnen staan en daarom bedacht ze dat ze hem dan maar moest helpen. Ze wist alleen ook dat ze er niet goed aan deed om hem nu een nieuwe fles drank te openen. Het beste kon hij naar bed gaan waar hij zichzelf in ieder geval geen pijn kon doen. Dan zou Adriana deze rommel op de grond wel opruimen en zou hij kunnen proberen te slapen.
Ze stapte dus naar hem toe, waarna ze haar beide handen naar hem uit stak om hem zo te kunnen helpen op te staan. "Come on. Let me help you up," legde ze uit. Ze moest ondertussen wel opletten dat ze niet in het glas zou gaan staan. Dan was ze nog verder van huis. Alsof ze nog niet genoeg bloed had gezien vanavond.
Hij wilde waarschijnlijk niet over de gebeurtenis praten. Adriana wist ook niet wat ze aan hem moest vragen. Het leek niet alsof hij zin had om te praten, anders had hij dat wel met dat meisje gedaan. Vandaar dat ze hem niets vroeg. Als hij er behoefte aan zou hebben om te praten, zou ze het wel horen. "Let's get you to bed, alright? I'll clean up this mess."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nadat Haley zijn appartement had verlaten, voelde hij de ogen van Adriana op zich branden. Hoe hij normaliter hierover beschaamd zou zijn, voelde Cristian nu geheel niets. Het enige dat door hem heen ging, was de pijn in zijn hand, makend dat hij even naar zijn handpalm staarde. Enkele straaltjes bloed gleden over zijn huid om langs zijn vingers naar beneden te sijpelen. Enkele druppels leken al naast hem op de vloer terecht te zijn gekomen. Met een wat afwezige blik keek hij naar de rode vloeistof.
Het was Adriana die hem weer op liet kijken. Een paar handen werd naar hem uitgestoken, een aanbod van hulp die hij anders dan doorgaans niet weigeren kon. Graag had hij haar het tegendeel bewezen en was hij zelf opgestaan, te eigenwijs om zich te laten helpen, maar zijn vorige pogingen waren allen mislukt. Ze was zijn enige kans om weer op eigen benen te staan en hoe eigenwijs hij ook was, wist hij dat hij nu geen andere keuze had. Hij knikte dan ook naar haar, met zijn handen de hare vastgepakt om zich vervolgens met haar hulp weer staande te brengen.
Dat wat ze hem daarna vertelde, bracht echter zijn koppigheid weer terug. Hij schudde zijn hoofd, ietwat achteruit gedeinsd om haar handen weer los te laten. "No." Cristian keek wat warrig om zich heen. "I don't want to go to sleep." Zijn sigaret bracht hij weer naar zijn lippen, een laatste trek genomen om zijn luchtwegen weer te vullen met de rook. De drankfles was weg, maar waar was deze? Had Haley deze meegenomen?
"Where's the rum?" bracht hij wat suffig uit, zijn hand met de peuk wat opgeheven om wat verontwaardigd verder rond te kijken. "Where's the bottle? Did Haley take the rum? I swear-" Hij had nog vele malen meer willen uitspreken, maar werd onderbroken door zijn eigen gehoest. Als Haley deze met zich meegenomen had, zou hij haar nog opzoeken en haar eens wat laten weten.
Hij zette nog een stap achteruit, voelend hoe hij botste tegen het kookeiland en hij zich in alle haast vast moest grijpen om niet te vallen. "De puta madre." Vloekend hield hij zichzelf overeind, zijn hand krampachtig op het kookeiland laten liggen om hier zijn steunpunt te vinden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Pas toen ze vlak voor hem stond zag ze dat er bloed uit zijn hand vloeide. Dat kwam vast en zeker door het glas dat op de grond lag en daardoor wist ze zeker dat ook zij straks de klos zou zijn, maar dan op haar voeten. Dat was echter een zorg voor later. Ze had nu toch teveel adrenaline in zich om dat te voelen, als ze er überhaupt had in gestaan.
Hij leek lang te moeten nadenken voor hij haar hulp toch accepteerde. Hierbij verloor ze zelf bijna haar evenwicht, maar het lukte haar toch om te blijven staan en om hem dus overeind te helpen. Niet veel later liet hij haar handen weer los, waardoor ze kon zien dat ze voor de tweede keer vanavond andermans' bloed op haar handen had zitten. Dat was ook weer zorg voor later. Ze zou het er zo wel afwassen. Eerst moest ze zich ergens over hem ontfermen.
"Okay. You don't have to," zei ze direct, zodat hij zich in ieder geval niet gedwongen voelde om iets te doen wat hij niet wilde. Ze wilde geen discussie over of hij naar bed moest gaan of niet. Het was een volwassen jongen en hij moest natuurlijk ook doen wat hij zelf wilde, al zou ze hem nu geen alcohol gaan geven. Ze wist overigens niet eens waar ze dat moest vinden, dus toen hij vroeg waar zijn rum was, wist ze het niet eens. Ze wist dat de fles op de grond was gegooid, maar meer dan dat wist ze niet. Ze wist ook niet door wie het was gedaan. Daarom reageerde ze er ook niet op. Ze wist het antwoord niet en ze wilde hem wat dat betreft ook niet helpen.
Ze bleef toekijken hoe hij weer moeite had om niet te vallen, waarna hij blik opnieuw naar zijn hand ging die nog steeds bloedde. Daar moest ze toch wat mee doen? Of in ieder geval wat mee proberen? "Cristian, your hand is bleeding.." Dat kon hij zelf natuurlijk ook wel zien. Hij mocht dan wel veel te veel hebben gedronken, maar hij was niet blind. Ze durfde echter niet meteen voor te stellen om hem daarmee te helpen. dus wilde ze het onderwerp in eerste instantie gewoon aansnijden en kijken hoe hij daarop zou reageren.
Het feit dat hij het lastig vond om overeind te blijven baarde haar ook zorgen. Hij moest gewoon naar bed gaan. Daar zou hem niets kunnen overkomen. "Can I at least take you to bed? You don't have to sleep just yet but I don't want you to hurt yourself in this mess," zei ze waarna ze weer even naar de grond keek. Je kon er ook zo over uitglijden, doordat die rum ook op de grond lag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een zachte kreun van pijn verliet zijn mond. Zijn bloedende handpalm haalde hij van het kookeiland af, waarna hij kort met deze vingers een vuist balde voordat hij deze weer liet ontspannen. De balans die hij miste begon hem zo langzamerhand te irriteren, maar het feit dat zijn lichaam niet meewerkte, maakte dat Cristian hier niets aan doen kon. Het kookeiland verlaten kon hij echter ook niet goed. Plots begon de wereld ietwat om hem heen te draaien en voelde hij zichzelf ietwat verder tegen het kookeiland aan zakken, om zich nog altijd te proberen staande te houden.
Ze merkte op dat zijn hand bloedde, waarop hij zijn gelaat weer ophief om haar te proberen op te zoeken. Het duurde even voor hij haar gestalte weer gevonden had in het donkerte en zijn omgeving. Alles leek nog langzaam voor hem te draaien en dat maakte het lastig voor hem om haar ogen terug te kunnen vinden. "Yeah," murmelde hij afwezig terug. "It's bleeding. Why is it bleeding?" Een beetje verward keek hij haar aan, nadat hij dacht haar ogen weer teruggevonden te hebben.
Hij had haar willen vertellen dat hij niet naar bed wilde. Dat ze hem met rust moest laten, omdat hij zelf wel uitmaken kon wat hij wel en niet moest of wilde doen. Hier kwam alleen sneller verandering in dan hij had gedacht. Wanneer hij probeerde weer recht te staan, merkte hij dat hij zijn steun niet van het oppervlak van zijn keuken af kon halen. Hij schudde zijn hoofd, de peuk op het keukenblad neergelegd.
"Everything's spinning." Verstrooid bleef hij staan, wederom om zich heen kijkend. "Where's my bedroom?" Het was allemaal verwarrend. Hij leek steeds minder scherp te kunnen zien en zijn omgeving wilde maar niet meer stilstaan, waardoor hij voor even gefrustreerd raakte. Fronsend wreef hij met zijn hand over zijn gezicht.
"Yes, yeah," opperde hij uiteindelijk, uit het niets. "I have to go there." Koppig als hij was, duwde hij zich dan toch van het kookeiland af om te beginnen met lopen. Datgeen wat voor een paar stappen goed ging, tot hij genoodzaakt was om weer zijn steun ergens te zoeken voor hij wederom schuin ging lopen. Cristian kwam dan ook terecht bij Adriana; zuchtend legde hij zijn hand op haar schouder, zich hierdoor gelukkig nog net overeind kunnen houden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Het verbaasde haar dat ze niet helemaal in paniek raakte. Een situatie als deze was helemaal niets voor haar. Ze had er ook niet veel verstand van en wist op medisch gebied niet goed hoe ze hem kon helpen. Die wond in zijn hand zou toch echt verholpen moeten worden, maar dan moest ze wel weten wat ze moest doen. En waar die spullen ervoor hier lagen, maar hij kon haar dat vast niet vertellen. Misschien was het hier niet eens, maar in deze staat zou hij haar geen antwoord daarop kunnen geven.
Zijn vraag over waarom zijn hand bloedde overrompelde haar. Oké, hij was écht ver heen. Ze had alleen totaal geen zin om dat uit te leggen, want hij zou haar nu toch niet snappen. Als hij dat al niet meer wist zou uitleggen een verloren zaak zijn. “I don’t know.” Zo kon hij niet verder doorvragen, al was haar antwoord natuurlijk pure onzin. Zij wist wel waarom het bloedde.
Hij wilde ook niet naar bed gaan, waardoor zij besloot om er over op te houden. Hij wist niet eens waar zijn slaapkamer was. Zo erg was het al. Ze kon hem nu alleen niet hier alleen laten. Als er iets gebeurde zou ze zich heel erg schuldig voelen, dus dat wilde ze voorkomen. Dan moest ze hier maar blijven. Misschien wilde hij op de bank slapen. Dat was voor haar ook prima. Dan ging zij wel ergens anders zitten en proberen te slapen nadat ze de rommel had opgeruimd.
Hij gaf toch toe en liep vast met lopen richting zijn slaapkamer, maar al snel verloor hij opnieuw zijn evenwicht en was ze bang dat hij voor een tweede keer zou vallen. Het lukte haar gelukkig om hem op te vangen om zo een tweede val te voorkomen. Eigenlijk haatte ze hem dat ze dit nu voor hem aan het doen was. Als hij nou niet zoveel had gedronken had zij hier niet gestaan. Dan had ze zich niet zo uit hoeven te laten schelden door dat mens. Dan had ze nog steeds in haar bed gelegen.
“Let’s go..” zuchtte ze, waarna ze hem voor zover mogelijk probeerde te helpen met overeind blijven. Zij was echter ook niet de sterkste en het was aardig donker, waardoor ook zij moeite had om alles fatsoenlijk te kunnen zien. Toch lukte het haar om een weg door het donker te banen en het duurde niet lang voor ze de deur van zijn slaapkamer had bereikt. Daar was ze nog nooit binnen geweest, waardoor zij ging twijfelen of zij nog wel verder moest lopen. Dat voelde al helemaal als een inbreuk op zijn privacy.
“Here we are.” Ze opende de deur en door het maanlicht dat naar binnen scheen kon ze een beetje zien hoe het eruit zag. Belachelijk groot, maar wel heel mooi. Ze had alleen weinig tijd om dit te bewonderen en dus liep ze meteen weer door naar zijn bed, waar ze hem op probeerde te zetten.
“I’m gonna get you some water.” Het liefst in een plastic beker, want ze wilde het risico niet lopen dat hij dat zou laten vallen en er hier ook glas op de grond kwam te liggen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze bleek zijn rots in de branding te zijn, althans, voor vanavond. Met gezucht liet ze blijken dat ze hem wel wilde helpen, waarna ze hem hielp om staande te blijven. Stap voor stap voelde hij zich verder met haar meevoeren. Waar ze precies heen stapte, wist ze niet. Alles draaide nog altijd om hem heen. Hij kon niet veel meer uit zijn omgeving opmaken dan een paar meubelstukken en het gedaante van Adriana, wie nu zijn steun vormde en aan zijn zijde liep. Cristian was dan ook compleet radeloos over waar hij zich bevond, zodra hij haar een deur zag openen. "Where are we going to, again?" Hij fronste, zijn blik op de vloer gericht om zijn eigen voetstappen te kunnen volgen. "I can't see anything."
Pas toen het silhouet van zijn bed een beetje in zijn zicht kwam, wist hij weer waar ze ook alweer naartoe waren gegaan. Een slaapkamer! Was dit dan zijn slaapkamer? Hij kon zich niet herinneren of het zo luxe was of dat hij zich in een hotel bevond.
Licht gegrinnik rolde over zijn lippen. Hij merkte hoe ze hem naar het bed toe leidde, daar waar ze dan uiteindelijk allebei tot stilstand kwamen. Een beetje stuntelend voelde hij hoe ze hem op het bed probeerde te krijgen. Geen enkel protest liet hij blijken, zich slechts met haar steun op het bed neer willen laten zakken, totdat haar opmerking duidelijk werd. Ze wilde weggaan om water te halen. Waarom wilde ze persé weggaan? Zou hij hier dan alleen achterblijven?
"No," bracht hij jachtig uit. Hij liet zijn hand om haar arm glijden en pakte haar vast, haar langzaam naar zich toegetrokken tot ze lichtelijk over het bed heen gebogen stond. "Don't leave me here." Zijn ogen bleven bij de hare met een ietwat smekende blik. Hij wilde niet alleen hier moeten blijven. Een plotselinge eenzaamheid nam hem over, alleen al bij de gedachte dat ze weglopen zou.
Zacht liet hij zijn hand afdwalen naar de hare, om hier zijn grip te laten rusten. "Please," fluisterde hij haar toe. "Don't leave me alone."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Hij leek totaal niet te begrijpen waar ze hem naartoe leidde, maar daar kon zij hem niet echt bij helpen. Het feit dat hij zijn eigen huis niet meer herkende was echter wel schrikbarend en het toonde aan hoeveel hij had gedronken. Misschien had hij wel meer dan één fles op. Zij was er niet bij, dus ze wist het niet.
“Your bedroom.” Ze wist niet of hij haar zou horen of niet. Voor haar gevoel leek hij nog steeds heel erg in zijn eigen wereldje te zijn gekeerd en zou het haar daardoor niets verbazen als hij haar niet eens had gehoord.
Gelukkig werkte hij aardig mee toen ze hem op het bed wilde krijgen. Als hij daar eenmaal in lag zou het vast niet lang duren voor hij in slaap zou vallen. Wel zou ze voor de zekerheid nog iets van een teiltje neerzetten, want ze achtte de kans groot dat hij zou moeten spugen. Zij zou zelf in ieder geval wel over haar nek moeten gaan als ze zoveel had gedronken als hij vanavond had gedaan.
Net op het moment dat ze zich om wilde draaien om deze dingen voor hem te gaan halen stopte hij haar en voelde ze hoe ze dichter naar hem toe getrokken werd. Ze keek hem verward aan, al zou hij dat niet goed kunnen zien door het weinige licht hier binnen. Zij kon zijn gezichtsuitdrukking niet eens fatsoenlijk zien, laat staan hij de hare. “What?” Ze snapte er helemaal niets van. Ze moest hem daar niet laten. Ze mocht niet weg. Maar waarom niet?! Ze zou zo weer terug komen. En hij wilde graag alleen zijn.
Hij bleef echter smeken dat ze hem niet alleen moest laten, waardoor zij meteen besloot om dan inderdaad maar even te blijven. Als hem dat een beter gevoel gaf, dan wilde ze dat wel voor hem doen. “Okay,” gaf ze toen dus ook toe. “I won’t leave, I promise.” Het liefst trok ze wel haar hand weg, maar dat lukte haar niet. Dat zou hij wellicht als iets negatiefs zien en dus zou ze voor nu met hem meewerken en hier blijven. En als hij dan haar hand wilde vasthouden omdat hem dat een beter gevoel gaf, dan moest hij dat maar doen.
Om hem ervan te verzekeren dat ze inderdaad niet weg ging, ging ze op de rand van het bed zitten. Zo hing zij niet meer over hem heen, maar was ze alsnog dichtbij. Zij vond in ieder geval dat ze dichtbij was.
“Why don’t you lay down? I’ll stay right here with you.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het leek alsof ze hem niet begreep. Het antwoord dat hij terugkreeg, verried dat ze enigszins radeloos was over dat wat hij haar vroeg. Dat wat Cristian niet snapte. Waarom reageerde ze zo? Hij was toch duidelijk in wat hij vroeg?
Voordat hij hier iets van had gezegd, hoorde hij haar gelukkig al toegeven. Ze keek op hem neer met een blik die hij amper zien of plaatsen kon, in de duisternis die er heerste, maar die door haar woorden werd verduidelijkt. Het beetje paniek dat hij voelde verdween langzaam weer als sneeuw voor de zon. Alhoewel hij zich paranoïde voelde en nog een aantal keren om zich heen keek, had haar bevestiging hem rustiger doen voelen dan hij zich de hele avond had gevoeld.
"You promise?" vroeg hij haar. Zijn kin hief Cristian op, om zo naar haar op te kunnen kijken nu ze voor hem stond. Haar hand had hij al die tijd nog niet losgelaten omdat hij dacht dat ze anders weg zou gaan en de situatie zou ontvluchten, of nee, hém zou ontvluchten. Het was alsof iedereen dat bij hem deed.
Beetje bij beetje voelde hij hoe ze bij hem op het bed ging zitten. In het kleine beetje maneschijn dat door de ramen drong, leek haar gedaante opgelicht te worden. Haar stem klonk kalm en bevestigde wederom dat ze hier blijven zou, waardoor hij haar woorden dan toch voor de waarheid aannam. Zonder enig antwoord te geven gaf hij toe. Hij sloeg de lakens opzij en voelde hoe zijn rug tegen de matras aanzakte en zijn hoofd op het kussen terechtkwam.
"You can lay here too..," mompelde hij, intussen gevoeld hoe de vermoeidheid hem over begon te nemen nu hij daadwerkelijk in zijn bed lag. "Please.." Een beetje verstrooid legde hij zijn andere arm om haar heen en deed hij een poging om haar dichterbij zich te trekken, voor hoever dat mogelijk was. "Don't leave me here.."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Het voelde een beetje alsof ze bij een klein kind was. Ze moest beloven om niet weg te gaan, terwijl ze dat al had gedaan. Ze snapte niet wat hij nu van haar verlangde en eerlijk gezegd zat ze hier totaal niet op te wachten. Ze wist alleen ook dat hij nu niet zichzelf was en dat ze hem waarschijnlijk verdriet zou doen als ze weg zou gaan. Het zou toch niet lang duren voordat hij in slaap was gevallen en dan zou ze gewoon weg gaan.
“I promise,” garandeerde ze hem nogmaals. Normaal gesproken had hij haar direct de deur gewezen. Dan zou ze niet eens in de buurt van zijn slaapkamer mogen komen, want dat was zijn persoonlijke ruimte. Dat snapte ze heel goed en dat was ook de reden dat ze hier nog niet was geweest. Nu smeekte hij echter als een klein jongetje of ze toch bij hem wilde blijven, omdat hij niet alleen wilde zijn.
Hij luisterde naar haar door inderdaad te gaan liggen, maar vervolgens gaf hij aan dat zij ook moest gaan liggen! Dat was niet de bedoeling. Toch kreeg ze het opnieuw niet over haar hart om hem af te wijzen en nee te zeggen en dus besloot ze om mee te werken. Eén ding was in ieder geval wel zeker en dat was dat zij hier binnen no time weer weg zou zijn. Zij zou hier echt geen urenlang liggen. Hooguit tien minuten of totdat hij in slaap was gevallen. Dan was het wel weer mooi geweest.
“Okay, okay. I won’t leave you, I swear.” Eigenlijk wel. Ze zou over een paar minuten weggaan. Maar tegen die tijd was hij vast en zeker al diep in dromenland.
Ze ging rustig op het randje van het bed liggen, zodat zij ieder moment weg kon lopen zonder hem wakker te hoeven maken, maar ze wist zich totaal geen houding te geven. Helemaal omdat hij haar hand nog vast had. Moest ze nou hand in hand met deze man gaan slapen? Ze ging hem ook zeker niet knuffelen, want dat was raar. Het zou haar daarentegen niets verbazen als hij dat wel van plan was, omdat het al gek was dat zij hier bij hem moest zijn.
“All good?” Als hij iets anders van haar wilde moest hij dat aangeven. Nu kom ze hem namelijk helemaal niet meer peilen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze beloofde dat ze bij hem zou blijven, dat wat hij haar lieflijk uit hoorde spreken. Het liet zijn rust alsmaar terugkeren, nadat hij haar dit hoorde bevestigen. Het deed de vermoeidheid terugkomen, alsof hij het al die tijd niet had willen voelen maar nu dan eindelijk binnen kon laten. Het was een gevoel van veiligheid die hij niet verklaren kon en dit ergens ook niet wilde. Helder nadenken was onmogelijk en al dat hij waarnam, was de kalmte die voor zijn woede in de plaats kwam.
Onderwijl zijn ogen ietwat begonnen te sluiten, zag hij Adriana voor zich bewegen en haar zittende positie teniet laten gaan, om naast hem te komen liggen. De warmte die hij sindsdien tegen zich aanvoelde, was er een waar Cristian zich aan vast wilde klampen. Met een zucht rollend over zijn lippen, hulde hij hen in de dekens. Zijn hand glipte uit de hare, enkel om zijn grip te verleggen en zijn arm beter om haar heen te kunnen laten glijden. Al zijn zorgen vloeiden weg uit zijn hoofd; er waren geen grimmige gevoelens meer zoals hij deze eerder had tegenover beide Adriana en Haley en er was geen haatdragendheid meer over voor hem om nog te uiten.
Zacht maakte hij wat gemompel hoorbaar, nadat haar vraag bij hem binnen was gekomen. "Hm-m." Zijn ogen vielen niet veel later dicht. Hij voelde zijn ademhaling trager worden en zijn lichaam ontspannen, waarna hij de werkelijkheid alsmaar uit zijn hoofd weg voelde trekken. Langzaam maar zeker werd Cristian teruggetrokken in een wereld waar hij de controle over zijn bewustzijn verloor. Zijn verlangens namen intussen de overhand; zachtaardig trok hij de warmtebron in zijn armen nog dichter naar zich toe, om zich hier des te meer aan vast te kunnen klampen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Met de seconde vond ze deze situatie gekker. Het liefst nam ze ook een borrel, zodat ze het allemaal wat minder serieus in zag, maar dat leek haar geen slim plan. Ze zou niet eens weg mogen en dat terwijl heel die keuken in glas bezaaid lag. Het was levensgevaarlijk om daar morgen te lopen. Hij zou vast en zeker niet eens weten dat dat er lag. Bovendien had hij nog een wond aan zijn hand, maar ze wist ook dat het haar nu niet zou lukken om hem daarmee te helpen. Ze zou niet eens weten hoe.
Ze keek met grote ogen voor zich uit toen ze doorhad wat hij van plan was. Dat was namelijk haar vast pakken en tegen hem aan trekken. Hoe moest ze hier nou weer uit komen?! Ze ging hier toch niet slapen? Hij zou morgenochtend boos op haar worden, niet wetende dat het zijn keuze was om haar hier te laten slapen. Dan zou ze dus wakker worden door een boze Cristian en daar zat ze al helemaal niet op te wachten. Als haar dag op die manier moest beginnen, dan bleef ze hier liever niet liggen. Bovendien vond ze het een beetje ongemakkelijk?
"Alright, sweet dreams.." Het leek wel alsof ze helemaal tegen hem aan lag en waarschijnlijk was dat ook zo. Misschien zou zijn grip om haar heen echter wel verslappen op het moment dat hij in slaap zou vallen. Wanneer dat gebeurde zou ze direct opstaan en de ruimte verlaten. Hij had echt geen flauw benul wat hij aan het doen was en hij zou hier ook flink spijt van krijgen. Niet dat zij nu dingen deed waar hij echt boos op zou kunnen worden, maar hij zou vast wel een reden verzinnen om haar hier de schuld van te geven. Misschien haar zelfs wijs proberen te maken dat zij hier per se moest gaan liggen en niet weg wilde gaan. Wat dat betreft was het dus jammer dat ze het gesprek niet had opgenomen zodat ze bewijs had.
Toch sloot ze kort haar ogen. Het zou niet lang duren voordat hij ver weg was en tegen die tijd zou zij vast nog niet in slaap zijn gevallen. Daar voelde deze hele situatie te raar voor. Ze was eigenlijk ook gewoon gek dat ze dit toeliet, maar ze kon niet anders. Hij had al een veel te zware avond achter de rug gehad en als hij dit nodig had, dan offerde zij zichzelf wel op.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS > volgende ochtend

Zijn vermoeidheid had hem nog altijd overvallen. Graag had hij verder willen slapen, zodra hij de stralen van de ochtendzon op zich neer voelde schijnen door de gordijnen van zijn slaapkamerraam. Hij was nog te moe geweest om op te staan en zijn bed te verlaten. Daarnaast werd hij omringd door een behaaglijke warmte, die hij nog niet achter wilde laten nu hij hier net zo lekker lag. Waar hij precies zijn armen omheen geslagen had, wist hij niet, maar het was een aangename warmtebron.
Echter had hij geen keuze in zijn ontwaken gehad; de vele pijnscheuten door zijn hoofd maakten het onmogelijk voor hem om verder te slapen, waardoor hij na wat als een paar minuten aanvoelde, dan eindelijk zijn oogleden omhoog werkte. De marteling van de hoofdpijn die hij ervoer was zo heftig, dat hij zich al besefte dat hij zich hier niet zomaar meer doorheen slapen kon. Aan het bonkende gevoel leek geen einde meer te komen.
Traag maar zeker had hij dan ook zijn ogen geopend. Een vaag, onscherp uitzicht vormde zijn blikveld dat langzamerhand verscherpte naar mate hij meerdere malen knipperde. Wat eerst een duisternis van vage objecten en voorwerpen leek, vormde zich nu tot het beeld van zijn slaapkamer waar hij zich in bevond en een wel onbekende situatie waar hij zich in zijn bed in bevond.
Daar, liggend in zijn armen, vond hij een meisje weer. Haar ademhaling hoorde hij in de stilte van zijn kamer, in een rustig tempo doorgaand terwijl ze roerloos voor hem lag. Het was nu tenminste wel duidelijk waar al die warmte vandaan kwam.
Maar wat deed ze hier? Fronsend keek hij naar het gedaante waar hij zijn armen omheen gewikkeld had. Het was Adriana die hij tegen zich aan had liggen en al die tijd naast zich had gehad, maar dit vond hij nog even verwarrend als voor hij haar naast zich had herkend. Hoe kwam ze in zijn bed? En hoe kwam het dat ze zo tegen hem aan genesteld lag, door hem omhelsd alsof dit nooit anders was geweest? Hij snapte er niets van. Het liefst had hij zijn armen direct van haar weggetrokken om zo snel mogelijk uit bed te stappen, maar door het zien van haar slapende gedaante, wist hij dat hij dat niet maken kon. Hij had op zijn minst nog genoeg respect om haar niet ruw uit haar slaap te halen doordat hij het niet aanzien kon, hoe ze tegen hem aan in slaap was gevallen. Met een binnensmondse zucht keek hij voor zich uit. Cristian hoopte dat het niet al te lang zou duren voor ze zou ontwaken, zodat hij op kon staan en snel konden vergeten dat dit ooit was gebeurd.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Urenlang had ze wakker gelegen, totdat ze uiteindelijk toch in een lichte slaap was gekomen. Ze had zichzelf niet uit zijn grip kunnen wurmen zonder hem wakker te maken en dus had ze lange tijd gewacht totdat ze haar kans kon pakken om weg te komen, maar dit moment kwam niet. En dus viel ze uiteindelijk in slaap, omdat ze gewoon te moe was geworden om nog wakker te blijven.
Door de kleinste bewegingen van Cristian werd ze meerdere malen wakker en nu was het niet anders. Het was echter nu pas dat ze doorhad hoe oncomfortabel ze lag. De hele nacht had ze zich nauwelijks durven bewegen. Deels omdat ze bang was om uit het bed te vallen en deels omdat ze hem niet wakker wilde maken. Bovendien wilde ze hém niet knuffelen en dus had ze haar armen gewoon langs haar lichaam gelaten in tegenstelling tot hem. Zo lag ze echter nooit en toen ze voor de vierde keer wakker was doordat hij ietsjes bewoog had ze er genoeg van. Ze moest nu óf een andere positie aannemen of gewoon opstaan. Haar keuze ging uit naar het laatste. Nu zou hij het toch niet meer erg vinden om hier alleen te zijn? Die angst die hij voor het slapen had zou vast al weg zijn gegaan, al wist ze het niet zeker. Ze voelde immers nog steeds zijn armen om haar heen.
Langzaam opende ze haar ogen, maar die moesten meteen wennen aan hoe licht het hier was. Ze had verwacht dat het nog midden in de nacht was, maar het was blijkbaar al ochtend. De gordijnen lieten niet extreem veel licht door, maar toch was het licht veel feller dan verwacht.
Het eerste wat ze deed zodra haar ogen aan het licht gewend waren was omkijken naar Cristian, maar ze schrok toen ze zag dat hij wakker was. Dat had ze niet verwacht. Ze had gehoopt dat ze stiekem weg kon sluipen zodat hij het hier nooit over kon hebben. Nu zou het een hele ongemakkelijke situatie worden en ze wist dus ook niet wat ze moest zeggen zonder het heel ongemakkelijk te maken.
"Oh, uh, hi." Ze wilde niet meteen zichzelf gaan verdedigen door te zeggen dat het niet haar keuze was om hier te slapen, want dan maakte ze er meteen een issue van. Misschien kon ze ook doen alsof dit geen big deal was en gewoon weg gaan zonder er iets over te zeggen. Dat was echter ook wel een beetje raar. Ze was in ieder geval niet van plan om hier nog langer te liggen nu het niet nodig was.
"I'm eh, leaving." Ze wilde niet eens meer wachten op een antwoord en voor ze het wist stond ze al naast het bed, waarna ze haastig zijn slaapkamer verliet en de deur achter haar dicht deed. Dit was echt heel raar. Vandaar dat ze snel doorliep naar haar eigen kamer, maar in de haast was ze het glas op de grond in de keuken vergeten, waardoor ze met haar domme kop hier midden in ging staan.
"Fuck, fuck, fuck," vloekte ze dus meteen, omdat het meteen een stekende pijn gaf en ze weg probeerde te hinkelen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld