Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - One wrong move

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Dat ze alles behalve 'fine' was had Carlo allang gemerkt. Ze hoefde niet te liegen om dat voor hem te verbergen, maar hij nam het eerder als een teken dat het niet iets was waar ze makkelijk over zou praten. Hij vond het vervelend dat hij haar niet kon helpen, en liep om de auto heen waarna hij achter het stuur stapte. Hij wilde de auto starten, toen hij naar Lucrecia keek en opmerkte dat ze volledig wit weggetrokken was. Haar blik was op niets gericht en ze balde haar handen zo stevig samen dat haar knokkels wit werden. ''Lucrecia,'' hij probeerde haar aandacht te trekken, maar ze leek volledig in trance. ''Lucrecia... Lu!'' Hij pakte haar handen en opende haar vuisten, ''You're hurting yourself. Don't do that.'' Haar huid liet kleine sneetjes achter waar haar nagels hadden gezeten. Hij streelde even met zijn duim over de plekjes die rood kleurden. Hij kon begrijpen dat het voor haar moeilijk was om mensen te vertrouwen, en nu Jessica zo gemakkelijk uit de auto was gegrepen was het haast moeilijk om niet bang te zijn. Maar had zijn aanwezigheid dan geen enkele toegevoegde waarde? ''Whatever it is that you're afraid of, I won't let it happen.'' Hij had zijn donkere ogen op Lucrecia gericht, maar verwachtte niet dat ze hem direct zou geloven. Waarom zou ze? Het was moeilijk om iemand met goede intenties te vertrouwen als je uit een wereld kwam waar iedereen alleen maar misbruik van je maakte en je dumpte zodra ze klaar met je waren. Hij had het vaak genoeg gezien bij slachtoffers. Maar het was een andere soort angst die hij eerder bij haar had gezien. Geen tranen en angstige ogen, het leek haar eerder volledig op te nemen.
''You can talk to me if you want to. And I will listen. As Carlo, not as a detective.'' Carlo liet haar handen los en startte de auto. Het was beter om zo snel mogelijk hier vandaan te raken. Ze zou zich vast prettiger voelen in het safehouse, waar ze bovendien ook veiliger was. Het had geen zin om hier langer te blijven staan treuzelen dan nodig was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lu haar gedachten bleven afdrijven, tot ze plots een hand om de hare heen voelde. De woorden drongen nu pas tot haar door.Vandaag was de eerste dag dat mensen haar weer Lu noemden. Niet Lulu, de danseres, niet Lucrecia het meisje dat door haar eigen gezin verwaarloosd werd
en buiten de maatschappij leefde. Gewoon Lu. Eerst had ze de kans gehad om zich bij Jess als Lu voor te stellen, nu sprak Carlo het uit. Al was de Lu die Jess leren kennen had iemand met lef, de Lu die Carlo leerde kennen was een stuk minder zelfzeker.
Pas als hij haar handen open vouwde en met zijn duim over haar handpalm wreef, drong de prikkende pijn tot haar door. Ze knikte als teken dat ze hoorde en begreep wat hij zei. Eenmaal de auto over de straat bolde, voelde ze enigszins de paniek verminderen. Al nam het het drukkende gevoel op haar borstkas niet weg.
“You can’t help. The most scary part is being all alone now."
Lu's leven was een regelrechte mess. Van begin tot eind gevuld met problemen die ze misschien zelf had kunnen voorkomen, maar haar hoe dan ook bleven achtervolgen. Het begon allemaal met de verslaving van haar ouders waardoor ze Valentina zo goed als zelf had opgevoed. Dan kwam er nog eens een scheiding en een stiefvader aan te pas nadien. Daardoor had ze haar schoolcarrière kort gehouden, ze was niet de slimste en van leren was er nooit iets gekomen. Sinds haar stiefvader haar moeder een paar keer teveel het ziekenhuis in had geslagen, had ze samen met haar zusje toevlucht gezocht in één van Petes appartementen wat de bal aan het rollen had gebracht en de stap naar Pete's klap makkelijk had gemaakt. Minder huur, meer inkomsten. Het had zo zijn voordelen gehad. Tot het natuurlijk allemaal in haar gezicht ontplofte. Lulu ontvoerd, Valentina dood. Telkens als ze dacht dat het niet erger kon, bewees het lot het tegendeel.
Vanaf nu had ze niets meer om voor te leven, het werd slechts overleven. Te beginnen met Andrei en Jakub voor een rechter veroordeeld krijgen voor hun daden, voor wat ze haar hadden aangedaan, maar bovenal voor wat ze Valentina hadden aangedaan. Eindelijk kon ze haar ogen weer wegtrekken van de ruit eenmaal ze besefte dat haar leven op dit moment nog een doel had.
"Just help me lock them up will you," zei ze opnieuw vastberaden.
Haar met mascara besmeurde ogen staarden Carlo aan. Zijn donkere ogen stonden minder duister op dit moment. Nu pas zag ze dat ze niet zwart waren, maar donkerbruin wat haar deed denken aan chocolade. Die van haar waren helder en licht, bruin met een vleugje groen, honey brown. Ze vond die van hem mooier, het had iets mysterieus.

Account verwijderd

schreef:
Andrei keek naar Jess naast zich. Daar zat ze dan, te zuchten terwijl ze haar tranen droogde. Ongetwijfeld was ze nu aan het afwegen of ze wel mee moest of dat ze het beter op een rennen zette. Even had hij verwacht dat ze het laatste zou doen, immers zou hij het wel begrijpen. In de plaats daarvan liet ze hem wegrijden, al ging dat niet zonder hem te wijzen op zijn acties.
"I give them chances. What do you think they would do if they weren't working for me? I keep them safe," bromde Andrei.
Hij keek opzij naar Jess, die vast op een ander antwoord gehoopt had.
"I do what I need to survive. I can't stop anymore now, I'm in as deep as the women are," zei hij ter verdediging.
Het liet hem zuchten. Deze hele situatie was fucked up. Andrei had Jess nooit alleen moeten laten, dat was zijn eerste fout, de tweede fout die hij een lange tijd geleden al maakte, was dat hij onderschatte wat ze voor hem begon te betekenen. Als hij dat had geweten voor hij haar liet testen door zijn mannen, had hij het nooit gedaan. Het maakte hem nog kwaad als hij eraan dacht. Dat hij er zelfs wéér aan had gedacht om haar iets te laten aandoen. Wat was er soms mis met hem. Woedend op zichzelf, klemde hij zijn handen hard om het stuur heen.
"I love you too," bracht hij uit, onwetend of dat zou helpen.
Het was wel gemeend ditmaal, dacht hij. Dit was hij alleszins niet gewend. Nooit eerder had hij iemand als Jess in zijn leven gehad. Normaal was ze levendig en vrolijk, echter leek ze nu de stemming van iedereen rondom hem te hebben, kwaad en triest tegelijkertijd. Het lag duidelijk aan hem, hij kon zelfs haar verpesten.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jess had de neiging om met haar ogen te rollen. Werkelijk, was dat zijn excuus? Ze beet hard op haar lip om de neiging te weerstaan en liet haar frustraties uiteindelijk gaan met een diepe zucht terwijl ze haar hoofd schudde. Ze wisten allebei dat die andere meisjes alles behalve veilig waren in de club.
“Youhave no choice but to stop now. They won’t stop looking for you,” waarschuwde ze hem. Hij dacht toch niet gewoon door te kunnen gaan met waar hij mee bezig was? Ze hoopte in ieder geval van niet, want dat zou ze echt niet kunnen accepteren. Zekeek even angstig naar Andrei terwijl ze opmerkte dat hij vanbinnen woede aan het opbouwen was. Ze merkte het aan zijn stem, aan zijn handen die hij zo stevig om het stuur klemde dat zijn knokkel wit kleurden. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn arm. “I know... It’s okay,” ze wilde hem niet boos zien, deze avond had al voor genoeg spanning gezorgd. En ze wilde hem niet nog een keer kwijt raken, dat wist ze nu zeker. De gedachte alleen al dat hem iets zou overkomen pijnigde haar hart. Ze had hem nodig, meer dan ze kon toegeven, en het feit dat hij haar was komen ophalen van het politiebureau met alle consequenties zei haar dat het andersom ook zo was. Ze vroeg niet verder waarom hij met de andere vrouwen geweest, ondanks dat het haar juist wel pijn deed. Ze wist ook niet wanneer het gebeurd was en of het überhaupt tijdens hun tijd was, maar ze wilde het liever ook niet horen. Ze vroeg al helemaal niet waarom hij haar gister in de club had afgezet, omdat de vraag hem waarschijnlijk alleen maar kwader zou maken, en ze al helemaal niet klaar was voor zijn antwoord. Hoe dan ook waren ze nu weer samen, en dat was
voor haar het belangrijkste. Ze wilde het achter zich laten en vergeten. Ze had altijd geweten dat Andrei een moeilijke tijd had gehad, maar dat betekende niet dat voor altijd zo zou blijven, toch? Ze gaf hem een zacht kneepje in zijn arm, en streek toen voorzichtig met haar vingers in zijn hals. Haar huid tintelde waar ze elkaar aanraakten. “Where are we going?” vroeg ze hem, dit keer iets meer opgewekt, alsof ze op een verrassingsuitstapje gingen. Ze hoopte dat het ver weg was, zodat ze al hun problemen konden vergeten. Naar huis gaan was sowieso geen optie, daar zouden ze hem zeker zoeken. En ze wilde er niet aan denken wat er dan zou gebeuren.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Carlo had zijn blij strak voor zicht uitgericht op de weg en keek pas om zodra hij haar stem hoorde. Het duurde een paar seconde voor hij zijn blik losliet, “You’re not alone now.” Reageerde hij. “You can stay at the safehouse for as long as it’s needed. And after that, we will help you get back on your feet. It’s not like we will throw you on the streets, Lu, you don’t ever need to do this again.” Hij keek haar even indringend aan, maar besefte dat het enkel praktische dingen waren die hij kon aanbieden. Desondanks hoopte hij dat het haar angst wat zou verminderen en de toekomst wat hoopvoller in te zien. Hij hoopte voor haar, en voor ieder van de slachtoffers, dat ze de tweede kans met twee handen zou aangrijpen. Voor hem was namelijk belangrijker om slachtoffers zoals haar te helpen dan de daders daadwerkelijk te pakken. Tuurlijk was dat ook een groot deel, maar wat was het hele punt om de vrouwen te redden als ze even later precies in hetzelfde gat zouden belanden? Hij gunde niemand zoiets toe, en zou er persoonlijk alles aan doen om dat te voorkomen.
“Of course,” zei hij op haar verzoek om ze achter slot en grendel te sluiten. Hij glimlachte haar even kleintjes toe, zo klein dat het bijna niet in zijn gezicht te zien was.
Na enkele minuten nog gereden te hebben, kwamen ze bij het adres aan. Het was een ruim vrijstaand huis in een middenklasse woonwijk en hij parkeerde op de oprit. Zowel van binnen als van buiten zag het er heel normaal uit, maar er waren nog extra beveiligingen toegepast om het nóg veiliger te maken. Extra dikke ramen, alarmsystemen, camera’s... En natuurlijk zou er ten alle tijden een agent aanwezig zijn.
Hij pakte zijn spullen uit de auto en stapte toen uit, waarna hij even instinctief om zich heen keek. Het was stil in de straat, maar het was ook al diep in de nacht.
''All right let's go,'' zei hij tegen Lucrecia, nadat ze was uitgestapt en hij de auto op slot had gedaan. Hij zocht naar de juiste sleutel van het huis terwijl hij naar de voordeur liep en opende daarna de deur. Het huis was groot en leeg en elk geluid galmde door de ruimte. Hij deed wat lampen aan en liep richting de woonkamer en de keuken waar hij zijn spullen op tafel legde.
''Would you like to eat something?'' Vroeg hij terwijl hij al de keukenkastjes bij langs ging om te zien over er nog wat te eten viel. Zelf begon hij in ieder geval al wel honger te krijgen. ''We could order food.'' Stelde hij voor, weinig zin om zelf wat te bereiden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Alleen op de wereld zou ze nooit zijn, bedacht Lu zich. Dat werd moeilijk mer 7 biljoen mensen. Maar zich alleen voelen, dat zou ze wel meemaken. Niemand kon namelijk familie vervangen. Zeker niet de eerste de beste inspecteur die een helpende hand toestak. Misschien werd er nu aan haar basisbehoeften voldaan, maar meer dan dat zou Carlo haar niet kunnen bieden. Daarom keek ze hem aan, terwijl hij zijn indringende blik op haar gericht hield waarna ze flauw glimlachte.
Ze zou dit nooit meer moeten doen... Dan moest hij eens weten hoe graag ze het deed, op het podium staan. Het strippen vond ze wel fijn. De angst dat ze niet beschermd werd waardoor ze op elk gegeven moment van het podium gegrist kon worden door mannen met lustige blikken en grijpgrage handen, dat maakte haar keer op keer zo ziek van angst dat ze steevast boven de pot ging na een optreden. Als ze terug zou kunnen naar Pete, die haar de fooi liet houden en af en toe even stevig op iemands gezicht timmerde als het dreigde te ver te gaan, deed ze het meteen. Al was Pete helaas ook van haar lijstje geschrapt met mensen op wie ze kon rekenen, ze was zeker dat hij haar had verkocht, of dat op zijn minst zijn stilzwijgen was gekocht.
De rit zelf naar de safehouse was niet ellenlang. In de woonwijk, lag er een vrijstaand huis. Een vrijstaand huis. Dat ze dit nog mocht meemaken. Voorlopig was dit een behoorlijke upgrade van waar ze kwam. Het zag er namelijk gigantisch uit.
Lu volgde Carlo naar binnen die een reeks alarmen uitschakelde voor ze binnen gingen. Daarna liep hij meteen verder dieper het huis in. Heel even voelde Lu zich weer onbehaaglijk. Hier stond ze dan, alleen met een onbekende man temidden van een reusachtig huis met een bende op haar hielen. Als Carlo wou, kon hij eender wat van haar gedaan krijgen. Toch liep ze achter hem aan richting de keuken.
"I'm not hungry," zei ze mompelend.
Sinds het nieuws van Valentina voelde het alsof er een knoop in haar maag lag. Eten zou haar niet lukken, ondanks dat ze zonet nog verging van de honger. Omdat Carlo zelf begon over eten bestellen, stelde ze zich voor wat er allemaal was.
"Do they deliver sushi?," vroeg Lu na wat zwijgend naast Carlo te hebben gestaan in de keuken.
Haar handen liet ze glijden over het witte marmeren aanrecht om daarna de koperen deurknoppen aan te raken. Alles zag er mooi uit, zo ver boven haar stand. Haar opmerking vulde ze aan met een persoonlijke vraag voor hem, voor hij kon antwoorden op de vraag over sushi.
"Do you live in a place like this?," vroeg ze enigszins nieuwsgierig naar wie Carlo dan precies was.
Misschien was hij wel een brave huisvader die hier om de hoek woonde.

Account verwijderd

schreef:
Stoppen was geen optie. Andrei zou zijn zaken heropenen op een andere plek, nieuwe namen, niet mensen, dit was niet de eerste keer. Met wat loyale mannen en zijn oude contacten kon hij dit snel weer opbouwen. Zijn gedachten bleven verder razen, eenmaal hij zich opgefokt voelde, kon hij het moeilijk losschudden. Het was pas wanneer hij de hand van Jess in zijn hals voelde. Haar zacht vingertoppen streken vlinderlicht langs zijn hals wat hem kippenvel bezorgde. Als hij kon, had hij de auto gestopt om haar een onvergetelijke nacht op de achterbank te bezorgen. Helaas kon dat niet in deze omstandigheden, bovendien wist hij nog steeds niet wat ze Jess verteld hadden.
"We're going to the lake. I've got a camper over there," zei Andrei waarna er een kleine glimlach vanaf kon.
"Tell me Jess, what lies did they feed you about me?," vroeg hij daarna.
Andreis blik verduisterde, verstrakte opnieuw. Enerzijds wou hij het niet weten. Anderzijds moest hij het echt weten waartegen hij het opnam, hoeveel ze wist. Hoe ze erover dacht. Dit kon ze niet voor hem verzwijgen.
Bij de volgende afslag, waarna het kalm was op de baan en hij slechts rechtdoor moest rijden, legde hij zijn hand op haar bovenbeen. Omdat hij nog op antwoord wachtte, was zijn grip harder dan bedoeld, ongeduldig omdat hij het nog niet hoorde.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica glimlachte even naar Andrei en besefte dat het haar eigenlijk niet kon schelen waar ze heen gingen. Zolang ze maar samen waren. Maar zodra hij vroeg wat voor leugens ze over hem hadden verteld trok ze haar hand terug en staarde bedroeft uit het raam. Het waren niet bepaald leugens te noemen aangezien ze glashard het bewijs onder haar neus hadden gedrukt. Metin’s woorden gepaard met de foto’s raasden nog door haar hoofd;
''Andrei is forcing women. You know that’s true. He did it to you too...’’
Ze schrok op zodra ze Andrei zijn hand met een stevige grip om haar been voelde. ‘’That you are forcing women.’’ Zei ze tenslotte met een brok in haar keel. Ze had gehoopt dat het een leugen was, met heel haar hart. Ze vestigde haar ogen nu op Andrei. ‘’They showed me photo’s, pulled them off a phone.’’ Ze beet op haar tong in afwachting van zijn reactie, hier kon hij simpelweg niet omheen. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar langzaam. Het idee dat ze samen bij een verlaten meer zou staan met Andrei had romantisch geklonken als ze niet wist waartoe hij allemaal in staat was. Iets in haar vocht heel hard om de waarheid te negeren, geloofde oprecht dat Andrei nooit zoiets bij haar zou doen. Maar ze werd met de minuut onzekerder over zichzelf. Want het tegendeel was haar al bewezen.
‘’How long are we gonna stay at the lake?’’ Vroeg ze om het onderwerp te veranderen, en om erachter te komen wat zijn plannen waren. Ze verwachte niet dat Andrei uit zichzelf over haar eigen foto’s zou beginnen en dat hield ze graag zo.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Lu eerst zei dat ze geen honger had, vroeg ze even later toch of ze sushi konden bestellen. Carlo gunde haar even een geamuseerde blik toe en knikte, voordat hij zich omdraaide om twee glazen water te pakken. ‘’No, I live in an apartment,’’ antwoorde hij op haar vraag, en gaf haar daarna een van de glazen terwijl hij gebaarde om naar de woonkamer te lopen. ‘’Such a house is too big for one person only. Besides, I’m barely there,’’ de woonkamer was aan de keuken verbonden en al net zo groot als dat de keuken was. Aan de muur hing een enorm flatscreen tv dat waarschijnlijk maar amper gebruikt werd, met er tegenover een grote, comfortabele bank en twee ruime stoelen. ‘’Do you like it? Would you want to live in such house?’’ Vroeg hij haar nieuwsgierig. Hij wist wel beter dan te vragen dan naar haar verleden.
Hij trok eerst zijn kogelvrije vest uit voordat hij plaats nam in een van de stoelen en zijn telefoon uit zijn zak haalde om te kijken waar ze eten konden bestellen. Er waren in ieder geval nog genoeg plekken om uit te kiezen voor sushi. Hij koos een willekeurige eettent en zette wat gerechten op het lijstje. ‘’Anything special you want to order?’’ Vroeg hij aan Lucrecia, terwijl hij zijn telefoon naar haar uitrijkte.

Account verwijderd

schreef:
Lu keek Carlo aan die ontspande nu ze niet langer op het bureau waren. Geamuseerd keek hij haar aan voor ze samen richting de woonkamer liepen. Het verbaasde Lu dat hij slechts in een appartement woonde. Om een of andere reden had ze meer verwacht, hij had tenslotte een betere kans in het leven en toch stond hij er alleen voor. Lu koos de bank uit om op te zitten waarna ze het dekentje vastnam om het over zich heen te trekken.
"No thanks, too much cleaning to do in such a big house. Besides, girls like me don't end up in houses like this," zei Lu terwijl ze toekeek hoe hij zijn kogelvrije vest uittrok. Het zag er zwaar uit. Het was vast lastig om dat zo'n lange tijd aan te houden en al helemaal om ermee te rennen. Voorzichtig nam ze zijn telefoon vast om het eten te bekijken. Lu had geen flauw benul van wat ze allemaal zou lusten, daarom koos ze ad random enkele dingen om daarna de telefoon terug te geven. Het was de eerste keer dat ze sushi zou eten. Vis was namelijk verschrikkelijk duur. Iedereen op instagram leek het lekker te vinden, daarom wou zij het ook zo graag proberen.
"So you're alone huh? Didn't expect that," speelde ze in op zijn opmerking.
Carlo zag er niet bepaald de gezellige huisvader uit, maar met zijn looks had ze op zijn minst een super knappe vriendin verwacht. Ondertussen ging ze liggen op de bank, het deken nog meer over haar heen getrokken.
"Are you one of those cops living for the job?," grijnsde ze naar hem.
Misschien was het een gevoelig punt, maar hij had haar zonet er nog van beschuldig mee een mensensmokkel imperium te leiden, dus ze mocht evenwel gevoelige snaren raken. Haar blik dwaalde af naar de rest van de ruimte ondertussen. Het was vreemd om hier te zitten, zo rustig en stil. Nerveus om het feit dat ze hier helemaal alleen met Carlo achterbleef, speelden haar vingers met de zoom van het deken.

Account verwijderd

schreef:
Andrei keek Jess indringend aan. Het was niet gelogen. Het leek hem niet dat de vrouwen het vrijwillig deden, echter dwong hij hen niet perse zelf, dat liet hij anderen voor zich doen. Wat hem het meeste van al verontrustte, was dat er iemand bewijs had verzameld of tenminste had laten rondslingeren.
"Fucking idiots. Can't trust a single one of them," snauwde hij kwaad omwille van hun fout, zijn ogen spuwden vuur.
Andrei wou haar vertellen dat hij het haar nooit zou aandoen, helaas had hij die belofte een tijd geleden als verbroken. Een fout van zichzelf, die maakte hij niet vaak. En toch... Toch had hij diezelfde dag nog op het punt gestaan om Jess hetzelfde lot als de andere vrouwen te laten ondergaan. Ze had hem echt goed te pakken. Wat hij ook deed, hij had het lef niet om haar achter te laten. Zelfs de keer dat hij haar bij zijn mannen achterliet had hij ingegrepen. Gelukkig herinnerde ze het zich niet. Het was al te ver gegaan, ze hadden haar aangeraakt op plekken waar alleen hij mocht komen, maar het was bij aanraken gebleven. Al viel het op geen enkele manier goed te maken als ze er ooit achter zou komen.
Omdat ze plots een totaal andere vraag stelde, verzachtte zijn uitdrukking weer waardoor hij haar bovenbeen losliet om er zacht over te wrijven.
"Long enough to get us new identities. I made the mistake by leaving you behind once, I'm not going to make that mistake twice. I really do love you Jess. I just want to make your life perfect from now on. Without my business, we'll have nothing..."
Andrei sloeg af naar kleinere baantjes. Hopelijk zette ze zich erover. Ze zou niet de eerste zijn die veel door de vingers zag in naam van liefde of door de rijkdom die lonkte.
"Without it, we wouldn't have this."
Zijn camper aan het meer was mogelijks een understatement geweest. Het was een hypermoderne camper vlak aan het meer met een spectaculair uitzicht op het water en de bergen. Alles lag dicht verscholen in het bos dat dicht tot de rand groeide waardoor het een idyllisch plekje was, perfect om met hun twee de nacht door te brengen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Carlo zijn mondhoeken krulden even. Ja, ze had gelijk. Het was inderdaad te veel schoonmaken, zo’n groot huis. Gelukkig hoefde geen van beide dat in dit huis te doen, aangezien daar een schoonmaakster voor werd ingehuurd.
Hij bestelde ondertussen het eten en legde zijn telefoon naast zich neer op tafel. Hij keek even verbaasd om haar reactie maar glimlachte. ‘’Nah, apparently women can’t endure me for too long.’’ Zei hij plagend, al zat er een kern van waarheid in. Misschien had hij een á twee keer iets serieus gehad, maar dat was voordat hij fulltime ging werken. Blijkbaar hadden veel vrouwen er moeite mee als je ze niet genoeg aandacht gaf, maar Carlo had nou eenmaal een druk leven. Haar gok of hij dan ook zowat ‘leefde’ was dan ook deels wel waar. ‘’Sounds sad, doesn’t it.’’ Reageerde hij en hij staarde even voor zich uit. ‘’But I kinda rolled into it. And luckily there are people like me, to help people like you.’’ Hij richtte even zijn blik op Lucrecia die nu volledig onder de deken was gekropen. Haar gezicht was nog onder de make-up besmeerd, maar het leek haar niks te kunnen schenen, hij had haar toch al op haar ergste gezien. Ondanks dat vond hij dat ze een knap gezicht had, en een aantrekkelijk lichaam, dat had hij eerder al gezien. Hij trok zijn blik terug toen hij merkte dat hij staarde en schraapte even zijn keel. ‘’So what do you like to do, Lu, do you have any interesting hobbies?’’ Vroeg hij om het onderwerp te veranderen. Zijn leven was niet echt heel interessant te noemen momenteel en zijn werk was eigenlijk het onderwerp dat hij wilde vermijden. Hij wilde haar er ook niet constant aan herinneren waarom ze hier was en waar ze vandaan kwam.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het was het eerste moment dat Carlo leek te ontspannen waardoor zijn 'cop' uitstraling heel even verminderde. Zijn gezicht ontspande waardoor er kleine lachrimpeltjes rond zijn mondhoeken en ogen ontstonden. Lu vond Carlo echt knap. Normaal ging ze voor mannen met tattoo's en gemene uitstralingen, dat had Carlo geen van beide. Hij kwam vooral autoriteit over, alsof hij niet met hem liet sollen, maar zich daarom niet wreed of roekeloos zou gedragen.
"I can see why and yeah, it does sound sad," grapte Lu terug, al was het niet gemeend.
Waarom ze van hem weg zouden lopen, kon ze nu nog niet inzien. Het was een gewoonte van haar, liever beledigen dan vriendelijk tegen iemand te zijn. Zo kwam niemand ooit te dicht.
"But I am glad you rolled into it. You're not the worst cop in the world to spend the night with, I guess," zei Lu, een verborgen compliment.
Omdat ze Carlo's blik over haar voelde glijden, beoordelend, onderzoekend, werd ze zich plots weer bewust van haar uiterlijk. Met een schoon stukje mouw, wreef ze nogmaals onder haar ogen in de hoop het ietsje te verbeteren.
"I don't know, I survive does that count?," antwoordde Lu terwijl ze haar trui uittrok, wat een vuile vod was het ondertussen geworden. Het was nochtans nieuw, het enige dat ze had gekregen omdat haar vorige trui echt niet meer draagbaar was en mannen kon afschrikken.
Haar lichaam was toch verhuld in het deken waardoor ze het nog warm genoeg had, daarnaast had hij haar al schaarser gekleed gezien. Bovendien hoopte ze dat haar lichaam, wat er wel nog goed uitzag, zijn blik wat weghaalde bij haar besmeurde gezicht waar ze echt geen fut voor had om het te gaan opschonen.
"I would like to dance, you know, with clothes on," zei ze wel om het gesprek op gang te houden.
Als ze kon kiezen, werd ze professionele danseres. Dat zou echt wel een ultiem doel zijn.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jess schrok op van zijn harde stem. Ze zag de razernij in zijn ogen flikkeren en kromp instinctief in haar stoel. Ze had wel verwacht dat hij zo zou reageren, maar ze vond het niet fijn om hem zo kwaad te zien, zeker niet achter het stuur. Ze besloot er niet op in te gaan, al zou ze niet weten wat ze daarop moest zeggen. Het hele probleem was namelijk niet de foto’s zelf of dat ze gelekt waren, maar wat er op die foto’s gebeurde. Ze huiverde. Gelukkig verzachtte zijn blik eenmaal ze ergens anders over begon. Ze staarde uit het raam in het duister terwijl Andrei verder praatte. ‘’I don’t know if that’s a good idea,’’ reageerde ze zacht, terwijl ze hem even aankeek. ‘’Our lifes will be worth nothing if they find us, if they take you…’’ Ze wist niet of ze er mee kon leven als hij door ging met zijn werk, maar eigenlijk realiseerde ze dat hij ook niet echt een andere keuze had. Nu hij officieel gezocht werd door de politie, was integreren in de ‘normale wereld’ al geen optie meer, en door voor hem te kiezen had ze zichzelf erbij betrokken. Ze slikte, en staarde weer uit het raam. Zouden ze haar ook veroordelen als ze gevonden werd?
Het donker begon steeds meer figuur te krijgen naarmate ze dichterbij het meer kwamen, en door geconcentreerd in de verte te turen leek ze haar zorgen even te kunnen vergeten. ‘’That’s not a camper, it’s like twice the size of my dorm room!’’ Haar stem was even opgewekt terwijl ze naar de reusachtige camper keek, en terug dacht aan haar dorm room waar ze zich nooit helemaal had uitgeschreven. Halverwege het schooljaar was ze praktisch gestopt met studeren en begon ze meer en meer tijd door te brengen bij Andrei. Niet dat het nu nog uitmaakte, aangezien hij nu een Bonnie en Clyde toekomst voor hun in gedachten had.
Ze kon haar enthousiasme ook niet meer onderdrukken en grijnsde breed naar Andrei, ze was onder de indruk. ‘’It’s all right, I forgive you,’’ zei ze over het feit dat hij haar eerder nog had achtergelaten, ‘’But if you do it again, I will get the camper.’’ Ze beet even speels op haar lip, en vloog hem daarna impulsief om de hals. Ze wilde nu niet denken aan alles wat kon misgaan, maar genieten van haar tijd samen.
Ze glimlachte en trok haar hoofd een stukje terug zodat ze in zijn intens blauwe ogen kon kijken, en verdronk even in zijn donkere blik. ‘’I missed you,’’ murmelde ze met roodgekleurde wangen, waarbij hun lippen elkaar nét niet aanraakten. Ze lachtte even zachtjes waarbij haar adem zijn gezicht raakte en trok haar gezicht een stukje terug om hem te plagen. Het was onbegrijpelijk, hoe vlug dingen konden omslaan, maar een ding wist ze zeker, zij en Andrei hoorden bij elkaar.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Don't worry about me babe, as long as you're safe," mompelde Andrei als antwoord op haar opmerking.
Na alles wat hij gedaan had, waar ze nu van op de hoogte was, was Jess nog steeds bezorgd om hem. Zo bezorgd dat ze alles wat ze kende achterliet om bij hem te zijn. Andrei had veel verkloot in zijn leven, maar Jess blijkbaar nog niet.
Met een opgewekt humeur naderden ze de camper. Jess haar ogen werden groot, ze kon haar enthousiasme niet verbergen waardoor het even leek alsof ze hem alles vergaf. Andrei parkeerde vlak naast hun verblijfplaats waarna hij zich naar haar toe draaide.
"Oh yeah, forgot to mention that you never have to live on a small space like a dorm room when you're with me," grijnsde Andrei.
In vergelijking met hun thuis de afgelopen maanden, was dit slechts een kabouterhuisje. Andrei had goed zijn best gedaan, mensenhandel en wapenhandel leverde dik geld op. Hij had genoeg witgewassen om er zich een gigantische villa mee te kopen. Dit verblijfje daarentegen was onder de radar met een hoop zwart geld gekocht, niet traceerbaar. Jammer van de villa, maar hij kocht wel iets nieuws eenmaal hij terug opgestart was.
"It's all right, I forgive you," riep Jess uit waarna ze hem om de hals vloog.
Andrei keek toe hoe ze net nog in haar lip had gebeten. Shit. Of ze het nu per ongeluk deed of bewust, het had alleszins effect op hem. Het overstemde alle andere gedachten, haar volle lippen en brede glimlach. Jess staarde hem terug aan, zelf ook bevangen door zijn blik waarna hij haar adem op zijn lippen voelde. Zo dichtbij dat hij fronste omdat ze plots alsnog wegtrok.
"I missed you too, kitten," zei hij terwijl hij haar wangen beetnam om haar gezicht dichter naar zich toe te trekken.
Vanaf hun lippen elkaar raakten, had hij haar vergeven dat ze mee was gegaan met de inspecteurs en zichzelf vergeven dat hij haar had achtergelaten. Het enige wat telde, was nu. Andrei verlegde een hand naar haar nek om haar nog inniger te kussen terwijl hij een andere gebruikte om haar gordel los te klikken. Daarna schoof hij zijn hand onder haar kont zodat hij haar op zijn schoot kon tillen. Waarschijnlijk was ze niet in de mood, maar door haar uitgelatenheid kon hij immers wel proberen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld