Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
marlee schreef:
Hoewel ze beide het moment niet leken te willen eindigen, werden ze tegelijk terug naar de werkelijkheid gebracht toen ze een kille tochtstroom in de kelder voelden. Als reactie daarop spande Arwin zijn spieren al aan, terwijl hij probeerde te luisteren of er daadwerkelijk iemand in de bibliotheek boven hen was. Al beschermend legde hij een arm om Maeyra heen, als ze nu betrapt werden zou dat misschien fout lijken, maar zijn gevoel zei hem dat er verder niemand in de bibliotheek was, althans, niets menselijks. Maar zoals verwacht bleef het stil, en nu ze beide het moment verloren hadden voelde het ook niet goed om nog door te gaan. Arwin knikte daarom op Maeyra haar voorstel en liet teleurgesteld zijn armen zakken. Even voelde hij een steek in zijn hart toen ze bij hem vandaan glipte. Eigenlijk wilde hij haar niet laten gaan, omdat hij wist dat wanneer dit moment echt voorbij was, het eigenlijk niet te voorspellen was wanneer ze elkaar weer op deze manier zouden vinden, als die kans er überhaupt was. Maeyra moest zich ook wel beseffen dat dit niet alleen gevaarlijk wat ze deden, was maar ook nergens toe zou leiden?
Toch drong hij die teleurstelling nu weg, de boeken. Dat was waarvoor ze hier gekomen waren, ja. Daarom pakte hij zijn sleutelbos en probeerde elke mogelijke sleutel die op het slot zou passen. Tot zijn opluchting was er één waarvan het slot, al dan niet zonder moeite, openging. Hij wierp een veelbelovende blik toe naar Maeyra. Omdat het aan de andere kant van het hek al even duister was, nam hij in zijn ene hand de kaarsenhouder voor in ieder geval een beetje licht, en nam met zijn andere hand Maeyra’s hand beet. In de kelder was het niet alleen pikkedonker, maar het rook er daarnaast muffig en er liep een rilling over zijn rug waarvan hij wist dat het niet alleen de kou was. Zelfs voor iemand die veel engere dingen had moeten doorstaan, was dit geen aangename plek, en hij wist dat Maeyra zich hetzelfde moest voelen. Daarom gaf hij een zacht kneepje in haar hand. ‘We zijn hier zo wel weg,’ zei hij geruststellend tegen Maeyra, terwijl hij met het kaarslicht langs de titels van de boeken ging. Bovendien was de selectie boeken hier veel kleiner. Lang zoeken hoefde dus niet. Al bleef er dan wel tijd over voor andere dingen, waarvan zijn gedachten alweer af begonnen te dwalen… ‘Tenzij je het niet erg vindt om hier te zijn,’ zei hij zachtjes, terwijl hij zich al omdraaide en haar lichaam nogmaals dichterbij trok. Op die manier hoefde hij zich in ieder geval niet zorgen te maken om de kilte, want van haar kreeg hij het immers bloedheet. Zeker wanneer hij zijn hand in haar nek legde, en zijn lippen alweer met die van haar verenigde. Zo’n sterk verlangen dat hij er onrustig van werd, had hij nog nooit voor iemand gevoeld.
Hoewel ze beide het moment niet leken te willen eindigen, werden ze tegelijk terug naar de werkelijkheid gebracht toen ze een kille tochtstroom in de kelder voelden. Als reactie daarop spande Arwin zijn spieren al aan, terwijl hij probeerde te luisteren of er daadwerkelijk iemand in de bibliotheek boven hen was. Al beschermend legde hij een arm om Maeyra heen, als ze nu betrapt werden zou dat misschien fout lijken, maar zijn gevoel zei hem dat er verder niemand in de bibliotheek was, althans, niets menselijks. Maar zoals verwacht bleef het stil, en nu ze beide het moment verloren hadden voelde het ook niet goed om nog door te gaan. Arwin knikte daarom op Maeyra haar voorstel en liet teleurgesteld zijn armen zakken. Even voelde hij een steek in zijn hart toen ze bij hem vandaan glipte. Eigenlijk wilde hij haar niet laten gaan, omdat hij wist dat wanneer dit moment echt voorbij was, het eigenlijk niet te voorspellen was wanneer ze elkaar weer op deze manier zouden vinden, als die kans er überhaupt was. Maeyra moest zich ook wel beseffen dat dit niet alleen gevaarlijk wat ze deden, was maar ook nergens toe zou leiden?
Toch drong hij die teleurstelling nu weg, de boeken. Dat was waarvoor ze hier gekomen waren, ja. Daarom pakte hij zijn sleutelbos en probeerde elke mogelijke sleutel die op het slot zou passen. Tot zijn opluchting was er één waarvan het slot, al dan niet zonder moeite, openging. Hij wierp een veelbelovende blik toe naar Maeyra. Omdat het aan de andere kant van het hek al even duister was, nam hij in zijn ene hand de kaarsenhouder voor in ieder geval een beetje licht, en nam met zijn andere hand Maeyra’s hand beet. In de kelder was het niet alleen pikkedonker, maar het rook er daarnaast muffig en er liep een rilling over zijn rug waarvan hij wist dat het niet alleen de kou was. Zelfs voor iemand die veel engere dingen had moeten doorstaan, was dit geen aangename plek, en hij wist dat Maeyra zich hetzelfde moest voelen. Daarom gaf hij een zacht kneepje in haar hand. ‘We zijn hier zo wel weg,’ zei hij geruststellend tegen Maeyra, terwijl hij met het kaarslicht langs de titels van de boeken ging. Bovendien was de selectie boeken hier veel kleiner. Lang zoeken hoefde dus niet. Al bleef er dan wel tijd over voor andere dingen, waarvan zijn gedachten alweer af begonnen te dwalen… ‘Tenzij je het niet erg vindt om hier te zijn,’ zei hij zachtjes, terwijl hij zich al omdraaide en haar lichaam nogmaals dichterbij trok. Op die manier hoefde hij zich in ieder geval niet zorgen te maken om de kilte, want van haar kreeg hij het immers bloedheet. Zeker wanneer hij zijn hand in haar nek legde, en zijn lippen alweer met die van haar verenigde. Zo’n sterk verlangen dat hij er onrustig van werd, had hij nog nooit voor iemand gevoeld.
15