Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was wat drank met hem deed wanneer ze bij hem in de buurt was. Hij was dan op een manier meer gefixeerd op haar, kon het lastiger verdragen wanneer ze hem uitdaagde en zeker als ze haar lichaam in de strijd gooide. Hij kon nuchter zijnde al uren naar haar staren maar de drank vergrootte dit des te meer. Ze had hem in haar greep als het aankwam op beide haar verschijning als gedrag; ze wist hem elke keer weer te laten hunkeren naar meer. "You got me hyped up and fighting the longings when it comes to you, is a battle I can't win." Elke keer wist ze hem hiertoe aan te zetten, al was het onbewust. Verleidingen rondom haar en haar figuur was lust die hij niet voor lange tijd verdragen kon.
"I was kinda hoping it was a hallucination, but I think she really did enter the room. Couldn't see anyone specifically but I could hear her voice clearly." Hij keek opzij, naar haar ogen die naar hem opkeken vanuit zijn borst. De frustratie in haar kon hij opmerken. Het was helder dat ze zich eraan had gestoord en misschien wel evenveel schaamte voelde als dat hij die had, echter veranderde de wijze van uiting geheel zodra ze het onderwerp omgooide. Ze had haar hoofd opgeheven, hem strak aangekeken terwijl de woorden haar mond verlieten die hij niet verwacht had of bevatten kon. Hij fronste. "More privacy, how?" Het was niet dat ze het geld klaar had liggen voor een nieuwe woning, laat staan dat hij dat had. "I get it if you want to move out of here, I can imagine you don't feel safe, but.. how can you afford a new place to live?" Hij wendde zich van haar af, zijn blikken geworpen op het ijzige plafond waar hij bedenkelijk bij bleef. "I can't afford it either. The money I make here ain't enough to help you with the needed amount for a rental place, not even close."
Tevens wist hij niet of hij er al aan toe was. Of het een goed idee was voor hen om zo'n grote stap uit het niets te zetten, zonder het goed uitgedacht te hebben. Daarnaast, wie vertelde dat hij de zaken verlaten mocht? Men stapte niet uit het circuit van de prize fights. Eenmaal binnen was het lastig of wellicht onmogelijk eruit te stappen zonder in een lijkzak het gebouw achter te laten, en het leven te laten. Hij wist niet of hij zich eruit redden kon. Hij beet op zijn lip, voor zich uit starend naar het oppervlak boven hem. "I don't know if I can come along eventually. People don't just get out in this business, it might not even be possible to leave this place behind unless dead."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een zucht verliet haar lippen terwijl ze knikte. "I stole some money from Brandon, enough to buy me a hotelroom for a couple of night. I will try and find a job in those days so I can start saving up money." Ze keek naar hem. "I can't live here any longer. I don't expect you to help me out financially because of the fact that I want to leave." Ze likte haar lippen. "I do want you to come with me, I want you to leave this shit hole." Ze luisterde naar hem en fronste. "What do you mean you can't leave this place. Just walk away from it and leave it behind, it's that simple." Ze bleef hem fronzend aanstaren terwijl er van alles door haar heen raasde. Boosheid omdat het leek alsof hij hier niet weg wilde. Angst omdat ze bang was om alleen achter te blijven en als laatste teleurstelling, ze hoopte dat hij meteen zou meegaan in haar voorstel.
"Why can't you leave? I know this is your bloody safe haven but I need you to come with me. I can't leave you here with Sterling and all these people who have a bad influence on you." Ze hief zichzelf omhoog en keek naar hem. "Is it about the drugs? Can't you leave this place because drugs is always around you, so you can always grab it when you need it? Is that it?" Ze voelde zichzelf kwaad worden en enigszins doorslaan. "Is it about me? Do you not want to live with me? Start a new life with me?" Ze schudde teleurgesteld haar hoofd terwijl ze aan het dekbed plukte. "It's time for you to get your shit together Raiden. You can't live here for the rest of your life. If you do see a future with me, you have to come with me. There is no way in hell i'm raising my kid in this fucking place because you don't want to leave this hell hole. So what's it going to be. The dungeon or me?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het plan wat ze voorstelde klonk aardig. Hijzelf had er niet om staan te springen het geld van haar ex hiervoor te gebruiken, maar het mocht duidelijk zijn dat er geen andere opties waren. Zij had er het geld niet voor en ook hij had enkel geleefd op de straat. Het vermogen van zijn vader was onmogelijk nog te gebruiken nadat hij vernomen had dat ze nog altijd op hem joegen, het als een pad gevormd om naar hem toe te leiden, waardoor het voor hem te gevaarlijk werd. Weerwoord kon hij dan ook niet geven, geweten dat ze niks anders kon als ze wat huren wilde. Echter was het het felle dat langzamerhand aan bod kwam waar hij zich tegen verzette. Het leek alsof ze compleet omgeslagen was en weigerde te luisteren naar wat hij te zeggen had, zich verloren in eigen meningen om de zijne ook maar tot zich door te laten dringen. Verontsteld keek hij opzij. "What's that supposed to mean?" Zijn verbazing bleef, doch het omgezet werd in lichte boosheid wanneer ze allerlei andere zaken erbij betrok. Ze viel hem aan. Uit het niets, al dat uitgesproken alsof het haar niets deed wat het precies was waarvoor ze hem uitmaakte. "For Christ's sake, what's your problem?" Zijn gelaat verhardde zich, zich ijskoud weer gericht op het plafond met geen waardige blik om haar nog te schenken. "You think I like it here? To fight people for some cash and get confronted with drugs every single day, while trying to resist the urge to get shot up? You think I want this?" Zijn kaken klemde hij op elkaar. "I'd do anything to get out of here, but I can't leave this place. You think they gonna let me go after all I know and have seen?" Hij werd gefrustreerd, zich gevoeld alsof ze hem met vuur bestookte enkel om hem te zien branden. Ze dwong hem in de hoek met geen andere uitgang dan zich te moeten verdedigen en bewijzen tegenover oordelen die nergens op sloegen. Waar zag ze hem wel niet voor aan?
Vol afkeer schudde hij zijn hoofd. "Feds pay so much for little information about criminal organizations like this one, even the most loyal members gonna talk when offered the money. Don't you get it? I can't just leave, because they'll kill me if I do."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De manier waarop hij terug antwoordde gaf haar al de indruk dat hij het er niet mee eens was. Hij klonk geïrriteerd en ook ontweek hij oogcontact. Zijn blik strak gericht op het plafond terwijl haar blik juist gericht was op hem. Ze luisterde naar hem omdat ze ook wilde horen wat hij te zeggen had. Toch stond haar mening vrij vast en wilde ze hier weg, met of zonder hem. Natuurlijk zou ze niet weer weglopen van hem maar zou ze gewoon haar eigen plek hebben. Hij mocht elke nacht blijven slapen als hij het wilde maar voor nu leek hij het er nog niet zo mee eens te zijn.
"My problem? My problem is that you make a big fucking deal out of this. Do they really expect you to be here for the rest of your life? Don't they want you to be happy someday and have a family of your own. People in here a crazy Raiden, you don't need to be around them. This won't make you happy," Ze keek naar hem en wreef over haar slapen. Het gebonk in haar hoofd werd alsmaar erger en ze wilde helemaal geen ruzie met hem maken. Maar het moest en zou een keer gezegd worden en daar hadden ze dus blijkbaar beide een andere mening over. Ze had altijd wel het idee gehad dat hij het lastig vond om te gaan maar ze had niet verwacht dat hij zo tegendraads ging doen. "Like you would ever tell the cops about this place. I know who you are. You would never betray any of them and they should trust you on that." Ze zuchtte diep. "We can go to another state, they won't ever find us. We can do this, just trust me.." Ze kwam langzaam omhoog van het bed. Radeloos over wat er gebeuren zou. Ze liep naar haar tas en pakte er wat ondergoed uit waarna ze dit aantrok. "Maybe it's best for me to stay in a hotel for a few days anyways. You can stay here and decide what you really want." Ze schudde haar hoofd en trok een sportlegging aan en daarna haar schoenen. Ze wilde niet weg maar misschien was dat voor nu beter. "I don't want us to fight. Maybe it's best if we leave each other alone for a few days, no i'm not running again, we just both have to clear our minds and think about what we really want."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm makin' a big deal outta this? You're the one ranting at me about how I can't leave because of fucking drugs, while you were the one who got me sober and made sure I didn't take another shot for over a month." Ze wist dat hij zich in geen weken meer aan de drugs vergrepen had. Het zat hem dwars dat ze dacht dat hij daar blijven wilde juist vanwege de reden dat hij deze middelen in handbereik houden kon, juist nu ze hem ertoe gezet had ertegen te vechten en hem gedwongen had ervan af te gaan. Ze bleek geen vertrouwen in hem te hebben. Alsof ze verwoorden wilde dat hij te beschadigd was in beide emotionele als fysieke staat, en geen bescheidenheid of angst vertoonde om het recht in zijn gezicht te gooien. Hij was teleurgesteld dan wel gefrustreerd. Hij vroeg zich af of dat echt was wat ze geloofde als ze naar hem keek, en enkel de wonden van de naalden zien kon in plaats van de rehabilitatie die ze in werking had gezet. "I think it ain't the problem of me not trusting you, but the opposite." Een zucht liet hij horen. Boosheid speelde zich nog secondenlang af op zijn gelaat, voordat hij deze wat weg liet vagen en het in zich opbracht haar aan te kijken. "Look. I'd love to get out of here, but it ain't that easy. This stuff is bein' runned by mobsters, people even more powerful than that family of your ex alone. For them I'm just a pawn in this game and nothing more. They don't care about my life, just about the money I bring in and when I don't do that, there's no reason to spare me when there are a dozen other fighters out there to fill in my spot. I can try to work something out, but it's unlikely that anyone'll agree with it and I can't just pretend that ain't the case." Hij aarzelde over haar wetenschap in het milieu waar hij zich in had bevonden sinds hun paden gesplitst waren. Ze leek te denken dat hij zich in een kleine industrie bevond, waar feesten en drank de grootste rol speelden en het een huis vormde vol huisgenoten die hij wanneer hij wilde achter zich laten kon. Hij kon er slechts van dromen dat dat het geval was geweest.
Hij keek toe hoe ze opstond. Hem eenzaam in de steek gelaten op de matras, waar hij zich rusteloos van afzette om recht te kunnen zitten. "Why are you running away from this?" Ontstemd zocht zijn blik naar de hare, enkel om er geen te kunnen vinden en tegen haar rug aan te moeten kijken, onderwijl ze zich omkleedde. Haar spullen pakkend voor het vertrek dat ze maken zou. Hij keerde zich uiteindelijk verbitterd van haar weg. "No, you know what, do what you think you need to do. Go run off to another motel room. But don't go tell me I'm hiding here in my 'safe heaven' when you're doing the exact same thing."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Kwaad propte ze haar spullen in haar tas waarna ze deze dichtritste. "Can't you see that this place is tearing us apart. Everytime we are doing okay something in here happens that fucks us up. When we stayed at the hotel the other night you were a different person. You were so relaxed and care free. That is the Raiden I want to see everyday. I don't want to see one who keeps struggling to get through the day Raiden, it hurts me." Ze trok haar jasje aan en ritste deze dicht waarna ze de tas om haar schouder sloeg.
"I'm not running away I just need to think about this all and so do you. I see a future or us Raiden but not when you stay in this unhealthy environment. I really care about you and I think this place will ruin you eventually." Ze zuchtte diep en baande zich een weg naar de deur. Haar lichaam nog erg slap en gepijnigd. Ze had nog steeds last van haar kater maar die gedachten moest ze nu even aan de kant schuiven. Alles in haar zij dat ze haar tas moest laten vallen en terug moest rennen naar hem maar ze moest standvastig blijven. Het was moeilijk maar hij moest in zien dat dit niet de plek voor hem was. "Maybe that is my safe heaven yes because I wasn't able to find it here." Ze pakte de deurklink vast en opende de deur. Ze beet even op haar lip en leunde haar hoofd tegen de deur.
"You know I love you and I only want what's best for us... I hope you really think about this, I'll see you in a couple of days." Ze glimlachte klein voordat ze naar de grond keek en met een neergeslagen blik de kamer uit stapte. Ze trok de deur achter zich dicht. Enkele tranen vormde zich in haar ogen. Het deed haar ongelofelijk veel pijn om hem achter te laten. Ze hield zoveel van hem maar soms wist ze ook niet goed wat ze met haar gevoel en hem aan moest. Ze liep naar de trap en snikte waarna ze snel de treden afliep. Ze veegde ruw haar tranen weg terwijl ze over de glasflessen en peuken stapte. Ze negeerde alles wat er op weg naar de deur verteld werd. Ze wilde weg en wel nu. Ze opende de voordeur en stapte naar buiten waarna ze de deur dicht trok. Ze snikte en keek rond. Ze voelde zich meteen erg alleen en bang zonder Raiden naast haar zijde. Dit zou nog een avontuur worden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS

Hij had zich afgezonderd gevoeld. Leeg, eenzaam en geïsoleerd. Het geschreeuw in zijn hoofd was oorverdovend geweest. De honger naar drugs ondraagbaar onderwijl hij zich dag na dag meer verloren had in emoties, gepeins en de leegte die zich in hem gevormd had. Een week was het geleden. Een week sinds Mia hem achterwege had gelaten en haar uitvlucht had gezocht in een zogenoemde motelkamer, nadat een discussie de sfeer gebroken had. Haar woorden had hij sindsdien niet kunnen vergeten. Hij had vele kilometers hardgelopen in een poging zijn hoofd te legen, had flessen drank naar binnen gewerkt in de hoop de rust te laten wederkeren en had zich verloren in de sigaretten om de rook zijn longen te laten vullen. Hij had elkander in het huis ontlopen en zich opgesloten in zijn kamer, geen voet verzet van het bed om de dwang van zijn lijf voor een nieuwe injectie tegen te gaan, maar het had zich te veel in hem opgehoopt. Vier dagen was al dat het nodig had gehad voor de drang om zijn weerstand in duigen te laten vallen. De vijfde dag was het een injectienaald die zijn oude wonden weer open had gegooid en de speed door zijn aderen had laten stromen, alsof het het enige was dat hem uit zijn lijdensweg halen kon.
Lakens lagen verspreid over de vloeren, het bed enkel achtergelaten als een kale matras. De kussen lagen verwaarloosd tegen de rand van het bedframe. Hij had amper geslapen, kringen staande onder zijn ogen van zijn rusteloosheid en gebrek aan nachtrust. Zijn huid vaag gekleurd, bloeduitstortingen op zijn armen vertoond terwijl hij er zijn doffe blik op liet vallen. Teruggetrokken zat hij op het uiterste beetje van het bed, zich loom laten leunen tegen de wand achter het hoofdeind. Zijn benen opgetrokken, zijn armen erom heen geslagen doende dat het al was dat hem bij bewustzijn hield; het gevoel dat hij niet alleen was. Hij betwijfelde of ze nog terug kwam. Of ze nog aan het voorval had gedacht en daarbij de belofte die ze gemaakt had bij haar uittrede, hem vertellend dat ze een paar dagen weg zou zijn. Dat ze van hem hield. Maar haar woorden spraken anders, dat wat er in hem rondgespookt had en de stem in zijn hoofd des te harder had laten klinken. En nu was er niks meer over dan een heersende stilte, waarin hij zich na zijn terugval bevonden had om er niet meer uit te kunnen ontsnappen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het zweet liep over haar lichaam. Trillingen zichtbaar en gehijg hoorbaar door de verlichtte motel kamer. Ze durfde niet met de lichten uit te slapen. Elke shaduw in het donker maakte har bang. Haar adem stokte en snel kwam ze overeind. Ze ademde zwaar en ze greep zichzeld bij haar keel. Ze kreeg haast geen lucht. “Leave me alone” sprak ze op terwijl ze verward uit bed rolde op de grond. Een doffe klap hoorbaar van haar lichaam dat op de grond terecht kwam. Ze kroop tegen de muur aan en trok haar knieën op tot haar borst. Ze snikte en hyperventileerde. Ze was enorm bang nu ze een aantal dagem allen was. Brandon achtervolgde haar in haar nachtmerries en ze had niemand die haar gerust kon stellen of kon kalmeren. Het waren zware nachten alleen en ze wist dat ze dit niet ging volhouden zo. Het duurde een dik kwartier voor ze weer wat rustiger geworden was. Ze voelde haar ogenleden zwaarder worden en later ook langzaam dicht vallen. Net zoals alle andere nachten.. viel ze in een korte slaap op de harde koude vloer.

Het was een aantal dagen geleden sinds ze bij Raiden geweest was. Ze miste hem en ze besloot dat ze niet fair geweest was tegenover hem. Ze wilde zich verontschuldigen en een goed gesprek met hem hebben. Ze wilde zich meer inleven in zijn situatie. Ze wilde gewoon zijn kant horen en kijken wat de eventuele mogelijlheden zijn. Ze wilde er samen met hem uitkomen want zonder hem was ze niet waard.
ze sloot de deur achter zich nadat ze de drie kinderen gedag had gezegd. Heeld e dag had ze opgepassen en ze genoot ervan. De kinderen wisten al een aantal dagen haar gedachtes om te zetten en haar op te vrolijken. Ze hielpen haar de dag door en lieten haar in zien dat ze graag zelf een gezin wilde op den duur. Ze werd soms emotioneel als ze de ouders samen met de kinderen zag. Het deed haar meer verlangen naar Raiden. Ze miste hem bij alles wat ze deed.
Niet veel later stapte ze met een tas chinees en een cadeautje in haar hand uit de taxi. Ze gaf de man wat geld en zei gedag waarna ze richting de voordeur van de dungeon liep. Ze wist niet of Raiden haar wilde zien maar ze kon alleen maar hopen. Ze duwde de grote deur open en stapte naar binnen. De gang zag er nog precies zo uit als toen ze deze een week geleden ook doorlopen had. Ze stapte over de flessen heen naar de trap waarna ze naar boven liep. Ze voelde vlinders in haar buik, alsof dit de eerste keer was dat ze bij hem op bezoek ging. Ze liep naar zijn kamerdeur en nam een diepe zucht. Ze klopte voorzichtig op de deur en opende deze waarna ze naar binnen stapte. Ze wilde wat zeggen maar fronte toen ze de rommel in de kamer zag. Ze zette het eten en het cadeau op de tafel waarna ze rond keek. Haar blik bleef hangen bij Raiden en even zei ze niets. Ze keek naar zijn gezicht en zag donkere kringen onder zijn ogen. Ook stonden zijn pupillen erg groot. Een angstig gevoel overspoelde haar. Zou hij? Nee toch... Ze beet zacht op haar lip. “Hey..”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon het door zijn bloedbaan voelen stromen. Het middel zijn lichaam voelen doorlopen, verspreidt door zijn aderen gepaard met beide een gevoel van adrenaline als verdoving. Zijn hartslag het enige geweest dat hij horen kon. Onregelmatig en versneld, met deze geluiden zijn denkweg verstoord die niks anders dan sereniteit in had gehouden sinds hij de naald in zijn huid gezet had. Angst was alles dat hij voelde. Paranoia in hoge snelheden door zijn hoofd gepompt terwijl zijn ogen niet anders konden dan strak voor zich uit kijken en hetzelfde, hallucinerende beeld produceren zoals hij de afgelopen dagen waar had moeten nemen. Zijn vingers trilden rondom hun grip. Hij bewoog lichtelijk heen en weer, het niet kunnen verdragen stil te zitten, maar het gekraak van de deur bracht hier verandering in. Abrupt bevroor hij. Zijn handelingen stop gezet waarna hij na een aantal seconden zich dan toch wendde tot de schim, die zijn kamer schaamteloos betreden had.
Het was merkbaar dat zijn aandacht schommelde en het een tijdje innam voor hij in zich op leek te nemen wie precies voor hem rondliep, maar zijn blikveld loog niet. Na alle illusies van afgelopen dagen was het werkelijk Mia waartegen hij aankeek in plaats van de wederkerende waanbeelden. Mia, wie terug had durven komen en met ongemak naar hem zat te staren, een tafereel die hij niet zonder slag of stoot doorstaan kon. Hij weerde zich van haar af. "Hi." Zijn armen sloeg hij wat steviger rondom zijn opgetrokken benen, zijn gezicht naar beneden geheven om contact te vermijden. Hij wist niet wat hij haar zeggen moest ofwel wat ze van hem terug verwachtte.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar jasje trok ze uit om deze vervolgens over de stoel te hangen. Ze liep door de kamer en pakte wat spullen van de grond. Een pizza doos, flessen drank en wat kleren. Ze legde de kleren op de bank en de flessen drank zette ze op tafel. Ze kon ergens begrijpen waarom hij naar de flessen gegrepen had. Zij had het ook gedaan. Echter maakte het haar gedachten alleen maar erger en na twee avonden zuipen had ze er genoeg van gehad. De flessen brachten geen uitweg van haar pijn, het veroorzaakt alleen meer leed. Ze draaide zich om van de tafel naar het bed. Ze liep er traag heen waarna ze plaatsnam op het uiteinde. Hij zag er slecht uit. De Raiden die ze de afgelopen weken kende was weer verdwenen. Zijn lichaam ingetogen en zijn uitstraling koud en kill.
Langzaam hief ze haar hand op om deze voorzichtig op zijn arm te leggen. "How have you been.." Ze keek naar de hand die op zijn arm lag. Ze wilde haar hand wegtrekken maar op dat moment zag ze een blauwe plek. Ze trok zacht aan zijn arm zodat deze tevoorschijn zou komen. Ze zag blauwe plekken en verse naaldafdrukken in zijn arm. Haar hand begon te trillen en haar adem stokte. Ze trok haar hand terug en beet op haar lip. "Oh Raiden.."
Ze wilde huilen en hem in haar armen nemen. Hem zeggen dat alles goed zou komen maar dat kon ze niet doen, niet nogmaals. Ze moest hem laten merken dat ze geen medelijden met hem had maar dat ze juist boos op hem was. "Why did you do it? Why did you get the drugs again? Why numb the pain like that?" Ze wilde schreeuwen, hem een klap geven en weglopen maar ze kon het niet. Ze had zoveel emoties die door haar heen stroomde maar ze moest haar masker op houden. Ze moest haar eigen emoties in toom houden zodat hij hier niet op zou inspelen. "I fucking told you. Living here would ruin you and what happened? I've been gone for a few days and I find you all drugged up. I'm not a fool Raiden" Ze kwam langzaam omhoog van het bed om vervolgens door de kamer te ijsberen. "I'm so disappointed in you, I thought you were a fighter, turns out your weak after all." Ze ging met haar handen door haar haren terwijl ze naar het raam liep in zijn kamer. Ze keek naar buiten en zuchtte diep. "Is this all or did you grab Sterling as well while you were at it." Ze was enorm gekwetst en voelde zich na deze dagen nog dieper de put in zakken. Het was moeilijk voor haar om zich groot te houden terwijl het ook niet goed met haar ging. "I've spend days thinking about us. How we could make this work. I even tried to accept the fact that you had to stay here. I trusted you and you completely broke that trust. I worked my ass off these days and you have done nothing but playing with needles."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze liep rond de kamer. Hij kon het gestommel nog horen, de glazen flessen horen rinkelen die ze in handen genomen had om ze van de vloer weg te halen. Kleding werd opzij gestreken, resten van dozen waarin afhaalvoedsel zich bevonden had zag hij in zijn ooghoek verdwijnen in een hoek, al kon de afstand tussen hen twee hem niet meer baten. Hij was er angstvallig op gefocust geweest deze te behouden. Haar van zich weg te houden en zijn rug tegen de wand aan te drukken alsof deze met hem meebewegen kon, en hem verder van deze situatie weg brengen kon. Het tegendeel bleef waar. Ze kwam dichterbij nam plaats op de matras en met het gesteente grenzend aan zijn achterzijde, kon hij niet anders dan roerloos blijven zitten. Haar hand brandde op zijn arm, een greep die hij pas momenten nadat haar handpalm erop gelegd was werkelijk waarnam. Zich bij haar weg loodsen was een ogenblik later volledig onmogelijk geworden. Ze had haar pupillen allang gevestigd gehad op zijn arm, blijven steken bij de plekken die hij zo wanhopig uit het licht halen wilde. Haar woorden gestopt voor een ijzige stilte. Haar adem kon hij haar lippen niet meer horen verstrijken, haar vingers evenzeer trillend als de zijne. Hij trok zijn arm jachtig van haar weg. Deze teruggeslagen rondom zijn benen alsof het terugdraaien kon wat ze gezien had, maar hij wist dat het een hopeloze gedachte was sinds ze deze naar zich toe getrokken had; ze had precies gespot wat hij in de schaduwen verbergen wilde.
Haar vragen raasden langs hem heen, zich afgezonderd van haar geroep als een reflex op wat er gebeurde. Hij kon het niet hebben wat ze rond de ruimte gooide. Hij was daarvoor te ver weg geweest, te verzonken in het verdoofde gevoel dat zijn lijf over had genomen en tot een futloze massa had gemaakt. Hij was dan wel aanwezig in de ruimte, zijn uitstraling en houding vertelde anders, enkel gemompel voortgebracht dat zijn mond verstrooid verliet. "These devils they keep on talkin' to me." Hij staarde voor zich uit. "They screaming for me to grab the needle, I wanna be at peace." Het was te luid geworden voor hem om er nog tegenop te kunnen. Sinds haar vertrek was dat alles wat hem had bereikt en alles waar zijn hoofd naar had geschreeuwd, de emoties willen verdrukken onder de bedwelming van de speed.
Zijn hoofd schudde hij traag. "No. I told her that ain't nothing's gonna happen. That I don't feel the same." Zijn schommelingen begonnen weer, wederom onrustig millimeters van voor naar achteren bewogen indien zijn nagels zich in zijn handpalmen zetten.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Regen stroomde uit de lucht naar beneden. Het getik van de druppels op het kozijn waren het enige geluid dat de kamer vulde. Ze wist gewoon niet goed hoe ze moest reageren. Er ging van alles door haar heen maar vooral teleurstelling was iets dat nu naar boven kwam. Ze draaide zich terug naar hem. Ze nam zijn gedaante weer in zich op. Tuurlijk deed het haar pijn om hem zo te zien maar ze wist ook dat hij er weer erg makkelijk vanaf gekomen was. De drugs was er altijd voor hem en ondanks alles wat ze samen mee hebben gemaakt. Hoe zwaar zijn afkick periode was. Toch greep hij weer naar dat rot spul.
"You're not the only once fighting their demons all day. Do you see me getting some drugs to numb shit away. I find my numbness in other things. Being with you numbs my demons. Doing something with my life, numbs my demons." Ze schudde haar hoofd en wendde haar blik af naar de vloer. "I don't get it. how can you forget about what happened with you a few weeks ago. You had the hardest time getting rid of the drugs. You did so well and something like this happens and you relapse that quickly. Is this going to happen every single time we have an argument Raiden cause if so... then I don't know if I can do this anymore.." Ze beet hard op haar lip om de tranen weg te houden.
Natuurlijk hield ze van hem. Maar ze wilde niet samen leven met iemand die de drugs als uitweg zag. Het zou hem uiteindelijk kapot maken en daar zou ze niet mee kunnen leven. Ze moest zichzelf beschermen, wat de uitkomst ook mocht zijn. Ze wist dat dit gesprek hun kon maken of breken. En heel eerlijk, het beangstigde haar. Wat als het niet meer te redden viel. Wat dan?. Ze rolde haar ogen nadat hij haar vraag over Sterling beantwoord had. "Well that's the only good thing that happened while I was gone." Ze haalde een hand door haar haar en keek omhoog. "I don't know if I can keep doing this, I was here for you these past weeks. I put my heart and soul in helping you. I put myself on the second place because you deserved all the happiness in the world and not me. What do I get back? A destroyed man who I love so deeply it can ruin me."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I thought you weren't coming back." Nervositeit uitte zich door zijn bovenlichaam, dat alsmaar een beetje heen en weer deinsde. Hij had het oprecht geloofd. Ze was een week lang weggeweest, had niks van haar laten horen en wat had hun laatste conversatie hem dan verteld? Het was allesbehalve bemoedigend geweest. Ze rende bij hem weg net zoals hij dat altijd ook gedaan had, maar dit keer met een voorafgaand ritueel dat zijn denkweg niet meer had kunnen verlaten. Niet alleen had ze al dat eruit gegooid wat haar van hem tegenzat, er was een hint van eerlijkheid die hij bij haar had kunnen spotten toen ze alle verwijten naar hem mikte. Datgeen wat hij in haar afwezigheid waargemaakt had. Hij geloofde haar woorden en met elke dag die ze weg was, begon hij zich meer zo te voelen. "I've tried, I swear." Het opsluiten had geen zin gehad. Het rondlopen had hem meer in verleiding gebracht, maar het alleen zijn in deze ruimte omringd door zij die hem bieden konden waar zijn lichaam zo wanhopig naar neigde, kon deze stemmen ook niet bedwingen. Waar hij ook ging of stond, geen middel had hem het lawaai en de brandende honger kunnen stoppen.
Hij wreef over zijn gezicht. Zijn ogen sloten zich, lamlendig het donkerte geaccepteerd dat in de plaats kwam van het uitzicht om hem heen. De confrontatie bracht gevoelens in hem naar boven die hij juist had geprobeerd terug te dringen. Het liefst had hij zijn weg uit deze kamer gezocht, zich opgesloten in de badkamer al was het om stop te zetten wat ze begonnen was. Hij kon het niet aan haar woedende stemklanken nog langer aan te horen omdat het hem alsmaar beseffen deed wat hij aangericht had. Echter was het een van haar opmerkingen die bij hem bleef steken en maakte dat voor het eerst in die tijd hij zijn gelaat ophief, om haar ogen in de verte bij het raam op te zoeken. "We both know that ain't fair. I did the same shit for you when you were all damaged and got away from your ex, and I never called you off as destroyed when you felt fucked up."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Kwaad keek ze naar hem toe. "Can't you see that is far from the same?" Ze rolde haar ogen en wendde haar blik van hem hem. "Yes, I was fucked up. Yes, he ruined me. But I got over that. I am a fighter. You are weak. You keep falling back into old habbits how hard I try to help you back up your feet. So don't you dare and tell me that we are in the same situation because i'm not destroyed. Not anymore." Ze keek hem waar aan. "Or is it about me? Am I not the person who can keep you strong even when we both thought I could." Ze twijfelde aan zichzelf omdat ze nooit had verwacht hem ooit nog zo aan te treffen in deze staat.
Radeloos bleef ze met haar handen in het haar bij het raam staan. Ze wist niet wat ze moest. Duizenden gedachten spookte door haar hoofd. Ze wilde bij hem blijven, van hem houden zoals geen ander dat ooit gedaan had. Maar niet op deze manier. "Listen, I just don't want to have a man that is addicted. I can't handle being in fear for your life all the damn time. It's scary Raiden. What if someday you don't wake up anymore. I won't be able to go through that. You have to stop and this is the last time i'm asking you." Ze duwde zich van de muur af en stapte naar hem toe. "What if one day we have kids. You know kids play with every thing that they aren't supposed to play with. What if they find your needles and start playing with them. What if they see you playing with them. What if they find you dead in bed after the drugs killed you. I don't want someone like that to be the father of my kids." Ze voelde tranen in haar ogen terwijl ze dichter naar hem toe stapte. "For fucks sake let this be a wake up call. I love you and I want to spend the rest of my life with you. But I will not live in fear of losing you, not again."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was zwak. Viel terug in oude, slechte gewoontes zodra hij alleen gelaten werd of zijn emoties opspeelden, zijn gedachten tot een slagveld gemaakt. Hij wist niet hoe hij met deze gevoelens om moest gaan. Een vechter had hij in die zin nooit kunnen zijn, zich altijd hebben moeten bedwelmen in het bijzijn van anderen omdat hij het anders te verduren zou krijgen. Hij verloor zich in al dat hem zijn bewustzijn wegnemen kon. Van alcohol tot drugs, van sigaretten tot sport, zoals hij altijd al gedaan had. Ze was duidelijk. Hij was in haar opzicht verslaafd, maar het was pas toen ze opbracht hoe hij het zo later als vader zijnde zou verknallen, dat dit bij hem binnenkwam. Flitsen van zijn jeugd snelden door zijn hoofd. Een bloedbad achter gelaten, een baan van marteling zodra ze hem confronteerde met zijn eigen bloedlijn, genen en zijn verleden, en wel hierdoor met zijn grootste angst; dat hij verder gaan zou waar zijn vader geëindigd was.
Zijn houding veranderde genadeloos, in elkaar gedoken en compleet van haar afgeschermd. Hij huilde. Nog nooit had hijzelf kunnen meemaken dat er tranen over zijn wangen rolden, het traanvocht nergens eerder in zijn leven uit zijn ogen laten ontsnappen. Nu sijpelden ze in grote hoeveelheden naar beneden. Zijn oogwit rood gekleurd en zijn wangen overvloeid met vocht, dat niet meer kon stoppen met stromen. Hij verborg zijn gezicht in zijn klamme handen. “I’m sorry. I’m so sorry.” Zijn schouders schokten. Zijn adem onregelmatig en snel terwijl hij nogmaals machteloos stond, enkel dit keer tegenover het uitbarsten van emoties die hij van zich verdrongen had. “I’m a tweaker. An addict. I know I am,” ontsnapte aan zijn lippen. “I’ll stop. I promise. I’ll stop.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld