Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geruisloosheid in de kamer deed hem denken aan de afgelopen tijd. Eenzaamheid van de dagen die hij gekend had, zichzelf opgesloten in zijn huis om alles uit de weg te gaan. Het verschil met eerder, was dat deze keer buiten het huis nog ander geluid te horen was. Als hij zijn gehoor goed openstelde kon hij Maggie ernaast nog vrolijk horen brabbelen over de balletlessen. Hij kon Camille luidop horen lachen ondanks haar toestand, en tot zijn opluchting de opening van de portieren van een auto. Geen motor werd gestart om verder te reizen zonder enig afscheid zoals hij zich had verbeeld in de doelscenario's in zijn hoofd. Nee, hij kon het meisje van zijn dromen nog altijd bij zich vinden. Ze kwam terug de kamer inlopen met geen lange tijd van nadenken ofwel twijfels over haar terugkeer. Geen bezittingen meegenomen op een hoofdkussen met een knuffel, de gesleten stof omslachtig in haar hand geklemd. Met haar woorden voelde hij zich zelfs gelijk wat beter, want om te horen van Adoria dat ze vertrouwen in hem had, kon hem op het moment meer goed doen dan al het andere in de wereld.
"Thank you," zei hij prevelend terug, zijn mondhoeken iets omhoog getrokken tot er een glimlach ontstond. Zijn vingers ontdeed hij van zijn eigen spelingen uit onrust. Ze werden losgelaten, neergelegd op het dekbed alsof het niet gebeurd was met de trillingen al grotendeels vergaan in zijn eigen zwijgzame bui. De woede was dusdanig gedaald dat hij geen aderen meer in zich voelde kloppen, noch zijn bloed had voelen koken zoals hij het anderszins nog hooguit een uur of twee had kunnen waarnemen. Nee, hij voelde zich kalmer dan eerst en met geen neiging tot dingen verwoesten, stond hij op van het bed. Hij kon haar aankijken met alles dat hij sindsdien voldaan weer in zich voelde; geluk. In zekere zin was er een bescheiden glundering verschenen, met dezelfde affectie naar Adoria toe als hij zich kon herinneren van de tijd op de campus. Naar haar toelopen en haar omhelzen, doende dat ze nooit uit elkaar waren geweest, ging als vanzelf.
Haar lichaam werd zachtjes tegen het zijne aangedrukt. Adem voelde hij terugkaatsen tegen haar tedere nekvel, waar hij op uit keek. De paar centimeters tussen zijn lippen en haar huid maakte dat de warme lucht voelbaar was. Zijn armen waren om haar heengeslagen, waarop hij even zo stil stond. Aan de prettige houding kwam pas een einde toen hij weer afstand nam, al dan niet zonder uitdagend een korte kus boven haar sleutelbeen achtergelaten te hebben.
"So.. how's the road trip been?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''No problemo, Romeo. I was just being honest with you.'' De glimlach op zijn gezicht beviel haar dermate dat ze automatisch zelf ook begon te glunderen. Desalniettemin deed ze haar best om de glimlach op haar gezicht te laten verdwijnen, maar de omhelzing hield daar absoluut niet bij. Vergenoegd sloeg ze haar armen om hem heen, hem dichter tegen haar aangeduwd. ''That smile of yours and your physical presence were the two thing I missed the most,'' lispelde ze, oprecht genietend van zijn lichaam tegen de hare.
Echter, toen hij weer afstand van haar nam nadat hij een kus drukte net boven haar sleutelbeen, liet ze een kreun van tegenzin horen. ''It's our first day together after six months and you're already teasing me.'' Een zucht rolde over haar lippen, ietwat verbaasd over de vraag die haar zojuist gevraagd werd. De reis? ‘’We kinda have a love-hate relationship. There has been several times I thought this would be my last start, but I've been able to get trough his insults and temper tantrums. However, I didn't always discourage my own anger. For example, I almost got him killed.'' Hoezeer lachen ook ongepast was, kon ze het niet laten om een korte lach van haarzelf te laten horen. Op dit moment kon ze er enkel met ignorante gedachtes op neerkijken, met een vleug van pure leedvermaak. Hoe ze toentertijd reageerde was ronduit ondraaglijk, maar de angst die ze bij hem wist op te wekken, hoe klein die afschrik dan wel niet mocht zijn, was entertainment.
Onbewust nam ze zowel haar knuffel als haar kussen in armen en zo liet ze haar kin op de vulling van de twee objecten steunen. ''At one time or another I’ve considered telling myself he’s a friend of mine, but so far I haven’t done so. I mean, he's a good guy. He just .. has an aversion against vampires.’’ Ze knikte kort met haar hoofd als zelfteken dat ze het juiste had uitgesproken voordat ze bedachtzaam haar kussen zorgvuldig neerlegde op de witte lakens. '’But all bad ends must come to and end, ain't that right?'' Ze straalde zoveel meer uit dan hiervoor en het zag er naar uit dat al haar glimlachen van voorheen weer wederkeerden. Voor het eerst in tijden kon ze welgemeend zeggen dat ze gelukkig was. Aandoenlijk hield ze haar knuffel met beide handen vast, hem aangekeken met een brede glimlach. ‘’Say ‘hi’ to Jadoria.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De opgewekte glinsteringen in haar ogen zag hij tevreden aan. Verschillende fonkelingen trokken door haar hemelblauwe ogen, blijdschap verduidelijkt in alleen al haar uitstraling. De glimlach die ze hem toonde vond hij betoverend net zoals ze van zichzelf al was. Nooit was hij van mening dat hij gelukkig zou kunnen worden van een enkele aanblik van een persoon, maar tegenover haar was hij hiervan veranderd. Hij kon zich al genietend terugvinden bij het staren naar haar; geen woord hoefde hij weer te horen om zichzelf gerust te stellen met het weten dat het goed met haar ging, want haar blikken vertelden hem genoeg. "Well, lucky you then. Once you're around I can't even get it off my face." Voor de tweede keer sinds haar komt deed Jack zijn best sip te kijken, maar nogmaals was het een poging die gedoemd was om te falen. Een pruillip van enkele seconden wist hij te behouden voordat het veranderde in een grote grijns. Of het haar woorden waren of zijn opgekrikte bui was onzeker, desondanks gaf hij haar wel een eigenwijze blik toen ze haar kreun uitbracht. "I can't help it," opperde hij terug. Een hand haalde hij door zijn haar, geprobeerd de paar warrige plukken uit zijn gezicht te krijgen door ze weg te strijken. Zijn passen leidden hem intussen voort naar het bed. Jack's oude plek midden op de lakens werd weer ingenomen, het beu zijn geweest de hele tijd te hebben gestaan, waarna hij onder het luisteren zijn beide handen uiteindelijk opgevend aan de weerszijden van zijn lichaam liet rusten. Het smetteloze witte dekbed werd zijn steunpunt.
"Sounds like Jason, yeah. But if he really got you angry, he must've deserved it." Bij het denken aan zijn beste vriend in die situatie, moest hij spontaan een beetje grinniken. Ja, hij wist dat Jason ook zijn eigenwijze eigenschappen had. Hij was teveel van zijn eigen krachten overtuigd, bezat te veel zelfvertrouwen en dacht dat hij alles kon maken, maar toch maakte dat hem hemzelf. Zonder dat alles zou hij hem eigenlijk niet terug kunnen herkennen en mede dat zorgde ervoor dat Jack ermee had leren leven. Alhoewel hij ergens medelijden met de vampierjager had om onder Adoria's woede te lijden, kon hij er ook wel om lachen. Soms had hij wat tegenwerking nodig om zijn arrogantie wat in te kunnen dimmen. "I know he has a lot of hatred for vampires. Although with the attacks and the war, I do understand him. All he has seen through his life are the worst ones, because we were in training. He doesn't know something else than the evil supernatural." Met dat verging zijn focus op de lakens en keek hij, enigszins vermakelijk, weer haar kant op.
Verrassing was sindsdien op zijn gezicht te zien. Hoe ze het knuffeldier naar hem ophief, plezierig met beide armen voor zich uitgestoken, liet hem zijn hoofd ietwat schuin kantelen. Het was ergens schattig om haar zo te zien. "Jadoria?" sprak hij een beetje verbaasd. Gniffelend herhaalde hij de naam in zijn hoofd, gecombineerd met zowel zijn eigen naam als die van Adoria. Toch trok ze eerder zijn aandacht weg dan de knuffel deed, zo na even gekeken te hebben kwam hij al snel weer bij haar terecht. "You're so cute when you smile."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Never knew I was able to make a man smile for that long.'' Ietwat ontevreden zag ze zijn opgezette pruillip veranderen in een grijns, die haar op dat moment niet beviel. Ze stond hier maar roerloos te kijken naar zijn gelaatsuitdrukking, wetende dat géén van haar wensen vervuld werden. ''Next time I'll just push you up against the wall and hook up with you, no matter where we are. You know I don't like teasing.''

''Yeah, well, I had to make clear I was the dominant one and he was being rude to me anyways. It isn't like I almost got him killed for doing nothing,'' mompelde, zichzelf weer eraan terug herinnerd hoe ze hem ruw tegen de muur duwde en hem kwaad in de ogen keek. Ze had geen berouw voor haar daad. Hij verdiende het, net zoals Jack haar wilde beweren. ''But I just don't get it. If I wanted him dead, why wait until those three months were actually over?'' Zijn arrogantie, evenals zijn kapsones zaten dwars in de helse battle; hopeloosheid en treurigheid versus onvindbaar. Hoe lang was de jongedame nog in staat om zichzelf te verschuilen in het diepste van de duisternis en hoe veel tijd nam het in beslag om haar ook daadwerkelijk met ogen te kunnen bezichtigen? En terwijl zij haar best deed om meer informatie op te krijgen, bezocht hij eeuwenoude vrienden om zo haar alleen achter te laten in moeilijke tijden. Door hem was ze het kwade van degenen die vaste banden door boze inblazingen willen ontbinden.
Verzadigd luisterde ze naar de woorden die hij met enkele verbazing uitbracht. Haar uitgekozen naam was enigszins eigenaardig, maar tot nu toe had ze niet de behoefte om het te wijzigen. Integendeel.
Alsof haar glimlach nooit verdwenen was, keek ze tevreden naar het gedaante op het bed. ''I created it all by myself. Do you like it?'' Tevreden hoorde ze toen zijn compliment toe. ''Am I?'' In een rap tempo ontdeed ze haarzelf van de jarenoude schoenen waarna ze de plek naast hem innam op het bed. ''Then I guess I have to smile more often,'' grinnikte ze. Het liefst sloot ze nu haar ogen om vervolgens een uur of acht weg te dromen, maar er waren nog zoveel dingen die ze aan bod wilde laten komen op deze avond. Zo wilde ze het bijvoorbeeld nog hebben over de buurvrouw en haar kind en het casinowerk dat hij deed, maar er was één vraag die alsmaar door haar hoofd bleef rondspoken.
''So tell me something more about your new life. What other jobs do you have?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze hield niet van het plagerige gedrag dat hij vertoonde, daar was hij inmiddels wel van op de hoogte. Hij werkte in op haar gevoel en het zijne om zo een beetje lol te trappen, al was het onschuldig, maar juist datgeen maakte dat Jack ermee doorging. Een beetje geamuseerd kon hij elke keer weer toekijken hoe het haar dwarszat. Hijzelf? Hij zag er het probleem niet van in, hij gaf immers toe aan verlangens die hij al die tijd zonder haar had moeten onderdrukken. Hoe vaak hij wel niet op het punt had gestaan haar weer op te zoeken; het was onvoorstelbaar. De grijns die hij opzette werd met haar opmerkingen enkel groter dan het al was. "Sounds hot," opperde hij, zijn hoofd ietwat gekanteld om haar blauwe ogen uiteindelijk weer op te zoeken. "Then I guess I'll just have to do this more often."

Over zijn vriend ging hij verder niet echt veel op haar woorden in. Hij wist hoe Jason in elkaar zat, hoe eigenwijs en arrogant hij soms kon zijn om de overmacht te krijgen. Het klonk niet eens meer ongelooflijk in zijn oren om mee te krijgen dat hij een lastpak was geweest tijdens de reis. Het had hem meer versteld doen staan als Adoria en de jongen wél goed met elkaar overweg hadden gekund. "That's just the way he is. Paranoia is as usual within the hunters, he doesn't know anything else. Just give him some time." Begrijpelijk knikte hij een enkele keer lichtjes in haar richting. Ja, hij had de jongen lang genoeg gekend om te weten dat hij zijn slechte kanten had, maar hij was ervan overtuigd dat hij een goed hart had. Jason had gewoon te veel slechte ervaringen gehad om de goede door te laten. Het kostte simpelweg wat tijd.
Een voldane blik keerde naar hem, terwijl de naam van de knuffel ter sprake kwam. Hij moest erom glimlachen. Nooit had hij gedacht zijn eigen naam aan een knuffel te moeten linken, noch vond hij het schattig hoe ze erover dacht. "Yeah, I like it," gaf hij eerlijk toe. Het was geen straf om zo beschouwd te worden. Het was lief bedoeld, net als al het andere dat Adoria deed. Hij mocht zichzelf als een gelukkig man zien nu ze weer samen waren. De glimlach behield hij, haar vrolijk aangekeken. "I would love to see that pretty smile of yours a lot more."
Het staan liet ze op een gegeven moment weer achterwege. Ze kwam al snel naast hem zitten op het bed, geen twijfels zichtbaar over de plaats van nog geen halve meter van hem vandaan. Het maakte hem enigszins gelukkig, geweten dat ze niet bang voor hem was zoals ze eerst wel openbaar had gemaakt. Geen vreemde blikken werden hem geschonken of een andere manier van kijken, die hij na hun laatste ontmoeting wel opgemerkt had. Slechts een oprechte interesse en een opgewekt gelaat waar hij zijn ogen niet van af kon houden. "Eh.. well, I work at the casino at night," vertelde hij haar. "I'm part of the soccer selection team of the nationals, so I have training four or five times a week. And I found a garage here as well who needed some car mechanics to keep the place rolling."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You are being so mean to me. If you want to do something with me, just do it.''

''I am not that patient.'' Ze vroeg zich niet zozeer af of hij gesteld was op haar, want ze had zich aan de deal gehouden en uiteindelijk kon hij nog levend en wel naar zijn 'vriendin' lopen. Het was eerder de vraag of hij überhaupt nog belangstelling voor haar had of dat ze nu volledig uit zijn leven verdwenen was. Het laatste wat ze van hem hoorde toen ze op het punt stond te vertrekken, was 'dank je wel' en zelfs dat bracht hij met moeite uit. Ze had nooit wat voor hem betekend; hij had haar gewoon nodig voor de zoektocht, gezien hij daar zelf niet in toe in staat was om die zoektocht ook daadwerkelijk met succes af te kunnen ronden.
Zuchtend maakte ze haar warrige knot los waarna ze enkele secondes later het elastiek op de grond neergooide. Dit deed ze voordat haar humeur weer omsloeg.
''Thank you! Finally someone who does like the name.'' Lichtelijk verbluft wendde ze haar blik van de muur af, weer teruggekeken naar haar vriend. Toen ze de naam als eerst vertelde aan Anicetus en Jackson, werd ze spontaan uitgelachen, recht in het gezicht. Ze wist dat ze zichzelf aan de schandpaal genageld had, maar toentertijd kon het haar weinig tot niet schelen. Het was Jason die ervoor zorgde dat ze enige schaamte begon te tonen door te zeggen dat ze niets meer was dan een hopeloos geval. Waarom had ze haar teddybeer anders een naam gegeven die zowel de naam van Jack als haar eigen naam bevatte?
Ze trok haar wenkbrauwen, volg ongeloof toehorend hoe hij haar duidelijke probeerde te maken dat hij nu officieel een voetballer was. ''No, you don't.'' Nooit had ze gedacht dat hij deel zou uitmaken van een sportteam, laat staan toebehorend tot het selectieteam van de nationale spelers. Het kwam zo ongeloofwaardig over dat ze haar gelach moeilijk binnen kon houden, want wanneer had ze hem zien voetballen? ''I never knew you played soccer that well.'' Het nam veel tijd in beslag vooraleer haar gelach eindelijk gedoofd was. Haar glimlach bleef nog wél voor een paar seconde staan, maar maakte al gauw plaats voor een verbazing, zichzelf ervan overtuigd hebbende dat ze hem doorhad. ''Wait, you are cheating, don't you?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'll keep that in mind."

Natuurlijk kon hij het zich voor Adoria voorstellen dat ze niet op dat ene moment zou wachten. Met Jason zou het maanden kunnen duren voordat hij het ook maar zal zeggen, laat staan toegeven hoe hij verkeerd was geweest. Hoe hij haar had behandeld zou volgens hem nooit 'verkeerd' zijn geweest. Het had weinig zin daar druk op uit te oefenen, want het gaf dan meer leugens dan de waarheid die hij uit zou spreken. Ook lag zijn aandacht allang niet meer bij of zijn vriendin en de jongen met elkaar overweg zouden kunnen. Het zou tevergeefse hoop zijn, een nutteloze verspilling van energie en vertrouwen voor iets dat toch nooit zou gebeuren. Het beste wat hij kon doen was zijn overeenstemming laten blijken en respecteren dat ze het erbij liet.
Haar stomverbaasde blikken zorgden voor wat gegrinnik, zacht over zijn lippen gekomen met een grote glimlach. Hij begreep niet helemaal wat er verkeerd aan de naam was. Het was misschien wat vreemd, ja, maar het was boven alles echt schattig voor hem geweest. Hij zou moeilijk kunnen bedenken wie de naam nou onzin zou kunnen vinden. "Am I the first person to like that name?" Een arm sloeg hij rond haar schouders, zijn hand gelegen aan haar andere zijde. Haar trui kon hij tegen de huid voelen. Zacht schuurde het tegen zijn vel aan, een prettig gevoel waar hij geenszins afstand van nam. Adoria's gedaante kwam erdoor tegen het zijne te zitten, al was het losjes, en zijn zij grensde aan dat van haar. De koude van haar lijf werd prettig overgedragen naar die van hem. Ingenomen liet hij zijn rug tegen het bedeind aanleunen; hij had alles waar hij van had kunnen dromen.
Nooit had iemand hem zien voetballen in hun omgeving. Het was iets dat was voor de ultra rijken, een sport die enkel uitgeoefend mocht worden door de buitenwereld, iets waar Jack zijn gedachten altijd al vanaf moest halen. Nee, Adoria had hem voor geen moment over voetbal kunnen horen praten of ook maar kunnen zien. Het was vanzelfsprekend en als een protocol geweest. De verstomde woorden gingen een beetje langs hem heen, zijn verontwaardiging weg laten vagen om geen discussie te beginnen. Uit zelflol trok hij een wenkbrauw op. "Thanks for your trust in me, princess." Een lach liet hij blijken uit vermaak, waarop hij zich richtte op het vlak voor hen. "Just because we were told to fight and kill, doesn't mean we didn't had our own ways to get through the days." Het afgelopen gelach van Adoria werd door hemzelf voortgezet. Hij kon het geloven dat ze hem aanzag voor een cheater, zeker nu hij een vampier was, maar nu was het niet het geval geweest. Een keer achter zijn 'scout' aangaan was goed genoeg geweest om hem dan toch bij de trainingen te kunnen krijgen. Daarna werd het van hem geacht zijn best doen en wel zonder gebruik van krachten, vanwege het mensenaantal om hem heen. Soms gebruikte hij ze wel eens om nét iets sneller te kunnen rennen; daarbij hield het ook op. Onverschillig haalde hij zijn schouders op. "A couple years ago, they offered me a scholarship and a freepass to the try-outs a couple of times, because they saw me and some other boys playing soccer outside our town. I had to reject."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Good.''

Zijn afwezigheid van spraakzaamheid baadde enigszins zorgen, maar zijn gegrinnik en geglimlach lieten die zorgen al gauw wegvaren. Daarbij sprak hij alweer gauw wat haar glimlach enkel breder en breder maakte. ''Yes, you are. You should be feeling honored, because I bet only cute people can understand the cuteness of that name.'' Ze dacht hem te hebben geërgerd met haar 'wantrouwigheid', maar het zag er naar uit dat hij het kon hebben.''Oh, no problem, prince on the white horse.'' Voldaan luisterde ze naar zijn gelach. Echter ging haar plezier al snel teniet door haar wisselvallige gedachtes. ''But you're a footballer now so tons of girls must have came after you, didn't they?'' Zichzelf er niet van bewust zijnde dat haar zekerheid als sneeuw voor de zon verloren ging, wierp ze haar blik traagzaam op de blanco lakens. Eén herkenningspunt van haar onzekerheid scheen haar eindeloze gepraat te zijn. Haar uitspraken hadden echter niet zoveel meerwaarde. De meeste woorden sloegen werkelijk nergens op en ze schaamde zich vaak dan ook na de realisering van wat ze zojuist had uitgesproken. Doch was er niets aan te doen. Het hoorde nu eenmaal bij haar en ze was niet in staat om die eigenschap te veranderen.Tamelijk onrustig zette ze haar handen in de lakens. ''You're very handsome and kind as well so why did you wait for me if you had hundreds other ladies to choose among? I mean, I did ditch you,'' prevelde ze. ''I am happy for you though, I seriously am. It's just ..'' De termen die ze op dat moment in haar hoofd had en waarvan ze bereid was om ze uit te spreken, trok ze met enige stameling terug. Haat gedachtes waren allesbehalve het juiste; ze wilde niet weer de situatie ruineren. ''You know, I'd get it if you had fooled around with another girl,'' sprak ze serieus uit, maar na een fractie van een seconde had ze al gelijk spijt van haar formulering. Jack had haar al duidelijk gemaakt dat hij met niemand anders 'gedatet' had en het was niet zo alsof hij daarover zou liegen, toch?
Een diepe zucht rolde over haar lippen, teruggekeken naar zijn gelaatsexpressie. ''God, now it seems like I don't trust my own Tinkerbell,'' murmelde ze, terwijl ze weer naar achteren leunde zodat zijn arm weer in verbinding kwam met het achterste van haar nek. ''Am I embarrassing myself?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Then I do feel honored. Glad to be part of the 'cute people' club." Haar glimlach zag hij vergenoegd aan, zijn ogen stralend van de aanblik voor hem. De gegeven bijnaam voor hem bracht een lach met zich mee. Hoe ze terug reageerde met dezelfde onverschilligheid als hij altijd al bezat bij het benoemen van anderen, vond hij wel leuk om aan te horen. Ze was op zijn minst niet beschaamd om wat hij deed terug te doen en durfde er een grap van te maken. Desondanks leek haar zonnige humeur gauw weer overgewaaid te zijn. Hij kon de weifelingen in haar woorden horen, de onzekerheid in haar stem die hem een onverwachte vraag liet horen. Wel vaker had hij opgemerkt hoe ze zichzelf overgehaald leek te hebben dat hij iemand anders wilde, dat Jack liever een andere meid aan zijn zijde had gehad dan het meisje waar hij alles voor op had gegeven. Het verbijsterde hem hoe ze zo durfde te denken. Mocht ze hem nog niet zo gezien hebben, dan was het op zijn minst wel helder geweest dat hij geen aandacht wilde van anderen, toch? "Please, don't tease yourself with those thoughts. I don't mess around with anyone else, just like I told you." Al eerder had hij het haar verteld. Hij had haar uitgelegd dat hij geen ander op het oog had, ook niet had gehad in de tussentijd en al had hij geen zekerheid over Adoria's situatie, had hij genoeg vertrouwen in haar om te weten dat ze dat niet zomaar zou doen. Anderszins had ze hem gewoon laten zitten om voor haar nieuwe 'liefde' te gaan en was hij van gedachte geweest dat ze nooit het lef had gehad om op te komen dagen, om vervolgens te verwoorden hoe haar hart veroverd was door iemand anders. Het was tenminste hoe hij dingen had afgehandeld als het op deze manier zou moeten zijn verlopen. Voor zover hij wist had hij genoeg aandacht van andere meiden gekregen, maar was het zijn koppige zelf die de overhand had genomen om er ook maar eentje terug te geven waar ze naar zochten. Hij had zijn lotgenoot naar zijn mening namelijk al gevonden in het meisje waarlangs hij zijn arm had laten liggen. "I didn't do anything because you, Adoria Robertson, stole my heart," murmelde hij, zijn lippen voor kort geplant op haar voorhoofd. "There might be tons of girls in the crowds at the soccer games I have to play, but there's only one that catches my eye."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn woorden braken haar zoals altijd. Ze vond het oprecht mooie woorden en ze twijfelde er niet aan of hij de woorden meende of niet, want hij had duidelijk haar vertrouwen overwonnen, zelfs al liet ze net blijken van niet. Door uitdrukking te geven aan ongerijmde emoties, herstelde ze haar emotionele evenwicht. Elke keer als ze geconfronteerd werd door een overweldiging van blijdschap of geluk, verzwakte ze dat effect door enkele tranen los te laten zodat ze als het ware kalmeerde. Nochtans gaven haar tranen niet altijd het kalmerende effect dat ze wilde bereiken. Het vele gehuil van Adoria werd niet altijd even vaak gewaardeerd, maar ze kon het niet helpen. Sinds haar dood was ze zo emotioneel dat het wel leek alsof ze alle tranen die ze toentertijd, vóór haar dood, had ingehouden, beetje bij beetje werden losgelaten. In elk geval maakte ze zich daar nu geen zorgen over. Ze nam aan dat Jack geen problemen had met haar tranen van geluk en zowel, spijtig.
Door onderdrukking van haarzelf zette ze een zwakke glimlach op, onderwijl ze van zithouding veranderde. 45 graden draaide ze zich om zodat ze, in plaats van haar hoofd te draaien en dan tegen de weerszijde van zijn gezicht op te moeten kijken, direct tegen hem aan kon kijken. Daarnaast greep ze -zonder enige instemming- zijn beide handen beet waarna ze de handpalmen zachtzinnig tegen haar wangen drukte. Vijf, wellicht tien secondes gingen vredig voorbij met de ogen gesloten. Pas na die paar secondes had ze de brok in haar keel overwonnen en nam ze het initiatief om een goed woord te doen. ''You never fail to amaze me. Everyday there is something new that makes me even love you more than the day before,'' zei ze schor, haar hoofd opheffend om terug te kunnen kijken in zijn ogen. ''You're the reason why I enjoy life. Before I met you, I was just a girl who cleaned up others mess. People obviously used me, but I kept convincing myself I did do something right by solving their problems. I just didn't realise how lonely I was until we had that conversation on the first party we spent together.'' Een korte, zachte lach verliet hier mond. Hierna vervolge ze al gauw haar vertelsel. ''But I actually didn't care back then and I still don't care, because I know I have you. After everything we've been trough, you still accept me for who I am and I am grateful for that. Thank you for everything.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tranen, vloeiend over haar prachtige gezicht, sloopte zijn blijdschap zwakjes weg. Een sombere, eveneens toch vreemde blik zichtbaar geworden. Het liet hem twijfelen aan zichzelf, aan zijn vertellen van net tegenover haar wat hij beschouwde als de waarheid. Hij vroeg zich wel zeker af of hij wat verkeerd had gedaan. Echter, bij het veranderen van haar positie werd deze gedachte verbannen uit zijn hoofd. De glimlach - voor hoe matig en klein het ook mocht zijn - was er eentje die hem gelukkig aangaf hoe hij het verkeerd begon te zien. Het uitgebrachte verhaal sprak haar tranen volledig tegen. Het leek blijdschap te zijn, geluk waarmee ze alles overbracht. Hoe hij eerst niet wist hoe hij erover moest denken, kon hij nu de warmte in hem niet meer negeren. Haar spreken creëerde een moment waarop hij zich werkelijk gelukkig voelde; een gevoel die hij voor onmogelijk had gehouden na al die jaren.
"I haven't felt happy in a very long time. Actually, I never thought I'd knew what happiness was. What it meant or how it was supposed to feel, except everyone around me who seemed to know it after all." De intimiteit waarmee zijn handen door haar doen verbonden stonden aan haar wangen, durfde hij met geen gedeelte in zijn hart weg te halen. Het voelde te prettig, te als vanouds, teveel zoals het was geweest voordat ze uit elkaar waren gedaan met de opdracht henzelf te vinden. Haar ijskoude, lijkbleke huid tegen het zijne was waar hij van gedroomd had. Om elk detail van haar te kunnen bestuderen zonder een foto te bekijken. Elk sproetje op haar gezicht, elk beetje van haar ogen die het telkens weer voor elkaar kregen hem erin weg te laten zinken, elk van haar bewegingen. Ze had zijn hart zonder meer met zich meegenomen. De glimlach op zijn gelaat herstelde zich weer, kijkend naar haar met geen fractie waarin hij eraan dacht zich weg te draaien. "You were the one who restored that in me. Believe it or not, I haven't smiled this often in my whole life compared to after we met. I just don't know how to explain it." Zijn ijzige vingertoppen bewogen lichtjes over haar wangen. Met zijn duim veegde hij een voorbijkomende traan weg, zachtaardig het vocht tegen zijn huid gevoeld. Zijn gezicht bracht Jack dusdanig naar haar toe dat er weinig onnodige afstand meer aan te pas kwam. Het was zijn voorhoofd dat in aanraking kwam met dat van Adoria, zijn neus die grensde aan haar neus en zijn ogen die recht in de hare konden kijken. "There's no need to thank me. Just know I'll always be here for you, okay?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een sombere glimlach, alhoewel die zonder enige twijfel gemeend was, bleef op haar gezicht staan toen hij sprak. Ze had hem wel vaker zien glimlachen naarmate ze elkaar beter leerden kennen, maar ze had nooit geweten of gedacht dat de emotie 'blijdschap' zichzelf nooit had laten kennen vóór de botsing. En zelfs al had ze geen idee hebbende wat die afwezigheid om liet schakelen naar aanwezigheid, wisten zijn uitspraken haar gelukkig te maken, wellicht iets te gelukkig.
Toen hij zijn hoofd naar de hare bracht, kon ze haar blik niet afhouden van zijn lippen. Ze had al vaker dezelfde gedachtes gehad op de avond, maar zijn uitspraak, evenals de minimale afstand die ze hadden, zorgden ervoor dat ze zichzelf niet meer in bedwang kon houden. ''Always be there for me, hmm?'' Het langdurige gepraat en de aanrakingen, die enkel een gevoel van samensmelting uitreikten, had zo langzamerhand haar geduld weggevaagd. Ze wilde domweg genieten van handtastelijkheid, die uiteindelijk naar meer zou leiden, en gezien het ernaar uitzag dat hij zich stil zou hadden, was zij degene die actie moest ondernemen.
Haar hele lichaam trok ze terug waarna ze omzichtig haar trui uittrok en het kledingstuk naast haar neerlegde. Ze had zich voorgesteld om haar BH los te gooien en daarmee duidelijk te maken dat ze zo haar wensen had, maar eenmaal de sluiting beetgepakt te hebben, bedacht ze zich. Een grijns hield ze eraan over. ''Even when I want you to fulfill my own dirty pleasures, will you be there for me?'' Een aantal secondes staarde ze onbewogen naar zijn lippen. Ze voerde geen handelingen uit, er waren geen veranderingen te zien in haar gelaatsexpresse en het was doodstil. Het leek wel alsof ze geen teken meer van leven bezat, maar in de tussentijd was ze slechts verzonken in haar wellustige gedachtes. En zo, geheel onverwachts, drukte ze eindelijk haar lippen op de zijne, terwijl haar handen onderwijl zijn bovenlichaam betastten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn ogen waren gelinkt aan de hare geweest. Telkens, elke seconde die er aan hem verstreek, bleef hij bij ze hangen. Starende alsof het alles was dat hij kon zien in de gehele ruimte. Een uitzicht waar hij geenszins van af wilde wijken, waar hij voor zo lang het kon naar wilde kijken terwijl de rest van de wereld zijn gangetje ging. Misschien was het ook wel zo geweest. Misschien wilde Jack het intieme moment niet kwijt, was hij er te gehecht aan geraakt om haar glunderingen uit zijn aanblik te halen door zich weg te draaien. Onvoorspelbaar voelde het, maar de onzekerheid over waarom hij precies zo bleef zitten was daarentegen nergens meer te bekennen zodra de situatie een wending nam. Bij het wegtrekken van haar lichaam en het uitdoen van haar trui, was de grijns op zijn gelaat van oor tot oor verbreed.
De gestelde vraag werd amper meer door hem opgenomen in zijn hoofd. Zijn blikken waren geheel opgevangen door haar onverwachte plannen, vooral gesproken over de snelheid waarmee ze al verder ging met het uitkleden. Nog steeds fascineerde haar figuur hem veel. Hij kon het niet laten toe te kijken, met of zonder het weggooien van bh. Het viel hem op dat ze hem plaagde door een pauze in te lassen. "Do you even have to ask me?" Het was met voorbaat al te zien hoe ze zijn snakken naar haar aan wilde wakkeren. Hij stond zelfs op het punt er zelf voor te gaan en haar de belofte te laten vervullen van eerder, zeggende dat ze het overal met hem zou doen als de verleiding te groot werd. De tijd die het haar kostte tot ze toegaf aan hem, was slopend.
"Damn, you got me good," murmelde hij haar toe, de zoen voor kort onderbroken voordat hij hun lippen weer tegen elkaar liet komen. Sporen van aanrakingen werd ondertussen achtergelaten op haar blote huid. Zijn vingertoppen overliepen elk stukje van haar bovenlijf dat hij kon vinden, onbeschaamd doorgegleden naar boven waarop ze uiteindelijk bleven haken bij de sluiting van haar bh. Geen vraag werd gesteld uit zekerheid of het was wat ze wilde, want zoals hij het zag, was het het bekende terrein geweest. Op het strand werd ook alles toegelaten zonder enige waarschuwingen en precies als Jack was, namen de impulsiviteit en de verlangens van al die tijd hem weer met gemak over. Behendig wist hij het los te krijgen om vervolgens haar actie van net voort te kunnen zetten. Het enige kledingstuk dat haar boezem nog bedekte genadeloos liet hij genadeloos vallen op het bed. Adoria volgde daarbij door zijn handelingen al snel dezelfde weg; met een uitdagende grijns duwde hij haar rug geleidelijk aan op de matras.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De overblijvende zonnestraal die, desondanks de gordijnen, de kamer binnendrong, verlichtte enigszins de kamer. Een aangenaam verkoelend briesje bezorgde haar kippenvel en doch kon het haar niet deren. De lichaamswarmte van Jack en het geweten dat ze naast hem lag, was genoeg om de kippenvel weer te laten verdwijnen. Haar slaapritme was behoorlijk omver gegooid door zowel de slapeloze nachten als ongeregeldheden en hierdoor kwam het nauwelijks voor dat ze meer dan zes uur in slaap was, maar in haar optiek deed het er niet zoveel aan toe. Als Jack nog uren lang door wilde slapen, betekende dat enkel dat ze langer de tijd had om naar hem te kunnen blijven mogen staren. Nochtans was dit nu niet het geval. Hij had training en ze vernam dat hij hiervoor vroeg moest opstaan.
Zachtaardig plaatste ze haar vingers op zijn stoppelbaard waarna ze enkele keren er kort over heen wreef. Hierna begon ze schaamteloos opgewekt een deel van een lyrics te zingen.

Good morning, it's a lovely morning
Good morning, what a wonderful day
We danced the whole night through

Good morning, good morning to you
How do you do-do-do?
I said good morning, see the sun is shinin'
A g-good morning, hear the birdies sing
It's great to stay up late
Good mornin', good mornin' to you

De klanken van haar zang klonken dramatisch slecht, maar het ging om het idee en daarbij zou haar onzuiverheid hem eerder helpen bij het wakker worden dan als ze puur zuiver klonk, nietwaar?
Een korte, zachte lach ontglipte aan haar lippen. ''Wake up, precious. Someone needs to train.'' Na een korte kus op zijn lippen te hebben gedrukt, duwde ze de dekens van haar af waarna ze haar vingers liet dalen naar zijn borst. Aan haar fractievermogen te zien was het nog opmerkelijk dat ze slaaptekort had, maar terug onder de dekens liggen en wederom haar ogen te sluiten, zou allesbehalve een resultaat leveren. Daarnaast wilde ze wel eens zien hoe goed haar vriend nu eigenlijk wel niet was in het voetbal.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een tegenzinnige kreun verliet zijn lippen. Het was gezang wat zijn droomwereld wist te verstoren, doorgedrongen tot zijn oren onderwijl hij roerloos bleef liggen. Enkele bewegingen merkte hij op naast zich gepaard met de lakens die ietwat bewogen. Een paar vingers kon hij tegen zijn wang aanvoelen, zachtjes langs zijn huid gegaan als een ijskoude bron. Ja, hij wist degene te herkennen aan de handelingen en het bekende stemgeluid. Het was zijn vriendin wie hij dacht te spotten naast hem, maar desondanks kon hij alleen stilletjes een vermakelijke glimlach weergeven als antwoord. De energie om op te staan moest hij nog ergens vandaan zien te toveren.
"Is it already time?" De traagheid waarmee hij reageerde verklapte al dat hij geen ochtendmens was, een indruk achtergelaten dat hij alles ervoor zou doen nog zo te kunnen blijven liggen. Iets wat zeker geen grote leugen was; altijd al had hij een grote hekel aan opstaan gehad. Ook nu vertoonden de verschijnselen van zijn wakkere gedaante dan ook weinig nieuws meer. Het gewrijf in zijn ogen was als gewoonlijk, een hoop gevestigd op het beeld voor zijn ogen dat met een beetje geluk zou veranderen en aan zou geven hoe hij nog midden in een droom zat. Hoe het hem ook niet gegund bleek te zijn, deed hij het alsnog. Het kostte Jack zelfs een paar minuten voordat hij het in zich opnam zijn oogleden omhoog te dwingen. Zijn ogen knepen zich slaperig samen met zijn haar dat al dan niet als anders, behoorlijk in de war zat. Enkele slappe plukken, hangende voor zijn ogen streek hij met zijn hand weg. "Good morning to you too, beautiful." De korte kus die ze hem gaf nam hij gewillig aan. Het was nog niets vergeleken met vannacht, maar hij kon er echter nog van genieten haar bij zijn zijde te vinden. De weerzin kwam pas zodra zijzelf al aanstalten maakte op te staan. Alhoewel haar vingers contact bleven houden met zijn borstkas, was de rest een beetje weggevaagd. Een nieuwe zucht rolde over zijn lippen.
"There's no way we could just.. lay here all day?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld