Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
ladybambi schreef:
Hoewel Milan natuurlijk niet kon oordelen, vond hij Kayla maar een apart meisje. Ergens voelde ze vertrouwd aan, ergens totaal niet. Ook was ze nog mysterieuzer dan hij, en hij was al behoorlijk erg. Toen ze begon mee te spelen over het coole feestje, grijnsde Milan even. “Wie kan er beter voor zorgen dan de prins van het ijs?” vroeg Milan met een glimlach en keek haar even aan. “Waarschijnlijk was ik niet gegaan nee, als mijn moeder ontdekt dat ik de regels zo erg overtreed ben ik echt de pineut. Mijn moeder heeft de neiging om me te bevriezen en dan op een schaduwrijk plekje neer te zetten om te ontdooien. Dat duurt langer dan je zou denken” zei Milan met een zachte zucht, maar grijnsde toen even. Het was hem nu ongeveer drie keer gebeurd, zodra zijn moeder ontdekte dat hij niet zou sterven zoals zijn tante Anna.
Ondanks dat Kayla een beetje vreemd was, leek ze toch graag haar hart met iemand te willen luchten, wat ze dan ook deed zodra ze zich versprak over haar eigen krachten. Ze was dus iemand die vuur beheerste. Best ironisch, de heerser van het ijs en de heerseres over het vuur spraken nu samen. Meestal gingen die twee elementen totaal niet samen, maar op zich vond Milan Kayla wel een aardige jongedame. Goed, ze hoorde bij de schurken, maar alsnog. Net als hem echter, leek Kayla haar vuur niet te beheersen. Ze was er mee niet geboren, maar dat maakte vuur niet minder onvoorspelbaar als ijs. Misschien was haar gave door de vloek wel veel onvoorspelbaarder. Aan haar houding te zien, had ze waarschijnlijk al meerdere malen iemand per ongeluk verwond, zonder dat het haar bedoeling was geweest. Zelf had Milan één keer per ongeluk iemand in zijn hoofd geraakt op zijn vorige school. Tijdens een les zouden ze hun krachten moeten oefenen en de leraar liet hem te ver gaan.. Milan had een aantal keren gewaarschuwd dat hij zijn krachten niet beheerste en dat het gevaarlijk was, maar de docent wilde niet luisteren, tot Milan zijn partner raakte. Meteen was de leraar in rep en roer, terwijl Milan met zijn amulet een portaal naar de trollenvallei maakte, om zijn vrouwelijke partner door de koning der trollen te laten genezen. Het was gelukt, maar het meisje had voor altijd een platina blonde pluk haar, terwijl ze van zichzelf zwart haar had. Op zich zag het er best mooi uit, maar het meisje wilde hem nu niet eens meer aankijken. Hij voelde zich schuldig dat hij haar had verwond, maar dat ging per ongeluk. Hij had gewaarschuwd dat het zou gebeuren, maar niemand wilde naar hem luisteren.
Toen Kayla zei dat ze zich ging klaarmaken, knikte Milan. “Ik zie je straks wel” zei Milan en verdween in zijn kamer. Snel liep hij naar de badkamer en gooide zijn met eten besmeurde kledij in de wasmand, waarna hij een snelle, maar ijskoude douche nam. Hij had geen last van de kou, dus deed hij dat wel vaker. Op zijn vorige school hadden ze ook een bepaalde hoeveelheid warm water per slaapkamer. Goed, hij had dan niet lang een kamergenoot gehad, maar goed. Als ze hier ook maar een bepaalde hoeveelheid hadden, kon hij beter met koud water douchen. Dan had de rest een warme douche.
Aangezien het feest waarschijnlijk al aan de gang was, wist Milan dat hij moest opschieten. Daarom was de douchebeurt die hij nu hield, niet zo uitgebreid als thuis. Gewoon het eten van hem afspoelen, snel inzepen, afspoelen en afdrogen. Toen dat gebeurd was, liep hij naar zijn kledingkast en keek er even in. Hij had voornamelijk smokings ingepakt gekregen en zuchtte even zacht. Snel pakte hij een lichtblauwe uit de kast en deed die zonder vlinderdasje om, waarna hij snel naar zijn bed toe liep. Hij had nog één deken niet uitgegeven, aangezien hij zijn kamergenoot nog niet had ontmoet. Rustig legde hij die deken onder zijn eigen deken, waardoor hij een ophoging kreeg. Het zou hem niets verbazen dat ze controle kregen. Ook maakte hij boven zijn bed, tegen het plafond een heel klein wolkje. Niet heel groot, maar wel zo dat het wat kouder werd in zijn slaapkamer. Daardoor zou herkent kunnen worden dat hij er nog steeds was. Rafa had ook al gezegd dat de met zijn aanwezigheid kouder zij kunnen zijn. De deken die hij aan Rafa had gegeven, legde hij goed op Rafa zijn bed en hij probeerde ervoor te zorgen dat daar ook een kleine ophoging was. Zodra dat gebeurt was, glipte hij de kamer uit, maar had niet door dat de dekens die hij op Rafa zijn bed had gedaan zodat zijn afwezigheid niet zou opvallen, in elkaar deukten, zodat het duidelijk was dat Rafa niet in het slaapvertrek was.
Stil glipte hij door de gangen, naar het schilderij dat Rafa hem had verteld en glipte naar het bos toe. In de verte hoorde hij al muziek spelen. Het gelach van het feest klonk ook al door zijn oren, al betwijfelde Milan of dit wel verstandig was. Was de muziek niet iets te luid? Zeker samen met het gelach. De leraren zouden hier zeker achter komen, als ze ontdekten dat veel bedden leeg waren en opzoek gingen naar de studenten. Ze zouden de muziek horen en op onderzoek uitgaan. Daarom besloot Milan om tijdens het feest op de achtergrond te blijven. Als het meezat kon Milan dan een lichte mist proberen op te roepen als ze ontdekt werden en erin verdwijnen. Hij had zijn dekens gebruikt als vervanging voor hem. Hij zou niet in de problemen hoeven komen, als hij voorzichtig deed.
Al snel kwam Milan aan op het feest. Het was er een drukte van belang. In zijn ooghoeken zag Milan een meisje weer terug naar de school lopen. Waarschijnlijk had ze drinken over haar heen gekregen en wilde ze zich omkleden of zo. Ze zag er in elk geval alles behalve blij uit. Daarom zorgde Milan ook dat hij niet bij haar in de buurt kwam. Mensen hadden het sneller koud als ze nat of vochtig waren en hij straalde op bepaalde hoogtes kou uit. Dat was niet altijd even prettig. Rustig liep hij naar de andere kant van de open plek en knikte even naar Rafa, toen hij hem zag dansen met een kattenmeisje. Zo te zien was dat het meisje dat het voedselgevecht begon. Die kleine deugniet, dat moest Milan toegeven. Hij zou haar op een ander moment graag willen leren kennen, maar nu waren zij en Rafa druk bezig, dus zou Milan hen niet storen. Zijn blik ging over de menigte, terwijl hij in de schaduw van een boom stond. Zo vrij dansen als Rafa kon Milan dus niet. Hij was niet zo vrij. Heus, hij kon wel dansen, maar daar had hij een partner voor nodig en dan kon hij alleen die saaie dansjes, die je altijd zag in de balzaal van een paleis, wanneer er een koninklijk bal bezig was.
Na een tijdje rondkijken, viel zijn blik op Kayla, die op dat moment toevallig ook naar hem keek. Even glimlachte Milan en knikte naar haar, als teken dat hij haar niet veroordeelde om haar krachten. Dat kon hij ook niet, met zijn eigen krachten. Als Kayla wilde, mocht ze bij hem komen te staan.
Hoewel Milan natuurlijk niet kon oordelen, vond hij Kayla maar een apart meisje. Ergens voelde ze vertrouwd aan, ergens totaal niet. Ook was ze nog mysterieuzer dan hij, en hij was al behoorlijk erg. Toen ze begon mee te spelen over het coole feestje, grijnsde Milan even. “Wie kan er beter voor zorgen dan de prins van het ijs?” vroeg Milan met een glimlach en keek haar even aan. “Waarschijnlijk was ik niet gegaan nee, als mijn moeder ontdekt dat ik de regels zo erg overtreed ben ik echt de pineut. Mijn moeder heeft de neiging om me te bevriezen en dan op een schaduwrijk plekje neer te zetten om te ontdooien. Dat duurt langer dan je zou denken” zei Milan met een zachte zucht, maar grijnsde toen even. Het was hem nu ongeveer drie keer gebeurd, zodra zijn moeder ontdekte dat hij niet zou sterven zoals zijn tante Anna.
Ondanks dat Kayla een beetje vreemd was, leek ze toch graag haar hart met iemand te willen luchten, wat ze dan ook deed zodra ze zich versprak over haar eigen krachten. Ze was dus iemand die vuur beheerste. Best ironisch, de heerser van het ijs en de heerseres over het vuur spraken nu samen. Meestal gingen die twee elementen totaal niet samen, maar op zich vond Milan Kayla wel een aardige jongedame. Goed, ze hoorde bij de schurken, maar alsnog. Net als hem echter, leek Kayla haar vuur niet te beheersen. Ze was er mee niet geboren, maar dat maakte vuur niet minder onvoorspelbaar als ijs. Misschien was haar gave door de vloek wel veel onvoorspelbaarder. Aan haar houding te zien, had ze waarschijnlijk al meerdere malen iemand per ongeluk verwond, zonder dat het haar bedoeling was geweest. Zelf had Milan één keer per ongeluk iemand in zijn hoofd geraakt op zijn vorige school. Tijdens een les zouden ze hun krachten moeten oefenen en de leraar liet hem te ver gaan.. Milan had een aantal keren gewaarschuwd dat hij zijn krachten niet beheerste en dat het gevaarlijk was, maar de docent wilde niet luisteren, tot Milan zijn partner raakte. Meteen was de leraar in rep en roer, terwijl Milan met zijn amulet een portaal naar de trollenvallei maakte, om zijn vrouwelijke partner door de koning der trollen te laten genezen. Het was gelukt, maar het meisje had voor altijd een platina blonde pluk haar, terwijl ze van zichzelf zwart haar had. Op zich zag het er best mooi uit, maar het meisje wilde hem nu niet eens meer aankijken. Hij voelde zich schuldig dat hij haar had verwond, maar dat ging per ongeluk. Hij had gewaarschuwd dat het zou gebeuren, maar niemand wilde naar hem luisteren.
Toen Kayla zei dat ze zich ging klaarmaken, knikte Milan. “Ik zie je straks wel” zei Milan en verdween in zijn kamer. Snel liep hij naar de badkamer en gooide zijn met eten besmeurde kledij in de wasmand, waarna hij een snelle, maar ijskoude douche nam. Hij had geen last van de kou, dus deed hij dat wel vaker. Op zijn vorige school hadden ze ook een bepaalde hoeveelheid warm water per slaapkamer. Goed, hij had dan niet lang een kamergenoot gehad, maar goed. Als ze hier ook maar een bepaalde hoeveelheid hadden, kon hij beter met koud water douchen. Dan had de rest een warme douche.
Aangezien het feest waarschijnlijk al aan de gang was, wist Milan dat hij moest opschieten. Daarom was de douchebeurt die hij nu hield, niet zo uitgebreid als thuis. Gewoon het eten van hem afspoelen, snel inzepen, afspoelen en afdrogen. Toen dat gebeurd was, liep hij naar zijn kledingkast en keek er even in. Hij had voornamelijk smokings ingepakt gekregen en zuchtte even zacht. Snel pakte hij een lichtblauwe uit de kast en deed die zonder vlinderdasje om, waarna hij snel naar zijn bed toe liep. Hij had nog één deken niet uitgegeven, aangezien hij zijn kamergenoot nog niet had ontmoet. Rustig legde hij die deken onder zijn eigen deken, waardoor hij een ophoging kreeg. Het zou hem niets verbazen dat ze controle kregen. Ook maakte hij boven zijn bed, tegen het plafond een heel klein wolkje. Niet heel groot, maar wel zo dat het wat kouder werd in zijn slaapkamer. Daardoor zou herkent kunnen worden dat hij er nog steeds was. Rafa had ook al gezegd dat de met zijn aanwezigheid kouder zij kunnen zijn. De deken die hij aan Rafa had gegeven, legde hij goed op Rafa zijn bed en hij probeerde ervoor te zorgen dat daar ook een kleine ophoging was. Zodra dat gebeurt was, glipte hij de kamer uit, maar had niet door dat de dekens die hij op Rafa zijn bed had gedaan zodat zijn afwezigheid niet zou opvallen, in elkaar deukten, zodat het duidelijk was dat Rafa niet in het slaapvertrek was.
Stil glipte hij door de gangen, naar het schilderij dat Rafa hem had verteld en glipte naar het bos toe. In de verte hoorde hij al muziek spelen. Het gelach van het feest klonk ook al door zijn oren, al betwijfelde Milan of dit wel verstandig was. Was de muziek niet iets te luid? Zeker samen met het gelach. De leraren zouden hier zeker achter komen, als ze ontdekten dat veel bedden leeg waren en opzoek gingen naar de studenten. Ze zouden de muziek horen en op onderzoek uitgaan. Daarom besloot Milan om tijdens het feest op de achtergrond te blijven. Als het meezat kon Milan dan een lichte mist proberen op te roepen als ze ontdekt werden en erin verdwijnen. Hij had zijn dekens gebruikt als vervanging voor hem. Hij zou niet in de problemen hoeven komen, als hij voorzichtig deed.
Al snel kwam Milan aan op het feest. Het was er een drukte van belang. In zijn ooghoeken zag Milan een meisje weer terug naar de school lopen. Waarschijnlijk had ze drinken over haar heen gekregen en wilde ze zich omkleden of zo. Ze zag er in elk geval alles behalve blij uit. Daarom zorgde Milan ook dat hij niet bij haar in de buurt kwam. Mensen hadden het sneller koud als ze nat of vochtig waren en hij straalde op bepaalde hoogtes kou uit. Dat was niet altijd even prettig. Rustig liep hij naar de andere kant van de open plek en knikte even naar Rafa, toen hij hem zag dansen met een kattenmeisje. Zo te zien was dat het meisje dat het voedselgevecht begon. Die kleine deugniet, dat moest Milan toegeven. Hij zou haar op een ander moment graag willen leren kennen, maar nu waren zij en Rafa druk bezig, dus zou Milan hen niet storen. Zijn blik ging over de menigte, terwijl hij in de schaduw van een boom stond. Zo vrij dansen als Rafa kon Milan dus niet. Hij was niet zo vrij. Heus, hij kon wel dansen, maar daar had hij een partner voor nodig en dan kon hij alleen die saaie dansjes, die je altijd zag in de balzaal van een paleis, wanneer er een koninklijk bal bezig was.
Na een tijdje rondkijken, viel zijn blik op Kayla, die op dat moment toevallig ook naar hem keek. Even glimlachte Milan en knikte naar haar, als teken dat hij haar niet veroordeelde om haar krachten. Dat kon hij ook niet, met zijn eigen krachten. Als Kayla wilde, mocht ze bij hem komen te staan.
21
