Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Fire & Desire

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij had gedoucht en was nu gekleed in een wit shirt en jeans. Hij zat er nog over na te denken om een jas met zich mee te brengen, maar vond dit nadien nogal overbodig; het was warm buiten en het zag er niet naar uit dat het weer in de loop van de dag zou omslaan. Dertig graden en geen regendruppel te bespeuren.
Hij liep over het grindpad en bewandelde de route die naar zijn auto zou leiden. Na ingestapt te hebben, stond hij binnen de kortste keren weer ergens anders geparkeerd, maar dit keer voor Morte’s appartement. Hij opende het portier, meende geschreeuw te horen, maar sloeg deze waarneming in de wind, omdat hij niet exact kon plaatsen waar het geluid vandaan kwam. Hij keek omhoog en zag dat haar deur dicht was. Het zou toch niet bij haar vandaan komen of wel?
Hij haalde de zonnebril van zijn gezicht weg, liep de metalen trap op en met elke stap die hij deed, hoorde hij het geluid beetje bij beetje meer wegvagen. Het kwam niet bij haar vandaan, waarschijnlijk hadden één van haar buren weer eens ruzie met haar echtgenoot.
Net toen hij op de deur wilde kloppen, trok een onbekende ijlings de deur wagenwijd open. Hij kreeg de kans niet of de man was hem al voorbij gelopen en de trap afgedonderd. Het enige wat hij bespeurde was ontstemming in zowel zijn gelaatsexpressie als houding, - en de bruutheid waarmee hij de deur had geopende, vertelde Bob genoeg dat het wederom verkeerd zat. Hij ging de man niet achterna, maar rende het appartement in en zocht naar Morte’s gedaante. Hij wilde haar naam schreeuwen, maar net op het moment dat hij zijn mond deels opende, struikelde hij over een voorwerp dat heel ongelukkig in het midden van het gangpad lag; hij viel niet, maar kon het niet laten om binnensmonds de gehele situatie te verwensen. Hij haatte het wanneer obstakels hem belemmerde wanneer hij haast had.
Gelukkig was haar woning niet heel groot. Vanuit de corridor kon hij haar al in de woonkamer zien staan, trillend en woedend van angst en woede. Hij was nog geen dertig minuten weg of er had zich alweer onheil voorgedaan in haar leven. Had zij hem niet zojuist verteld dat haar huisbaas nooit meer langskwam? Of was dit haar voormalige vriend die weer iets van haar moest hebben? Morte was gecompliceerder dan hij dat.
Hij behield afstand, wilde haar niet afschrikken met zijn komst. ‘’Are you OK? Did he hurt you?’’ vroeg hij haar meteen. ‘’Do you want me to run after him? I still can, just tell me and I’ll turn backwards to hunt this piece of - him down!’’

Account verwijderd

schreef:
"No, no don't," zei Morte meteen.
Hoe hard ze nu ook stond te trillen en te koken van woede om al het onheil dat ze aantrok, het was een immens gevoel van opluchting dat door haar heen trok als ze Bob Lee de kamer in zag struikelen. Op alle andere momenten was het komisch geweest om hem vloekend zich een weg tot haar te zien banen, niet bestand tegen poppen die rondslingerden. Helaas gezien de situatie, was het allerminst grappig.
"I'm not hurt, I'm fine. Can we go now?" vroeg Morte wat gehaast en kon niet wachten tot ze vertrokken.
Als Bob niet zou vragen naar wie het was, zou ze er ook niets over zeggen. Zeker niet na hun gesprek voor zijn vertrek waarbij ze toelichtte waartoe de man, die hij net gekruist had, toe in staat was. Bij het horen van Bobs stem, verscheen Emilia ook in het deurgat van haar kamer.
"Hey Pete. I missed you," zei ze zo zacht dat het haast niet hoorbaar was, nog voordat Bob antwoord kon geven op Mortes vraag.
Morte sloeg haar ogen even neer bij die opmerking en haalde even diep adem. "I did too," glimlachte ze naar hun enige vriendelijk bezoek en hoopte gewoon voor een keertje te kunnen verdwijnen naar een plek ver weg van haar leven. Dat haar dochter zo wanhopig leek vast te klampen aan Pete, Bob, de enige persoon tot nu toe die haar goed behandelde, verontruste haar ook wat. Hoe zou Emilia zich voelen als Bob morgen niet meer kwam opdagen? Misschien moest ze dat gedurende de loop van de dag nog bevragen bij hem, gewoon, voor duidelijkheid. Dan kon ze haar kind voorbereiden als hier teleurstelling aan vast zou hangen. Terwijl ze piekerend op antwoorden van Bob wachtte, had Mila haar hand al om dat van Bob gesloten, turend naar het deurgat met een gespannen en ongeruste uitdrukking.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij haalde zijn wenkbrauwen op toen Morte hem duidelijk vertelde dat zij niet wilde dat hij achter de onbekende zou aanlopen, - of eerder zelfs aan zou rennen. Ook stond zij te trillen en had zij hem eerder nog verteld dat hij maar al te graag in opstand mocht komen wanneer haar huisbaas zich in dezelfde kamer bevond als hij; iets in haar had die knop tot bescherming omgeschakeld en nu wilde zij niets liever dan gewoon verdwijnen.
Hij had moeite met stomweg niets te doen. De man die verantwoordelijk was voor haar toestand ging gewoon vrijuit, terwijl hij daar verandering in kon brengen. Morte wilde dit echter niet en dus bleef hij in de woonkamer; hij zou haar niet alleen laten als zij dit niet wilde.
Mila kwam haar kamer uitgelopen en fluisterde dat zij hem gemist had, waarna haar moeder volgde met een eenzelfde uitspraak. Hij was nog geen halfuur weg of zij hadden hem al gemist; hoe moest dat dan wanneer hij weken, misschien zelfs maandenlang weg was? Hij glimlachte lichtjes naar Mila en hurkte ietwat, zodat hij op ooghoogte haar kon bekijken. ‘’Come here,’’ zei hij tegen haar, zijn armen gespreid in de hoop dat zij naar hem toe zou komen rennen en in zijn armen zou vallen; twee dingen die zij geheid uitvoerde. Hij lachte kort en omarmde het meisje. Eens hij weer opstond, keek hij naar Morte. ‘’We can go, now.’’ Hij knikte. Al zijn wapens had hij in de achterbak gelegd. Hij vond het te risicovol om geweren in een motel rond te laten slingeren, bang dat één van de schoonmaaksters zijn verzameling zou vinden en er een melding van zou maken, - maar hij kon ze uiteraard ook niet in zijn auto rond laten slingeren en dus had hij alles veilig opgeborgen in zijn achterbak. Het was voor Mila dus veilig om plaats te nemen in zijn auto.
‘’We’ll talk about it later,’’ bracht hij nonchalant uit voordat hij met haar dochter de deur uitliep. Morte was niet messed up, de situatie waarin zij zat was messed up, - en wel meer dan dat.

Account verwijderd

schreef:
Opgelucht dat de situatie gewoon voorbij was, keek ze naar het tafereeltje waarbij Mila om Bobs hals hing. Morte nam haar tas van de tafel en knikte naar hem terwijl ze naar buiten gingen. Haar donkerbruine haren had ze voor de gelegenheid niet stijl gelaten, maar proberen tot leven brengen met wat losse krullen. Voor iemand als Bob Lee kon ze wel even moeite doen.
"I don't know where to go to," grinnikte ze zacht toen ze de deur uitstapten en bij het verlaten van haar woonst, verdween ook alle last die op haar schouders drukte.
Haar tred verlichte en de trilling verdween uit haar handen. Met Mila achter zich aan denderde ze de brandtrappen af en glimlachte naar Bob Lee terwijl ze naar zijn auto vroeg, al was het snel uitgevist. Weinig mensen in de buurt hadden een auto en ze herkende die stuk voor stuk. Het enige dat er nieuw stond, was een pick up truck. Het zag er ruimer uit dan de gemiddelde auto en ze was benieuwd naar hoe vlot het reed. Het was echt eeuwen geleden dat ze nog eens met de auto en niet met de metro of bus ergens naartoe was geweest. Dit was eens vernieuwend en zeker voor Mila. Hoewel haar dochter eerder een angsthaas was dan een avontuurlijk persoon, was ze overtuigd dat haar nieuwsgierigheid de overhand zou nemen en ze met veel plezier zou meerijden.
"I guess there is a Mcdonalds around every corner, we're still in America," grijnsde ze voorzichtig naar Bob Lee boven zich op de brandtrap.
Het lonkte haar ergens wel, het leven dat hij tot nu toe leidde. Ook al was het bij hem waarschijnlijk in gang gezet na het verlies van zijn dochter. Als zij kon kiezen zonder gebonden te zijn aan Mila's opvoeding, zou ze er ook vandoor gaan en het land doorkruisen. Op zoek naar de schoonheid in het leven dat ze nu zo kon missen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Lost but now I am found
I can see but once I was blind
I was so confused as a little child
Tried to take what I could get
Scared that I couldn't find
All the answers honey

Don't make me sad, don't make me cry
Sometimes love is not enough and the road gets tough
I don't know why
Keep making me laugh
Let's go get high
The road is long, we carry on
Try to have fun in the meantime

Come and take a walk on the wild side
Let me kiss you hard in the pouring rain
You like your girls insane
Choose your last words,
This is the last time
'Cause you and I
We were born to die

Account verwijderd

schreef:

Help, I have done it again
I have been here many times before
Hurt myself again today

And the worst part is there's no one else to blame

Be my friend, hold me
Wrap me up, unfold me
I am small, I'm needy
Warm me up and breathe me

Ouch, I have lost myself again
Lost myself and I am nowhere to be found
Yeah, I think that I might break
Lost myself again and I feel unsafe

Be my friend, hold me
Wrap me up, unfold me
I am small, I'm needy
Warm me up and breathe me

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij liet het meisje weer los eens hij de buitenwereld tegemoet liep. Hij vond het te gevaarlijk om met haar in zijn armen de trap af te denderen, zeker omdat hij haar niet kende en kinderen ongelooflijk onvoorspelbaar waren. ''I don't know where to go, either,'' grinnikte hij, - nogal nuchter sprekend voor iemand die de omgeving niet kende. Hij had geen navigatie waarmee hij binnen drie tellen een bioscoop dan wel een restaurant kon opzoeken, hij moest het doen met haar en de borden die hij onderweg tegenkwam.
''I guess I'll just ride and see where we'll end up.'' Met slome passen naderde hij zijn auto. Hij opende de bijrijdersportier eerst, zodat zij alvast kon instappen. Daarna nam hij zelf plaats op de rijdersstoel. De second-hand smoke hing als een damp in de luchtstreek van zijn auto. Hij rookte niet herhaaldelijk, maar had wel gemerkt dat hij de laatste paar dagen steeds vaker begon te roken. Om de stress te verdringen, zei hij dan tegen zichzelf, ook al wist hij dat er iets heel anders aan de hand was.
Toen ook Morte veilig in de auto zat, startte hij de motor en reed weg van de parkeerplaats. Het duurde hem ongeveer twintig minuten voor hij de dichtstbijzijnde bioscoop voorbijreed. ''Huh, is that the cinema?'' Hij was niet overdreven groot, - integendeel. Het gebouw vormde een echte kinderbioscoop. Zou Mila daar blij mee zijn? Hij parkeerde ergens waar het kon en liet het draaien van de motor stoppen.
''Jaws 2 or are we heading for a kids movie?'' vroeg hij Morte, haar aangekeken toen hij het vroeg.

Account verwijderd

schreef:
Morte had de auto nog even in zich opgenomen voor ze erin stapte. Er hing een vage geur van rook, maar bijlange na niet zo erg als in de bar waar ze werkte. Bovendien had ze als tiener zelf haar longen meer dan goed genoeg getraind om hiertegen bestand te zijn. Een echte kettingroker was ze nooit geweest, maar een meeloper wel en daar hoorde roken ook bij. Ondanks dat ze zelf zich er niet aan stoorde, had ze wel haar ruit open gezet omdat het niet de bedoeling was dat Mila haar doeningen zou overnemen.
"I'm curious," grijnsde Morte nog even naar Bob Lee die aangaf dat het voor hen alleen een verrassing werd waar ze terecht zouden komen
Gelukkig werd Mila rustig van autorijden. Het leek wel alsof ze ogen tekort kwam om alles te bekijken dat aan de auto voorbij gleed. Morte bekeek haar via de achteruitkijkspiegel met een gerustgestelde glimlach om haar lippen, alsof alles wel goed kwam vandaag. Eens echt overtuigd dat het een leuke dag zou blijven, niet slechts aan het hopen op een fijne dag.
"I guess so," zei Morte toen Bob Lee opmerkte dat de dichts bijzijnde bioscoop duidelijk niet groot was.
"Wauw, so cool," zei Mila op een nonchalante manier en deed de ruit open zodat ze met gekruiste armen uit de auto kon leunen en liet haar hoofd op haar armen steunen om naar buiten te kijken. Alleen al het gebouw leek indrukwekkend genoeg.
"B- Pete," verbeterde Morte zichzelf en voegde er streng aan toe: "No Jaws, got it," grijnsde ze met een grote lach en stapte uit. "We will follow your lead, you're the traveler after all," grinnikte ze zacht richting Bob en beet op haar lip. Haar enthousiasme kon ze niet verbergen, net zo min als Mila die bijna stond te trappelen van ongeduld aan haar zij.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij keek in de spiegel eens Mila, zonder ook maar eerst toestemming te vragen, het raam opendeed om nadien half met haar lichaam uit de auto te hangen. Kinderen, dacht hij. Die konden ook niet anders dan de hele wereld in zich op te nemen wanneer zij in de auto zaten en op wegen reden. Een lichte glimlach trad op in zijn gelaatsexpressie. Mila deed hem denken aan zijn eigen dochter, - of hij het nu wilde toegeven of niet, ieder kind was in sommige opzichten hetzelfde.
Hij keek op toen Morte weer sprak. Bijna sprak zij zijn echte naam uit, maar zij verbeterde zich al gauw en hij meende dat Mila niks van haar verspreking had opgemerkt. Ach, het zou er ook niet toedoen wanneer dit wel zo het geval was. Waarschijnlijk was ze het binnen twee minuten toch weer vergeten, - wanneer het aanbod van de bioscoop en de ruimte haar overweldigde.
‘’Why not? Jaws 2 can be fun, too.’’ Hij knipoogde naar Mila en verontschuldigde zich toen tegenover haar. Geen ‘horrorfilm’, maar een kinderfilm. Het kon ook niet anders, een zesjarige zou nooit worden doorgelaten voor 16+ film. Hij stapte de auto uit en opende wederom beide portieren aan zijn weerszijde. Ook al was hij een oud-militair en had hij tientallen mannen gedood, hij had toch zo zijn manieren.
‘’I travel through the United States, not through cinemas,’’ zei hij spottend, waarna hij zich een weg baande naar de bioscoop. Hij wist niet welke films Mila aantrekkelijk vond, maar daar zou hij wel snel genoeg achterkomen. Bij binnenkomst sprak zij al hardopuit de titel uit van de film die zij graag wilde zien, namelijk één over barbie. Van Jaws 2 naar een echte meisjesfilm, het was hem wat.

Account verwijderd

schreef:
Morte begon te lachen en keek Bob aan. Het was waarschijnlijk niet bepaald zijn genre, maar hij zou het wel overleven. Gelukkig leek hij het zich voorlopig nog niet te beklagen.
"I'll make up for it later," fluisterde ze terwijl Mila al naar de kassa liep.
Als hij echt deze film overleefde, dan had hij wel een extraatje verdiend als ze de tijd alleen zouden vinden later op de avond. Om heel eerlijk te zijn, zaten haar gedachten ook al meer bij die momenten, dan bij de kinderfilm. Hoe graag ze ook tijd met Mila doorbracht, Barbie was niet iets waar ze echt fan van was.
Vanuit haar ooghoeken zag ze ondertussen hoe anderen hen aankeken, met gefronste wenkbrauwen en al fluisterend. Ze vroeg zich af wat de aandacht van iedereen trok en rechtte haar rug wat terwijl ze naar de kassa liep. Haar opvliegend karakter en grote mond maakten haar al geïrriteerd. Alleen al het feit dat ze stonden te gapen, ongeacht de reden was voldoende om haar geprikkeld te maken. Hoewel ze soms een impressionante verschijning kon zijn, nu stonden ze hier alsof ze een gezin waren en wat kon er zo interessant zijn aan een gezin dat er doorsnee uitzag? Bob Lee was een knappe verschijning, maar in combinatie met haar en Mila vond ze dat geen van hen drie er echt uitsprong tussen al de rest van de mensen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’You are? And how are you ging to make up for it?’’ vroeg hij haar geamuseerd. Hij had al gemerkt dat mensen hem stonden aan te staren, maar wist deze blikken tot nu toe te negeren. Hij was het al wel gewend, het gestaar.
De kassière, die minder dan een minuut geleden nog gaapte en wat vreemde woorden murmelde, keek hem nu met uiterste interesse aan. Charlotte, zoals haar naamplaatje hem vertelde, leek hem ergens te herkennen, maar wist niet waarvan. Het kostte haar enkele seconden om dit uit te vogelen; ‘’are you that man from the newspapers?’’
Haar reactie had hij als enigszins zien aankomen. De media praatten over niets anders toen zijn dochter en vrouw door terroristen waren vermoord. Geen roofmoord, maar een lafhartige wraakmoord.
Hij schraapte zijn keel en, ondanks dat hij een korte blik wilde werpen op zowel Morte als Mila, weerhield hij zich ervan om dit ook daadwerkelijk tot stand te brengen. ‘’I am,’’ zei hij haar, nadien toegekeken hoe de dame ongegeneerd de twee vrouwelijke posturen naast hem bestudeerde. Hij had haar al horen denken; was zijn gezin niet dood? Had hij in zo’n korte tijd alweer een ander kunnen vinden, op wie hij stapelverliefd was? Hij was benieuwd naar hoe veel minuten het zou duren, voordat journalisten speciaal naar hier kwamen om foto’s van hen te maken.
‘’What may it be?’’
Gelukkig vroeg zij niet door. Een miniem zuchtje van opluchting ontging hem. ‘’Three tickets for, .. I guess Barbie.’’ Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en wilde net geld op de toonbank neerleggen, - toen de kassière hem zei dat hij niets hoefde te betalen. Charlotte gaf hem de tickets en hij kon zo doorlopen. Hij mocht zelfs gratis drank bestellen, maar waarom, was hem niet duidelijk. Bob fronste en wist, na secondenlang te hebben nagedacht, een oprecht ‘dank je wel’ uit te brengen, waarna hij met Morte en Mila naar de roltrap liep.
‘’I’m sorry for your loss!’’ riep zij hem nog na.

Account verwijderd

schreef:
"Oh you'll see," lachte Morte naar hem en haar lippen raakten zijn wang in een vluchtige kus.
Morte haar vragen werden snel beantwoord. Terwijl ze Charlotte met gekruiste armen aankeek, afwachtend tot wanneer ze haar mond zou open doen, beet ze op haar tong om niemand af te snauwen. Charlotte staarde namelijk al net zo hard als al de rest en ze wou nu wel weten waarom.
‘’Are you that man from the newspapers?’’
Daar was het dan. Bob Lee had de kranten gehaald en het kostte slechts een simpel rekensommetje om uit te vissen waarmee. Blijkbaar waren zijn vrouw en dochter niet zomaar om het leven gekomen, want de vrouw achter de kassa gunde hen zelfs gratis tickets. Nog even keek Morte achter haar schouder naar Charlotte die hen nariep met 'sorry for your loss' en ze vroeg zich af hoe kortbij hij zijn gezin hij was verloren? Alleszins kon het niet al te kortbij zijn want het beroerde hem duidelijk, maar hij had enigszins tijd gehad om alles te verwerken.
"You're famous, why where you in the newspapers?" vroeg Mila nieuwsgierig terwijl ze aan Bobs mouw trok om zijn aandacht te trekken. "Is it because your daughter died and everyone was sad?"
Morte kon niet ontkennen dat haar dochter soms slim uit de hoek kon komen, ook al vroeg ze dingen veel meer rechtuit dan volwassenen zouden durven. De link die ze legde was logisch en verbaasde hem waarschijnlijk allang niet meer. Hij had ook wel in die paar uur ondervonden hoe direct en pienter Mila was. Toch bleef Morte onder de indruk van haar kind, want ondanks dat Morte zelf zich geen houding wist te geven onder de vreemde aandacht, nam Mila Bobs hand vast en keek weer op naar hem.
"If you don't want them to look, I will tell them to stop," verzekerde Mila hem met een vastberaden blik.
Wat haar kleintje niet allemaal wou doen om iedereen rondom haar gelukkig te houden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Is it because your daughter died and everyone was sad?’’ Haar stem klonk zacht en broos. Hij kon haar vingers zijn pols voelen omsluiten toen Mila zijn mouw naar beneden trok. Het meisje was klaarblijkelijk nieuwsgierig en wilde zijn aandacht in handen nemen. Al had zij zijn kledingstuk niet aangeraakt, dan had het nog minuten geduurd voordat hij zichzelf wist te bevrijden uit zijn eendelijke gedachtes.
Hij wist haar een minieme glimlach te geven. Het was niet nodig om zijn humeur te laten verankeren, net nu de mensen hem hadden opgemerkt en zij zijn aandacht voor al het leuke, al dan niet met opzet, hadden verdreven. Er was geen reden om verdrietig te zijn; hij was met Mila en Morte, - een vrouw en een kind die hij nauwelijks kende, maar die hij nu al liefhad, - en was op weg naar een kinderfilm. Het verleden moest hij laten voor wat het was; hij leefde in het nu en had geen zin om minutenlang, elke dag weer, te worstelen met al het naars wat hem in de afgelopen paar jaar tijd is overkomen.
Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. Om eerlijk te zijn, dacht hij niet dat merendeel verdrietig was om het feit dat hij én zijn dochter én zijn vrouw was verloren. Hij meende dat zij eerder boos waren, omdat het puur triest is dat amateuristische terroristen hem wilden pijnigen, opdat hij hun terreurgroep had aangevallen en vernederd.
‘’You’re too young to understand.’’ Hij snauwde haar niet toe en keek niet van haar weg, maar desalniettemin vatte zij het als een belediging op. Natuurlijk, kinderen hadden het nooit leuk gevonden wanneer zij met hun leeftijd en ‘onervarenheid’ geconfronteerd werden.
‘’No, I’m not! I’m smarther than you think I am!’’ Hij schudde zijn hoofd, lachte wat flauwtjes, en legde zijn hand voorzichtig op haar schouder. ‘’Let’s not talk about it, OK? We came here for the movie, not for my past.’’

Account verwijderd

schreef:
Morte nam Bobs hand vast, een teken van steun. Iets waarmee ze ook hoopte duidelijk te maken, dat ze enigszins begreep hoe moeilijk dit voor hem moest zijn, maar hem daar nooit op zou afrekenen. Het maakte haar niet uit wat zijn verleden was, hij koos er in dit heden voor om bij haar te zijn. Een man die ervoor koos om haar te laten blijken dat hij haar aanwezigheid meer dan waardeerde en met alle plezier haar dochter erbij nam. Zulke mannen leken zeldzaam en hoewel ze eraan twijfelde of zij de persoon was die hem ervan zou weerhouden verder te reizen, bleek ze tot nu toe wel een aantrekkingskracht op hem te hebben. Diezelfde aantrekkingskracht zorgde er ook voor dat ze steeds opnieuw hunkerde om weer alleen met hem te zijn, tot nu toe hadden ze elkaars lichaam wel verkend en kort inzicht gekregen in elkaar leven met alle rauwe en pijnlijke waarheden al aan het licht gebracht. Toch wou ze meer dan dat alleen, ze wou nog meer over hem te weten komen en als ze daarnaast de kans kreeg om weer intimiteit op te zoeken met hem, dan ging ze die kans zeker grijpen. Ze hunkerde naar meer.
"Come on Mila. You have to be quiet at the movies," zei Morte en Mila leek te willen protesteren, maar deed het niet.
Vol enthousiasme rende ze voor hen uit om drinken te nemen, want ze had gehoord dat het gratis was. Aan de kassa zette ze haar cola op de loopband en stond te staren naar de popcorn en al het snoepgoed. Haar blik verlangend. Toch wendde ze haar blik weer af en zwaaide naar Morte en Bob die achter kwamen.
"Hurry hurry, I want to see the ads, come on mom," zei ze en lachte uitbundig. "Jeez, she's excited," grinnikte Morte om de sfeer er weer in te brengen en glimlachte terwijl ze een klein bakje popcorn nam en het bij de cola zette.
"You get one, okay."
Mila's gezicht klaarde op alsof ze een koffer vol goud zag en liep met de loopband mee om de popcorn te volgen. Tenslotte viel hun hoofdmaaltijd weg vandaag omdat ze straks niets hoefde te betalen voor het eten, dus kon een nutteloze uitgave er voor één keer wel bij. Ugh, zelf had ze ook verschrikkelijk veel zin in eens iets anders, maar Morte zou wel genoegen nemen met de restjes die Mila overliet als ze helemaal vol zou zitten. Of haar fantastische metgezel koos nog iets uit en dan pikte ze zoals de typische vrouw gewoon wat van Bobs eten mee.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Onderweg naar de derde zaal nam Morte zijn hand ongegeneerd in haar handen. Hij keek even op toen hij haar aanrakingen waarnam, maar besteedde er nadien niet al te veel aandacht meer aan. Het was niet meer dan een lief gebaar, één die hem hoe dan ook niet heel erg wist op te fleuren. De spontaniteit waarmee Mila zichzelf van enig drinken verschafte, deed dit wél. Hij zag haar staren naar al het andere eten dat hier aanwezig was en kon zichzelf er niet van weerhouden om te grinniken. Bij een film van anderhalf uur lang hoort uiteraard ook wat eten.
Hij volgde Morte, die regelrecht naar haar eigen dochter toeliep. Ondanks het feit dat hij haar op de hoogte had gebracht van zijn feestelijk onthaal (hij zou de kosten van de bioscoop én het restaurant op zich nemen), leken zijn worden niet helemaal bij haar te zijn doorgedrongen. Met een bak popcorn stond zij aan de kassa, haar portemonnee er al bij genomen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, ging hen voor en betaalde. Morte had het geld niet, hij kon de paar dollars best wel missen.
Nadien gaf hij Mila haar popcorn, met als gevolg dat zij rennend, doch voorzichtig, de derde zaal inging. Zij had wel heel erg zin in de reclames die vooraf aan de film op het grote beeldscherm werden getoond.
Bob draaide zich met een glimlach naar Morte om. ‘’Is there something you like?’’ vroeg hij haar, waarna hij weer terug de verkoopruimte inliep. Mila had wat, zij nog niets en hij wilde ook haar tevredenstellen met wat eten. ‘’Chocolate, popcorn, .. chocolate?’’ ging hij verder, de ruimte scannend, - opzoek naar iets wat hem aanstond, maar het merendeel wat hij waarnam, waren chocoladerepen en popcorn in machines. Er waren ook wel andere dingen, zoals skittles, maar daar had hij nauwelijks aandacht voor. Hij was nooit echt een fan geweest van heel zoete dingen.
‘’Go ahead. Choose anything you like, I’ll pay for it.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld