Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Put your hands in mine

Account verwijderd

schreef:
Michael

Van zodra zij ook klaar was vertrokken ze. Het was een lange rit terug, maar dat vond Michael prima. Hij was graag onderweg, en al zeker als hij mocht rijden. Hij kon het ook al op jonge leeftijd omdat zijn vader het hem zo vaak had laten proberen. In werkelijkheid mocht dat niet maar daar trokken ze zich maar weinig van aan. Daardoor dat hij het ook al zo goed kon op jonge leeftijd. Hij keek naar Hanna wanneer ze wat zei, en moest zachtjes lachen toen hij merkte dat ze het al vergeten was. Hij kon het moeilijk uitleggen, wat het was met haar. Ze gaf hem een fijn gevoel en hij vond het ergens zelfs spijtig dat deze dag er zometeen al op zou zitten. Dat ze elkaar niet meer constant zouden zien en dat hij niet met haar kon praten. Haar dingen vragen om meer over haar te weten te komen. Hij schudde de gedachte van zich af en keek naar haar bij haar vraag. 'Wel eigenlijk mag dat niet, volgens de regels maar..'. Hij glimlachte bij het idee. 'Kom vannacht naar het schietveld. Het is ver genoeg, niemand gaat iets merken. Dan gaan we schieten', zei hij met een brede glimlach. Hij wist ook wel dat dat eigenlijk niet mocht, maar de kans dat ze betrapt zouden worden was zo klein. En als het toch gebeurde, dan kon zij zich gewoon verstoppen en kon hij nog met het excuus komen dat hij extra oefening nodig had. Voor alles was een oplossing, zeker als dat betekende dat hij haar opnieuw kon zien.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Wat was ik toch een kluns, tenminste zo voelde het. Straks wilde hij niets met mij te maken hebben. Als hij dan begon te lachen, kromp ik wat in elkaar. Waarom deed ik nou zo? Dit had ik echt nooit bij iemand gehad.
Via mijn ooghoek keek ik dan naar hem, het was wel jammer, de dag taak zat er bijna op, en zou ik hem niet echt meer spreken. Wat echt jammer was.
Het Antwoord op mijn vraag had ik niet verwacht. Meende hij dit? Maar straks werden we betrapt. "Weet je het zeker? Ik wil je niet in de problemen werken." zei ik zachtjes. En ik wilde mijn baan niet kwijt raken, het verdiende goed, en ik kon mijn familie geld toe sturen.
"Oké, vannacht, als iedereen slaapt?" vroeg ik dan en keek hem aan. Maar toch was ik hem dankbaar, hij schende de regels voor mij. "Dank je" zei ik nog en glimlachte even.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij knikte instemmend toen ze om bevestiging vroeg. Hij was hier meer dan zeker van. Deze kans ging hij heus niet nog eens krijgen, en hij vond het een fijne gedachte om nog wat meer tijd met haar te kunnen doorbrengen. 'Ik ben helemaal zeker, en die problemen wil ik er met plezier bijnemen. Al verwacht ik wel dat het allemaal soepel zal gaan. De schietbaan wordt echt nooit gecontroleerd in de nacht', zei hij. Hij sprak uit ervaring. Hij was wel vaker in de nacht gaan schieten om zijn gedachten te verzetten. 'Vannacht als iedereen slaapt gaan wij schieten, bereid je al maar voor', zei hij met een knipoogje. Het gaf hem een tevreden gevoel, wetende dat ze hem hiermee vertrouwde. Ze had het ook niet kunnen vragen, maar dat had ze wel gedaan, en dat betekende voor hem toch wel iets. Rustig reed hij verder, langs de kleine weggetjes terug naar de basis.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Ik luisterde naar wat hij zei en keek hem toch weer aan. Dus hij ging wel is vaker 's nachts schieten? Ik moest toegeven, sinds ik hem heb leren kennen, leek het alsof we elkaar al langer kende dan vanaf gisteren pas. "Bedankt." zei ik met een glimlach en ontspande weer wat. Maar toch had ik weer iets van, waarom hij dit voor mij deed? Oke het heen en weer rijden was een opdracht, maar het schieten had niet gehoeven. Toch was ik hem dankbaar.
De rit ging verder rustig, snel waren we terug op de basis en ik bedankt Michael voor het rijden, dan snelde ik richting de gouverneur om de papieren in te leveren. Alleen hij was in gesprek, dus ik draaide mij maar om, om terug naar mijn plek te lopen, alvast de dingen voor te bereiden voor straks.
Weer terug in mijn kantoortje, plofte ik op de stoel neer en staarde even voor mij uit, mijn gedachten ging snel weer richting Michael en voelde een raar gevoel in mij opkomen. Snel veegde ik over mijn gezicht met mijn hand en haalde diep adem, wat was dit nou? Snel duwde ik deze gedachten weg en pakte maar de papieren om wat dingen voor te bereiden.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Voor de rest van de rit werd er nog wat gesproken, maar niet meer veel. Michael kon ook wel genieten van die stilte op de baan, al ging de tijd zo wel trager voorbij. Terug op de basis parkeerde hij de wagen, en zei Hanna nog gedag, waarna hij het gebouw inliep en de sleutels weer aan zijn overste ging brengen. Die bedankt Michael voor het rijden, waarna hij terug naar de groep mocht keren. Die waren intussen bezig met wat krachtoefeningen voor het eten. Michael lacht wanneer ze opkijken en vragen naar zijn dag. 'Ik heb niet te klagen', zei hij schouderophalend, nog steeds lachend. Hij vond het altijd wel grappig om niet teveel te zeggen, zo waren ze nog nieuwsgieriger en daar genoot hij dan van. Voor de tijd die nog over was voor het eten deed hij nog wat krachttraining.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Een gaap kwam over mijn lippen en stond op, pakte de papieren om vervolgens richting de gouverneur te gaan, hopelijk was hij al klaar met de vergadering. Ik verliet mijn kantoor om richting die van hem te lopen. Ik snapte even niet waarom ze ver van elkaar waren, was dit handiger? Mijn schouders haalde ik op en stapte naar buiten, haalde diep adem en liep over de losse stenen die er lagen. Dit was echt niet handig met de hakken die ik aan had.
Enkele jongens kwamen van de training af om richting de eet kantine te gaan, het liefst zou ik ook wel wat willen eten, maar dit moest eerst gedaan worden, daarna zou ik wel wat gaan eten, hopelijk was ik wel op tijd klaar, anders had ik geen avond eten. Dit ging nog krap worden.
Bij het kantoor van de gouverneur aan gekomen te zijn, klopte ik op de deur, gelukkig kon ik naar binnen en dat deed ik ook. "Ik heb de papieren." zei ik en liep naar hem toe nadat ik de deur had gesloten. "Geweldig, hoe was het?" vroeg hij dan en glimlachte. Even snapte ik het niet, maar kreeg het dan door. "Het was goed verlopen, geen vertragingen op gelopen of andere dingen sir." zei ik terwijl ik de papieren in de map aan hem had gegeven. Zo gingen we verder, schreef dingen op en mocht dan weer gaan om dat morgen te verwerken.
Als ik naar buiten stapte, was het al redelijk donker, mijn hand legde ik op mijn maag die knorde, oke hopelijk was de kantine nog open en snelde die kant op.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Een brede glimlach vormde zich om zijn lippen wanneer hij hoorde dat het tijd was om te gaan eten. Hij wist niet hoe het kwam maar zelfs als hij geen honger had vond hij het zo fijn om naar de kantine te kunnen gaan. De sfeer die er tussen iedereen hing, hoe je gewoon even kon ontspannen en aan niets denken. Het eten was ook nog wel best oké, al miste hij de kookkunsten van zijn moeder hier wel. Hij miste zijn gezin in het algemeen al sprak hij daar eigenlijk niet met iemand over. Je had hier mannen die letterlijk alles tegen elkaar vertelden maar daar hoorde Michael niet bij. Je kon met hem lachen, dat zeker, maar ergens probeerde hij achter die façade ook te verbergen waar hij niet over wou praten, zoals zijn familie. Hij stopte met zijn oefeningen en liep samen met de anderen naar de kantine. Op zijn dienblad werd een kom dikke soep met brood en een potje pasta geplaatst. Hij bedankte de dame en nam plaats aan tafel waar hij rustig begon te eten. Veel tijd om te eten hadden ze nooit aangezien ze in de avond vaak ook nog een activiteit hadden. Vandaag was dat voornamelijk het opruimen van de tenten, oefenen op het dragen van je spullen en wapens op het strijdveld. Niks intensief, maar toch belangrijk. Michael ziet hoe de eerste mannen alweer de kantine uitlopen, terwijl hij nog rustig verder eet.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Gelukkig was ik nog op tijd, de kantine was nog open. Maar omdat ik redelijk gehaast had, wachtte ik eerst tot ik wat rustiger was buiten. Dat weer rustig, stapte ik naar binnen, iedereen zat er al zo te zien, maar zag ook enkele al weg lopen die klaar waren. Rustig, maar snel liep ik richting het eten. Ik moest zeggen, het rook lekker, maar of het lekker smaakte? Dat was het andere. Ik moest zeggen, gisteren had ik mijn eerste maaltijd gehad, en het was niet slecht, zelfs nog beter dan bij de andere basis, dus vandaag zou het ook goed moeten zijn.
Ik wachtte tot ik mijn blad kreeg en voelde ondertussen de ogen van de jongens in mijn rug. Zat mijn rok niet goed? Ik schonk er verder geen aandacht aan. Mijn blad met eten kreeg ik en draaide mij om, zal ik terug naar mijn kantoor lopen, of ging ik Michael op zoeken, als hij er tenminste was. Langzaam liet ik mijn ogen over de jongens heen glijden, tot ik hem toch zag zitten, alleen de tafel waar hij aan zat was al vol, dat vond ik best jammer. Ik besloot maar aan een lege tafel te gaan zitten en liep er heen, ging zitten en keek naar het eten, mijn maag begon te knorren, trek had ik inmiddels wel gekregen. Pakte mijn bestek en begon te eten.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Al snel was Michael klaar met eten, en hij ruimde zijn dienblad dan ook op. Eigenlijk was hij van plan om weer terug te gaan naar de basis en platte rust te gaan nemen voor de tijd die hij vrij was nu. Wanneer hij Hanna echter ziet zitten, alleen aan een tafel, besluit hij bij haar te gaan zitten. Zelf vond hij het ook niet aangenaam om alleen te moeten eten, en hij wou al helemaal niet dat een of andere rare gast bij haar zou gaan zitten omdat ze nu alleen was. Hij bracht zijn dienblad weg, nam een appel uit de mand die er stond en liep naar de tafel van Hanna toe. Hij kon toch kiezen om te gaan rusten of niet, en daar had hij niet veel zin in. Hij wou veel liever nog wat bij haar zitten, hij zou het wel horen als de avondactiviteit van start ging. Eenmaal bij haar tafel nam hij voor haar plaats. 'Ik dacht ik kom je maar wat gezelschap houden, alleen eten is ook niet echt plezierig', zei hij met een glimlach, terwijl hij een hap van zijn appel nam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld