Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair rolde met haar ogen - dat deed ze vaak sinds ze Ambrose had ontmoet. 'Dit is mijn eigen tijd,' zei ze bijdehand. Er was niets aan gelogen. Het was niet alsof haar tijd van een ander was, of dat ze haar tijd deelde met anderen. Iedereen had een eigen tijd. Ja, natuurlijk snapte ze wat hij bedoelde, maar het was gewoon een stomme opmerking die haar irriteerde, net zoals Ambrose zelf haar irriteerde.
In de aangewezen sectie begon Blair door verschillende mappen met de letter "M" te bladeren. De M van Montgomery. Van Mary-Ann. De M van haar moeder. Het feit dat geen enkel document hier gedigitaliseerd was, gaf haar in ieder geval hoop. De map was alleen akelig leeg voor al het onderzoek dat ze had gedaan. Uiteindelijk stond het onderzoek er ook niet tussen - en dat was raar, want als ze het niet hadden, zou ze hier niet naar toegestuurd zijn. Misschien stond het dan gewoon verkeerd gesorteerd?
Blair besloot maar gewoon bij de A te beginnen en map voor map verder te zoeken. Dat kon even duren, aangezien ze nu niet wist waar ze moest zoeken. Ze kon gelukkig redelijk scannen omdat ze de lay-out van het artikel kende. Een paar keer de bladzijdes langs haar duim laten waaien en ze had gezien wat ze moest zien.
Bij de K had ze eindelijk geluk: ze zag het artikel. Al had ze geen idee waarom heb bij de K stond. Alles was in ieder geval zoals het was en dat was een opluchting. Voor het eerst sinds haar aankomst wist Blair te glimlachen. 'Kijk, dit artikel is geschreven door-'
Iemand anders. Blair staarde naar de naam die genoteerd stond als auteur. Het was niet de naam van haar moeder. Het was niet eens haar naam samen met welke idioot haar artikel had gejat. Haar naam was compleet vervangen door ene Lysander M. Keenstone.
Keenstone. Keenstone. Keenstone. Waar kende ze die naam van. Haar hart zonk in haar maag toen ze opkeek naar Ambrose. Het was zijn achternaam. Zijn vader was Lysander M. Keenstone.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose bleef even bij haar staan, maar al snel zag hij dat dit wel even zou gaan duren. Hij zuchtte. Dat deed hij veel de laatste twee dagen. Met weinig andere opties, begon hij een beetje te ijsberen. Hier en daar pakte hij een boek of folder op en zette het weer terug. Niets over biologie, niets over insecten. Wat een ontzettend saaie sectie van de bibliotheek. Wel had hij een andere gedachte. Zou er onderzoek zijn gedaan over het aanvoelen van magie? Hij keek even naar Blair, die nog druk aan het zoeken was. Hij zou een andere keer alleen terug moeten komen. Zelfs Estelle wist niet precies wat hij kon, dus hij ging er zeker niet naar op zoek terwijl Blair hier was.
Sneller dan hij had verwacht, stopte het wapperen van papieren. Had ze het al gevonden? Ambrose ging snel weer naast haar staan en hij keek haar aan. Was dat een glimlach? Zelfs de zin die ze begon uit te spreken klonk vriendelijk, en bijna vrolijk. Dat was echter van korte duur. Toen ze haar zin niet afmaakte, keek Ambrose zelf naar het artikel en toen weer terug naar Blair. De naam van zijn vader stond erop. Had ze het zelf al door? Wist ze zijn achternaam? Het had even geduurd voordat ze zijn voornaam überhaupt geleerd had. Ambrose begon zich iets ongemakkelijk te voelen. "Is dat waar je naar zocht? Is het anders dan je had verwacht?" vroeg hij uiteindelijk.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair duwde de map weer terug in het archief. Ja, het was waar ze naar had gezocht. Ja, het was anders dan ze had verwacht. Dat kon ze alleen nooit aan hem uitleggen. Wat als zijn familie iets te maken had gehad met het verdwijnen van haar moeder?
Met nog het kaartje in handen stapte te ze langs Ambrose heen, richting de trap naar beneden. Hoe kon het dat het werk van haar moeder hier te vinden was onder een andere naam? Wie kon dat überhaupt aanpassen? Eenmaal terug bij de balie gaf ze het kaartje weer terug.
'Hoe wordt bepaald wat wel en niet in de bibliotheek komt?' begon Blairs vragenvuur. 'Docenten? Historici? Taalkundigen? Komt het wel eens voor dat er bronnen worden bewerkt? Zo ja, wie bepaald welke informatie blijft en wat wordt gewist?' Blair beet op haar lip om even stil te zijn. 'Ik vind het werk in een bibliotheek... interessant. Dus vandaar.' Hopelijk zag ze er onschuldig genoeg uit om een beetje informatie los te krijgen, want haar toon had ze niet altijd even goed onder controle.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose deed verbaasd een stap naar achter. "Serieus, Blair?" riep hij haar nog na. Hij gooide zijn armen omhoog in frustratie. Zijn goede naam gebruiken en met hem meeliften naar begrensde secties? Geen probleem. Hem in ruil voor twee seconden normaal behandelen? Schijnbaar onmogelijk. Snel beende hij achter haar aan. Hij was net op tijd beneden om haar ondervraging aan te horen.
"Blair," siste hij, "Doe normaal, alsjeblieft." Maar mevrouw Adner, hoewel ze er een beetje raar bij keek, had haar nog niet meteen weggestuurd. "Daar gaat de raad van conservatoren over. Die bestaat uit de directrice van de school, historici en enkele docenten zei, mevrouw Corbyn. Er worden geen bronnen aangepast. Dat zou het hele punt van de bibliotheek, namelijk het behouden en vieren van kennis, teniet gaan." Mevrouw Adner keek van Blair, naar Ambrose, en weer terug naar Blair. "Ik neem aan dat u heeft kunnen vinden wat u zocht?"
Ambrose sprong ertussen. "Ja, dat hebben we zeker, dus we zullen u nu weer verder laten gaan aan uw werk. Excuses voor het storen," zei hij, en hij gebaarde met zijn hoofd naar Blair naar de uitgang.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Geloof het of niet, Ambrose, sommige dingen waren belangrijker dan manieren! Deze gooide Blair dan ook buiten de deur toen ze het antwoord hoorde. Niets aangepast? Het behouden en vieren van kennis? Ze negeerde het gebaren van Ambrose en bleek koppig aan de balie staan.
'En dat zijn natuurlijk doelen die zeker moeten nagestreefd worden in een omgeving als een bibliotheek, ik ben de eerste die dat met u eens zal zijn, maar ik vraag me dan toch ten zeerste af waarom het artikel dat ik had opgevraagd onder de verkeerde naam gearchiveerd staat. Waar zijn alle onderzoeken van professor Mary-Ann Montgomery?' De naam had ze toch al een keer gezegd rond Ambrose, en werkelijk, ze had momenteel het geduld niet om geheimzinnig te doen. Blair had nog geen idee hoe de vader van Ambrose hierbij betrokken was, maar ze wist wel zeker dat hij hier iets mee te maken had. Hij was immers een van de historici op deze universiteit, net zoals haar moeder ooit was, maar ondertussen stond haar werk op zijn naam.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Onder de verkeerde naam? Het was een artikel over een magisch voorwerp en de naam van zijn vader, een geleerde in magische historie, stond erop. Dat klonk op het eerste gezicht alsof het gewoon moest kloppen. Hij fronste, maar bleef toch ook staan. Waar had ze het over? Wist Adner er iets van?
Hij voelde een rilling over zijn rug lopen. De ruimte voelde ineens tien graden kouder, maar zijn handen waren klam van het zweet. Hij keek vluchtig om zich heen.
"Hoe durft u," klonk ineens de stem van Adner. Haar stem klonk anders en toen Ambrose haar aankeek, leek er ook iets aan haar uitdrukking niet helemaal te kloppen. "Hoe durft u de bibliotheek te beschuldigen van vervalsingen? Niemand in de raad van conservatoren zou er überhaupt aan kunnen denken om zo'n afgrijselijke misdaad te plegen! In mijn bibliotheek? Bent u helemaal gek geworden!"
Ambrose z'n wenkbrauwen schoten omhoog. Hij had Adner nog nooit zo boos gezien. Maar ze was nog niet klaar. "Er is geen enkel werk van die professor in mijn bibliotheek, of ik zou het weten. Zo'n professor heeft nog nooit in deze bibliotheek werk gehad."
"Begrepen, mevrouw Adner," zei Ambrose, "Het spijt ons, en het is nu echt tijd om weg te gaan, Blair, alsjeblieft! We hebben mevrouw Adner genoeg gestoord."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair wilde terug vlammen. Ze wilde al haar gedachten en emoties tegen deze vrouw gooien, maar bij het zien van haar ogen deinsde ze terug. Ondanks dat mevrouw Adner het ontkende, was er wel degelijk een Professor Montgomery hier geweest en haar werk was een van de meest revolutionaire stromingen binnen de magische wetenschappen. Iets of iemand wilde alleen dat ze vergeten werd.
De glazige blik in haar ogen, die had Blair eerder gezien. Ze wist wat het betekende. Haar moeder had dezelfde vloek over iemand uitgesproken. Blair had de vrouw nog nooit gezien, maar wist alleen dat ze hen nooit meer zou zien. Toen Blair vroeg waarom, zei haar moeder dat ze het simpelweg niet meer zou herinneren. Iemand had met het geheugen van mevrouw Adner geknoeid op dezelfde manier dat haar moeder met die vrouw had gedaan. Ironisch genoeg was het nu haar moeder die uit iemands geheugen was gewist.
Blair wist genoeg, voor nu, althans, en liep de bibliotheek uit naar geen flauw idee waar, want ze kende deze plek niet. Wat ze wel wist, was dat er hier een hoop verborgen werd gehouden en dat iemand niet wilde dat er iets werd ontdekt. Wat datgene was en wie erachter zat, daar zou ze achter komen. Haar eerste hint? Lysander M. Keenstone. Op zich was het wel spijtig dat ze de relatie met de persoon die direct aan hem verbonden stond had verkloot.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
En ze liep weer weg. Natuurlijk, wat had hij anders verwacht? Blair deed schijnbaar niets liever dan weglopen. Hij mompelde wat lelijke woorden en zette de achtervolging opnieuw in.
"Blair, kom op. Word je er zelf ook niet helemaal gestoord van om steeds overal van weg te lopen? Kunnen we in ieder geval de rondleiding afmaken, zodat je tenminste weet waar je naartoe wegrent?" vroeg hij. Het belangrijkste had ze al gezien, maar misschien was het nog een idee om haar te laten zien waar de collegezalen en de hal voor praktische magie te vinden waren, voordat ze morgen voor al haar lessen te laat was. Het was maar een korte wandeling naar de laatste paar dingen die ze moesten zien. Het einde was zo dichtbij, maar als Blair weg zou blijven lopen, toch nog zo ver weg. Dit was oprecht de raarste twee dagen van zijn schoolcarrière. Normaal gesproken ging hij alle confrontatie, en eigenlijk ook gewoon alle studenten, uit de weg. En de ene keer dat hij dat niet had gedaan, had voor twee dagen drama gezorgd. Lesje geleerd, in ieder geval.
"En terwijl we die rondleiding afmaken, kun je me misschien vertellen waarom je zo nodig dat onderzoek moest lezen? En wie Ann-Mary Montgomery is?" Was dat haar naam wel? Hij wist het even niet meer zeker, maar hij zat waarschijnlijk in de buurt. "En," zei hij ten slotte, "wat heeft mijn vader hiermee te maken?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Maak de rondleiding af, zou ik zeggen, ik heb er niets op tegen,' zei Blair met de meest vriendelijke toon die ze op kon zetten. Dat was, achteraf gezien, niet zo vriendelijk. 'En het is Mary-Ann Montgomery, en eerlijk gezegd, dat zou ik ook graag weten, Abram, dus vertel zoveel als je weet als je dan toch bezig bent met de verplichte wandeling rondom de school, hm?'
Niet dat ze welk antwoord dan ook van hem kon vertrouwen. Misschien zou hij, samen met zijn vader, haar ergens opsluiten zodat ze zou verdwijnen zoals haar moeder. De veilige optie zou zijn om nu terug te trekken, maar ondanks dat deze beerput dieper was dan Blair in eerste instantie had gedacht, zorgde dat er alleen maar voor dat ze verder wilde. Was dat logisch? Voor haar in ieder geval wel.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Best. We gaan eerst naar de collegezalen," zei hij licht geïrriteerd. In ieder geval moesten ze naar buiten om bij de andere gebouwen te komen, een beetje frisse lucht zou hem goed doen. "En dat was dus mijn hele punt; ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik ken bijna alle professoren hier. Als ik ze niet persoonlijk ken, dan heb ik in ieder geval van ze gehoord. De enige Montgomery die ik ken, is een oude natuurkunde docent die allergisch was voor bijen. Iets zegt me dat dat niet degene is die jij zoekt." Waarom moest ze hier zo moeilijk en mysterieus over doen? Het had hem eerst allemaal niet zo geboeid, maar nu had zijn vader er ineens iets mee te maken? Misschien moest hij dat onderzoek maar eens gaan lezen. Aan de andere kant, dat ging over geschiedenis van magie. Als hij ergens geen zin in was, was het het lezen van onderzoek over geschiedenis van magie. Vooral zijn vaders werk stond er nou niet bepaald bekend om ontzettend spannend te zijn. "Allebei onze levens zouden een stuk makkelijker zijn als je gewoon iets zou vertellen. Ik kan het zo aan mijn vader gaan vragen, maar dan moet ik wel weten wat ik dan moet vragen."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair draaide zich om naar Ambrose. 'Absoluut niet, jij gaat je vader helemaal niets vragen.' Als er iets was dat ze niet wilde, dan was het dat zijn vader op de hoogte was van haar onderzoek. Als zijn vader daadwerkelijk betrokken was en iets wist van de verdwijning van haar moeder... Ze wilde eigenlijk niet weten wat er dan met haar kon gebeuren. 'Wil je me helpen? Prima. Dan houd je je grote mond over dit en laat je mij doen wat ik moet doen. En wat ik moet doen kan ik niet als jij de hele tijd over mijn fucking schouder kijkt!'
Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar stopte. Ze kende de weg nog niet, niet goed genoeg. 'De school leeft, toch? Kan ik hen dan niet vragen waar ik heen moet?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Jij bent oprecht onmogelijk, weet je dat? Waarom mag ik het niet aan m'n vader vragen? Wat ben je van plan om eraan te doen, boos weglopen? Dat is tot nu toe de oplossing voor al je problemen, toch?" spotte hij. Hij grijnsde over haar vraag over de school. Ze had gelijk, de school leeft. Al honderden jaren, zelfs. De school hielp studenten wel vaker. Als iemand zich bijna versliep voor een belangrijk examen, zaten vaak de luidste vogels net naast het raam van die student. Als iemand de weg kwijt was, vloog soms net de juiste deur open. Maar daar stond wel iets tegenover. "Je mag het best proberen," zei Ambrose, "De school helpt studenten maar al te graag... Behalve als die studente al twee dagen over de school zit te zeiken." Hij had wel vaker gezien hoe de school sommige studenten tegen probeerde te werken. Hij kon niet wachten om te zien wat ze voor Blair in petto had.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair bleef nog even staan. Rende ze weg van haar problemen? Misschien zag dat er zo naar uit voor Ambrose, maar ze deed alles behalve. Ze draaide zich terug naar Ambrose en keek hem strak aan. 'Ik ren niet weg van mijn problemen. Ik kom ze tegemoet.'
Haar volgende opdracht: met de school praten. Ze had geen flauw idee hoe ze het moest doen. Was het hardop denken of werd het met de stem geactiveerd? De vorige keer had de school enkel aangevoeld dat ze hulp nodig had, er werd haast een pad gemaakt die haar toen met haar koffers naar haar kamer had geleid. Vervolgens had het haar ook weer buitengesloten, dus ze wist niet of de school wel aan haar kant stond.
Blair haalde diep adem. Help me, alsjeblieft. Het bleef stil. En nog wat stiller. Er gebeurde niets. Misschien was het logisch, ook. De school hielp iedereen die er thuis hoorde en dat was niet-
De vloer trilde. De muur bewoog. Even later draaide een paar tegels zich om en staarde Blair naar een pijl. Even verderop was er nog een. Ze kon het niet laten om te glimlachen. De school had haar in ieder geval geaccepteerd. Zonder een woord verder tegen Ambrose te zeggen, begon Blair de pijlen te volgen. Eigenlijk had ze geen idee waar ze naartoe zou gaan, maar ze vertrouwde deze magie. Van alles op deze campus was dat namelijk hetgeen dat het warmst had aangevoeld.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Oké, letterlijk elke keer dat er iets fout gaat, dan ren je weg. Ik overdrijf niet eens. Letterlijk elke keer, en als-" Ambrose viel stil. Terwijl hij van zijn mini speech aan het genieten was, begonnen er tegels en muren te bewegen. "Serieus?" mompelde hij. Het had eeuwen geduurd voordat de school hem überhaupt de kleinste gunst had gedaan. Hij wist het nog goed, zijn eerste examen, en hij was een pen vergeten. Na een paar minuten paniek, hoorde hij iets onder zijn stoel rollen. Een pen. Dat had drie maanden geduurd. En Blair kreeg op dag twee verschuivende muren?! Het leven was zo oneerlijk.
Hij bleef even staan. Hij vervloekte zijn eigen nieuwsgierigheid. Blair had hem schijnbaar niet meer nodig. Hij had blij moeten zijn, hij had meteen een sprintje moeten trekken naar zijn tuin. Maar er was iets aan haar, en dit hele gedoe, waardoor hij meer moest weten. Zoals die Mary-Ann Montgomery. En hij geloofde haar excuus om naar de school te komen allang niet meer. Dus was de logische oplossing haar te volgen. Als de school haar zo speciaal behandelde, moest er wel iets speciaals aan haar zijn. En hij moest, en zou, weten wat dat was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Jammer voor Ambrose had de school Blair letterlijk naar haar kamer gestuurd. Ze wist dan ook niet of dit een straf was, zoals een ouder een kind wel eens naar hun kamer stuurt, of dat het een duwtje in de rug was om even wat rust te nemen na een vermoeiende eerste en turbulente tweede dag. Hopelijk ging het om het tweede. Eenmaal binnen deed ze de deur achter zich dicht, zette een paar zware stappen naar haar bed en plofte ze neer.
'Zeg... doe je ook mensen op tijd wakker maken, of is dat er niet bij inbegrepen?' vroeg Blair. Er was wat verontwaardigd gerinkel van tegels, wat haar deed lachen.
'Oké, oké, ik begrijp het al: ik zet zelf mijn wekker. Mocht ik me verslapen, dan help je me wel, toch?' Ditmaal werd haar vraag beantwoord met wat rustigere tegels. Blair liet zich achterover zakken en sloot haar ogen.
'Afgesproken.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld