Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn harde stemgeluid liet haar nog meer schrikken. Verslagen keek ze naar hem. Hij zag er haast boos uit, boos dat zij hem had beschuldigd van het gebruiken van de drugs. Ze bleef met een intense blik naar hem staren terwijl ze bleef snikken. Hij bleef haar maar vertellen dat er niets was en dat hij niet gebruikt had. Ze wilde het zo graag geloven maar haar hoofd maakte overuren op dit moment. Vlagen van misselijkheid raasde door haar heen terwijl ze haar ogen kort sloot om diep adem te halen. Ze probeerde de flashbacks uit haar hoofd te krijgen zodat ze helder na kon denken maar dit viel niet mee.
Verdrietig keek ze naar de nagelafdrukken die ze achter had gelaten in zijn armen. "i'm sorry.." Ze reikte haar hand voorzichtig naar hem uit, ze wilde hem vastpakken, maar besloot dit op het laatste moment niet te doen. Ze trok haar hand terug en veegde rug haar tranen weg, al stroomde ze al snel weer opnieuw over haar wangen. "I know you're not feeling well, i'm sorry for attacking you like that... I just.." Ze keek naar hem en draaide met haar vingers om elkaar heen. "I just had a flashback of the last time I found you like this and I-I can't loose you." huilde ze terwijl ze haar gezicht verborg in haar handen. "Nothing happened today, it's just a lot for me." Ze voelde van alles en nog wat door elkaar heen en ze wist gewoon niet hoe ze dit het beste kon aanpakken maar ze moest eerlijk zijn tegen Raiden. "i'm just so exhausted, drained really. No need to feel guilty love... but it's a lot for me to handle as well. I'm constantly worrying about the drugs and I want to be your rock, but I can't be that when i'm not feeling well myself." Voorzichtig hief ze haar gezicht op uit haar handen om naar hem te kijken. "I have to start thinking about myself aswell and that is really hard for me. I just want you to be okay and I feel like i'm slipping away myself." Ze zuchtte diep en beet zacht op haar lip. "I think we both need eachother's help, I need you Raiden, more than ever."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wist niet wat hem had bezield om zo naar haar te roepen. Alsof voor het eerst sinds lange tijd de angst naar hem gegrepen had, om hem op de kast te jagen met het minste of geringste dat onverwachts op hem overkwam. Hij had zich al in geen jaar meer zo radeloos en paniekerig gevoeld, dat hij zich het liefst door de grond heen had willen laten zakken, zoals dat dat nu door hem heen ging. Niet sinds hij zijn vader en broer achtergelaten had. Het bracht een hele series aan flashbacks uit zijn verleden terug die hij zo graag uit zijn gedachten verwijderen wilde, maar slechts voor zich kon voelen schieten onderwijl hij zijn armen wederom trillend om zijn benen sloeg. De hand die Mia naar hem had willen uitreiken, zag hij langzaam weer teruggetrokken worden. Hij zou haar wel zo afgeschrikt hebben dat ze niets meer met hem te maken wilde hebben, nu ze zag hoe gebroken hij eigenlijk was.
Haar gehuil kon hij niet aanzien, zich te machteloos gevoeld om toe te moeten kijken hoe haar tranen eindeloos over haar wangen stroomden zonder dat hij iets kon doen om ze te kunnen laten stoppen. Hij kon de beelden van de laatste keer dat ze hem zo gevonden had, niet uit haar hoofd doen verdwijnen, hoe graag hij dat ook wilde.
"Why didn't you tell me this sooner?" mompelde hij terneergeslagen, nadat hij zich besefte wat ze precies vertelde. "You can let me in. You know you can. But therefore, you have to tell me stuff like this when it bothers you, before it'll make you fall into a dark place." Hij wist daar alles van. Desondanks hij haar niets te leren had over het openstellen, gezien hij er zelf nog niet achter was hoe dat precies werkte of moest, wist hij wel dat het haar helpen zou. Dat het zou voorkomen dat ze in een diepe put zou vallen en zou verdrinken in eenzaamheid. Het was een last die ze net als de vele anderen konden delen, die ze zouden moeten delen, wilden ze samen zich door alles heenslaan. Maar ze gaf hem niet eens de kans een helpende hand aan haar uit te reiken. Wat moest hij doen om haar te helpen, als ze hem niet vertellen wilde wat er allemaal in haar omging en waar ze last van had?
"I want to help you as well. I want to be there for you, like you are there for me through rehab. But I can't do that if you won't share your thoughts, your feelings and everything else that's crushing you from the inside."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het waren zijn woorden die opnieuw tranen in haar ogen brachten. Hij had gelijk en ze zou hem moeten vertellen wat haar dwars zat. Het waren dingen uit haar verleden die stiekem toch nog veel invloed hadden op haar. Ze wilde liever alles voor zichzelf houden en het wegstoppen maar ze merkte al snel dat dit in deze situatie niet mogelijk was. "It's hard for me to open up about stuff that bothers me, that's why I didn't tell you before." Ze sprak de waarheid, ze vond het gewoon enorm lastig om zich te openen, maar naar haar idee had Raiden dat ook. "I know I can let you in, I trust you. But talking about things that bother me, make me upset all over again and I don't want that.." Ze zuchtte diep en begon zichzelf van de grond te hijsen. Ze klopte enige stofdeeltjes van haar kleding af waarna ze richting het bed schuifelde om daar naast Raiden plek te nemen. Ze keek naar hem en pakte voorzichtig zijn hand. "Once again, i'm so sorry for grabbing you like that. It wasn't my intention."
Een diepe zucht verliet haar mond terwijl ze naar hem bleef kijken. Het kostte veel moeite om überhaupt een woord over haar lippen te laten glijden, maar ze moest en zou Raiden vertrouwen. Ze had zijn steun nodig en daarvoor moest ze eerlijk zijn. "The thing that haunts me the most is the thought of losing you. I am terrified that you will find someone else who is better than me, prettier and just easier than me. I'm scared that one day i'll wake up and you're gone again. The thought of that keeps me up at night. You're all I have, I can't lose you... ever" Ze veegde een verloren traan van haar wang terwijl ze naar hem bleef kijken. "This is the first time that I have felt love in my life and it scares me. What if I can't love you the right way, or give you what you deserve. It's hard fighting those thoughts." Ze keek somber naar beneden en keek naar zijn hand die in de hare lag. "I know i'm not perfect, i'm far from it but I just hope that you stick with me, because i'd be lost without you for sure."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het openstellen naar andere mensen toe was lastig. Daarvan wist Raiden alles, gezien hij sinds dat hij klein was al moeite had gehad om dit te kunnen doen. Hij had tenslotte niemand anders om mee te praten gehad dan Roza, maar in hem was het vertrouwen in de medemens zodanig verloren geweest dat hij nog altijd niet alles over zijn lippen krijgen kon. Dat Mia hetzelfde ervoer en dat tegenover hem verwoordde, maakte slechts dat hij begrip voor haar voelde.
"I get that it's a tough thing to do..," mompelde hij gedempt. Niet wetend wat hij verder zeggen moest, keek hij voor zich uit naar de kale muur. Het was het geluid van haar geschuifel over de vloer dat hem uiteindelijk weer deed opkijken uit zijn gedachten, om haar naast hem plaats te zien nemen op de vloer naast het bed.
Hetgeen wat ze vervolgens verwoordde, vond hij lastig om aan te horen. Want waarom precies was ze bang om hem te verliezen? Ze was alles dat hij had. Alles waar hij ooit zodanig om had gegeven, dat hij zijn eigen leven op het spel zou zetten om de hare te redden. Het pijnigde hem om haar zo te zien, de tranen wederom lopend over haar wangen en met het leed in haar ogen.
Enigszins bezorgd keek hij haar aan, ziende hoe haar blik zich verplaatste naar zijn vingers die verstrengeld waren met de hare. "I won't leave again. I can't." Hij wilde zo graag tot haar doordringen, maar wist niet hoe hij dit anders doen moest, dan met zijn hand haar kin weer op te tillen en haar ogen naar de zijne terug te lokken.
"I love you. I really do. I feel more for you than I've ever felt for anyone in my life. I can't just leave you, ever." Zacht streelde zijn duim langs de rand van haar kin. "You're all I have. I'd be lost without you, you've seen that just like I did. You have nothing to be afraid about."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn woorden deden haar enorm veel. Ze kon horen aan zijn stem dat hij het meende, maar toch vond ze het lastig om er voor de volle honderd procent achter te staan. Ze zou hem op zijn woord geloven maar ze hoopte ook echt dat ze daarvan op aan kon. "I love you too, so much." Ze keek naar hem en leunde haar hoofd tegen zijn hand aan terwijl zijn duim langs haar kin gleed. "Thank you for speaking out loud about this. I never really knew what was going on in your head and now I know." Ze glimlachte zwakjes naar hem terwijl ze naar hem bleef kijken. Het voelde gewoon fijn om hem te horen zeggen wat hij voor haar voelde, en dat ook hij zonder haar niet veel waard was.
"What's also been creeping in my thought is Brandon. Now and then I still think about him. I'm scared he'll find me someday and take me away from you, or worse, that he will kill me when he sees me. What that man has done to me will forever haunt me. He treated to kill my child, if it was from another man. I'm scared to think about my future like this. I know he has a big network all around America, and I don't want you to be in danger." Ze keek naar hem en zuchtte diep. "I just want to stop looking behind me with every step I take. I just want to be safe." Ze liet haar hoofd zakken. Ergens voelde het goed om eindelijk over haar problemen te praten, maar het nam niet weg hoe moeilijk ze het vond om zich zo kwetsbaar op te stellen. "That man literally is the coldest I have ever seen in someone. He doesn't care about killing, hurting or lying at all. He is dangerous and i'm scared he's coming for me someday..." Ze was nog altijd erg bang geweest voor Brandon maar dit had ze nooit openlijk besproken met Raiden. Ze wilde ook niet dat hij zich zorgen maakte om iets wat misschien nooit zou gebeuren, maar toch speelde het enorm veel bij haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zacht voelde hij haar wang tegen zijn handpalm leunen, dat waar hij zijn ogen bij liet blijven. Het was schattig hoe ze het soms niet laten kon om ook op een andere wijze te uiten dat ze om hem gaf, naast het te benoemen. "I love you too." Het was fijn dat hij haar hoorde benoemen dat ze het waardeerde dat hij het tegenover haar uitsprak. Hij was hier nooit heel goed in geweest maar voor hem was het prettig om het van haar te horen dat hij het goed had gedaan, zodat hij wist dat hij haar ook goede moed in had gesproken en hij haar niet slechts meer onzekerheden op had geleverd.
Het liet hem wel enigszins neerslachtig voelen dat ze nog altijd Brandon had, die rondzwierf in haar gedachten. Hij had voor haar gehoopt dat ze zo snel mogelijk alles wat ze met hem mee had gemaakt, had voelen wegslijten, puur omdat hij had gezien wat het met haar gedaan had.
"I know he scared you, hurt you. But worrying about it like this is eating you from the inside, I can tell." Hij kantelde zijn hoofd lichtjes en keek haar weer aan. "We can't stop him. You can't stop him. So the best we can do, is be ready for whatever is coming and live our lives, instead of worrying about what might or might not happen. Because if you keep on do this, you're giving him the power over you just like he desires." Het was wat hij met zijn dreigementen wilde doen. Haar bang maken, op haar hoede laten zijn en laten weten wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Tegenhouden konden ze hem niet, maar ze konden wel gewoon hun levens leven en ervoor zorgen dat ze er klaar voor waren, wat er ook gebeuren zou. Het was het verder niet waard om er nog meer aandacht aan te besteden, zeker niet nu hij zag wat het met nog steeds met Mia deed na al die tijd.
Hij zag hoe ze haar hoofd verdrietig naar beneden liet zakken. Hopend haar wat te kunnen troosten, sloeg hij zijn armen om haar heen, haar naar zich toegetrokken. "Don't let it get to you," murmelde hij in haar oor. "You'll be safe. We'll be safe. I'll make sure of it." Hoe het verder zou lopen, kon geen van hen de ander vertellen. Wel kon hij ervoor zorgen dat hij aan haar zijde zou zijn wanneer Brandon dan toch zijn woorden na besloot te komen, om haar te beschermen en er hopelijk voor te zorgen dat de jongen hen nooit meer onder ogen zou komen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Wederom waren het zijn woorden die haar kalmeerde en dat voelde fijn. Ze was bang maar ze wist ook wel dat hij door Raiden heen zou moeten als hij haar pijn zou willen doen. "I'm just glad I could tell you. It feels good.." Ze glimlachte kleintjes en keek naar hem. "You're right. We have to live our lives till the fullest and I will. I enjoy every moment I get to spend with you. You make me so happy baby." Ze leunde voorzichtig naar voren om een lief kusje op zijn lippen te drukken.
"But enough about me, what has been keeping you up at night love." Ze keek naar hem, niet op een boze manier maar eerder een strenge manier. "I told you what kept me up, let me listen when you do the same." Ze wilde graag horen wat hem wakker hield buiten de drugs, het kon namelijk niet dat dat het enige was. Misschien het boxen nog, of zijn vader. Ze wist eigenlijk zo enorm weinig over hem en hij juist veel over haar. Ze snapte dat hij erg gesloten was maar ze vond het soms wel moeilijk. Ze had geen idee wat er soms in zijn hoofd om ging. '" If you don't want to tell, that's okay but I am here to listen and to help you." Dit keer was het haar hand die ze omhoog hief om deze vervolgens tegen zijn wang te leggen. "
Het vermoeide gevoel keerde langzaam weer bij haar terug. Ze was zo op maar ze wilde niet slapen. Zeker niet nu ze zo'n goed gesprek hadden. Ze hoopte dat ze hierdoor beide goed zouden kunnen slapen vannacht. Ze hadden het verdient na alle shit die ze meegemaakt hadden. Ze wilde straks nog onder de douche springen en daarna heerlijk in bed gaan liggen samen met Raiden. Het hele huisje, boompje, beestje gevoel gaf haar een enorm goed gevoel en veel blijdschap van binnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You can tell me anything. I already told you that.." Hij trok zich weer een beetje terug om haar aan te kijken. Het bracht hem vreugde dat ze wederom bevestigde dat ze het fijn vond om bij hem te zijn. De onzekerheden die hij eerder had over of ze wel gelukkig bij hem zou zijn, had ze als sneeuw voor de zon doen verdwijnen, enkel en alleen al door haar dat te horen zeggen. Hij kon het niet laten om even te glimlachen voordat hij haar lippen op de zijne voelde, en haar terug kuste.
Het gesprek nam daarna een compleet andere wending. Een die hij niet voor ogen had gehad en zich daardoor een beetje overvallen voelde, sinds een vraag haar mond had verlaten die hij liever nooit van iemand had gekregen.
Hij had door dat ze graag wilde dat hij zich daarover open zou stellen. Haar blik vertelde hem genoeg, desondanks ze hem al vaker had verteld dat hij niets hoefde als hij het niet wilde, zoals ze dat ook nu aan het einde nog verwoordde. Weifelend keek hij langs haar heen, voelend hoe ze haar hand op zijn wang legde.
Ze had wel ergens gelijk over. Hij had het al te lang uitgesteld en nu hij zoveel wist van haar, was het oneerlijk om haar het te ontzeggen iets over zijn verleden te weten te komen. Ja, ze wist dat hij in het leger had gezeten voor een tijdje en dat hij en zijn vader het niet goed vinden konden, maar buiten dat had hij zijn lippen op elkaar gehouden. Nu hij haar net had overgehaald zich tegenover hem over te stellen, kon hij het niet maken niet hetzelfde te doen, zelfs al had hij dat graag gedaan.
Dat wilde desondanks niet zeggen dat het hem gemakkelijk ging om zijn mond open te trekken. Het kostte hem even voor hij dit deed, te veel ingenomen door alles wat de gedachten aan zijn jeugd in hem naar boven bracht.

"My mom died while giving birth," begon hij, lichtelijk schor. "My twin brother was born a couple of minutes before me and she was fine. But the moment I was born, things went south. She got a cardiac arrest. My father, Dmitri, never forgave me for that. For taking away his one and true love." Hij wist nog goed hoe zijn vader het benoemde, zodra het niet goed tussen hen liep. Het waren woorden die hij nog in zijn slaap wist te kunnen herhalen en altijd in zijn hoofd zou hebben, wanneer zijn gedachten hem overnamen en hij ingehaald werd door het verleden.
"I was never the son he wanted. Not the one he asked for, anyway. Elias was his pride. He was the best at school, he was the one everyone liked, he had the most friends and a promising future. I was only a troublemaker in his eyes and everyone elses. The one that only brought death and misery with him. He couldn't even look me in my eyes and when he did, all I saw was fury." Haar ogen vermijdend, keek hij omlaag, spelend met zijn vingers voor een klein beetje afleiding van de flitsende beelden die hij voor zich begon te zien. "I was homeschooled. By Roza, who was our maid back then. My father didn't want to send me to school as he did with Elias, too afraid I'd put shame on our family. The opinion a lot of the other civilians in our town shared with him. I was locked up in the attic for most of my time there. I only got out of there for either lessons with Roza or dinner. But even that couldn't keep Dmitri away."
Allesbehalve. Hoe graag Roza hem ook van zijn vader had willen beschermen, wist hij net zo goed als haar dat ze machteloos stond tegenover hem. Wanneer Dmitri eenmaal woede in zich had zitten, kon het er enkel en alleen maar uit als hij iets had om tegen te slaan. Roza wist dat, als ze hem tegenwerkte, dat zij dat zou zijn.
"He had anger issues. A lot. And needed someone to be his punching bag. So that was me. I was the one he'd hoped to find dead in the morning. Because I took mom away from him. Or because he truly hated me. Maybe both, I don't know. I just know that it was at its worst when mine and Elias' his birthday came up. I can't remember how many times I found Roza sitting next to me, crying, trying to patch me up after my father left. She was ordered not to take me to a hospital, ever, so all she could do was trying to stop the bleedings and hope for the best. She sure was the only one that wanted me to survive, to live. I gave up on life a long time ago and she knew that, but wouldn't give in."
Hij wilde niet huilen. Dat kon hij niet. En toch voelde hij de tranen branden achter zijn ogen, alsof zijn lichaam niet anders kon dan zijn frustraties en emoties tonen op die wijze in plaats van een ander pad te kiezen. Met woede wist hij nog altijd beter hoe hij hiermee om moest gaan dan met het traanvocht in zijn ogen. Hij schudde zijn hoofd en wreef met zijn handen door zijn ogen.
"I graduated when I was fifteen. Was a gymnasium graduate, got straight A's, never stepped a foot outside of our house and never talked to anyone except Roza and her family. But that wasn't enough for him. I eventually got sent to the army. And well.. you know that story already."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was een geschokte uitdrukking die tijdens zijn hele verhaal op haar gelaat stond. Ze was blij dat hij begon met het vertellen van zijn jeugd. Zo kon ze hem misschien beter begrijpen, en zo ook de keuzes die hij gemaakt had vroeger. Maar ze had nooit verwacht om dit te horen. Het pijnigde haar om hem zo gebroken te zien. Het maakte haar boos dat hij ook een vader had die van hem walgde. Ze herkende dat gevoel maar al te goed en het was verschrikkelijk. Maar wat zijn vader allemaal gedaan had ging haar echt te boven. Ze vond het vreselijk om te horen hoe hij letterlijk weggeduwd werd voor zijn oudere broer omdat hij het niet waard was. Ze snapte nu wel deels waarom hij was, zoals hij was. Zijn jeugd had hem kapot gemaakt, en dat heeft geleid tot verkeerde keuzes. Keuzes die ze hem niet meer kwalijk kon en wilde nemen.
"Hearing this upsets me Raiden. How can you be blamed for your mother's dead when you were a minute old. You didn't do anything, you were just ready to conquer the world. But it got taken away from you so quickly." Ze keek somber naar hem terwijl ze zijn hand vastpakte en zijn vingers met de hare verstrengelde. "I don't even want to know what would have happened if Roza wasn't there for you. She kept you alive and it's sad to hear." Ze keek wederom naar hem, ze wilde hem vastpakken en hem gewoon nooit meer loslaten. "I know how it feels to abused by the person who is supposed to love you the most, it hurts. It leaves scars that will never fade. But please, look at you Raiden. You are so fucking strong, still standing here, probably pissing your dad off if he saw you." Ze veegde een traan van haar wang waarna ze een zacht kneepje in zijn hand gaf. "You have to survive this rehab thing, you have to stay sober. Because you are worth living and you are worth loving, don't ever forget that." Ze pakte zijn gezicht zacht in haar handen waarna ze hem naar haar liet kijken. "you are the most caring, loving and smartest man I have ever see in my life. I'm so proud of you, who you have become. Now even more, when I know about your past." ze zag hoe de tranen langzaam in zijn ogen verschenen. "It's okay to cry, my love. You have been holding this pain inside for way too long now." Ze glimlachte zwakjes terwijl haar duimen over zijn wangen streelde. "I love you... I love you, so much" fluisterde ze waarna ze hem stevig tegen zich aan trok en haar armen om hem heen sloeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon haar vragen niet beantwoorden. Wat was er om te zeggen? Op het moment dat hij geboren was, had zijn moeder de aarde al verlaten. Zijn geboorte had geleid tot haar dood en dat was meer dan genoeg voor zijn vader om hem voor altijd te haten. Dat wist Raiden allang.
Haar hand voelde hij in de zijne, hun vingers grenzend aan elkaar om ze in elkaar te kunnen haken en de warmte van haar huid weer tegen die van hem te voelen. De wijze waarop Roza hem erdoorheen geslagen had was ongelooflijk. Daar had Mia gelijk in, alhoewel hij dat toentertijd niet inzien kon en daar nog altijd moeite mee had. De waarheid was dat hij het inderdaad al jaren geleden op had gegeven als het gaat om zijn leven. Dat daar nu drugs in vermengd was geraakt, vertelde genoeg over dat gevoel dat blijkbaar nog steeds in hem huisde.
Een traan zag hij van haar wang rollen. Het aanzien van haar emotionele staat maakte dat ook zijn muren begonnen af te brokkelen; voorzichtig maar zeker begonnen de tranen uit zijn ooghoeken te ontsnappen. Hij liet zijn hoofd wat naar beneden zakken, naar de grond gekeken indien haar handpalmen zijn wangen hadden gevonden.
"How am I strong, when I felt the need to escape from my life so badly through drugs? I'm just going down the path my father has always set for me. The one he knew I'd end up on, because I'm just not a good person." murmelde hij langzaam. "I'm nothing. No one. All I do is exist, but never do I seem to make anyone happy. Not my father, not my brother, not Roza, not you.. What I've put you through and will put you through again, is nothing but proof of that."
Hij kon het niet in zich opbrengen om op haar liefdesgebaar te antwoorden, slechts haar armen om zich heen willen voelen die ook nu hem omringden met hetzelfde liefdevolle gevoel als dat ze hem altijd wist te geven. Hij voelde zich schuldig. Meer dan dat, nu hij haar weer door hetzelfde met zich mee zou slepen in zijn rehabilitatie. Het was alsof alles hem zodanig te veel werd dat hij kortsluiting in zijn hoofd ervoer en enkel verdrinken kon in alles dat hem in de afgelopen jaren over begon te nemen. Loom vonden zijn armen ook haar, haar terug omhelst al was hij te verdronken geweest in zijn gedachten om veel kracht in de omhelzing te laten blijken.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het feit dat hij nu voor het eerst zo open en bloot over zijn gevoelens was, was een soort van opluchting voor haar. Ze kon er nu juist voor de volle honderd procent zijn aangezien ze meer van zijn achtergrond wist. Ze wist altijd al dat zijn jeugd niet de beste was maar dit had ze ook niet verwacht. Ze wist gewoon niet echt wat ze moest zeggen. Het deed haar veel om hem zo gebroken te zien aangezien ze wist dat hij zo totaal niet was.
"Don't ever doubt yourself like that. You are very strong. You have had a bad past and most people go to therapy for that shit, well you choose the drugs. You're still here and still living your life and that means that you are strong. Not every person on this earth is perfect, but to me you are perfect in your own way. You make me so happy don't ever question that again." Ze sprak de waarheid aangezien ze enorm blij was bij hem in de buurt. "Don't act like you are worthless because without you, I would have died a long time ago. You pulled me out of my dark place and brought light to me. I could have never ever thought about such an amazing thing that could have happened to me. You are the reason why I still live, and no, it's not easy but trust me when I say that i'll not leave your side. I'd literally take a bullet for you." Ze veegde wat tranen van haar wangen en keek naar hem.
Ze kroop wat verder het bed op en trok hem tegen zich aan. Ze streelde voorzichtig met haar vingers door zijn haar om hem te kunnen kalmeren. Ze staarde even naar het donkere plafond terwijl ze dacht aan alles dat Raiden zojuist verteld had. Ze was nog steeds bezig met het verwerken van de informatie en hoopte maar dat ze hem oprecht het gevoel kon geven dat hij geen hopeloos geval was, hij was sterk en haar rots in de branding. "I was so worried during work. I just hoped you'd be fine but I feel bad for not checking up on you in my break. I got caught up talking to Roza and I should've came here to check on you."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was zijn rots in de branding. Dat bleek nu wel weer, nu ze hem overlaadde met positieve woorden en hoop, om hem te overtuigen van zijn ongelijk. Toch kon hij haar niet helemaal geloven. Hij wilde dat zo graag, maar kon het niet in zich opbrengen om elk woord dat ze uitsprak voor de waarheid aan te nemen. Hij had al zoveel jaren het tegenovergestelde gehoord, dat het lastig voor hem was om een ander antwoord te accepteren dan die die zijn vader en de rest van zijn omgeving hem altijd had gegeven.
Hij liet zich zwijgzaam door haar naar het bed leiden, de matras onder zijn rug voelen veren zodra hij ging liggen, om vervolgens het lichaam van Mia tegen zich aan te voelen. Zijn armen sloeg hij wederom om haar heen. Hij liet zijn waterige ogen simpelweg bij het plafond blijven, te beschaamd om Mia nog een blik toe te werpen nu het nog altijd voelde alsof hij elk moment weer in huilen uit kon barsten. Het liet hem zo zwak voelen dat hij het liefst door de grond weg had willen zakken.
"It's not your fault. You don't have to feel bad about that. You were busy with work. You shouldn't have to worry about me like that. It'll tear you apart."
De vingers die ze door zijn haren haalde, liet de tranen die eerst over zijn wang rolden, voorzichtig opdrogen. De wijze waarop ze zachtaardig voor hem zorgde en liet blijken dat ze om hem gaf, was er een die hij nooit in woorden uit zou kunnen drukken.
"I'm just having trouble believing all of that. I don't know why." Het had niets met haar te maken, maar alles met hem. Hij was heel zijn leven al achtergelaten, afgezonderd en op neergekeken. Hij kon niet geloven wat Mia bij hem te zoeken had, wat haar bij hem hield, hoe vaak ze het hem ook zou vertellen. "I'm scared," fluisterde hij voor zich uit. "Scared that you'll leave me. Scared that this darkness will take me over once again, now that I'm sober. That I'll snap, like before."
Somber bleef hij naar het plafond staren, het water nog altijd in zijn ogen opgeweld om in zijn ooghoeken te blijven hangen. Zijn stem huiverde, niet meer dan gefluister uit weten te brengen. "I just feel like I'm at the edge of a cliff, just waiting for my body to lose balance and fall. I don't want to pull you in there with me."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Langzaam voelde ze hoe ze weer tot rust begon te komen. "You don't have to believe me, but just hear me when I tell you." Ze kon begrijpen dat hij het lastig vond om haar te geloven en dat had vast tijd nodig, tijd die ze hem met alle liefde gunde. Ze zou niet van zijn zijde wijken zoals menig ander dat had gedaan. Nee, ze ging nergens naartoe. "I know you're scared, but you don't have to. The darkness is always lurking around the corner, for everyone. And there will be times when is will consume you, but in these moments I'll be right by your side you pull you out of it." Ze drukte een lief kusje op zijn voorhoofd waarna ze zwak glimlachte. "You might be on the edge of a cliff but i'm sure as hell not going to let you fall into it." Ze knikte bemoedigend en keek naar hem.
Al zou ze alles moeten laten vallen om er voor hem te kunnen zijn, dan zou ze dat doen. Ze was zelf ook opgegroeid met een lastige thuissituatie, dat zorgde ervoor dat ze begreep waarom hij zo was en waarom hij het moeilijk vond om te accepteren dat zij er voor hem was. Soms vond ze het ook lastig om zich op die manier te uiten, puur omdat ze dit allemaal voor het eerst deed en voelde. Ze kende het gevoel van gesteund worden niet en ook het houden van, was iets nieuws voor haar. Het voelde goed, dat zeker. Ze vond het alleen lastig om het over te brengen op hem, vandaar dat ze soms ook niet goed wist wat ze tegen hem moest zeggen.
"I just hope that you will talk to me, whenever you need to. I want to know when you're having bad days, even when you're having good days. Just tell me." Ze streek met haar duim over zijn wang heen. "I'll do the same to you, I know i'll have trouble with that because I never tell what bothers me, but it will break me if I don't." Ze glimlachte. "Sometimes, we just need someone to listen to take some of the pain away.."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het bleef moeilijk voor hem om alles wat ze vertelde, tot zich te nemen en zich van zijn gevoelens af te zetten. Hij had zich altijd al zo gevoeld tegenover zichzelf. De rest had datzelfde altijd al tegen hem gehad, een soort aversie tegenover wie hij was en hoe hij eruitzag. Op de een of andere manier had hij dat meer overgenomen dat hij altijd had willen denken.
Toch was hij dankbaar dat ze alsmaar uitsprak dat ze er voor hem was. Genoeg meiden hadden hun uitvlucht al gezocht bij iemand als hij. Vandaar dat hij vaak niet verder was gekomen dan one night stands, puur omdat hij wist dat het toch niet werken zou. Het zou een kwestie van tijd zijn geweest voor ze erachter waren gekomen hoe of wat hij was en ze ervan door zouden gaan, een moment waar hij niet op had willen wachten. Dat het met Mia dan ook anders was geweest, was een complete shock voor hem geweest. Dat was het nu nog steeds; het feit dat ze nog altijd naast hem lag, was al wonderbaarlijk genoeg, dat besefte Raiden zich maar al te goed.
De kus op zijn voorhoofd ontwaakte hem niet veel later zachtaardig van zijn gedachtestroom. "I don't deserve you," hoorde hij zichzelf enigszins rillend fluisteren, terwijl hij zich weer naar haar toekeerde. "I know I don't." De tranen op zijn wangen voelden nu aan als een droog spoor, dat zich aan zijn huid hechtte. Zijn ogen die weer kruisden met de hare, bezaten nog altijd dezelfde waterige gloed, al ontsnapte er niet langer meer traanvocht uit zijn ooghoeken. "But I'm glad you're here with me."
Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht, even hun oogcontact onderbroken voor hij het weer verder zette. "Sometimes it just feels like I don't know how to open up. How to talk about everything, just like you do too. But I'll try." Hij liet zijn armen om haar heen glijden, zichzelf gekalmeerd door middel van de warmte die haar lichaam op de zijne overbracht. Beetje bij beetje trok hij haar nog wat dichter naar zich toe. Hij had hun nieuwe leven niet zo voor zich gezien, toen ze de Dungeon waren ontvlucht.
Zacht leunde hij met zijn wang tegen haar kruin. "How was work?" vroeg hij haar schor, nadat ze daar even in stilte hadden gelegen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het voelde fijn om even met hem gepraat te hebben. Ze wist wat er in hem omging en hoe hij zich voelde en ze wilde er nu helemaal voor hem zijn. Ze wist ook gewoon dat dit hem ging lukken, hij moest er alleen zelf in geloven. Natuurlijk zouden er ook slechte dagen zijn, maar ook die hoorde erbij. Het voelde haast alsof ze nu nog dichter naar elkaar toe gegroeid waren en dat voelde fijn. Ze voelde zich gehoord voor het eerst in haar leven en het leek alsof de geklemde hand om haar keel zich eindelijk na jaren wat verloste. "Thank you for trying." fluisterde ze zacht terug waarna ze haar lichaam tegen de zijne aan drukte. Ze hield ervan om zo dichtbij te zijn en ze vond het fijn dat hij dit ook kon waarderen.
"work was exhausting but really fun." ze glimlachte meteen en dacht terug aan haar dag. "The customers were so relaxed and nice to talk to, I even got some tips!" Ze haalde trots haar schouders op en keek naar hem. "This one girl, Amber, walked with me on my first rounds to explain and show me everything and after that I did everything myself and I really enjoyed working." Ze knikte tevreden en legde haar hoofd tegen hem aan. "The people who work here are also very sweet and they joke around all the time. But it was a very long day since I barely slept so my head was exploding after two hours. I also didn't eat the entire day because I felt nauseous. Also I had a chat with Roza and that was also very refreshing and just a heart to heart talk, I see why you like her so much." Ze ging wederom met haar vingers door zijn zachte lokken terwijl ze terugdacht aan alles wat Roza gezegd had tegen haar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld