Literacity schreef: Astera gaf een kus terug en glimlachte. Ze liet zijn handen weer los om vervolgens weer verder te gaan. Langs het meer en door het slagveld om zich bij haar vader te voegen...
Literacity schreef: Het gevecht kwam langzaam ten einde en de groepen trokken zich weer terug. Een geluk voor Astera was dat haar vader haar deze keer met rust gelaten had en ze, voor zo ver Astera kon, een onbezorgde avond had.
Duchess schreef: Ook Weiss' vader maakte nergens een punt van en aan het eind van de avond lag Weiss zonder problemen in bed. Morgen weer~ Morgen zag hij haar weer~
Literacity schreef: De dag erop waren de groepen weer op weg naar het slagveld. Astera besloot om op gepaste afstand van haar vader te lopen, zodat ze de groep kon verlaten zonder dat hij het door had.
Duchess schreef: Weiss wist dat hij weinig moeite hoefde te doen om zijn vader kwijt te raken. Of andersom, eigenlijk. Hoe dan ook, zou het wel goed komen.
Literacity schreef: Astera nam haar passen steeds langzamer. Zo raakte ze steeds verder weg uit het gezichtsveld van haar vader. Ze begaf zich steeds verder naar buiten totdat ze op kon gaan tussen de bomen. Een zucht verliet haar lippen en Astera rende meteen naar het meer.
Duchess schreef: Tegelijk met de andere elven schoot Weiss het slagveld op. Met een grote boog rende hij echter richting het meer. Even geen gevecht...
Literacity schreef: Er verscheen een brede glimlach op Astera's gezicht toen ze Weiss aan zag komen rennen en met ongeveer dezelfde snelheid ging ze naar hem toe waarna Astera hem stevig omhelsde toen ze bij hem was aangekomen. 'Dit en even niks anders...' zei ze zacht.
Literacity schreef: Het voelde ook heel goed en dat was wat Astera het liefste had. Ze wilde niet meer naar de gevechten en keek er niet eens meer naar om. Zij en Weiss samen was nog het enige dat telde.