Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Apostasy and Cerdenda

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het gelukzalig gevoel verdween zodra Celeste zich van Leya had losgemaakt. Het was alsof ze in een klap weer terug was in de vreselijke werkelijkheid. De werkelijkheid waarin de twee niet samen konden zijn. De muren om Leya's hart die ze tijdens de kus had laten vallen, had ze nu weer hoog opgebouwd. De afstand tussen Leya en de vrouw van wie ze dacht veel te houden was duidelijk voelbaar. Het leek wel of de kus nooit was gebeurd, zo afstandelijk stonden ze nu.
"Als Lorraine, je ook maar met één vinger aanraakt, dan is ze nog lang niet jarig," zei Leya vervolgens. Ze wist niet waar haar beschermende opmerking opeens vandaan kwam maar ze wist wel dat het waar was. Ze gaf om Lorraine maar lang niet zo veel als ze om Celeste gaf. En ze wist dat ze Lorraine aankon, ze kende haar zwakke punten door en door. De vrouw was geen mysterieus terrein meer voor haar. Celeste daar in tegen bleef voor haar nog steeds een raadsel. Het was vreemd hoe ze van volle overgave naar deze afstandelijke houding konden gaan.
Leya schrok even op toen het beest van Celeste luid brulde. Kwam er iemand aan? Of was het Celeste die inwendig brulde? Ze had het vroeger vaker gemerkt. Wanneer Celeste er ergens niet mee eens was maar ze liet het niet zien, dan deed het beest dat wel. "Wat wil je nu, Leste?" Ze was verward. Verward omdat ze niet wist wat ze nu met alles aan moest, verward omdat ze niet wist wat ze zelf eigenlijk wilde, verward omdat Celeste zojuist opnieuw haar leven overhoop had gehaald. Net toen ze dacht dat ze haar misschien kon vergeten, stond ze weer voor haar neus. En opnieuw, opnieuw stond ze op het punt om haar wéér te verlaten. "We kunnen geen afscheid nemen, om vervolgens toch weer bij elkaar terecht te komen. Elke keer weer verlaat je me." Ze slikte even, ze was zich weer bewust van haar zwakte maar ze kon het niet helpen. Ze voelde zich altijd zwak wanneer ze bij Celeste was, zwak maar toch.. levend? "Ik kan het niet Leste, ik kan je niet weer zien weglopen," fluisterde ze. Ze voelde de steek in haar hart wanneer ze de vrouw die voor haar stond in haar ogen keek.

Account verwijderd

schreef:
Het was verwarrend en ze had geen idee wat ze ermee aan moest. Leya had haar kus beantwoordt alsof ze het enige was dat ertoe deed. Leya leek zo beschermend dat ze in staat was Lorraine iets aan te doen als de vrouw haar aanraakte. En toch verwarde de vrouw haar. Ze was hier gekomen in de veronderstelling dat Leya haar niet wilde. En nu maakte Leya haar zo duidelijk dat dat niet het geval was. Ze staarde naar de vrouw, niet zeker wetend wat ze moet doen of zeggen. Ze kon prima voor haarzelf zorgen. Als Leya niet gekomen was, had ze misschien wel een einde gemaakt aan de leider van Apostasy. Leya wist dat wel, maar ze leek haar toch te willen beschermen. Een zucht gleed over haar lippen, waarom moest het leven toch zo ingewikkeld zijn? Het was zo veel gemakkelijker geweest als ze gewone mensen waren geweest.
Wat wilde ze? Dat was waarschijnlijk de moeilijkste vraag die Leya haar kon stellen. Ze wilde te veel en ze wilde dingen die compleet tegenovergesteld van elkaar waren. Ze wilde bij Leya zijn, maar ook weer niet. Als ze bij Leya zou zijn, zou Leya nooit kunnen krijgen waar ze zo naar verlangde. Ze wilde dat Leya van haar hield, maar tegelijk wilde ze dat Leya een hekel aan haar had zodat ze haar rust kon vinden. Ze wilde zo veel en tegelijk wilde ze niets. Dus zei ze niets, luisterde ze slechts naar Leya's woorden. Ze leek ontdaan, verdrietig misschien wel. Leya veranderde als ze bij haar was, dat wist ze. Ze liet haar zwakte toe bij haar.
'Ga dan met me mee.' Cerdenda zou Leya opnemen zoals ze haar ook opgenomen hadden. Het leven daar was niet zwak of stom, het was er goed en vredig. Ze hoefden niet te vechten voor eten, ze hoefden niet te weten wie de sterkste waren.
'Ik kan niet hier blijven, Ley. Hoe graag ik ook bij jou wil zijn, dat kan ik niet. Niet alleen omdat ik direct verbannen zou worden, maar ook omdat ik niet meer kan moorden. Ik ben niet meedogenloos of koud, dat ben ik niet meer.' ze keek naar Leya. Er zat niets anders op. Als Leya naar Cerdenda zou komen, zou het allemaal zo veel makkelijker worden. In Cerdenda konden ze samen een leven opbouwen, daar konden ze gelukkig zijn. Niet hier. Niet op de plaats waar alles draaide om kracht en dood.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Leya zou nooit naar Cerdenda kunnen, net zo min als Celeste terug kan naar Apostasy. Het was gewoon geen optie. Hoe graag ze ook bij Celeste wilde zijn, ze kon haar ware aard niet weggeven. Ze kon niet zijn wie ze was zonder Apostasy, ze kon niet weg, dat was niet mogelijk. Haar wortels waren zo diep geaard in dat kamp. En bovendien had ze haar levensdoel nog niet bereikt, ze moest de regering uitschakelen en een eind maken aan deze kampen. Dan zou ze pas rust kunnen hebben, dan zou haar moeder's dood niet voor niks geweest zijn. Dan zou ze misschien ook samen kunnen zijn met Celeste, in een wereld zonder deze twee kampen. Maar wat moesten ze doen dan in de tussentijd? Ze konden niet zonder elkaar maar regelmatig met elkaar afspreken zou gevaarlijk zijn en het zou een kwelling zijn voor beiden.
Leya zuchtte diep en keek de vrouw die voor haar stond aan, ze begreep haar alhoewel het wel moeilijk voor haar was. "Hetzelfde geldt voor mij, ik kan niet naar Cerdenda," zei ze. "Dat is geen optie, Leste."
Het voelde vreselijk om dit te zeggen maar het was wel zo. Ze hield van Celeste maar ze konden gewoon niet samen zijn totdat Leya haar levensdoel had voltooid. "Ik ben mijn moeder iets verschuldigd en dat weet je," zei ze vervolgens, ze deed haar armen over elkaar en keek even rond. Ze hoopte dat niemand hun stond af te luisteren. Het onderwerp over haar moeder was namelijk haar grote zwakte en iemand van Apostasy zou haar makkelijk kunnen uitschakelen als ze in zouden spelen op die zwakte. Dat kon ze niet toestaan. Ze was nog steeds in race voor de leiderspositite maar dan blijft het feit nog steeds dat Lorraine er ook rondloopt. Het zou gemeen zijn, ze zou haar verraden. En dat was nou eigenlijk iets wat ze niet wilde doen. Ze was geen verrader en ze was niet achterbaks. Maar ze wist dat ze dat langzamerhand wel aan het worden was. Op dit moment had ze namelijk twee vrouwen rondlopen op deze aardbol die veel voor haar wilde opgeven.

Account verwijderd

schreef:
Ze was moe van het niet kunnen krijgen. Ze wilde op een of andere manier altijd dat wat ze niet kon krijgen. Zelfs als ze Leya niet meetelde, kon ze niet krijgen wat ze wilde. Ze wilde graag dol op Dane zijn. En ze was ook dol op Dane, maar niet op die manier. Ze wilde het wel graag. Dane was de ideale man, hij had het allemaal. Maar Dane voelde niets voor haar en zij niet voor hem. Als ze Dane niet kon krijgen, wilde ze gelukkig worden met iemand anders in Cerdenda. Het maakte haar niet eens uit wie het was, zo lang ze maar gelukkig kon zijn. Zo lang ze maar niet tegen dezelfde problemen aanliep waar ze nu tegenaan liep.
'Nee, dat is niet zo, Ley. Je kunt wel naar Cerdenda, maar je wil het niet.' ze keek naar Leya. Ze was altijd de zwakkere geweest, maar niet op dit vlak. Ze zou niet verbergen waar het op stond, want wat hadden ze daaraan? Leya kon naar Cerdenda, ze zouden haar opnemen en ze zouden voor haar zorgen. Op haar hoofd stond geen prijs. Op het hare wel.
'Hoe lang heb je nog nodig om te beseffen dat je je moeder helemaal niets verschuldigd bent? Denk je nu echt dat zij zou willen dat jij wekelijks mensen vermoord? Denk je nu echt dat ze wil dat jij je eigen geluk vergooit omdat je zo nodig wraak moet nemen op mensen van wie je niet eens weet wie ze zijn en waar je ze kunt vinden? Jezus Ley, hoeveel jaren heb je nodig om te begrijpen dat hun dood niets op gaat lossen?' ze sloeg haar armen over elkaar en keek naar het beest dat tussen de bomen vandaan kwam. Het was tijd om te gaan. Ze knikte even en keek toen naar Leya. Ze was gefrustreerd en moe en misschien was dit wel de domste beslissing die ze ooit had kunnen maken. Ze liet haar vingers even door zijn haar glijden en keek toen weer naar Leya.
'En je geliefde vriendinnetje is bang en heeft opgedragen om een einde aan mijn gave te maken, dus misschien moet je haar maar troosten.' gromde ze. Ze had er genoeg van. Genoeg van haar pogingen en het tegenstribbelen van Leya. Ze zou de komende tijd maar gewoon al haar tijd bij Dane moeten besteden. Ze sloeg haar armen om haarzelf heen en draaide zich om. Het was heus niet gemakkelijk voor haar om bij Leya weg te lopen, maar ze wilde nog niet dood. En Leya had meer dan duidelijk gemaakt dat er geen toekomst voor hen was. Ze bond haar haar in een staart en begon toen te lopen, het beest naast haar.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het was verwarrend en het frustreerde haar dat Celeste nu zo reageerde. Ze had haar helemaal niet begrepen, misschien hoorde ze dan toch niet bij elkaar. Het gevoel dat ze net had toen ze nog in elkaar verstrengeld waren, was verdwenen. Ze keek de vrouw die voor haar stond boos aan en sloeg ook haar armen over elkaar. "Ik hoef helemaal niks te begrijpen. Ik begrijp het allemaal prima," ze kneep haar ogen tot spleetjes. "Volgens mij kun jij mij niet begrijpen." Het deed haar pijn om dat te zeggen en ze wist dondergoed dat ze haar weer zou verlaten, net zoals altijd. Bij nader in zien had ze zich niet weer moeten storten in dit voorval. Ze had niet moeten toegeven, misschien was het dan wel makkelijker geweest. Ze waren alle twee koppig en dat stond hen altijd vaak in de weg. "Mijn geliefde vriendinnetje," proestte ze het uit. "Jij bent diegene die een relatie heeft met die man." Ze wilde zijn naam niet uitspreken, het maakte het allemaal veel te echt. "Hij geeft om jou en jullie zullen vast en zeker héél gelukkig worden samen," zei ze. Ze had er genoeg van, ze had genoeg van alles. Celeste had hier niet moeten komen, het maakte beide partijen verward. Het had niks opgelost, het was alleen maar erger geworden. De woede en de pijn overviel haar. Ze haatte het.
Ze zag hoe Celeste van haar wegliep en alles wat van haar hart over was, brak in kleine stukjes. De liefde die ze nog bezat was nu compleet verloren. "De enige optie die jij altijd ziet is weglopen Celeste!" riep ze haar na. Ze was er klaar mee. "En de enige optie die jij ziet om bij elkaar te kunnen zijn, is dat ik naar Cerdenda overstap," haar stem sloeg even over maar ze besteedde er geen aandacht aan. "En als ik dat niet wil, dan schuif je de schuld geheel op mij," haar stem brak en ze kon zichzelf bijna niet meer groot houden. Ze had niet meer gehuild sinds de dood van haar moeder maar achter haar ogen brandden de tranen. "Je had nooit terug moeten komen. Je had bij die Dane moeten blijven, hij kan je gelukkig maken, ik niet." Op dat moment werd het allemaal zo werkelijk voor haar dat ze zich niet meer kon groot houden. Voor het eerst in tijden voelde ze de tranen over haar wangen stromen, ze voelde zich zwak en zielig. Ze haatte het gevoel. Meer dan wat dan ook. Ze probeerde de tranen weg te vegen met haar hand maar ze bleven komen. Alles kwam eruit, de frustratie, de haat, de woede, de liefde, het verdriet. Er was geen stoppen meer aan, ze had zich nog nooit zo zwak gevoeld. Ze haatte zichzelf. Ze beet op haar lip en haar zoute tranen mengde zich met het bloed.

Account verwijderd

schreef:
Waarschijnlijk had Leya gelijk. Ze kon haar niet begrijpen. Ze begreep haar verdriet en pijn om haar moeder, iedereen had wel iemand verloren in de kampen, maar ze begreep de haat en het verlangen naar wraak niet langer. Ze kon niet begrijpen dat Leya haar leven vergooide om achterlijke dingen als wraak en haat. Haar moeder zou niet willen dat ze haar leven zo vergooide. Of ze moest wel een hele vreemde moeder hebben.
Ondanks Leya's woorden, draaide ze niet om. Dat was tot Leya begon te roepen dat zij haar niet gelukkig kon maken en Dane wel. Als Dane haar gelukkig kon maken, was ze hier nooit geweest. Niet één keer had ze dan aan Leya gedacht, want waarom zou ze? Ze draaide zich om en keek naar Leya, die nu niet langer de sterke van de twee was. Ze keek naar Leya terwijl de tranen over haar wangen stroomde en ze kreeg het niet langer voor elkaar om verder te lopen. Ze had zich niet om moeten draaien, ze had niet moeten kijken. Hoe graag ze ook ver weg wilde, ze kreeg het niet voor elkaar. Ze liep een stukje terug naar Leya, maar ze bleef op een gepaste antwoord en raakte de vrouw niet aan.
'Allereerst, ik heb geen relatie met Dane. Ik geef om hem en hij om mij, maar niet op een manier waarop één van ons gelukkig kan worden. Als ik gelukkig met hem zou kunnen worden, waarom zou ik dan in hemelsnaam naar hier komen?' ze klonk gefrustreerd en ze deed geen moeite om dat te verhullen. Ze was gefrustreerd, ze was boos en ze was teleurgesteld. Teleurgesteld in Leya, maar ook in haarzelf. Ze had een domme keuze gemaakt en ze zou ervoor boeten. Als ze dat niet al deed.
'En wat wil je dan dat ik doe? Hier blijven? Want je weet dat het hen of ik is, Leya. Of zij gaan eraan, of ik. Er is geen andere optie voor ons en die zal er nooit zijn. Ik kan niet in Apostasy leven en jij wil niet in Cerdenda leven. Er is voor ons geen leven buiten de kampen, er is geen andere optie.' waarom kon Leya niet begrijpen dat ze niets anders meer konden? Dat er één optie was en niets meer? Als ze hier bleef, ging ze dood. Een deel van Apostasy kon ze uitschakelen, maar niet allemaal. En Lorraine zou zich vast verschuilen, dus ze kon niet zo maar de sterkste uitschakelen zodat mensen ontzag voor haar kregen. Ze kon ze al horen komen. Haar menselijke oren niet, maar het beest pikte het geluid wel op. Ze had niet lang meer voor ze moest beslissen wat het zou worden.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Al haar gevoelens lagen overhoop. Ze wist niet meer wat ze nu echt voelde en wat ze nu echt wilde voelen. Het was een rotzooi in haar hoofd en haar hart. Met de achterkant van haar hand veegde ze haar natte wangen af. De tranen bleven maar stromen, het had geen zin om haar wangen droog te maken. Ze haatte het dat haar lichaam niet deed wat ze wilde. Ze wilde niet huilen en niet zwak zijn maar haar lichaam luisterde niet naar haar. Haar hart en haar hoofd zaten niet op één lijn en ze wist niet welke van de twee ze moest kiezen. Haar hoofd zei haar dat ze zich niet zo moest aanstellen en niet zo zwak moest zijn. Ze zou zichzelf bij elkaar moeten rapen en weg moeten lopen van Celeste, terug naar Lorraine. Terug naar Apostasy en doen alsof er niks gebeurd was. Ze moest alles vergeten en verdergaan met haar leven, verdergaan met het streven naar haar levensdoel. Maar haar hart zei haar iets heel anders. Haar hart wilde dat ze bij Celeste zou blijven, dat ze de keuze maakte om naar Cerdenda over te stappen. En dat ze haar huidige leven achter zich zou laten.Ze kon het niet, ze kon niet kiezen tussen haar hart en haar hoofd.
Ze had de hele tijd naar de grond gestaard, ze had Celeste's woorden gehoord maar alles ging langs haar heen. Ze kon niks verwerken, ze kon geen beslissingen maken. Haar hart klopte als een gek, net alsof het haar iets wilde duidelijk maken. Ze beet hard op haar lip en haar mond stroomde weer vol met haar eigen bloed. Ze haalde haar handen door haar haar in een frustrerende beweging. En vervolgens, als in een impuls, een kracht die sterker was dan dat ze ooit gevoeld had, rende ze naar voren en sloot ze Celeste in haar armen. Ze drukte haar lippen op die van haar. En ze voelde een ontlading, hetzelfde gevoel wat ze eerder had gehad. En ze wist wat ze moest kiezen, ze wist dat het haar hart was.

Account verwijderd

schreef:
Ze kon zich niet herinneren dat ze Leya ooit zo zwak gezien had. De vrouw was wel eens zwakker geweest in haar bijzijn, maar ze liet dan slechts een deel van haar emoties toe. Nu lagen al haar emoties open en bloot voor haar. Ze had Leya nog nooit zien huilen, ze had haar pijn nog nooit gezien. En toch was er niks wat ze kon doen. Hoe graag ze het ook wilde, hoe vreselijk ze het ook vond om Leya te zien huilen, ze kon niets doen. Ze kon niet hier bij de vrouw blijven. Hier blijven zou haar dood betekenen. Ze had geen kans tegenover heel Apostasy. Ze zou willen dat het anders was. Ze zou willen dat ze heel Apostasy uit kon schakelen. Ze zou er waarschijnlijk niet eens over twijfelen. Niet nu haar emoties alle kanten op vlogen. Ze wilde bij Leya zijn en dat was momenteel het enige wat telde. Haar liefde voor Leya zou een einde aan haar maken.
Toen Leya richting haar bewoog, schrok ze op. Ze wist niet precies wat de vrouw van plan was, maar ze had de plotselinge beweging niet verwacht. Toen Leya haar in haar armen sloot, gleden haar armen als automatisme om Leya heen. Het was een natuurlijke reactie, ze deed het zonder erbij na te denken. Toen Leya haar lippen tegen de hare drukte, trok ze zich niet terug. Want dit was wat ze wilde, toch? Ze wilde dat Leya bij haar was. Om de smaak van bloed gaf ze niets, het maakte haar simpelweg niet meer uit. Ze had zo lang gewacht op Leya, op het moment dat hun lippen elkaar weer raakten, dat de smaak maar een stomme bijzaak was. Ze kuste Leya alsof het het enige was wat ertoe deed. Misschien was het ook wel echt het enige wat ertoe deed.
Ze moest de kus echter eerder afbreken dan ze zelf zou willen. Ze had het beest niet langer nodig om verschillende mensen van Apostasy aan te horen komen. Apostasy was nooit stil geweest. Ze had misschien nog een minuut voor ze tussen de bomen zouden verschijnen. Ze mochten haar niet vinden, ze mochten hen niet zo zien.
'Ik kan niet blijven, Ley. Je moet je keuze nu maken.' en met die woorden liet ze Leya gaan, klom ze bovenop het beest en keek ze naar Leya. Ze kon nu meekomen of ze moest hier blijven, maar zij kon niet langer wachter op haar beslissing.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het ging allemaal zo snel, van het ene op het andere moment hadden ze elkaar al weer losgelaten en was Celeste op haar beest gesprongen. De oxytocine van de kus was nog duidelijk aanwezig in haar lichaam, het hormoon gierde als een gek door haar lijf. Het was moeilijk om redelijk na te kunnen denken. Niet dat ze daartoe in staat was geweest, vandaag was ze sowieso een rotzooitje. Het was moeilijk om een weg te vinden in al de chaos in haar hoofd en haar hart. Celeste had haar kus beantwoord met dezelfde passie, even vurig als eerst. Maar toch zat er een twijfel in verscholen. Het kon van alles zijn, maar waarschijnlijk was het het feit dat Apostasy het nu duidelijk op haar gemunt had. Wat ook wel te begrijpen was aangezien Celeste het kamp letterlijk was binnen gestormd en bijna een eind had gemaakt aan hun geliefde leider, Lorraine. Toen ze aan Lorraine dacht kreeg Leya weer een brok in haar keel. Eigenlijk was het niet eerlijk, de keuze die ze nu ging maken was niet eerlijk voor haar maar daar kon ze nu niet aan denken. In Apostasy was niemand echt eerlijk dus waarom maakte ze zich daar nog druk over?
Ze staarde naar de gedaantes tussen de bomen, ze waren duidelijk niet meer alleen. Alhoewel de mensen van Apostasy goed waren in verstoppen, wist Leya al hun trucjes. Ze zuchtte diep, haar hele lichaam rilde ook al was het totaal niet koud. Als aan de grond genageld stond ze daar te staren naar Celeste, de vrouw van wie ze ongetwijfeld hield. Ze kon gewoon geen keuze maken. Ze kon Apostasy na al die tijd nog steeds niet verlaten en ze wilde niet naar Cerdenda toe, dan zou ze niet meer weten wat ze met zichzelf aan zou moeten. Maar ze kon niet hier blijven staan, Lorraine zou hier over elk moment kunnen zijn. Dan zou ze hen zo zien, zo gebroken en radeloos. Dat straalt zwakte uit en dat kon ze zich niet veroorloven. Nooit in haar hele leven zou dat een optie zijn.
Ze slikte, ze kon Celeste niet laten gaan. Niet nu ze naar haar toe was gekomen en haar hart theoretisch voor haar had opengelegd. Ze zou niet hierheen gekomen zijn als ze verliefd was geweest op Dane. Dat wist zij ook wel.
Maar zou ze moeten toegeven? Was ze zo makkelijk omgepraat? De oude Leya zou hier blijven en teruggaan naar Apostasy, naar Lorraine. Maar deze Leya maakte veel andere keuzes. Ze dacht anders en haar gevoel was anders.
Opeens zag Leya tussen de bomen door een bos rood haar verschijnen. Dit was haar teken, ze zou nu een keuze moeten maken.
Ze sprong achterop de rug van het beest en hield zich vast aan Celeste.

Account verwijderd

schreef:
Het was niet haar keuze. Zij was al naar hier gekomen, zij had de eerste stap al gezet. Ze kon niet nog meer doen, ze kon niet nog duidelijker zijn dan ze al was. Ze keek naar Leya, ze zag haar twijfel. Ze deed niets. Dit was niet haar beslissing. Zij had haar beslissing lang geleden al gemaakt, zij wilde niet blijven. Maar Leya was een ander verhaal, Leya was niet zoals zij was. Terwijl zij naar geluk streefde, streefde Leya naar wraak. Het was waarschijnlijk wat hen uit elkaar hield. Zij had nooit verlangd naar wraak. Ze kon ook niet begrijpen waarom Leya zo naar wraak verlangde. Waarom ze zo graag aan haar negatieve gevoelens toegaf. Zij had het vroeger ook gedaan, maar nu niet meer.
Tot haar grote verrassing koos Leya niet voor Apostasy. Ze voelde opluchting door haar lichaam glijden, alsof ze gedacht had dat Leya nooit voor haar zou kiezen. Dat deed ze wel. Heel kort keek ze naar de bomen, waarna het beest er vandoor ging. Ze wist niet zeker of dat Apostasy hen gezien had, maar ze gokte van niet. Misschien terwijl zij op het beest zat, maar de kus hadden ze niet gezien. Ze wist het zeker.
Ze keerden niet terug naar Cerdenda. Het beest rende door. Langs Cerdenda op, verder het bos in. Achter Cerdenda waren ze in elk geval veilig, Apostasy zou hen niet volgen. En zelfs als ze besloten hen wel te volgen, waren ze daar toch zeker een uur of twee mee bezig. Tegen die tijd zouden ze al lang een keuze gemaakt hebben. Tegen die tijd zou zij weer bij in Cerdenda zijn, met of zonder Leya. Cerdenda zou haar beschermen, ze twijfelde er niet over. Hoewel de meeste gaven zo onschuldig leken, waren ze dat niet. Dane gebruikte zijn gave alleen voor goed, maar hij kon mensen alles laten voelen wat hij wilde. Hij kon ze suïcidaal maken, mocht hij echt in nood zitten. De man was er echter te goed voor en had het nog nooit gedaan, maar ze wist dat hij het kon. Hij zou een echte bedreiging zijn in Apostasy, maar in Cerdenda was hij gewoon een goedzak.
Toen ze uiteindelijk voelde dat de vermoeidheid toesloeg, stopten ze. Ze liet zich van het beest glijden en wachtte tot ook Leya veilig op de grond belandt was. Het beest verdween vrijwel direct. Haar gave vermoeide haar. Ze kon het dan ook niet helpen dat ze zich vermoeid tegen een boom liet zakken.
'Je kunt nog steeds terug. Ik kan je zelfs verwonden om je onder een straf uit te laten komen. Ze hoeven niet te weten dat het vrijwillig was.' ze keek naar Leya. Leya zou niet bij haar blijven, ze was er zeker van. Het minste wat ze kon doen was Leya helpen haar straf te ontwijken, want uiteindelijk was zij de persoon die dit alles veroorzaakt had.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De rest was als een waas, de snelheid liet Leya's zicht duizelen. Ze begon plotseling te twijfelen over haar keuze. Misschien had ze wel terug moeten gaan naar Apostasy, er stond nu een groot "wanted" teken op Celeste's rug door de keuze die ze zojuist had gemaakt om met haar mee te gaan. Of het nu vrijwillig of onvrijwillig was, Apostasy zou zorgen dat Celeste het loodje zou leggen. En dan stond Lorraine natuurlijk aan het hoofd.
Toen ze stopte en Celeste van het beest afsprong, bleef Leya de vrouw aanstaren, niet wetend wat ze moest doen. Ze was zo van slag en in de war, ze had zich nooit zo gevoeld, het was niet zoals zij was. Altijd was ze vastberaden geweest, ze had nooit twijfels maar nu was alles anders. Sinds Celeste opnieuw in haar leven was gekomen had haar leven een ander pad ingeslagen. Een pad dat ze nooit eerder voor ogen had. Ze had namelijk al haar leven uitgepland, ze zou de macht grijpen en een eind maken aan de kampen. Hier hoorde geen liefdesrelatie bij.
Uiteindelijk sprong ze ook van het beest af. Haar landing was niet zo krachtig als ze normaal gewend was. Haar benen zwakte wat in omdat ze zo trilde en ze verloor haar evenwicht even. Ze was nog net niet op de grond beland maar het had er vast sukkelig uit gezien.
Ze haalde diep adem en probeerde haar lichaam tot rust te brengen, ze probeerde zelfs te focussen op de natuur om haar heen maar niks hielp. Er heerste een ondoorgrondelijke chaos in haar hoofd waar ze maar niet vanaf kon komen. Het aanbod dat Celeste had gedaan vond ze onzin. Ze was niet zo zwak dat ze Celeste de straf volledig op haar zou dragen. Leya had hier net zo goed een zeggen in en ze was geen oneerlijk mens. "Nee, Celeste dat is geen optie. Ik heb gekozen en hier blijft het bij." Haar stem trilde nog steeds en meteen had ze spijt dat ze ooit gepraat had. Ze zuchtte en draaide zich weg van de vrouw. Ze wilde niet naar Cerdenda, dat was gewoon echt geen optie. Maar ze moesten wel ergens schuilen, want Lorrainne kennende zouden ze de twee zo hebben gevonden. Als Lorraine haar zinnen ergens op zet, dan is daar geen ontkomen aan en zal ze haar doel behalen, koste wat het kost.
Haar ogen scande de omgeving, ergens in de verte zag ze iets bruins wat tussen de bomen doorstak. Ergens vaag in haar achterhoofd begon er een lampje te branden waardoor de chaos in haar hoofd een beetje op klaarde. "Kom," zei ze waarna ze tussen de bomen door, op het kleine houten huisje afrende.

Account verwijderd

schreef:
Achteraf was haar keuze stom geweest. Ze had alles op het spel gezet voor Leya. Voor haarzelf. Ze wilde af van haar gevoel. Het was eigenlijk egoïstisch dat ze deze keuze gemaakt had. Ze had niet alleen haar eigen leven op het spel gezet, maar ook dat van Leya. Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Ze ademde diep door terwijl ze naar Leya keek, ze was vermoeid. Haar gave betekende macht, maar ook pijn en een heleboel vermoeidheid. En ze had haar gave nu al een paar uur achtereenvolgend gebruikt. Toen Leya haar vertelde dat het geen optie was, knikte ze slechts. Leya's stem trilde en ze stond er niet zelfverzekerd bij. Leya was nooit zoals ze vandaag was. Vandaag leek er geen einde te komen aan haar zwakte. Niet dat zij er iets om gaf, want zwakte deed haar niets langer iets. Ze vond het niet langer stom. Als Leya zich slecht voelde, mocht ze dat uiten. Het was natuurlijk, menselijk. En Leya kon wel wat menselijkheid gebruiken. Ze zag Leya's menselijkheid zelden. Ze was zo bezig met haar haat.
Ze kreunde even vermoeid toen Leya haar beval mee te gaan. Toch kwam ze wel overeind. Leya had nog de energie om te rennen, zij volgde op een langzamere pas. Ze wilde graag even zitten of beter nog, liggen. Gelukkig zag ze al snel waar Leya heen wilde en was het niet al te ver. Het zag eruit als een klein vervallen huisje. Waarschijnlijk woonde er al jaren niemand meer.
Toen ze eenmaal binnen kwam, plofte ze direct op de bank. Ze gaapte en keek toen naar Leya. Ze zakte direct onderuit en sloot haar ogen kort. Ze ging er niet vanuit dat Lorraine hen zou volgen, maar Leya zag er een beetje onrustig uit. Leya kende de vrouw beter dan zij.
'Lorraine zal het niet leuk vinden als ze erachter komt dat je haar vrijwillig achtergelaten hebt.' mompelde ze. Hoewel de twee duidelijk geen openbare relatie hadden, wist ze zeker dat Lorraine om Leya gaf. Zij had het niet kunnen horen, maar het beest wel. De vrouw was er zeker niet blij mee dat Leya bij haar was. Zij gaf er niets om, want Lorraine was onbelangrijk voor haar.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het huisje kwam Leya zo bekend voor. Het gevoel van nostalgie overviel haar toen ze binnen kwamen en ze de woonkamer van het kleine huisje rondkeek. Alles kwam als een mokerslag bij haar binnen. Dit was háár huis, ze had hier gewoond met haar moeder. Alles viel op zijn plek en opeens voelde ze dat haar wangen weer nat waren. Ze besteedde er verder geen aandacht meer aan maar liep in plaats daarvan de kamer rond. Ze liep langs de kast die haar zo bekend voor kwam. Daar had haar moeder altijd al haar planten bewaard en haar wapens. Haar handen vonden de opening van de kast. En zoals ze verwacht had, lag alles nog onaangeraakt in de kast. Er kwam echter wel een verrotte geur op haar af. Ze slikte diep en probeerde de geur te negeren. Natuurlijk waren alle plantjes na al die jaren allemaal gaan rotten. Op één plantje na. Het plantje dat haar moeder in een speciale glazen potje had gestopt. Ze was er altijd al heel erg voorzichtig mee geweest maar Leya wist op de dag van vandaag niet waarom. Wat ze wel wist, was dat het plantje door haar moeder zelf gecreëerd was. Moedernatuur had het niet zelf ontworpen. Het plantje was felgroen en had een aantal rode en roze bloemetjes. Voorzichtig pakte ze het glazen potje met het plantje erin uit de kast. Ze bekeek het goed maar ze kon er verder niks aan ontdekken. Wel wist ze dat ze er goed voor zou moeten zorgen. Ze was ook vastberaden om achter de speciale functie van het plantje te komen. Voorzichtig legde ze het bloemetje weer terug en bekeek toen de wapens die nog onaangeraakt in de kast lagen. Het waren een aantal messen, een pijl en boog, een zwaard en een speer.
Eigenlijk was ze even helemaal vergeten dat Celeste op de sofa zat totdat Celeste over Lorraine begon te praten. Snel sloot ze de kast en draaide ze zich om naar Celeste. "Ik geef er helemaal niks om wat Lorraine ervan vindt," zei ze vervolgens. Ze voelde dat ze haar kracht weer terug had gevonden, misschien was het wel doordat ze nu geconfronteerd werd met haar verleden. Met de gedachten aan haar moeder.
Ze liep naar Celeste toe en ging naast haar op de sofa zitten. Ze haalde een hand door haar warrige zwarte haar en keek de vrouw aan. "Stop nou eens over Lorraine. Ik heb voor jou gekozen, we komen hier samen uit oké?" Haar stem klonk zacht maar helder. Het leek wel of de wolk in haar hoofd was opgeklaard en ze nu zeker wist wat ze wilde. Ze wilde Celeste en een leven met haar. Dat was wat haar moeder ook voor haar had gewild.

Account verwijderd

schreef:
Ze voelde haar tatoeage branden elke keer dat ze aan Lorraine moest denken. Ze kon niet anders, want Lorraine was tegenwoordig een deel van Leya's leven. Toch vond ze het niet leuk en raakte ze er aardig gefrustreerd van. Lorraine had wat zij niet had. Onbewust sloeg ze haar armen om haar eigen lichaam. Ze was geen fan van Leya's liefdesleven, maar zij leek dat ook niet te zijn van het hare. Hoewel zij geen liefdesleven had. Ja, ze spendeerde een hoop tijd met Dane en ze had ook meerdere malen met hem geslapen, maar er was verder geen liefdesrelatie. Ze waren goede vrienden en daarmee was alles wel verteld. Ze wenste nog altijd dat dat anders was.
Leya keek in een kast en zij had niet de energie om op te staan en mee te kijken. Ze moest haar overgebleven energie sparen. Ze zouden een keer terug moeten en als ze moesten lopen, waren ze een hele poos onderweg. Dat was niet verkeerd, maar ze was een heel klein beetje ongeduldig als het om reizen ging.
Leya verbaasde haar elke keer opnieuw. Ietwat verbaasd bekeek ze de vrouw. Waarom zou ze met iemand slapen waar ze niets om gaf? Ze had altijd gedacht dat ze veel van Leya wist, maar tegenwoordig leek dat anders. Ze schudde haar hoofd even. Misschien gaf ze er wel om en wilde ze dat gewoon niet toegeven, dat vond ze wel een typische actie voor Leya. Ze haalde een hand door haar haren en keek toen kort het huisje rond. Het was maar goed dat het niet koud was buiten, anders hadden ze toch een aardig probleem gehad. Het was best gezellig ingericht, hoewel het een beetje vervallen was en er overal planten groeiden. Waarschijnlijk was er al jaren niemand meer geweest om het te onderhouden.
'Waarom? Je leven is zoveel gemakkelijker zonder mij. Je hebt de kans om een leider te worden, om eindelijk wraak te nemen.' vroeg ze. Ze was niet naar Leya gegaan met het idee dat Leya voor haar zou kiezen. Ze stond versteld. En ze was geïnteresseerd. De afgelopen twee keer dat ze tijd met elkaar doorgebracht hadden, was Leya anders. Minder sterk, minder zelfverzekerd. Ze had een hekel aan zwakte, waarom koos ze voor de persoon die haar zwak maakte? Ze was verward en ze wist niet zo goed wat ze met de situatie aanmoest. Ze had zo met het idee gezeten dat haar hart gebroken zou worden, dat ze er nog geen seconde over nagedacht had wat ze moest doen als Leya dat niet deed. Moest ze nu denken dat Leya en zij samen waren, of waren ze dat niet? En wat wilde Leya nu van haar? Ze keek naar Leya terwijl al die gedachten door haar hoofd vlogen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De gedachten aan haar moeder had een beetje van de oude Leya weer teruggebracht. Echter was er ook een deel van haar dat blijvend was veranderd. Dat deel wat Celeste blijvend in haar had veranderd. Het was een zwakte, een zwakte die ze had voor haar en waardoor ze anders dacht dan dat ze normaal zou doen. Ze zuchtte diep en keek de vrouw naast haar aan. Zonder dat ze zichzelf kon beheersen haalde ze een wegspringende haar uit Celeste's gezicht. Haar hand liet ze rusten op Celeste's wang. "Mijn leven zal nooit gemakkelijk zijn zonder jou, Leste," fluisterde ze waarna ze en kus drukte op de zachte lippen van de blonde vrouw. Het was echter een korte tedere zus, geen kus die vroeg om meer. Ze haalde haar hand weer weg van Celeste's gezicht en ging met haar armen over elkaar zitten. "Dit was het huis van mij en mijn moeder geweest," zei ze vervolgens. Ze wist niet waarom ze het wilde vertellen maar iets in haar dwong haar om het te vertellen. Iets in haar was losgekomen. Terwijl ze nog steeds over van alles twijfelde, wist ze dat wel zeker.
Het huisje deed haar denken aan vroeger, toen alles nog goed was voor haar gevoel en toen ze nog met haar moeder was. Haar moeder die haar had geleerd om van de natuur te houden en die haar altijd op het hart had gedrukt hoe belangrijk het was om eervol te zijn, behulpzaam en vriendelijk te zijn. En nu drong het pas binnen dat ze dat niet was. Ze was niet eerlijk, ze was niet behulpzaam of vriendelijk, ze was zo hard als steen en zo koud als ijs. Haar moeder zou niet trots op haar zijn als ze haar nu zo zag. Ze zou teleurgesteld zijn dat ze zo was geworden. Ze zou haar een dwaas noemen dat ze dacht dat wraak, haat en moord de oplossing zou zijn. Haar moeder zou zeggen dat macht niet de oplossing was voor haar vrijheid, haar verlossing van haar verdriet. Ze zou zeggen dat liefde de oplossing was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld