Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De manier waarop Demyan de woorden van de vreemdeling onderbrak, deed haar vragend opkijken naar het gedaante van de Rus, al vatte ze de gehaaste onderbreking op als een teken dat hij liever niet over het onderwerp praatte. Dat was ze sowieso al niet van plan, sinds ze weinig in had te brengen over de beschrijving van de Italiaan. De naam van de bende kwam haar ergens wat bekend voor, al wist ze niet precies waarvan. Waarschijnlijk was het gewoon een bekende bende. Ze nam een nieuwe hijs van haar sigaret, de rook langzaam naar buiten gelaten, puur uit afleiding en om haar iets te kalmeren,met name haar getril.
Haar ogen stonden tijdelijk gericht op de Duitser, wie hen vertelde waar de man zich waarschijnlijk bevinden zal. Al gauw voelde ze zijn ogen echter op haar branden, wat een onprettig gevoel met zich meebracht. Een dodelijke blik wierp ze hem toe, de mace wat beter vast gepakt, al zou het wapen momenteel nutteloos zijn, aangezien geweld gebruiken haar slechtse idee was op dit moment. Veel meer dan hem een keer woedend aankijken kon ze niet doen. Ze walgde ervan, hoe onbeschaamd hij haar bekeek, alsof ze niet meer dan een object was.
Haar nieuwe positie in het plan, ofwel, de nieuwe titel die ze kreeg, irriteerde haar nog meer dan de vorige. Met moeite hield ze haar mond, geen brutaal weerwoord op de redelijk beledigende woorden van de Duitser gehad. Geïrriteerd en zonder ook maar een woord te spreken, luisterde ze naar wat hij verder te vertellen had. Een ietwat walgende uitdrukking op haar gezicht kon ze niet tegenhouden. Ze begreep de eerdere haat die Demyan leek te tonen voor de man, toen ze nog in de auto zaten. Ze hoorde hier niet te zijn, bleef ze haarzelf maar zeggen, zonder enige reden. Ze had gewild dat de jongen haar gewoon af had gezet in de eerstvolgende stad. Ach, nu had ze in ieder geval weer iets te doen, al was het geen geweldig plan. Slim uitgedacht, maar het viel bij Cassidy gewoon niet zo in de smaak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De afvragende blikken van Cassidy liet hij volledig links liggen. Het had weinig zin haar vragen te beantwoorden, of er überhaupt op in te gaan, want wat had hij haar nog te zeggen? De baat om haar in te lichten over zijn verleden had hij nergens. Het leek alsof hij zichzelf alleen maar verder in de afgrond zou helpen door het gehele verhaal uit te spreken, gedaan dat het hem geen moer uitmaakte wat hij voor monster was geweest door zijn tienerjaren heen. Het was een verhaal die geenszins bestemd was voor de oren van buitenstaanders en dus, al verhard gezicht, speelde hij voor blinde. Zijn pupillen helemaal gevestigd op het vreemde figuur voor hen.
"Give me the address of the nightclub and the names of a couple of his 'friends'." Duister en wel keek hij op hem neer, afgewacht op de documenten die hij nodig had om de opdracht te kunnen volbrengen. Papieren die hij gelukkig zonder weerwoord in zijn bezit wist te krijgen. Met een royale grijns werd het hem allemaal aangereikt, van papieren tot een kaart met de aangegeven plek voor de reis erheen. "Glad to do business with you, Gorbachyov," vertelde zijn voormalige celgenoot met zijn eigen ergerlijke vrolijkheid. Het nagegalm door de gevangenis verachtte Demyan, geneigd zijn stem voor een tweede of zelfs derde keer te horen door de ontstane echo binnen de dikke muren. Hij keek weg terwijl de jongen zich keerde tot Cassidy en het in zijn hoofd kon halen haar hand vast te pakken. Een kus werd gedrukt op haar hand met niets anders dan de uitgebreid opgetrokken mondhoeken, die bij hem normaliter al op zijn gelaat te vinden waren. Zijn actie stoorde hem nog meer dan zijn gekke gedrag, Demyan grommend achtergelaten als waarschuwing. Een rolling van zijn ogen volgde op Sebastian's woorden. "And of course, it's a pleasure to meet you, gorgeous. You know where to find me."
"Hm, right. I'll be here around midnight to get the insuline. If it's not here, I'll make sure Luciano has to share his grave with you." Het gesis dat zijn lippen kil verliet, kwam zonder aarzelingen naar buiten. Hij was overduidelijk ijzig en onvriendelijk geweest naar zijn zogenoemde vriend. Misschien zelfs te vijandelijk voor de deal die gesloten werd, maar hem kon het niets meer schelen. Met een korte knik naar de deur - bedoeld voor Cassidy - brak hij het gesprek af. Hij gaf hem een laatste kans zijn gezicht te zien vol nijdigheid, voordat hij van de open ruimte wegstapte met het papierwerk stevig in zijn hand gehouden. Met de trillingen van zijn eigen vingers gaf hij geen kik meer. Hij herlaadde de sniper vastbesloten, gaf de wantrouwige 'bewaker' een dodelijke blik, en stapte naar de hal toe. "Oh wait, how rude of me to lie? There's not going to be a grave at all. I'mma let you live as one of those disgusting walkers as revenge if you dare to betray me, Whizzkid. Keep that in mind."

You win some and lose some, I heard that my whole life
I heard that my whole life, but that doesn't make it right
Man, that doesn't make it right
Man, that doesn't make it right
How do you sleep at night?

Okay, you win some, lose some, break some, bruise some
Life could be a test, multiple choice, choose some
Choose one, stick with it, man, prove some
Sometimes the best teachers is ourselves goin' through somethin'
Real life will teach your ass way fucking fast

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze verwachtte geen antwoord op de vragen die ze nog altijd niet uit had gesproken, al had ze er honderden. Rustig nam ze een hijs van haar sigaret, haar ogen gericht op de Duitser, met de grijns die haar simpelweg bang leek te maken. Hij was gek, daar was ze inmiddels achter, maar iets aan zijn grijns was zo angstaanjagend vrolijk, toch duister tegelijk, dat het Cassidy beangstigde. Ze verachtte het, ondanks ze hem slechts enkele minuten kende. De gesproken woorden kwamen haar gehoor binnen, al hoorde ze deze ongeboeid aan. Ze wist haar taak in dit plan, en dat was alles wat ze, volgens haar, weten moest. Een snelle blik geworpen op de papieren die Demyan kreeg, enkele markeringen gezien die hen waarschijnlijk naar hun bestemming zouden leiden.
Net als Cassidy dacht van de enge Duitser af te zijn, leek hij nog afscheid te willen nemen. De manier waarop hij dat deed liet haar walgend toekijken en haar hand haastig terug trekken uit de zijne. 'Don't get yer hopes up, creep.' Sprak ze hem kil toe, de rug van haar hand langs haar broek gehaald als een kleuter met smetvrees, puur uit reflex. Dankbaar was ze met het teken van Demyan, dat het tijd was om de ruimte weer te verlaten. Traagzaam begon ze te lopen, met de jongen mee. Waar hij stil bleef staan, liep zij echter door, niet gewild om ook maar een minuut langer te blijven dan nodig was. Rustig liep ze verder naar de ijzeren deur, deze wat traag open geprobeerd te krijgen. Het feit dat de deur groter was dan Cassidy zelf, laat staan volledig gemaakt van het zware materiaal, maakte het voor haar een vrijwel onmogelijke opgave om het open te krijgen. De mace leunde op haar schouder, haar linkerhand omklemde het houten wapen nog vrij stevig, uit pure agressie wegens de man. Met haar enige vrije hand probeerde ze, zonder succes, de seur te openen.
Na een enkele geïrriteerde zucht, draaide ze zich naar Demyan, een stap bij de deur vandaan gezet, nu geaccepteerd dat ze het niet open zou krijgen. Ze haatte het om zo afhankelijk te zijn van anderen. Nooit had ze zich er comfortabel bij geboeld. Hulp vragen was simpelweg haar sterkste kant niet, verre van dat zelfs. Het was de reden dat ze ook nu geen woorden van hulp sprak, en het hield bij enkel het wegstappen bij de deur.

Bitterness and burden
Curses rest on thee
Solitaire and sorrow
All Eternity

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De afschuw waarmee Cassidy sprak zorgde ergens wel voor plezier, al was zijn bui te slecht om ook maar een lach naar buiten te brengen. Hij had al weten van hoe Sebastian in elkaar kon zitten. Sommigen zagen hem aan voor een gewone computernerd, anderen konden erdoorheen kijken en zien dat hij wel degelijk ziek in zijn hoofd was, en toch leek niemand het genoeg te deren om erover te spreken. Mensen veranderde je niet. Demyan had genoeg neigingen gehad het hem eens flink betaald te zetten, maar de verloren energie stak hij liever in wegkomen uit de gevangenis dan hem een waarheid proberen te vertellen die nooit helemaal tot de celgenoot door zou dringen. Hij was daarbij te veel gefocust op de uitgang van de gevangenis dat de gedachten naar de gestoorde Duitser doorbroken werden. De zwarte metalen deur, waarvoor Cassidy stilstond, wekte zijn interesse vrijwel meteen.
In alle macht werd er moeite gedaan het ding open te krijgen. Trekkingen werden voortgezet aan de hendel, met name het slot die de poort ervan verhinderde met gemak open te gaan, kon hij vanaf zijn plaats waarnemen. Zelf keek hij voor even vragend toe. Ze kon hem gemakkelijk om hulp vragen of wellicht eens rustig kijken naar hoe het wél zou openen, maar ze koos blijkbaar liever voor de hardhandige weg. Secondenlang trok ze er ruw aan en pas nadat ook zij het door leek te hebben, tijden later, kon hij een vragende blik bij haar weervinden. Indien ze van de deur weg stapte kreeg hij de kans om het goed te doen. Zonder iets te spreken deinste hij langs haar heen naar het ding toe. De papieren vouwde hij op, in zijn broekzakken gestopt, waarna hij de deuren na een zucht opende. Een ergens vrolijke, noch bespottende glundering trok door Demyan's ogen.
"You can't wait to get outta here, can you?" vroeg hij haar. Alhoewel het voor hem grappig was om te zien dat ze het met hem eens was over de jongen, bleef hij zijn stugge zelf door alles heen. Zijn passen zette hij in een razendsnel tempo vooruit. Geenszins keek hij achterom naar de Ierse bij de deuren; koppig genoeg ging hij er in zijn eentje voor, met het vizier gericht op de tientallen walkers die hen te wachten stonden. Enkele schoten vuurde hij roekeloos af op de slepende menigte beesten. De lege kogelhulzen waren alles dat er als overblijfsel werd gezien van zijn acties, het geluid schel ontstaan bij het neervallen op de stenen. Zijn heze, nu ietwat chagrijnige, stem kon met moeite boven het gegrom en geschiet uitkomen.
"C'mon, little one. Let's kill some of those fuckers."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Irritatie was van haar gezicht af te lezen, geen lach kon er af. Haar kleine strijd tegen de deur had het niet veel beter gemaakt, en het feit dat ze Demyan's hulp erbij nodig had, maakte het echter nog duidelijker. Toch gaf ze de Duitser de schuld van haar humeur, en ze was allang opgelucht dat het niet lang meer zou duren voordat ze zich weer in de Mustang zou bevinden. De mace omklemde ze met beide handen, vooraleer ze even naar de jongen keek, wie de deur met gemak open leek te krijgen.
De glundering in zijn ogen, evenals zijn woorden, waren genoeg voor haar om een keer geïrriteerd met haar ogen te rollen. 'That guy puts the heart crossways in me, so I'll be glad to leave.' Sprak ze, haar wenkbrauwen lichtelijk gefronst. Zodra de deur geopend was leek haar humeur echter wat op te fleuren. Het was vreemd, maar ze voelde zich veiliger omringd door de vele Walkers, dan in de buurt van de onbekende, wie zich nog in het oude, vervallen gebouw bevond.
Met een kleine knik liep ook Cassidy wat snel naar buiten. Met de bebloede mace vastgeklemd in haar handen, haar knokkels wit weggetrokken door de strakke grip die ze had op het wapen. Het was slechts agressie wat haar zover dreef, de woede die de Duitser naar boven had gehaald. Geen seconde stond ze meer stil, de zombies genadeloos neergehaald met het wapen dat nog altijd eigendom was van de Rus. Stap voor stap kwam de dichterbij het voertuig, onderwijl ze een bloedbad achterliet voor de oude gevangenis. De sigaret nog tussen haar lippen geklemd, en haar ogen dodelijk gericht op alles wat op haar pad kwam. Bloed van de Walkers belandde overal en nergens, haar kleding besmeurd met de rode vloeistof, met name haar, ooit grijze, shirt. Snel bewoog ze niet, hooguit op looptempo, telkens weer tijdelijk vertraagd door een van de zielloze wezens. De trillingen in haar handen leken te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon, haar gedachten immers niet langer bij de traumatiserende gedachten, maar eerder bij haar oerinstinct, oftewel; overleven. Agressief sloeg ze de wezens neer, alles om ervoor te zorgen dat ze niet gebeten zou worden. De Mustang kwam steeds meer in haar buurt, een kleine grijns onstaan op haar gelaat, het grootste deel van haar agressie weg gewerkt doormiddel van het doden van de Walkers. Toch leek ze buiten de lichte grijns weinig emotie te tonen, te afgeleid door de zombies om er ook maar aan te kunnen denken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah, he's good at that. Sebastian's one hell of a crazy person."
Lijken zakten in elkaar onder zijn aanvallen. De toegetakelde lichamen elk achtergelaten achter hem op het pad, terwijl hij al meedogenloos zijn weg schoot door het 'volk'. Verscheidene gezichten herkende hij vaag uit zijn nachtmerries. Het leek op een van zijn night terrors, waarin elk persoon zich zo dodend en walgend als de walkers momenteel waren, aankeken. Zijn eigen bloeddorstige oom herinnerde hij zich nog als de dag van gisteren. Het gelaat kwam telkens maar weer boven water en ook nu galmden de woorden van de 'lieftallige' man door zijn gedachten, met de weg die hij vervolgde naar de donkerkleurige Mustang. Meerdere keren ving hij zijn ademhalingen op als nijgingen van zowel woede als angst voor het gedaante dat zich leek te verschuilen achter de vele skeletten en schaduwen. Hij verhoogde zijn tempo, liet met trillingen de trekker steeds vaker overgaan en als het ging om zijn frustratie, was het geheel teruggekeerd. Keihard en ruw sloeg hij met de achterkant van de sniper de laatste paar walkers van zichzelf weg. Het lichaam dat toen in zicht kwam, liet hem doodstil terugschakelen naar zijn zwijgzaamheid. Zijn bewegingen verstokten uit lichte paniek. Het ene moment wilde Demyan in tranen uitbarsten, anderszins wilde hij zo krachtig om zich heen slaan dat elkander in zijn buurt eronderdoor ging. En toch bleef zijn lijf onbeweeglijk op de plek onderwijl hij het geweer liet zakken. Bij de tijd van aankomst was de bekende als een geest voor hem verdwenen; het was zijn eigen gezwoeg dat zich hoorbaar maakte, niet de stem van de man die hij verachtte. Afkeurend naar zichzelf beet hij op zijn lip. Hij had nogmaals hallucinaties gehad met wederom geen andere uitkomst dan zijn emoties die weer overhoop werden gegooid. Demyan liet zijn hoofd zakken, zijn hevige getril gemaskerd door zijn handen voor even in zijn zakken te steken. De sniper gooide hij gehaast terug op de achterbank. "He's not here.. It's not real..," mompelde hij tegen zichzelf. Boosheid in zich gevloeid en ietwat beschaamd wreef hij in zijn ogen, vervolgd door het instappen in de auto met zijn kaken op elkaar geklemd. De motor werd gestart wat sloeg op zijn vluchtigheid om weg te gaan. Het gevoel van de aanwezigheid van zijn oom bleef hem maar bestoken, echter was een écht spoor nergens te vinden.
"You angry over somethin' blondie?" sprak hij na enige tijd.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ook de laatse paar walkers waar ze langs moest, sloeg ze in koude bloede neer. Haar aandacht even gevestigd op de jongen, die als bevroren leek te staan. Vragend trok ze een wenkbrauw op, geen woord gezegd. Wat hem opeens overkwam was voor haar een raadsel, niet zeker over ze wel wilde weten wat er met hem aan de hand was. Ze had het gevoeld dat het iets te maken had met wat de onbekende Duitser tegen hem zei, wat hij zo gehaast onderbrak, al wilde ze het hem simpelweg niet vragen om te voorkomen ongewilde herinneringen en emoties naar boven te halen. Nieuwsgierig was ze zeker, toch niet zeker of ze het nu vragen moest of niet. Het duurde niet lang voordat ook Cassidy de auto had bereikt, het wapen, evenals haar rugzak, op de achterbank gegooid, naast de sniper die er al eerder geplaatst was door Demyan. Zijn gemompel kwam vaag bij haar binnen, haar wenkbrauw vragend opgetrokken. 'Who's not here?' Vroeg ze hem, een ietwat wantrouwige toon in haar stem. Een nieuwe hijs van haar sigaret, gevolgd door de rook die haar luchtwegen weer verliet, werd even tijdelijk haar hetgeen waar ze haar aandacht op richtte, toch was dit maar van korte duur, aangezien ze haar aandacht al snel weer op de jongen had gericht. Niet zeker of de woorden gingen over Sebastian of opnieuw gelinkt waren aan de woorden die de Duitser eerder vandaag sprak. Traagzaam nam ze plaats in de auto, haar plek op de bijrijdersstoel weer ingenomen. De deur met een klap naast haar dichtgetrokken. Haar ogen even gesloten voor enkele seconden, rust tijdelijk wedergekeerd naar haar lichaam, haar hoofd leunend tegen het glas in de autodeur rechts van haar.
Zijn vraag deed haar opzij kijken, waarschijnlijk doelend op de hoeveelheid agressie die ze toonde tegenover de walkers. Het had gedeeltelijk te maken met de onbekende man in de gevangenis, evenals het feit dat ze vaak haar woede ophoopte van binnen, en op momenten als deze leek dit allemaal naar buiten te komen. Toch wilde ze hem geen direct antwoord geven, hetzelfde spel met hem gespeeld als hij vandaag met haar had gedaan. Een zwakke grijns ontstaan op haar gezicht. 'I'll tell ya, when ya tell me what made ya all freeze back there.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De grijns op haar gelaat liet hem afgrijzen. Zijn eigen woorden waren terug naar boven gekomen, een opmerking herhaald met spot die ook hij nog herkende. Ze had wel zeker zijn gewoontes overgenomen. "Using my own words to get back at me, huh? You're shady, gotta tell you that." Met weerzin kon hij al weten hoe het zou eindigen; hij had zichzelf nogmaals klem weten te zetten door zijn nieuwsgierigheid. Precies zoals het eerder werkte, was er nu geen uitzondering op Demyan's manier van vragen stellen want naar hoe hij het altijd verwoordde, was er geen uitweg meer te vinden. Hij kon ofwel zoeken naar een goede leugen, of desondanks alles de waarheid een keer vertellen omdat hij dat ook verwachtte van haar. Hoe achterlijk het ook voor zijn geweten klonk ging hij dan toch voor het laatste. Zijn stemmen in zijn hoofd, vertellende dat hij geen klank uit moest brengen, negeerde hij met een blik vol haat voor zich uit gericht. Zacht ging zijn stemgeluid met gemurmel door de auto.
"I thought I saw someone I knew out there. The way he looked.. - My mind was just messing with me once again, I guess," sprak hij, met aardig wat kracht het gaspedaal ingetrapt. Of het uit eigen woede was geweest of uit haast was onduidelijk, maar wel begon de frustratie zich bij hem op te bouwen. Het gedaante kon hij zich weer vaag voor de geest halen. Zijn onbehouwen kijk op de rest kwam aan het licht, zijn grof gebouwde en toch magere lichaam gezien in de weg voor hem. Duizenden gedachten zag hij zwerven voor de ogen van zijn oom maar het meest opmerkelijke vormde nog altijd de frigide uitdrukking op zijn gezicht, die niets vrijliet over al het dat door hem heenging. Een expressie om mee achtervolgd te worden. Demyan had zijn hele leven lang al moeten horen hoe hij leek op de duivelse broer van zijn vader.
De geboden afkeer tegenover de man was groot genoeg om zijn bloed te laten koken en toch gaf hij niets weer dan de donkere blikken, gewend tot de snelweg. "I haven't seen him in four years, and yet he can't fade away from my thoughts and memories. Son of a bitch." Het was voor hem een grote reden van alle night terrors. Dezelfde situatie werd elke keer herhaald in zijn slaapuren, hem vaak badend in het zweet achtergelaten in de nacht, maar hemzelf gaf het geen somberheid. Hij zag het als zijn verdiende loon en een straf waar hij zichzelf toe dwong te accepteren, want niets kon opmaken voor zijn lugubere verleden.
Een teug van zijn sigaret werd zwijgend genomen. Rookwolkjes kwamen in de lucht terecht, afkomstig van zijn mond terwijl hij weigerde zich naar Cassidy te keren. Alles wat Demyan deed, waren zijn trillende vingers om het stuur laten grijpen en deze zodanig strak vast te houden, dat hij ze niet meer zo hoefde te voelen. Zijn droge sarcasme bleef intussen hetzelfde. Zonder enige interesse in hoe ze het op ging vatten, ging hij verder. "Now, you got what you wanted. Can you tell me why you were lookin' like a damn demon when we fought our way through the zombie crowd?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I'm the worst.'
Haar ogen bleven even bij hem hangen, luisterend naar wat hij sprak. Geïnteresseerd, toch ergens wat beangstigd. Erop doorgaan was echter iets wat ze weigerde te doen, wetende van haarzelf dat ze niet altijd het meest sentimentele persoon was. Sympathie was verre van haar sterkste kant, en ze wilde het niet erger maken, zeker niet gezien de manier waarop hij zich gedroeg na het verhaal verteld te hebben. Hij leek woedend, alsof alleen de gedachte aan de persoon genoeg was om zijn emoties volledig overhoop te gooien. Haar ogen bleven bij hem hangen, waarom wist ze zelf ook niet. Zijn plotselinge houding trok haar interesse, en toch was het wat beangstigend om aan te zien. Ze wist niet tot wat hij in staat was nu deze emoties boven kwamen.
Ze knikte langzaam, zijn woorden ergens wel begrepen, al zat er bij haar waarschijnlijk een ander verhaal aan vast gelinkt. 'Yeah... I know how that feels.' Sprak ze vrijwel fluisterend, haar ogen nog altijd gericht op de Rus achter het stuur. Zijn voet leek het gaspedaal te willen breken, haar wenkbrauwen iets gefronst. Enkele keren keek ze iets opzij, haar aandacht tijdelijk gericht op de weg waar ze over reden. Het duurde niet lang voordat haar aandacht hier bleef hangen, in plaats van bij de jongen. Een hijs van haar sigaret genomen, de rook niet veel later door haar neus naar buiten gelaten, haar kaken op elkaar geklemd door zijn woorden. De manier waarop hij naar haar verwees was gek genoeg wat kwetsend. Haar verdere gezichtsuitdrukking liet hier echter minder van merken.
'Well, as a main reason, that German guy pissed me off. And I may be small, but I permanently contain high doses of anger.' Zacht lachte ze na haar woorden, alsof haar woede nooit naar buiten was gekomen. Haar emoties waren iets waarmee ze nog steeds moeite had. Vaak had ze dan ook het probleem dat ze vaak van humeur wisselde, vaak nogal snel ook, wat mensen vaak wat vragend achterliet, gezien het feit dat ze van vrolijk naar woedend kon gaan in slechts seconden. Het was iets wat ook Cassidy irriteerde, al weigerde ze erover te praten. Ook de woorden die ze sprak waren niets meer dan de waarheid. En hoe hard ze ook haar best deed om van de woede af te komen, leek het haar altijd te achtervolgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I can see. But better be the worst than boring."
Vreemd klonk het in zijn oren om te kunnen meekrijgen dat ze wist hoe het voelde. Het weten dat ze ervaringen had met een gevoel van eenzaamheid en woede, paranoia en hallucinaties. Het horen hoe ze toestemmend fluisterde met woorden die hem zowel op lieten kijken uit verbazing als het kleine beetje steun boden die hij nooit had gehad. Niemand luisterde naar hem, was wat hij wist. Niemand gaf wat om hoe het met hem ging, om wat er allemaal in hem omging als de dag aan hem voorbij tikte. Hij vond het wel prima zo. Demyan wist dat hij zich geen vrienden kon veroorloven, geen geliefden of mensen waar hij close mee werd. Het enige dat hij met zich meebracht was gevaar voor hun levens. In een enkele bui van overnemende razernij in zijn lichaam, kon hij al enorm veel schade aanrichten en een bloedbad veroorzaken die geen persoon zich wilde inbeelden in hun ergste dromen. Nee, hij mocht van zichzelf geen dankbaarheid tonen voor haar reactie waarin hij geenszins als gek werd afgeschilderd. Waarom voelde het dan toch zo goed om een keer begrepen te worden?

Every night like this I feel so
Dead wrong, collision is head on
My vision is dead and gone
Perception of right and wrong
I been here so very long

Met haar antwoord keek hij gaandeweg weer terug in haar ogen. Cassidy's afstandelijkheid trok ergens zijn interesse van de rest weg, de emotieloze blikken die zij ook voortbracht gefascineerd bekeken. Het mysterieuze aan haar vond hij eigenlijk wel leuk. Ze was anders, liet hem anders naar haar kijken en alhoewel hijzelf ook niet bepaald veel over haar wist, kon hij merkwaardig genoeg wel zeggen dat ze hem elke keer weer bleef verrassen zodra er een nieuw iets over haar opdook. Een kleine grijns betwistte zijn lippen. "Ah, the Whizzkid?" Het laatste overgebleven deel van zijn sigaret rookte hij op, waarna hij het vervolgens op de weg liet belanden door het raam te openen. De rooklucht in zijn longen werd hiermee ook teniet laten gaan. Hij voelde het gemis al meteen; nergens kon het weergevonden worden om zijn hand naar te kunnen reiken.
"We might have something in common after all. If he didn't had the insuline, I would've beaten that guy up a long time ago just to make him shut up." Onbescheiden schitterden zijn donkere ogen gevaarlijk in de schemeringen van de dag. Geen verlegenheid was aan hem op te merken over zijn mening als het om de Duitser ging, alsof het hem niets kon deren als hij ooit dood weergevonden kon worden in een of ander leger walkers. Van hem mocht hij doodbloeden tot er geen deeltje meer van hem overbleef. Dwaze bedenkingen misschien, maar het was tevens de waarheid van zijn waanvoorstellingen die dag en nacht doorspeelden. Er was tot zowel zijn misnoegen als blijdschap geen stoppen aan te krijgen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar ogen stonden strak gericht op de weg, haar gelaat leek emotieloos, onderwijl ze haar sigaret rustig oprookte. De dikke rook in haar luchtwegen voelde voor haar als een afleiding van de hel die zich buiten de auto bevond. Veel had ze er voor over om dat ene weg te laten vagen, dat gevoel van machteloosheid tegenover dat diepe zwarte gat dat ze haar leefomgeving noemde. Ze had het al ver geschopt in vergelijking tot anderen die zich ongewild tot de zielloze wezens hadden gevoegd. Het voelde elke dag weer alsof ze er geen zeggen in had, alsof haar overleven niet bij haarzelf lag. Dat het elke dag opnieuw maar hopen was dat ze de volgende dag weer kon ontwaken, nog altijd in haar levende staat zoals nu. Het had haar vaak bijna tot het punt van waanzin gedreven, haarzelf afgevraagd wat haar motivatie was om niet gewoon op te geven, haar laatste avontuur aan te gaan en te zien wat er nu echt was na de dood. Alhoewel ze nooit had kunnen bedenken waarvoor ze het bleef doen, had ze zichzelf nooit zover kunnen krijgen om op te geven, voornamelijk door haar bittere haat voor de monsters, al was dit niet haar enige manier om te kunnen gaan. Ze wilde nog niet weg, ze kon nog niet weg.
De woorden die hij sprak deden haar even opzij kijken, een kleine glimlach gevormd op haar gelaat, zijn ogen even opgezocht. 'Can't we just steal the insuline and than beat him up? 'Cause I'm in for that.' Opnieuw lachte ze even, vanwege haar eigen onzinnige plan. Ze wist dat hetniet werken zou, aangezien de Duitser machtig en slim genoeg was om bet waarschijnlijk al aan te zien komen, maar ze kon het niet laten. Ze gunde het de man gewoon niet, hoe brutaal het ook mocht klinken. Ze mocht hem niet, en ze kende hem nog geen uur. Zijn stem gaf haar de rillingen, evenals de grijns die hij steeds vertoonde. Toch zette ze de gedachten aan de man al snel uit haar hoofd, haar ogen weer voor haar uit gekeken, naar de weg. 'How long 'til we're in downtown Orlando?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm in for that as well. He definitely deserves it, that's for sure."

Bij het afgaan van de grote weg, kwam de stad langzaamaan in zicht. Vervallen winkels waren in de verte al zichtbaar geworden tussen de vele rookwolken door. Grote gebouwen staken ver weg nog boven alles uit, met enkele al omgevallen tot er een grote ravage met brokstukken over was gebleven. Borden van eerdere bekende shops wist hij te herkennen aan de muren. Een McDonalds dacht hij zelfs in de verte te kunnen spotten, met een bord die anders dan normaal geen licht meer uitstraalde. Auto's versperden de wegen uitgebreid tot het beeld gewekt werd dat er een grote file was ontstaan vooraleer de chaos uitgebroken was. Slechts de walkers die zich er een weg tussendoor baanden leken een teken van leven te vertonen, en hierbij durfde Demyan al te zeggen dat het er slecht aan toe was.
Desondanks de puinhoop parkeerde hij de mustang wel aan de kant van de weg. Aangrenzend aan de stoep, nog geen paar honderd meter weg van de binnenstad waar inmiddels geen ruimte meer vrij was om erdoorheen te kunnen rijden. De autosleutels werden uit het contact gehaald. Een stilte verving de mooie klanken van de motor, eentje die geenszins ongemakkelijk meer leek te zijn. Hij kon het eerder fijn noemen en totaal niet storend. Zijn ogen gingen langs het uitzicht, zijn mond laten veranderen in een grijns. Het zag eruit als een scene uit een horrorfilm over de apocalypse en toch nog kon hij zeggen dat het eruit zag als een paradijs, vergeleken met de rest dat hij had gezien. Met een speelse blik te bekennen op zijn gelaat keerde hij zich tot Cassidy. Zijn impulsieve karakter had de overhand genomen over zijn gedrag. Hij kon het niet laten toe te geven aan zijn verlangens naar wat anders dan zijn eerdere bezigheden, en niets kon hem ervan weerhouden zijn onverwachtse, vrolijke humeur voort te zetten. Zijn rugzak en sniper haalde hij van de achterbank weg. "Let's go rob some stores," sprak hij plezierig. De mace greep hij ook van de bekleding weg, het wapen behendig op haar schoot gemikt.
"There aren't any rules anyway, so we might as well do everything that's illegal. Ain't no cops to get us charged."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De grotendeels verwoeste stad werd ook Cassidy's uitzicht, haar ogen gericht op de gebouwen die nog wel overeind stonden. Zodra ze opzij keek zag ze het vrolijke gezicht van Demyan, en gek genoeg wekte het bij haar ook een glimlach op. Zijn uitspraak maakte haar daarbij nog een stuk vrolijker. 'Sounds good, I need a new shirt anyway.' De mace die hij naar haar toe had gegooid, pakte ze met een glimlach vast, vooraleer ze haar rugzak van de achterbank pakte en vervolgens de auto verliet. De tas hing ze over haar schouders, de sigaret, die inmiddels zo ongeveer opgerookt was, belandde op de grond, vertrapt door haar schoen. Haar ogen bleven even hangen bij haar schoeisel, om haar linkerschoen zat een grijs stuk duct tape, dat haar zool bevestigde aan de rest van het leer. Ze had ze gedurende de apocalypse geen enkele keer vervangen, wat de reden was van de slechte staat. 'And maybe a new pair a' shoes.' Grinnikte ze, haar ogen even opzij gekeken, naar de Rus.
'Ya don't have to tell me twice.' Lachend begon ze te lopen, haar ogen gericht op een kleine winkel, slechts een meter of honderd van haar verwijderd. De enkele Walker die haar pad kruisde sloeg ze simpelweg neer met het wapen dat Demyan haar had laten lenen. Voor het eerst sinds maanden was er oprecht plezier te zien van de lach op haar gezicht, tot de glinstering in haar ogen. Het was wellicht een vreemd beeld om aan te zien, zo veel plezier, simpelweg door het neerslaan van de monsters, maar het was immers iets was Cassidy wel kon zien als een hobby na de enkele jaren dat ze dit had moeten doen. Ze wist dat de Walkers verre van menselijk waren, dus was het ook niet nodig om ze te laten leven, laat staan menselijk gedrag vertonen tegenover de zombies. Toch had ze dit niet slechts bij de zielloze wezens. Ze had simpelweg nooit spijt, of een schuldgevoel bij het doden van wie of wat dan ook. Ze voelde er niets bij. Heel haar leven had ze hier al last van, een gebrek aan sympathie en empathie, zoals de meeste mensen het noemden. Zelf wist ze echter dat dit niet geheel waar was, gedeeltelijk zeker, maar ze kon best meeleven met mensen om wie ze echt gaf. Veel waren het er niet, twee tot nu toe. Haar broer en haar moeder waren de enigen van wie ze ooit hield, de mensen rondom wie ze niet bang was om haar werkelijke emoties te tonen. Het kostte haar veel moeite om zich zodanig comfortabel rondom iemand te voelen om dit te kunnen.
Ze merkte dat ze weer afdwaalde met haar gedachten, en schudde haar hoofd even. Voor enkele seconden keek ze achter zich, haar ogen even bij de jongen gehouden, al was dit van korte duur, aangezien wat zacht gegrom haar aandacht trok.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De vrolijkheid die hij ook bij Cassidy kon herkennen, maakte zijn bui zelfs nog ietwat beter. De getoonde glimlach, de manier waarop ze glunderde, liet hem nog breder glimlachen dan hij hiervoor deed. Gedeeltelijk vanwege het weten dat ze genoeg lef had de grote stad te betreden en zich geen zorgen te maken om de walkers. Angst voor de wezens hadden genoeg mensen, maar dezelfde eigenwijsheid om gevaarlijk gebied te betreden voor het trappen van wat lol bezatten weinigen meer. Zogezegd had hij diep vanbinnen een afwijzing verwacht, zeker omdat anderen vaak voorzichtiger waren dan Demyan zelf was. Hij zocht de grens van leven en dood te vaak op in tegenstelling tot de rest van de overlevenden. Stil zitten, verborgen in een kamer ergens in het vreemde land, was nooit iets voor hem geweest.
Enigszins geamuseerd stapte hij uit het voertuig met zijn rugzak op zijn schouders. "It looks like I need some new clothes and stuff as well." Zijn ogen liet hij voor even over zijn eigen lichaam glijden, de gedragen kleding goed bekeken onderwijl hij achter haar aanliep. De bloedvlekken hadden zich na het hele jaar flink uitgebreid. De donkere stof was op sommige plekken doorweekt geweest van het rood, vreemde plekken achtergelaten op de hoodie. Scheuren en vieze plekken waren te vinden op zijn jeans die hij na alles nog niet omgewisseld had voor een andere, en over zijn schoenen gesproken was hij werkelijk toe aan nieuwe. Het was een wonder geweest dat hij nog op deze kon lopen met de hoeveelheid gaten en scheuren in de stof van zijn Vans. Hij grinnikte in zichzelf. Hij zag er echt uit als een van de walkers als het om zijn uiterlijk ging; misschien was het ook een goed idee een keer een douche te gaan zoeken nu ze de tijd hadden.
Cassidy's stappen volgde hij zonder het echt in de gaten te houden. Uit zijn hele blikveld kon hij het met gemak bijhouden, net als opmerken waar ze heenging. Zijn concentratie lag immers heel ergens anders dan haar gekozen weg door de stad. Hij had zich tot zijn eigen gedachten beperkt, nadenkend over al het andere dan de plaats die het meisje uitgekozen leek te hebben om heen te gaan. "A pair of unused bandages would be great as well, mine are torn apart," mompelde hij naar zichzelf. "I need some shoes too, but there are enough stores out here to rob, so it won't be a problem." Zijn intens trillende handen vestigden zich op de sniper, die hij uit voorzorg herlaadde mocht er bloederig wezen uit onverwachte hoek komen. Uit nieuwsgierigheid voor haar woorden liet Demyan daarentegen zijn blik gaan naar haar kleding. Hij had nog weinig opgemerkt over de beschadigingen, maar het waren haar schoenen die zijn ogen er al snel vanaf trokken. Het was een grappig gezicht hoe ze ze had geprobeerd aan elkaar te houden met een simpel iets. Vermakelijk keek hij erop neer met het versnellen van zijn pas, totdat hij recht naast Cassidy liep in plaats van achter haar als een of andere slaaf. "Duct tape, huh? Yeah, you're right. You do need new shoes."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een walker sloeg ze probleemloos neer, het wezen levenloos tegen de grond gevallen. Haar humeur was te vrolijk om een grijns tegen te houden bij het uitvoeren van de actie, haar handen iets beter om het wapen geklemd, onderwijl ze wat bloed over haar handen voelde stromen. Een snelle blik wierp ze op de jongen zijn kleding, wat er inderdaad niet meer geweldig uitzag. Lachend haalde ze haar schouders een keer op, 'Yeah, ya do kinda need a new outfit.' Haar ogen richtte ze weer op haar bestemming, wat steeds dichterbij kwam.
Het duurde niet lang voordat ze er aangekomen was, haar blik gericht op de paspoppen achter de smerige ramen. Zonder succes probeerde ze de deur te openen, wat tot haar verbazing op slot zat. Even had ze haar wenkbrauw vragend opgetrokken, vooraleer ze het glas kapot sloeg met de mace, om zo een opening te maken waar ze wel doorheen kon. Ongeboeid stapte ze het gebouw in, even stilgestaan om om haar heen te kijken en te checken of er nog zombies te vinden waren in het gebouw. Niets leek haar kant op te komen, dus haalde ze haar schouders een keer op, waarna ze rond begon te lopen.
Veel bijzonders leek er niet aan de rekken te hangen, al had ze dit ook niet verwacht. Haar hand gleed langs de kledingstukken, de stoffen gevoeld bij haar vingertoppen. Geen van de shirts waar ze langsliep leek echt haar aandacht te trekken. De plek waar ze was leek wat herinneringen biven te halen, waardoor ze even stilstond, haar ogen tijdelijk gericht op het kledingrek. Ze weigerde haarzelf echter terug te laten denken aan de herinneringen die zich af speelden voor haar ogen. Even kneep ze ze dicht, haa hoofd traagzaam geschud, wanhopig geprobeerd de gedachten uit haar hoofd te zetten. Ze wilde er niet aan denken, het veroorzaakte paniekaanvallen waar ze nu geen tijd voor had. Het zou haar op plekken als deze haar leven kunnen kosten.
Ze opende haar ogen weer, met trillende handen een donkerblauw shirt van het rek gepakt. Even bekeek ze het, lichtelijk ongeboeid. Het ging er immers niet om hoe se eruit zou zien, wetende dat het vroeg of laat weer onder het bloed zou komen te zitten. Toch nam het haar aandacht weg van de herinneringen die haar tot waanzin dreven, waardoor er een zwak glimlachje ontstond op haar gelaat.

Darkness imprisoning me
All that I see
Absolute horror
I cannot live
I cannot die
Trapped in myself
Body my holding cell

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld