Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The dragonhunter and the dragonboy

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Eenmaal beneden, zweeg ik tijdens het eten, ik zat namelijk meer met mijn gedachten bij het amulet dan hier. "Joys" hoorde ik van ver komen en schrok op uit mijn gedachten. "Eh, ja." zei ik en nam snel een hap van het eten. "Waar zit je met je gedachten?" vroeg mijn grootmoeder. "Oh niet speciaal ergens." zei ik en glimlachte zwak. "Vertel." zei mijn grootvader. Even zuchtte ik en legde mijn vork neer. "Bij het gevecht van vanmiddag." zuchtte ik en beet op mijn lip. Meteen voelde ik de steek in mijn nek waar een van de jagers zijn dolk had gehouden. Die was ik even vergeten. Nadat de pijn weg was getrokken, haalde ik diep adem, opende mijn ogen weer waarna ik meteen de geschrokken ogen van mijn beide grootouders zag. "Jij gaat nu mee." zei mijn grootmoeder. Even snapte ik het niet en voor ik het wist werd ik mee getrokken. Vragend keek ik naar mijn grootvader die ons na keek. Wat was dit?!
Het duurde niet lang of we stonden beneden in de kelder waar ik neer werd gezet in het midden. "Wat gaat u doen?" vroeg ik en keek haar vragend aan. "Wees stil." zei ze waardoor ik meteen stil was en knikte. Wat ze daarna ging doen wist ik niet, want wat ik nog wist was dat mijn ogen zwaar werden en niets meer zag. Als ik later bijkwam, had ik een stijve nek en merkte ik dat ik in mijn bed lag. Wat was er gebeurd? Grootmoeder kwam al snel naar binnen en glimlachte. "We waren nog net optijd." zei ze als ze bij het bed kwam zitten. Nog steeds snapte ik het niet. "Hoezo optijd?" vroeg ik. Haar hand ging naar mijn nek en streek over de plek waar de wond zat. "Het gif was bijna door je hele lichaam gegaan." zei ze. Met een ruk kwam ik omhoog en keek haar bang aan. "Ze hadden wat!" riep ik zowat. "Rustig lieverd, het is al weg, alleen de snee zou nog even blijven zitten." zei ze. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. "Ga nog maar wat slapen." zei ze waarna ze de kamer uit liep en de deur op slot deed. Wilde ze mij dood hebben? En daarom deed het meer pijn dan normaal. Voor een tijdje lag ik te staren naar het plafond waarna ik toch weer in slaap viel en over het amulet begon te dromen.

Het was al weer een paar weken later dat het gebeurd was, de gymzaal was in volle herstel en kon weer gegymt worden. Niemand was daar echt blij mee, kon ik wel begrijpen want het was nieeit bepaald gezellig meer. Gelukkig waren er ook geen aanvallen meer geweest, maar dat moest ik niet al te hard gaan denken.
Zelf ben ik een lange tijd opzoek geweest naar hoe ik het beste naar de gevangenen kon gaan. Even zuchtte ik en keek op van mijn boek als de docente wat uitlegde. En het erge was, het was herhaling. Via mijn ooghoek keek ik richting Bolin die naast zijn broer zat. Het was nogsteeds jammer dat dit gebeurde.
Hoe langer ik naar hem keek, hoe meer ik mijn wangen weer voelde gloeien. Snel keek ik weer voor mij uit en zuchtte. Goed, denk ergens anders aan Joys, de gevangenen. Zei ik in mijzelf en probeerde wat te tekenen er voor, want ik wist inmiddels waar ik het beste heen kon gaan, maar hoe ik daar binnen kwam was nog een vraag.
De les eindigde gelukkig al snel en ik pakte mijn spullen in, liep rustig naar de deur, maar keek nog even kort naar Bolin die meestal altijd als laatste de klas uit kwam. Bij de deur bleef ik even staan, waarna ik weer weg keek en de klas uit liep. Ik vond het jammer dat hij zo deed. Terwijl ik door de gang liep door naar buiten, ging daar onder een boom zitten, pakte mijn schetsboek weer om te kijken wat ik had bedacht om naar de gevangenen te gaan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Het eten van vandaag stelde niet heel veel voor. Wat aardappels, groenten en vlees. Zoals gewoonlijk liet ik het eerst rustig wat kouder worden. De anderen waren al begonnen met eten, maar ze waren wel gewend dat ik gewoon lekker rustig aan deed en pas at als het nog net een klein beetje warmte had. Gelukkig was ik niet de enige treuzelaar. Ondanks dat ik pas als laatste bogon te eten, was ik niet als laatste klaar met eten. Tenminste niet over het algemeen. Toch zat ik tijdens het eten nu wel een beetje te treuzelen. In gedachten verzonken dan wel te verstaan.
"Waar denk je aan Bolin?" vroeg mijn pleegmoeder en ik keek even uit gedachten op.
"Niet bijzonders" zei ik rustig, maar dat was een leugen. Ik zat na te denken over wat ik moest doen. Ik had mij vergist. Ik dacht dat ze niet zouden aanvallen als er zoveel 'volwassen' mensen in de buurt waren. Toch hadden ze vandaag de halve gymzaal vernield en waarschijnlijk nog veel meer als Joys niet op tijd had ingegrepen. Mijn aanwezigheid had de jagers naar de school gebracht. Ik had onschuldige, zwakke mensen in gevaar gebracht. Als ze al naar school zouden gaan, zou het slechts een kwestie van tijd zijn voor ze hier zouden komen. Om die reden nam ik dan ook tijdens het eten een besluit. Ik zou vannacht weglopen. Even baalde ik dat ik Mike over mijn geheim verteld had. Die kennis bracht hem nu in grote problemen, maar goed. Daar was niets meer aan te doen. Het beste wat ik kon doen om hem te beschermen was nu om te vertrekken.
Na het toetje stond ik dan ook op en liep naar mijn kamer toe. Deed de deur op slot en begon een kleine tas in te pakken. Ik kon niet al mijn bezittingen mee nemen, maar de meeste dingen zouden ook niet op mij wijzen. Rustig pakte ik wat kleren in, mijn drakenspullen, foto's en het geld wat ik geërfd had. Op dat moment werd er op de deur geklopt en hoorde ik dat het Mike was. Even vloekte ik in mijzelf en gooide de tas in mijn kast en opende vervolgens de deur.
"Waarom was je deur op slot?" vroeg Mike en keek me aan.
"Ik was even getransformeerd" loog ik fluisterend tegen hem en hij knikte rustig, terwijl hij naar binnen stapte.
"Wat ga je doen?" vroeg Mike en ik haalde mijn schouders op.
"Geen idee." antwoordde ik. "Ik heb de hele klas in gevaar gebracht"
"Dat heb je niet"
"Dat heb ik wel en ontken het niet. Als ik hier niet geweest was, zou de school nooit aangevallen zijn geweest.
Daar had Mike niets over te zeg. Echter, na een korte stilte sprak hij toch. "Je moet het jezelf niet kwalijk nemen. Je kon hier niets aan doen" zei Mike zacht.
"Dat kon ik wel. Ik kon uit de mensenwereld verdwijnen toen mijn ouders gedood werden" zei ik zacht en slikte zacht.
"Wat wilde je dan doen?" vroeg Mike en ik haalde mijn schouders op.
"Geen idee" antwoordde ik en toen stond Mike op om mij een knuffel te geven.
"Ga wat slapen. Het is een lange dag geweest. Ontspan je" zei Mike zacht en liep de slaapkamer uit en rustig keek ik hem na, waarna ik naar mijn tas keek maar besloot dat het misschien beter was om niet direct weg te lopen. Ik had inderdaad nog geen geschikte plek gevonden om te wonen en het zou echt opvallen als ik direct na zo'n aanval verdween. Toch besloot ik om mijn tas wel ingepakt te houden voor het geval dat. Dan kon ik elk moment verdwijnen.

Inmiddels waren we een paar dagen verder. Elke dag was ik op zoek gegaan naar een nieuwe plek om te wonen. Op internet had ik gezocht naar dichte bossen en huizen en grotten in groenland, de noordpool, de zuidpool en ga zo maar door. Helaas hield iedereen mij behoorlijk goed in de gaten. Mike leek door te hebben dat ik wilde verdwijnen en de anderen maakten zich gewoon zorgen. Dachten dat ik getraumatiseerd was door de aanval op school. Iets wat sommige leerlingen inderdaad waren. Echter was ik niet getraumatiseerd. Ik voelde mij schuldig. Het was mijn schuld. zonder mij zou het nooit gebeurd zijn. Elke dag keek ik maar over mijn schouder, of de jagers terug zouden komen, maar ze bleven weg. Er was geen teken meer van hen. Joys kwam ook niet echt naar mij toe. Ze vroeg na de dag van de aanval wel wat er gebeurd was in de gymzaal en of het met mij en de rest ging, maar veel verder niet. Joys deed alsof ze niet wist wat er gebeurd was, wat misschien inderdaad inhield dat ze mijn geheim toch niet kende.
Gelukkig kwam Joys verder niet naar mij toe. Ik wist haar zelf ook te ontwijken en toen de les voorbij was, wachtte ik geduldig tot de klas leegstroomde. Even merkte ik dat Joys bij de deuropening bleef staan en beet op mijn lip. Kom op, loop door dacht ik bij mijzelf en gelukkig deed ze dat waarna Mike en ik samen naar buiten gingen. Misschien was het het beste als ik nu verdween. Het zou niet meer opvallen dat het met de aanval te maken had, maar hoe langer ik hier bleef hoe meer de rest in gevaar was. Even slikte ik zacht en zei vervolgens tegen Mike dat ik naar het toilet moest, waarna ik weer naar binnen liep. Mike daarin tegen ging op een muurtje buiten zitten, terwijl ik naar zijn kluisje liep. Ik zou niet naar het toilet gaan, maar liet in plaats daarvan een briefje in zijn kluisje vallen dat het tijd was om te vertrekken. Vervolgens liep ik naar de andere uitgang en ging richting huis, waar ik mijn nog altijd ingepakte tas pakte en het bos in verdween.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
JoysTerwijl ik buiten onder de boom zat en rustig aan het teken was. Keek ik af en toe op van mijn papier om te zien of ik Bolin ergens zag. Helaas zag ik hem nergens en zuchtte weer. Misschien was het eens een goed idee om naar hem toe te stappen en te vragen waarom hij mij ontweek. Maar als hij met zijn broer liep zou ik dat niet durven. Een zucht kwam nog maals over mijn lippen en keek terug naar het papier.
Om een weg te vinden naar de gevangenen zou ook maar even uitgesteld moeten worden. Maar toch wilde ik er heen, om de eigenaar van het amulet te vinden. Elke avond keek ik of die er nog lag,wat gelukkig zo was, en elke keer probeerde ik te vragen aan het amulet wie de eigenaar is. Dat kwam nooit helemal goed en verstaanbaar door. Of het wilde mij niets vertellen of de eigenaar was te ver weg en blokkeerde een veld de connectie.
Mijn benen strekte ik, liet het boek op schoot vallen en mijn hoofd liet ik rusten tegen de boom aan. "ughhh!" mompelde ik en sloot mijn ogen, wat moest ik nou doen? Ik wist het gewoon niet meer. Het boek sloeg ik één keer tegen mijn voorhoofd aan voordat ik het weer op schoot liet valen. Niks ging zoals ik wilde, en zeker niet nu met de jagers die mij, waarschijnlijk, in de gaten hielden. "Waarom!!" mompelde ik dan.
Zo zat ik een tijdje tot er een, extra, schaduw over mij heen kwam waardoor ik mijn ogen opende. Kort knipperde ik met mijn ogen om te zien wie het was, veel vrienden had ik hier niet, en de meiden hadden zich ook wat terug getrokken, waarom wist ik niet, misschien ook beter zo.
"Waar is die!?" hoorde ik en trok een wenkbrauw op. "Waar is wie?" vroeg ik als ik door kreeg wie het was merkte ik wie hij bedoelde. "Ik heb geen idee, meestal hangt die bij jou, ik kan hem niet in mijn tas gestopt hebben." zei ik en trok mijn knieën op. "Ik heb je wel door, je hoid mij niet voor de gek." zei hij en liep weer weg. Ik snapte niet waar hij hier aan kwam, maar ik zag Bolin altijd bij hem. Hoofdschuddend keek ik hem na en begon maar mijn spullen op te bergen, de volgende les zou zo weer beginnen. Dat ingepakt, stond ik op hees mijn tas op mijn rug en begon terug naar de ingang van de school te lopen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Met snelle stappen ren ik door het bos heen en klim ik over de wortels van de bomen en langs de gebroken bomen en boomstammen die over de grond bezaaid lagen, vernield door drakengevechten of gewoon noodweer. Zelf liep ik steeds dieper en dieper het bos in. Vele malen dieper dan ik ooit ben geweest. Het was het veiligste om het bos in te rennen en zo diep mogelijk te gaan. Op die manier hadden jagers geen reden meer om mijn vrienden aan te vallen. Na een tijdje gelopen te hebben, keek ik over mijn schouders en zuchtte zacht. Waarom ben ik ooit terug gekeerd naar de mensenwereld? Ik had direct moeten vertrekken. Waar hoopte ik op? Dat de jagers mijn zusje zouden vrijlaten? Dat ik veilig was in de mensenwereld? Allemaal dwaze hopen zonder betekenis. Zonder waarde. Hopen van een drie jarig kind. Hoe oud was ik? Vele malen ouder dan drie jaar. Ik was 16 mensenjaren oud. Het was belachelijk dat ik nog steeds zulke dwaze hopen had gehad.
Rustig zette ik mijn reis door het bos verder af. De uren verstreken terwijl ik steeds dieper het dichtbegroeide bos in liep. De bomen stonden uiteindelijk zo dicht bij elkaar dat er eigenlijk geen volwassen draken meer konden komen. Het teken dat ik vlakbij het hart van het bos aankwam. De plek waar de drakenjongen werden verstopt als de ouders op jacht gingen of stierven. Mijn ouders hadden me ooit, lang geleden naar zo'n plek gebracht maar dan in Groenland. Het was zo betoverd dat mensen er niet konden komen, maar te klein om alle draken te verbergen. Daarom werden alleen de jongen daar verstopt.
Toen ik bijna bij de grot was, pakte ik mijn amulet en transformeerde ik mezelf in mijn babydraken vorm en vloog vervolgens het laatste stukje tot ik binnen in de grot kwam.
Toen ik eenmaal binnen kwam, zag ik dat er nog drie andere jonge draken waren. Een vuurdraak, een waterdraak en een geneesdraak. De waterdraak was zo te zien licht gewond en de jonge geneesdraak probeerde hem te genezen. Ongerust liep ik er naar toe.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ik in de drakentaal en de vuurdraak keek op.
"Jagers hebben haar aangevallen" antwoordde hij en even gromde ik zacht. Natuurlijk altijd weer die jagers. Hoe kon het ook anders? Ze konden ons nooit met rust laten. Ongerust ging ik bij de waterdraak zitten en toen ik merkte dat ze langzaam aan te heet begon te worden liet ik een paar kleine besjes die om haar heen lagen bevriezen en legde die op haar hoofd. Je kon merken dat de geneesdraak nog jong was en zijn krachten nog niet goed beheerste.

Mike
Kwaad en ongerust stormde ik de school weer in. Eigenlijk wilde ik achter Bolin aan, maar betwijfelde of ik hem kon inhalen. Waarschijnlijk was Bolin allang in het drakenbos en hij had me doen beloven daar nooit heen te gaan. Het was te gevaarlijk. Toch kon in iet zomaar hier blijven. Echter werd ik door de stroming van de klas meegesleurd naar het lokaal en werd naar een stoel gebracht. Even zuchtte ik zacht en wilde net de klas weer uit gaan toen de docent de deur achter Joys dicht deed. Kwaad keek ik haar aan, maar pakte toen met tegenzin een boek en het briefje van Bolin en las die voorzichtig door, terwijl het leek dat ik in het boek keek voor de docent, al konden de rest waarschijnlijk het briefje wel zien.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

De les begon niet veel later nadat ik als laatste door de deur was gegaan. Ik merkte dat Mike kwaad naar mij keek. Bijtend op mijn lip ging ik zitten en volgde de les, maar toch bleef mijn gedachten meer bij Bolin die dus weg gelopen was. Nu was het hopen dat hem niks overkomen was.
De les ging gelukkig snel, ik besloot de rest van de lessen te skippen en liep gewoon te school uit. Iets in mij zei dat ik het amulet moest halen om de eigenaar nu te gaan zoeken. Iets verder op transformeerde ik en ging snel mijn weg heen richting de plek waar ik het amulet had gelaten, deze pakte ik uit de geheime opberg plek en keek er naar. "Vertel mij, waar moet ik heen?" vroeg ik aan het amulet, deze begon meteen te gloeien en een soort wegwijzer wees welke kant ik op moest. Kort knikte ik, stapte het amulet weg en ging snel die kant uit.
Na een lange tijd gerend te hebben, nam ik even kort pauze, maar een niet fijn gevoel betrok mij, ik moest door gaan. Snel begon ik weer te rennen richting de plek waar het amulet heen had gewezen. Ergens had ik gelezen, als je een amulet had en vroeg waar de andere waren als jager, dat je geen antwoord kreeg, dus het verbaasde mij dat het mij wel de weg gaf. Dat kwam later wel, ik moest snel wezen.
Na nog een heel eind gerend te hebben, kwam ik uit op een dor stuk land, het zag er echt niet prettig uit om hier te blijven. Verder op zag ik een grot zitten, daar moest het zijn. Voorzichtig ging ik er heen. Wachters waren er, maar je zag ze niet altijd. Langzaam ging ik naar de ingang. Sloop naar binnen en merkte al snel twee wachters. Deze haalde ik neer, meer dat ze even verlamd raakte en sliepen, waarna ik mijn weg verder ging. Sluipend door de gangen kwam ik aan bij verschillende afslagen, ik volgde mijn gevoel en liep die kant uit, en ja hoor, daar waren de cellen. Ik liep er snel heen en keek naar binnen. Er waren veel gevangenen wat mij liet rillen, waarom moesten ze er zo veel hebben. "Doe ons niets." hoorde ik en keek richting één van de cellen waar een jong meisje zat, ik liep naar haar toe en schudde mijn hoofd. Mijn helm/masker deed ik af en hurkte neer. "Ik ga jullie niets aan doen." glimlachte ik en merkte dat het amulet begon te gloeien in mijn zakje. Deze haalde ik er snel uit en keek haar aan. "Is deze van jou?" vroeg ik. Haar ogen zag ik al oplichten en glimlachte. "Hier." Zei ik en gaf het aan haar. Maar iets terug hoorde ik een jonge man. "Je doet dit om ons toch later te dode is het niet.!" gromde hij. Ik stond op en liep naar hem toe. "Nee, dat is niet zo." zei ik maar schrok als ik de ogen herkende. Ik stapte achter uit en sloeg mijn hand voor mijn mond. Hij, hij was de tweede draak van een aantal maanden terug waar ik mee vocht. Ik voelde de tranen in mijn ogen komen maar probeerde sterk te blijven." Je liegt, je hebt mijn broer gedood!" schreeuwde hij weer. Nu kon ik de tranen niet bedwingen en voelde ze over mijn wangen rollen. "Het spijt mij zo, echt ik meen het." kon ik nog net goed uit brengen. "Dat lieg je!" ging hij door. Maar dan hoorde ik van ergens anders een andere stem. "Kijk eens goed naar haar, als je goed kijkt is ze in twee strijd met haar zelf." hoorde ik. "Kijk de markings op haar gezicht, die hebben we in een lange tijd niet gezien." zei hij nog. Ik ging met mijn vingers over mijn gezicht en slikte. Keek naar de grond en haalde diep adem. "Ik ga jullie hier uit krijgen, beloofd." zei ik en probeerde wat te bedenken. Ik pakte mijn armband, liet die veranderen in mijn staf en daarna zwaarden en ging daarna alle cellen af om deze open te breken. Dat lukte gelukkig zoals ik in gedachten had. Iedereen stapte er uit nadat dat gelukt was. "Snel, de wachters kunnen elk moment wakker worden." zei ik "Onze amuletten" zei een anderen. "Die ga ik zoeken." zei ik en liep de andere kant uit terwijl de draken richting de uitgang gingen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Samen met de vuurdraak hielp ik de geneesdraak de waterdraak te verzorgen, tot ze in slaap viel en we weinig meer voor haar konden doen. Rustig liepen we alle drie naar de ingang van de grot, zodat we konden praten zonder de waterdraak wakker te maken. "Ik heb nog nooit een ijsdraak gezien." zei de vuurdraak en keek me aan. "Mijn naam is Shamir trouwens en dit is Jaice" zei de jongen en keek me aan.
"Ik ben een van de weinige" zei ik en bijt even op mijn lip. "Ik ben Bolin, leuk jullie te ontmoeten" zei ik rustig en keek op toen mijn amulet licht begon te geven. Normaal als ik transformeerde gaf hij ijsblauw licht, maar nu was het donkerblauw. Een kleur die ik nog nooit had gezien. "Jullie amuletten geven toch ijsblauw licht?" vroeg Jaice en ik knikte, terwijl ik nadacht over de betekenis maar stond toen snel op.
"Volgens mijn ouders geeft het amulet donkerblauw ligt als een familielid is herenigd met het amulet wanneer ze gescheiden zijn" zei ik zacht en beet op mijn lip, maar rende toen de grot uit. De enige die ik kon bedenken die nog zou leven was, was mijn zusje Crystal, maar hoe kwam ze aan haar amulet? Joys had hem... Of zou ze ons toch helpen? Misschien was dit wel een val en misschien was het dwaas om erop af te gaan, maar ik moest gewoon weten wat er aan de hand was.
Tijdens het rennen veranderde ik terug in mijn mensenvorm en volgde het amulet alsof het een soort compas was. Ik had geen idee waar het amulet me heen bracht. In elk geval verlieten we al snel het drakenbos.
Na een hele tijd kwam ik uiteindelijk uit bij een dor stuk land en beet ik zacht op mijn lip, maar verstopte me vervolgens snel achter een paar bomen toen ik stemmen hoorde, waarna ik mijn amulet onder mijn kleren verstopte. Gelukkig lichtte het amulet niet meer op. Was dit de plek waar de jagers hun gevangenen gevangen hielden? Maar waar werd Crystal dan vastgehouden? Ik moest haar vinden!
Niet veel later kwamen er mensen buiten sluipen, maar aan de kapsels zag ik dat het allemaal draken waren. Sommigen hadden vuurrood haar ten teken van vuurdraken, anderen paars haar of groen. Even beet ik op mijn lip, maar besloot om nog even af te wachten achter de bomen. Ik snapte niet hoe ze buiten konden komen en misschien waren het helemaal geen draken. Van deze afstand kon ik het niet goed zien en mensen verfden hun haar ook in de meest vreemde kleuren die hun totaal niet stonden.
De groep was nog niet eens fatsoenlijk de grot uitgelopen of het gebeurde. Een grote groep jagers sprong voor ze en begon ze weer terug te dringen naar de grot zelf toe. Even slikte ik zacht, aangezien ik nu zeker wist dat het draken waren en in de verte zag ik mijn zusje bang tegen een vuurdraak aan staan, toen Joys er ook bij kwam en voor de draken leek te vechten. Even fronste ik mijn wenkbrauwen, maar zuchtte toen zacht. Ik had Crystal net gevonden, echt niet dat ik hier weg ging zonder haar. Snel pakte ik mijn amulet en transformeerde mezelf weer in een jonge ijsdraak, waarna ik omhoog vloog en de grond onder de vijandige jagers bevroor, waardoor ze uitgleden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
JoysIk liep, of meer, rende door de gangen opzoek naar de amuletten. Ik hoopte zo dat ze ongedeerd naar buiten kwamen, maar dat zou toch niet zo zijn. Ik voelde al snel magie in één van de kamers die er waren en trapte de deur in van de ruimte. Daar hingen ze, de amuletten. Ik beet even op mijn lip en haalde diep adem. Dan pakte ik ze van hun plekke en stopte ze één voor één in de buidel die ik rond mijn middel had hangen. Als ik alles had, rende ik zo snel mogelijk terug naar de uitgang, waar ik al snel geschreeuw hoorde. Meteen balde ik mijn vuisten en begon sneller te rennen.
Eenmaal aangekomen bij de uitgang, zag ik de groep jagers die ze weer naar binnen duwde. Niet goed, echt niet goed. Ik haalde diep adem en wurmde mijzelf door de groep draken naar buiten en ging voor ze staan met mijn staf voor mij. Kwaad keek ik naar de jagers die nog kwader werden. "Verander! Riepen ze en vielen meteen aan. Nog net optijd ontweek ik één uithaal terwijl ik er één tegen hield. Het lukte mij om ze meer naar achteren te laten gaan zodat de groep weg kon. Maar als ik merkte dat de grond onder ons glad werd, herstelde ik snel mijn evenwicht en zag de andere uitglijden. Kort moest ik lachen, maar zij vonden het niet al te prettig. Snel keek ik de kant uit waar het vandaan kwam en zat toen een ijsdraak deze kant opkomen. "Broer!" hoorde ik achter mij vandaan komen en zag dat het meisje, van waar ik het amulet van terug had gegeven, naar voren stapte. Snel kon ik haar tegen houden toen de jagers weer in actie kwamen. "Blijf bij de rest als je blieft." zei ik. Ze knikte, maar al snel keek ze terug naar de ijsdraak die aan kwam gevlogen. Maar in grote had ik hem niet zo verwacht. Maar dat kon wel, ze hadden het over een jonge ijsdraak die nog over was, toen ze het meisje gevangen hadden genomen. Ik was blij dat ze straks weer bij elkaar waren.
Ik richtte snel mijn aandacht weer op de jagers en splitste mijn staf weer in twee zwaarden. "Laat ze met rust!" gromde ik waarna, toen ik mijn voet kwaad neer op de grond zette, een geroffel kwam waarna, vlak onder de jagers, wortels omhoog kwamen en ze vast pakte. Verbaast keek ik naar wat er gebeurde, herpakte ik mij snel weer en rende op de jagers af. Niet alle jagers waren gepakt door de wortels en kwamen op mij af. Met hun kwam ik weer in gevecht. Bij elke uithaal en slag had ik niet door dat mijn pak veranderde van kleur. Ook mijn ogen veranderde van normaal, langzaam naar draken ogen. Ik kreeg het pas door dat ze jager, waar mee ik in gevecht was, met groten ogen naar mij keek als we dicht bij elkaar waren.
Na een tijde voelde ik mijn lichaam zwakker worden, maar ook de jagers werden vermoeider terwijl zij met meer waren. De hulp van de ijsdraak was ook wel fijn. Vier van de 7 jagers hadden we neer gekregen, of zo verwond dat ze niets meer konden doen. Nu zat ik geknield, op de grond naar adem te happen. Mijn zwaarden had ik zo in de grond gezet dat ik wat steun had. Nu was mijn pak compleet veranderd, wat ik nogsteeds niet door had tot ik mijn hoofd wat naar beneden boog en met grote ogen er naar keek. Meteen keek ik naar mijn handen, ze waren aan de binnen kant wit met aan de buitenkant tot aan mijn schouders groen en mijn schouders wit. Mijn benen waren ook groen tot ongeveer de knieën en de rest wit met nog een paar groene elementen. Hier keek ik zo geschrokken naar dat ik niet door had dat één jager zijn kans nam en op mij af kwam. Mijn ogen kon ik nogsteeds niet zien hoe ze er uit zagen. Ook mijn zwaarden zagen er wat minder duister uit.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Het gevecht ging best wild, dat moest ik toegeven. Misschien kwam het omdat ik nog nooit zelf met een jager had gevochten, laat staan met zo'n grote groep, maar goed. Ik had nooit gedacht dat ik ooit met een drakenjager zou samenwerken, maar ik zou haar wel in de gaten houden voor het geval dit een soort val was of zo. Je wist het nooit met jagers. Al vocht ik liever tegen 1 jager in mijn eentje dan tegen zeven dus ik zou haar wel een kans moeten geven. Toen Crystal mij roepte, keek ik haar aan en merkte dat ze naar me toe wilde komen. Gelukkig hield Joys haar tegen en stuurde haar terug naar de andere draken. Snel landde ik op het ijs en ging beschermend voor de draken staan, terwijl ik de jagers woest aankeek. Een aantal jagers begonnen te lachen omdat ik zo klein was, wat me best kwaad maakte. Woest blies ik nogmaals ijs naar hen toe maar dit keer niet om ze te laten uitglijden, maar om ze te bevriezen. De meesten wisten mijn aanval te ontwijken, maar 1 jager wist ik wel aan de benen te bevriezen, waardoor die hard op de grond terecht kwam. Op dat moment begon de grond te roffelen en vloog ik verbaasd een klein stukje omhoog zodat ik niet zou vallen en zag hoe een aantal jagers verstrikt raakten in de wortels. Verbaasd keek ik Joys aan. Oké sinds wanneer kon ze dat trucje? Kon ze dat niet ook doen in de school? Dat maakte het gevecht van haar een flink stuk gemakkelijker waarschijnlijk. Toch had ik geen tijd om er lang overna te denken aangezien er nog altijd drie jagers over waren en joys al snel uitgeput op haar knieën zat. Inmiddels begon haar pak ook te veranderen, maar door de dreiging had ik er echt geen tijd voor.
"Niet te geloven dat ik serieus een jager bescherm" gromde ik zachtjes in mijzelf, mijn stem had een drakenondertoon waardoor hij bijna niet te herkennen was, terwijl ik iets voor Joys ging staan toen een jager zijn kans probeerde te grijpen om Joys aan te vallen. Zijn zwaard stak mij in mijn zij, terwijl ik hem bij Joys weg probeerde te houden en even kreunde ik zachtjes, maar keek hem toen kwaad aan.
"Geef het op kleine, je bent te klein om ons iets aan te doen. Zeker zo zonder je vriendin" grijnsde de jager gemeen en ik keek hem in zijn ogen.
"Onderschat een draak nooit. Wie van ons denk je dat gaat overleven als het straks min 50 graden is?" vroeg ik en bevroor zijn zwaard waardoor die in stukken brak. Snel sloeg ik mijn kleine vleugeltjes uit en vloog verder omhoog.
"Zus bescherm de draken en de helpster" gromde ik, waarna Crystal direct de jageres naar de groep draken toe trok en voor ze ging staan. Zelf spuwde ik ijs recht op de grond, waardoor het meteen een flink stuk kouder overal heen was en de andere jagers hun voeten echt aan de grond bevroren. Meteen begonnen ze te rillen en keken elkaar bang aan, waarna ik weer op de grond landde en jagers verder bevroor. Door dat Crystal voor Joys en de draken stond, waren zij ongedeerd gebleven. Zelfs zonder transformatie of ervaring konden wij diegenen achter ons beschermen tegen de kou.
Toen het gevecht voorbij was, landde ik weer op de grond. Ik was totaal uitgeput en moest moeite doen om mijn transformatie als draak aan te houden.
"Ik had nooit verwacht dit te zien" zei ik verbaasd met mijn drakenstem en keek Joys aan. "Bedankt voor het redden van de draken."

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Mijn kracht probeerde ik weer op orde te krijgen wat half lukte. Toen ik een kreet hoorde van de ijsdraak en merkte dat het meisje van net voor mij kwam te staan toen de ijsdraak een koude vlaag over de jagers gooide. Mijn hart ging als een gek tekeer en keek pas op toen ik de draak hoorde spreken. Het meisje stapte aan de kant en liep naar de ijsdraak toe die de draak een knuffel gaf. Ik keek achterom naar de rest van de draken die onze kwam op kwamen en rond om ons kwamen staan. "De verhalen zijn waar, er zou een draken jager zijn die ons kwam helpen en zelf een draak is." zei één van de ouderen. Ik keek hem niet begrijpend aan tot hij voor mij neer hurkte. Hij pakte mijn handen en glimlachte naar mij. Verbaast keek ik naar de draken on mij heen en schudde mijn hoofd. "Nee ik kan het niet zijn." zei ik "Ik...." "De strepen op je gezicht zegt het al, je voorouder was ook één." ging hij verder. Ik wilde wat zeggen maar zweeg. "Is, is dit ook een zeggen?" vroeg ik als ik naar mijn pak keek. Het was vreemd om een lichter pak aan te hebben. De man knikte. "Nu, sta op en haal diep adem." Ik deed wat hij zei, sloot mijn ogen en haalde diep adem. Alle spanning voelde ik weg glijden en opende mijn ogen weer, die nog altijd er uit zagen als draken ogen. "Hoe voel je je?" vroeg hij. "Beter, dank u." zei ik en keek weer naar de jonge ijsdraak. "Jij bedankt voor te hulp schieten, zonder jou had ik het niet gered." zei ik. "Dat had je gekunt." zei de oudere weer. "Hoe dan?" "Je echte kracht los laten gaan, je ben al halverwegen." zei hij. Niet begrijpend keek ik hem aan. Dan schoot het mij te binnen, de amuletten. Deze pakte ik uit de buidel en hielt ze omhoog. Meteen pakte de draken hun amulet en zag ze opknappen. Hierdoor glimlachte ik maar voelde mij wat ligt in mijn hoofd worden. De jonge man, waar ik zijn broer had gedood, pakte ik nog zijn arm vast en keek hem aan. "Je zou mij blijven haten, wat ik begrijp." zei ik en legde nog wat in zijn hand. Als hij keek wat het was, keek hij mij aan zei niets en liep weg.
"Ik moet even, sorry." zei ik daarna en liep weg, naar een wat rustigere plek. Daar ging ik zitten, sloot mijn ogen om het duizeligheid weg te laten trekken, wat met moeite ging.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Ik glimlachte even toen Crystal mij een knuffel gaf en knuffelde zachtjes met haar mee. "Ik wist dat je zou komen" fluisterde ze zachtjes terwijl ik met mijn drakenklauw zachtjes door haar haren streelde.
"Sorry dat ik je zo lang heb laten wachtten" fluisterde ik zachtjes tegen haar, maar ze schudde haar hoofd terwijl de andere draken Joys uitlegden wat er aan de gebeurd was en hun amuletten van haar terug kregen. Een aantal draken kregen hun amuletten echter niet terug. Een ervan was een draak die helemaal geen amulet nodig had, maar de anderen zagen er nog altijd zwak uit zonder amulet. Waarschijnlijk had een of andere jager hun amulet, net als een paar weken terug met Crystal haar amulet gebeurd was.
Er moest nu een hoop gebeuren. Iemand moest de drakenraad straks op de hoogte brengen dat de gevangengenomen draken bevrijd waren, maar sommigen hun amuletten niet meer in bezit hadden en dat de uitverkorene, Joys, gevonden was. Daarnaast moest iemand voor Joys gaan zorgen. haar helpen met haar drakenkrachten en beschermen tegen de jagers. Waarschijnlijk zou Joys nu het hoofddoel van de jagers worden. Als ze werkelijk de draak was wat ik vermoedde, zou ze een erg machtige draak worden als ze haar krachten beheerste en jagers hielden niet van verraders. Twee redenen om haar aan te vallen dus.
Niet veel later trok Joys zich terug, terwijl de draken de wapens en de grot van de jagers begonnen te vernielen om te voorkomen dat het nogmaals tegen hen gebruikt zou worden. "Blijf bij de andere draken Cryst, ik moet even wat oden" zei ik zachtjes tegen Crystal en liep rustig achter Joys aan.
"Gaat het een beetje?" vroeg ik, terwijl ik in mijn drakenvorm naast haar ging zitten. Voorlopig wilde ik nog even niet terug veranderen naar Bolin. Ja ze had de draken gered en was de uitverkorene, maar ze was als jager opgevoed en niet als draak. Bevond zich nu in een geestelijk instabiele situatie doordat ze waarschijnlijk niet meer wist wie ze was. Alles waar ze in geloofde was opeens een leugen gebleken. Haar opvoeding als jager in plaats van een draak maakte haar al onvoorspelbaar, maar in combinatie nam ik liever even geen risico's. Ze leefde nu in drie verschillende werelden. De drakenwereld, jagerswereld en de mensenwereld. Nu moest ze kiezen tussen de drie werelden in welke ze wilde leven en tot die keuze gemaakt was, deed ik voorzichtig.
"Waarom heb je ons geholpen? Je wist niet eens dat je een van ons was" zei ik zachtjes toen het een tijdje stil was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Het werd mij allemaal even te veel. Ik zat inmiddels onder een verdorde boom met mijn gezicht in mijn handen de tranen te bedwingen. Mijn hele lichaam trilde, niet omdat ik het koud had maar om wat er daarnet gebeurd was. Iets verder op hoorde ik dat ze de basis vernielde, maar keek niet op of om. Als ik een stem hoorde, schrok ik uit mijn gedachten en keek op. Als ik zag dat het de jonge ijsdraak was, liet ik mijn handen zakken en sloeg deze rond mijn opgetrokken knieën. "Het gaat." zei ik maar het was half gelogen. Het was daarna even stil en ik staarde voor mij uit. Mijn groot ouders hadden dit verzwegen, maar waarom? Wat ik nog wist was dat er enkele keren de raad was gekomen maar mijn grootouders ze weg hadden gestuurd. Was het omdat ik een halfling was? Maar waarom? Was het daarom dat mijn ouders er niet waren? Ik wilde het volledige verhaal horen, nu had ik er recht op. De stem van de ijsdraak hoorde ik weer en keek even op. Ik haalde mijn schouders op en haalde even diep adem. "Al diep van binnen, vanaf dat ik trainde voor..." even bleef ik stil en beet op mijn lip. "... Voor jager, voelden het gewoon niet goed alsof ik er niet bij hoorde, maar hoe meer ik trainde hoe erger het werd." legde ik uit. "Maar ik had één keer zo iets ergs gedaan dat ik voor een lange tijd niets gedaan heb kwa training." zei ik en beet op mijn lip. "Waardoor blijkbaar de draken kant over had genomen en mij meer naar jullie werd getrokken." Het klonk raar, maar het was waar. "Een paar weken geleden was er wat gebeurd waar ze één amulet hadden, toen ik dat zag was alleen waar ik aan kon denken, breng het amulet terug naar de eigenaar en red de rest." zei ik zachtjes. Het was geen leugen, dit had al weken, maanden aan mij geknaagd om te doen.
Ik haalde diep adem en schudde mijn hoofd, liet mijn kin rusten op mijn knieën en keek naar de rest die inmiddels klaar waren met het vernietigen van de basis. Nog steeds waren mijn ogen nog niet normaal, wat ik nog steeds niet door had. Het liefste wilde ik nu verhaal halen bij mijn grootouders, ze zouden vast ongerust zijn. Toen ik hier aan dacht, hoorde ik het bekende deuntje en ging wat rechter op zitten. "Zo terug." zei ik waarna ik wat wankelig opstond, wat weg liep van de ijsdraak en het beantwoorden. Hield mijn arm zo dat er een soort hologram omhoog kwam en mijn grootouders tevoorschijn kwamen. "Oh lieverd, ben je oké?" hoorde ik en knikte. "Je ogen en je pak, wat is er gebeurd?" hoorde ik meteen er achter aan. Wacht mijn ogen? Ik tikte snel wat in zodat ik mijzelf zag en schrok er van. Wat gebeurde er met mij? "Oh lieverd, kom snel terug we moeten je wat vertellen." zei ze. "Dat weet ik al." zei ik zachtjes en keek weg, draaide mij dan zo om zodat ze de rest zagen. "Zij hebben het mij verteld." zei ik. "Ben je gek geworden! Zo zonder ons te melden dat je een redding actie ging doen!" hoorde ik mijn grootvader zeggen. Ik knipperde met mijn ogen toen hij dat zei. Wacht, zei hij dat nou? Wat maakte het uit, ik moest de rest veilig terug brengen. "Ik kom zo snel mogelijk terug." zei ik waarna ik afsloot. "We moeten gaan." zei ik als ik terug liep naar de ijsdraak. "De jagers kunnen elkmoment hier zijn, ze hebben namelijk een sensor aflaten gaan bedenk ik mij nu tijdens het gevecht voorst je ze allemaal bevroor." zei ik.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Toen Joys zei dat het ging wist ik gewoon dat het een leugen was. Of dat ze in elk geval niet helemaal de waarheid sprak. "Je hoeft niet te liegen. Ik ken je beter dan je zou denken" zei ik dan ook rustig. "Al begrijp ik dat je er liever niet over wilt praten." voegde ik er vervolgens snel aan toe. Mensen waren soms vreemde wezens en erg gevoelig over bepaalde onderwerpen.
Niet veel later begon ze echter uit te leggen waarom ze ons hielp. Dat ze vroeger al het gevoel had dat ze niet bij de jagers thuis hoorde en vervolgens iets gedaan had waardoor ze lange tijd niet meer getraind had. Echter was dt niet een reden om hen te helpen. Ze wist niet van haar drakenkant. Kon de instincten negeren en in de mensenwereld gaan leven of zo.. Een normaal en veilig leven leiden.
"Bedoel je de aanval op de gymzaal?" vroeg Boin toen Joys vertelde over de fout de ze gemaakt had, gevolgd door het amulet en het zoeken naar de eigenaar en de andere draken, en lachte even om haar verbaasde gezicht.
"Ja ik weet meer dan je denkt" zei ik rustig en keek haar na toen ze verdween om een telefoontje aan te nemen. Zelf draaide ik mij ook om en liep terug naar de draken waarna ik mijn zusje op mijn rug nam, terwijl we rustig naar de vernietiging keken.
niet veel later kwam Joys ook weer terug en zuchtte ik zacht. "Wat hebben jagers toch met sensors?" vroeg ik sarcastisch en dacht even na over wat we nu het beste konden doen. "In het bos verderop is een soort savegrot. Mensen kunnen hem niet zien. Laten we daar eerst maar heen gaan. Dan kunnen we daar rustig nadenken over wat we gaan doen" zei ik rustig en de andere draken aren het daar mee eens.
"Ga je ook mee Joys?" vroeg ik en keek haar even aan, waarna ik de andere draken snel voor ging.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Waarschijnlijk had hij door het ik loog toen ik zei dat het wat beter ging, maar ging er verder niet op in. Daarna zei hij het nog en beet op mijn lip. "Ik ben gewoon in de war." zei ik zachtjes, hopelijk dat hij het nier hoorde, maar waarschijnlijk wel. Wat maakte het ook uit, alles was één gigantische chaos in mijn hoofd op het moment.
Kort was het even stil nadat ik klaar was met mijn verhaal. Als hij dan begon over de gymzaal, keek ik hem geschrokken aan, hoe, hoe wist hij dat? Meteen schudde ik mijn hoofd. "Nee." zei ik en keek weg. Maar toen ik wilde zeggen wanneer ik bedoelde, belde dus mijn grootouders. Maar dat hij zei dat hij meer wist dan ik dacht, bleef in mijn hoofd hangen.
Nadat ik klaar was met mijn grootouders, was de jonge draak al terug naar de groep gelopen, het meisje was op zijn rug geklommen. Mijn schouders haalde ik op als hij begon over de sensoren. "Geen idee, maar drakenjagers worden niet gepakt." zei ik en beet op mijn lip, waarom waren de andere jagers er snel, de sensoren hadden mij natuurlijk te pakken. "Verdomme." mompelde ik en schudde mijn hoofd. Als ik dit eerder had geweten dan had ik de sensor uit geschakeld.
Terwijl ik in gedachten was, hoorde ik niet wat de jonge draak zei tot ik mijn naam hoorde. "Oh eh, ja." zei ik en glimlachte klein. De rest was inmiddels al gaan lopen. Kort keek ik de jonge draak aan en knikte nogmaals, daarna begon ik te lopen en beet op mijn lip. Een vreemd gevoel bleef ondertussen maar door mij heen gaan, alsof er iets uit wilde. Nog snel pakte ik mijn zwaarden die ik terug naar mijn armband liet veranderen en deed deze om, dan liep ik achter de groep aan het bos in.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Even keek ik Joys aan toen ze zei dat ze in de war was. "Dat is logisch. Er gebeurt zoveel in korte tijd en wat je dacht bleek toch anders in elkaar te zitten dan je dacht" zei ik begripvol. Ondanks dat ze het erg zachtjes zei, konden draken goed horen.
Toen Joys zei dat het niet aan de gebeurtenissen van de gymzaal lag, was ik best benieuwd wat er dan wel aan de hand was. Wat voor fout kon ze nog meer gemaakt hebben in de drakengemeenschap? Goed ze nam het amulet mee, maar in hun genoodschap was dat toch nog niet zo erg? Of dacht ik er nu te gemakkelijk over? Helaas werd ze net door haar oma gebeld dus kon ze niet uitleggen wat er werkelijk aan de hand was.
Snel liep ik met Joys en de drakengroep mee naar de veilige grot en toen we daar na een paar uur aankwamen, liet ik Crystal van mijn rug glijden en liep met de rest naar binnen. Inmiddels ging het al wat beter met de waterdraak zo te zien, aangezien ze haar menselijke vorm weer aangenomen had en verbaasd leek toen iedereen binnen kwam.
"Wat moet zij hier?" vroeg Shamir kil toen hij Joys zag en ik glimlachte even.
"Kalmeer Shamir, ze is één van ons en heeft geholpen de gevangen draken te bevrijden" zei ik rustig en keek de waterdraak aan.
"Gaat het een beetje?" vroeg ik, waarna ze knikte en op dat moment ging mijn telefoon. Even zuchtte ik geïrriteerd en zag een aantal draken geschrokken kijken, terwijl ik mijn mobiel pakte en zag dat Mike me belde, waarna ik rustig buiten de grot ging staan en opnam.
"Hey ijzige B hier" zei ik droogjes, waarna Mike begon te flippen over dat ik weggelopen was.
"Mi, je weet dat ik niet veel langer kon blijven. Als de rest zou ontdekken wie ik werkelijk was. Zelfs jij begon in het begin te flippen. En na alles op school" zei ik zachtjes, maar dat leek Mike niets te kunnen schelen. Hij begon erover dat ik niet weg mocht gaan zonder afscheid te nemen.
"Als ik afscheid had genomen, had je me nooit laten gaan" zei ik rustig en beet op mijn lip. "Ik kom anders vanavond nog wel even langs" zei ik uiteindelijk. "Dan praten we er even face to face over in plaats van via de mobiel." Ik had echt mijn mobiel ook thuis moeten houden,

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Het werd daarna stil, wat best wel fijn was. Zelf probeerde ik ondertussen alles op een rijtje te krijgen, maar dat lukte dus gewoon niet. "ugh!" gromde ik, en sloot mijn ogen.
Even voelde ik mijn ogen trekken en wreef er even in, opende ze weer als ze beter aan voelde.
Niet veel later kwamen we aan bij de grot die hij bedoelde en voelde de snauw van het meisje die er zat met nog twee andere. Meteen stond ik stil en sloeg mijn ogen neer. De rest liep verder terwijl ik in de opening stond. Als de Ijs Draak zei dat het goed was, stapte ik voorzichtig meer naar binnen en nam plaats langs de wand van de grod. Mijn hoofd liet ik rusten tegen de wand en haalde diep adem. Iedereen begon te praten, en zelf bleef ik stil. De ijsdraak liep niet veel later de grot even uit als zijn telefoon ging. Kort keek ik naar de groep die verder op stond en af en toe naar mij keken. Zo te merken waren ze over mij aan het praten.
Ik begon maar lijnen te trekken op de grond tussen zijn benen die ik lang uit had gelegd. Dit was echt een ongemakkelijke situatie. Wat moest ik doen? Niet zomaar naar de groep lopen. Een zucht kwam over mijn lippen en tikte dan met een steentje op de grond.
Zo een tijdje gezeten te hebben, merkte ik dat er iemand voor mij kwam te staan waardoor ik omhoog keek. "Hej, bedankt." hoorde ik het meisje zeggen die voor mij stond. Het was niet het meisje van het amulet, maar een andere. Een glimlach sierde mijn lippen, kwam rustig omhoog en knikte. "Het is graag gedaan." zei ik en keek haar aan. "Je pak is mooi." zei ze dan en gleed met haar vingers er over heen. Nu begon ik meer te glimlachen. "Dank je." zei ik zachtjes. Ze glimlachte naar mij waarna ze terug huppelde naar de groep. Ik keek haar na en bleef glimlachen. Ze draaiden weer om en wenkte dat ik moest komen. Voorzichtig liet ik hun kant op en stopte bij hun. "Wat is je naam?" vroeg er één. "Joys" zei ik. "Dank je wel Joys." zei een oudere draak. Daarna vroegen ze nog een aantal vragen die ik eerlijk beantwoorden. Alleen bij één vraag bleef ik stil en keek naar de grond. Het was de vraag van de vuur draak waarvan ik zijn broer gedood had. De tranen voelde ik al weer opkomen en pakte mijn boven arm vast. Mijn lichaam begon te trillen en al snel stroomde de tranen over mijn wangen. Het liefst wilde ik weg lopen maar toch bleef ik staan. Weglopen van dingen wilde ik niet meer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld