Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Hadesu

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was zonde van haar tekeningen, maar hij begreep zeker dat ze haar map terug wilde. Hopelijk zou ze hem weer aan kunnen vullen met nieuwe kunstwerken, mooie dingen. Had hetgeen wat ze vandaag meegemaakt had, het leven niet voor haar verpest.
Na enkele tijd lopen waren ze zo ver als hij durfde te gaan. Het bos werd hier steeds dunner en daardoor voelde Feredir zich steeds minder op zijn gemak. Het was dan ook gelukkig dat haar huis zo dichtbij lag, zo dichtbij dat hij het -voor zijn doen vreemde- dak kon zien. Hij knikte. 'Dan ga ik ervan uit dat je het laatste stuk zonder mijn hulp af kunt leggen,' zei hij zachtjes, toen ze eenmaal halt hadden gehouden. Hij wilde nog wel iets zeggen, maar haar omhelzing belette dat. Eventjes was hij overdonderd, maar hij glimlachte wee en beantwoordde de omhelzing, al ware het op een ietwat ongemakkelijke manier. Als dit haar manier van dankjewel zeggen was, was het prima. Na een tijdje liet hij haar weer los en zette een stap naar achteren. 'Houd die deken maar. Ik kan hem toch niet mee terug slepen,' zei hij. Misschien kon het haar nog iets van comfort bieden. Hij aarzelde eventjes, maar kwam toen weer dichterbij en drukte zacht een kus op haar voorhoofd. 'Het ga je goed, Maeve,' zei hij met een glimlach. Dat meende hij oprecht. Dat zoiets als dit maar nooit weer zou gebeuren. Dat ze geluk zou vinden in een wereld zo verdorven als die van de mensen. Hij schudde de gedachte van zich af en draaide zich om, waarna hij het bos weer in begon te lopen. Hij zou nog op moeten schieten ook, maar door de bomen kon hij veel sneller bewegen dan over de grond.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva liet haar vingertoppen glijden over de plek waar hij zojuist een kus had geplaatst. Ze zag hem verdwijnen tussen de bomen door en kon de glimlach rond haar lippen niet onderdrukken. Het was een genoegen om zo'n bijzonder persoon te hebben mogen ontmoeten, dat hij haar een kijk in zijn wereld en leven had gegeven. Ze had geluk gehad dat dit alles haar had mogen overkomen. Een laatste blik op de bomen bevestigde haar dat hij inmiddels weg was uit haar zicht. Op een moeizame manier liet ze haar voeten vooruit bewegen richting haar huis. Gelukkig woonde ze al een langere tijd op haarzelf, want hoe ze er op dit moment uitzag kon ze aan niemand uitleggen. Veel mensen kwam ze onderweg naar huis niet tegen. Alleen twee auto's en een man die zijn hond aan het uitlaten was. Deze stelde geen vragen waardoor ze binnen een paar minuten veilig voor haar huis stond. Ze liet de deur open glijden die ze vervolgens weer achter haar dicht deed. Maeva deed een pas achteruit zodat ze tegen de deur aanstond en liet haar langzaam er tegenaan zakken. Haar armen liet ze leunen op haar opgetrokken knieën en ze legde haar hoofd op haar handen neer. Hetgeen wat haar was overkomen wilde ze nooit meer mee maken, ze had geluk gehad maar dat betekende niet dat ze er gelukkig uit was gekomen. Ze voelde de handen nog steeds op haar lichaam die haar willig aanraakten. Ze beet op haar lip en bleef zo voor een paar minuten zitten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Brace yourself this is gonna be a long piece.

Nou, het hele verhaal was uitgekomen. Feredir was veilig teruggekomen, zonder ook maar één mens tegen te komen. Dat op zich was een gelukkig verhaal geweest, maar daar hield het ook wel mee op. Toen hij door de poort kwam, wist hij direct dat het foute boel was. Vanya was er niet meer en dat dier zou nooit zomaar weggelopen zijn.
Hij had gelijk. Toen hij eenmaal enkele stappen had gezet, werd hij omringd door Beschermers. Even slikte hij. Daarna pakte hij zijn twee dolken voorzichtig van achter zijn rug vandaan, legde ze op de grond. Hief zijn handen. 'Ik beken,' zei hij daarna, luid genoeg voor alle omstanders om het te horen. De wapens werden weggegrist en opgeborgen. Feredir betwijfelde dat hij ze ooit nog terug zou zien. De leider van de Beschermers kwam hem op hem aflopen. Feredir herkende de elf, Aerion. Hij boog voor deze man, zoals van hem verwacht werd.
'Feredir, jij bekent een mens geholpen te hebben?'
'Dat doe ik, Aerion.'
'Sta op. Ik kan niet over je lot beslissen. Dat zullen de Wijzen moeten doen.'
'Uiteraard.' Na die woorden kwam Feredir weer overeind. De wapens die eerder op hem gericht waren werden opgeborgen nu bleek dat hij niet tegen zou werken. Hij werd achterop een paard gehesen en op die manier vertrok de grote groep richting de stad. Feredir baalde enorm. Hij kon eigenlijk wel huilen. Het was uitgekomen. Hij had een mens geholpen, haar binnen gelaten in hun wereld en haar daarna laten leven. Hij was een verrader. Hij beet op zijn lip, peinsde over de situatie. Spijt had hij niet. Wat hij vandaag gedaan had, kon hij verdedigen. Dat zou hij ook verdedigen. Maar de rest van zijn daden.. dat moest nog maar bezien worden. Het zou in ieder geval voor oproer zorgen. De hele stad zou in rep en roer raken. Zijn moeder, wat zou zij teleurgesteld zijn. Feredir kon er niet aan denken.

Ze kwamen aan in de stad. Daar was inderdaad al een drukte van jewelste. Blijkbaar was één van de Beschermers vooruit gereden om de Wijzen, de stadsbestuurders, in te lichten over hetgeen voorgevallen was. Zo konden ze dus ook in één keer door naar hetgeen dat voor paleis door zou kunnen gaan. Het huis van samenkomst. Een rechtbank. Het belangrijkste gebouw in de stad. Daar steeg iedereen af, Feredir ook. De Beschermers verzamelden zich om hem heen toen hij naar binnen geleid werd, als een eersterangs crimineel. Wat hij was. Hij had de wet overtreden en dat wist hij. Hij kon nu enkel nog hopen op de wijsheid van de Wijzen. Ironisch.
De vier elfen zaten al op hun plaats. De vijfde, de oudste en daarbij ook het Hoofd van de Wijzen, stond voor hen. Hij wachtte tot iedereen op zijn plek zat voor hij begon te spreken. 'Feredir, jij wordt ervan beschuldigd de belangrijkste regel te hebben overtreden. Je hebt een mens geholpen en deze mens in onze wereld binnen gelaten, zonder deze daarbij aan te vallen, of je rijk te verdedigen. Wat heb je hierop te zeggen?'
Feredir boog, knielde. 'Ik beken mijn schuld hieraan, Wijze. Ik heb de regel overtreden.' Er klonk een geluid. Het van de verdachte zelf horen, was iets anders dan van iemand horen dat iemand anders iets gedaan had. Feredir voelde de tranen branden.
'Waarom, Feredir? Waarom verkoos je deze mens boven de veiligheid van je rijk, dat je gezworen hebt te beschermen tegen al het kwaad?' Nu keek Feredir op. Dit was het moment.
'Zij... de mens.. was niet van het kwaad.' Er klonk geroezemoes. Feredir moest zich ervoor afsluiten. 'Ze.. was anders dan de andere mensen. Ze had hulp nodig. De mensen hadden haar gekrenkt, haar eer aangetast. Ze probeerden haar tot zich te nemen terwijl zij dat niet wilde. Ik weet dat er geen uitzondering op de regels bestaat. Maar zij verdiende de dood niet. Ze verdiende dat kwaad niet.' Hij haalde diep adem, wetend dat wat hij ging zeggen een heleboel teweeg zou brengen. 'Ze was meer elf dan enig ander mens dat ik ooit geobserveerd heb, Wijze. Ze respecteert de natuur. Houdt ervan. Ze zou hier nooit gekomen zijn als ze geen andere keuze had, ze wilde niet maar had het gevoel geen keuze te hebben.' Het geroezemoes werd luider. De Wijzen staken de koppen bij elkaar, overduidelijk verbijsterd door het vertrouwen dat Feredir in deze mens toonde. Hun beraadslaging duurde niet lang.
'Bewijs het, Feredir.'

Zo kwam het, dat hij nu, een dag later, weer in de wereld der mensen stond. Samen met twee Beschermers. Na een grondig overleg was besloten dat de enige manier om vast te stellen of Feredir gelijk had, het verhoren van de mens was. En hij moest haar op gaan halen, om te kunnen getuigen. Hiervoor zou hij verder de wereld van de mensen in moeten dan hij ooit eerder gedaan had, maar daar was iets op gevonden. Magie. Een ietwat ingewikkelde spreuk was op hem uitgevoerd. De lijnen op zijn lichaam waren verborgen en zijn oren, normaal lang en puntig, waren nu klein en stomp. Zoals een mens. Feredir voelde zich naakt zonder zijn tekens, maar had weinig keuze. Hij stond voor de deur van Maeva en hoopte vurig dat ze thuis zou zijn. Anders kon dit hem wel eens zijn kop kosten. Aarzelend klopte hij aan, in de gaten gehouden door de twee Beschermers achter hem. Ook deze waren vermomd door de spreuk.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Gisteren was soepel verlopen voor Maeva. Ze was vroeg op bed gegaan omdat ze toch na alle invloeden die ze die dag had meegemaakt relatief moe was geworden. Nu, op een zonnige dag om negen uur in de ochtend, werd ze abrupt wakker gemaakt door geklop op haar deur. Moe draaide ze haar om in bed om haarzelf om te draaien en te constateren dat het pas negen uur in de ochtend was. Welke gek zou om dit tijdstip al bij haar voordeur staan? Maeva rekte haar kort uit waarna ze haar oren even focuste op de geluiden die er waren. Misschien had ze het haar ook wel gewoon verbeeld en was er helemaal niemand. Na een tijdje klonk er weer geklop op de deur, dit keer iet wat dringender. Ze sloeg haar benen over de rand van het bed heen en liet deze daar even hangen waarna ze vervolgens met haar blote voeten de koude vloer begon aan te raken. Snel pakte ze haar badjas die in haar kamer over de achterkant van haar bed hing en deed deze aan om hem vervolgens goed vast te maken. Tijdens dat ze de trap afliep wreef ze nog kort in haar ogen tot plots het besef kwam dat hetzelfde mannen van gisteren konden zijn. Die gedachte liet haar schrikken waardoor ze abrupt tot stilstand kwam bij één van de laatste treden van de trap. Het kon toch niet zo zijn dat ze erachter waren gekomen waar ze woonde? En hoe zouden ze dat ooit ontdekt moeten hebben? De angst overviel haar waardoor ze in paniek om haar heen begon te kijken. Ze moest iets hebben wat haar eventueel kon beschermen maar niet te opvallend was, stel het was een doodgewone verkoper aan de deur en dan stond zij daar met een mes. Geen goed besluit. Maeva rende door de hal heen om vervolgens de laden van de keuken open te trekken. Ze liet haar ogen rusten op een pan en het leek even alsof ze in een slechte comedy was beland. Maar uiteindelijk was het beter dan niets. Snel gooide ze er wat eten in uit haar koelkast en liep ze angstvallig naar de voordeur toe. Haar deur had helaas geen see through gehad waardoor ze geen idee had wie er aan de andere kant stond. Met de pan achter haar rug draaide ze met haar andere hand de deur voorzichtig los om hem vervolgens met gekraak te openen. De deur werd op een kiertje gehouden en Maeva keek nieuwsgierig naar diegene die voor haar deur stond. Het duurde even voordat ze de link legde vanwege de subtiele veranderingen maar had al snel door dat het Feredir was. De pan legde ze snel achter haar neer op een kastje waarna ze de deur wijder open deed. “Wat doe jij hier?” ze bekeek de mannen die Feredir had meegenomen en richtte toen haar ogen weer op hem. Ze had geen flauwbenul dat een elf kon veranderen in een mens, het leek haar ook vreemd. Maar hij stond toch echt voor haar neus, en in plaats van dat hij een elf was had hij alle kenmerken van een mens. Dit moest ze later maar aan hem vragen wanneer de gelegenheid zich voordeed maar eerst was ze benieuwd wat hij voor haar deur deed met de mannen die achter hem stonden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gelukkig deed ze, na wat een lange tijd leek, de deur open. Op een kiertje. Eerst leek ze hem niet te herkennen, maar blijkbaar waren de veranderen niet zo drastisch dat hij helemaal niet herkenbaar was. Hij kuchte en keek even nerveus om naar zijn twee bewakers, de twee Beschermers. 'Dat is een lang verhaal,' zei hij zachtjes, 'het goede nieuws is dat je mee mag. Of moet. Naar de elfenstad. In mijn wereld.' Hij keek even nerveus om zich heen. 'Het slechte nieuws is dat ze erachter zijn gekomen dat ik je geholpen heb en als mijn enige verdediging kon ik aanvoeren dat je geen normaal mens was. Met je liefde voor natuur en zo. Dus.. je bent een soort van opgeroepen om te getuigen en te bewijzen dat ik niet lieg, dat je niet zoals de doorsnee mens bent.' Wauw, zo klonk het alsof hij het ongelofelijk verprutst had. Wacht, dat had hij ook. Hij haalde diep adem, maar voor hij nog meer kon zeggen stapte één van zijn reisgenoten naar voren. Die waren uiteraard op de hoogte van de situatie, maar kenden Maeva niet en waren dus een stuk minder vriendelijk jegens haar. 'Mensenvrouw, kleed u aan. Wij moeten zo spoedig mogelijk terugkeren naar onze eigen wereld.'
Feredir rolde met zijn ogen. Niet echt subtiel, nog even en hij begon met het zwaard te zwaaien om haar te manen tot opschieten. 'Het spijt me,' mompelde hij nog zachtjes, voordat hij gedwongen een stap naar achteren moest doen. Beter zou ze hem willen helpen, anders was hij zwaar de pineut. Hetgeen dat hij van haar vroeg was niet helemaal redelijk, helemaal niet redelijk zelfs. Hij mocht haar dan wel geholpen hebben gisteren, dat betekende niet dat zij hem ook maar iets verschuldigd was.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva wist niet goed hoe ze moest reageren op wat Feredir haar nu aan het vertellen was. Ze moest naar de elfenwereld toe? Om uit te leggen dat ze niet een doorsnee mens was? Haar gedachtengang werd verstoord door de mannen achter hem waar ze een korte blik aan bestede. Schijnbaar waren dat ook niet normale mensen waar ze eerst wel vanuit ging. Maar door de manier waarop hun de Nederlandse taal uitspraken werd haar al direct duidelijk dat het ook elfen waren. Maeva vond het bijzonder dat ze zo erg op normale mensen leken. Ze slaakte een zucht en keek toen Feredir al aan. Ergens stond ze bij hem in het krijt door wat er gisteren gebeurd was waardoor ze dit eigenlijk wel zou moeten doen. Maeva knikte naar hem. “Ik moet me alleen nog wel even omkleden als dat niet erg is, maar over tien minuutjes ben ik klaar” Zonder een reactie af te wachten liet ze de voordeur open en vervolgde ze haar weg naar boven om haarzelf om te kleden on vervolgens weer naar beneden te gaan waar Feredir en de andere mannen nog aan het wachten waren. “Ik ben klaar om te gaan”

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Wat hij haar ook niet verteld had, was dat als ze niet kon bewijzen dat ze anders was, ze alsnog vermoord zou worden. Het leek Feredir geen goed idee om haar dat nu te vertellen. Zou de druk alleen maar verhogen en ze leek al zo verward, dat wilde hij haar niet aan doen.
Hij was in ieder geval blij dat ze geen vragen stelde. Geen frons, geen gemaar, geen tegenstribbelingen. Ze was snel omgekleed en klaar om te vertrekken. Gelukkig maar, ze hadden niet de hele dag de tijd. Misschien wel, maar niet hier. De spreuk die de drie elfen vermomde, zou niet voor altijd duren. Dat was maar goed ook, want Feredir vond het alles behalve prettig om zich een mens te voelen. Hij had het idee dat niet alleen zijn uiterlijk, maar ook zijn zintuigen erdoor aangetast werden en hoe eerder dat voorbij was, hoe beter.
De twee mannen wachtten tot Maeva de deur gesloten had, waarna ze zich aan haar weerszijden opstelden, Feredir ook ergens daartussen. Op die manier kon geen van hen ervandoor gaan en zo kwamen ze dan ook in beweging. De tocht naar de poort zou lang zijn, vooral nu ze een écht mens mee hadden en dus niet door de bomen konden, maar het pad zo goed en kwaad als het ging moesten volgen. Feredir vond het niet erg, hij zag er tegenop om weer terug te gaan. Hoe dan ook zou het leven over enkele uren overhoop gegooid worden. Hij beet op zijn lip, versnelde zijn pas iets zodat hij naast Maeva liep. 'Je zult wel een heleboel vragen hebben,' zei hij zacht. De mannen naast hen zouden het toch wel horen, maar dat betekende niet dat hij ging schreeuwen.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva liep samen met Feredir en de twee andere mannen terug richting het bos. Ze merkte al snel dat ze geen kant op kon want ze zat gedrukt tussen één van de mannen en Feredir. Haar ogen gleden langs de mannen om hem verder te observeren. De woorden van hem liet ze daardoor ook even tot haar doordringen. "Dat kun je wel zeggen" snauwde ze hem kort toe. Tuurlijk had hij haar gisteren geholpen met waar ze zelf mee zat, maar had hij nu dan het recht om dit van haar als gift te vragen? Op deze manier? Ergens vond ze van niet. Toen ze eenmaal bij het bos waren beland probeerde behendig haar weg te vinden door het bos en tussendoor op te letten bij alle takken. Haar lichaam was alsnog broos door alle krassen die het bos gisteren op haar lichaam had achtergelaten. Wanneer ze eenmaal bij de poort waren beland bleef ze even staan waarna de rest ook in stilstand kwam. "Ik wil wel even wat duidelijk maken voordat ik door die poort ga" ze keek iedereen stuk voor stuk ernstig aan. "Ik wil niet dat dit het einde van mijn leven betekend, ik ben vrijwillig meegegaan. Wat ik ook helemaal niet hoefde te doen" Maeva wist niet of de woorden iets uitmaakten en of ze er überhaupt naar gingen luisteren. Maar ze wilde het duidelijk gemaakt hebben.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze had alle recht om kwaad op hem te zijn en dat wist hij heus wel. Dit kon haar alsnog haar leven kosten, ook al wist ze het nog niet. Ze was hem niets verschuldigd en deed dit toch. Was toch meegegaan. Hij wist niet of dat betekende dat er hoop voor hen was, of niet. Het was in ieder geval geen prettig gevoel, al helemaal niet omdat ze verder helemaal niet meer sprak. Ze moest begrijpen dat hij geen andere keuze had gehad, toch? Haar getuigenis was het enige dat hem nog kon redden van verbanning of zelfs de dood. Dat hij haar leven daarbij in gevaar bracht, was misschien niet redelijk zijn. Maar hij zou het echt niet gedaan hebben als hij geen kans zag, als er een andere optie was geweest.
Hij beantwoordde haar stilzwijgen tijdens het lopen met een net zo oorverdovende stilte. Hij had geprobeerd haar de kans te geven om meer uitleg te vragen, hij zou haar graag meer verteld hebben. Het was niet eerlijk tegenover haar dat ze zo weinig wist.
Bij de poort aangekomen hielden ze even halt. Feredir luisterde, maar ontweek haar blik. Hij had daar niets over te zeggen, al helemaal niet in zijn huidige staat. De twee andere Beschermers ook niet, trouwens. Één van hen haalde dan ook zijn schouders op. 'Dat is niet aan ons om te beslissen,' zei deze ronduit. Fijn, daarmee suggereerde hij direct dat er inderdaad een kans was dat ze niet meer levend weg zou komen.
Voor de elfen was het gesprek voorbij en ze bewogen verder richting de poort, daarmee Maeva bijna dwingend om erdoorheen te gaan.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Het antwoord was zeker niet waar ze op gehoopt had. Maar of er een andere mogelijkheid was wist ze eigenlijk niet zo goed, de twee mannen liep inmiddels alweer verder richting de poort op een dringende manier dat ze eigenlijk wel mee moest lopen. Schijnbaar was de mogelijkheid er dus wel dat ze het niet zou overleven, maar ze had geen spijt van haar keuze om mee te gaan. Als ze namelijk niet mee was gegaan wist ze niet hoe het was afgelopen met Feredir en met die woorden leven zou ze niet kunnen. Maeva besloot na lang aarzelen toch verder mee te lopen, een andere keuze had ze niet echt. Toen ze eenmaal bij de poort waren drukte de mannen haar erdoorheen waardoor ze weer in de elfenwereld terecht kwam, voor de derde keer in een relatief korte tijd. Vervolgens kwam Feredir door de poort. Ze kon hem nauwelijks aankijken, puur om het feit dat hij haar in deze situatie had getrokken waarvan niemand wist hoe het af ging lopen. Haar ogen scanden de omgeving waarna ze vervolgens braaf mee ging lopen met de anderen. Tegenstribbelen had nu al helemaal geen nut meer, ze was op hen terrein. Nu was het alleen maar wachten of ze hier ooit nog uit zal gaan komen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Surprise, er stonden elfen die hen op aan het wachten waren. Oh, en extra paarden. Het was best een eind terug naar de stad, dus was besproken dat het viertal, de twee Beschermers, Feredir en Maeva, zich zouden verspreiden over twee paarden. Feredir met een Beschermer op het ene dier, Maeva en de andere Beschermer op het tweede paard dat daar stond. Feredir hief zijn handen om zich op het paard te hijsen en realiseerde zich dat hij de lijnen op zijn handen weer kon zien. Een blik op de Beschermers vertelde hem dat de spreuk inderdaad uitgewerkt was en dat hij weer gewoon zichzelf was. Dat was in ieder geval iets. Hij klom op de rug van het dier, wachtte tot zijn compagnon ook opgestapt was en keek toen schuin in de richting van Maeva en haar rijdier. Hij wist niet eens of ze rijervaring had, misschien was ze wel bang voor paarden. Mensen leken daar nog wel eens last van te hebben. Hij beet even op zijn onderlip, vurig hopend dat dat niet het geval was. In ieder geval was er iemand die de mensenvrouw op het paard hielp, waarna ook de andere Beschermer opstapte en de groep ruiters in beweging kwam. Er werden veel blikken op Maeva geworpen, merkte hij wel. Wantrouwende blikken. Dit druiste tegen alles wat hen bekend was in. Er was een mens, en ze waren haar direct naar het hart van hun beschaving aan het brengen. Niet iedereen leek daar even enthousiast over, maar veel keuze hadden ze niet: de Wijzen hadden het bevolen, dus zouden ze hun meningen voor zich moeten houden voor zo lang dit duurde. Feredir hoopte vurig dat het goed zou komen. Dat ze hem hiervoor kon vergeven. Al verdiende hij dat in dit geval niet. Dit was veel meer dan wat hij gisteren voor haar gedaan had en hij was daarvan op de hoogte. Sorry, Maeve.

@Cabin

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Het werd al snel duidelijk dat het niet bij deze twee mannen zou blijven die met Feredir en Meava de weg zouden vervolgen. Toen ze eenmaal de poort door waren gegaan zag ze nog meer elfen staan. Ze keek even snel naar de paarden en beet even op haar lip. “Een auto is hier zeker niet van sprake?” Lachte ze schaapachtig naar Feredir en de andere mannen die haar nors aankeken. Maeva haalde haar schouders op en keek toen weer naar de paarden. Hier moest ze het schijnbaar maar mee doen. Voordat ze überhaupt over na kon denken werd ze al bijna op het paard geduwd door één van de mannen die samen met Feredir haar op hadden gehaald uit de mensenwereld. Ze werd nog geholpen door een paar andere elfen die al bij de poort op hen hadden gewacht. Allemaal hadden ze vreemde blikken in hun ogen gehad, angst en verwardheid dat voor het eerst in hun leven een mens in hun wereld zou komen. Toen Maeva achteruit keek naar één van de mannen die achter haar ging zitten concludeerde ze dat hun weer de normale elfenvorm hadden aangenomen in plaats van nog op een mens te lijken. Het was vreemd hoe elfen eigenlijk veel menselijke kenmerken hadden. Of misschien andersom. Toen ze eenmaal op weg waren keek ze met verbijstering om haar heen. De wereld waarin ze zojuist was beland was zo anders geweest dan de wereld waar ze vandaan kwam. Maeva had natuurlijk al twee keer een bezoek mogen brengen aan de elfenwereld maar nooit op deze manier en natuurlijk ook nog nooit zo ver. Het was prachtig, dat was een ding dat zeker waar. De hele elfenwereld leek voor haar één groot bos, althans zoveel natuur kwam er continu in terug. De mensenwereld was bij wijze van spreke opgegeten door industrie en wegen. Hier was dat compleet niet van sprake. De lucht was naar haar mening al veel schoner dan dat ze ooit in haar wereld had ervaren. Maeva was natuurlijk altijd al iemand geweest die dicht bij de natuur stond volgens haarzelf, maar dit sloeg alles. Iets zoiets dit had ze nog nooit gezien. Het voelde alsof de natuur nog werkelijk leefde. Leefde zonder de angst om verwijderd te worden om plaats te maken voor gebouwen. Natuurlijk wist ze dat de natuur niet kon leven op die manier, maar het voelde voor haar zeker zo op dat concrete moment. Toen ze verder het dorp in kwamen zag ze ook steeds meer elfen, elfen waar ze tot nu toe alleen een beeld bij had als ze Feredir had gezien werd nu ineens heel normaal. Maeva zag allemaal elfen, elfen die allemaal met angst naar haar keken. En ze kon begrijpen dat ze bang voor haar waren, Feredir had haar meerdere keren duidelijk gemaakt dat mensen niet werden getolereerd in de elfenwereld en dit moest een unicum zijn. Ook had ze aan Feredir gemerkt dat elfen een bepaald beeld hadden over de mensen, namelijk dat ze alleen maar deden aan vernietiging. Vernietiging jegens de natuur en ook zeker tegen henzelf en ergens klopte dat beeld ook al. Alleen de elfen zagen haar nu ook als een groot gevaar wat haar ergens krenkte. Maeva wist dat ze helemaal niet zo was als hoe ze over haar dachten, helemaal niet zelfs. En ze zou willen laten zien dat er ook goede mensen rondlopen op de wereld in plaats van alleen maar slechte. Ze wilde niet op deze manier aangekeken worden, vol met angst, woede en ergens hoop dat ze snel verwijderd zou worden van deze wereld op een andere manier dan dat Maeva graag zelf zou willen. Het was moeilijk om deze gedachte van haar af te schudden. Ze voelde de haat over haar heen komen desondanks het feit dat ze haar geen eens kenden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De rit, die normaal misschien een tiental minuten zou beslaan, leek ditmaal veel langer te duren. Misschien was het de spanning. Misschien waren het de blikken die Maeva toegeworpen kreeg van.. wel, van iedereen. Feredir begreep de blikken. Hij wist dat het niet waar was. wat zijn soortgenoten dachten. Maar hij begreep het wel. De angst. De woede. Iedereen had de verhalen gehoord van de mensen, die hun wereld hadden vernietigd. De stinkende lucht. Elfen stonden zo dicht bij de natuur dat ze zich dit niet voor konden stellen. Zijn soort begreep niet waarom iemand opzettelijk de natuur zou vernielen, alleen maar op plek te maken voor meer vervuilende gebouwen.
Hij schaamde zich niet voor de elfen in het dorp. Hij had dit geweten. Hij had geweten dat ze Maeva zouden verachten, simpel omdat ze een mens was. Ze waren bang. Dit was nooit eerder voorgekomen en zou waarschijnlijk nooit meer voorkomen, wat er ook gebeurde vandaag. Maeva was de uitzondering, niet de regel. De wereld opzetten voor de mens, zou nooit gebeuren. Misschien was ze daarom met hem mee gegaan. In de hoop dat ze twee werelden kon verenigen. Hij hoopte dat dat niet haar wens was.
Ze waren nu zo goed als in het centrum. Het centraal gelegen gebouw was omringd door elfen, die allemaal wilden weten wat er ging gebeuren. De uitspraken die vandaag gedaan werden, zouden de hele wereld zoals zij die kenden, veranderen. Feredir wist het.
De paarden werden halt gehouden. Elfen stapten af, andere elfen brachten de dieren naar de stallen. Feredir, Maeva en enkele Beschermers bleven achter. Die laatsten omringden Feredir en Maeva, zodat vluchten geen optie meer was. Op deze manier werden ze gedwongen het gebouw in te lopen, dat er nog precies hetzelfde uit zag als gisteren. Vier wijzen, op hun plaats. De vijfde, die in het midden stond. Hij knikte naar de Beschermers, die plaatsen bij de deur innamen. Feredir keek Maeva snel aan. 'Volg mijn voorbeeld,' zei hij zacht. Alsjeblieft.
Hij liep naar voren, enkele meters bij de Wijze vandaan, waar hij op één knie ging zitten en zijn hoofd boog.
'Feredir, welkom,' zei de Wijze, in hun eigen taal. Daarna wendde hij zich tot de mens. 'Mensenvrouwe, welkom,' zei hij, ditmaal in een voor haar begrijpelijke taal. 'Wij zijn de Wijzen. Wij zullen jouw verhaal aanhoren en aan de hand daarvan oordelen. Omdat jij onze taal niet spreekt, hebben we voor het gemak besloten deze bijeenkomst in.. jouw taal te houden.' Hij leek er niet blij mee, maar het verrassend gul. 'Eerst zullen wij horen wat onze spion in de mensenwereld te vertellen heeft. Hij heeft naar de bomen geluisterd die jou in het bos gezien hebben. Daarna is het jouw beurt om je verhaal te doen. Ik druk je op het hart niet tegen ons te liegen.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld