Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Enkele keren werd hij gestopt door bekenden, wie hem vroegen wat hij de afgelopen paar maanden had uitgevoerd, sinds ze hem niet op het eiland hadden gezien. Billy vertelde ze zonder problemen in zijn spraak, wat ongebruikelijk was. Meestal als hij veel gedronken had, had hij lichte moeite met het spreken van vloeiende zinnen, zoals wel een van zijn talenten was zolang hij nuchter was. Ditmaal leek het geen problemen op te leveren, tot zijn grote genoegen. Zijn passen waren daarbij wel slordig, gelopen alsof hij zich op het dek van zijn schip bevond gedurende een hevige storm. De heldere kleur van zijn ogen leek ook waziger. Het was alsof hij overal recht doorheen keek. En toch voelde hij zich gelukkig, voor hoelang het ook duren zou. Wederom was het de stem van iemand die hem stil deed staan. 'Bones! you're back!' Weergalmde vrolijk door de straat. Het luide stemgeluid wist hij vaag te linken aan Jack Bellamy, kapitein van de Corruption. Hij was minstens twee keer Billy's leeftijd en had dan ook een intimiderend uiterlijk gekregen gedurende de jaren. Met littekens en andere ongure aspecten aan zijn gedaante. 'Ofcourse I'm back.' Hij had zich naar de man toegedraaid, wie hem omhelsde alsof het niets was. De geur van alcohol was duidelijk aanwezig bij zijn uitspraken, wat Billy genoeg vertelde over waarom hij plots zo enthousiast was om hem weer te zien. Ze hadden een bondgenootschap, dat zeker, en deze was nog ontstaan tussen zijn vader en Jack. 'How's business? And how are you? It's been a while, kid.' Na even met de man te hebben gepraat, gingen ze beiden weer een andere kant op, de man terug naar de bar en Billy liep traagzaam verder naar het bordeel iets verderop.
Uiteindelijk had hij zijn bestemming bereikt en liep hij naar binnen. De drukte was er niet zo erg als in de kroeg, maar rustig was het er ook zeker niet. Al gauw kwam er echter een vrouw naar hem toegelopen. Het voelde vreemd, zelfs voor hem, om zich te realiseren dat hij de meeste kende.. Nogal goed. Maar vaste relaties waren niet mogelijk, er waren weinig vrouwen die zich aansloten bij piratenvloten, voornamelijk omdat velen van hun er heilig van overtuigd waren dat een vrouw aan boord ongeluk bracht en niemand kon zich ongeluk veroorloven. Hoe de vrouw tegen hem praatte en hem aanraakte was alsof ze getrouwd waren, maar hij wist beter. Dit was voor geld, een feit wat hij jaren geleden geaccepteerd had. Maar wat moest hij anders? Het was niet alsof hij even ergens naartoe kon om een vrouw te ontmoeten en daarmee een heel leven op kon bouwen. Geen enkele vrouw met gezond verstand hield van een piraat, het was vragen om problemen. Zijn hand werd vastgepakt, vooraleer de vrouw hem naar boven begeleidde. Billy wist dat hij de nacht hier door zou brengen, wat het een probleem minder maakte aan zijn hoofd. Het vinden van een slaapplek werd meestal gewoon slapen in het bordeel, wakker worden aan de bar of op het strand, gek genoeg.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Na het derde glas wat Madelynn gedronken had, had ze geen alcohol meer genomen. Ze merkte al dat ze lacherig werd en ze voelde haarzelf al wat losser voelen in haar gedrag. Het duurde niet lang voor de mannen waarbij Madelynn aan de tafel zat weg wouden gaan. Zoals Madelynn al gefreesd had wouden de mannen later op de avond ook naar de bordeel. Het was erg duidelijk voor de bemanning dat de prinses niet met hen mee wou naar de plek en dus om haar te helpen hadden ze haar geld gegeven zodat ze de avond in een gasthuis kon verblijven. Madelynn was de mannen dankbaar dat ze haar hielpen een slaapplek te vinden voor de avond, ze kon dan eindelijk weer eens in een bed kunnen slapen. Met het geld liep Madelynn door de straten van Nassau, onderweg naar het dichtstbijzijnde gasthuis kwam ze vele mannen tegen, beide ter been maar ook mannen die op de grond lagen. De dronken mannen maakte haar oncomfortabel en zorgde ervoor dat ze zichzelf zo snel mogelijk tot het gasthuis kreeg. Na een paar minuten door de straten gelopen te hebben zag ze het bord wat aangaf dat het gebouw een plek was om te slapen. Madelynn liep naar binnen en regelde een kamer voor haarzelf met de munten die ze gekregen had.
Het bed was niet zoals haar bed in het kasteel maar het was alsnog beter dan een hangmat of een houten vloer van een schip. Het bed had ervoor gezorgd dat Madelynn snel in slaap gevallen was en de rest van de avond had ze ook goed geslapen. De volgende ochtend werd ze wakker, de eerste paar seconden was ze verward over waar ze was, ze herkende de kamer waar ze lag niet maar het duurde niet lang voor haar om haar te herinneren dat het schip gister was aangekomen in Nassau en dat de mannen geen tijd verspild hadden om hun weg naar de kroeg te maken. Aangezien het ochtend was was het tijd voor Madelynn om haar weg uit het gasthuis te maken maar waar ze heen moest na weg te gaan van het gasthuis wist ze niet. De bemanning van Billy waren waarschijnlijk over heel Nassau te vinden en Madelynn had geen idee waar ze moest zoeken en of ze überhaupt moest beginnen met het zoeken van mannen. Ze kwam op met het idee om maar naar het strand te gaan, richting de plek te lopen waar de sloep was in de hoop dat er tenminste één iemand daarheen zou komen. Madelynn had vele verhalen gehoord over de avonden in Nassau maar ze had eigenlijk geen idee wat de mannen deden de ochtend erna. Het was niet moeilijk voor Madelynn om het strand te vinden, dus om tijd te doden besloot ze langs het water te lopen, ze keek om zich heen, onder anderen naar het water waar ze in de verte was het schip zag staan.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Na een enigszins vreemde nacht werd de jonge kapitein de volgende ochtend wakker. Traagzaam hadden zijn ogen zich geopend, enkele keren geknipperd door het licht wat de ruimte vulde. Hoofdpijn en misselijkheid overspoelde hem vervolgens als een golf. Met wat geïrriteerde geluiden had hij zichzelf toen overeind geduwd op het bed, een vrouw naast hem zien liggen, wie blijkbaar nog sliep. Rustig trok hij zijn kleding weer aan na het bed uit te zijn gestapt. In die tijd was de vrouw ook wakker geworden en was ze naar hem toe gelopen, zijn arm vastgepakt en hem glimlachend aangekeken. 'Goodmorning Billy.' De jongen hield enkel zijn wijsvinger voor zijn lippen als een veelbetekenend gebaar. Stilte zou hij op het moment waarderen, wat ze duidelijk niet verwachtte. Zijn arm werd losgelaten, waar Billy redelijk blij mee was. Enkele muntstukken had hij de vrouw overhandigd, wie geduldig leek te wachten tot Billy de ruimte verlaten had, was hij binnen minuten had gedaan. Slenterend liep hij de trap af, zijn ogen op zijn best half geopend gekregen en zijn hoofdpijn simpelweg genegeerd.
Het bordeel liet hij achter zich, om de slapende figuren in de straat heengelopen. Hij was het gewend, dit was zo ongeveer elke ochtend die ze in Nassau doorbrachten en toch was het elke keer weer prutsen. Alsof ze nooit leerden, wat ze ook niet deden. Zoals Billy weigerden velen zich rustig te houden als de avond was gevallen op het eiland. Waarom zouden ze ook? Vroeg of laat moesten ze terug de zee op en niemand wist zeker wanneer ze terug zouden komen en of ze ooit nog wel op Nassau zouden arriveren.
Gek genoeg gingen zijn gedachten af naar Madelynn en waar zij rond zou hangen. Haar weer kunnen vinden in het bordeel of de bar leek hem onwaarschijnlijk en geld voor een gasthuis had ze, voor zover hij wist, niet. In gedachten was hij teruggelopen naar het strand, waar hij zijn moest om wederom in de sloep te kunnen stappen en wat spullen op kon halen van het schip die hij nodig had voor zaken. Om John na zijn eerste dag op Nassau op stap te sturen en geld op te gaan leveren leek hem alles behalve een goed idee. Zodra hij opkeek was hij echter compleet vergeten waarvoor hij op het strand was. Het gedaante van Madelynn zag hij lopen en het verbaasde hem iets om haar te zien. 'Madelynn?' Verbaasd bracht hij het uit, onderwijl hij op haar af liep.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
het was rustig op de strand, er was niet veel te doen en Madelynn ging er van uit dat dit kwam omdat de meeste mannen nog bij moesten komen van de vorige avond, dat was als ze al wakker waren. Al had Madelynn zelf niet veel last van de vorige avond, ze merkte wel dat de drie glazen van gister haar een beetje misselijk achter hadden gelaten maar de wandeling op het strand hielp daar al heel erg mee. De frisse lucht en het kalmerende geluid van de golven die richting het strand kwamen kalmeerde Madelynn als geen ander. Madelynn had wel moeite met gemakkelijk door het zand te kunnen stappen maar ze deed haar best. Hoe moeilijk het ook was, het weerhield haar er zeker niet van om over het strand te lopen. Al wist ze niet hoelang ze hier alleen kon blijven wachten en wandelen tot ze zich zou vervelen en iets anders wou doen om haarzelf te vermaken.
Uit het niets hoorde ze achter haar iemand haar naam roepen, de stem wist ze al meteen te plaatsen bij Billy. Verbaasd draaide ze zich om, het feit dat hij haar al riep zorgde ervoor dat ze al lichtelijk verwonderd was maar wanneer ze zich ter plekke omdraaide en de man haar kant om zich lopen raakte ze alleen nog maar meer verrast. “Hello Billy” Ze stopte meteen met lopen zodat Billy de kans had om bij haar te komen. “How are you feeling? What are you doing up so early?” Het waren twee vragen snel achter elkaar maar Madelynn kon het niet helpen aangezien ze verbijsterd was de man nu al te zien. Met hoe ze de man gister weg zag lopen had ze niet verwacht de man vroeg tegen te komen, al helemaal niet als hij naar een bordeel zou gaan. Natuurlijk was Madelynn naar het strand gegaan in de hoop dat ze iemand van de bemanning tegen zou komen maar ze had eerder verwacht wat mannen te zien die de kroeg verlieten in iets betere en gezondere staat dan de kapitein hemzelf. Toch was ze blij om te zien dat de man zich niet zo bezopen gedronken had dat hij geëindigd was als één van de mannen die ze vanochtend nog in de straten had zien liggen. Het was goed om te weten dat hij wel veilig terecht gekomen was. Al vond ze het raar om hem nu te zien, wetende waar hij hoogstwaarschijnlijk vandaan kwam. Ze vroeg zich af of ze hem moest vragen of hij het naar ze zin had gehad in Nassau afgelopen avond en de nog grotere vraag was of ze het antwoord überhaupt wel wou weten of dat ze het meer zou vragen omdat het beleefd zou zijn. Voor nu zou ze de vraag wel gewoon voor haar laten en eerst de antwoorden afwachten op haar eerdere vragen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het zand maakte dat hij minder stabiel liep dan gebruikelijke, voornamelijk door zijn momentele staat van zijn. De zee en het geluid dat het met zich meebracht liet hem echter iets rustiger worden. Hoe het hem kalmeerde wist hij ook niet, al was de zee al jaren zijn thuis, het voelde gewoon prettig om aan te horen, al verklaarde het het rustgevende aspect niet. Hij luisterde er echter graag naar en wellicht was dat de reden dat hij zo nu en dan wakker werd in het witte zand van het strand. Het was niet eens het eiland zelf wat hem zo achterliet. Op Tortuga was hij geen haar beter.
De verbaasde blik in Madelynn's ogen was te verwachten. Gezien hoe hij zich gedragen had was het een wonder dat hij buiten rondliep voor het begin van de middag, al wist hij de exacte tijd niet. Even glimlachte hij na haar begroeting, voor haar gedaante stilgestaan. 'Like hell.' Murmelde hij toen, zijn stem klonk schor, alsof hij de gehele avond geschreeuwd had, wat absoluut het geval niet was. 'I never get to rest, it's the best part about being a captain with a terrible quartermaster.' De lach die zijn uitspraak opvolgde veranderde al snel in gehoest. 'Sorry.' Waarom hij zich ervoor verontschuldigde was zelfs voor hem vreemd. Britten hadden manieren, maar dit ging best ver. Voor even gingen zijn ogen af naar het water achter haar, verschillende schepen gespot aan de horizon, enkelen herkend, waaronder zijn eigen. Het was een bekend uitzicht, al veranderde het elke keer ook weer. Verschillende schepen kwamen aan bij het eiland en sommigen vertrokken weer.
Plotseling kwam hij tot de realisatie dat hij de vrouw voor hem simpelweg had achtergelaten in de kroeg gisteren, geen woord en geen hulp had hij haar aangeboden. Zijn wenkbrauwen fronste hij iets. Even bleef hij stil, de juiste woorden gezocht om zijn excuses mee aan te kunnen bieden, iets wat hem nooit eerder was overkomen. Altijd had hij wel een praatje klaarliggen, maar met haar was het anders. 'I left you, yesterday.' Begon hij toen. 'I shouldn't have.' Hij keek haar aan, een vreemde blik in zijn ogen, bijna een soort mengsel van emoties die hij vrijwel nooit voelde. Teleurstelling en enige schaamte waren het meest duidelijk. 'My sincere apologies.' Een wat ongemakkelijke glimlach vertoonde hij haar, voordat hij even kuchte. 'I hope you found a place to sleep.' Vreemd genoeg maakte hij zich zorgen, geweten hoe het eiland stikte van de vreemde figuren. Piraten waren over het algemeen niet te vertrouwen, zeker niet als vrouw zonder enig verstand van hoe het er aan toe ging op het eiland. Zijn hoop ging uit naar dat ze een gasthuis had gevonden waar ze overnachten kon, in plaats van de situatie aan te hebben gepakt zoals Billy en simpelweg door blijven drinken tot hij vanzelf ergens in slaap zou vallen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De dichterbij Billy gelopen kwam, de duidelijker Madelynn zag aan de man dat hij een drukke avond achter de rug, of nog niet zo zeer druk maar zeker een avond met aardig wat drank. “Yeah, you kinda look like it.” Ze bedoelde het niet gemeen en Madelynn ging er niet van uit dat hij het zo zou opvatten. Ook al zou hij het verkeerd opvatten, waarschijnlijk had de man niet eens de energie om op het moment boos te kunnen worden op Madelynn. “If there is something I can do to help you, just let me know.” Aangezien zij in betere staat was dan de man was dat het minste wat ze nu voor hem kon doen. Het lag natuurlijk aan de taak waarvoor Billy haar nodig zou hebben maar hoogstwaarschijnlijk als hij hulp nodig had was er vast wel iets wat Madelynn voor hem kon doen. Als antwoord op zijn sorry zwaaide Madelynn kort met haar hand als gebaar dat het prima was en dat het niet heel erg uitmaakte. Het hoesten was echt geen punt voor haar en was zeker niet iets wat ze erg vond.
Alsof Madelynn nog niet verbaasd genoeg was dat Billy al wakker was geworden vandaag en met haar kwam praten, nu stond de man zijn excuses aan te bieden over iets waar Madelynn helemaal geen verontschuldiging voor had verwacht. De vorige avond had ze helemaal niet gedacht aan dat Billy haar had moeten helpen, zoiets kon ze niet hem verwachten. “Billy, it’s fine.. I am not your responsibility, it’s alright.” Het was alsof er een compleet andere man voor haar stond dan de kapitein die Madelynn de afgelopen paar dagen gezien had. Ze was dan ook even sprakeloos tot ze zich realiseerde dat de man echt heel erg spijt leek te hebben, zo had ze hem nog nooit gezien had. “Really.. I know how much you were looking forward to Nassau.” De man had het ook verdiend om zichzelf te laten gaan, het was niet alsof Madelynn hem de makkelijkste tijd gegeven had op zijn eigen schip. “But if it makes you feel better, your own men gave me some of their money so I could go to the nearby inn.” Al was het naar het gasthuis lopen wel minder, de dronken mannen op de straat waren intimiderend maar ze had haar best gedaan niet op te vallen en zo snel mogelijk naar het gasthuis te gaan en gelukkig was het haar gelukt veilig over te komen. “But since you feel so guilty I do hope it was worth it.” Madelynn volgde haar opmerking met een kleine lach. Het leek hem erg dwars te zitten, wat voor Madelynn nogal onnodig was. Ze had niet verwacht dat de man voor haar zou uitkijken of haar zou helpen, hij had haar geen beloftes gedaan over haar te helpen of ook maar iets in die richting maar toch leek het Billy dwars te zitten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een lach, wederom gevolgd door wat gehoest, liet hij los na haar opmerking. 'I know. Not my best look, is it?' Het was alsof hij schuurpapier in zijn keel had, het gevoel alleen al was genoeg om het compleet te irriteren, al had hij er simpelweg geen energie voor om er iets aan te doen of om het te uiten. Even schudde hij zijn hoofd. 'No, it's alright. But I do appreciate it.' Waarom hij rustig was rondom haar lag dieper dan alleen de kater die zijn lichaam zwak aan deed voelen, al kon hij het zelf niet helemaal plaatsen. Natuurlijk hadden mensen effect op zijn humeur maar dat was meestal negatief. Wat was het dan aan Madelynn wat haar zo bijzonder maakte? Iets aan haar deed hem twijfelen aan zijn eigen manier van leven, iets wat hij volgens meerdere mensen nooit zou moeten doen. En toch stond hij hier, verontschuldigend en lachend, tegenover een persoon wie hij amper kende, zichzelf verliezend in de verwarring die heerste in zijn eigen gedachten.
Door haar stem werd hij er echter wederom door afgeleid. Hij had zijn mond al geopend om iets te zeggen, al kwam er geen woord naar buiten. Zijn mond sloot hij weer, stilgestaan bij zijn eigen woorden. 'You are.' Was alles wat hij toen even wist te zeggen. Voor enkele seconden bleef hij stil, voordat zijn schorre stem opnieuw pijnlijk zijn mond verliet. 'I promised to bring you to England, if something happens to you I've nothing to go to England for.. So basically I broke my promise and I never do that.' Het klonk als een slecht excuus, maar het was alles behalve. 'Besides, if I don't go to England I won't see my dad hanging there. I sort of was looking forward to that.' De grimmige opmerking was in ieder geval weer typisch hem, en het was dan ook daarom dat hij een grijns vertoonde.
Haar woorden over zijn crew deden hem goed, geweten dat hij op de mannen kon rekenen. Ze waren niet harteloos, zoals hijzelf wel vaak omschreven was. 'That does make me feel better.' Een kleine glimlach was te zien op zijn gelaat, onderwijl hij zijn krullen wat naar achteren duwde. 'I was fearing that you had to sleep in the streets and god knows what would've happened to you there.' Het was werkelijk iets wat hij vreesde. De straten waren geen plek voor iemand als Madelynn, laat staan in het midden van de nacht. Vreemde mensen liepen er gedurende die uren, nog minder betrouwbaar dan de gemiddelde piraat.
Even gingen zijn gedachten af naar de nacht ervoor. Korte momenten en herinneringen waren alles wat hij zich voor de geest kon halen, maar meer dan dat was het niet. 'If it was worth it?' Vroeg hij lichtelijk verbaasd. 'I suppose se. But if I have to be honest, I don't completely remember.' Het voelde nooit helemaal goed om toe te geven dat hij het zich niet meer herinnerde, het maakte dat hij zich minder intelligent voelde dan dat hij werkelijk was, waar hij over het algemeen een hekel aan had. De waarheid verborg hij echter gewoonlijk voor iedereen, en toch vertelde hij het de vrouw voor hem, alsof hij het niet langer binnen kon houden. Het maakte hem gek.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hoe Billy weer probeerde te lachen maar weer werd onderbroken door weer te hoesten zorgde ervoor dat Madelynn ook moest lachen, al had ze het wel met hem te doen. Na een goede avond in Nassau gespendeerd te hebben en er dan zo de volgende ochtend vanaf te komen was dan wel weer wat minder. “Yes, I have to be honest, you certainly have looked better.” Madelynn was niet achterlijk, Billy was een aantrekkelijke man, hij had prachtig blauwe ogen en bruin krullend haar wat hem ook zeker goed stond. Hij paste niet echt bij het beeld wat Madelynn had als ze dacht aan piraten en al helemaal niet bij een kapitein, naast Billy wist ze alleen maar af van oudere mannen die kapitein waren. “No problem” Een glimlach sierde haar gezicht, ze kon wel weer doorzeuren over hoe ze hem wel wou helpen maar waarschijnlijk zou Billy bij zijn antwoord blijven. “If you change your mind, let me know.” Dat kon ze nog wel aangeven uiteraard, al vroeg ze zich af of de man er echt gebruik van zou maken. Als hij slim was dan zou de man eerder tot zijn bemanning kijken voor help, wat Madelynn ook zou doen als hij in zijn schoenen stond.
Voor één of andere reden merkte Madelynn dat ze verlegen werd wanneer Billy erop stond dat ze zijn verantwoordelijkheid was, ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ergens voelde ze zich gevleid dat Billy zoveel leek te geven om de belofte die hij haar gemaakt had, zo erg dus dat hij haar zelfs veilig wou houden in Nassau. Voor ze hem kon bedanken voor het zo trouw zijn aan zijn belofte vertelde hij haar iets waardoor ze verward raakte. Met verwarde en peinzende blik keek ze de man aan. “What do yo..” Midden in haar vraag viel het kwartje al, ze realiseerde zich wat Billy bedoelde en wat er dus met zijn vader gebeurd was. “Oh my god..” Fluisterend kwamen de woorden uit haar mond. “I am so sorry, I didn’t know..” Meteen had ze het overweldigende gevoel dat ze haar excuses aan hem moest aanbieden. Het was ook meteen duidelijk nu voor Madelynn waarom Billy een hekel leek te hebben aan het koningshuis van Engeland. De manier waarop Billy haar het nieuws bracht was ook apart voor de prinses, hij volgde zijn opmerking met een grijns wat niet iets was wat bijna elk ander persoon gedaan zou hebben als ze het hadden over hun dode ouder.
Madelynn was blij om te weten dat ze een goed woord voor Billy’s bemanning had gedaan, al wist de man waarschijnlijk al dat zijn bemanning eigenlijk wel gevuld was met goede mannen. “To be honest, the streets did kinda scare me on my way to the inn but I survived.” Ze haalde haar schouders op om het te laten lijken alsof het niet een groot ding was, al voelde ze zich daar gisteravond toch wat anders over maar ze wou Billy niet het idee geven dat ze heel erg bang geweest was.
Lachend maar ook deels verward hield Madelynn haar hoofd een beetje getild naar links. De man had dus niet veel kunnen herinneren van wat er gebeurd was gisteravond, wat Madelynn nogal zonde leek van de avond. “Not that I know anything but wouldn’t the night be more enjoyable if you could remember it the next day?” Misschien zag Madelynn het anders dan dat Billy dat deed maar voor haar leek het meer logisch dat het de volgende dag leuker zou zijn als je tenminste wist wat er gisteravond gebeurd was. Madelynn keek naar Billy, ze genoot van het gesprek wat ze had met hem. Waarom de twee nu niet gek van elkaar geworden waren was voorbij haar maar ze vond het eigenlijk niet erg zo.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar lach hoorde hij vreemd genoeg graag aan, geweten dat het om zijn gehoest was. Lachen deed hij inmiddels zelf al niet meer, geleerd van zijn fouten. Een glimlach kon er echter nog wel vanaf en deze vertoonde hij haar dan ook. Het voelde vreemd om zo vrolijk te zijn rondom een persoon voor het eerst sinds tijden, maar erover klagen deed hij zeker niet. Het kostte hem enige moeite om niet opnieuw te lachen. 'So you think I look good?' Het was bedoeld als grap, alles wat hij kende van zijn eigen uiterlijk waren immers de littekens en andere verwondingen die hij over de jaren had opgelopen, evenals een lichte vergelijking tussen hem en zijn vader, schoonheid was ver te zoeken bij hem, althans, dat vond hij zelf. Hij knikte een keer als reactie op haar woorden, al dan zelf sprak hij geen woord meer uit. Die stilte hield hij vol tot ze wederom sprak. In tegenstelling tot zijn gebruikelijke weerwoord en haar simpelweg vertellen dat hij toch geen hukp nodig zou hebben, knikte hij even. 'You'll be the first to know.'
Het was duidelijk dat Madelynn anders dacht over de situatie van zijn vader, het ingezien als ernstiger dan dat Billy dat deed. Het was jaren geleden en hij voelde nooit veel voor overleden mensen. Toch, al zou hij het nooit toegeven, kostte het hem moeite om eroverheen te komen toen zijn vader werkelijk vermoord was. Het ergste was nog dat hij het lichaam tot op de dag van vandaag zien kon als hij dat zou willen. Hij haatte de gedachte, al probeerde hij er luchtig over te doen, puur om zichzelf voor de gek te houden. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen ze halverwege haar zin stopt met praten, al zakten ze weer toen ze een nieuwe zin startte. Haar excuses waren daarbij volledig overbodig. 'What? No, it's alright. He's been dead for years, don't worry about it.' Hij glimlachte zwak, zelf ook niet geweten waarom. Wellicht om haar iets te kalmeren. 'Now he's a warning to other pirates that come near England.' Hij haalde zijn schouders even op, geweten dat het hem diep van binnen enkel meer haat liet voelen tegenover het Britse koningshuis, al had hij geen reden om het opnieuw met haar te delen.
De woorden van voorheen zette hij uit zijn hoofd, spijt gevoeld dat hij het zomaar gezegd had. Het was niet nodig geweest en toch kon hij het niet laten. Fronsend keek hij haar aan, geweten hoe de straten erbij lagen in de nacht. Het deed niets voor hem om hem ook maar enigermate beter te voelen over zijn besluit om haar alleen te laten. 'Right, that's it. The rest of the time we spent on Nassau, you stick with me, alright?' Hij deed het lijken alsof ze werkelijk een keuze had, al wist Billy zelf beter en zij waarschijnlijk ook. Als het moest zo hij haar met zich meeslepen.
Opnieuw lachte hij, het ruwe stemgeluid naar boven gehaald en meteen spijt gehad. De pijn van zijn keel in combinatie met de droogte maakte dat hij wederom hoestte. 'I need to stop doing that.' Murmelde hij grotendeels tegen zichzelf, vandaar ook even naar zijn voeten gekeken, al hief hij zijn hoofd al snel weer op om Madelynn recht in haar ogen aan te kunnen kijken. 'And that's where you're wrong, you see. I like to not remember things. I constantly have a million things on my mind and remembering how much of a fool I've been because I drank too much is not something I can use at any time.' Het was immers de waarheid. Hij wist hoe hij was als hij teveel dronk, vrijwel schaamteloos, en zich daarover druk moeten maken de volgende ochtend was te vermoeiend voor hem om werkelijk te doen. Dus liever dronk hij, zich de dag erna vreselijk gevoeld, zodat hij zich er niet druk om hoefde te maken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had haar blik even op haar handen gericht, wat haar nu voornamelijk opviel waren haar nagels, haar nagels hadden zeker betere dagen gezien voor ze de zee op ging. Al waren haar nagels nu niet haar grootste zorgen. Ze rolde lachend met haar ogen door de vraag die Billy haar stelde. “Alright, let’s not get too carried away.” Eigenlijk was het antwoord simpelweg gewoon ja, maar Madelynn zou nooit zomaar kunnen toegeven dat zij, een prinses, vond dat een piraat knap was. Nu was ze wel alleen met Billy en zouden er dus geen geruchten ontstaan maar alsnog, voor zichzelf had ze ook moeite met het toegeven aan het feit dat de man er goed uitzag. “I never said you were good looking, all I said was that you have looked better before.” Ze kon het niet laten om haar opmerking weer op te volgen met een kleine lach. Het was lang geleden dat Madelynn een gesprek gehad had waar ze zoveel gelachen had en dat het met Billy was nogal een verrassing voor haar maar toch zou ze het niet veranderen als ze kon. De Billy waar ze nu een gesprek mee had was niet de man die ze de afgelopen dagen gezien had.
De manier waarop Billy leek te praten over zijn vader was apart voor haar. Ze twijfelde niet over het feit dat het jaren geleden vast ander voor hem geweest was om erover te praten. Toch voelde Madelynn toch alsnog voor hem, het kon vast niet makkelijk geweest zijn voor hem om zijn vader te verliezen en al helemaal als het kwam door een koningshuis die besloten had dat de man crimineel genoeg was om gehangen te worden. Nu voelde ze zich al helemaal dubbel over het feit dat de man haar naar Engeland zou brengen zodat hij een deel kon worden van het systeem wat zijn vader om het leven gebracht had. “If you say so, but I still want to say that I am sorry for your loss, even if I am a couple years late.” De woorden kwamen een beetje ongemakkelijk uit haar mond maar ze deed juist haar best om de situatie niet ongemakkelijk te maken.
Het was lief van de man om zo beschermend over haar te doen. “Alright, will do.” Ze wist dat het geen zin zou hebben om tegen hem in te gaan en eigenlijk wist ze ook niet of ze wel tegen hem in wou gaan. Ze vond het wel prima als Billy haar zou helpen om door Nassau te komen. “But.. I don’t have to be in the same room as you when you..” Ze merkte dat ze nogal ongemakkelijk begon te voelen wanneer ze probeerde de bordeel en de hoeren daarbij ter sprake te bekennen. “..go to the brothel to do your thing and stuff.” De einde van de zin kwam er als nogal verlegen gestameld uit. Natuurlijk zat Billy daar zelf ook niet op te wachten, dat hoopte Madelynn althans. Waarschijnlijk zou ze naar een veilige plek gebracht worden door de man, zoals het gasthuis, zodat hij daarna weer naar het bordeel kon gaan. Op die manier zou zij veilig zijn en kon de jonge kapitein weer genieten van zijn avond.
Het hoesten van Billy zorgde er voor dat een grote glimlach verscheen op het gezicht van Madelynn. Hopelijk zou hij zich snel weer beter voelen aangezien dit natuurlijk niet ging zo. Madelynn had geen idee of er iets was wat er gedaan kon worden aan hoe de jongeman zich voelde. “Alright, guess we see things different.” Nonchalant haalde ze haar schouders op. Voor haarzelf, als ze een piraat was en ze geld besteedde aan drinken en aan een bordeel dan leek het haar dat ze dat de volgende ochtend wel wou herinneren maar het kon natuurlijk ook zijn dat zij het gewoon niet begreep. Ten slotte had ze nooit dit leven gehad en dus wist ze misschien niet hoe het was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een teleurgestelde zucht liet hij horen, al was het sarcasme erin duidelijk weer te vinden. Zijn uiterlijk was nooit iets geweest waarmee hij zich bezig hield, waarom zou hij ook? Hij had meer dingen aan zijn hoofd. 'I knew all those years of not sleeping, heavy drinking and fighting took their toll.' Grinnikend vertelde hij het haar, vooraleer hij zijn hoofd even schudde. 'Well at least I got called ugly by the future queen of England, that's something I will brag about.' Als lachen hem niet letterlijk vermoordde, had hij het nu zeker gedaan. Het was immers niet elke dag dat een prinses je lelijk noemde en er ook nog eens mee weg kwam. Een grijns speelde dan weer wel rond zijn lippen, wat voor hem genoeg was om aan te tonen dat hij het gehele gesprek niet serieus nam. Als hij zich druk had gemaakt om zijn uiterlijk zou hij er meer zijn best voor doen, dus haar reactie betekende vrij weinig voor hem. Al stelde het hem vreemd genoeg toch wel iets teleur om het van haar te horen. Het was alsof hij op een ander antwoord had gehoopt.
De manier waarop ze sprak maakte dat hij werkelijk geloofde dat ze zich er schuldig om voelde, of op zijn minst medelijden had met de jonge kapitein, iets wat Billy niet begrijpen kon. Aan boord van het schip hadden ze niet over de man gepraat sinds jaren geleden, voor zover hij wist tenminste. Daarbij waren ze ook op de hoogte dat Billy geen groot fan was van gesprekken over zijn vader, altijd gevreesd dat hij vergeleken zou worden met de man. 'No, don't be sorry about it. I shouldn't have brought it up.. It was a stupid joke anyway.' Toch was het hoe Billy ermee omging, en dan voornamelijk met zijn gevoelens over de situatie. Als hij er een grap van maakte kon hij zelfs zichzelf nog voor de gek houden en te doen alsof er niets aan de hand was, alsof het hem niets deed. Hij deed het al vijf jaar lang, zijn gevoelens onderdrukken al eenentwintig. Het had hem gevormd tot de persoon wie hij tot op de dag van vandaag was, emotieloos en zonder sympathie. Had hij de twee wel gehad, dan was hij waarschijnlijk al jaren dood geweest. In zijn beroep was er geen plek voor gevoelens, zoals zijn vader hem ooit geleerd had.
De glimlach die hij vertoonde zakte iets weg bij haar woorden, voordat hij zacht lachte, in de hoop zijn keel wat rust te gunnen, wat ook het geval leek te zijn. 'No, ofcourse, what do you think I am? I don't want some weird girl watching me and one of the eh.. Ladies that work there.' Het was bijna lachwekkend hoe ze leek te denken dat Billy tot zoiets in staat zou zijn. Zelfs hij had grenzen en zoiets uitvoeren was er compleet overheen. 'I probably won't go anymore anyway. I have to look out for her majesty now. So there will be no time to fuck whores.' Subtiel zei hij het niet, al was het ook niet nodig. Iedereen begreep wat zich afspeelde binnen de muren van het bordeel en niemand deed er discreet over.
De glimlach na zijn hoestbui viel hem op. 'Oh my pain is funny to you?' Vroeg hij haar grijnzend, al speelde hij het meer beledigd. Het was te begrijpen, hij had waarschijnlijk zelf ook gelachen als hij zichzelf zo had zien staan, hoestend om zijn eigen gedrag van de voorgaande nacht. 'I suppose so, but it's better this way, trust me.' Hij haalde zijn schouders even op, vooraleer hij even om zich heen keek. Nog altijd was het strand rustig, al wist hij dat het ook nog wel even zou duren voordat de stad zelf weer tot leven zou komen. Iedereen met dezelfde ideeën als Billy afgelopen avond lag waarschijnlijk nog te slapen. Het leek voor hem bijna een gewoonte te zijn geworden om vroeg op te staan, hij deed het immers zo goed als dagelijks.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Door het gesprek met Billy leek Madelynn even alle zorgen te vergeten, alles over Engeland en hoe ze de afgelopen paar dagen geleefd had. Ze had het te gezellig met Billy op het moment om na te denken over alle nare dingen. Het was fijn om even alles te kunnen vergeten en gewoon in het moment te leven en te kunnen genieten. “Well, it’s a little late for that now” De woorden die Billy opnoemde leken wel zo ongeveer het leven van een piraat op te sommen. Het geluid van de zee en meeuwen waren duidelijk op de achtergrond maar niet storend tijdens het gesprek. Eigenlijk vond dat Madelynn het wel iets toevoegde aan het gesprek, de sfeer werd er eigenlijk alleen maar beter op vond ze. Ondanks ze nu een tijd op zee geleefd had werd ze niet zat van het geluid van het water, het was meer alsof ze elke dag meer verliefd werd op het klanken van de zee. Madelynn keek nu al op na het idee dat ze binnenkort in een kasteel zou wonen en niet zomaar meer de zee op zou kunnen, dat was wel iets waar ze jaloers over was op Billy. De man was vrij om te gaan en te staan waar hij maar wou en zijn leven was op zee. “If you think that is something to brag about then you do that.” Lachte ze. Het was raar om daadwerkelijk te horen dat ze de toekomstige koningin van Engeland genoemd werd. Soms vergat ze dat dat inderdaad de bedoeling was en dat ze daarom op zee was.
Madelynn beet letterlijk op haar tong, ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Het leek erop dat het onderwerp van het gesprek niet zoveel uitmaakte voor Billy dat ze het hadden over zijn overleden vader maar zelf vond Madelynn het nogal wat. Ze dacht terug aan het gesprek wat ze een paar dagen geleden hadden waar ze hem had verteld hoe ze blij was dat hij zijn vader weer kon zien, daar voelde ze zich nu ook niet al te goed over. “Well.. yes it was a little bit of a stupid joke.” Begon ze, ze merkte dat de ongemakkelijkheid van haar stem langzamerhand minder werd. Misschien kwam het omdat Billy makkelijk erover praatte dat ook zij er minder ongemakkelijk van werd. “But it’s alright that you brought it up.. no worries.” Ze wou de man wel vertellen dat als hij er ooit over wou hebben dat hij naar haar kon komen maar ze wist niet of dat zo slim was, dit was het eerste goede gesprek wat ze gehad hadden dus het was niet dat Madelynn verwachtte dat hij haar zou vertrouwen.
“Oh no.. I would nót be watching if I was in the room, don’t worry” Als het überhaupt al zo ver kwam dan zou ze er alles aan doen om zo ver mogelijk te zijn van alles wat er gebeurde en zo min mogelijk mee te krijgen van de gebeurtenis. “Don’t let her majesty get in the way of your plans, I’m sure we can figure something out.” Al was de opmerking een beetje als grap bedoeld, tegelijkertijd wou Madelynn ook niet in de weg komen van de goede tijd die jonge kapitein wou hebben in de stad. Een paar dagen geleden leek de jongeman zin te hebben in zijn tijd hier en Madelynn zou zich schuldig voelen als hij door haar niet kon genieten van zijn tijd hier.
Lachend haalde Madelynn haar schouders op. “Yes, a little bit.” Gelukkig leek het hem niet te storen, hij leek er zelf stiekem wel een beetje van kunnen genieten. Daarnaast leek hij gisteren plezier te krijgen uit Madelynn die niet tegen de sterke smaak kon van alcohol, dus nu was het haar tijd om te genieten van de staat waar Billy in was. “Alright, fine, I trust you.” Toch kon Madelynn zich niet indenken dat iemand zo erg kon drinken dat je je niks kon herinneren van de avond ervoor, het idee bleef raar voor haar.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een zachte gezichtsuitdrukking was bij de jongeman weer te vinden, een zeldzaam verschijnsel. Nooit keek hij rustig of ook maar enigermate vriendelijk uit zijn ogen, de gebruikelijke woede of anders stugge uitdrukking waren het meest voorkomend en toch liet Madelynn het veranderen. Het zou hem hebben gedeerd als het een ander persoon zou zijn geweest, wie dan ook, maar op het moment had hij zijn aandacht hier niet liggen om er verandering in te brengen. 'I wish you'd to me that years ago, but what can I say? It's all my own fault anyway and I'm willing to accept that I'm ugly scum in the eyes of a princess.' Om zijn uiterlijk maakte hij zich echter nooit druk, niet ingezien wat voor een waarde het voor hem kon hebben. Op zee, tijdens gevechten, nooit had hij er iets aan om er goed uit te zien en hij was er dan ook niet mee bezig. 'I most certainly will.'
Wat ongemakkelijk lachte hij, teleurgesteld in zijn eigen opmerkingen en gehoopt dat het niet een te slechte indruk van hem achterliet bij Madelynn. Iets dreef hem tot het punt waarop hij zich bijna gedwongen voelde zijn acties uit te leggen tegenover haar. Als een klein kind dat zijn ouders moest confronteren na iets fout te hebben gedaan. Het was niet dat het hem verplicht was, maar zo voelde het wel. 'I just,' Zijn ogen waren gericht op het zand onder zijn voeten. 'I've never been the kind of person to speak of things that trouble me like I'm truly in agony over it.' Zijn wenkbrauwen fronste hij iets. 'It was simply forced out of me at a very young age. Aboard a ship there is no room for emotions that can make you seem weak. To be a well respected captain you need to be tough and not break under pressure.' De openheid die hij liet zien was vreemd voor hem, alles normaal gesproken binnen gehouden. Niemand wist hoe hij zich werkelijk voelde en hij was nooit ven plan geweest zijn momentele mentale staat met iemand te delen en toch stond hij hier, pratend alsof iemand erom gevraagd had. 'Joking about it the only way I can fool my own mind into thinking it's fine.' Hoe gebroken hij werkelijk was verborg hij ten alle tijden achter een masker zonder emoties, alsof hij bang was dat het zijn reputatie zou schaden. Een korte lach maakte hij hoorbaar. 'Sorry, I shouldn't bother you with any of this.' Even keek hij op, een zwakke glimlach laten zien om de illusie te wekken dat er niets aan de hand was.
'Well that makes it a lot less weird.' Het sarcasme spatte er van af, al was het niet slecht bedoeld. Even schudde hij zijn hoofd, de donkere krullen langs zijn gezicht kunnen voelen, hem aangetoond dat het tijd was om iets aan de lengte te doen. Lang haar was redelijk normaal op het eiland en ook onder de meeste piraten, maar Billy kon het bij zichzelf niet hebben. Het was niet praktisch had hij zichzelf verteld. Een glimlach sierde zijn lippen. 'No, I've decided to not go to the brothel anymore. I'm afraid you're stuck with me until you set foot in England, Madelynn.' Lachen wilde hij graag, al wist hij beter op het moment. Het zou hem geen goed doen. Zijn ogen liet hij even over de rest van het strand glijden, de leegte gezien, gepaard met de bekende gebouwen die hij spotten kon vanaf zijn positie. Niemand was dom genoeg om zich nu al wakker te houden, behalve een enkeling hier en daar waaronder hijzelf en de vrouw waar hij tegenover stond.
Zijn linker mondhoek trok hij iets omhoog, zijn hoofd zwak geschud. 'Alright, I see what's going on here,' onheilspellend bekeek hij de vrouw. 'you're a sadist.' De conclusie was alles behalve serieus, al dan redelijk gepast voor de situatie.
'You trust me? Bad mistake.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met een kleine spottende lach rolde Madelynn met haar ogen. “Okay, stop.. you’re not thát bad on the eyes and especially not for a pirate.” Ze wist dat de man duidelijk een grap maakte maar toch kon ze hem niet maar door laten praten over hoe lelijk hij wel niet was, of eigenlijk hoe lelijk zij hem wel niet vond. Al helemaal als dit eigenlijk niet het geval was, niet dat ze nu wel zou toegeven dat de man er mooi uit zag. Het minste wat ze kon doen was bekennen dat de man er niet vreselijk uitzag, voor een piraat. “But if you want you can still brag about how ugly I think you are, if that would make you happy.” Natuurlijk was het niets iets om echt over op te scheppen maar het zou natuurlijk wel een verhaal zijn wat verteld kon worden in de kroegen. Althans, als Madelynn een piraat was kon ze wel zien hoe dat iets was wat als een interessant verhaal klonk, een prinses en toekomstige koningin die je zogenaamd lelijk genoemd had. Er waren waarschijnlijk niet veel mannen die konden zeggen dat ze hetzelfde meegemaakt hadden.
Voor een of andere reden schrok Madelynn een beetje van hoe Billy ineens haar leek te vertrouwen en zichzelf tot haar opende. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren hier op, of de kapitein eigenlijk wou dat ze hem zou uit horen of had hij toch liever dat ze van onderwerp zouden veranderen. Het feit dat hij haar dit vertelde betekende toch wel iets voor haar, ze had de man nog nooit eerder zo eerlijk over zijn emoties zien praten. Misschien deed hij dit wel vaker bij de bemanning maar toch had Madelynn moeite met dit voor te stellen. Voor een paar seconden keek ze twijfelend naar de handen van Billy maar besloot deze toen toch maar te pakken. Ze hield zijn handen samen in die van haar, al waren zijn handen groter en bedekte Madelynn’s handen nauwelijks die van hem. Na zijn handen gepakt te hebben keek ze de jonge kapitein in zijn ogen aan. “Billy, you’re not bothering me with this, alright?” Ze vond het echt niet erg als de man het hier met haar over wou hebben, in tegenstelling zelfs ze zou blij zijn als ze ervoor kon zorgen dat de gevoelens waar hij mee zat verminderd kon worden, al was het alleen door het er met haar erover te hebben. “It’s okay to have things that bother you, it’s okay to have emotions.” Madelynn was misschien niet de beste om het hier met hem over te hebben, ze wist niet goed wat ze tegen hem moest zeggen aangezien het nogal iets was waar hij mee zat en het echt niet zo makkelijk was. “And if it helps, I am here to listen to every single thing and I won’t see you as weak, ever.” Ze kon ook niet in zien hoe iemand ooit een man als Billy als zwak kon zien, zelfs als hij emoties had en deze hem zogenaamd zwak maakte.
Met een grijns haalde Madelynn een wenkbrauw op. “No brothel? Alright, guess we’ll be at each other's side for a while but just remember when I annoy you again, you wanted this.” Het was nogal duidelijk dat de twee het eerst totaal niet met elkaar konden vinden, dit kwam voornamelijk omdat Madelynn precies leek te weten wat Billy geïrriteerd maakte. Dus ergens wist Madelynn dat dit niet klonk als het beste plan maar als het bleef gaan zoals dat het nu ging kon er niet veel mis gaan. Natuurlijk was het ook niet alsof de twee letterlijk vast aan elkaar zaten, ze konden natuurlijk alsnog afstand van elkaar nemen wanneer dit nodig was maar toch het leek er niet op dat Madelynn alleen door Nassau zou lopen, wat ze eigenlijk niet zo erg vond.
“You got me, I am indeed actually a sadist.” Beide wisten uiteraard dat dit niet waar was, vanaf het moment dat Madelynn op the Devil’s Merchant kwam had ze niks anders gedaan dan proberen haarzelf te verbergen van het kleinste beetje geweld en bloed. “Well, let’s hope I learn from my mistake.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De lach die ze liet horen vond hij vermakelijk, het graag van haar aangehoord, ondanks de spottende ondertoon die hij erin weervinden kon. Haar opmerking liet hem even stil achter, geen bijdehante opmerking terug gehad. Voor enkele seconden keek hij haar twijfelend aan, een hint van vermaak en lichte opluchting vertoond op zijn gelaat. 'I'm not?' Een glimlach speelde rond zijn lippen, zijn hand geplaatst op zijn achterhoofd. 'Eh, thank you.' Hoe hij er precies mee om moest gaan wist hij niet helemaal zeker. Niemand vertelde hem ooit dat zijn uiterlijk niet verschrikkelijk was, het was simpelweg niet iets waar ze over praten. gegrinnik bracht hij voort, ditmaal echter zijn schouders opgehaald nadat hij zijn hand weer naast hem liet hangen. 'I'll brag about anything you've said about me. It's not often that royalty has an opinion on people like me that isn't them giving us a death sentence.'
Zichzelf kwetsbaar opstellen was iets wat hij ten alle kosten vermeed, hoe moeilijk het op momenten ook kon zijn. Iets liet hem spreken tegen Madelynn alsof hij deze mentaliteit nooit had gehad en hij wist niet zeker hoe hij zich erover voelde. Haar handen brachten een warmte over op die van hem die hij nooit gevoeld had. Niemand had hem ooit zover gekregen dat hij zo gemakkelijk sprak over zijn mentale staat en niemand liet hem zich ooit zo op zijn gemak voelen terwijl hij sprak. Billy was gewend om te spreken tegen een bemanning die hij aan moest sturen en waar hij zich nooit zwak tegenover op kon stellen. Emoties waren een vertoning van zwakte en zolang hij niets voelde zouden ze hem respecteren. Als hij brak, wat nu leek te gebeuren, zouden ze hem afzetten op een eiland en een nieuwe kapitein kiezen. Hij zou zijn schip nooit meer terugzien en zijn leven vaarwel kon zwaaien. In stilte keek hij haar even aan, wederom geen woorden gehad om uit te spreken. Alles wat hij kon was even knikken, al wilde hij haar er toch niet mee opschepen. De dingen die hem dwars zaten waren niets om te delen met een vrouw van haar kaliber. Het was pas toen ze die specifieke woorden uitsprak dat hij iets te zeggen had. Zijn handen trok hij bij de haren weg. 'It isn't,' de mompelende uitspraken gingen samen met zijn Britse accent om een bijna onverstaanbaar verhaal te vertellen, 'the second anyone finds out I have emotions I'll lose any sense of respect they have for me and my reputation will be damaged beyond repair.' Zijn ogen wendde hij van haar af. 'I get that you don't understand, but you can ask anyone on this godforsaken island about Billy Bones and all they'll tell you is grim stories, and I'd like to keep it that way. I don't want to be seen as a weak boy.'
Zacht lachte hij bij het horen van haar uitspraak, om zijn keel toch iets te sparen. 'I'll keep it in mind,' Ook hij liet haar een grijns zien, 'but you didn't refuse.' Ook Billy had ingezien dat ze alles behalve beste vrienden waren, maar als het de rest van de reis zou gaan zoals nu was er niets aan de hand. Hij kon meestal weinig hebben als het ging om irritatie, maar hij had een vermoeden dat er niet veel mis zou gaan. De belofte die hij had gemaakt zou hij niet breken. Haar veiligheid was gegarandeerd.
'I knew it.' Ook hij wist dat ze niets wilde hebben van de bloederige zaken die zich zo nu en dan afspeelde op het schip of tussen hen en een andere bemanning. Zijn mondhoeken trokken omhoog, onderwijl hij oogcontact met haar maakte. 'Never trust a pirate.' Een paar stappen zette hij achteruit, bij haar vandaan. 'Well, it's time for me to get back to the ship to get some things.. Normally I'd tell you you'd be free to join, but you're really not. You're coming with me.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld