Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Fire & Desire

Account verwijderd

schreef:
Met een klein grijns keek ze Bob aan, altijd even galant. Ook al voelde het vreemd om hem alles te laten betalen Voor zover hij hoefde te betalen natuurlijk. Anderen leken een vreemde soort medelijden voor hem te voelen, één die niet iedereen gegund was die een vrouw en kind verloor.
"Pff, everything," merkte Morte op als ze met Bob alleen achterbleef in het winkeltje.
Uit dit aanbod kon ze moeilijk kiezen, ze was een enorme zoetekauw en echt alles leek haar lekker op dit moment. Met verlekkerde ogen bekeek ze alles en vulde uiteindelijk een zak snoepjes naar keuze.
"You're really the best," zei ze nu zelf ook enthousiast. Om eerlijk te zijn kon de film haar weinig schelen, gewoon het feit dat ze nog eens in de cinema kwam, zich kon volproppen met snoep en popcorn én dat zonder er iets voor te betalen. Het gezelschap maakte natuurlijk alles af. Niets liever deed ze dan tijd met Mila doorbrengen - en inhalen - en Bob Lee wou ze graag beter leren kennen.
"On a scale from 0 to Mila, how excited are you about Barbie?" lachte ze breed naar Bob terwijl ze afrekenden en besloot om zich vanaf nu niks meer aan te trekken van dompers op de sfeer. Als ze dat zouden doen dan zou de sfeer klaarblijkelijk vaak wegsterven, ze leken echt hun best te moeten doen om zich niet te afleiden van het plezier op deze dag. Bij het binnenlopen van de zaal, spotte ze Mila helemaal bovenaan. Vrolijk zwaaiden de twee naar elkaar en het was een grappig zich hoe ze op haar eentje popcorn zat te eten in een gigantische tweezit waar ze perfect met drie inpasten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Nah, I wouldn’t call myself the best,’’ kaatste hij geamuseerd terug. Hij sloeg gade hoe Morte een plastic zak met wat snoep vulde, waarna hij voor zichzelf een chocoladereep pakte en naar de kassa liep.
‘’Oef, tough question you got over there,’’ murmelde hij sarcastisch. Hij rekende haar snoep en zijn chocola af, voordat hij haar aankeek. ‘’I’ll give it a three, just because I’m curious what’s it all about.’’
Hij overhandigde haar het snoep, negeerde de blikken en wandelde naar de derde bioscoopzaal. Het was er donker en stiekem hoopte hij dat de obscuriteit hem zou vermommen; hij wilde niet door vreemdelingen aangestaard worden, terwijl hij in alle rust met een kind en vrouw aan zijn zijde een film trachtte te kijken.
Hij wierp een blik naar voren. Kleine voorstukjes van films die onlangs zijn uitgekomen, - of die nog moeten uitkomen, lieten zich zien op het immens grote beeldscherm. De reclame hadden zij al gemist. Geen wonder ook; zij waren al ietwat aan de late kant bij binnenkomst. Hopelijk had het gemis Mila’s humeur niet naar beneden gehaald.
Hij zocht het kleine meisje op in de duisternis. Mila was degene die de kaarten in handen genomen en er zonder pardon mee vandoor ging. Nu had zij haar plek gevonden, maar moesten zij deze nog vinden; zij wisten de nummers en rij niet. In de verte zag hij iemand naar hen zwaaien; kleine, tedere handen doemden op en gingen dan weer in het zwart verloren. Hij zwaaide terug, had zo het vermoeden dat die handen van Mila waren, en baande zich een weg naar haar toe. Het was geen gemakkelijke weg; hij stoorde mensen en struikelde bijna over een paar voeten, maar wist desalniettemin zijn plaats te bereiken.
Hij plofte naast haar neer, zat nu tussen Mila en Morte in. ‘’Did you see the -‘’
Mila suste hem. Met wijsvinger voor haar mond, drukte ze haar tong tegen het binnenste van haar gebit aan en blies ze lucht naar buiten. ‘’You need to be quiet,’’ zei zij hem. Hij grinnikte. De film was niet eens begonnen en toch wilde zij dat hij stil zou zijn. ‘’OK then, I’ll be quiet.’’ Hij gaf haar een knipoog, ook al was het zeer waarschijnlijk dat zij deze zou waarnemen; Mila keek niet eens naar hem, haar focus lag te veel bij het beeldscherm.

Account verwijderd

schreef:
Morte had weinig oog voor het scherm. Het was fijner om naar Mila en haar reactie op alles te kijken, ook was het een fijn uitzicht dat Bob tussen hen twee in zat. Gek dat het zoveel verschil kon hebben om eens met twee te zijn in plaats van alleen. Jammer dat ze er niet in slaagde om iemand te vinden die stabiel kon zijn voor Mila. Telkens ze een relatie probeerde aan te gaan hield ze die zo lang mogelijk verborgen om de teleurstelling tegen te gaan bij Mila. Zelf kon ze het prima aan, haar verwachtingen bij mannen lager soms bijzonder laag. Helaas was er bij Bob nooit de kans geweest om hem te verbergen voor Mila. Aan de andere kant was het voor Mila waarschijnlijk eens goed om een man tegen te komen die nog manieren en een goed hart had.
Na de film leefde Mila zich uit in de speeltuin van de Mcdonalds en de dag leek voorbij te vliegen. Het mooie weer en het feit dat ze een auto hadden, liet hen nog eindigen aan het water voor ze terug naar huis keerden. Mila was in de auto al in slaap gevallen na de dag. Het was een leuk uitzicht, haar zo lieflijk en stil te zien via de achteruitkijkspiegel.
"Thanks, for everything," zei ze onderweg naar haar appartement.
Het duurde slechts nog een paar minuten voor ze thuis zouden zijn, ze waren nog enkele blokken verwijderd van haar thuis.
"We really had the best day in times," gaf ze eerlijk toe.
Ergens was het frustrerend hoe je met een klein beetje meer geld zoveel meer kon, maar ze wou er nu niet aan denken. Net zoals het frustrerend was dat de kans erin zat dat ze Bob Lee niet meer zou zien. Ook al telde elk klein momentje al. Het zou moeilijk worden om de volgende dag weer gewoon op werk te verschijnen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij naderde haar appartement en stopte met rijden eens hij een parkeervak was ingereden. De dag had lang genoeg geduurd voor zijn doen; niet alleen had hij hen naar een bioscoop en restaurant meegenomen, maar ook naar een meer, waar minuten kwijtraakten in gepraat en het toezien van kinderen die zich entertainden aan en in het water.
Hij was wat dat betreft blij dat hij weer ‘thuis’ was, dat hij weer de stilte kon opzoeken in de kamer die hij twee dagen geleden nog had geboekt, maar hij wist niet hoe hij haar en Mila gedag moest zeggen. Hij wist niet eens of hij überhaupt dit dorp kon verlaten, simpelweg omdat hij ook niet zeker was of hij Morte in deze chaos kon achterlaten.
Met een minieme glimlach schakelde hij de motor uit, waarna hij een blik naar achteren wierp, - stond op het punt om wat te gaan zeggen, maar Morte ontnam hem de woorden uit zijn mond. Bedankt en wij hadden de beste dag in eeuwen. Hij verstomde ietwat, wist niet goed wat te zeggen, en gaf haar om die reden enkel een glimlach, waarna hij zijn portier opendeed en uit zijn auto stapte. Wederom liet hij Morte en Mila niet hun portieren openen; hij was daar om dit voor hen te doen.
‘’Come on, little girl,’’ sprak Bob uit toen hij dichtbij genoeg was om Mila zo in zijn armen te kunnen nemen. Het meisje sprong op en hing binnen een mum van tijd om zijn lichaam, lachend en grappend. Hij miste dit; iemand in zijn armen nemen die dan weer op zijn schouders plaats had genomen en nadien in zijn armen. Hij miste zijn dochter.
Hij liep met haar de stalen trap op en wachtte Morte op eens hij voor haar deur stond. ‘’At what time do you sleep in?’’ vroeg hij Mila, hard genoeg zodat haar moeder hem kon verstaan.

Account verwijderd

schreef:
Morte schonk Bob een warme glimlach, één die oprecht was en die hij verdiende. Tijdens het rijden had ze er vrede mee genomen dat hij hierna verdween. Op die manier werd het een fijne herinnering en dat was iets dat nooit meer kon veranderen. Wie weet wat er gebeurde als hij wel bleef, zo had ze heel veel herinneringen die ooit mooi waren geweest maar daarna bezoedeld door verdere gebeurtenissen.
"She's past her bedtime. 7.30 pm for school nights," grinnikte Morte en aaide over Mila haar bol.
Hoe vrolijk Mila ook was nu, ze kon zien dat ze uitgeput was en zelfs na haar dutje nog wat in overdrive ging, vechtend tegen de vermoeidheid. Het was gek dat de dag er nu al op zat en dat ze zoveel gedaan hadden. Het vervelende was dat ze morgenochtend vroeg weer kon opstaan om Mila naar school te brengen en dat ze zelf kon gaan opdienen. Gelukkig hoefde ze 's avonds op dinsdagen niet in de bar te werken.
"What are you going to do this night?" vroeg ze Bob terwijl ze Mila naar de badkamer stuurde voor haar pyjama en om haar tanden te poetsen. Zelf bleef ze staan in in de woonkamer, tegen haar keukentafel aangeleund om te wachten op Bobs antwoord. Met veel plezier hield ze hem hier in huis. Alles leek op te fleuren met hem in de buurt en ze voelde zich stukken veiliger dan in haar eentje. Helaas had ze niets over hem te zeggen, dus wachtte ze geduldig zijn antwoord af.

Account verwijderd

schreef:
huphup

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’She's past her bedtime. 7.30 pm for school nights.’’ Hij keek glimlachend toe hoe Morte Mila’s haren naar achteren streek. Het was inderdaad al later dan half acht ’s avonds. De tijd vliegt voorbij wanneer je het leuk hebt.
Hij liep achter haar aan de corridor in. Mila liep voorop, maar verdween als sneeuw voor de zon in de badkamer; het was tijd om zich te ontdoen van haar dagelijkse kledij en deze te verruilen voor een pyjama. Hij keek haar na en mijmerde wat totdat Morte hem uit zijn gedachten ontwaakte. ‘’What are you going to do this night?’’
, - en daar kwam de vraag waar hij al veel te lang op had moeten wachten. Gedurende de autorit had hij dertig minuten de tijd om over zijn antwoord na te denken en nog steeds was het hem gelukt om haar aan te gapen alsof zij zojuist een bizarre uitspraak had gedaan. Hij wist niet wat te zeggen; aan de ene kant wilde hij weg, maar aan de andere kant ook weer niet en hij wist niet welke van de twee hij liever had.
Hij haalde ietwat afwezig zijn schouders op, liet nadien zijn handen in de holle leegtes van zijn broekzakken glijden. ‘’I’ll be heading home,’’ bracht hij dan maar ietwat aarzelend uit. ‘’Taking a shower, trying to sleep .. I guess the usual stuff, nothing crazy.’’ Hij liet een stilte vallen, twijfelde over wat hij nog kon zeggen, zonder de situatie ongemakkelijker te maken dan het al was. Het was lastig, zeker omdat hij niet wist wat Morte nu eigenlijk van hem, - en wat hij van zichzelf verwachtte. Hij had het leuk met haar, maar hij was heel zeker dat, wanneer hij nog meer nachten met haar spendeerde, hij zijn vrijheid en de nauwelijks bestaande stress in één klap opgaf.
‘’I had a fun time with you,’’ sprak hij.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het leek alsof Bob niet wist wat gedaan. Hij stond te twijfelen en Morte wachtte geduldig af terwijl ze nog tegen de tafel leunde. Als zij in zijn plek mocht kiezen dan wist ze wel wat gedaan. Helaas was zijn antwoord te verwachten, al sloot hij daarmee de mogelijkheid nog niet af om terug te keren. Tot nu toe kondigde hij niet aan dat hij naar zijn auto ging en vertrok met de noorderzon.
"Yeah, me too," glimlachte Morte hem nog toe en duwde zichzelf af aan de tafel om de kleine afstand tussen hen te overbruggen.
Zacht drukte ze een kus op zijn wang, die half op zijn mond belandde en glimlachte nog even speels.
"See you around Bob Lee Swagger," zei ze nog opgewekt.
Een afscheid daar kon ze wel mee leven. Soms was een afscheid makkelijker dan wachten tot iets fout liep en bij haar was alles gedoemd om fout te gaan. Haar enige lichtpuntje, Emilia, ontsnapte tot nu toe die vloek.
"Come say goodnight, Mila!" riep Morte daarna richting de badkamer waar haar dochter in een Frozen pyjama uit kwam.
Met haar laatste restje energie rende ze nog op Bob af om hem een knuffel te geven en slaapwel te zeggen. Daarna knuffelde ze Morte en vroeg waar haar beer was. Dat was alleszins het signaal om Mila in bed te stoppen en tegelijkertijd van Bob afscheid te nemen. Het voelde vreemd dat tot nu toe alles zo fijn verlopen was en het was waarschijnlijk beter dat hun wegen nu scheidden. Bovendien wou ze het Mila niet aan doen dat ze nog gehechter werd om daarna hem echt te zien verdwijnen. Tenslotte hadden ze het ook fijn, als meiden onder elkaar.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Gezien zij hem niet tegensprak toen hij haar vraag in eerlijkheid beantwoordde, nam hij aan dat zij zijn ‘vertrek’ al lichtelijk had geaccepteerd. Het verbaasde hem enigszins, maar nadien kon hij begrijpen waar haar reactie vandaan kwam. Hij had haar immers al op de hoogte gebracht van zijn plannen, - dat hij in feite een rondreiziger was die slechts een paar dagen in een stad besteedde en dus niet bereid was om hier langer dan een week te verblijven.
De afstand tussen beide lichamen minimaliseerde. Glimlachend drukte Morte een kus op zijn wang, die eveneens een gedeelte van zijn lippen in beslag nam. Hij oogde iedere keer lichtjes verward eens hij haar lippen op de zijne voelde; enerzijds beduusd door de intimiteit die hij en zij in niet meer dan achtenveertig uur hadden weten te bereiken en anderzijds ontdaan door het feit dat hij haar, een breekbare schoonheid, wist te verleiden met woorden en daden. Bob genoot van de plotselinge warmte, glimlachte flauwtjes en beluisterde de uitspraak die Morte daaropvolgend deed. Hij knikte, wendde zich toen tot het lichaampje dat zich in zijn armen nestelde. Lachend aaide hij haar over haar bol voordat hij, met teleurstelling en al, gadesloeg hoe Mila langzaamaan uit zijn zicht verdween.
De stilte keerde weer terug, dit was het moment waarop afscheid onomkeerbaar was geworden. Hij voelde zich niet op zijn gemak, wist niet wat hij als laatste woorden moest uitbrengen voordat hij de deur uit zou lopen en haar, wellicht, nooit meer zien zou. Hij schraapte zachtjes zijn keel en wierp haar een korte blik toe. ‘’Good night,’’ - en met dat gezegd, drukte hij een kus op haar voorhoofd en liep hij haar huis uit.

Account verwijderd

schreef:
Morte had zichzelf die nacht nog vervloekt om haar stomme hormonen die sinds haar zwangerschap soms zo overhoop konden liggen. Na een romantische film en een potje janken had ze de slaap pas kunnen vinden nadat Bob Lee weg was gegaan. De volgende ochtend had ze Mila naar school gebracht, nog druk napratend over hun uitje. Met een kus had ze afscheid genomen en was naar haar schoonmaakjob vertrokken.
's Avonds zat ze met Mila op de bank en was al half aan het indutten op het moment dat ze haar ging instoppen. Met een diepe zucht liet ze zich terug op de bank ploffen nadien en vroeg zich af wat ze met haar avond ging aanvangen. Het was vreemd dat er plots zoveel leegte kon achterblijven als iemand zo kort even in haar leven kwam. Misschien kwam dat doordat ze na al die tijd plots weer echt intiem was geweest met iemand en ze gewoon een fijne tijd had beleefd. Het kon goed zijn dat ze gewoon in het algemeen gezelschap, een man, miste en zeker als diegene dan zo goed met Mila omging en zo zorgzaam en attent overkwam.
Ergens in een dagdroom over Pete en hun nacht voordien, schrok ze wakker door geklop op de deur. In een lang t-shirt en haar haren in een slordige dot, begaf ze zich snel naar de deur voor Mila wakker werd. Onderweg griste ze de kleine, metalen honkbalknuppel van de grond en opende de deur op een kiertje. De knuppel hield ze nog achter zich verstopt.
"Bob Lee!" bracht ze verbaasd, maar fluisterend uit en fronste.
Het had echt als afscheid gevoeld en ze was meer dan overtuigd geweest dat hij vertrokken was... Met een hevig bonkend hart, liet ze de knuppel uit haar hand vallen en opende de deur volledig. Het kletteren tegen de grond hoorde ze niet eens meer, het enige dat nog tot haar doordrong was het gonzen van haar hart en haar ogen kon ze niet weghouden van zijn wederom knappe verschijning.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het matte schijnsel van de bebouwing reikte tot dertig meter boven de daken en de verlichte druppels vormden tezamen een wazige stolp over het domein. Het had geregend die middag, - en zoals het toen in menigte neerkwam, zo scheen de maan nu; ongenadig en baatzuchtig.
Hij stond voor het raam en sloeg gade hoe de rozenbottelstruiken in de zachte wind trilden, terwijl bleke bladeren van de olijvenboom zich tegen het lijstwerk plat drukten. Het was een prachtige nacht, maar hij dacht daar anders over. De sterke drank van gisterenavond baadde in zijn bloedstroom en overweldigde hem met herhalingen van gebeurtenissen die hij de nachten ervoor nog had meegemaakt. Haar lichaam tegen het zijne, elkaar strelend alsof zij elkaars eigendommen waren die zij onmogelijk konden loslaten. Hij had zijn spullen niet bijeen geschraapt om ‘m nadien te smeren. Hij bleef in datzelfde motel, was meegegaan met zijn gevoelens. Had Morte niets voor hem betekend, dan lag hij ontwijfelbaar in een ander motel te slapen dat hier heel ver vandaan ligt, maar Morte betekende wel wat voor hem en hij wist dat, ook al trachtte hij dit te ontkennen.

Stomdronken wandelde hij naar haar appartement. De lichten waren uit, daarbinnen was het stil. Natuurlijk was zij aan het slapen, - het was immers één uur ’s nachts op een doodnormale werkdag en toch had hij de hoop en het lef om op haar deur te kloppen en te wachten.
De deur zwaaide open, naakte benen openbaarden zich in het maanlicht. Het kletterde achter haar, het was een metalen honkbalknuppel die zij had laten vallen, maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij had niet eens een blik geworpen op haar warrige haren of op het mannenshirt dat haar bovenlichaam sierde. Hij zag haar prachtige, slanke onderbenen, was het huis binnengelopen en had toen haar lichaam omarmd. Onstuimig had hij haar lippen bemind, er niet bij stil gestaan dat hij haar mogelijk had overvallen bij zijn binnenkomst en dat zij zijn daad als aanranding kon zien. Hij was te veel in de ban geweest van zijn eigen gevoelens, waardoor hij niet langer meer helder kon nadenken.

Account verwijderd

schreef:
Morte volgde Bobs blik naar haar benen en werd zich weer even bewust van haar nonchalante verschijning. Haar tanden boorden zich even in haar lip en net als ze zichzelf wou verontschuldigen, zette Bob een stap naar binnen. Morte zette automatisch een stap achteruit, maar voelde zich niet oncomfortabel bij hem, ze maakte slechts plek om hem binnen te laten. Zijn armen die om haar heen gleden, verbaasden haar al evenmin. Om welke andere reden zou hij haar anders komen opzoeken als hij niet gedreven werd door passie?
Zonder erbij stil te staan dat de deur open bleef staan, drukte ze haar lichaam tegen het zijne aan en verloor zichzelf in de innige omarming. Haar lippen drukte ze bijna te hard tegen de zijne aan en hield hem stevig beet met een hand in zijn haar en één op zijn onderrug. Pas na een hele tijd, duwde ze hem van zich af aan zijn schouders om even adem te happen, compleet vergeten dat ze ook lucht nodig had om te overleven.
"Bob," zei ze en wou hier iets over zeggen, maar ze wist niet wat.
Hoorde ze nu te vragen wat hij hier kwam doen? Het was behoorlijk duidelijk. Moest ze vragen hoe het nu verder ging? Misschien. Al hoefde het voor haar niet, dat kon ook nadat ze elkaar bemind hadden. Met een glimlach schudde ze haar hoofd en duwde de deur zacht langs hem dicht voor ze hem met een brede grijns een duw richting de bank gaf.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De jongedame stribbelde niet tegen. Integendeel, zij ging zelfs op zijn daden in. Desondanks dat zij de kus had verbroken en zijn naam in de corridor had laten galmen, glimlachte zij en beminde zij zijn plotselinge verschijning en ruw optreden. Hij schrikte haar niet af, dreef haar niet naar de kant van ongemak. Dat had zijzelf heel duidelijk gemaakt door het pad te volgen dat uiteindelijk resulteerde in haar stoffen bank. Een ruig minnespel was alles wat nodig was om iemand zoals haar mee wakker te maken.
Bob’s besef van de werkelijkheid was in het moment verloren gegaan. Hij had spoorslags enkel oog voor haar, - de dingen om hem heen deden er niet meer aan toe.
Hij liet zijn handpalmen voortbewegen naar de achterzijde van haar gedaante, daar waar hij ze liet rusten op haar wervelkolom. Zijn ademhaling klonk zwaarder naarmate de tijd vorderde. Hij wilde haar, zij wilde hem, maar tot op heden was er niet veel meer gebeurd dan zij die hem de richting induwde van haar bank en hij die de afstand tussen twee lichamen zodanig verkleinde – dat er nauwelijks meer een ruimte was overgebleven. Hun werkwijze was te lijdelijk voor de ongeduldige persoonlijkheden die zij waren, die hij was. Hij zette zodoende een punt achter hun traagheid in optreden en liet dat terstond blijken uit het ontbloten van zowel zijn boven- als onderlichaam.
De alcoholwalm in zijn mond maakte hem misselijk. Hij had thuis wellicht beter zijn tanden kunnen poetsen of desnoods wat mondwater achteroverslaan, maar daar was het nu al te laat voor. Hij hoopte dat zijn levenslucht haar niet al te misselijk maakte. Zou Morte het überhaupt gemerkt hebben dat hij hier stomdronken in haar appartement stond?
Hij kuste haar opnieuw. Geen woorden werden gezegd. Er heerste een rustgevende stilte, waarin enkel hun lichamen spraken.

Account verwijderd

schreef:
Morte wist dat ze net zo ongeduldig was als hem. Desondanks leek hij nog meer gehaast. Zijn shirt verdween richting de grond en zijn broek volgde verbazingwekkend snel voor zijn toestand. Misschien had ze hem moeten wijzen op het feit dat hij dronken was en dat dit niet zijn initiële bedoeling was. Bovendien liet het haar kortstondig twijfelen, ging hij haar nu gebruiken om erna alsnog te vertrekken of betekende dit dat hij niet bij haar weg kon blijven?
Bobs lippen doofden alle opflakkerende gedachten uit en ze voelde alle spanning uit haar lichaam wegglijden. Hun huiden gloeiden tegen elkaar aan en ze kon zichzelf niet langer bedwingen. Slechts even werd het contact tussen hun lippen verbroken omdat Morte haar shirt over haar hoofd tilde waarbij haar lichaam ontbloot werd en ze zich weer tegen hem aan kon drukken. Haar handen op zijn heupen en omhoog kruipend over zijn ruggengraat.
Ongeacht haar slaperige staat en zijn duidelijk beschonken toestand, kon het Morte allemaal bitter weinig schelen. Sinds hun eerste nacht was er iets in haar opgeflakkerd, een verlangen naar meer, wat al heel lang geen rol meer had gespeeld in haar leven. Niemand had de laatste jaren nog moeite gedaan om rekenen te houden met haar en haar wensen en afgaande op hun voorgaande nacht, leek Bob geen probleem te hebben met moeite voor haar te doen.
Die gedachte moedigde haar aan om de leiding ditmaal zelf in handen te nemen en haar handen te laten zakken om haar metgezel van zijn laatste kledingstuk te ontdoen. Waarschijnlijk was dat sowieso een wijs besluit, aangezien zijn evenwicht praktisch onbestaande zou zijn. Als ze haar rug weer rechtte en zijn lippen weer opzocht, vond ze het wel amusant om voor een keer diegene te zijn die nog half gekleed in de ruimte stond.

Account verwijderd

schreef:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld