Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Natuurlijk negeerde Blair hem verder volledig en natuurlijk gooide de school de deur meteen achter haar aan dicht. Nou wist hij nog niets en hij kon het ook niet aan zijn vader vragen. Alhoewel, hij kon dat wel doen, maar zijn gevoel zei hem dat dat geen goed idee zou zien. Hij kreeg de indruk dat er meer aan de hand was dan slechts een artikel wat verkeerd gearchiveerd stond. Hij zuchtte. Wat hij nodig had, was een goede middag tuinieren. Één van zijn kolonies deed het niet zo goed op het moment, dus hij moest even kijken of zijn oplossing gewerkt had. Dat was belangrijker dan Blairs drama, besloot hij toen.
Toch kon hij, zelfs toen hij tot aan z'n bovenarmen in de bijenraat en honing zat, het incident niet uit zijn hoofd krijgen. Alles was raar geweest. Blairs aandringen om per se één specifiek artikel te vinden, waarvan het leek alsof ze het bijna uit haar hoofd kende, haar reactie toen ze het vond. En vooral mevrouw Adners reactie. Hij had haar nog nooit zo boos gezien. Kil was ze altijd, maar hij had haar nog nooit haar stem horen verheffen. En dan was er nog iets. Die rilling. Het zweet dat hem spontaan uitbrak. Zijn maag die zich omdraaide. Het voelde als magie, maar niemand in de buurt leek de oorzaak te zijn. De timing kon geen toeval zijn. Hij schudde een paar bijen van zijn hand af. "Oké jongens, even meewerken. Ik moet terug naar de bieb."

Eenmaal aangekomen, begroette mevrouw Adner alsof er nooit iets gebeurt was. Toen hij haar vroeg om hetzelfde artikel als vanmiddag, merkte ze er ook niets aan op. Ambrose fronste, maar was aan de andere kant opgelucht. Ergens was hij bang geweest om nog een boze reactie te krijgen. Hij ging snel de trap op. Dit keer was het artikel een stuk sneller gevonden dan vanochtend. Hij nam het mee naar een tafel. Even had hij spijt. Hoe nieuwsgierig hij ook was, lezen over de geschiedenis van magie zou nooit zijn hobby worden. Met een zucht sloeg hij het artikel open.
Maar tot zijn verrassing kon hij, na een paar pagina's gelezen te hebben, kon hij het artikel niet meer neerleggen. In tegenstelling tot de meeste van zijn vaders artikelen was deze oprecht interessant. Waarom was het dan dat hij nog nooit van dit onderzoek gehoord had? Lysander Keenstone had meerdere prijzen gewonnen voor artikelen veel slechter dan dit, en deze lag op de bovenste verdieping van de schoolbibliotheek te verstoffen? Verdacht, vond hij het bijna.
Hij ging in één keer door het artikel heen. Hij snapte wel waarom Blair het een goed artikel vond. Het was bijna te goed om door zijn vader geschreven te zijn. Zou hij het dan toch aan hem vragen? Eigenlijk kon hij het niet maken. Het was niet alsof hij haar echt iets verschuldigd was, maar toch. Het voelde niet goed. Eerst maar een keer terug naar Blair. Had ze vast niet zo veel zin, maar dan had ze maar niet zo mysterieus moeten doen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had haar uiterste best gedaan om Ambrose zo veel mogelijk te ontwijken. Zag ze hem in de gang? Dan verdween ze door een deur. Liep hij buiten op de campus? Dan snelde zij naar binnen. Gewoon, normale "ik-wil-niet-met-je-praten" dingen. Nu had ze het geluk dat de school haar hielp om hem te vermijden. Het bracht haar semi-directe routes naar de plekken waar ze moest zijn, of dat nu de bibliotheek was - waar mevrouw Adner zich niets van haar herinnerde, zoals ze had voorspeld - of haar colleges. Dit patroon hield ze al een week vol en ze was voorlopig niet van plan om ermee te stoppen.
Het college van Professor Keenstone was het moeilijks voor Blair. Elke keer als hij zijn mond opende, wilde Blair er een steen in stoppen. En aangezien hij het college gaf, zorgde dat voor veel moordneigingen in een paar uur.

Momenteel had Blair rust. Haar laatste college van de week was geweest en ondanks dat ze normaal misschien al in de boeken was gedoken of een nieuw spoor zou uitpluizen, was ze buiten op een bankje gaan zitten om van de paar zeldzame zonnestralen te genieten. Ondanks dat september soms een koude wind bracht, voelde het in de zon bijna alsof het weer terug zomer was. Blair haalde diep adem en sloot haar ogen. Even rust. Dat had ze nodig én verdiend.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Voor een paar dagen was het bijna alsof er nooit een uitwisselingsprogramma had plaatsgevonden. Ambrose had er echt wel even van genoten. Hij was weer terug in zijn normale routine gedoken. Hij en de andere biologiestudenten waren volop bezig met voorbereidingen voor de herfst. Het weer begon te veranderen en dus moesten de tuinen veranderen. De herfst bracht schitterende verkleurende bladeren, maar die kwamen natuurlijk vooral op de grond terecht. Toch had hij de hele week nog over de gebeurtenissen met Blair nagedacht. Maar helaas, elke keer dat hij haar bijna aan kon spreken, dook ze de hoek om. De school vond haar schijnbaar een stuk aardiger dan hem, want elke keer verdween ze zonder spoor.
Misschien was vandaag dan anders. Ambrose zat tot zijn ellebogen in de grond toen hij ineens een bekende bos bruin haar op een bankje zag zitten. Hij stond meteen op. Zat hij onder de aarde? Jazeker. Maar dit was de eerste keer in dagen dat Blair zich nergens zou kunnen verstoppen, dus een nieuw overhemd kon wachten.
Hij beende naar haar toe en ging voor haar staan. "Hoe lang was je precies van plan om me te ontwijken? Tot je hier weer weg kon?" vroeg hij retorisch. "Je kan niet zomaar zo'n drama schoppen en vervolgens verdwijnen. Je bent me nog wat antwoorden schuldig. Zoals waarom je hier bent? Wat is er met dat artikel?" Hij sloeg zijn armen over zich heen. "Als jij het me niet vertelt, ga ik naar m'n vader. Ik heb nu lang genoeg gewacht," dreigde hij.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair fronste toen haar zon verdween. Kort daarna volgde al een stem die ze zo goed had weten te ontwijken: Ambrose. Ze kreunde geïrriteerd en opende haar ogen. 'Ik was nog wel zo goed bezig,' mompelde ze, waarna ze haar spullen begon te pakken om weg te lopen.
Blair was al opgestaan, maar bleef staan na wat hij zei. Niet vanwege zijn dreigement. 'Je heb het artikel gelezen?' Het was niet zozeer een vraag, als eerder een verbazing. Ambrose had daadwerkelijk haar moeders artikel gelezen. Als iemand die zo dichtbij professor Keenstone stond, was het op zich een interessant perspectief. 'Is je iets opgevallen aan dat artikel?'
Toen pas keek ze écht naar Ambrose. Haar wenkbrauwen schoten omhoog bij het zien van alle aarde dat aan hem vastgeplakt zat. Dat was niet bepaald wat ze van een Brenfield University student had verwacht en eigenlijk al helemaal niet van Ambrose zelf. Het was afleidend. 'Ik weet dat veel mensen spreken over "een zijn met de aarde" en alles, maar dit is misschien iets te letterlijk.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose klopte zijn handen af aan zijn broek. Nu was die nog een beetje viezer dan eerst. "Weet je, Blair, als ik met aarde aan m'n kleding door het leven wil gaan, is dat mijn zaak. Heb je enig idee hoe druk ik het heb? En trouwens, tegen de tijd dat ik me had kunnen omkleden, was jij allang weer verdwenen." Toen hij zelf dacht aan hoe druk hij het had, had hij eigenlijk bijna spijt van deze impromptu pauze. Hij had nog een absurde hoeveelheid bodembedekkers te planten, die moesten eigenlijk deze week er wel in. Maar er was ook eerder dan gewoonlijk vorst voorspelt, en het hele irrigatiesysteem moest nog plat gelegd worden. Ambrose schudde zijn hoofd, alsof hij de drukte van zich af probeerde te schudden. "Natuurlijk heb ik het artikel gelezen, nadat het jou een halve hartaanval bezorgde." Hij mompelde het laatste deel. "Ik snap nog steeds niet waar al die drama over ging. Is het bij je opgekomen dat je misschien gewoon de auteur verkeerd had onthouden?" vroeg hij, een tikje sarcastisch. Hij haalde zijn schouders op. "Toegegeven, het was een stuk interessanter dan wat mijn vader normaal gesproken schrijft. En het is een beetje raar dat ik er nog nooit van gehoord heb." Zijn vader deed niets liever dan vertellen over alle artikelen die hij had geschreven. Ze waren allemaal even slaapverwekkend. Het was een groot deel van de reden dat Ambrose helemaal niks met magie had. Maar deze was anders, dat moest hij toegeven. Hij had alleen meer context nodig. En misschien kon Blair hem die eindelijk gunnen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair hing haar tas om haar schouder zodat het leer niet in haar nek ging bijten. Ambrose had het artikel gelezen... en nog wilde hij het niet zien. Hoe kon ze dan met hem praten? Het antwoord was, niet. Dat kon ze niet.
'Ik heb de naam niet fout,' zei Blair scherp. Een humorloze lach ontsnapte aan haar. 'En het feit dat een logische verklaring recht voor je neus ligt en je het nog steeds niet ziet? Werkelijk waar, beste Buddy, hoe blind kan je zijn?' Al was Ambrose niet blind. Hij had de verschillen opgemerkt, hij wilde alleen de connectie niet leggen. Hij wilde niet zien wat voor mogelijke rol zijn vader had in dit alles. Prima. Het hoefde ook niet. Ze kon dit prima alleen.
Blair begon in een stevige pas te lopen. Hopelijk zou de school haar helpen en Ambrose van haar afsluiten zodra ze het gebouw binnenstapte. Een deur in het gezicht was niet verplicht maar zou ze wel waarderen, op zich, zolang hij maar niet meer in haar buurt was.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose sputterde even. Was ze serieus? "Een logische verklaring? Waarvoor precies? Jij vertelt me niks! Hoe kan je verwachten dat ik het allemaal ineens snap, als ik nog steeds geen idee heb wat er niet te snappen valt? Alles wat ik weet is dat er een artikel verkeerd gelabeld is. Waarom ben je daar zo boos over?! Dat is wat ik niet snap!"
Ze begon natuurlijk weer weg te lopen, maar dit keer zou haar niet uit het oog verliezen. Hij had het helemaal gehad. Ze zou hem nu iets vertellen, al was het maar een halve zin als hint en al moest hij haar de hele campus ervoor achterna zitten. De bodembedekkers konden wel even wachten. Er moest meer achter zitten. Geen rationeel mens wordt zo boos door een artikel op de verkeerde plek. Nou was hij er überhaupt niet helemaal zeker van dat Blair wel een rationeel mens was. Maar toch. Hij was nieuwsgierig aangelegd, jammer genoeg voor hem. En hij was nu wel een keer klaar met het verstoppertje spelen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair's hoop werd niet beantwoord - blijkbaar vond zelfs de school dat ze nu toch echt eens met hem moet praten. Dat betekende niet dat ze zou opgeven. Ze zou hoe dan ook bij haar kamer, of een kamer, of gewoon ergens waar ze hem buiten kon sluiten, terecht komen.
'Oh, staat alleen verkeerd gearchiveerd? Mijn fout! Laat me verdomme niet lachen,' snauwde Blair. Verdomme, welke kant moest ze nu op? Ze nam weer een gang een andere kant op in de hoop dat ze iets tegen zou komen dat ze herkende. 'Waarom is er dan een amnesie-vloek over de bibliothecaresse uitgesproken? Hm? Omdat dat artikel helemaal niet van hem is. Hij heeft het gejat van professor Mary-Ann Montgomery. En niet alleen dat artikel, Ambrose, al haar werk heeft hij gejat. Ik heb al haar werk opgezocht en alles staat op zijn verdomde naam. Dus ja, ik ben pissig!'
Blair draaide een hoek om en vond daar uiteindelijk het slaapkwartier van de uitwisselingsstudenten, gelukkig. Ze rende nog net niet naar haar deur en stapte naar binnen. Als ze de deur nu snel genoeg dicht kon doen...?

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Probeerde ze bij haar slaapkamer te komen? Aan de route die ze nam, had Ambrose het niet kunnen raden. Hadden ze toch maar die rondleiding afgemaakt. Voor iemand die korter was dan hij, kon ze toch best hard lopen. Ambrose moest zijn best doen om haar bij te houden. Maar deze keer zou hij niet opgeven.
"Hoe bedoel je, een amnesie-vloek? Hoe weet je dat?" riep hij terug. Hij kreeg alweer een naar gevoel in zijn buik. Normale zorgen of iets anders? De vloek was logisch, voor hem. Hij had het gevoeld. Hij wist misschien niet wat het was, maar hij had al verwacht dat het magie zou zijn. Maar hoe wist zij dat? En wie, in godsnaam, was Mary-Ann Montgomery? Ondanks hij niets liever wilde, had hij het toch niet aan zijn vader gevraagd. Hij had meerdere keren echt op het punt gestaan, maar steeds was hij van gedachten veranderd.
Schijnbaar had ze eindelijk haar slaapkamer gevonden. Net op tijd kon hij zijn voet in de deuropening zetten. Hij schold toen ze de deur hard dichttrok, tegen zijn voet aan, maar hij had zijn doel bereikt, de deur was open. Hij pakte de deurklink vast en opende hem volledig. Zo snel mogelijk stapte hij zelf naar binnen.
"Blair," begon hij, "Mary-Ann Montgomery bestaat niet. Of in ieder geval heeft ze nooit aan deze school gewerkt. Ik zou haar kennen als dat zo was. Hoe kom je er überhaupt op? Kun je me godsamme iets uitleggen?!"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Mary-Ann Montgomery bestaat niet. Ze bestaat niet. Ze bestaat niet.
'Kappen!' viel Blair uit. Ze had zich omgedraaid naar Ambrose die zich helaas naar binnen had weten te wurmen. Ze pakte haar kussen van haar bed en sloeg hem ermee, meerdere keren. 'Kappen, kappen, kappen! Ik ben het spuugzat om telkens te horen dat mijn moeder niet bestaat! Ze is echt, ja! Ze bestaat! Mijn moeder is professor Mary-Ann Montgomery, ze is een eersteklas Magie Wetenschapper en heeft baanbrekende onderzoeken gedaan naar de oorsprong van Levende Magie. Ze studeerde aan deze helse universiteit en heeft er jaren gewerkt voordat ze vluchtte voor dit, dit... dit verdomde idiote-'
Blair kraamde een kreet uit van frustratie en vocht tegen de tranen; een strijd die ze verloor. Haar woede had inmiddels al wel een doelwit gevonden. Ze stapte op Ambrose af en duwde hem naar achteren. 'Je kan zeggen wat je wil, maar mijn moeder heb ik niet verzonnen. Ze is jaren lang bij mij geweest, ik heb haar niet verzonnen! Ze is echt! Ik ben verdomme niet gek!' Ze bleef het herhalen, misschien voornamelijk voor haarzelf. Soms had ze moeite om haar moeders gezicht voor zich te zien - het was immers al tien jaar geleden. Dat was een soort pijn die ze niet kon plaatsen.
Nu? Nu leek ze niet meer te kunnen ademen. Ze voelde en druk op haar schouders, op haar borst, op haar hoofd - overal. Het stopte niet. Door de tranen heen trok ze de deur langs Ambrose open en duwde hem naar buiten en sloeg de deur dicht. Wat ze in die tijd had gezegd wist ze al niet meer. Ze was kapot. Het was allemaal zoveel gecompliceerder dan ze had gedacht en om telkens te horen dat de persoon die ze het graagst wilde zien, niet bestond... Dat was een ding dat ze niet meer kon horen. Ze kon het gewoon niet meer.
Blair zakte tegen de deur aan naar beneden, waar ze stil bleef zitten. Moest ze nu nog huilen? De tranen stroomden, maar waar ze net overstroomde van emotie voelde ze zich nu... leeg. Gewoon leeg.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij moest toegeven, die had hij niet aan zien komen. Een kussen. Voor iemand die zoveel magie bezat als zij, was het een... creatieve oplossing. Hij hield zijn armen op om het kussen op te vangen. Haar moeder? Mary-Ann Montgomery was haar moeder? Had ze dat serieus niet gewoon kunnen zeggen?
Ondertussen kwam een bekend gevoel bij hem opborrelen. Alarmbellen gingen in zijn hoofd af. Niet weer. Blairs magie kwam overduidelijk naar boven bij heftige emoties en dit onderwerp had overduidelijk impact. Des te meer ze vertelde, hoe meer hij haar magie aanvoelde. Zijn hartslag versnelde, hij kreeg het benauwd en zijn hoofd bonsde pijnlijk. Hij verzette zich niet al te veel tegen haar geduw. Misschien was het voor hem maar beter ook om wat verder uit haar buurt te zijn. Ze trok de deur open. Ambrose bleef nog steeds stil. Hij was bang dat zijn lunch naar boven zou komen, als hij zijn mond opentrok. Toen duwde ze hem uit zijn kamer en het voelde alsof hij door een bus was aangereden. Eenmaal uit de kamer verloor hij zijn balans en hij belandde op zijn rug in de hal. Hij kreunde onwillekeurig. Zijn hele lichaam voelde bont en blauw. Hij probeerde overeind te komen, maar al zijn spieren protesteerden. Toch kon hij niet lang blijven liggen. Die lunch van eerder? Die kwam eruit. Op de een of andere manier slaagde hij erin op handen en knieën terecht te komen. Daar moest hij even op adem komen. Zijn hoofd voelde alsof zijn schedel open zou barsten. Hij had in zijn leven uiteraard wel vaker magie meegemaakt, maar hij had zich nog nooit zo belabberd gevoeld, na zo'n ontmoeting.
Met veel moeite kwam hij uiteindelijk op zijn kamer terecht. Voor de verandering had de school hem wel een keer geholpen en had hij een shortcut kunnen nemen. Eenmaal op zijn kamer uitgekomen, liet hij zich meteen in bed vallen. Hij had de kracht niet om eerst voor zijn vieze handen en kleding te zorgen. Hij moest nu eerst slapen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had zich een tijdje verscholen op haar kamer. Natuurlijk probeerde de school haar naar buiten te krijgen, maar het had tot nu toe nog geen resultaat opgeleverd. Ze had de erg verleidelijke tactiek om alles uit te stellen tot de volgende dag, en dat elke dag.
Het was niet alsof ze onschuldig was, Blair wist dat ze iets moest doen, natuurlijk wel. Ze had niet alleen van alles tegen Ambrose geschreeuwd, maar ze had hem ook fysiek de deur uitgewerkt. En geslagen met een kussen. Niet dat dat hem nu zoveel pijn zou hebben gedaan of dat ze sterk genoeg was om hem veel pijn te doen, maar toch... ze voelde zich er niet goed bij.

Het was alsof de school trots was toen Blair eindelijk haar kamer uitstapte; er werd geeneens een probleem gemaakt van haar outfit. Misschien was dat ook omdat ze niet naar een college zou gaan, maar omdat ze op zoek was naar de kamer van Ambrose. Dan was blijkbaar een joggingbroek, een wijd t-shirt en fluffy sokken voldoende. Al had ze misschien nog even de tijd kunnen nemen om haar haar te wassen, maar goed, wanneer het in een staart zat, viel het wel mee.
Blair twijfelde geen moment dat ze even later voor de deur van Ambrose stond. Het was niet alsof zijn naam op de deur stond, maar puur hoe ze er terecht was gekomen. Een directe route, leek het haast. Zouden het de deuren zijn, die magisch waren? Dat de juiste deur gewoon voor je verscheen en een portaal creëerde naar de toebehorende ruimte? Hoe dan ook, ze stond er. En ze klopte. En nu kon ze niet meer terug.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Na wie weet hoeveel uur schrok Ambrose wakker van ongeduldig gebons op zijn deur. Zijn poging om overeind te komen werd gestraft door zijn pijnlijke spieren.
"Ambrose!" riep de persoon aan de andere kant van de deur, "Doe open!" Hij kreunde door het geluid. Het voelde alsof er een cementblok op zijn voorhoofd stond. Het bonzen ging rustig verder.
"Ik kom," zei hij. Hij wist al dat het Estelle zou zijn. Hij had het avondeten gemist, wist hij aan de duisternis buiten. Hoe lang had hij geslapen? Met moeite wist hij zich naar de deur te werken. Maar toen hij hem open kreeg, deinsde Estelle naar achter. "Wat is er met jou gebeurd?!" riep ze uit. Ambrose legde een vinger op zijn lippen. Hij was bang dat zijn hoofd zou exploderen als ze nog een keer gilde. Hij draaide zich om en wankelde terug naar zijn bed.
"Ik dacht dat je vandaag in de tuin ging werken!" zei ze toen Ambrose stil bleef.
Ambrose liet haar zijn handen zien. "Onder andere," mompelde hij en hij ging zitten op de rand van zijn bed.
"Je ziet er niet uit. Je hebt bloed op je gezicht, wist je dat? Laat zien." Ze volgde hem op de voet. Hij bracht zijn hand naar zijn gezicht. Bloedneus. Het zou hem ook nooit een keer meezitten. Estelle liep naar de badkamer en kwam terug met een washandje en een bakje warm water. Ze ging naast hem zitten.
"Wat heb je gedaan?" vroeg ze nogmaals, terwijl ze zijn gezicht begon schoon te maken.
Hij haalde zijn schouders op. "Kunnen we het er nu niet over hebben? Ik denk dat m'n hoofd zo uit elkaar barst." Estelle zuchtte en schudde haar hoofd, maar ze stemde toe. "Lukt het om te gaan douchen?" vroeg ze.

Toen hij uit de douche kwam, had Estelle schone kleding klaargelegd en was zijn bed opnieuw opgemaakt. Ze had zelfs een bord eten voor hem gebracht.
"Oké, ik weet dat je het er niet over wilt hebben, maar het lijkt wel alsof je gevochten hebt en zo ken ik je helemaal niet en ik maak me zorgen en-"
Ambrose onderbrak haar. Hij legde zijn handen op haar schouders. "Het komt wel goed, Estelle. Je hoeft je geen zorgen te maken. Het is een lang verhaal, maar zodra ik zonder pijn kan ademhalen, zal ik je alles vertellen." Toen trok hij haar naar zich toe in een knuffel. "Bedankt voor je hulp. Je bent de beste," zei hij.
"Ik kom morgen nog een keer checken hoe het met je gaat, oké? Doe voorzichtig, rust uit," zei Estelle.

De volgende dag bleef hij weer in bed. Estelle kwam hem ontbijt brengen en ging daarna naar haar lessen. De hoofdpijn hield aan. Hij was zo druk geweest met zichzelf zielig vinden, dat hij bijna nog niet had nagedacht over wat Blair allemaal had geroepen. Mary-Ann Montgomery was haar moeder, ze had aan de school gewerkt, en ze was verdwenen. Gevlucht? Waarvoor? En wat had zijn vader ermee te maken?
Erover nadenken leek zijn hoofdpijn nog erger te maken.
Het was pas de dag erna dat hij er weer aan dacht. Toen Blair voor zijn deur stond. Hij had Estelle verwacht toen hij, diepe wallen op zijn bleke gezicht, ongekamd haar en al, naar de deur sjokte. Toen hij Blair zag in plaats van Estelle, vertrok zijn gezicht. "Wat moet je?" spuwde hij. Als de eerste woorden uit haar mond niet 'het spijt me' waren, zou de deur weer heel snel dicht zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het had even geduurd voordat de deur dan eindelijk open ging. Blair had bijna nog een keer geklopt, half verwacht dat hij misschien helemaal niet op zijn kamer zou zijn. Maar daar stond hij dan, in de deuropening, snauwend op een toon die ze waarschijnlijk had verdiend. Al kon het ook een zombie zijn. Het verschil was vrij moeilijk te identificeren momenteel.
'Jezus Christus, wat zie jij eruit,' flapte Blair eruit. Het was niet de bedoeling geweest maar ho-ly-fuck. Het feit dat ze nu bezorgd om hem was in plaats van, wel, elke andere emotie die ze eerst voor hem had gevoeld, dat zei een hoop. De Ambrose die ze een soort van 'kende' was niet degene die nu voor haar stond. De enorme wallen onder zijn ogen waren een ding, maar zijn bleke gezicht en de manier waarop hij zich amper staande hield... Het was alsof niet Ambrose maar een of ander buitenaards wezen met zijn huid de deur had open gedaan.
'Ik bedoel, eh... gaat het wel? Ben je ziek?' Ja, top redding, Blair. Dat klonk totaal niet vreemd en ongemakkelijk of zo. Heel normaal! Zoals altijd!

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose rolde zijn ogen en schudde zijn hoofd. Hij had hier zo ontzettend weinig zin in. Zelfs Estelle's aanwezigheid kon hij maar amper tolereren, hij kon Blair echt niet hebben op dit moment. Vooral aangezien zij de oorzaak was van zijn ellende. Hij was al meteen weer van plan om de deur dicht te laten vallen en zich terug in bed te verstoppen, maar wat ze zei deed hem twijfelen. Was dat een hint van bezorgdheid die hij bespeurde?
"Ziek?" zei hij spottend. "Je weet best dat dit jouw schuld is. Doe niet zo onschuldig." Hij draaide zich om en schuifelde alvast terug naar zijn bed. "Mocht je hier zijn om je excuses aan te bieden, mag je binnen komen. Als je hier alleen bent om me nog een keer uit te schelden, wil ik je vriendelijk verzoeken de deur te sluiten en op te zouten." Hij had op een andere dag haar misschien sowieso de deur uitgezet, maar vandaag had hij de kracht er niet voor.
Zijn kamer was een zootje. Estelle had wel willen opruimen, maar Ambrose had het haar niet laten doen. Het was al veel te veel dat ze hem eten en medicijnen kwam brengen, hij ging haar niet ook zijn zooi op laten ruimen. Er lag kleding op de grond en er stond van meerdere dagen afwas op zijn nachtkastjes. Hij ging op de rand van zijn bed zitten en keek Blair vol afwachting aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld