Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Apostasy and Cerdenda

Account verwijderd

schreef:
Hoe meer tijd ze met Leya besteedde, hoe verwarder ze raakte. Leya had nooit ergens een label op geplakt, wat deed haar denken dat ze dat nu wel zou doen? Waarom zou ze het überhaupt doen als alles wat het met zich meebracht ellende was. Leya zou nooit terug kunnen naar Apostasy als ze bij haar bleef. Ze zou nooit de leider worden en ze zou nooit haar wraak krijgen. Zij was het niet eens met de wraak waar Leya zo naar verlangde, maar dat betekende niet dat zij het uit haar hoofd zou praten. Het was een deel van Leya.
Toen Leya haar hand op haar wang liet rusten, verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Het was lang geleden dat Leya haar op een dergelijke manier aangeraakt had. Ze hadden elkaar al lang niet meer gezien en op de kussen op vandaag na, hadden ze vrij veel afstand van elkaar weten te houden. De enige keer dat ze Leya aangeraakt had, was toen ze een pijl uit haar rug moest trekken en haar rug moest verbinden met haar shirt. Dat shirt had ze overigens ook niet meer teruggezien. Waarschijnlijk had Dane het weggegooid. Niet uit kwade wil, dat wist ze wel. Dane wilde gewoon dat ze gelukkig was en hij wist dat er al te veel herinneringen aan het shirt zaten.
'Je leven zal ook nooit gemakkelijk zijn met mij.' mompelde ze. Niet zo lang ze geen oplossing hadden. In Apostasy zou zij niet lang leven en in Cerdenda wilde Leya niet leven. Ze konden niet ergens anders op de aardbol gaan wonen, want het kamp zou hen terugeisen. Ze konden niet te ver gaan. En Lorraine wist dat ook, ze zou hen in no time gevonden hebben als ze dat wilde.
Leya's kus verraste Celeste, maar ze vond het niet vervelend. De glimlach die eerder nog klein was, werd groter. Maar al snel verdween diezelfde glimlach ook weer. Ze keek even rond. Ze kon het zich wel voorstellen, een kleine Leya die door het hutje in het bos rende. Met haar moeder die bezig was met de planten en Leya leerde over alles wat ze moest weten. Het was jammer dat haar moeder zo vroeg overleden was.
'Het spijt me. We kunnen ook verder zoeken als je je er niet fijn bij voelt.' stelde ze voorzichtig voor. Ze twijfelde heel even, maar besloot toen toch maar om Leya te omhelzen. Ze wist wel dat Leya verdriet had om haar moeder. Dat begreep ze ook. Ze begreep alleen niet dat Leya nog altijd zo veel haat voelde, dat ze nog altijd naar wraak verlangde. Het was alsof ze nog altijd midden in haar rouwproces zat en ze wist niet goed hoe ze daarmee om moest gaan. Haar ouders waren nog in leven, hoewel ze niet eens wist of ze ze ooit nog zou zien.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het was raar hoe ze zo verward kon zijn maar tegelijkertijd ook héél zeker van haar zaak. Ze wist zeker dat ze een leven met Celeste wilde maar ze wist niet of ze daar voor naar Cerdenda kon verhuizen. Dat zo zoiets zijn als het opgeven van wie ze was, het opgeven van haar identiteit. Ze had veel voor Celeste over maar het opgeven van haar identiteit was als het verliezen van de persoon die ze écht was. En dat zou ze misschien niet kunnen, ookal zou ze dat wel willen. Maar tegelijkertijd twijfelde ze over wie ze nu écht was, want wie was Leya? Ze was gevormd door haar moeder en door de dood van haar moeder maar was dat alles? Had ze geen eigen wil gehad? Geen eigen keuzes? Was haar hele leven gewijd aan het nemen van wraak voor de dood van haar moeder? Had haar moeder dat gewild voor haar? Ze wist het niet. Ze wilde dat ze het haar kon vragen maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Haar moeder was een sterke vrouw maar wel een liefdevolle vrouw. Leya was een sterke vrouw maar over dat liefdevolle viel nog wat te bespreken. Dat wist ze zelf ook wel. Maar wilde ze dat veranderen?
Ze zuchtte diep en beantwoordde Celeste's omhelzing waarna ze zich weer terugtrok en omhoog keek naar het plafond. "Het leven gaat niet over rozen, het zal nooit gemakkelijk zijn," zei ze waarna ze haar ogen weer op Celeste richtte. "Maar ik weet wel dat een leven met jou het wel waard zal zijn," fluisterde ze. Ze wist niet waarom ze opeens zo openlijk over haar gevoelens sprak. Dat deed ze namelijk nooit. Maar ja, de nieuwe Leya was duidelijk anders.
Ze dacht terug aan het verleden, de tijd met haar moeder. De zorgeloze tijden. De tijden waarin haar moeder haar elke dag weer iets nieuws leerde en haar liefdevol opvoedde. Ze keek naar de schilderijen die in de hoek stonden, ze waren helemaal vergroeid. "Ik hield van schilderen," begon ze. Ze had een liefdevolle glimlach op haar gezicht terwijl ze terug dacht aan vroeger. "Maar we konden ze nooit op de muur hangen omdat we geen plek hadden door alle planten," glimlachte ze. Ze wist nog goed hoe het er vroeger altijd had uitgezien. Er groeiden overal planten in het huis en de zon scheen altijd. "Dus stelde mama voor dat ik ze later zou geven aan iemand van wie ik veel houd. Daarop heb ik altijd geantwoord: dan geef ik ze aan jou mama! Maar natuurlijk bedoelde mijn moeder dat niet zo," ze zuchtte even en richtte haar ogen van Celeste af, een traan ontsnapte uit haar linkeroog. "Mijn moeder had gewild dat ik liefdevolle vrouw zou worden, een behulpzame maar sterke vrouw," mompelde ze. "En in plaats daarvan ben ik een moordmachine,"

Account verwijderd

schreef:
Misschien was dat wel waar ze naar verlangde, een gemakkelijk leven. Hoe fijn moest het zijn om je niet elke dag druk te hoeven maken, om elke ochtend zonder zorgen wakker te worden. Misschien was dat wel geluk. Hoe makkelijk moest het zijn om elke ochtend naast een Leya wakker te worden die ook daadwerkelijk wilde zijn waar ze was. Leya had geen vrede met haarzelf, maar ze betwijfelde of de vrouw dat ook wist. De ene keer was de vrouw zacht en gevoelig, de andere keer hard en koud. Het was alsof ze meerdere persoonlijkheden had en ze nog niet wist welke die van haar was. Het ene moment begreep ze Leya, het andere moment was ze een compleet raadsel. Misschien zou ze zich nog bedenken. Misschien zou ze over een paar uur wel weer helemaal anders denken en zou ze er vandoor gaan. Een zucht gleed over haar lippen, Leya bracht meer onzekerheid dan zekerheid mee.
'Maar denk je dat morgen nog steeds? En volgende week?' vroeg ze. Hoe fijn het ook voelde dat Leya zoiets hardop uitsprak, ze moest eraan twijfelen. Het zou nooit gemakkelijk zijn. Zou Leya nog hetzelfde denken als ze merkte dat een relatie moeilijk zou zijn zo lang ze geen besluit nam? Ze konden onmogelijk ergens alleen gaan wonen. Leya zou moeten kiezen tussen de twee kampen en ze betwijfelde of ze de keuze zou maken om bij haar te blijven. Zelfs een relatie met Lorraine zou gemakkelijker zijn.
Leya leek vaak in de verleden tijd te leven. Ze leek altijd zo veel meer waarde te hechten aan het verleden dan aan het heden. Ze had zulke sterke gevoelens voor haar moeder dat het heden er bijna niet meer toe leek te doen. Ze luisterde naar Leya en liet haar blik even naar de schilderijen in de hoek glijden. Leya was waarschijnlijk een vrolijk kind geweest, het was zonde dat dat veranderd was. Haar blik gleed weer naar Leya. Ze ontkende niets. Ze ging niet zeggen dat ze geen moordmachine was en dat het allemaal wel meeviel, want dat was niet zo. Leya was een moordmachine. En zij was dat ooit ook geweest.
'Het is niet te laat om ermee te stoppen, Ley. Je kunt nog altijd de persoon worden die je wilt worden.' zei ze zachtjes. Haar moeder zou het haar niet kwalijk nemen als ze haar leven beterde. Het bleef een moeder en moeders hadden over het algemeen altijd de neiging om te blijven vergeven. Ze wilde Leya graag aanraken, maar ze deed het niet. Ze wist nog steeds niet wat ze nu precies waren.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het was allemaal moeilijk, dat was het enige wat als een paal boven water stond. En hoe graag ze ook wilde dat ze het gemakkelijker kon maken, het zou haar nooit lukken. Het zou namelijk nooit gemakkelijk voor haar kunnen zijn om in Cerdenda of Apostasy te wonen. Beide kampen brachten hun complicaties met zich mee. Evenals het leven met Celeste, dat zou ook nooit gemakkelijk kunnen zijn. Het waren allemaal keuzes die ze alleen zelf kon nemen. Celeste kon de keuzes niet voor haar nemen, zij had al de eerste stap gezet. Nu was het natuurlijk aan Leya om een kant te kiezen. Ze konden hier niet blijven, Lorraine zou hen snel ontdekken en dan zou ze alsnog een keuze moeten maken. Ze was nog nooit zo erg in tweestrijd met zichzelf geweest. Het was een dilemma, ze moest kiezen tussen het slechte en goede. Tussen liefde en wraak.
"Ik weet het niet Celeste, ik weet het gewoon echt niet," mompelde ze. En dat was de waarheid. Ze wist wat haar opties waren maar ze kon er niet uitkiezen. Het was weer een chaos in haar hoofd en in haar hart.
Leya zuchtte diep en haalde een hand door haar warrige haar. Haar haar was net zo warrig als haar leven. "Dat is het probleem, ik weet niet wie de persoon is die ik wil worden," zei ze vervolgens. Ze beet op haar lip en keek de vrouw voor zich aan. Tegelijkertijd vroeg ze zich af of Celeste de vrouw was waarvoor ze een ander persoon wilde zijn. Want dat waren de consequenties. Als ze met Celeste zou willen zijn dan moest ze naar Cerdenda en dan moest ze haar zo gezegde ware aard achter zich laten. Dan zou ze geen mensen meer kunnen vermoorden, geen gevechten kunnen houden en geen macht meer kunnen hebben. Dan zou ze mensen moeten helpen en moeten liefhebben. Dan zou ze zwak zijn. Had ze dat er allemaal voor over?

Account verwijderd

schreef:
Een zucht gleed over haar lippen. Nog altijd wist ze niet of dat ze wel de juiste keuze gemaakt had door naar Leya te gaan. Ze had geen zekerheid gekregen. Het was niet duidelijk wat er ging gebeuren. Leya wees haar niet af, maar ze liet haar ook niet echt toe. Ze zei dat ze een leven wilde met haar, maar ze handelde er niet naar. Ze leek constant te twijfelen en ze leek constant in tweestrijd. Ze begreep het wel, ze was er zelf ook doorheen gegaan. Ze had in Apostasy kunnen blijven, met Leya, maar dat betekende dat ze dingen moest doen waar ze niet meer achter stond. Ze kon naar Cerdenda gaan, maar dan moest ze Leya achter zich laten en moest ze helemaal opnieuw beginnen. Achteraf gezien had ze de goede keuze gemaakt door te vertrekken. Hoewel ze moeite had gehad met het achterlaten van Leya, kon ze het niet meer aan om mensen onrecht aan te doen.
'Misschien moet je eerst maar eens uitzoeken wat je echt wilt, Leya.' mompelde ze. Ze zouden nooit samen kunnen zijn als Leya twijfelde. Het was alles of niets. Ze kwam overeind en wierp nog een laatste blik op Leya voor ze naar de deur liep. Leya had rust nodig en dat had ze niet als zij erbij zat. Ze keek even om voor ze de deur opentrok.
'Ik ga buiten kijken of alles nog rustig is. Ik zie je buiten wel als je je keuze gemaakt had.' zij had de eerste stap gemaakt en het was nu aan Leya om te beslissen wat er ging gebeuren. Ze stapte naar buiten en sloot de deur weer achter zich. Ze ging er niet vanuit dat ze buiten iemand aan zou treffen, dat was te snel. Ze waren een heel eind gevlucht. Ze liep kort een rondje om het huis en liet zich toen tegen een boom op de grond zakken. Ze was vermoeid en toe aan slaap. Het hele gebeuren met Lorraine en alle emoties die ze gevoeld had, maakten haar nog vermoeider dan ze normaal was na het gebruik van haar gave. Ze sloot haar ogen. Ze zou willen dat Dane bij haar was nu, dan had ze in elk geval een beetje zekerheid gehad. Dane zou haar niet laten zitten. Zelfs als hij iemand vond waar hij gelukkig mee kon worden, zou hij altijd haar beste vriend blijven. En zij zou altijd zijn beste vriendin blijven. Als hij hier was zou hij waarschijnlijk grapjes maken en zou hij de tijd draagbaar maken. Ze wist niet waar Leya voor zou kiezen. Leya was niet voorspelbaar en momenteel had ze geen idee meer waar ze aan toe was.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Leya haalde gefrustreerd een hand door haar warrige haar. Ze keek Celeste na totdat ze de deur achter zich gesloten had. Een diepe zucht rolde over haar lippen, vervolgens liet ze zichzelf inzakken op de sofa. Van pure frustratie smeet ze een kussen wat op de bank lag tegen de begroeide muur van de woonkamer aan. Het was een chaos in haar hart, haar hoofd, haar hele lichaam. Een korte gefrustreerde schreeuw verliet haar lippen. Het deed pijn aan haar stembanden maar dat voelde ze niet eens meer. Ze wist niet eens meer wat ze nu precies voelde. Haar hele leven was overhoop gehaald door Celeste en nu moest ze ook nog van de ene op de andere minuut een keuze maken. Ze zou moeten kiezen tussen Cerdenda en Apostasy. Ze zou moeten kiezen Celeste en Lorraine. Ze zou moeten kiezen tussen liefde en haat. Tussen zwakte en sterkte. Het waren allemaal tegenstellingen, uiterste waaruit ze moest kiezen.
Vermoeiend kwam ze overeind en liep ze naar de houten kast waar ze eerder voor had gestaan. Ze opende de kast en haalde het magische plantje uit de kast. "Help me alsjeblieft kiezen," fluisterde ze naar de plant. Ze praatte altijd tegen de natuur, het gaf haar een soort geruststelling die geen mens haar ooit zou kunnen geven. "Ik weet het allemaal niet meer," mompelde ze terwijl er een traan ontsnapte uit haar rechter oog. De traan kwam terecht op een klein blaadje wat aan de plant vast zat en opeens begon de hele plant op te lichten. Het was alsof de plant de hele kamer zojuist had verlicht met een groene gloed. Vol verbazing keek Leya naar het plantje in haar hand, totdat het gloeien stopte en het plantje langzaam begon te verderven. "Nee, nee niet dood gaan," zei ze hulpeloos. "Niet jij ook al." Met een zucht legde ze het verwelkte plantje weer terug in de houten kast. Misschien was het wel een teken geweest dat ze niet in staat was om lief te hebben, dat zij gemaakt was voor haat en verderf.
Snel haalde Leya de wapens die in de houten kast lagen eruit en liep ze naar de voordeur. Verderop zag ze Celeste bij een boom staan. Ze zag er erg vermoeid uit en zwak. Op de een of andere manier had Leya medelijden met haar. Het was niet makkelijk om van iemand zoals Leya te houden. Dat wist ze zelf ook wel.
Met een zucht liep ze op de vrouw af. "Ik kan niet naar Cerdenda," zei ze vervolgens. Haar stem klonk krachtiger dan eerst. "Maar ik kan ook niet voor altijd in Apostasy blijven," voegde ze daarna toe. Het was de waarheid. "Als ik klaar ben in Apostasy en mijn doel heb behaald, dan zal ik naar Cerdenda kunnen komen."

Account verwijderd

schreef:
Op een vreemde manier had ze al geweten wat Leya besloten had toen ze haar door de deur naar buiten zag lopen. Ze was ook stom geweest door te denken dat er misschien hoop was, maar ze betrapte haarzelf erop dat haar hoop vervloog. Dat was ook waar ze voor gekomen was. Dat maakte het niet minder pijnlijk, maar in elk geval had ze zich mentaal voorbereid. Ze zou niet schreeuwen of huilen uit frustratie, dat had ze haarzelf al beloofd voor ze ook maar een stap richting Apostasy gezet had. Ze keek naar Leya terwijl de vrouw naar haar toe liep. Ze haalde een hand door haar haar en een diepe zucht gleed over haar lippen. Toen Leya begon te praten, voelde ze haar hart heus wel breken, maar ze was niet van plan dat te laten merken. Ze sloot haar ogen kort, waarna ze knikte en haar ogen weer opende. Het was geen verrassing.
'Je kunt niet van mij verwachten dat ik wacht tot jij misschien een keer een doel behaald hebt, Leya.' Ze schudde haar hoofd. Ze zou niet wachten, dat kon ze niet. Ze zou nooit begrip hebben voor Leya's doel en ze kon niet doen alsof. Wraak was iets belachelijks in haar hoofd, het was achterlijk. Ze duwde haarzelf van de boom vandaan en trok haar shirt recht. Ze wist niet eens of ze nog van Leya kon houden als ze haar slachtpartijen voortzette.
'Maar ik zal je niet nog eens in de weg zitten. Ik heb geen intentie om Apostasy nog eens te bezoeken.' Ze wilde Leya niet nog eens bezoeken. Ze wilde geen wraak op Lorraine of wie dan ook. Nee, ze was klaar. Ze was eindelijk klaar met haar eeuwige hoop en haar spijt om wat ze gedaan had. Leya koos niet voor haar en dus koos zij niet voor Leya. Ze keek kort naar Leya voor ze begon te lopen. Ze wilde terug naar Cerdenda, terug naar Dane. Leya had haar valse hoop gegeven en ze werd er kotsmisselijk van. Ze werd liever vertrapt dan dat ze vernederd werd, maar Leya had het duidelijk graag allebei. Ze schudde haar hoofd nogmaals en begon toen te lopen. Ze wilde geen seconde langer in haar aanwezigheid zijn, het was graag of helemaal niet. Ze kon niet met iemand leven die haar soms wel wilde en soms niet. De pijn in haar rug was teruggekeerd, maar momenteel viel dat in het niet bij de pijn die ze vanbinnen voelde. Uiteindelijk had ze gekregen waar ze voor gekomen was, maar Leya had het vele malen erger gemaakt dan het had moeten zijn. Ze slikte bij die gedachte. Ze kon van zo veel mensen houden, maar zij had gekozen voor de enige vrouw die simpelweg niet in staat was tot houden van.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Er vormde zich een brok in Leya's keel toen ze naar de vrouw voor haar keek en haar keuze hardop uitsprak. Ze zag dat Celeste haar reactie wilde verbergen maar er ontglipte iets, ze zag dat ze Celeste gekwetst had. Dat wilde ze niet, ze wilde niet dat Celeste van gaar wegliep, dat ze niet meer op haar zou wachten. Ze wilde zeggen dat ze toch naar Cerdenda zou komen, dat ze haar oude leven achter zich zou laten, dat ze haar woede zou overmeesteren. Er kwam echter geen geluid uit haar mond. Het was alsof haar lippen op elkaar zaten geplakt en haar stembanden dichtgeschroefd waren. Het enige wat ze kon doen was kijken hoe de vrouw wéér van haar wegliep. Ergens diep in haar brak iets, ze wist niet wat het precies was maar ze wist wel dat het pijn deed. Het was een andere soort pijn, geen fysieke pijn en toch voelde ze zich of iemand zojuist een stomp aan haar maag had uitgedeeld.
Ze kon ook niet verwachten dat Celeste haar keuze zou begrijpen. Ze snapte haar doel niet, haar haat en woede. Misschien waren ze wel te verschillend en kon het daarom allemaal niet werken. Ze gaf het op. Ze moest verder met haar leven, of dat nu met of zonder Celeste was. Ze zou zichzelf wel weer redden, dat deed ze namelijk altijd.
In één beweging draaide zich om en liep ze richting Apostasy, naar haar thuis. Apostasy was waar ze hoorde en het speet haar dat Celeste dat nooit zou kunnen begrijpen.
Terwijl ze haar wegmaakte door het bos begon het al schemerig te worden. Tegen de tijd dat ze bij Apostasy zou zijn, zou het allang pikkedonker zijn.

Account verwijderd

schreef:
Vaak had ze zich afgevraagd of dit het leven was waar ze voor bestemd was. Nadat haar gave plotseling op was komen spelen, had ze het zich zo vaak afgevraagd. Waarom zij? Van alle mensen die het kon gebeuren, was het haar gebeurd. De meeste mensen hadden hun gave al van jongs af aan, ze werden vaak met hun gave geboren. Maar zij niet. Het was alsof God op een dag besloten had dat ze hem verveelde en dat ze moest veranderen. Diezelfde dag nog was haar hele leven volledig omgegooid. Ze had geleerd om het te accepteren, maar ze wist niet of dat ze er ooit blij mee zou zijn. Ze kon alleen maar dood en verderf zaaien. Misschien was dat ook wel wat ze onbewust wilde.
Toen ze zeker wist dat Leya haar niet meer kon zien, begon ze te rennen. Ze wilde zo snel mogelijk terug zijn. Haar lichaam was vermoeid en ze struikelde meerdere keren, maar Cerdenda was dichterbij dan Apostasy was. Ze dwong haarzelf door te rennen, ondanks dat haar benen haar bijna niet meer konden dragen en alle lucht uit haar longen geperst werd.
Een uur lang had ze gerend voor ze Cerdenda eindelijk weer betrad. Ze rende direct richting haar tent. Ze ging niet langs Dane's tent, wetende dat Dane er niet zou zijn. Ze kende hem lang genoeg om te weten dat Dane op haar zou wachten in haar tent. Het was dan ook geen verrassing dat hij in haar tent stond toen ze naar binnen liep.
'Dus hoe is het gegaan?' vroeg Dane met een glimlach. Ze schudde haar hoofd en hief haar schouders op. Ze wist het niet meer. Het ene moment had ze gedacht dat Leya misschien toch voor haar zou kiezen, het andere moment leek er voor Leya niets anders te bestaan dan haat en wraak.
'Ze blijft in Apostasy tot ze haar zogenaamde doel bereikt heeft.' Ze friemelde even aan haar shirt en keek toen opnieuw naar Dane. Ze wist niet of ze Leya nog aan kon kijken als ze haar doel eenmaal behaald had. Haar doel betekende nog veel meer slachtpartijen en wreedheid.
'Tijd om te daten,' grapte ze. Ze wilde het niet moeilijker maken dan het al was. Dane voelde wel hoe zij zich voelde en ze wilde het niet erger maken dan het was. Als ze erover ging praten, zou ze zich nog vervelender voelen. Dane lachte en een kleine glimlach sierde haar gezicht. Er waren genoeg mensen waar ze mogelijk van zou kunnen houden. Ze moest zich op hen focussen en niet langer op Leya. Er waren meer dan genoeg mannen en vrouwen hier. Ze woelde even door Dane's haar en Dane sloeg zijn armen kort om haar heen. Ze kon de rust voelen. Ze wist dat ze zich daarnet nog vervelend gevoeld had, maar een gevoel van rust overspoelde haar nu. Ze wist niet of dat het haar eigen gevoel was of dat Dane haar gevoelens manipuleerde, maar het maakte haar momenteel ook niet zo heel veel uit.
'Hoe gemakkelijk het toch zou zijn als ik op die manier van jou hield,' mompelde ze. Ze liet haar armen om zijn nek glijden en hij knikte.
'Misschien ooit.' Ze drukte een kus tegen zijn wang en een opgeluchte zucht gleed over haar lippen. Bij Dane was ze nergens toe verplicht.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Tijdsprong

Het had haar maanden gekost voordat ze het vertrouwen van Lorraine weer volledig terug had gewonnen. Vandaag zou de dag zijn dat ze dit vertrouwen voor altijd zou verwoesten. Sterker nog ze zou Lorraine verwoesten. Sinds het moment dat ze weg was gelopen van Celeste was ze verdoofd geweest. Ze had haar gevoel daar achtergelaten, op de plek waar ze geboren was, op de plek waar ze opgegroeid was met haar moeder, op de plek waar haar moeder was vermoordt, op de plek waar ze Celeste's hart gebroken. Het had haar sterker gemaakt, ze was nu sterker dan ooit, er waren geen gevoelens die haar meer in de weg konden zitten. Ze was als een robot geworden, een robot die welgesteld was op haar doel. Dit doel was aan de macht komen. Hiervoor moest ze Lorraine uit de weg ruimen, haar vernietigen alsof ze simpelweg alleen een obstakel was.
"Ley, vandaag is de dag," fluisterde Lorraine zachtjes terwijl ze Leya's blote rug streelde met haar vingertoppen. "Ik weet het," antwoordde ze nadat ze rechtop ging zitten en vervolgens uit het bed stapte. Snel deed ze haar kleren aan en draaide ze zich om naar Lorraine die nog steeds in haar bed lag. "Kom, ik kan niet langer wachten." Ze probeerde moeizaam iets wat op een glimlach moest lijken op haar gezicht te toveren, ze hoopte maar dat Lorraine het zou geloven. Gelukkig beantwoordde Lorraine haar glimlach. Ze stond op uit het bed en kleedde zich aan. "Oké, dan zie ik je over 2 minuten," zei ze waarna ze naar de uitgang van Leya's tent liep en zich nog even omdraaide. "Aan mijn zijde, als gelijken."
Er rolde een zucht over Leya's lippen toen Lorraine de tent achter zich dichtgemaakt had. Snel hurkte ze neer bij haar bed en pakte ze het kistje er onderuit. Haar vingers zochten naar de opening, deze hadden ze snel gevonden. Ze opende het kistje en keek naar de inhoud, een prachtig zwart mes met gouden versiering erop. Het was het mes dat haar moeder aan had beloofd, ze zou het krijgen op haar 18de verjaardag en ze zou het alleen mogen gebruiken om goed te doen had haar moeder haar nog op het hart gedrukt. Maar dat was nou juist iets wat ze niet van plan was om te doen. Bij de gedachte aan haar moeder vormde er zich een brok in haar keel. De keren dat ze aan haar moeder dacht ontdooide haar bevroren hart een beetje. Ze zou het echter nooit volledig toelaten het te ontdooien. Dan zou ze deze klus nooit kunnen klaren.

Account verwijderd

schreef:
'Goedemorgen, Celeste. Hebben we er weer zin in vandaag?' Dane keek haar met een enorme grijns aan en ze gooide haar kussen naar zijn hoofd. Waarom moest hij haar altijd zo vroeg wakker maken? Ze trok de dekens over haar hoofd en krulde haarzelf op tot een balletje. Dat was tot Dane besloot dat het ook effectief was om de dekens weg te trekken. Ze gromde toen hij de dekens van haar lichaam trok. Waarom moest ze nu zo vroeg opstaan?
'Ga weg, Dane,' bromde ze. Ze droeg slechts een dun shirtje en een broek, dus ze merkte al vrij gauw dat ze niet zo kon blijven liggen. Gefrustreerd kwam ze overeind, waarna ze Dane een klap tegen zijn schouder gaf en ze een stel kleren bij elkaar zocht.
'Je mag nooit meer bij me slapen.' Ze keek hem verwijtend aan en trok toen haar shirt over haar hoofd, waarna ze een trui aantrok en ook haar broek wisselde voor een ander. Vroeger sliep Dane regelmatig bij haar, maar nu sliep hij vrijwel elke nacht bij haar. Meestal was het slechts slapen, af en toe was het meer dan dat. Ze gaf er niets om, want er was niemand waar ze het voor moest laten. Voor hem ook niet. Ze gaapte en wreef in haar ogen, waarna ze haar haren bij elkaar bond en de tent uitliep. Kort keek ze rond, het was later dan ze had gedacht. Ze had niet meer zo'n geweldig gevoel voor tijd.
'Goedemorgen, Celeste.' Oliver stak zijn hand even naar haar op en zij glimlachte naar hem. Oliver was een lieve man. Erg gesloten, maar vriendelijk. Ze keek even naar Dane, die haar op de voet volgde, als een puppy. Ze schudde haar hoofd. Ze wist goed dat Dane zich zorgen om haar maakte, maar zij vond dat dat nergens voor nodig was. Ze had steeds minder vaak last van haar tatoeage, hoewel ze elke emotionele situatie ook vermeed. Ze praatte niet langer over dingen waar ze iets om gaf, haar leven stond op een soort automatische piloot.
'Ik ga mezelf heus niet vergiftigen hoor. Ga toch gewoon doen wat je moet doen,' zei ze tegen Dane. Ze pakte wat eten aan van Loraine en bedankte haar vriendelijk. Celeste was altijd dol geweest op Dane, maar soms had ze wat afstand van hem nodig. Ze wuifde hem weg en begon aan haar eten. Haar eetlust was verslechterd, maar ze dwong haarzelf te eten.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De minuten tikte voorbij terwijl Leya voor de opening van haar tent stond, te wachten op het signaal. Het signaal dat ze de tent uit zou moeten komen en naast Lorraine zou moeten staan. Ze voelde het mes branden in haar broekzak. Nog nooit eerder had ze last gehad van zenuwen maar deze keer leek anders te zijn.
In de verte hoorde Leya Lorraine's welbekende stem. "Welkom iedereen, vandaag is een dag van verandering.." klonk de zelfverzekerde stem van Leya's vriendin. Ze had zo van die stem gehouden ooit. De stem van Lorraine was kracht en bezat veel macht. Diezelfde stem had hun kamp geleid en onder controle gehouden. Diezelfde stem had lieve woorden in Leya's oor gefluisterd gisternacht. Diezelfde stem zou na vandaag niet meer gehoord worden, dat zou Leya's schuld zijn. Bij die gedachte moest Leya slikken. Ze kon niet meer terug, ze moest haar plan doorzetten. Ze had nu geen tijd voor medelijden of andere nutteloze gevoelens. Alle dagen die tot deze dag hadden geleid waren precies volgens plan verlopen. Dit zou de ontknoping worden, hierna zou Leya haar eerste doel hebben bereikt en zou ze een stapje dichter bij de macht zijn waar ze zo naar verlangt.
Leya haalde het mes uit haar zak en draaide het rond in haar handen. De gouden versiering glom in het zonlicht wat tussen de opening van de tent door scheen. Leya's hart begon sneller te kloppen.
"Leya Price, ik verwelkom je aan mijn zijde." Dit was het signaal.
Leya stopte het mes weer terug in haar broekzak en verliet de tent. Op de grote rots in het midden van het veld stond Lorraine, ze had een glimlach op haar gezicht die Leya nog nooit eerder gezien had. Iedereen was aan het klappen en iedereen maakte een weg voor haar om Lorraine te kunnen vergezellen aan haar zijde. Het was nu of nooit.

Account verwijderd

schreef:
De afgelopen tijd was het rustig geweest. Geen enorme problemen binnen de kampen. Geen grote moordtochten, geen feesten die de hele nacht doorgingen, gewoon rust. Iedereen wist dat het een soort stilte voor de storm was, maar niemand sprak erover. Als het zo lang rustig was, werd er iets groots gepland. Ze had het er eenmaal met Dane over gehad, hij maakte zich al klaar om alle rommel op te ruimen. Met Oliver had ze niet gepraat, maar ze had gezien dat hij voorbereidingen troffen. Ze hadden meerdere mensen met een genezende gave, maar Oliver leek daar een leider in te zijn. Hij was al weken bezig met zijn krachten sterken. Dat moest ook wel, gezien het feit dat hij alle pijn zou voelen als hij eenmaal aan de slag ging. Een gave hebben was nog wel eens nadelig. Zowel zij als Oliver leden als ze hun gave moesten gebruiken.
'Hoi, ik ben Nora.' Verschrikt keek ze op. Ze was zo in haar gedachten verzonken geweest, dat ze niet eens had gezien dat er iemand naar haar toegestapt was. Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze de vrouw bekeek. Ze had een normale lengte, was blond en had een lief gezicht. Je vertrouwde haar al op het moment dat je haar zag.
'Celeste,' stelde ze zich met een vriendelijke glimlach voor. De vrouw knikte even met een glimlach en gebaarde naar de plek naast haar. Ze schoof iets opzij, waardoor de vrouw naast haar kon zitten.
'Het spijt me dat ik je stoor. Ik ben hier nog niet zo lang en ik heb niet echt iemand om mee te praten,' gaf de vrouw toe. Ze wierp opnieuw een blik op de vrouw, de meesten kwamen hier al vroeg, maar de vrouw had waarschijnlijk dezelfde leeftijd als zij. Ze knikte opnieuw, waarna ze verder ging met haar eten. Daar had ze echter al snel weer genoeg van. Haar blik gleed kort naar Dane, die verderop met een man praatte. Vervolgens gleed haar blik naar de vrouw, die haar blik op dezelfde plaats wierp als zij zonet had gedaan. Celeste glimlachte bijna automatisch.
'Hij is schattig, vind je niet?' Nora was nu degene die verschrikt naar haar keek, waarna haar wangen een kleurtje kregen en ze knikte.
'Dane!' riep ze over het veld, waarna ze wuifde. Dane reageerde direct, bijna alsof hij bang was dat er iets mis was. Met een grijns gebaarde ze naar Nora.
'Nora is nieuw hier. Ze wil graag een rondleiding, maar ik heb Oliver beloofd dat ik na het eten langs zou komen. Wil jij het even doen?' vroeg ze. Ze loog, maar daar kon ze zich niet druk over maken. Nora leek lief, Dane was erg lief. Ze kon het proberen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het had haar alle kracht gekost die ze had. Ze moest al de woede omhoog halen die ze gevoeld had. Alle woede die er voor gezorgd had dat ze nu zo was. Ze dacht als allereerst aan haar moeder, die vermoordt was door mensen. Haar moeder die geen vlieg kwaad deed en alleen maar het beste wilde voor de wereld. Haar moeder die voor de vrede vocht. Haar moeder die er nu allang niet meer was. Daarna dacht ze aan haar leven hier in Apostasy. Hoe jong ze was toen ze gedwongen was om zich bij dit kamp aan te sluiten. Ze had geen andere keus gehad, ze kon niet in haar eentje leven in het huisje in het bos. Niet zonder haar moeder. Toen ze zich had aangesloten bij Apostasy wist ze nog niet dat er nog een kamp was. Ze wist niet wat elk kamp inhield. Het enige wat ze wist, was dat ze blij was om weer ergens bij te horen. Toen haar moeder vermoordt werd, was ze zo alleen. Ze had zich zo eenzaam gevoeld. Bij nader in zien was ze liever eenzaam geweest dan de persoon die ze nu was. De persoon die Apostasy haar had gemaakt. Toen ze nog onder aan de ladder stond, toen iedereen nog op haar neerkeek, die tijd was een hel. Constant werd ze gebruikt als slaaf, als huisdier. Iedereen in Apostasy wist dat ze van haar konden winnen dus daagde ze haar allemaal uit voor een gevecht. Iedereen in Apostasy wist dat ze nieuw en jong was, dus konden ze haar voor gek gebruiken en haar klusjes laten uitvoeren. Klusjes zoals het bouwen van tenten, het opruimen van kots en andere vieze dingen. Nu stond ze boven al die mensen. Nu keken al die mensen in Apostasy naar haar op. Ze had nu de macht die ze altijd wilde hebben en toch voelde ze zichzelf niet compleet. Ze wist donder goed wat ze miste. Je kon beter zeggen, wíe ze miste. Maar ze zou het zichzelf nooit toestaan iemand te missen. Daar was geen ruimte voor, ze miste haar moeder al te erg.
Leya oogde de roodharige vrouw die naast haar stond. Een glimlach sierde haar gezicht. Haar gezicht zag er gelukkig uit, onwetend. En voor de eerste keer in haar leven had ze spijt van haar daad al voordat ze het had gedaan. Toch, ging ze door met wat ze wilde doen. Ze moest haar doel behalen en ze was er bijna.
In één beweging had Leya de dolk uit haar zak gehaald. "Ik hou van je Lorraine," zei ze, waarna Lorraine haar omhelsde, deze omhelzing werd beantwoord met een dolk recht door haar borstkas heen, door haar hart. Leya voelde het leven uit Lorraine's lichaam weggaan. Ze werd slap in haar armen. "Het spijt me lieve Lorraine, het spijt me zo," fluisterde ze. Lorraine keek haar met verbaasde ogen aan. Ze wilde iets zeggen maar er kwam bloed uit haar mond. Leya zag het laatste leven dat Lorraine bezat wegebben in haar ogen. Op dat moment voelde ze van alles. Ze voelde zo veel dat ze niet eens in de gaten had wat ze nu werkelijk aan het doen was. Ze voelde zo veel dat ze als het ware verdoofd was.
Zonder nog om te kijken naar het lichaam van Lorraine, liet Leya haar lichaam vallen. Het lichaam van Lorraine rolde de rots af en maakte een gedempt bonk geluid toen het op de grond belandde.
Iedereen van het kamp keek geschokt, niemand wist iets om te zeggen. Niemand gilde of huilde, dat deden ze hier niet. Ze wisten wat de regels waren en ze wisten dat Leya nu hun nieuwe leider zou zijn.

Account verwijderd

schreef:
Nora en Dane, ze zag het eigenlijk al voor zich. Dane was een schatje, ze was dol op Dane. Nora leek op het eerste gezicht net als hij, alleen was ze iets verlegener en voorzichtiger dan Dane was. Dane was erg lief, maar hij had ook ontzettend veel humor en praatte tegen alles en iedereen. Ze keek met een schuin hoofd naar de twee. Dane ging met zijn hand door zijn haren en Nora prutste aan de puntjes van haar haren terwijl ze met elkaar in gesprek waren. Schattig, ze maakten elkaar een beetje nerveus. Kon zij maar net als zij zijn. Een zucht gleed over haar lippen. Was het leven maar zo simpel.
'Ik ga naar Oliver, ik zie je vanmiddag wel.' Ze glimlachte even naar Nora en klopte Dane even op zijn schouder, waarna ze de twee achterliet. Ze liep richting de tent van Oliver, tot ze er zeker van was dat ze uit het zicht was. Dane hoefde niet te weten dat ze tegen hem loog. Ze had gelogen dat Nora een rondleiding wilde en dat zij naar Oliver moest, maar uiteindelijk was het voor een goed doel. Ze haalde een hand door haar haren, maar bond haar haren toen weer bij elkaar. Haar haren waren gegroeid, het werd bijna irritant om het lost te laten hangen.
Voor een tijdje liep ze doelloos door het kamp, tot ze overal mensen zag praten. Cerdenda was vriendelijk, maar er was meer geroezemoes dan normaal. Blijkbaar was er iets bijzonders gebeurd.
'Sorry, maar waar heeft iedereen het over?' vroeg ze, toen ze het zoveelste groepje bij elkaar zag staan terwijl ze zeer geanimeerd praatten. Het groepje keek haar verbaasd aan, waarna ze richting Apostasy gebaarde. Natuurlijk, het kon ook niet anders.
'Heb je het nog niet gehoord? Lorraine is vermoord, Apostasy heeft een nieuwe leider.' Ongelovig keek ze naar de vrouw die het vertelde. Ze had al een ziekelijk voorgevoel wat er gebeurd was. Wie het gedaan had. De gedachte maakte haar misselijk. Ze slikte, waarna ze de vrouw recht aankeek.
'Wie heeft Lorraine vermoord?' vroeg ze.
'Leya Price.' Ze knikte, waarna ze zich resoluut omdraaide en maakte dat ze wegkwam. Leya had Apostasy overgenomen. Ze had alle macht waar ze zo naar verlangde. Ze zou niet te stoppen zijn, moordtochten zouden komen en niet ophouden. Ze rende richting de rand van het kamp, waar ze haar maaginhoud weer naar buiten gooide. Leya was nu de leider van Apostasy.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld