Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
In het licht van de maan zag Milan iemand wegrennen. Een meisje zo te zien, aan de lange haren die wapperden in de wind. Milan vermoedde dat het Kayla was, tenminste dat hoopte hij. Hij had geen zin in leraren, ondanks dat diegene duidelijk naar de school toe liep. Om precies te zijn de geheime gang waar hij door naar buiten kwam. Tenminste, zoals hij dat nu kon zien. Hoewel het een slimme weg was om het schoolgebouw weer binnen te komen, zou waarschijnlijk iedereen die route nemen. Hierdoor viel hij beter op bij de docenten en werd die route nog gevaarlijker dan de hoofdingang. Daarom besloot Milan om die route niet te nemen. Ook de hoofdingang was niet handig. Dat was waarschijnlijk de route waardoor docenten naar buiten gingen om hen te zoeken. "Zijn er nog andere ingangen?" vroeg Milan zachtjes aan het kleine trolletje naast hem en op dat moment rolde er een grote steen naar hem toe, wat veranderde in een vrouwelijke trol. "Ik heb er net één gevonden, hij komt vlak bij jou kamer uit volgens mij" sprak de trol en even keek Milan haar aan. Dit klonk nu al perfect. Niemand mocht nog zien.
"Ik volg je wel" sprak Milan met een zwakke glimlach en glipte stilletjes achter de trolin aan, naar een ingang aan de achterkant van de school. De ingang zat verstopt achter een rozenstruik, dus was bijna niet te vinden. Zelf was Milan niet zo dol op rozen. Die doorns deden pijn en vernielden zijn kleren. Toch was dit een route die de docenten zeker niet zou verwachten, waar Milan erg blij mee was en daarom bedankte Milan de trollen ook netjes. Snel kroop hij door de rozenstruik naar binnen, maar beschadigde daardoor zijn pak, waar een kleine scheur in kwam. Die scheur kwam uit op zijn huid, waar een druppel rood bloed uit kwam. Ja, Milan had rood bloed, niet verwacht zeker he? Blauw bloed was misschien ook logischer geweest. Er werd altijd gezegd dat adel blauw bloed had en met hem was het ook logisch geweest. Als je bedacht dat hij ijskrachten had. Toch had Milan normaal bloed, net als iedereen en daar was hij ook best blij mee.
De snee deed best pijn, maar dat negeerde hij. Die pijn was zo weer voorbij, hoewel zijn pak niet meer gebruikt kon worden. Gelukkig had hij meer van dit soort kledij bij zich.
De rozenstruik kwam uit op een tunnel. De tunnel was niet bepaald hoog of licht, waardoor Milan voorovergebogen moest lopen in het donker. Graag had hij gewild dat sneeuw en ijs licht gaven, zoals vuur. Helaas gebeurde dat alleen als er al licht op scheen en op deze plaats was geen druppeltje licht, wat hij niet erg prettig vond.
Gelukkig kwam de tunnel al snel uit op een trap, waardoor hij weer rechtop kon staan. Stil glipte hij de trap op, tot hij bij een deur kwam, die hij opende. De deur kwam uit in de gang, in de schaduw van een groot standbeeld was de deur eigenlijk niet te zien. Stil glipte Milan de gang op en veegde het kleine beetje stof van zijn pak af. Gelukkig was hij niet tegen spinnenwebben of zo aangelopen. Hij had geen zin om zo laat nog te douchen en dat was ook behoorlijk riskant met de docenten in de buurt.
Zolang de stemmen nog klonken, hield Milan zich stil achter het standbeeld. De stemmen kwamen hem nog niet bepaald bekend voor, maar het konden zo leraren zijn of zoiets. Milan was niet zo'n type dat grote risico's nam als de risico's niet genomen hoefden te worden. Wat moest dat moest, maar wat niet hoefde gebeurde ook zeker niet en soms moest je maar even geduldig wachten. Dan kwam het meestal eerder goed dan ongeduldigheid.
Niet veel later zag Milan een flakkerende vlam en voelde hij een hitte. Normale mensen zouden het waarschijnlijk niet voelen, aangezien de vlam best klein was, maar hij was best gevoelig voor warmte. Naja, je kon het niet gevoelig noemen. Milan kon wel tegen de zomerse temperatuur van 20 graden. Dat was geen probleem. Het was niet zo dat hij meteen de schaduw op zocht of op vakantie ging naar een besneeuwde plaats, maar goed. Hij kon wel gewoon hitte voelen die anderen niet meteen zouden voelen.
Milan was een beetje schuw geworden door de vlam, tot hij Kayla haar stem er ook bij hoorde. Zo te horen sprak ze niet tegen leraren. Zoals de andere stemmen ook tegen haar spraken. Daarom kwam Milan maar te voorschijn. Als het schurkenkinderen waren, was het waarschijnlijk beter om direct tevoorschijn te komen, dan wanneer ze hem zouden vinden en denken dat hij hen afluisterde.
Milan merkte al snel dat hij aan de kant van zijn kamer tevoorschijn was gekomen. Deze geheime gang zou hij onthouden, op die rozenstruik na was het echt een geweldige gang. Misschien dat hij ook nog wel iets kon verzinnen voor de struik. Eerst de doorns bevriezen en dan erdoor gaan bijvoorbeeld. Ijs deed hem niets, maar het mocht niet opvallen voor de leraren.
Rustig liep Milan, daar nog over na aan het denken, richting zijn eigen slaapkamer. Hij was benieuwd of Rafa het al gehaald had en of hun andere kamergenoot nog ergens was.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Cristian:

Relaxed stond ik tegen een muurtje. Dat er leraren aan kamen deed me vrijwel niets. Mij kreeg je nu niet meer van deze plek af leraar of geen leraar. Niet veel later kwamen er leraren aan gelopen. Ik stak mijn hand op "Hey fijn dat jullie er ook zijn, had nooit gedacht dat er ook leraren zouden komen. Maar eh jullie hebben het feest wel een beetje verpest. Iedereen rende in paniek weg!" Ik zag de blik in hun ogen, terwijl ik mijn lach inhield vroeg één van de leraren wie het feest had georganiseerd. Natuurlijk wist ik het wel maar mijn antwoord was "Nee." Ze mogen nu wel weg gaan hoor. Was mijn gedachte toen er nog maar één leraar voor me stond. Maar nee hoor, hij piekerde er niet over om weg te gaan. Hij maakte een gebaar dat ik hem moest volgen. Of ik ren weg of ik loop achter hem aan. Straf krijg ik zeker weten.. Ik loop wel achter hem aan.. Ik liep achter de leraar aan terug naar de school. Ik keek even snel achterom om te kijken of er nog iemand zat. Ik zag niet veel mensen meer. Ik liep snel door en niet veel later waren we weer op school. "Nog èèn keer zo een actie jongen, en er volgen harde maatregelen." Zei de leraar tegen me. Ik zei heem gedag en liep naar mijn kamer. Ik trok mijn pyjama aan en ging op het bed zitten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rafa nam Gabi's hand niet aan. Hij was perfect in staat alleen een boom in te klimmen. Hij beklom nota bene de Notre Dame, dan stelde zo'n boom niets voor. Op eigen krachten bereikte hij Félines tak om daar te horen te krijgen dat wegpoefen geen optie was. "Dan neem ik aan dat het ieder voor zich is. Wel hoe langer ik hier blijf zitten, hoe kleiner de kans op ontsnappen. Ik zie jullie binnen." Rafaël klom sierlijk naar beneden en rende naar de richting waar hij vanuit de boom het minste beweging had gezien. Hij verborg zich zo goed mogelijk in het struikgewas, maar zijn felblauwe haar zou hem nog weleens weg kunnen geven. Wanneer hij moest vluchtten was dit meestal in een stad, waar hij in de menigte kon opgaan. Hier waren jammer genoeg enkel bomen en struiken. Tussen het bos en het kasteel was een grote open ruimte, te gevaarlijk om zomaar over te steken. Rafaël bracht wel vaker een nacht onder de sterren door. Met deze nazomerse temperaturen kon het zelfs nog leuk worden. Voorzichtig sloop hij terug dieper het bos in. Hij had dan wel geen wekker, maar het zonlicht en Larron zijn trouwe metgezel zouden er wel voor zorgen dat hij s'ochtends op tijd in de les verscheen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Gelukkig waren het geen leraren die de geheime gang ontdekt hadden. Dan zat ze, of zaten ze, pas echt in de problemen. Kayla toonde zich meer en zag twee meiden en een jongen. Uit de vaagheid van de gesprekken kon ze al op maken dat er één van hen Yuka heette. De andere twee namen wist ze nog niet.
Ze kreeg een compliment over haar 'coole vuurtruc' en ze wilde dat Kayla de truc eens zou willen uitleggen. 'Nou, ehm, een 'truc' zoals dat valt niet echt uit te leggen. Laat staan door iemand te laten doen die geen vuurkrachten bezit', antwoordde ze. 'Wie zijn jullie eigenlijk?' vroeg ze, terwijl de groep naar de kamers liepen.
Kayla besloot achteraan te lopen en bekeek het groepje aandachtig. Van één van de twee meiden kon ze moeilijk hoogte krijgen. Alsof ze moeilijk was in vertrouwen. Nog moeilijker dan Kayla was. Van de ander kon ze al snel duidelijk krijgen, dat zij daar niet zo'n probleem mee had, maar gezien haar uiterlijk kon Kayla beter op haar hoede zijn, want ze had namelijk het vermoeden dat ze de dochter was van Dr. Facilier en dan kon je maar beter uitkijken.
De jongen zag er ook niet verkeerd uit, maar ze kon niet aan zijn uiterlijk zien wie zijn ouders waren. Wel had ze niet het idee dat hij kwaad in de zin had. Misschien nog een vriendschap erbij? Gewoon durven, Kay.
Ze volgde het groepje naar de kamer dat blijkbaar van de meiden was. De jongen vroeg of iedereen goed of slecht was.
'Wel, mijn vader is, of was, een schurk, maar over mij hoef je je geen zorgen te maken', glimlachte ze naar hem.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Voor ik het wist zaten we met zijn drieën in de boom. Maar niet veel later zei Rafaël "Dan neem ik aan dat het ieder voor zich is. Wel hoe langer ik hier blijf zitten, hoe kleiner de kans op ontsnappen. Ik zie jullie binnen." En klom hij weer naar beneden. IK keek Féline aan "Ik ga ook maar naar beneden voordat er weer leraren komen." Ik klom een klein stukje naar beneden en sprong het laatste stukje uit de boom. Ik zwaaide even naar Féline "Ik zie je morgen wel verschijnen ofzo. Het was leuk." En voor ik het wist was ik terug naar school aan het rennen. Ik liep door naar mijn kamer. Er was nog niemand dus ik begon rond te kijken in de spullen van iedereen. Er was niets bijzonders te vinden dus ik pakte weer een lang shirt. Ik trok hem snel aan en borstelde mijn haren naar beneden. Er bleef een plukje omhoog schieten maar de rest kreeg ik naar beneden in een vlecht. Ik ging op mijn bed zitten en pakte een leeg boekje waar ik allemaal tekeningen in maakte. Ik pakte de pen van het boekje af en opende hem. Niet veel later stond er een tekening in. Tekenen deed ik niet super vaak, ik deed het alleen als ik niet kon oefenen met mijn pijl en boog. Ik hoorde de deur van de kamer open gaan. Ik klapte het boekje snel dicht, legde hem weg en ging onder de dekens liggen.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline Litten-Rose

Toen Rafa en Gabi besloten weg te vluchten wist ik het ook wel.
*POEF* Ik poef mezelf precies mijn kamer voor de deur. Verbaasd kijk ik rond. "Zet het feest zich hier voort? Gezellig..." zeg ik verbaasd en lachend. Wanneer mijn ogen volledig aan het licht gewend zijn zie ik dat Kayla en een ander jongen bij Kumeza staan. Zonde... "Hey Kayla! Was echt gezellig he? Ik zie je morgen wel in de lessen." zeg ik wanneer ik haar voorbij loop naar mijn deel. Bij die jongen blijf ik even staan. "Hey gast die ik niet ken, ik ben Féline, ooit zin in wat lol, pranks of wraak acties? Bij mij aan het juiste adres." Purr ik zachtjes in zijn oor. Ik doe de zelf gemaakte gordijntjes open en gooi ze ook gelijk dicht. Kumeza kan van mij betreft rozen rood gaan schilderen tot ze een ons weegt, maar mij krijgt ze hier niet weg, en ze zal zeker boeten voor het rond rommelen met mijn vrienden. Zou zonde zijn als ze Kayla aan haar kant trekt, maar goed. Ik trek mijn kleren uit en trek mijn pyjama aan. Mijn ketting trilt. Even twijfel ik of ik wel of niet op zou nemen. Maar ik besluit het toch te doen. *gaap/miauw* "Félien hier." zeg ik zachtjes. "Hey Félien, Ròmeo hier, het staat vast, binnen nu en 3 dagen wordt ik overgeplaatst van school." vertelt hij. Even schrik ik me rot, maar krijg gelijk een lach op mijn gezicht. Oke, ik lach echt altijd, zelfs als ik verdrietig ven heb ik een lachje op mijn gezicht. Maar dit is echt een blije lach. "Oh super leuk! Ik kan echt niet wachten om je weer te zien! Kan ik je gelijk voorstellen aan Gabi en Rafa. Maar ook wel fijn voor jou, dan heb je niet altijd die stress en shit." zeg ik zachtjes en blij. "Ja klopt, maar ben wel beetje nerveus om eerlijk te zijn... Dat mensen mij gaan zien als mijn moeder, want dat is het laatste dat ik wil, ook al is het mijn lotsbestemming..." zegt Ròmeo voorzichtig. "Hee kom op, komt helemaal purrfect, je praat wel met mij he!" zeg ik blij. "Ja ja, oke dan. Ik spreek je morgen wel, ga maar lekker slapen!" zegt hij grinnikend. "Truste" zeg ik daar lachend op terug en ik hang op. Helemaal blij dat ik ben haal ik mijn makeup van mijn gezicht en maak een lange vlecht in mijn haren. Ik zet mijn slaapmasker op en plof zachtjes in mijn bed.

Account verwijderd

schreef:
Velasco knikt. Opeens klinkt er buiten een zachte poef. Er loopt een meisje de kamer binnen. Op haar mond is een glimlach te zien en haar ogen zijn strak naar voren gericht. Haar bruine haren zwiepen alle kanten op. Ze kon niet ouder zijn dan 16. Te fragiel en veel te veel ego. Hij deinst opzij. Ze opent haar mond tegen Kayla. Daarna komen haar lippen akelig dicht bij zijn oren. Aangezien hij geen aandacht voor haar woorden heeft, hoort hij alleen iets met wraak. Zijn hoofd schud het meisje afkeurend na terwijl ze de paarse gordijnen openmaakt en verdwijnt. ''Ongelooflijk.'' Er klinkt zacht gepraat achter de gordijnen. ''Ooit van manieren gehoord?'' zegt hij furieus.Zucht.Velasco begreep niet dat sommige mensen geen manieren waren bijgeleerd.Dit soort dingen kon je echt niet maken, al helemaal niet op een degelijke (afgezien van het feest dan) school. Hij opent zijn mond om iets te zeggen tegen Kayla. Helaas krijgt hij daarvoor de kans niet wantpraatvolume gaat omhoog, gevolgd door een lach. ''Wij proberen hier een fatsoenlijk gesprek te volgen, zou je wat zachter kunnen praten?'' Maar het meisje hoort hem niet en gaat vrolijk door. Zucht.Onbeschoft kind.Op zacht volume probeert hij het gesprek te vervolgen maar het meisje blijft er bovenuit kwetteren. Elk detail is te volgen, elk woord te goed te verstaan. Na een tijdje hangt ze gelukkig op en is het stil . ''Doe Ròmeo de volgende keer als je belt maar de groeten van mij!'' grapt Velasco. ''Dus Kayla, wil je je vuurtruc nog uitleggen?'' fluistert hij,
gevolgd door een knipoog.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Waarom zou iemand zich überhaupt zorgen moeten maken wanneer iemands ouder een schurk was, dat is zo discriminerend. Typisch een voorbeeld dat de zogenaamde 'goeden' het al veel te lang voor het zeggen hebben." zei Kumeza die op haar bed had plaatsgenomen en haar nagels bekeek. "We zouden moeten opkomen voor onze afkomst, trots zijn op wie onze ouders zijn in plaats van ons ervoor te excuseren en ons te laten onderdrukken." Uit haar uitspraken was duidelijk op te maken dat ook zei tot de 'slechte' kant behoorde en als dat niet doordring waren er genoeg voorwerpen in haar kamer die haar aan haar vader linkten. Net toen ze was uitgepraat poefte Féline de kamer in. Kumeza was al op de hoogte wie haar vader was, dus het verbaasde haar niet dat ze zo'n trucjes kon uitvoeren. Ze was een fan van het gordijn dat tussen hun beide delen hing, zo hoefde ze elkaar gezicht ten minste niet constant te zien en kon Kume gewoon vergeten dat ze nog een derde, irritante kamergenoot had. Wat jammer dat het gordijn geen geluid tegenhield. Féline was niet bepaald stil tijdens haar telefoongesprekken en ze konden naar hartelust meeluisteren. Ze belde deze Romeo wel regelmatig. Hij moest vast en zeker belangrijk voor haar zijn en nu hij naar deze school bleek te komen zou hij Kume's perfecte wapen tegen Féline kunnen worden. Ze moest hem gewoon zien zijn vertrouwen te winnen en eenmaal ze tot hem was doorgedrongen stond die arme kitten geen enkele kans meer tegen haar.
"Sorry ik heb me nog niet aan je voorgesteld Kayla, mijn naam is Kumeza Facilier, maar zeg maar gewoon Kume. Je vuur is zeer spectaculair. Als je het nog een keer laat zien, zal ik je toekomst voorspellen, wat denk je daarvan?"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla keek rond in de kamer, tot plots Féline tevoorschijn kwam. 'Het was zeker gezellig, Felien. Ik zie je in de lessen'. Veel tijd om te praten met haar was er niet, want ze dook al op haar bed en deed de gordijnen dicht.
Nou, die is ook gezellig bezig dacht ze. Kayla wist niet wat Féline allemaal aan het doen was, maar haar stem kwam boven alles uit. Velasco had er wat van gezegd, maar het haalde niets uit, want Féline ging vrolijk door. Ze praatte met ene Ròmeo. Natuurlijk geen idee hebbende wie hij was, maar voor dit moment maakte het niets uit.
Eén van de meiden stelde zich voor als Kumeza Facilier. Kayla had al een vermoeden dat ze een Facilier was, maar nu moest ze dus alert blijven met Kumeza in de buurt.
Zowel Kumeza als Velasco vroegen aan Kayla of ze de 'vuurtruc' nog eens wilde uitleggen. 'De vuurtruc? Uitleggen? Ik weet niet of ik dat wel kan', zei ze. 'Ik bedoel, zo'n truc is moeilijk uit te leggen als je de krachten niet bezit, maar ik kan wel wat laten zien'. Kayla merkte dat ze nerveus werd. Ze had nooit eerder in bijzijn van andere mensen haar krachten laten zien, los van haar vader dan. Ze wist dus ook totaal niet hoe het zou uitpakken. Kayla begon met een klein vlammetje, net zo groot als die van een theelichtje en ze probeerde het steeds groter te laten worden, maar de nervositeit bleef. Hoe groter de vlam, hoe nerveuzer ze werd. Nu maar hopen dat ze niets in brand zou zetten.

Account verwijderd

schreef:
Vol verwondering kijkt hij naar naar het vlammetje. ''Wacht Kayla,'' grinnikt hij, ''Moet je dit zien.'' Hij sluit zijn ogen en denkt diep na. Wie had een gratis hypnose voorproefje verdient?? Juist, Féline. En het duurt niet lang voordat Féline haar gordijn opzij schuift en haar benen het bed uit zwaait. Velasco lacht. Even twijfelt hij. Het is lang geleden dat hij iemand gehypnotiseerd heeft en het kost veel inspanning en aandacht. Misschien is het beter als hij het niet doet. Helaas voor Féline weegt de hoeveelheid lol iets zwaarder.

''Féline zeg dat je een stout katje bent.'' grapt Velasco.
''Ik ben een stout katje.'' herhaalt Féline. Hij proest. Misschien bestond er op deze school toch iets lol.

Als Féline weer in haar bed ligt, besluit Velasco plaats te nemen op de vensterbank. Met zijn rug naar de rest begint hij te praten. ''Gezellig, dit onderonsje, ik denk echter wel dat het mijn lieftallige kampergezelschap de kamer al aan het indelen is.'' zucht hij. ''Indien iemand bezwaar heeft, ben ik er weer vandoor.''

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Vol bewondering keek Kume naar het vuur. Een opmerkend oog zou zien dat ook de maskers aan de muren een geïnteresseerde uitdrukking vertoonden. Het baarde haar enkel zorgen dat de vlam steeds groter en groter werd. "Zo is het wel genoeg lieverd. We willen geen brand aanrichten, toch niet in mijn kamer. Je ziet er een beetje nerveus uit. Eerlijk, als je het niet had willen doen had je dat gewoon kunnen zeggen Kayla. Daar hebben we begrip voor, we zijn geen monsters." Kumeza sprak oprecht, maar met een lichte wrange ondertoon. Ze was inderdaad geen monster, maar zo werd ze wel bekeken. Als je iemand als een beest behandelde ging die persoon zich daarnaar gedragen. Het was een gezegde wat ze in haar situatie erg toepasselijk vond. Ze haalde haar kaarten tevoorschijn, want belofte maakt schuld, maar eerst beslooot Velasco zijn kunsten te vertonen. Voor ze het goed en wel besefte had hij Féline onder controle en liet haar dingen zeggen en naar hen toe komen. Kumeza lachte met wat hij haar kamergenoot aandeed, maar inwendig was ze bang. Als Velasco dit op Féline kon toepassen, dan zou hij dat ook bij haar kunnen gebruiken. Misschien moest ze toch maar op zoek gaan naar een ritueel dat haar hiertegen kon beschermen. Sowieso belandde Velasco op haar 'te vriend houden' lijst, maar dat zou niet zo moeilijk worden. Ook al was hij gevaarlijk, ze mocht de jongen wel. Net zoals haar leek hij zijn innerlijke slechterik te omhelzen in plaats van af te stoten.
"Dit moeten we echt vaker doen, maar het is al laat en ik wil morgen niet met wallen in de les verschenen." Als een heuse gastvrouw opende ze de deur om Velasco en Kayla naar buiten te laten. "Ik stuur mijn schaduw met jullie mee. Ze zal jullie waarschuwen voor patrouillerede leraren. Tot morgen."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla bleef nerveus focussen op de vlam. Ze leek er steeds minder grip op te krijgen, maar Kumeza greep in en zei geruststellende woorden.
Ze had daar wel gelijk in. Kayla had beter kunnen zeggen dat ze het liever niet wilde doen, maar ze wilde niet over komen als één of andere bange kip. Ze had het alleen niet zien aankomen van Kumeza en wat ze zei over dat ze geen monsters waren, bracht haar op andere gedachten. In ieder geval over Kumeza.
Velasco wilde ook iets van zijn kunsten laten zien en besloot om Féline een hypnose te geven. Hij liet haar dingen doen en zeggen, die ze waarschijnlijk nooit uit zichzelf zou doen, maar Kayla kon haar lach niet inhouden, hoewel ze met Féline wel wat medelijden had. 'Och gossie, arme kat' lachte ze.
Kayla had in een lange tijd niet zoveel plezier gehad, maar Kumeza wees haar erop dat het tijd was om naar haar eigen kamer te gaan en Kayla wenste haar nog een goede nacht toe. Samen met Velasco liep ze nog even op de gang en voordat ze naar haar kamer ging, zei ze nog: 'geweldig gedaan met Féline. Ik heb echt goed kunnen lachen, dankjewel. Slaap lekker en tot morgen!' en ze ging haar kamer in.
Voor Kayla was het een rare dag. Zeker vanwege Milan. Ze vroeg zich af wat haar morgen zou brengen, maar ze wist zeker dat er onder Féline, Kumeza en/of Velasco nog een andere goede vriendschap kan ontstaan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rafaël had beschutting gevonden onder een struik met dichter begroeiing. De grond was koud, maar het dichte bladerdek hield zijn lichaamswarmte op één plaats. Vrijwel meteen viel hij in slaap. Rafaël kon vrijwel overal slapen. Zelfs de andere zigeuners stonden ervan te kijken op welke plaatsen hij het waagde in te dutten. De volgende ochtend kwetterde Larron in zijn oor om hem te wekken. Hij wilde overeind komen, maar herinnerde zich net op tijd de takken en bladeren boven hem. Hij kroop onder de struik uit en stofte zijn kleding af. Nu moest hij enkel nog het kasteel in zien te komen. Zo moeilijk was dat niet nu er niet langer een hele horde leerkrachten op de uitkeek stond. Hij sloop naar zijn kamer en ging stilletjes naar binnen. Hopelijk had Milan zich niet al te veel zorgen gemaakt over hem. Snel ging Rafa de douche in om het vuil van zich af te spoelen en hopelijk zou het ook iets doen aan zijn blauwe haardos. Jammer genoeg was dit niet het geval. Uiteindelijk besloot hij een muts op te zetten, maar kon niet voorkomen dat er enkele blauwe haarlokken onderuit staken. Hij bekeek zijn lessenrooster. Dat kon hij beter meenemen zodat hij wist naar welke lokalen hij moest, maar eerst ontbijt!
Het was nooit leuk alleen te zitten en met een beetje geluk zou Milan hem wel gezelschap willen houden. "Milan." fluisterde hij zachtjes tegen zijn kamergenoot. Hij wou hem door elkaar schudden, maar bij het aanraken van zijn huid trok Rafa snel zijn hand terug. Zijn kamergenoot voelde onnatuurlijk koud aan, al had hij dat wel kunnen verwachtten. Daarom besloot hij hem maar zachtjes met een kussen te duwen. "Milan, opstaan schone slaapster, het is dag één van school en ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag."

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Ik rekte me uit en wreef in mijn ogen. Weer die droom. Dacht ik terwijl ik rond keek. Ik zag dat Kayla nog lag te slapen dus ik stapte mijn bed uit. Ik trok mijn kast open en pakte het uniform eruit. Ik trok het uniform aan en ging op bed zitten. Ik pakte een spiegel en een borstel om mijn haren te borstelen. Ik keek in de spiegel en kreeg zowat een hartaanval. Mijn haar was vel roze en het stond recht omhoog. Nee dacht ik. Dan maar proberen in een knot te stoppen. Ik rolde mijn haar op zodat het een knot werd. Na een tijd met mijn haar geknoeid te hebben liep ik de kamer uit. Ik keek naar de grote klok op de muur, het was ongeveer half vijf. Ik had nog een uur voor mezelf. Ik zag dat er nog niemand door de gang liep, dus ik liep naar de geheime kamer die ik de dag hiervoor had gevonden. Ik keek even achter me voordat ik met mijn handen over de muur heen ging. De muur ging weer open dus ik stapte de kamer binnen. Toen ik binnen stond ging de muur weer dicht. Ik ging op de bank zitten en staarde naar de foto van mijn vader. Waarom zouden ze foto's van schurken in dit gebouw hebben. Ik keek goed naar de foto en ik zag dat er iets aan de zei kant hing. Ik probeerde het te pakken maar ik kwam er niet bij. Ik schoof de bank in de richting van het schilderij, maar ik kwam er nogsteeds niet bij. "Natuurlijk" Zuchtte ik. Ik zorgde dat de muur weer open ging, en ik rende naar de eetzaal. Ik zag allemaal gekleurd haar, maar een paar mensen hadden hun haar naar beneden gekregen. Maar van de rest van de mensen zag je al het haar omhoog staan. En natuurlijk waren er ook weer een paar mensen waarvan het haar normaal was. Ik keek of ik Féline kon vinden. Dus ik liep een rondje door de zaal. Op een plek werd ik tegengehouden door een jongen die aan een tafel zat. "Ooit al eens gepraat met een echte prins mop." Ik keek hem even aan terwijl ik stiekem een mes pakte. Ik zette het mes vlak naast zijn hand, waardoor er een snee in zijn hand kwam. Ik hurkte voor hem en keek hem recht in zijn ogen aan. "Nog één keer zo een rot opmerking en hij zit in je hand!" fluisterde ik in zijn oor. Ik liep een stukje verder en ik zag Féline zitten. Ik ging naast haar zitten "Dat heb je niet gezien." zei ik terwijl ik vier gekookte eitjes pakte. Ik begon ze te pellen, niet veel later had ik de eitjes op. "Ik ga maar even kijken waar mijn eerste les is." Ik stond op en pakte nog snel een muffin. "Ga je mee Féline?" Terwijl ik de muffin rustig aan het eten was liep ik door de gang. Waar is die stomme rot les. Na een tijdje lopen stond ik voor de buitendeur. Ik liep naar buiten en keek even rond. Ik zag een groot paard staan, en niet veel verder stond de klas waar ik heen moest. "Ga maar vast naar de klas" zei ik tegen Féline terwijl ik richting het paard rende. Ik stak mijn hand uit en begon hem te aaien. Hij leek verdacht veel op het paard waar ik op reed in de droom die ik bijna elke nacht had. Ik keek even naar de klas. "Ik moet gaan" zei ik tegen het paard "Maar ik kom snel weer terug." Ik gaf hem een kus op zijn neus, en ik rende naar de groep. De leraar begon te praten "Welkom bij de les dieren verzorgen. Er zijn veel verschillende dieren, dus ook veel verschillende manieren om voor ze te zorgen." Dus je leert hoe je beesten eten moet geven. Top... Dacht ik terwijl ik keek. Geef mij maar een hert die ik kan doorboren met een pijl.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Féline wordt wakker met een naar onderbuik gevoel. Als of ze iets gedaan heeft waar ze niets vanaf weet.
Met een lange gapende miauw rol ik uit mijn bed en ga ik voor mijn lange spiegel zitten. Na wat yoga oefeningen pak ik mijn uniform en trek die aan. ''Bah, wat vind ik het toch maar een lelijk iets.'' mompel ik in mezelf. Ik haal mijn lange haren uit mijn vlecht waardoor er mooie golven ontstaan en doe een beetje mascara op mijn wimpers. Mijn buik begint te rommelen dus ik besluit naar de eetzaal te lopen. Ik heb echt het gevoel alsof ik iets vergeten ben. Ik voel op mijn hoofd en poef mezelf gelijk terug naar mijn kamer. ''Pff, ben ik helemaal mad geworden? Kan mijn kattenoortjes toch echt niet missen.'' zeg ik zachtjes en grinnikend terwijl ik mijn lilac haarband in mijn haren doe. En ik poef mezelf naar de eetzaal. Ik pak een dienblad en ga in de rij voor eten staan. Een jongen achter mij probeert blijkbaar met mij te flirten maar ik sla mijn dienblad op zijn hoofd. Niet hard natuurlijk. Maar meer als seintje dat hij zijn mond moet houden omdat ik niet geïnteresseerd ben. Ik pak wat van een fruitsalade en ga aan een random tafel zitten dat nog een beetje leeg is. Ik zucht en kijk beetje omhoog naar de tweede verdieping waar ik aan de zij kant van de hal een hek werk zie. Snel poef ik mezelf daar heen om het uitzicht te bekijken. Nou dit is een mooi plekje voor mij... En ik poef mezelf terug aan tafel en zie dat Gabi mijn kant op komt. "Wat heb ik niet gezien?'' vraag ik grappend. Maar het is tijd om naar de les te gaan. Geen idee welke les ik heb poef ik mezelf random ergens heen, mijn richtingsgevoel is best goed. Ik sta buiten in de kou. ''Welkom bij de les dieren verzorgen. Er zijn veel verschillende dieren, dus ook veel verschillende manieren om voor ze te zorgen.'' wordt er vertelt door de leraar. Ah, leuk, maar als hij aan komt zetten met honden ben ik dus weg...'' denk ik bij mezelf.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld