Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De glimlach die Billy kreeg na het horen dat Madelynn hem toch niet zó lelijk vond was aandoenlijk. Madelynn was blij dat de man het goed leek op te vatten. “No problem.” Zei ze simpelweg terug. Ze meende wel wat ze zei, over dat hij helemaal niet zo lelijk was. Hij was waarschijnlijk verreweg de knapste piraat die Madelynn ooit gezien had, zelfs met de littekens die hij had. Normaal zou het woord knap of aantrekkelijk niet een woord zijn wat je zou gebruiken bij het omschrijven van piraten maar als het om Billy ging dan zou Madelynn eigenlijk toch wel een uitzondering maken.
Het was moeilijk voor Madelynn om Billy aan te horen, niet omdat ze hem niet wou aanhoren maar meer omdat ze het erg voor hem vond dat hij er mee zat. “You’re right, I don’t understand but I know my dad is probably similar” Madelynn wou Billy laten weten dat hij niet alleen was, in de hoop dat hij zich niet zou voelen alsof het hem en puur hem was die emoties had en zich er bijna schuldig over voelde. “I mean.. he never shows any emotions but I can’t imagine how he must feel after sending so many soldiers into battle, men who have wives and children and they die because they serve the crown, the crown my dad wears. I’m sure he feels guilty all the times but if he shows that guilt or anything similar to that he would be seen as a weak king.” Billy mocht het koninklijk huis dan niet en hij had er absoluut niks mee en andersom, koninklijke families stonden niet bepaald te springen om piraten maar toch leken de twee meer met elkaar gemeen te hebben dan ze beide toe zouden willen geven. “And I wouldn’t think of you as weak and I know that probably doesn’t mean much but I want you to know that if it helps you can talk to me about anything, truly.” Ze zou misschien moeite hebben met het omgaan van zijn verhalen, zijn emoties, niet weten wat ze tegen de man moest zeggen maar dat was het voor haar wel waard als het betekende dat de man zijn emoties kon uiten. Madelynn had medelijden met de man, iets wat hij hoogstwaarschijnlijk niet wou want dat zou alleen maar meer betekenen dat hij zogenaamd zwak was maar de prinses kon niet helpen om het toch met hem te doen te hebben. Met alles wat hij meemaakte kon het niet makkelijk zijn om de kleinste beetje emotie binnen in je te houden. Ze zou zeker niet in zijn schoenen willen staan. “So I get that you can’t sit around in a circle with your men talking about how you are all feeling but I don’t mind if you would ever want to talk about something with me.. I mean, if it helps what is the harm?” Het was misschien raar maar ze had echt het beste voor met de man, dezelfde man die haar gekidnapt had en haar al bijna een kogel door haar hoofd had geschoten de eerste dag. Zelf wist ze ook wel dat ze niet moest meeleven met een piraat, als de mensen thuis het hoorde dan zou ze overal nagekeken worden maar door zelf op zee te zijn en te zien hoe alles op zee ging kon ze het niet helpen om meer in Billy te zien dan het monster waar hij voor werd uitgemaakt in alle verhalen.
Billy had wel gelijk, het was niet alsof Madelynn er alles aan deed om haar vrijheid om alleen rond te dwalen op Nassau te behouden. “It’s not like I had much of a choice, you are the captain after all.” Dit was meer een dom excuus. Het was toch al wel aardig bekend geworden dat als Madelynn iets wel of niet wou hebben, ze haar zin zou doordrijven. Hier had Billy zelf ook al wel mee te maken gehad, zoals over het feit dat ze naar Engeland wou. Dus als Madelynn echt niet wou dat Billy bij haar liep dan had ze er wel een stokje voor gestoken.
“Alright, fine.. Guess I’ll come with you then.” Met een glimlach pakte ze haar jurk aan de voorkant op zodat ze wat makkelijker door het zand kon lopen. “But if it makes you feel any better, I probably would have said yes anyway.” Al kwam dat meer omdat ze verder niks te doen had behalve een beetje lopen ijsberen op het strand, hopend dat ze snel iets kon doen. Met een beetje moeite kreeg Madelynn haarzelf in de sloep waarmee ze terug naar het schip zouden gaan. “So I don’t want to sound like some spoiled princess but do I also have to row?” Zelf wist ze eigenlijk ook wel beter, niet alleen klonk ze zo als een verwende prinses, dat was simpelweg gewoon wat ze was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met een uitdrukking van walging zichtbaar op zijn gelaat keek hij haar aan. Dat hij zojuist vergeleken werd met de Italiaanse koning was niet bepaald wat hij horen wilde. Niet dat hij iets specifieks wilde horen, maar dit was iets wat hem nooit aan zou staan. 'Similair? Your father and I are worlds apart.' Sprak Billy haar stug tegen, geweigerd ook maar een beetje vergeleken te worden met wie dan ook uit het koningshuis. 'Where I have to constantly fear for my life simply because I wanted the freedom I deserve as a person, he sits around in his palace all day, having his every need tended to while mindlessly hanging those who oppose him for reasons that are completely within reason.' Respectloos sprak hij over de man, alsof Billy hem persoonlijk kende. Dit was alles behalve het geval, maar hij wist hoe het eraan toeging in koninklijke families. Binnen de muren van hun paleizen en kastelen waren ze veilig en niemand kon hen iets maken. 'He sends them off to war to save his own sorry ass, not because he is morally obligated to protect his people.' Het was duidelijk dat Billy niet vergeleken wilde worden met de man wie zijn eigen mensen af liet slachten om geen bepaalde reden. Het verschil tussen beiden was enorm, gezien het feit dat Billy niemand dwong om voor hem te vechten, iedereen die zich aansloot bij zijn bemanning had dat vrijwillig gedaan. De Italiaanse koning daarentegen liet iedereen voor hem vechten wie op twee benen kon staan, hen van de vrijheid ontnomen waarmee ze geboren waren. 'He can't show guilt because he hasn't got any.' De grimmige toon was genoeg geweest om zijn mening duidelijk te maken. Zijn lach was enigermate sarcastisch, al klonk het meer aan de kant van spottend. 'The harm is that I don't trust you. Who knows, maybe you'll start telling everybody about my weaknesses once you've returned to England. They will surely use it against me and not only hang me, but torture me both physically and mentally thanks to the new information you've supplied them with.' Het voelde lichtelijk vreemd om te zeggen dat hij haar niet vertrouwde, al was het niets minder dan de waarheid. Wat hem dan toch liet denken dat het misschien niet het juiste was geweest wat hij zeggen kon, was hem een raadsel. Een korte zucht ontsnapte van tussen zijn lippen. 'I just won't tell you anything, easy as that.'
Een grinnikende lach kwam vanuit zijn mond bij het horen van zijn woorden. Lachend schudde hij zijn hoofd, onderwijl hij over het zand liep. 'I'm not denying that you're right, but I'm still pretty sure you'd not accept my words if you weren't just slightly okay with it.' Hij keek haar even aan, een grijns spelende op zijn gezicht. 'Oh come on, is it really that terrible to go with me? First you call me ugly, now you don't want to be around me.. I'm beginning to suspect that you're not happy about being here at all.' Natuurlijk wist hij dat Madelynn hier tegen haar wil in was, aangezien hij haar zonder haar eigen toestemming van het schip van kapitein Silver mee had genomen. Het was duidelijk dat ze hier niet zijn wilde, maar wat kon hij nog meer doen? Hij bracht haar immers al naar England, deed hij dan nog niet voldoende?
'That does make me feel just ever so slightly better.' Billy stond inmiddels voor de sloep, de boot terug het water ingeduwd, sinds een deel op het zand lag, zodat de boot niet weg zou drijven als ze op Nassau waren. Achteloos liep hij door het water voordat hij de boot in kon klimmen. Zijn laarzen hadden zijn voeten droog gehouden, wat een geluk was aan zijn status. De meeste van zijn bemanningsleden droegen namelijk geen schoenen, sinds het hen zou weerhouden van het hebben van extra grip op de touwen als ze moesten klimmen. In zijn beiden handen hield hij een riem, zijn hoofd even geschud bij het horen van haar vraag. 'Of course not your majesty, god forbid you'd have to do any manual labor.' Grapte hij, al was hij werkelijk niet van plan haar te laten roeien. Niet alleen zou het hen een eeuwigheid kosten om bij het schip te komen, ook wilde hij haar niet opzettelijk pijn laten lijden op het moment. Al gauw begon hij te roeien, zijn rug gericht naar het schip waar ze naartoe moesten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er even op alsof Billy vergat dat het alsnog de vader van Madelynn was waar hij het over had, dat het hem niet echt interesseerde dat de man die hij nu zo in de grond trapte een dochter had die voor hem stond. Toch begreep Madelynn waar zijn emoties vandaan kwamen, er waren genoeg piraten geweest die ze had zien hangen in verschillende pleinen van steden die ze bezocht had. Toen die tijd had Madelynn altijd gedacht dat de mannen het verdiend hadden, de verhalen die haar verteld werden over deze verschrikkelijke monsters die de zee ongevaarlijk maakte. Nu zelf op zee had ze gezien dat er een ander kant was van het verhaal, deze werd niet verspreid uiteraard. Toch wist Madelynn ook nog steeds wel dat de mannen moorden gepleegd hadden, gestolen hadden en daar stond nog steeds een straf op. “Fear for you life simply because you wanted freedom? What about all the murders and all the ships you rated?” Madelynn realiseerde haar dat de vraag nogal een aanvallende toon had al had ze deze niet bedoeld. “I- I am genuinely curious about your thoughts on that.” Voegde ze er snel aan toe voor ze de man weer boos maakte. Verder over alles wat de man zei over haar vader, het liefst wou ze de man verdedigen maar zelf wist Madelynn ook wel dat dat uit zou lopen op een discussie, daarnaast was haar vader ook niet de grootste familie man en was altijd er afgesloten van haar geweest, dit was voor Madelynn al genoeg om te weten dat als ze deze discussie aanging dat Billy als winnaar er uit zou komen. “My dad could say the same about you though, about how you can’t show guilt because you don’t have any.” Dat was het enige wat Madelynn er nog over wou zeggen, hopend dat het Billy aan het denken zou zetten. “But I guess we just see my dad differently and it’s probably best if we leave it at that.” Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. Madelynn wist dat ze naïef kon zijn op bepaalde momenten maar ze had het nog nooit echt van haarzelf gezien, alleen van anderen gehoord die het haar hadden verteld en uitgelegd. Dit was niet zo moment, hier had ze niet alleen door dat ze daadwerkelijk naïef was, ze voelde zich gewoon simpelweg dom. Dat lag niet aan Billy, want wat hij zei klopte. Zij was van het koninklijk huis en hij een piraat, de twee hoorde elkaar niet te vertrouwen en de woorden van Billy waren een herinnering daaraan. Niet dat Madelynn al klaar was om hem in te laten tot haar diepste geheimen maar na deze ochtend dacht ze een andere kant van hem gezien te hebben en had ze zeker wel een soort vertrouwen in hem gehad, ook zeker nadat hij zo open tegen haar geweest was over hoe hij zich voelde. Gelukkig had ze nu Billy gehad die haar uit die droom geholpen had en haar heeft helpen realiseren dat ze niet te comfortabel rond hem en de andere piraten moest worden. “Yes, no.. of course, that is understandable.” Mompelde ze een beetje terwijl ze met haar handen haar jurk glad streek. Het kwam er niet alleen niet echt met overtuiging uit, niet alleen door haar lichaamstaal maar ook de woorden zelf leken weg te geven dat Madelynn er ergens misschien wel een beetje van baalde. Ergens kon ze natuurlijk ook moeilijk ontkennen dat als ze eenmaal getrouwd was, ze uiteindelijk niet zou ingeven en alles over Billy zou vertellen wat ze wist, zelfs als ze daar nu geen behoefte toe had. Ze mocht Billy, hoe raar dat ook was, de man had had gekidnapt en was eerst vreselijk tegen haar geweest maar ondanks dat had ze nu eigenlijk een redelijk positief beeld van de man en zou ze zichzelf nooit tegen hem kunnen zien keren.
Een beetje nonchalant haalde Madelynn haar schouders op, gevolgd door een kleine lach. “Maybe, but it’s not like I would actually admit to the fact that I don’t mind having you around.” Al kon die zin in zichzelf al gezien worden als een toegeving. Niet alleen vond ze het niet erg om bij Billy te blijven omdat ze wist dat ze dan veiliger zou zijn in een stad als Nassau, daarnaast was het ook wel gezellig. Madelynn bleef nog altijd een sociaal persoon dus om ten allen tijde iemand bij haar in de buurt te hebben waar ze tegen kon praten was wel fijn, al was de vraag hoe snel Billy klaar zou zijn met al haar gepraat. “Wait? You mean I am not happy about being on a totally different ship than I am supposed to be on where I am not being seen as the royal I am but more like a burden they probably kinda regret taking on? How odd.” Het was voor Madelynn al minder erg dan een paar dagen geleden om op dit schip te zijn maar het was natuurlijk nog steeds niet helemaal ideaal. Ondertussen had ze er al wel wat beter mee leren leven.
Zachtjes grinnikte Madelynn om Billy en zijn opmerking. “Happy to hear that.” Antwoordde ze kort en simpel. Ook was ze blij om te horen dat ze niet hoefde te roeien. Voor haar was het een mysterie of ze daar überhaupt de kracht voor zou hebben om dat aan te kunnen maar gelukkig voor haar kwam ze daar vandaag dus niet achter. “I could never.” De opmerking kwam er overdreven sarcastisch uit maar of het echt zo sarcastisch was wist ze zelf ook niet. Met een kleine glimlach op haar gezicht keek ze de piraat aan terwijl hij aan het roeien was, het schip achter hem kwam langzaam maar zeker dichterbij met elke beweging die Billy maakte.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Dat hij een haat had voor elk koningshuis dat zich op het vaste land bevond, was inmiddels wel duidelijk en hij was dan ook niet voorzichtig met zijn mening. Hij wist dat het haar vader was en toch bleef hij over de man praten alsof het de duivel in levende lijve was. In zijn ogen was hij op hetzelfde niveau als de koning van Groot-Brittannië, de man wie zijn vader had vermoord en nu als een waarschuwing in de haven liet hangen. Billy was echter van mening dat geen van hen een haar beter was dan de ander. Beiden hadden onschuldige mensen vermoord en dat terwijl ze nog altijd respect eisten. In dat opzicht was hij zelf ook niet veel beter en toch liet hij zich niet met hem vergelijken. Alles wat Billy deed was in de naam van vrijheid en voor zijn bemanning, nooit omdat het hem zelf goed zou doen. Niets was hij uitvoerde was bedoeld om alleen hem verder te helpen, al was dit wel vaak de motivatie achter de actie van de koninklijke familie. 'I wanted freedom in the sense that I didn't want some bloke in a castle telling me what to do and sending me off to war for no particular reason. The murders and raided ships are simply in the name of survival and to make sure your father-in-law won't forget who I am.' Bitter sprak hij de woorden uit, alles behalve willen accepteren dat hij in een zeker opzicht wel degelijk vergelijkbaar was met de mensen wie hij zo verachtte. 'I was never supposed to have any guilt. It's one of the first things my father has thought me. I've never had a choice, he did.' Billy schudde zijn hoofd even, het gesprek simpelweg niet met haar willen voeren, sinds het met de seconde persoonlijker werd. Billy was opgevoed om te worden zoals hij was. De wijsheid die zijn vader hem voor zijn vroegtijdige dood had meegegeven had hem gevormd tot de man die hij vandaag de dag was, het was niet zijn fout dat hij er zo uit gekomen was. De toon die Madelynn gebruikte om haar woorden uit te spreken deed Billy denken dat ze het niet geheel met hem eens was, of wilde zijn. 'Be real with me Madelynn, if your husband tells you the stories about me he's heard and you finally realise who I am, you will give them all the information you've got to help them find me. I can't trust you, it's simply not how it works.' Steeds opnieuw was het alsof hij zich moest verontschuldigen tegenover haar, alsof hij gedwongen werd een reden te geven voor zijn woorden in plaats van te zeggen waar het op stond en het zo houden.
Lachend keek hij haar aan, enigszins opgevrolijkt van het vorige gespreksonderwerp door haar woorden. 'Didn't you just kind of admit it?' Waarom hij zo gelukkig werd door haar woorden wist hij niet en hij kon het ook niet geheel plaatsen. Toch was iets aan hem blij om te horen dat ze zijn aanwezigheid niet haatte. 'Glad to hear that I'm wanted for something else than my own execution.' Een van zijn mondhoeken trok hij omhoog onderwijl hij haar woorden aanhoorde. 'It's very surprising, I know. I really thought you'd like being aboard a ship where you're treated like an equal to the rest of the crew and not get your usual princess treatment.' Het sarcasme dat gewisseld werd tussen beiden was genoeg om hem wederom aan het lachen te maken.
Zijn hakken had hij tegen het hout onder zijn voeten aangezet om zo meer kracht te kunnen zetten en door te kunnen blijven roeien. De golven die over het water te zien waren maakten het hem niet veel gemakkelijker om door te roeien en de blaren die hij op zijn handen kon voelen ontstaan was alles behalve prettig. Toch vertikte hij het om de vrouw aan het werk te zetten, wellicht omdat hij niet wilde dat de reis langer zou duren dan nodig was en misschien was het dat hij zich sterker voor wilde doen dan dat hij werkelijk was. 'Good to hear it cheered you up a bit.' Sprak hij, lichtelijk afwezig door zijn gedachten die hij had gericht op het roeien.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
“He has a country to protect, it’s not just about him, a whole nation is depending on him. Maybe he does feel guilty., even if he isn’t supposed to.” Madelynn snapte eigenlijk wel dat Billy niet vergeleken wou worden met iemand van het koningshuis, dus misschien was het beter als Madelynn hem zou laten geloven wat hij geloofde en als dit veel verder ging zou Madelynn het waarschijnlijk ook laten liggen. Hoe graag ze er ook op tegen in wou gaan, het zou dan beter zijn als ze Billy liet horen wat hij wou horen. De blik van Madelynn ging even terug over haar schouder, uitkijkende naar het strand wat achter hen laag. Ondertussen was het al wat kleiner geworden en hadden ze vanaf hier meer een overzicht over het gebied. Rustig keek Madelynn weer voor zich uit waar ze Billy weer zag roeien. Even twijfelde of Madelynn of ze de man gewoon gelijk moest geven of dat ze toch tegen hem in moest gaan en haar gedachten zou uitspreken. Al leek dat niet moeilijk voor haar te zijn, de eigenwijze kant van haar leek toch weer naar boven te komen. “But I got to know you, I was actually able to see another side of you other than all the stories being told about you and other pirates and the actual you isn’t one of those monsters they tell everyone about.” Waarom ze zo in de verdediging ging wist ze zelf ook niet helemaal. Een paar dagen geleden had ze hem gelijk gegeven, dan was ze het helemaal met hem eens geweest dat de twee elkaar niet moesten en konden vertrouwen maar sinds de dag van de storm had Madelynn de kapitein in een ander licht gezien. “I don’t think there is anything prince of king of England could tell me that would make me forget everything I saw of you.” Ze probeerde te bedenken of dit weer een moment van haar was waar ze erg naïef was of dat ze misschien toch een punt had. Het was bijna alsof Billy er gewoon van uit ging dat Madelynn alles zou vergeten wat de man voor haar gedaan had en de eerste de beste kans zou nemen om ervoor te zorgen dat hij zou hangen. Daar kwam natuurlijk dat stukje wantrouwen van te pas, dat was nu wel erg duidelijk. “And besides, if you don’t trust me and you think I would help my husband kill you, why not just kill me?” Het was toch weer een vraag die telkens naar boven kwam in haar gedachten. Sommige zouden misschien denken dat bij het stellen van de vraag ze de kapitein nog ideeën zou geven maar Madelynn wist wel zeker dat de gedachte al eens bij hem opgekomen was maar dat er dus redenen geweest waren om het niet te doen en deze waren voor haar nog altijd niet duidelijk.
Met een kleine grijns en lichtelijk samengeknepen ogen hield Madelynn haar hoofd schuin. “I don’t remember admitting anything.” De woorden kwamen er een beetje lachend uit, zelf wist ze ook wel dat ze haarzelf zojuist een beetje had weggegeven maar zo heel erg vond ze het niet om de man te laten weten hoe het zat zonder het echt daadwerkelijk hardop te zeggen. Het bleef moeilijk voor haar om het openlijk bepaalde dingen kunnen toe te geven, zoals dus dat ze het niet erg vond om de man om haar heen te hebben of dat hij eigenlijk er erg goed uitzag en dan al helemaal voor een piraat. Zulke dingen hoorde prinses, iemand van het koninklijke huis, gewoon niet te vinden of te zeggen. “Yeah, who would have guessed that I miss my servants and people doing things for me just because of my blood, instead now I am seen as just an human.” Al miste ze haar leven van het kasteel wel, het was meer comfortabel en ergens ook een stuk makkelijker, het was voor haar ook wel een soort van verfrissend om behandeld te worden zoals ze werd behandeld op het schip. Dan voelde zich niet zo belangrijk en alsof ze zogenaamd meer was dan de rest. Het gaf haar een hele nieuwe kijk op de wereld en ook op haarzelf. Iets wat haar waarschijnlijk voor de rest van haar leven zou bijblijven.
Even in stilte keek Madelynn naar Billy, haar blik week een beetje af naar zijn armen die erg druk bezig waren met het roeien. Het was wel duidelijk dat als Madelynn het zou overnemen dat ze dan wel meer moeite zou hebben met het roeien. Zij heeft tenslotte nauwelijks een spier in haar arm, ze zou nog blij zijn als ze zichzelf zonder moeite op het schip zou kunnen krijgen straks. Niet dat ze daarop doelde, zelf wist ze ook wel dat de kans aardig groot zou zijn dat dat het nogal wat inspanning zou nemen voor haar om omhoog te komen maar als ze het zo zou inschatten zou het zeker wel mogelijk zijn.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'A whole nation to protect? You call what he does protecting? The man sends lads from all over the country to abandon their wives and childeren only so that he can safely sleep at night without a worry on his mind.' Ging Billy er stug tegenin. In zijn ogen waren hij en de man ook maar een beetje vergelijkbaar met elkaar, laat staan dat ze zich zorgen maakten om hetzelfde, als hij de zorgen van de man werkelijk zorgen kon noemen. Chagrijnig bleef hij voor zich kijken, langs Madelynn heen. Zijn ogen hield hij gevestigd op een van de gebouwen die hij nog zien kon vanaf waar ze zich bevonden in het water. Gefocust hield hij zijn aandacht bij het gebouw, er zelfs naar gekeken terwijl hij tegen de vrouw sprak. Het hielp hem in een bepaald opzicht om meer kracht te kunnen zetten op de riemen die hij in zijn handen hield. Alles aan zijn gelaat vertoonde de haat die hij voelde tegenover de koninklijke familie, gemixt met de moeite die hij in het roeien stak. Hoe langer hij doorpraatte over de familie wie hij zo verachtte, hoe meer hij zich gedwongen voelde om zijn groeiende agressie om te zetten tot energie die hij gebruikte om te roeien, angstig dat het uiteindelijk geuit zou worden richting Madelynn, wat hij probeerde te voorkomen. 'You've known me for a few days, Madelynn, don't be ridiculous,' de uitputting was enigszins hoorbaar in zijn stem, al deed hij wat hij kon om het te verbergen, 'those stories don't exist for nothing. People have seen me do what they tell, they've seen me murder people for no reason other than just to kill. I am a monster.' Voor even zocht hij haar ogen op, niets verraden van zijn werkelijke emoties, de ware afkeer die hij tegen zichzelf voelde verborgen achter een gelaat dat enkel woede afstraalde. 'There are plenty of stories that would make you resent me.' Billy was er heilig van overtuigd dat hij een monster was, een persoon dat zichzelf een ere plek had weten te bemachtigen in de hel en hij was er niet trots op. Toch had hij zichzelf te ver in zij eigen reputatie gewerkt om er nog uit te komen, iets wat hij jaren geleden had geaccepteerd. 'I made you a promise to bring you to England and I'll keep it.'
Voor even had Billy haar aangekeken, haar gezichtsuitdrukking gezien en er even om gelachen. 'Than I must've heard it wrong.' Zijn ogen waren weer afgegaan naar hetzelfde gebouw als waar hij al die tijd zijn ogen al op had gehouden, onderwijl hij nog zacht lachte om het korte gesprek. Hij had immers genoeg gehoord om te weten wat ze er werkelijk van vond. Niet alleen was hij knap genoemd door de vrouw, maar ook nog eens prima gezelschap en dat alles binnen een redelijk korte tijd. Het maakte dat hij zich redelijk goed voelde. 'That sounds terrible. I'm so terribly sorry about seeing you as an equal, your majesty.' De sarcastische toon in zijn stem was duidelijk hoorbaar en hij deed dan ook niets om het te verbergen, enkel wat gelach maakte duidelijk dat hij het niet al te serieus nam.
Het kostte hem nogal wat moeite om de sloep bewegende te houden. Kleine straaltjes zweet dropen over zijn voorhoofd, als resultaat van de fysieke inspanning, evenals de tropische zon die zo vroeg in de ochtend al volop leek te schijnen. Dat hij de afstand niet zien kon die hij nog af moest legen was even bemoedigend als ontmoedigend. voor zover hij wist moest hij nog honderden meters, al kon het met het zelfde gemak nog twee minuten roeien zijn.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
“Yet I’ve known you longer than I know my future husband.” Zuchtend rolde ze met haar ogen. Ze mompelde het eigenlijk meer in haarzelf dan dat ze het naar Billy toe gericht sprak, toch wist ze dat de woorden makkelijk te horen waren geweest voor hem. “Besides, I thought we established that the English kill their wives whenever they want to, which doesn’t really bring them in my favor either.” Het gesprek wat ze daarover gehad hadden was zeker nog wel een paar keer in haar gedachten voorbij gekomen, hoe kon het ook anders. Ze was er eigenlijk achter gekomen dat ze misschien geen lange toekomst zou hebben in het Engelse land. Het was dus niet raar als ze hier ook een tijdje mee in haar gedachten gezeten had. “A monster wouldn’t bring some girl he only knows for a couple days and doesn’t trust to England, risk his own life in doing so just because he made a promise.” Voor een of andere reden leek Madelynn het meer op te nemen voor Billy dan hijzelf. Natuurlijk had de man wel gelijk in wat hij had gezegd, over hoe Madelynn hem maar een paar dagen kende en in de eerste dagen was hij niks behalve vreselijk tegen haar geweest. Ondanks dit alles bij elkaar leek Madelynn niet te kunnen geloven dat Billy echt dit monster waar hij zichzelf voor uitmaakte. Dan zat Madelynn ook nog met het idee met dat Billy daadwerkelijk door alleen een belofte aan haar te maken, haar echt veilig zou afzetten in England. Ergens was het niet logisch voor haar. Als de man het monster was wat hij zei dat hij was, was een belofte dan echt het enige wat stond tussen hem en het ombrengen van de Italiaanse prinses. Alsof een belofte echt goed genoeg zou zijn voor iemand die zo groot monster was als dat hij zelf beweerde. Het leek gewoon niet te kloppen volgens Madelynn. Als hij echt zo erg was als hij haar probeerde te overtuigen, dan leefde ze waarschijnlijk al lang niet meer en dan had hij al zeker niet zoveel spijt gehad van het feit hij haar gisteren alleen gelaten had. Het was natuurlijk wel zo dat de man dingen gedaan had die moeilijk te zien waren als vriendelijk gedrag, maar zo had iedereen zijn donkere kanten en die van Billy leken iets donkerder te zijn maar ook iets meer in het open te liggen dan die van anderen.
De lach van Billy zorgde telkens weer voor een kleine, bijna onzichtbare glimlach op het gezicht van Madelynn. Ze vond het gewoon leuk om zo iemand als Billy, die door velen gezien werd als een sterk en intimiderende man, te lachen. Het feit dat er dingen waren waardoor zelfs hij nog kon lachen vond ze gewoon leuk en dat dit dan ook nog eens een gesprek was tussen hen twee wat ervoor deed zorgen, dat liet haar alleen maar beter voelen. “You probably did.” Zei ze een beetje nonchalant maar er was zeker nog wel een grijns op haar gezicht achter gebleven die het duidelijk maakte dat ze het gezelschap van Billy toch erg fijn vond. “Thank you for your pity. Imagine being me, going from living in a castle surrounded by people listening to your every command to now live on a ship where people get angry with me if I were to command them.” Madelynn was blij dat ook Billy de grap van de hele situatie wel leek te kunnen inzien in plaats van dat hij haar absoluut de grond in zou trappen over zoiets als dit.
Madelynn wist niet helemaal zeker of Billy zijn best deed om te verbergen hoeveel moeite hij had met het roeien maar het zweet op zijn voorhoofd was haar opgevallen en ook hoe er eerder enige uitputting in zijn stem te horen was.Voor een paar seconde stak Madelynn haar hand in het water, het was niet heel koud maar het voelde toch wel iets verkoelend aan. Hierdoor besloot ze haar mouw nat te maken met het water van de zee, haar mouw liep groter uit aan het einde waardoor ze dus stof genoeg had om nat te maken. Na haar arm voor een paar seconde onder het water gehad te hebben hield ze hem weer omhoog. Voorzichtig ging ze wat dichterbij Billy zitten zodat ze nu op de plek in de sloep zat die recht voor hem was. Rustig begon ze met haar natte mouw op het hoofd van Billy te dempen. Terwijl ze dit deed keek ze opnieuw even om maar ze had haar blik al weer snel terug naar Billy. “We’re about half way there.” Glimlachte ze lichtjes naar hem terwijl ze verder ging met het verkoelen van de mans gezicht. “I don’t mind if you want to take a break, we could just stop here or I could try to take over for a bit.” Ze legde een lichte nadruk op het woord proberen want ze kon natuurlijk niet beloven dat ze daadwerkelijk de kracht zou hebben om de sloep daadwerkelijk richting het schip te krijgen, niet in een goed tempo in ieder geval.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'So I guess that says a lot about the dynamic of the royal family.' Murmelde de jonge kapitein, nog altijd geweigerd iets goeds uit te spreken over welke koninklijke familie dan ook. Hij schoof de schuld af op onderbewuste trauma's na wat ze zijn vader hadden aangedaan. 'English royals, not all Englishmen kill their wives.' Hoewel het Billy's eigen woorden waren geweest door haar de manieren van de koningen te vertellen was hij niet van plan haar te laten denken dat alle Britten slecht waren. Hijzelf behoorde tot het volk waar ze zojuist over sprak en Billy had immers nooit een vrouw vermoord. Wellicht was het bruut geweest om haar zo een beeld te laten scheppen over het land waar hij haar naartoe had beloofd te brengen. Of hij zich er ook maar enigermate schuldig over voelde kon hij echter niet zeggen. Al snel had het gevoel van vormende blaren op zijn handen zijn aandacht getrokken. De pijn die hij voelde liet hij echter niets wegnemen van de snelheid waarop hij roeide. Het hout van de riemen begon inmiddels oncomfortabel in zijn handen aan te voelen, iets wat hij vaag gewend was door voorgaande keren dat hij roeien moest. 'A monster would if he's a vaguely honest man and refuses to break a promise once it's been made.' Er zou nooit een dag aanbreken dat Billy zichzelf als iets anders zou zien dan het monster in elk verhaal. Dat hij geen fan was van zijn eigen acties was duidelijk, maar toch deed hij niets om er verandering in te brengen. Iets weerhield hem ervan om zichzelf anders te zien. Het waren de verhalen die mensen over hem vertelden en de reputatie die hij overal had weten te maken dat hij zijn eigen zelfbeeld permanent had verdraaid om zichzelf niet langer als iets anders te kunnen zien dan het monster. Dat Madelynn het niet in wilde zien was enkel een kwestie van tijd. Vroeg of laat zou ze mee horen over hem dan ze verwacht had en zou hij niet langer als normaal beschouwd worden in haar ogen, een gedachte die hem toch enigszins beangstigde. In zijn ogen was Madelynn de laatste persoon wie ooit nog een beetje vertrouwen in hem zou kunnen hebben en hem als iets anders zou kunnen zien dan een vreselijke moordenaar, zodra ook haar beeld veranderd was had hij niets meer anders dan zijn monsterlijke reputatie.
Nooit had hij zoveel met iemand gelachen als met Madelynn, zijn lach rondom haar laten horen alsof het de afgelopen jaren niet zeldzaam was geweest om hem vrolijk te zien. Ze veranderde iets aan hem, en al merkte hij het zelf niet, zou het voor iedereen wie hem beter kende dan dit duidelijk zijn geweest. 'Probably?' Vroeg hij haar toen grinnikend. Natuurlijk had hij haar prima verstaan bij elk woord wat ze uitgesproken had en toch speelde hij mee alsof hij er plezier uithaalde, wat waarschijnlijk ook het geval was. 'Oh love, I wouldn't know how to handle it.' Alsof hij medelijden had liet hij het haar weten, het sarcasme duidelijk te horen in zijn stem. Billy had teveel ervaring met het aannemen van commando's dat hij zich niet zou kunnen voorstellen hoe het was om dat nooit gehad te hebben. In een zeker opzicht was het verhaal van Billy het tegenovergestelde van dat van Madelynn. Hij ging van het aannemen van commando's naar het uitdelen.
Duidelijk was het te zien aan hem hoe de zon op zijn huid brandde en de inspanningen enkel verergerde. Zijn tanden had hij inmiddels op elkaar geklemd. In zijn hoofd vertelde hij zichzelf keer op keer dat het niet ver meer zou zijn en opgeven zou hen nergens brengen. Het was doorgaan of niets, geen plan B. Geschrokken keek hij op, zijn gedaante iets naar achteren geschoven zodra hij iets tegen zijn voorhoofd voelde. Waarom hij er zo van schrok was ook voor hem wat vreemd, al kwam er nooit iemand in de buurt van zijn gezicht. Geen woord sprak hij erover. Pas zodra ze hem vertelde hoe ver ze waren kwam er een lichte glimlach op zijn gelaat. 'Great.' Had hij gemompeld, duidelijk licht buiten adem. Al gauw schudde hij zijn hoofd. 'No, quitting will get us nowhere and we won't ever arrive if I let you take over.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn kon Billy geen ongelijk geven over hoe de koninklijke families in elkaar staken, het feit dat ze een piraat nu beter kende dan haar eigen toekomstige man, dat was natuurlijk niet iets wat elk ander doormaakte.
“Alright yes, sorry.. Only the person whose wife I am going to be is known for killing their wives.” Toch bleef Madelynn ook bij haar punt. Het maakte haar niet uit wat zou in Engeland zou horen over de kapitein Billy Bones, welke verhalen ze haar ook over de man wilde vertellen. Het was natuurlijk een moeilijke belofte om te maken, eigen onmogelijk maar toch wou Madelynn zich aan haar woorden houden, dat zij Billy nooit als het monster zou zien die de hele wereld hem vertelde die hij was. Op het moment had zij haar leven en toekomst te danken aan de man, al was dat ook alleen maar omdat hij haar zelf gekidnapt had maar dat was niet om haar, dat was om Silver en dus omdat hij niks tegen Madelynn had zou hij haar veilig afzetten in Engeland. Ook al was dit wel weer nadat Madelynn voor haar zelf moest opkomen tegenover de man maar uiteindelijk hielp hij haar wel. “But that is my point, a monster would never be a vaguely honest man and he’d break a promise if it suits him. Like real monsters care about promises.” Iemand die echt zo meedogenloos was dat ze een monster genoemd zouden worden, iemand die echt absoluut geen sympathie kende dan zou deze alleen maar aan zichzelf denken, denken aan wat hem of haar het beste uitkwam en een belofte die ze gemaakt hadden zou dat niet in de weg staan, laat staan een belofte aan iemand die ze niet vertrouwden en kende voor een paar dagen. “I just don’t think there are any stories that could be told that would make me see you different. I’ve already seen you still and kill, the usual pirate stories, is there really something worse than that? Something that would make me forget who the man is sitting in front of me and actually see him as a monster?” Madelynn voelde haarzelf nieuwsgierig worden en ergens wist ze niet zeker of ze het antwoord op haar vraag wou horen. Ze dacht zeker te zijn in het feit dat ze niks kon horen over Billy dat haar gedachten zou veranderen en dat was ze nog steeds wel maar tegelijkertijd kon ze niet helpen om nieuwsgierig te worden naar wat deze zogenaamde verhalen zouden zijn en of ze echt zo erg konden zijn dat ze Madelynn van gedachten konden laten veranderen.
Naast dat de twee soms nogal serieuze gesprekken konden hebben, zoals discussies over het koninklijke huis en dus ook over of Billy wel of geen monster was, konden de twee gelukkig ook nog een beetje plezier hebben en samen lachen. Het was dus niet allemaal slecht. “Well, yes… probably. You can never be for sure of course.” De stem van Madelynn had een soort speelse toon toch zich, op haar gezicht bevond zich dan ook een kleine grijns. “Love?” Vroeg Madelynn, lichtjes lachend maar toch ook wel verbaasd dat de man haar zo genoemd had. Niet dat ze bezwaar had op het feit dat de man haar een koosnaam had genoemd maar ze was er wel een beetje door overvallen.
Na het voorhoofd van Billy een beetje gedempt te hebben met het verkoelende water trok Madelynn haar handen weer terug en legde deze beide op haar boven benen. “I never said anything about quitting, I meant stop here for a bit… don’t worry you’re still going to get us to that ship.” Er was geen kans dat de twee hier gewoon zouden stoppen en niet meer verder zouden gaan, hoe dan ook zouden ze aankomen bij dat schip en Billy had ook gelijk in het zeggen dat ze nooit aan zouden komen als Madelynn begon met roeien. “It’s okay if you want to take a minute to breath.” Probeerde Madelynn de jongeman gerust te stellen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Madelynn, there's so much you don't know about me.. Breaking this promise simply doesn't suit me. Quit this bullshit before I decide to prove how much of a monster I am.' De chagrijnige toon in zijn stem nam de woorden over en maakte ze kouder dan de voorgaande uitspraken. Billy had dan misschien geen respect voor anderen, geen geweten en geen behoefte aan het maken van vrienden, ondanks dit alles weigerde hij keer op keer een belofte te breken. Het kwam dan ook niet vaak voor dat hij er een maakte. Strak en kil keek hij uit zijn ogen, alsof elk spoor van eerdere emoties zijn gedaante hadden verlaten. 'A lot. You don't get a reputation like mine simply because of stealing and killing.' Hoe het moorden haar nog niet anders had laten denken was vreemd voor hem, voor zover hij wist was het niet bepaald iets waar ze in Europa dol op waren, of waar dan ook. 'But tell me in all honesty, Madelynn, does the sight of me killing a lifelong friend and countless innocent men not make you think twice about your words?' Onheilspellend keek hij op, haar ogen opgezocht met niets anders dan ongenoegen. 'I've threathened you, I've showed you an absolute disgrace of a man.. A lousy excuse for a person and you think of me like this because of some fucking promise?' Hij begreep het niet, dat was het probleem. Hoe ze hem kon zien als een normaal persoon deed voor hem niets meer dan hem verwarren en hem steeds meer verbazen over hoe het haar gelukt was om hem nog niet te vrezen. Als sneeuw voor de zon verdween de kille gelaatsuitdrukking weer, verplaatst door een blik van pure afschuw, gevoeld voor zichzelf. 'And it's not as if I like it. You don't think I see it as something I can brag with, do you? There's nothing I like about being seen as the scum of society. The lowest of all people.' Met enige tegenzin trok hij zijn ogen bij de hare weg, zijn blik weer gericht op de gebouwen in de verte. 'I never asked for this life.. This was never what I wanted, but there's no way I can turn back. I don't even want to turn back. This reputation is all I've got, can't you see?' hij schudde zijn hoofd even, 'Without it I'm nothing. I'm proud of what I've created for myself, but never, and I mean absolutely never, try to glorify it.'
Hij was blij met het gesprek wat ze voerden, het beetje vrolijkheid tussen de sombere gesprekken door. Het was hetgeen wat hem toch weerhield van het overboord springen of haar uit de sloep gooien. 'I know, not with you.' Antwoordde hij lachend, haar wederom aangekeken met een sprankje plezier in zijn ogen. 'Yeah..?' Vragend keek hij haar aan voor hooguit twee seconden, vooraleer het kwartje bij hem viel. 'Wait, it doesn't mean anything. Just a word we Brits use to address someone.' Haastig liet hij het haar weten, zijn best gedaan om niet vreemd over te komen.
Eerlijk toegeven dat het koele water op zijn voorhoofd wel zeker prettig aanvoelde, was hij absoluut niet van plan. Stug keek hij voor zich uit, alsof het nooit gebeurt was. 'No, I won't. I want to get to the fucking ship and I will not stop before we get there.' Het kwam er botter uit dan dat de bedoeling was, al kon hij het niet helpen. Opgeven was iets wat voor hem altijd gezien werd als zwakte, en zwakte vertonen zou hem nergens brengen. 'I don't want to take a minute, stop it.' Hij klonk bijna als een klein kind dat niet wilde luisteren, maar dit was alles wat hem ooit was geleerd over rustig aandoen en dat hij het zichzelf keer op keer bleef vertellen hielp niet mee.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij het schip, waarna Billy het touw vastpakte wat aan de sloep vast zat en vervolgens de touw ladder op begon te klimmen. Na enkele seconden stopte hij en keek hij over zijn schouder naar Madelynn. 'Please tell me you can at least climb the ladder yourself.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was duidelijk voor Madelynn dat ze een soort verkeerde snaar geraakt leek te hebben, of dat ze te lang over het onderwerp door was gegaan. Wat het ook was, het was duidelijk aan de manier waarop Billy zijn woorden sprak dat hij chagrijnig begon te worden. Hierdoor was Madelynn nogal onthutst, niet wetende hoe ze nu met de situatie om moest gaan. Het was haast alsof de man een hekel had aan het idee dat iemand hem zag voor meer dan het monster van alle verhalen die hadden waren ontstaan. Wat het precies was wist Madelynn ook niet en daar zou ze ook niet zomaar achter kunnen komen, ze kon tenslotte niet weten waarom Billy de dingen deed die hij deed of waarom hij reageerde op de manier zoals hij reageerde. Alsof de eerste kille woorden er nog niet voor gezorgd hadden dat Madelynn een beetje ontdaan voelde, dan was het wel de vraag die Billy haar stelde. Natuurlijk was het zicht van Billy die de vorige quartermaster neerschoot een moeilijk iets om te vergeten, al helemaal omdat ze wist dat de man lang in het leven van Billy geweest was en de moord was leek zo makkelijk gedaan te zijn. “It’s not just a promise that makes me stand by my words.” Schoot Madelynn meteen in de verdediging, al haalde ze daarna al snel diep adem. Het had natuurlijk geen zin voor haar om boos te worden richting Billy. “But I’ve seen you do good things as well, how you went and steered the ship on your own when there was a big storm and when I came you told me to go to your cabin, you wait for your men to all get food before you get any.” Natuurlijk waren dit geen dingen om het vorige gedrag van de man goed te praten maar het zorgde ervoor dat Madelynn nog steeds goed dacht over de piraat. “They might seem like small things to you but it shows me you care and maybe you care more about people than you like to admit.” Haar blik bleef al deze tijd op Billy, het maakte haar niet uit of de man haar wel of niet aankeek, haar ogen waren strak op de man gericht. “And of course I don’t think you see all of this as some amazing thing you can brag about, otherwise I wouldn’t think about you the way I do.” De eerste dagen was Madelynn niet normaal bang geweest voor de man, dat waren dagen toen ze wel dacht dat de man trots was op alles, zijn verleden droeg als een soort medaillon maar hij had zojuist op het strand toegegeven dat hij bezaaid was met schuld over alles, dit zorgde dan ook al snel dat Madelynn positiever over hem dacht. Daarnaast was ze de dagen ervoor ook al aan het opwarmen aan Billy, het begon vooral sinds die avond van de storm. “Is it because this reputation is all you got that you seem so against the idea of me seeing you as anything else?” De blik van Madelynn ging toch even naar haar handen maar ze haalde haar ogen alweer snel op naar Billy. “I don’t understand why you try so hard to convince me that you are such a big monster, especially if you’re not proud of your reputation.. wouldn’t you be happy if someone saw you as something more than just that?”
Nogal overdreven zette Madelynn een pruillip om, al was haar reactie overdreven toch was Madelynn een beetje teleurgesteld over dat Billy haar niet echt een koosnaam gegeven had maar dat het meer een soort stopwoord was voor de Britten. Misschien had ze het toch wel schattig gevonden als de man haar daadwerkelijk een koosnaam gegeven had. “That’s just too bad.” De pruillip veranderde in een ondeugende grijns terwijl ze haar blik naar het water bracht. Madelynn haalde er eigenlijk toch aardig wat plezier uit om een beetje te geinen met Billy.
Het was maar goed voor Billy dat het niet lang duurde voor de sloep aankwam bij het schip, de jongeman was niet normaal eigenwijs. Een beetje afwachtend keek ze toe naar hoe Billy haast moeiteloos omhoog leek te klimmen. Ze wist natuurlijk dat het haar niet zo makkelijk af zou gaan als de man maar ze hoopte toch wel dat ze in een redelijk tempo haarzelf het schip op kon krijgen. Zachtjes beet Madelynn op haar lip terwijl ze in haar gedachten met een plan probeerde te komen hoe ze dit het beste kon aanpakken. Het beste was waarschijnlijk om er gewoon voor te gaan dus dan moest ze dat misschien ook maar gewoon doe. De stem van Billy bracht haar even uit haar gedachten. “Yes, no of course I can do this.” Ze deed er zo nonchalant mogelijk over. Zo snel mogelijk probeerde haarzelf de ladder op te krijgen wat niet al te makkelijk ging door de jurk en de hakken die ze aanhad maar uiteindelijk kreeg ze toch beide haar voeten op de ladder. “Yeah, I got this.” Riep ze nog naar Billy waarna ze haar weg naar boven vervolgde, wat toch aardig zwaar was om zomaar even de zeikant van een schip op te klimmen en ze voelde het zeker al wel in haar armen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het ruwe touw wreef over de nieuw gevormde blaren die op zijn handen stonden. Pijnlijk voelde het aan, al was hij te eigenwijs om het toe te geven. Stug bleef hij door klimmen tot hij uiteindelijk op het dek stond en daar het touw tijdelijk vast kon knopen. Zijn lichte ogen gleden over het dek en de lichtelijk angstaanjagende stilte die er rond heerste. Na even stil te hebben gestaan, liep hij terug naar de rand van het schip om daar overheen te kijken en Madelynn zien klimmen. Een enkele keer rolde hij met zijn ogen vooraleer hij zijn hand naar haar uitstak om haar verder te helpen. Waarom hij zo plotseling bereid was om haar te helpen wist hij zelf ook niet, elk ander persoon had hij met hetzelfde gemak in het water later vallen en het had hem niets gedeerd. Met haar was het echter anders, ze weerhield hem ervan zijn natuurlijk harteloze aard te vertonen en het irriteerde hem mateloos. 'Wow you really are naïve, aren't you?' Het was bijna lachwekkend hoe ze dit alles aan kon zien als goede eigenschappen. Dat hij als laatste eten kwam halen was niets bijzonders, het was hem simpelweg aangeleerd. Het schip sturen was een belofte tussen Billy en zijn stuurman, wie de jonge kapitein minstens zes uur slaap per dag had beloofd, wat het minimum was voor iemand van de stuurman zijn leeftijd. 'Listen, Madelynn, you're not some fucking psychiatrist, alright? What do you want me to say? Yeah, these fuckers are like my family, but I couldn't give less of a fuck if they turn out to be assholes and I have to shoot one.' Zuchtend werd het haar verteld. Even schudde hij zijn hoofd, simpelweg niet langer in willen gaan op hoe ze dacht te weten hoe hij over dingen dacht en hoe hij mentaal in elkaar stak. 'Well, how do you think of me?' Werkelijk geïnteresseerd werd haar de vraag gesteld, sinds het hem altijd boeide hoe mensen hem zagen en welk beeld hij van zichzelf afgaf.
'I just want people to fear me, I want you to fear me. If everybody's afraid of me than I have nothing to worry about anymore.' Het was dan misschien wel een leugen, de waarheid vertellen was minder gemakkelijk dan dat hij dacht. 'If you see me as anything else, than who's next? How many people will it take before my reputation is nothing more than the shattered remains of what it once was?' Zijn ogen kneep hij dicht, geprobeerd rustig te blijven. Wederom zijn woede het beste van hem laten krijgen was geenszins zijn plan geweest. 'Madelynn, it's all very confusing, even I don't understand it anymore, but please just see me as the monster that I am, it'll be a lot easier.'
Lachend keek hij haar aan en de pruillip die te zien was op haar gelaat. Het was alsof zijn woorden haar hadden beledigd. Ergens voelde het alsof iemand hem een goede trap in zijn maag had gegeven toen hij haar zo zag. Wat mankeerde hem. Hij verborg het echter achter een muur van gegrinnik en sarcastische opmerkingen. 'Oh what, you'd really think I'd unironically call you love?'
Voor Billy was de klim omhoog niets meer, sinds hij het al bijna heel zijn leven deed. Hij was niet anders gewend en om Madelynn dan ook zo omhoog te zien klimmen was verwarrend voor hem, tot hij zich besefte dat ze nooit ook maar iets in deze richting heeft moeten doen. Het was dan ook met die reden dat hij ook zijn andere hand haar kant op stak, bereid haar gehele gedaante met zijn eigen kracht omhoog te tillen om het haar te besparen. 'No you don't. Don't lie to me.' Hij kon wat gegrinnik echter niet onderdrukken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was eigenlijk best fijn voor Madelynn dat ze niet geheel tot de top hoefde te klimmen, ze kon haarzelf al buiten adem voelen te raken, ze hoefde er dus ook niet lang over na te denken om Billy zijn hand te pakken zodat ze meteen op het dek kon komen waar ze het gesprek met de man weer kon hervattne. Al had Madelynn goede intenties, het leek er niet op dat dit ook echt zo doorkwam bij Billy. Het leek er meer op dat, hoe meer ze haar best deed om Billy beter over hemzelf te laten voelen, hem meer te overtuigen van dat hij geen groot monster was de bozer de jongeman op haar leek te worden. Madelynn voelde zich zo machteloos, ze had geen idee hoe ze met de situatie moest om gaan. Het enige wat ze wou was dat Billy zich minder schuldig hoefde te voelen, dat hij zichzelf misschien een stukje minder zou haten maar om een of andere reden leek hij niet met dit idee om te kunnen gaan. Zo ook deze reactie van Billy zorgde ervoor dat Madelynn weer lichtjes schrok maar ondanks dat voelde ze zich toch vastberaden om deze discussie met hem aan te blijven gaan. Het was gewoon weer dat eigenwijze gedeelte van haarzelf dat gelijk zal en moest hebben, al wist ze zelf niet eens of dat wel geheel mogelijk zou zijn in de huidige situatie. “I don’t know.” Was het enige wat ze kon uitbrengen, ze had absoluut geen idee wat ze eigenlijk van Billy wou horen. Het was in ieder geval niet wat hij vertelde na het stellen van de vraag maar daar was het nu toch al te laat voor. Het leek zo makkelijk te zijn voor Billy, zich ineens tegen iemand te verzetten als ze hem fout hadden gedaan, al maakte het niet uit wat zijn geschiedenis was met die persoon. Dat zorgde er eigenlijk voor dat niemand ooit echt veilig was bij hem, het maakte niet uit hoe goed je bevriend met de man was. Natuurlijk was het idee daarvan eng, het idee dat bij iets verkeerd te doen het je zomaar ineens je leven kon kosten. Toch kon Madelynn het niet helpen om daar tegenover ook de goede kanten van Billy te zien. Misschien had Billy gelijk en was ze gewoon te naïef. Bij zijn tweede vraag bleef Madelynn even stil. Ze moest goed nadenken over haar antwoord, niet omdat ze bang was om het verkeerde te zeggen maar meer omdat ze niet goed wist wat het antwoord überhaupt was. Ze had al deze tijd wel een vaag idee maar nu moest ze dit ook daadwerkelijk verwoorden naar Billy zelf. “Honestly, I don’t think you are a good person but I think that is obvious.” Begon ze. “However, I do think you aren’t as bad as you think you are.. I think you are human, a person with flaws, a dark side but also someone who has a good side to him” Even keek Madelynn omlaag naar haar handen, goed aan het nadenken over hoe ze haar verhaal zou vervolgen. “But I think society told you that what you are is a monster and you started to believe it because they treat you like one but I don’t think the people on land are any better, they constantly kill if it is convenient to them, they just don’t get called monsters for it.” Madelynn was lichtelijk verbaad bij haar eigen woorden, dat ze wijzer had gesproken dan ze van zichzelf had verwacht. Daarnaast was er ook niks van gelogen. In het kasteel gebeurde vaak genoeg dingen die niet helemaal leken te kloppen, mensen met macht in het land konden zonder enige problemen of vragen anderen laten verdwijnen. Of dit nou rivalen waren die in de weg stonden of een dienstmeisje die iets gezien of gehoord had wat niet mocht. De mensen op het land waren net zo schuldig als het aankwam op het moorden en hoogstwaarschijnlijk ook wel het stelen, over hun werd alleen niet gesproken alsof het monsters waren.
Madelynn keek een beetje verward uit haar ogen, het was best duidelijk dat ze Billy misschien niet helemaal volgde. “Nothing to worry about? Except you are now worried about me not seeing you the way you want to be seen.” Misschien had Billy alles toch niet zo goed als hij graag gehad had willen hebben. “Yeah, right.. don’t flatter yourself. You are not that good of a man.” Probeerde ze lichtjes te grappen. “It’s not like I am going to start something where everyone will accept you.” Voegde ze nog toe aan haar eerste opmerking. Madelynn kon het niet voor zich zien, dat ineens iedereen Billy zou zien als een goed persoon, het zou erg zelden zijn dat mensen langs Billy zijn reputatie konden kijken. “And what if I don’t? Then what?” Het was toch niet alsof hij haar kon forceren om zo over hem te denken.
Een beetje nonchalant haalde Madelynn haar schouders op aangezien ze niet meteen zo goed wist hoe ze de vraag van Billy moest beantwoorden. Eigenlijk wou ze gewoon zeggen dat ze gehoopt had van wel maar als prinses kon ze zoiets gewoon niet maken. “Maybe I thought you actually would, yes.” Voegde ze dan toch maar toe aan het ophalen van haar schouders.
Het was dus toch best duidelijk dat Madelynn meer moeite had met de ladder dan dat ze eigenlijk wou toegeven maar ze kon het niet langer verstoppen en eigenlijk wou ze dat ook niet als Billy haar gewoon zou helpen. “Alright, fine.” Lachte ze voor ze de hand van de man greep en zo het dek op geholpen werd. Het was raar om het dek zo leeg te zien, met absoluut niemand er op behalve zij en Billy. Nog nooit eerder had het er zo uitgezien, niet voor haar in ieder geval.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy was het gewend dat mensen bang voor hem waren, zijn volledige realiteit was gebouwd op dat ene feit en nu leek Madelynn het van hem weg te nemen. De reputatie waar hij zo hard aan had gewerkt was verdwenen. Het was verwarrend, aangezien het zo goed als alles was wat hij had en nu zelf dit niet langer de waarheid was voor mensen, wat dan nog wel? Het was toen pas dat hij zich besefte dat zijn gehele bestaan opgebouwd was vanaf een leugen. Een die hij was begonnen zodra zijn vader overleed. Zijn naam was niet de werkelijkheid, de crew die hij had was technisch gezien van zijn vader en zelfs zijn persoonlijkheid leek niet langer de realiteit. Voor enkele seconden bleef hij strak voor zich uit staren alsof het antwoord wellicht voor hem lag, ergens te zien in de uitgestrekte oceaan die voor hem lag. Enigszins verward keek hij naar Madelynn, met dezelfde sprakeloosheid die hem recentelijk steeds vaker leek te overvallen. Uiteindelijk had hij zijn keel geschraapt en zijn rug iets gerecht. “Who are you?” Steeds meer begon hij te twijfelen aan haar afkomst. Was ze werkelijk de Italiaanse wie ze claimde te zijn? In zijn ogen had ze even goed een demoon kunnen zijn, gestuurd door de Duivel om het laatste beetje gezond verstand dat hij had te doen verdwijnen. En wellicht was ze een van god’s engelen, hier om hem in te laten zien wat hij fout deed en zijn leven te verbeteren. Hoe kon hij het weten? Was dit werkelijk een test? “And what makes you think you can do this?” Hoewel hij meer twijfelde aan zichzelf, was dit wellicht de vraag die hem antwoorden zou geven op wat ze werkelijk met hem deed. Hij schudde zijn hoofd, onzeker van wat hij zeggen moest, net als de vrouw voor hem wie hem niet vertellen kon wat ze van hem wilde horen. “Than why do you try to get me to explain my mental state, Madelynn?” De stem die uit zijn mond kwam was die van een gebroken man, op het punt volledig kapot te gaan, als het niet was voor zijn stugge wilskracht die hem staande hield. “I’m not trying to get you to explain yours, am I? So why bother doing all this?” Hij schudde zijn hoofd even vooraleer zijn zware passen hem richting de deur van zijn kajuit brachten. Het was pas toen ze begon te praten en hij zijn hand op de deurknop had dat hij weer stil stond en stil luisterde naar haar woorden. Een zwakke lach bracht hij voort. “So they lied?” Bijna spottend werd het haar gevraagd. “Me, stealing, killing, no good Billy Bones is not a monster, but merely a human with a bad side like everyone else?” Traagzaam draaide hij zich om, zich werkelijk afgevraagd of ze nadacht bij haar eigen woorden. “Are you hearing yourself, dear? The statement you so proudly say out loud as if it were told to you by god himself?” Opnieuw liet hij zijn lach horen, vooraleer hij zijn hoofd schudde. “I get it now. You’ve lost your fucking mind.” Ook Billy leek even verbaasd en enigszins verbaasd door zijn eigen woorden. “Yeah, wel.. fuck you.” Als een klein kind reageerde hij op haar, geen intentie gehad om ook maar een beetje intelligent over te komen. “You don’t know how this island works. You’ve seen me vaguely fulnerable and suddenly the whole town has seen me cry.” Het klonk bijna wanhopig, gezien dat ook werkelijk was hoe hij zich erbij voelde. “I don’t know. I’ll think about it when you start to feel safe around me.” Lachend keek hij haar aan, het op een bepaalde manier aandoenlijk gevonden hoe ze het zei. “Well, I’ll remember that for the next time I’ll address you by something that isn’t your name.” Even hield hij zijn ogen bij die van haar, voordat hij zich weer omdraaide en ditmaal de deur opende om vervolgens naar binnen te stappen. Zijn kajuit lag er nog altijd zo bij als hoe hij het er achter had gelaten; rommelig en hectisch. Toch wist hij precies waar hij alles had achtergelaten wat hij nodig had en liep dan ook recht op zijn bureau af om eenmaal neer te hurken zodra hij de onderste lade had opgetrokken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn begon zich machteloos te voelen, alsof er echt niks was wat ze goed kon doen. Als ze haar best deed om de man te laten inzien dat hij toch niet zo slecht was als dat hij bang was dat hij was dan leek hij boos op haar te worden maar als ze Billy gewoon zou laten en de man gelijk zou geven dan zou hij zich alleen maar slechter voelen over hemzelf. Zo bekeek Madelynn de situatie in ieder geval. Naast het feit dat ze zich machteloos voelde, alsof er niks was wat ze juist deed, begon ze ook het gevoel te krijgen dat de hele discussie nutteloos was. Misschien was het dat al die tijd wel geweest maar had ze haarzelf proberen te overtuigen dat ze Billy kon laten inzien dat het oké was om een schuldgevoel te hebben, dat hij niet het monster was wat hij dacht te zijn. Al leek Madelynn er al snel achter te komen dat de meer ze haar best deed om hem hiervan te overtuigen, de meer de man gefrustreerd leek te worden door het allemaal. Dit zorgde bij Madelynn ook alleen maar ervoor dat ze er minder zin in had om nog terug in discussie te gaan, ondanks ze eerder vol motivatie was begonnen. Ze gunde het Billy zo om wat rust te krijgen want het leek er op dat in de huidige situatie hij alles had behalve de rust in zijn hoofd. “I'm trying to help you. That is why I’m trying to get you to explain shit to me.” Het kwam er iets gefrustreerde uit dan ze bedoeld had. Het liefst bleef ze gewoon kalm, het begon er alleen op te lijken dat dit niet langer meer mogelijk was.
“I don’t know if they lied, I would say they exaggerated.” Madelynn keek toe naar hoe Billy iets verderop stond bij de deur van zijn kajuit. De frustratie begon al helemaal op te lopen bij Madelynn op het moment dat Billy haar probeerde wijs te maken dat ze gek geworden was gevolgd door de jongeman die naar haar begon te vloeken. “Jesus christ. I don’t know what you want me to do” Haar armen vouwde ze over elkaar heen terwijl ze richting de man toe liep die ondertussen bij de deur van zijn kajuit stond. Het ene moment had hij haar in vertrouwen genomen en leek het erop dat hij haast te horen wou krijgen van iemand anders dat hij niet zo slecht was en dan ineens het andere moment leek hij boos te worden om het feit dat Madelynn hem probeerde te vertellen dat Billy niet zo’n monster was als iedereen hem deed geloven. “I am done trying to help you.” Ze had haar einde bereikt. Ze kon de man niet helpen als hij niet geholpen wou worden. “Have fun drowning in your own guilt, since it seems that is what you want, right?” Ondertussen stond ze al iets dichter bij Billy. Het liefst zou ze alsnog hier willen staan en Billy proberen te helpen maar ze wist gewoon niet meer wat ze nog kon doen of zeggen om het beter voor hem te maken.
Madelynn had geen idee wat Billy precies bedoelde met zijn woorden maar kon het niet laten om toch een grote glimlach op haar gezicht te zetten. Dit was dan de kant van Billy die Madelynn een stuk maar aanstond, de jongeman waar ze gewoon gezellig mee kon praten. “Whatever that means, I can’t wait.” De glimlach stond alsnog op haar gezicht. Ze liep niet verder dan de deuropening van de kajuit en keek vanuit daar de man zijn kajuit rond. Een plek waar ze nu al wel een paar keer geweest was om de nacht door te brengen terwijl Billy zelf achter het stuur stond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld