Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Paran0id schreef:
Kogels in het magazijn checken. Magazijn erin. Veiligheidspal eraf, daardoor laden. Veiligheidspal er weer op. Magazijn eruit laten glijden. Op tafel leggen.
Het gebeurde alsof het een ritueel voor hem was. Gedachteloos kon hij het pistool in en uit elkaar zetten zonder ook maar op te kijken. Hij had het al op jonge leeftijd geleerd door zijn vader, hij die Axe nu niet langer normaal aankijken kon of ook maar een woord tegen spreken kon, zonder walging kenbaar te maken. Daar wilde hij alleen niet aan denken. Hij wilde aan niets denken maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. In de minuten dat hij aan het wachten was op Jessie's terugkeer, voelde hij zichzelf met de seconde meer afdwalen in de wereld van zijn dagdromen om weer verder te gaan op de plek waar zijn nachtmerrie geëindigd was. Kijkend in de levenloze ogen van Velia alsof het het heden was waar hij mee geconfronteerd werd, in plaats van het verleden dat jaren geleden afgespeeld had.
Wederom deed het openen van de deur hem opschrikken, enkel nu wat later dan zijn ontwaken. Nog seconden lang had hij voor zich uit gestaard vooraleer hij uit zijn trance kwam, en het in zich opbrengen kon om achterom te kijken. Jessie's gedaante spotte hij daarna pas. Weer teruggekeerd van de benedenverdieping met slechts een kop koffie in haar handen. Hij had erop gedoeld dat ze ontbijt voor zichzelf had kunnen halen maar in plaats daarvan had ze enkel meegenomen waar hij om had gevraagd. Dat wat hem kort verbaasde, maar waar hij niet over besloot te beginnen. Ze hadden de tijd nodig om haar bij te brengen hoe ze met wapens om moest gaan, niet om te discussiëren over dat wat ze wel of niet had gedaan.
Geprobeerd om zijn concentratie terug te krijgen en zijn afwezige blik te laten verdwijnen, wreef hij in zijn ogen. "Thanks for bringing the coffee," wist hij op te brengen, hopend dat het de sfeer wat luchtiger zou maken. Normaliter was hij niemand een bedankje schuldig maar het weten dat ze nog een hele dag samen hadden, had daar wel verandering in gebracht. Hij had er geen energie voor om geïrriteerd en woedend te zijn, laat staan ruzie te maken.
Haar natte haren en glazige glinsteringen in haar ogen deden hem kort fronsen. Ernaar vragen deed hij niet, zich niet lang daarna weer teruggekeerd naar de tafel om te doen alsof hij nooit iets gezien had. Hoezeer hij het niet waarderen kon als iemand naar persoonlijke dingen vroeg, kon hij zich voorstellen dat zij dat ook niet kon. Het was wellicht gemakkelijker voor haar om er niet over te hoeven praten. "Take a seat." Hij ontrafelde het pistool weer tot losse onderdelen en ademde diep in. Here goes nothing.
@Arcade
Kogels in het magazijn checken. Magazijn erin. Veiligheidspal eraf, daardoor laden. Veiligheidspal er weer op. Magazijn eruit laten glijden. Op tafel leggen.
Het gebeurde alsof het een ritueel voor hem was. Gedachteloos kon hij het pistool in en uit elkaar zetten zonder ook maar op te kijken. Hij had het al op jonge leeftijd geleerd door zijn vader, hij die Axe nu niet langer normaal aankijken kon of ook maar een woord tegen spreken kon, zonder walging kenbaar te maken. Daar wilde hij alleen niet aan denken. Hij wilde aan niets denken maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. In de minuten dat hij aan het wachten was op Jessie's terugkeer, voelde hij zichzelf met de seconde meer afdwalen in de wereld van zijn dagdromen om weer verder te gaan op de plek waar zijn nachtmerrie geëindigd was. Kijkend in de levenloze ogen van Velia alsof het het heden was waar hij mee geconfronteerd werd, in plaats van het verleden dat jaren geleden afgespeeld had.
Wederom deed het openen van de deur hem opschrikken, enkel nu wat later dan zijn ontwaken. Nog seconden lang had hij voor zich uit gestaard vooraleer hij uit zijn trance kwam, en het in zich opbrengen kon om achterom te kijken. Jessie's gedaante spotte hij daarna pas. Weer teruggekeerd van de benedenverdieping met slechts een kop koffie in haar handen. Hij had erop gedoeld dat ze ontbijt voor zichzelf had kunnen halen maar in plaats daarvan had ze enkel meegenomen waar hij om had gevraagd. Dat wat hem kort verbaasde, maar waar hij niet over besloot te beginnen. Ze hadden de tijd nodig om haar bij te brengen hoe ze met wapens om moest gaan, niet om te discussiëren over dat wat ze wel of niet had gedaan.
Geprobeerd om zijn concentratie terug te krijgen en zijn afwezige blik te laten verdwijnen, wreef hij in zijn ogen. "Thanks for bringing the coffee," wist hij op te brengen, hopend dat het de sfeer wat luchtiger zou maken. Normaliter was hij niemand een bedankje schuldig maar het weten dat ze nog een hele dag samen hadden, had daar wel verandering in gebracht. Hij had er geen energie voor om geïrriteerd en woedend te zijn, laat staan ruzie te maken.
Haar natte haren en glazige glinsteringen in haar ogen deden hem kort fronsen. Ernaar vragen deed hij niet, zich niet lang daarna weer teruggekeerd naar de tafel om te doen alsof hij nooit iets gezien had. Hoezeer hij het niet waarderen kon als iemand naar persoonlijke dingen vroeg, kon hij zich voorstellen dat zij dat ook niet kon. Het was wellicht gemakkelijker voor haar om er niet over te hoeven praten. "Take a seat." Hij ontrafelde het pistool weer tot losse onderdelen en ademde diep in. Here goes nothing.
@Arcade
19