HarryStyles schreef:
TS
—
Twee maanden waren voorbij gegaan waarin Bucky Alyssa niet meer gezien had. Hij was terug in het paleis en was gewoon verder gegaan met zijn leven, alle gevoelens die hij voor Alyssa had diep weg geduwd alsof ze nooit bestaan hadden. Het leven was anders zonder haaf in het kasteel, het was te merken aan iedereen die met haar om ging. Bucky was veranderd. Hij had niet alleen meer respect voor mensen gekregen maar zijn band met Kenji en Jackson was beter dan ooit. Hij had de jongens eindelijk binnen gelaten. Ook zij wisten nu van zijn verleden af en waren er voor hem als hij dit nodig had, en Bucky liet dit ook gewoon toe. Hij was niet meer bang voor het accepteren van liefde. Hoewel hij nog steeds geen fan was van aanraking, werkte hij daar ook wel aan. Alyssa had hij niet meer gezien, hij had echter wel over haat gehoord. Ze regeerde nu over Zomer, had de plek van haar avder overgenomen. Bucky hoopte voor haar dat ze gelukkig was.
Het was vrijdag middag, de laatste dag van het jaar en iedereen was dit aan het vieren. Het kasteel was open voor iedereen uit Winter om het met zijn allen te vieren en met iedereen samen het nieuwe jaar in te gaan. Elk jaar gebeurde dit maar dit was de eerste keer dat Bucky er bij was. Hetw as gezellig en Bucky baalde van alle keren dat hij niet gegaan was en alleen deze avond door gebracht had. Hij had het zo vaak zo leuk kunnen hebben, het was gewoon alsof hij zelfs zijn vroegere zelf niet goed begreep. Bucky was oprecht voor het betere veranderd, en iedereen kon het aan hem zien. Rekruten waren niet meer bang voor hem, Kenji en Jackson vertelde hem gewoon alles en waren niet bang om hem soms een schouderklopje te geven of gewoon aan te raken zoals vrienden deden. Hoewel Bucky de aanraking nog steeds niet heel fijn vond leerde hij er wel beter mee om te gaan.
De avond was aangebroken toen Bucky een bericht op zijn horloge kreeg om zo snel als mogelijk naar de koning zijn slaapkamer te komen. Hoewel dit als een raar verzoek klonk deed Bucky het zonder er lang over na te denken wel gewoon. Hij maakte zijn weg door de gangen van het kasteel op naar de verdieping was die verboden was voor onbevoegde. Hij liep door de brede gang naar de deur helemaal aan het einde hiervan en betrad de kamer van de koning zonder te kloppen. Daar lag hij, ziekjes in bed, om het bed stonden verschillende dokters en zusters, klaar om op elk moment in te schakelen als dit nodig was. De koning opende zijn ogen naar Bucky en glimlachte zwakjes. Zelfs op zijn doodbed zag de man er nog gelukkig uit. Bucky wist wat er aan de hand was. Het zat er al een tijdje aan te komen. Al maanden lang was de man ziek geweest, maar dit had hij goed weten te verbergen. Nu lag hij inmiddels al een week lang op bed, het was onmogelijk voor de man om nog iets anders te doen dan dat. De glimlach op zijn gezicht zei genoeg voor Bucky. Erg voorzichtig nam hij plaats aan de zijkant van het bed, zijn handen op zijn schoot houdende. Met veel moeite stak de koning zijn arm uit om Bucky’s hand vast te pakken. Iedereen in de kamer wist wat er deze avond ging gebeuren, en iedereen had er vrede mee kunnen sluiten. Zelfs alle leden van het paleis, alle Winter bewoners. De afgelopen week had de koning namelijk al een aankondiging gemaakt. Iedereen had er vrede mee sinds de koning zelf er ook vrede mee had. Iedereen was in de afgelopen week langs gekomen om voor de laatste keer zijn vaarwel te wensen aan de koning. Nu was het Bucky zijn beurt. De jongen vond het moeilijk, maar wist dat dit was hoe de wereld werkte.
“James, je was altijd al als een zoon voor mij. Ik wil je bedanken voor de tijden die je met mij besteed hebt en voor mij gevochten hebt. Als ik mijn laatste adem uitgeademd heb ga jij de troon van mij overnemen, ik geloof dat jij dit land kan leiden,” vertelde de koning hem, wat toch voor een zwakke glimlach op zijn gezicht zorgde. “U was altijd al als een vader voor mij. Het is mij een eer uw nalatenschap over te nemen. Ik zal er alles aan doen om u trots te maken, vader,” sprak Bucky zacht, wetende dat de man het hoedan ook zou horen. De glimlach die op de koning zijn gezicht verscheen was hart smeltend, zo gelukkig zelfs op zijn laatste dag. “Ik houd van je, zoon.” Het licht in de man zijn igen vaagde langzaam weg en de hartmonitor waar hij aannvast zat gaf een strakke, platte lijn aan. De koning had zijn laatste adem uitgeblazen. Voorzichtig stond Bucky op van het bed en gaf hij de artsen en zusters alle ruimte om te doen wat zij moesten doen. Bucky keek stilletjes toe voor hij zich omdraaide en zijn weg uit de kamer maakte. Hij keerde zich naar de grote zaal waar iedereen zich bevond. De muziek stopte toen hij binnen kwam en alle aandacht was gelijk op Bucky gericht. “De koning, Allejandro Frozero Maximus Winter, heeft zojuist zijn laatste adem uitgeademd. Laten wij allen een moment stilte nemen voor onze geliefde koning, en dit feest voortzetten in zijn naam, zoals hij gewild zou hebben,” sprak Bucky. Hij plaatste zijn handen samen en iedereen werd stil. Een minuut ging voorbij tot het geluid weer begon. De klok sloeg twaalf en het vuurwerk buiten het kasteel werd afgezet. Het was vredig. Niemand was zozeer verdrietig. Iedereen was er voor elkaar. Bucky realiseerde zich dat dit het soort wereld was waar hij in wilde leven. Hij voelde zich eindelijk vredig.
@Valiant