Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire bleef even verdwaasd staan kijken toen Ray weg liep. Een stuiterbal? Rómmel, zelfs? Ze was toch gewoon aardig tegen hem, dus waarom kreeg ze dat soort woorden dan terug? En Kenna leek daarstraks ook al niet zo aardig te doen tegen haar. Wat was er mis? Had Blaire dan iets verkeerds gedaan tegen ze? Maar wat dan?
Ze voelde de tranen vloeien, maar vocht ertegen zeker nu in het bijzijn van Merrick. Niet laten zien dat je zwak bent, Ryder,' dacht ze. 'Ehm, m-moet wel goed komen, toch?' zei ze als antwoord dat hij niet wist wat er van hem verwacht werd. 'T-Trek gewoon je netste kleding aan, dan komt het goed,' probeerde ze te glimlachen. Al wilde ze nu niets liever dan naar haar kamer stormen en daar de rest van de dag blijven tot het bal begon.
Blaire had haar eerste dag totaal anders verwacht. Ze had het leuker verwacht, maar misschien te naïef gedacht? Ze slikte even een moment voor ze dan toch besloot om richting haar kamer te gaan. Of Merrick nu zag dat ze wat minder in stemming was, wilde ze even niets van weten. Zwakte tonen wilde ze niet op deze manier doen. 'Ik, ehm... Zie je vanavond wel,' zei ze met een snik in haar stem voor ze vertrok.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick had Ray ook even stomverbaasd nagekeken. Hij klemde zijn kaken op elkaar en aarzelde nog even of hij achter Ray aan moest lopen om er wat van te zeggen, maar toen Blaire weer tegen hem sprak, ebde dat beetje boosheid gelijk weer weg. Hij had haar echt geraakt. Merrick had gedacht dat ze best tegen een flinke stoot kon, maar dat had hij klaarblijkelijk verkeerd gedacht. Logisch ook; ondanks dat Ray niet eens echt tegen hem gesproken had, had ook hij wel doorgehad hoe vijandig hij klonk.
Het ging hem al helemaal niet meer om wat Blaire nu precies zei - en stiekem was het misschien ook een beetje langs hem heen gegaan, in alle verbazing - één ding wist hij wel; ze ging niet op deze manier terug naar haar kamer en zich daar tot aan het bal opsluiten. 'H-hey-' begon Merrick nog, maar voor hij het wist was Blaire weggelopen. Hij liep achter haar aan en pakte haar bij haar pols om haar te stoppen. 'Wacht even...'
Even glimlachte Merrick zwak naar haar. 'Je laat je eerste dag toch niet door hem verpesten?' Dat was hij niet waard. Als Ray die glimlach zo graag van Blaire's gezicht wilde krijgen, moest hij wat harder proberen, want Merrick ging het hier absoluut niet bij laten zitten. Hij zou het nog wel van hem horen, maar niet vandaag. Vandaag ging leuk zijn. Zowel voor hem, als voor Blaire.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire was gestopt met lopen toen Merrick haar bij haar pols had vastgepakt, maar draaide zich nog niet om. Ze wilde gewoon verder, dus waarom liet hij haar dan niet? Wat kort erop wel duidelijk werd, maar toch.
'I-Ik...' Ze beet op haar lip en keek hem dan toch even aan, dan wel met wat waterige ogen. 'H-Hij was het niet alleen,' zei ze zacht. 'Daarstraks was het ook iemand anders die het niet leuk leek te vinden dat ik haar aansprak.' Ze haalde een hand door haar haren en veegde een traan van haar wang. 'Ik probeer gewoon mijn best te doen door vrolijk te zijn naar iedereen en dan krijg ik dit terug.'
Misschien had ze de adviezen van haar ouders moeten opvolgen, maar Blaire wilde het eerst zelf zien en dan pas geloven. Naïef gedacht misschien, maar goed. Daar viel nu niets meer aan te veranderen. 'Ik wil nu gewoon terug naar mijn kamer en daar blijven tot het bal begint vanavond, dus wil je me loslaten, alsjeblieft?' vroeg ze zacht.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er niet op dat Oliver vergeten was wie Kenna was, hij leek precies te weten wie ze was. Gelukkig maar, anders zou hij alleen nog maar ergere problemen gehad hebben met haar. Ze zou het namelijk niet zo goed nemen als het bleek dat hij haar compleet vergeten was, in tegenstelling zelf, haar kennende zou ze dan alleen nog maar erger bozer worden. Echter, iets wat haar toch wel plezier gaf was de manier waarop hij met een paniekerige toon in zijn stem haar naam leek uit te brengen. Dat maakte toch wel dat Kenna zich beter voelde over haarzelf gaf, alsof ze dan toch wel intimiderend over kwam en dat was toch wel iets goeds in haar ogen. Dat had ze toch wel graag, dat mensen bang voor haar waren, geïntimideerd door haar waren. Dat gaf haar toch het gevoel van macht, alsof ze boven diegene stond en wie wou dat nou niet?
Kenna rolde met haar ogen wanneer Oliver de wijsneus leek uit te hangen door haar woorden te verbeteren. Probeerde hij het nou erger voor zichzelf te maken of wat was hij precies van plan? Dit was namelijk niet de manier om Kenna kalmer en vriendelijker te krijgen. Hoe je Kenna wel vriendelijk zou krijgen wist ze zelf eigenlijk niet eens zo goed. Niet dat ze helemaal niet vriendelijk kon zijn, ze had haar momenten, zo af en toe. Ze had zojuist nog een normaal en eigenlijk toch wel vriendelijk gesprek met Ray kunnen voeren. “Hoe je het ook wil noemen, het was niet bepaald vriendelijk om me zo achter te laten.” Mompelde ze geïrriteerd terwijl ze haar armen over elkaar vouwde. Met een doordringende blik bleef ze Oliver aankijken. Desondanks ging haar blik even kort naar het meisje waar hij eerder bij stond, toch even benieuwd en nieuwsgierig naar wie het was. Niet dat haar blik lang bij haar bleef hangen, na haar even van top tot teen bekeken te hebben richtte Kenna haar ogen weer op Oliver om het gesprek met hem verder voort te zetten. Ze was namelijk nog niet klaar met hem.
De scones, uiteraard moest hij daar weer op terugkomen. Kenna kon het dan ook niet laten om er even bespot om te moeten lachen. Haar handen hield ze niet langer meer in elkaar gevouwen en liet ze langs haar lichaam vallen. “Oke, zorg maar dat jij die scones voor elkaar krijgt.” Lachte ze met een beetje een sarcastische toon. Alsof haar die scones zoveel konden uitmaken, dat zou voor haar eigenlijk vrij weinig voor haar veranderen maar voor Oliver leek het toch wel de oplossing voor alles te zijn. Het gebaar was lief uiteraard, vooral nu hij door extra veel moeite leek te moeten gaan om deze scones te kunnen bereiden maar toch kon dat Kenna niet heel veel uitmaken. Hoe Oliver het wel goed met haar kon maken, zijn excuses wel kon aanbieden had ze zelf niet eens een idee van. Wat kon hij doen om het te compenseren? Kenna probeerde een manier te vinden maar kon zo met niks komen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick trok een wenkbrauw op. 'Hey, kinderen van zowel helden als schurken bij elkaar zetten kan nu eenmaal niet in een keer goed gaan...' Al had ook hij natuurlijk gehoopt van wel, maar hij wist nu eenmaal beter. Hij glimlachte licht. 'Daarbij; zij waarderen je vrolijkheid misschien niet, maar er zijn ook zeker mensen die het wel waarderen? Ik bijvoorbeeld, om er maar een te noemen.'
Ja, hij had haar eerst wat intens gevonden, maar al snel was dat omgeslagen. En goed, hij kende haar amper een dag, maar dit was niet hoe je wie dan ook zien wilde. Tenzij je Ray was, blijkbaar. Of welke andere persoon haar ook lastig gevallen had. Hij knikte zachtjes en liet haar pols los. 'Dan zie ik je vanavond, goed?' glimlachte Merrick. 'En dan maken we er gewoon een leuke avond van...'
Hij glimlachte nog even kort naar haar, voor hij de andere kant op liep, op zoek naar de veroorzaker van dit alles. Hij moest een paar gangen door, maar uiteindelijk had hij Ray dan toch gevonden. 'Hey, vind je dat normaal?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray zou het nooit hardop toegeven en al helemaal niet in het bijzijn van de helden, maar uiteindelijk moest hij aan zichzelf bekennen dat hij de weg niet meer wist. Hij had geen flauw idee in welke gang hij precies stond. Alle gangen leken op elkaar, hoe moest hij weten uit welke gang hij kwam? Welke gang naar een klaslokaal of naar buiten ging? Waarom moesten mensen het altijd zo moeilijk maken? Zulke onnodig grote gebouwen en gangen die op elkaar leken. Goed in de zee hadden ze ook grote gebouwen, groter dan je zou denken, maar dan nog. Die hadden tenminste een beetje logica, de meesten in elk geval. Dit kasteel had dat absoluut niet.
Terwijl hij rustig verder begon te dwalen, in de hoop uiteindelijk op een bekend stukje te komen in de buurt van zijn kamer of de buitendeur hoorde hij opeens Merrick zijn stem achter hem en zuchtte zacht. Rustig draaide hij zich om en keek Merrick aan. “Wat normaal? Hoe ik tegen die stuiterbal sprak?” vroeg hij rustig en keek Merrick aan.
“Eigenlijk vind ik dat ik me nog erg netjes heb gedragen. Kijk Merrick, je moet juist blij zijn dat ik zo deed. Schurken zijn gemeen en als een schurk aardig tegen je doet moet je er niet intrappen. Blijf dan beleefd en ga voorzichtig weg. De meeste schurken hebben nooit geleerd om aardig te zijn. Als ze dan toch aardig zijn, zit er wat achter.” zei Ray rustig en schouderophalend. “Ik gaf jullie alleen een lesje van wat jullie konden verwachten als jullie schurken tegenkomen. Sommige zijn erger dan ik, ik hou me nog redelijk in” zei hij vervolgens en haalde een hand door zijn haren heen.
“Daarbij is het misschien beter om aan jezelf te denken in plaats van aan anderen. Egoïsme is niet zo’n slechte eigenschap als jullie helden denken” zei Ray terwijl hij naar Merrick toe liep en even een kort kusje op zijn mondhoek drukte. Hij was in een wat speelse bui, dat moest Ray toegeven. Ook wilde hij laten zien dat hij deed waar hij zin in had en het hem niets uitmaakte wat anderen ervan vonden. De beste manier was door bij iemand in de privé zone te komen en als hij dat deed dan deed hij dat goed. Rustig zette hij weer een paar stappen achteruit.
“Is er nog iets waar je met mij over wilt praten of tegen mij wil zeggen?" vroeg hij rustig en keek Merrick weer aan.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick had amper iets kunnen zeggen, of Ray begon aan een monoloog die klonk alsof hij Merrick al had zien aankomen - iets wat onmogelijk was, hoopte de Atlantean. 'Nee,' antwoordde hij. 'Schurk of niet, volgens mij kan je je gewoon gedragen. Zeker naar iemand toe die geen vlieg kwaad doet.' Nee, hij was het er absoluut niet mee eens hoe Ray tegen Blaire gesproken had, hoe mooi hij het ook verpakte.
Zijn boosheid werd toch wel langzaamaan woede toen Ray zo dichtbij kwam - zeker na wat hij hem flikte. Merrick was niet iemand die snel boos werd, echt niet, maar soms was het nodig. Soms hielden mensen niet op tot je ze vertelde waar het op stond. Of hij dat nu leuk vond of niet. Terwijl hij rood aanliep - al wist hij niet of het van blozen of kwaadheid was - keek hij Ray een paar tellen gewoon stil aan. 'Ik wil je gewoon vragen normaal te doen,' antwoordde hij ijzig kalm, ondanks het trillen van zijn stem en handen. 'Om Blaire met rust te laten en je te gedragen.'
Nee, hij wist niet precies wat het was met deze Ray, maar het beviel hem absoluut niet. 'Je bent niet de enige die het hier een aantal jaar vol moet houden.'

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire had hem even nagekeken met een zwakke glimlach en liep richting haar kamer. Eigenlijk wilde ze hem wel bedanken, omdat hij zo aardig tegen haar was en haar weer goed liet voelen maar toen ze omkeek, was Merrick al uit het zicht. Hierop had ze besloten om naar hem op zoek te gaan, nadat ze de verdwaalde tranen van haar gezicht veegde. Stel nu dat ze Ray weer tegenkwam en hij haar zó zag? Dat had ze liever niet. Eenmaal de tranen weg waren, zette ze haar stappen op weg naar Merrick.
Onderweg vroeg Blaire wel even of ze iemand langs zagen komen die er uitzag zoals hij. Sommige heldenkinderen wisten het niet en wanneer ze het schurkenkinderen vroeg, dan waren ze allemaal kortaf. Desondanks bleef Blaire gewoon door zoeken en leek Merrick uiteindelijk gevonden te hebben. Althans, het was aan zijn stem te horen en hij was blijkbaar niet alleen. Ik gaf jullie alleen een lesje van wat jullie konden verwachten als jullie schurken tegenkomen. Sommige zijn erger dan ik, ik hou me nog redelijk in had ze Ray horen zeggen. Hij noemde haar rommel. Alsof ze van de vuilnis kwam? Hoezo had hij zich daarmee ingehouden?
Blaire hoorde aan hoe Merrick het voor haar op nam en eigenlijk twijfelde ze of ze tevoorschijn moest komen of niet. Merrick leek zich hier wel te redden, maar toch... Ze wilde ergens ook dat hij er niet alleen stond tegenover Ray. Gewoon je moed bij elkaar rapen, Ryder. Je kan dit heus wel sprak ze in haarzelf. Maar of ze ook daadwerkelijk tegen Ray op kon, nadat ze net bijna in tranen stond?

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Met een zucht sprong Ivy van het bed af. Het was maar eens tijd om wat te gaan doen voordat ze vast zat aan allerlei verantwoordelijkheden en naar het bal moest gaan. Nu had ze nog even tijd om te kijken welke helden en schurken kinderen aanwezig waren en de school te leren kennen, want dit zou in de toekomst wel kunnen helpen als ze een snood plannetje zou willen uitvoeren. Ivy keek nog even de kamer rond en legde haar jurk nog even netjes neer, waarna ze richting de deur liep. Bij de deur stopte ze en keek ze naar de twee die nog in de kamer waren. "Ik ga de school verkennen. Voel je vrij om mee te gaan" zei Ivy maar zonder op antwoord te wachten liep ze al weg. Rustig liep ze door de lange gangen van de school heen, en hoe meer ze rondliep hoe meer ze merkte hoe groot de school was. Er waren veel gangen en wegen die ze kon inslaan. Een grijns verscheen op haar gezicht. Dat vond ze wel wat, er waren dan vast veel rustige plekjes waar ze in haar eigen tijd de regels kon zitten breken. Ze had toch nog een rustige plek nodig buiten haar kamer om haar magie te blijven oefenen. Tijdens haar doelloze wandeling probeerde ze op te letten wie er langs haar liepen, dat gaf haar een idee van wie er op school zaten. Sommigen herkende ze van uiterlijk, anderen had ze wel is van gehoord. De meesten die langs haar liepen liepen met een boog om Ivy heen, omdat ze haar gelijk van uiterlijk herkenden. Dat zorgde ervoor dat er een nog grotere grijns op haar gezicht kwam, ze kon er wel van genieten. Toen ze de hoek om liep zag je een bekend persoon staan. Het was Blaire, het meisje die ze buiten had ontmoet, die geïnteresseerd was in magie.. Misschien was het wel even een idee om haar aan te spreken, alhoewel ze druk leek met een ander groepje bekijken. Twee jongens zo te zien, die ze niet herkende. Ivy stopte even met lopen en plakte even een lichte glimlach op haar gezicht. Veel zin om aardig te zijn had ze niet, maar misschien kon ze wat dichterbij Blaire komen als ze nu aardig deed. Langzaam liep ze op het meisje af en toen ze achter haar stond sprak ze. "Hey Blaire, gaat het?" ze trok even een wenkbrauw omhoog en keek het meisje aan.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire had nog even naar de twee gekeken, en Merrick rood zien worden van wat Blaire dacht door kwaadheid, voor ze zich met een ruk geschrokken omdraaide, waar opeens Ivy achter haar leek te staan. 'I-Ivy!' gooide ze het geschrokken uit. En of Merrick en Ray het nu gehoord hadden, wist ze niet maar ze was luid, in elk geval. 'L-Laat me alsjeblieft niet meer zo schrikken, oké? Ik heb je niet eens horen komen, zeg.'
Blaire haalde even diep adem en schudde haar hoofd. 'En nee; het gaat niet zo geweldig nu,' glimlachte ze zwak. 'Het lijkt wel of mensen mij gewoon niet in hun buurt willen hebben? Kenna was al niet zo vrolijk en Ray noemde me zelfs rommel, vervloekt door één of andere heks, zei hij.' Ze beet op haar lip en keek Ivy even aan. 'Waarom zijn ze zo onaardig hier, terwijl ik wél aardig tegen ze ben? Oké, ze zijn schurkenkinderen, maar dat ben jij ook en jij bent wél aardig tegen me? Waarom kunnen zij dat dan niet?' Misschien dat het wat wanhopig klonk, maar Blaire kon hier absoluut niet tegen en het maakte haar gewoon onzeker. Alsof het moest zijn dat ze haar mond maar voor eeuwig moest houden. Geen problemen dan toch?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Ray naar wat Merrick zij, dat een schurk zich ook hoorde te gedragen. “Geen vlieg kwaad he? Zelfs jullie helden zijn niet zo schijnheilig dat jullie zelfs geen vlieg doodslaan als hij irritant is” zei Ray lachend. Hij moest toegeven dat deze Merrick amuserend was. Ondanks Merrick zijn onhandigheid en hun eerste ontmoeting, had hij zijn respect gewonnen door de manier hoe Merrick tegen hem durfde te praten. Merrick dook niet bang ineen, zei waar het op stond. In dat opzicht leek hij wel een beetje op een schurk. Zei het dat Merrick het netter verwoordde. Hij had lef en zei wat hij wilde zeggen zonder bang te zijn. Het gebeurde niet vaak dat Ray zo aangesproken werd.
Toen Merrick ook nog rood begon te worden, moest hij even grijnzen. “Je bent schattig als je rood wordt, maar ik ben bang dat de wereld zo niet in zijn werk gaat. Het klopt dat ik niet de enige ben die hier nog een paar jaar moet rondhangen, helaas. Daarom is mijn advies ook om ons schurken uit de weg te gaan als je hier niet tegen kunt. Dit is nog aardig, ik sta niet in voor wat de rest doet. Er zijn hier al een paar die zichzelf grote problemen op de hals hebben gehaald bij sommige schurken. Niet alleen bij mij. Kun je er niet tegen, blijf dan uit de buurt. Dan heb je ook geen last van ons.” zei Ray rustig en hij knikte toen Merrick zei dat hij Blair met rust moest laten.
“Als die stuiterbal mij met rust laat, zal ik haar met rust laten. Echter als ze mij stoort, dan reageer ik terug. Ik heb geen zin in die drukte.” zei Ray rustig en keek op toen hij een harde stem hoorde en draaide met zijn ogen. Natuurlijk, ze had alles gehoord waarschijnlijk. Ray betwijfelde of ze er blij mee zou zijn, maar goed. Ray zou zich niet inhouden om haar. Hij was hoe hij was.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick had er alles voor nodig rustig te blijven, in ieder geval van buiten. Het laatste wat hij wilde was gelijk op zijn eerste schooldag al ontploffen, en zeker tegenover een schurk leek hem dat niet verstandig. Ray haalde hem nu al het bloed onder de nagels vandaan en hij had Merrick niet eens specifiek beledigd.
'Volgens mij vraag ik niks vreemds,' antwoordde hij zo kalm mogelijk, terwijl zijn gezicht zo mogelijk toch iets meer kleurde - toch deels blozen. Hij haatte het. 'Als je je niet in weet te houden, dan hoor je dat nog van me. Ik zal geen van jullie lastig vallen, als het niet hoeft, dus val ons ook niet lastig.' Voor Blaire kon hij niet spreken, maar na vandaag ging hij er ook niet vanuit dat zij voor de lol wat schurken ging pesten.
Hij wilde nog iets zeggen, maar keek om toen hij iemand hoorde roepen. Gelijk verdween de rode kleur uit zijn gezicht. Blaire. Betekende dat dat ze alles gehoord had? Hij had op zich niks verkeerds gezegd, maar of hij er blij van werd dat straks misschien iedereen direct hiervan wist...?

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Zoals Ivy eigenlijk wel verwacht had schrok Blaire van Ivy's plotselinge opkomst. "Oh, eh, sorry, dat is een oude gewoonte. Thuis doe ik dat vaak" zei Ivy in een onschuldige toon en ze keek Blaire aan. Nu ze het gezicht van Blaire kon zien kon ze wel opmerken dat het niet heel goed met haar ging. Ivy wist niet heel goed hoe ze daar mee om moest gaan, als je in isolatie woont dan komt dat niet heel vaak voor. Ze luisterde naar wat Blaire te zeggen had. Het was wel duidelijk dat ze niet vaak met schurken kinderen om was gegaan. Ivy was inmiddels gewend aan hoe schurkenkinderen zich gedragen; zo vond het juist leuk, omdat Ivy zelf ook zo deed. De mensen waar Blaire over praatte, Kenna en Ray, die wilde ze wel ontmoeten. Ze leken haar wel de personen waar ze goed mee om zou kunnen gaan. Aardig zijn was ook echt verschrikkelijk saai, Ivy was veel liever nors en gemeen. Echter hoefde Blaire dat niet te weten, of tenminste niet totdat ze haar plannetje zou gaan uitvoeren. "Oh, echt waar? Dat vind ik erg vervelend voor je" zei Ivy oprecht en ze moest even nadenken wat ze op haar vragen zou gaan antwoorden. Ze had daar wel gelijk een interessant probleem te pakken, eentje die Ivy ook goed herkende. En ze vond het eigenlijk ook wel grappig dat Blaire echt geloofde dat Ivy aardig kon zijn, want dat zou voor het meisje nog een grote vergissing zijn. Schurkenkinderen zijn nou eenmaal alleen aardig als ze iets van je nodig hebben of iets van je willen, omdat aardigheid nou eenmaal niet aangeboren is. "Dat ligt best wel gevoelig.." zei Ivy en ze keek even naar de grond. Nu moest ze alleen nog maar een reden vinden waarom ze zelf aardig aan het doen was. Als ze nou oprecht was tegen Blaire, dan zou ze ook nog extra vrienden punten kunnen winnen. "Onze ouders - schurken, zoals jullie ze noemen - krijgen niet aangeleerd hoe je aardig moet zijn. Wat wij leren is gemeen zijn. En als we dat niet willen, dan zorgen onze ouders daar wel voor. Mijn moeder keek ten minste nooit naar me om." Ivy dacht even na "En sommigen zijn misschien ook wat nors omdat ze.. hoe zou ik het noemen.. wrok hebben tegen helden. Schurken zijn natuurlijk minder goed behandeld.. En nou ja, voor ons is het minder eerlijk, want het zijn onze ouders." Ivy keek Blaire nog even aan. "Maar maak je geen zorgen, ik weet zeker dat ze uiteindelijk wel opwarmen tegenover jullie. We moeten allemaal natuurlijk nog even wennen"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire beet op haar lip toen Ivy naar de grond keek. 'Sorry, heb ik te veel gezegd misschien? I-Ik wilde je niet kwetsen?' God, lekker bezig hoor, Ryder. Dit was al een top eerste schooldag. Als Rapunzel en Eugene hiervan zouden horen, dan waren ze waarschijnlijk teleurgesteld omdat ze niet luisteren wilde. Ze keek Ivy even aan. 'Maar waarom zijn ze dan ook gemeen tegen ons - heldenkinderen? Wíj hebben ze toch niks misdaan? Dus waarom...? Maar het spijt me voor je dat je moeder niet veel naar je omkeek,' zei ze zacht. Daarentegen waren Rapunzel en Eugene zeer liefdevol naar haar toe, ondanks ze op bepaalde vlakken wat beschermend waren. Rapunzel wat meer dan Eugene, maar toch...
Blaire liet zich tegen de muur naar de grond zakken en trok haar knieën op. Merrick en Ray moesten er waarschijnlijk nog steeds staan en ergens durfde ze al niet te gaan kijken, omdat ze haar waarschijnlijk allebei gehoord hadden. 'Ik hoop echt dat ze eens bij zullen draaien. Dan zien ze vast wel de waarde van vriendschap in,' zei toch met een kleine glimlach. 'Ik bedoel; als jij het kan dan moet de rest dat vast ook kunnen.' Naïef, Ryder. Naïef...

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy keek Blaire even aan. Ze had het gevoel dat ze het vertrouwen van Blaire misschien wel een beetje begon te winnen. "Maak je maar geen zorgen! Ik snap dat je het niet zo bedoeld, en het is misschien niet is wat je gewend ben bij jou thuis, ik kan me niet voorstellen hoe dat is" zei Ivy en ze glimlachte lichtelijk. Tegen al haar principes in legde ze even haar hand op de schouder van Blaire en gaf ze haar een troostend schouderklopje. Ivy kon nu goed gebruik maken van de zachtere kant die Diaval haar altijd had aangeleerd. Ze was er niet comfortabel mee, dat zeker niet, maar voor haar grotere plannen moest ze een paar helden aan haar zijde krijgen. En Blaire leek haar wel perfect om mee te beginnen, naïef was ze zeker wel. "Ik denk dat het gewoon fundamenteel ligt. Ik ben er wel overheen op het moment, maar toen mijn moeder.. verslagen.. was ik ook boos. Ik denk dat veel schurken dat hebben.". Oh, Ivy is toch echt goed in liegen. Ze was nog steeds boos dat haar moeder was vermoord door de helden. Dat was fundamenteel voor Ivy's persoonlijkheid. Snel voegde Ivy nog toe: "Ons gezichtspunt op alles wat is gebeurd is anders, een beetje verdraaid misschien. Maar dat ebt ook wel weer weg." Toen Blaire naar de grond zakte ging Ivy met haar mee. Ze zat op haar knieën op de grond. Als ze zo naar Blaire keek had ze misschien wel een lichtelijk gevoel van medelijden. Ze zag er toch wel uit alsof ze een erge eerste dag had gehad, en Ivy zou het met haar eigen plannetjes nog erger maken. "Gelukkig zie ik die waarde al wel in" zei Ivy en ze glimlachte. Oh, hoe onwaar dat was, ze moest er vanbinnen van lachen. "Wie weet, misschien draaien ze door deze school wel bij. We leven hier natuurlijk heel dicht bij elkaar. Ik heb er in ieder geval wel zin in, want ik wil je natuurlijk wel magie gaan leren als we daar tijd voor vinden"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld