Forum

Lexi.
Ik moest toegeven dat ik enorm genoot van mijn kop thee. Ik was dan ook een echte theeleut. Ik kon het heel de dag door drinken, wat voor weer het dan ook was. Al dronk ik het toch het liefst in de winter. De rust die er om mij heen heerste, zorgde ervoor dat ik zelf ook iets wat kalmeerde. Ik wist dat de zenuwen vanzelf weer terug zouden keren, zodra wij onderweg waren naar het huis van de Cullens. Daar was ik ook benieuwd naar en ik wist dat ik daar niet de enige in was, aangezien Aiden ook nieuwsgierig was naar het huis van de Cullens. In zijn tijd dat hij dokter Cullen kende, was hij daar nog nooit over de vloer geweest. Iets wat hij ook niet erg vond, aangezien hun relatie voornamelijk zakelijk was. 
Ik keek op, toen Aiden de keuken binnen stapte. "Zo meisje, ben je klaar om te gaan?"wist hij me vervolgens te vragen. Ik knikte, waarna ik opstond en mijn lege kopje in de gootsteen zetten. Die kon ik wel weer schoonmaken als ik weer thuis was. Mijn denim jack had ik al aangetrokken, dus hoefde ik alleen mijn tas nog te pakken. De noodzakelijke dingen had ik er al in gedaan, dus was ik binnen enkele seconde klaar om te vertrekken. Ik vond het lief van Aiden dat hij me af wilde zetten en mij ook weer op wilde komen halen, zodra ik er weg wilde. Het was misschien een kleine moeite, maar toch was ik hem dankbaar.
"Laten we gaan"merkte ik vrolijk op. Ik betrapte mijzelf erop dat ik er, ondanks de lichte zenuwen, enorm veel zin in had. 
Ik opende de voordeur en voelde hoe de aangename buitenlucht mij verwelkomde. Een glimlach wist mijn lippen te sieren, voor ik aanstalten maakte om naar buiten te gaan. Ik werd gevolgd door Aiden, wie de deur achter zich dicht trok, zodat we samen naar de auto konden stappen. Zijn vertrouwde auto zou hij pas op locatie omruilen voor de bekende brandweerwagens. Ik stapte in, zodra ik daar de kans voor had en nam plaats in de auto. Ik deed mijn gordel om en begon met mijn vingers op mijn been te tikken. Een tikje dat ik had als ik nerveus was.  
Het duurde niet lang voor de auto in beweging kwam en ik onderweg was naar het huis van de Cullens. Het was een langer ritje dan ik gewend was. Binnen het 'centrum' van Forks lag alles zo dicht op elkaar dat je overal zo was. Dit duurde iets langer, al hadden de jongens niet gelogen. Hun huis lag op een prachtige locatie midden in het bos. Ik keek in ieder geval mijn ogen uit. Niet veel later kwam de auto tot stilstand en viel mijn blik op het huis van de Cullens. Het was prachtig. Ik kon het niet anders omschrijven. Echt prachtig. Ik kon me goed voorstellen dat je hier fijn woonde. Het viel mij later pas op dat er nog een auto stond. Ik gokte dat Amelia in die auto zat. Mijn blik gleed naar mijn oom. "Dank je, voor het brengen. Ik houd je op de hoogte van wanneer je me weer kan komen halen"zei ik, terwijl ik mijn gordel los klikte. "Dat is goed, meisje. Doe de groetjes aan dokter Cullen" benadrukte hij nog een keer, voor ik de deur opende en uit stapte. "Ik zal het niet vergeten. Tot vanavond"zei ik glimlachend en gooide de deur dicht. Niet veel later zag ik hem van het terrein verdwijnen, waardoor het voor mij tijd werd om naar binnen te gaan. 

Jasper. 
Ik moest eerlijk toegeven dat ik daar ook heel benieuwd naar was. Vrijwel niemand had ooit hun huis gezien. Onze familie was nou eenmaal gesteld op de privacy die we hier in het huis hadden. Hier kon je gewoon jezelf zijn, zonder dat je bang hoefde te zijn dat iemand je erop betrapte. Dat vond ik persoonlijk heerlijk. Het feit dat je geen rekening hoeft te houden met iedereen. Jezelf niet hoeft te verantwoorden. Het was ideaal en voor mij toch een soort van vrijheid. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en zette die gedachten weer van mij af. "Ik denk dat ze er wel van staan te kijken"opperde ik toen. Ik kon me nog goed herinneren toen we een feest voor wat klasgenoten gaven. Het idee was van Alice en ik wist dat er genoeg mensen van het huis onder de indruk waren. 
Mijn blik gleed opnieuw naar Emmett op het moment dat hij mij verteld over wat hij met Lexi wilde gaan doen. Ik kon een geamuseerde glimlach niet onderdrukken. Ik vond het wel wat voor hem. Voor Lexi net zo. De twee waren super sportief. Dat had Lexi ook echt van mijn broer overgenomen. Dat kon niet anders. Vroeger wilde ze maar al graag mee doen met de uitjes naar het honkbalveld. Ze wilde het maar al te graag leren, terwijl ik mij maar al te graag in mijn kamer opsloot om met Amelia te lezen. Daar genoot ik dan weer van en ik was blij dat dit bij haar was blijven hangen. Het deed mij toch wel goed.
Hoe ik Amelia moest vertellen dat dit haar familie was en in welke setting ik dit moest doen, was iets waar ik ook maar al te goed over na had gedacht. Al was ik er nog steeds niet zeker van hoe ik dit moest gaan doen. Ik gaf de voorkeur aan om het wel enigszins privé te doen. Ik zou het haar dan ook hoogstwaarschijnlijk op mijn kamer te vertellen. Zo was de familie in de buurt, maar hadden we toch wat privacy. "Ik zat er eerlijk gezegd aan te denken om het wel hier te doen, maar dan wel op mijn kamer. Dan is er toch nog enige vorm van privacy, maar is de rest wel in de buurt"biechtte ik uiteindelijk op. 
Alice's opmerking deed mijn rug rechtten. Amelia was hier. Ik kon haar nerveusheid inderdaad al voelen, al bedoelde Emmett het hoogstwaarschijnlijk al voelen. Daarbij voelde ik, zoals ik verwacht had, verbazing. Zoals Edward al zei, was dit om het huis. "Amelia is niet de enige die er is" merkte Carlisle vervolgens op, toen er een tweede auto het terrein op kwam rijden. Beide meiden waren nu echt hier. Het kon nu echt beginnen. Ik stootte Emmett kort aan. "Ik hoop dat je er klaar voor bent, broer"zei ik met een plagende ondertoon in mijn stem. Ik had er in ieder geval enorm veel zin in en kon niet wachten tot dat Amelia binnen de kortste keren weer voor mij stond. 

@theMedicine 

Lexi. 
Ik was enorm onder de indruk van het huis dat voor mijn neus stond. Ik had er simpelweg geen woorden voor. Het was in ieder geval niet overdreven om het huis als prachtig te bestempelen. Deze architectuur was in ieder geval heel bijzonder. Het trok mij wel. Het was een enorm huis, wat ik wel kon begrijpen gezien de grootte van het gezin. Als ik Emmett mocht geloven was het groepje dat naar school ging, nog lang niet alles. Ik kon in ieder geval goed begrijpen dat je dan genoeg ruimte moet hebben en ruimte had je in dit huis naar mijn idee genoeg. Door de hoeveelheid glas en ramen, gaf het huis een open uitstraling. Iets wat enorm veel rust en kalmte uitstraalde. Het uitzicht hielp daar ook enorm bij. Dat idee had ik dan tenminste. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een bekende stem. "Hey! Leuk jou ook weer te zien"zei ik met een glimlach tegen haar. Ik grinnikte om de opmerking die volgde. "Ik moet zeggen dat ik het met je eens ben. Het ziet er echt prachtig uit"stemde ik in. Ik beet kort op mijn lip en liep uiteindelijk met Amelia mee. Verder het terrein op. Ik nam alles goed in mij op. Het was veel. Heel erg veel, maar ik had er niets negatiefs over te zeggen. Ik vond het nu al geweldig. Toen we eenmaal voor de deur stond, hoorde ik de volgende vraag van mijn gezelschap. "Ik moet eerlijk toegeven, dat ik een tikkeltje nerveus ben"biechtte ik eerlijk op. Nog voor ik haar kon vragen of zij zich ook zo voelde, werd de deur voor ons open gedaan en zag ik twee bekende gezichten.
Ik kon het niet laten om naar de twee jongens te glimlachen. "Hi!"merkte ik toen enthousiast op. Het was goed om de jongens weer eens te zien. Om Emmett weer eens te zien, ook al zag ik ze nog genoeg op school. 

Jasper.
Ik had er veel over nagedacht. Scenario's langs elkaar weten te leggen. Het was iets wat ik genoeg had weten te doen. Zeker in mijn jaren in dienst van het leger en in mijn begin jaren als vampier. Het was geen leuke tijd om aan terug te denken, maar ik had er een aantal positieve punten aan over gehouden. Mijn strategisch inzicht was daar een goed voorbeeld van en ik maakte daar maar al te graag gebruik van. Zeker op momenten waarop het goed van pas zou komen. Momenten waar veel consequenties aan verbonden waren. Daar was vandaag zeker een dag van. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Hoe Amelia zou reageren op het gehele verhaal. Wat ik voor haar zou kunnen beteken. Of ik haar kon helpen. Ik vond het enorm lastig, maar hoopte dat de manier waarop ik het zou willen doen, de manier was die het meest effectief was. 
Grijnzend schudde ik mijn hoofd, op het moment dat ik Emmett's opmerking hoorde. "Ik mag hopen dat het na al die jaren wel zo is"zei ik grijnzend. Ik had er, ondanks alles, in ieder geval enorm veel zin en ik kon ook niet wachten om mijn dag met Amelia door te brengen vandaag. Al liet ik mij geen twee keer zeggen dat ik mee moest komen. Ik liep Emmett achterna. Ik merkte dat de gehele familie enorm opgewekt was en ik kon het goed begrijpen. Sommige zagen de meiden vandaag, na al die jaren, weer voor het eerst terug. Ik wist nog goed hoe enthousiast ik zelf was. De overige leden waren simpelweg weer blij om hen weer te zien. En daar was ik zelf ook voor. Wat mij betreft kon ik niet lang genoeg bij Amelia zijn. Ik zou mij in ieder geval niet bij haar vervelen. 
Uiteindelijk doe ik de deur voor de meiden open en schonk beide meiden een bescheiden glimlach. De meiden zagen er allebei enorm goed uit. Ik kon aan ze merken dat ze er zin in hadden, maar bespeurde ook een tikkeltje nervositeit. "Wat leuk dat jullie er zijn. Als ik zo vrij mag zijn; jullie zien er allebei prachtig uit. Kom binnen"zei ik vervolgens. Ik hield de deur voor beide meisjes open en deed een stap opzei, zodat ze naar binnen konden komen.

@theMedicine 

Lexi.
Ik moest eerlijk toegeven dat ik enorm onder de indruk was van het huis waar ze in wonen. Het was enorm, maar prachtig gebouwd. Ik wist gewoon niet waar ik moest kijken, zo onder de indruk was ik. Ik had mij dit zeker niet voor kunnen stellen, ondanks het feit dat Emmett mij over het huis had verteld. Ik was dan ook heel benieuwd naar de rest van het huis, aangezien ik alleen nog de ruime hal had gezien. Al was dit al indrukwekkend. Ik stapte naar binnen en liet mijn blik naar Emmett glijden. "Graag"zei ik, terwijl ik mijn spijkerjasje uittrok en mijn jas aan hem overhandigde. Het was lief van hem. Het was misschien een klein gebaar, maar ik kon het in ieder geval enorm waarderen. 
Nu ik eenmaal binnen stond, kon ik het niet laten om kort om mij heen te kijken en alles goed in mij op te nemen. Op de een of andere manier kwam het me vaag bekend voor. Al zou ik niet weten waarvan, aangezien ik nooit eerder geweest ben. Het zou dus gek zijn als ik dit al eens eerder had weten te zien. Ik schudde mijn hoofd en zette die gedachten dan ook snel weer van mij af. Ik richtte mijn aandacht al weer snel op Emmett, toen hij mij welkom heette in het huis. Een glimlach verscheen op mijn lip. "Dank je. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het nu al een geweldig huis vind. Jullie wonen echt heel erg mooi"complimenteerde ik hem. Ik meende het. Het was een prachtig huis dat in een prachtige omgeving lag. Dat moest ik ze zeker nageven. Wellicht was ik een tikkeltje jaloers. Wel op de positieve manier natuurlijk. Ik moest toegeven dat ik mijzelf ook zo kon zien wonen, al had ik natuurlijk niets te klagen bij Aiden.

Jasper.
Ik volgde de bewegingen die ze maakte, terwijl Amelia naar binnen toe stapte. Haar aanwezigheid deed mij goed voelen. Het voelde vertrouwd. Ze hoorde hier immers te zijn. Bij haar familie. Bij mij. Al wist ze dit zelf nog niet. Ik merkte aan mezelf dat ik toch wel nerveus was. Meer dan net in ieder geval. Ik wilde het goed doen. Haar zo min mogelijk afschrikken, al kon ik natuurlijk niet weten wat haar reactie zou zijn, zodra ik haar de volledige waarheid verteld had. Toch moest het gebeuren. Ze had er recht op. Ze hoorde het gewoon te weten. Dat wisten we allemaal en ik wist ook dat dit het beste was. Ongeacht wat haar keuze uiteindelijk zou zijn. Het was immers haar leven, waar ze zelf de controle over had en dat moesten wij als familie accepteren. Al hoopte ik natuurlijk dat ik een leven met haar op kon bouwen. Zoals ik altijd al in gedachten had. Zonder haar was mijn leven toch niet helemaal compleet. Ik hoopte dan ook dat vandaag goed zou komen. 
Ik moest lachen om de opmerking die ze maakte. Ik kon aan haar horen dat ze onder de indruk was. Het was ook goed aan haar te zien. Het sierde haar enorm. "Dank je. Je vergeet soms zelf hoe groot het eigenlijk wel niet is"merkte ik op. Dat was echt zo. Op het moment dat je hier weer een tijdje woonde, wat ze om de zoveel jaar deden, vergat je hoe groot het huis voor een buitenstaander kon zijn. Het was een vrij open huis met enorm vele ruimte. Waardoor het  nog groter oogde door het natuurlijke licht. Ik kon begrijpen wat ze bedoelde. "Kan ik je jas aannemen?"vroeg ik haar. Ik kon niet wachten om haar de rest van het huis te laten zien en haar voor te stellen aan de familie. Ik kon hun enthousiasme al horen en ik wist dat zij ook niet konden wachten om de twee meiden te zien.

@theMedicine 

Lexi.
"Dank je" merkte ik op, zodra hij mijn spijkerjasje aanpakt en deze ophangt aan de kapstok. Het was een enorm lief gebaar. Hoe klein het dan ook mocht zijn. Er waren zat mensen die behoorlijk onbeschoft waren naar andere mensen. Dat hij zich zo naar mij opstelde, was iets wat ik enorm kon waarderen en daarbij was het ook een van de dingen die ik leuk aan hem vond. De afgelopen tijd trokken we tijdens schooluren steeds vaker met elkaar op. Buiten school om spraken we elkaar veel via de telefoon. Zijn gezelschap was aanstekelijk en vrolijkte me eigenlijk altijd op. Ik vond het dan ook leuk dat ik bij hem en zijn familie over de vloer mocht komen en ik hoopte dat ik hem ook bij mij uit kon nodigen zodra dit allemaal achter de rug is.
"Dat lijkt me een goed idee"zei ik met een glimlach toen Emmett voorstelde om de omgeving te laten zien. De rit hier naar toe vond ik al enorm indrukwekkend. Ik vond het dan ook een goed idee om met hem op pad te gaan. Het was iets waar ik mij wel in kon vinden. Ik grinnikte om de opmerking die hij vervolgens maakte. "Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen"grapte ik. "Je moeder heeft in ieder geval ontzettend veel smaak. Ik vind het nu al leuk ingericht"merkte ik op en dan heb ik nog niet eens de rest van het huis gezien. Waarschijnlijk was het allemaal even mooi.
Ik knikte toen Emmett aankondigde dat het tijd was om de rest van de familie te ontmoeten. Ik kon eerlijk gezegd niet wachten. Ik had al een paar van zijn broers en zussen ontmoet op school en ik ging er eigenlijk vanuit dat degene wie ik nog niet ontmoet had, net zo lief waren. Natuurlijk was ik wel een beetje zenuwachtig, maar ik ging er vanuit dat dit vanzelf wel weer goed zou komen.

Jasper.
Ik knikte instemmend, toen ik haar opmerking hoorde. "Daar heb je helemaal gelijk in. Je raakt er echt aan gewend, al verbaas ik me soms nog steeds over de schoonheid van het huis en zeker over de omgeving waar het in staat. Je bent hier echt heel vrij om te gaan en staan waar je wil, zonder dat er een buitenstaander op je lip mee zit te kijken"zei ik haar, terwijl ik haar jas van haar aanpakte en deze voor haar aan de kapstok hing. De korte aanraking met haar hand, deed mij goed voelen. Ik hield haar vroeger als baby vaak in mijn armen. Om die aanraking toch weer te voelen, vond ik fijn. 
Ik hoorde de zucht van Esmé, wat voor zowel Emmett als mij het teken was om het gesprek voort te zetten in het leefgedeelte. De rest van de familie zat immers op ons te wachten en konden ook niet wachten om de meiden weer eens te zien. Gelukkig dacht Emmett daar net zo over en ik kon het niet laten om even op zijn opmerking te grijnzen. Ik kon eerlijk gezegd ook niet wachten om ze voor te stellen aan de rest. Ik wist hoe blij ze hier wel niet mee waren en ze niet konden wachten om de meiden weer eens te zien. Bovendien hadden ze nog genoeg te doen. Ik wilde haar de rest van het huis laten zien. Misschien nog een stukje van de omgeving. De boekencollectie van Carlisle en mij, die ik gelukkig mocht laten zien. En boven alles wilde ik haar vertellen hoe het nu echt zat. Dat dit haar familie is en dat zij mijn mate is. Het was iets wat ze moest weten en ik haar niet langer kon ontnemen. "Laten we inderdaad maar gaan"merkte ik op. "Het is deze kant op"zei ik tegen de meiden, terwijl ik naar de juiste route naar het leefgedeelte gebaarde. Het was misschien beter als wij ze voor gingen. Zo konden we ze naar binnen begeleiden en ze aan iedereen voorstellen.

@theMedicine 


Lexi.
Ik grinnikte om de manier waarop Emmett over zijn moeder praatte. Ik moest eerlijk toegeven dat ik dat enorm schattig vond en het was iets wat ik ontzettend kon waarderen aan hem. Het was iets wat je in eerste instantie niet van hem zou verwachten, omdat hij er zo op het eerste gezicht niet uit zag. Al was ik zelf nooit het type dat eigenlijk alleen op het uiterlijk af ging. Integendeel zelfs. Ik leerde graag nieuwe mensen kennen. Dat vond ik een van de leukste dingen om te doen. Ik investeerde graag in mijn vriendschappen, omdat ik wist dat dit soort vriendschappen degene waren die het langst bleven bestaan. Ik had nog een paar goede vrienden in verschillende steden, waar ik nog goed contact mee had. Ondanks het feit dat ik in veel van die steden al lang niet meer geweest ben. 
"Dat lijkt me leuk"antwoordde ik vervolgens. Ik was ontzettend benieuwd naar de rest van het huis en ik was dan ook erg benieuwd naar zijn kamer. Al ging ik er vanuit dat dat er net zo goed uit zou zien als de rest van het huis. Daar was geen twijfel over mogelijk. 
Toch sloegen de zenuwen weer toe, op het moment dat het daadwerkelijk tijd werd om de rest van Emmet's familie te ontmoeten. Ik wilde maar al te graag een goede eerste indruk maken, aangezien je daar altijd maar een van krijgt. Ik zag hoe de twee jongens het voortouw namen en mij en Amelia naar de woonkamer begeleidden door ons voor te gaan. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik hen naar de woonkamer volgden. Het was een stuk minder eng nu de twee broers ons voor gingen. 
Uiteindelijk stapte ook ik de woonkamer binnen en kon het niet laten om kort om me heen te kijken. Ik beet kort op mijn lip. Het zag er prachtig uit en dat was nog een understatement. Emmett had zeker niet gelogen over het feit dat Esmé hier ontzettend goed in was. 
Mijn blik gleed naar de keuken, waar zijn familie al stond te wachten. Opnieuw begon een glimlach mijn lippen te sieren. Alice was de eerste die naar ons toe kwam. Huppelend was een beter woord. Ik voelde hoe ze mij en Amelia kort omhelsde, voor de rest van de familie aan de beurt was.

Jasper.
"Dat geloof ik gelijk" antwoordde ik Amelia met een grijns. De eerste keer dat ik hier kwam, kon ik goed herinneren. Ik wist dat ik er ook ontzettend van onder de indruk was. Zoiets vergeet je niet snel. De architectuur was iets wat ik niet eerder had meegemaakt onder vampiers. Zo open en bloot. Compleet in het zicht voor anderen. Het was iets waar hij toen de tijd enorm aan moest wennen, maar nu juist een van de mooiste dingen aan het huis vond. Nu was het iets waar ik enorm van kon geniet. Dat waren dingen die je altijd bij zouden blijven. 
Ik betrapte mijzelf erop dat ik enthousiast werd van het idee dat het nu eindelijk zo ver was. De gehele familie zou de meiden eindelijk weer terug zien. De meiden maakten, wellicht nog niet helemaal zoals wij dat hoopten, toch weer onderdeel uit van de familie. Het voelde alsof alles eindelijk weer compleet was. Een leegte werd door hun aanwezigheid opgevuld. Twaalf jaar hadden we die leegte aan moeten voelen en nu dat niet meer het geval was, voelde ik mij beter dan ooit. Ik hoopte dat de rest van de dag ook zo goed zou verlopen. 
Ik stapte uiteindelijk de woonkamer binnen, waar de rest van de familie in de keuken op de twee meiden stonden te wachten. Ik kon het niet laten om even goedkeurend te knikken. Ik wist dat zij net zo enthousiast waren als ik en ik was ontzettend benieuwd naar hun reactie. Al hoefde ik daar niet lang op te wachten, want Emmett en ik werden al snel gevolgd door zowel Amelia als Lexi. Het was Alice wie als eerste aanstalten maakten om de twee meiden te begroeten. De rest van onze familie volgde niet veel later. Een tevreden grijns wist mijn lippen te sieren. Het hoorden zo te gaan. De meiden waren eindelijk thuis.

@theMedicine 


Lexi.
Ik moest eerlijk toegeven dat de rest van zijn familie net zo prachtig was als de familieleden die ik al ontmoet had. Ik verbaasde mij enorm over hun schoonheid. Al was ik misschien ook wel een tikkeltje jaloers. Jaloers op een goede manier tenminste! Nadat Alice mij had weten te begroeten en Esmé en Carlisle zich hadden voorgesteld aan Amelia, was het mijn beurt. Een grote glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl Esmé mij omhelst. "Wat leuk je te ontmoeten, Lexi. Je ziet er ontzettend prachtig uit. Mijn naam is Esmé. Ik hoop dat je je hier snel thuis voelt" was haar opmerking. "Dank u. Dat gaat vast wel lukken. Het huis is echt prachtig"bracht ik vervolgens uit, voor ik mij tot Carlisle richtte. "Leuk je te ontmoeten, Lexi"zei hij, waarna ik hem kort omhelsde. "Van hetzelfde"zei ik glimlachend, voor ik Carlisle weer los liet. Het klonk misschien heel gek, maar dit voelde ontzettend vertrouwd. Mijn zenuwen waren dan ook vrijwel in zijn geheel afgenomen en dat voelde ontzettend goed.
Mijn aandacht gleed naar het volgende koppel. Ik gokte Edward en Bella. Emmett had al veel over zijn familie weten te vertellen, waardoor ik toch al een beetje voorbereid was. Het voorstellen was eigenlijk binnen de kortste keren gedaan en ik kon het niet laten om iets wat opgelucht adem te halen. Het viel mij allemaal mee. En ik was ontzettend blij dat ik hier was. Mijn blik gleed kort naar Emmett en kon het niet laten om naar hem te glimlachen. Iets in mij zei me dat dit een ontzettend leuke dag ging worden. Een dag die ik niet snel meer zou vergeten.

Jasper.
De sfeer in het huis was compleet veranderd. Op een goede manier en dat voelde ontzettend fijn aan. Zeker als je andermans emoties aan voelde. Nee, de sfeer die er nu in het huis hing was meer dan prima. Ieder lid van de familie was opgewekt. Gelukkig. Vrolijk. Zo zou ik het op dit moment omschrijven. Iedereen was ontzettend blij dat de meiden na al die jaren weer in ons huis stonden. 
Esmé en Carlisle die ontzettend leken te stralen. Alice, wie zoals altijd meer dan vrolijk was. Edward, opgewekt en enorm nieuwsgierig. Het waren emoties die ik een voor een op pikte en het gaf mijzelf ook een enorme boost. Ik had dan ook het idee dat we het juiste hadden gedaan. De meiden hier naar toe laten komen. Het enige wat ons zo nog te doen stond, was het gesprek aan gaan. Waarschijnlijk nog wel het moeilijkste wat ze vandaag moesten doen, puur en alleen omdat wij niet wisten hoe de meiden zouden reageren. Het was iets wat Alice ook niet kon zien. Dat maakte het extra lastig, maar ik wist dat we het moesten doen. We waren het beiden verplicht. Ik aan Amelia en Emmett aan Lexi. 
Een geamuseerde grijns verscheen er rond mijn lippen toen ik de opmerking van Edward hoorde. Gevolgd door de vraag van Amelia. "Alleen maar goede dingen"hoorde ik Edward antwoorden. Ik knikte instemmend. "Er valt simpelweg geen slecht woord over je te praten"zei ik met een lichte plagende ondertoon in mijn stem. 
Het was ons echt gelukt. De meiden waren eindelijk terug. Amelia was eindelijk terug. Terug in het huis waar ze thuis hoorde. Terug bij de familie waar ze thuis hoorde. Terug in mijn leven. Ik hoopte dat we deze dag goed af konden sluiten. Zoals het naar mijn idee hoorde. Ik zou immers niets anders willen dan haar aan mijn zijde.

@theMedicine 

Lexi.
Ik voelde mij vrijwel direct op mijn gemak in het huis van de Cullens. De zenuwen die ik nog tot voor kort voelde, waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Eigenlijk had ik al lang moeten weten dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. De broers en zussen wie ik op school had weten te ontmoeten waren al enorm aardig en ontvingen zowel Amelia als mijzelf met open armen. Het kon ook niet anders dat de rest van de familie net zo zou zijn. Toen Esmé ons vroeg of wij mee wilden eten, kon ik het laten om te glimlachen voor ik antwoord gaf. "Als dat kan, heel graag"was mijn antwoord. Bovendien was ik dan langer bij Emmett en dat klonk zeker niet verkeerd. 
Het deed mij dan ook goed dat Emmett mij een glimlach schonk, zodra onze blikken waren gekruist. Mijn aandacht gleed al snel naar Alice, wie mij aansprak. "Ik ben blij dat je er eindelijk bent! Het werd tijd dat je hier eens over de vloer kwam. Emmett leek zijn mond niet te kunnen houden als het om jou ging"zei ze, voor ze naar me glimlachte en kort haar tong uitstak richting Emmett. Ik kon het niet laten om zachtjes te grinniken.
Lauren had me al weten te vertellen dat ik echt achter hem aan moest gaan. Ze had mij weten te vertellen dat er ontzettend veel meisjes achter hem aan zaten, maar dat hij nog nooit zo veel interesse had weten te tonen in iemand als dat hij bij mij deed en ergens was ik daar enorm blij mee. Ik vond Emmett zeker een leuke jongen en het was toch een goed gegeven dat ik wellicht een kleine kans bij hem zou maken. "Is dat zou?"vroeg ik daarom lachend, voor ik weer kort over mijn schouder naar Emmett keek. 

Jasper. 
Een oprechte lach rolde er over mijn lippen heen. Ik was ontzettend blij dat het zo goed ging tussen Amelia en mij. Ik kon het na al die jaar nog steeds ontzettend goed met haar vinden. Daar was ik ook bang voor geweest. Dat de klik er niet meer zou zijn en dat het ontzettend ongemakkelijk zou zijn. Of dat ik het daardoor compleet bij haar zou verpesten. Gelukkig was dit zeker niet van toepassing, waardoor mij nog maar en ding te doen stond. Het vertellen wat onze familie was en dat ik haar zag als mijn mate. Dat was het enige wat ons naar mijn menig nog tussen ons in stond. Al zou dat ook vandaag uit de weg geruimd worden en ik hoopte dat de band net zo goed zou zijn; wellicht zelfs beter nadat hij haar alles heeft verteld.
"Ik vat dat maar op als en compliment"zei ik met een tevreden grijns tegen haar. Ik kon aan ieder familielid zien dat ze blij waren om de meiden weer te zien. Het geluk spatte er vanaf, ook al was dat voor een buitenstaander niet echt te zien. Ik wist dat Emmett het ook kon zien. Wat dat betreft was ik blij dat ze hier samen rond liepen. Hier hoorden ze thuis. Dat wist heel de familie. Wat dat betreft was de keus niet al te moeilijk geweest om ze hier mee naar toe te nemen. 
Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik de bewegingen volgde die Amelia wist te maken. Het feit dat ze mee zou eten, deed me goed. Dan hadden we in ieder geval genoeg tijd samen en had ik tijd genoeg om haar alles uit te leggen. Ik zag hoe het meisje Rose en Renesmee aansprak. Ook die twee waren blij de meiden weer te zien. Dit keer buiten school. Het was toch anders, maar zo veel fijner omdat we hier echt onszelf konden zijn. 

@theMedicine