Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De glimlach, al was hij klein en duurde het maar kort vooraleer hij weer verdwenen, die hij haar schonk, deed haar goed. Haar opmerking kwam enigszins uit het niets, dat begreep ze, maar hij leek geen moeite te hebben met het aanvaarden van haar besluit. Een glimlach van opluchting gaf ze terug.
Een deel van de liggende kleren op bed haalde ze weg, dat in handen genomen om vervolgens met haar telefoon idem dito zich een weg te banen naar het andere gedeelte in de kamer. De slaapruimte verliet ze, omdat ze hem niet storen wilde met het gepraat waar hij geen baat bij had.
De leegte in de kleine badkamerruimte verdween toen ze haar betrad. Ze sloot de deur, legde haar kleren neer in de wasbak en belde hem op. Hij respondeerde snel.

‘’Are we having a well-timed phone call or should I call you another time?’’
‘’No, it’s fine. Did you arrive safe and sound?’’
‘’Unharmed and whole. How are things going in the military?’’
‘’Deplorably bad. We couldn’t get the back-up we needed when executing the mission. Therefore the adversary dishonored two of our men.’’
‘’Are they in serious condition?’’
‘’No, fortunately not, but our medic swooned and has remained unconscious ever since. And to make things ever worse, our commander replaced him for a raucous youth with whom I have to work with.’’
‘’Polrumptious?’’ Ze lachte. ‘’I am sure you can handle the vargling.’’
‘’You are? Because I am definitely not.’’
‘’Don’t be so jaundiced. He can be an impudent geezer.’’
‘’Perchance even a boneheaded bloodhound.’’
‘’I have never doubted your development of judgemental heuristics.’’
‘’Thank you, Ad. You have touched my heart.’’
Geroezemoes op de achtergrond weerklonk. Er was iets gaande, maar ze kon uit de geluiden niet opmerken wat het dan was en verduidelijking kreeg ze niet. Hij kaapte hun gesprek af.
‘’Gotta run. I’ll call you in the evening when I have enough sparetime to do so.’’
‘’Good luck with conquering the unmannerliness.’’
‘’And you with your auxiliary partner. Good night, gorgeous.’’
‘’Good morning, soldier.’’

Dat hij plotseling het gesprek stillegde, afgezien van zijn afscheid, deed haar geen schade. Ze vermoedde dat hij door één van zijn collega's werd opgeroepen en als militair zijnde had je nu eenmaal de verplichting om te luisteren en te gehoorzamen. Ze zocht er dus niet al te veel achter.
Haar mobiele telefoon legde ze weg. Ze kleedde zich uit, in onderbroek en al, en verrijkte zich nadien met een satijnen pyjama die haar gehele lichaam bedekte. Normaal gesproken sliep ze naakt dan wel met loshangende shorts aan, maar aan ontbloot in bed liggen met hem naast zich deed ze niet aan.
Ze liep de badkamer uit. Bij het zien van zijn gedaante schoot iets haar te binnen. Hij had haar vraag eerder die avond niet beantwoord, terwijl ze eigenlijk wel weten wilde wat hij daarop te zeggen had. Ze formuleerde haar vraag anders in de hoop dat hij dit keer wel reageren zou.
''Do you get easily wakened up by noises in the middle of the night?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verwezenlijken van haar afwezigheid liet hem even over zijn schouder kijken. Ze verdween uit de kamer zo snel als ze het einde van het drankspel ingeluid had, met geen andere aankondiging dan het sluiten van de deur naar de badkamer. Waarom ze er haar toevlucht zocht was voor hem de vraag niet waard. Wilde ze het hem mededelen, dan had het inmiddels al een weg naar zijn oren gebaand, en anders had ze hem meer verduidelijking achtergelaten dan slechts een zwijgzame uittrede.
Zijn telefoon legde hij weg op het nachtkastje. De fles drank bevond zich enkele seconden later al in zijn handen, er een aantal slokken uit genomen nu ze geen zicht op hem had. Hij had zich immers verbeeld dat het spel meer drank met zich meebrengen zou dan beantwoordde vragen en uitgevoerde opdrachten, daar waar hij zich onmiskenbaar in vergist had. Hij had wat in te halen en nu wel ongegeneerd, aangezien hij zichzelf niet dronken voerde; de rest van de fles bleef onaangeroerd toen hij deze teruggezet had op het houten blad. Het omkleden tot wat comfortabelere kleding verging hem daarna vrij snel. De gedragen kledingstukken vonden de binnenzijde van zijn rugzak waarop een grijs shirt en een paar voetbalshorts er juist uit werden gevist. Het slapen zoals gewoonlijk, namelijk zonder kledij voor zijn bovenlichaam, liet hij links liggen. Het zou dan mogelijk warm worden door de nacht zo door te brengen, het was fatsoenlijker dan zich zo te vertonen. Hij sliep nog altijd naast een studiegenote met wie hij nog nooit op deze wijze opgescheept zat. Hij moest tegen haar aankijken en andersom gold hetzelfde voor haar.
Kort nadat hij zich weer op het bed neer had laten zakken, hoorde hij haar de ruimte weer bestrijken, opgekeken uit zijn gedachten om haar gestalte een blik toe te werpen. Haar vraag volgde, het ijs brekend na een minieme, heersende zwijgzaamheid. Hij keerde zijn pupillen weer voor zich uit. "Depends, but most of the time, yeah." Hij was een lichte slaper geworden door de aangeleerde oplettendheid voor zijn omgeving; hoe hij zich eerder in diepe slaap bevond en zijn bewustzijn zonder moeite weg kon laten blijven, was het nu het tegenovergestelde. Hij sliep slecht en wanneer hij rust vond, was deze gemakkelijk te doorbreken met geluiden, bewegingen en andere waarnemingen. Hij had te veel concentratie op al dat om hem heen om dit te doen vergaan. Vragend keek hij haar weer aan. "Why you ask?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Because I get out of bed and read when I am awake,’’ zei ze, ‘’- and I don’t sleep that well.’’ Ze nam het boek in haar handen toen ze haar kledij had opgeborgen en het linkergedeelte van het bed bezette. ‘’But I will not read since you’re a light sleeper.’’ Ze las, pagina’s zijn aan haar voorbijgegaan totdat hij trachtte te kalmeren in bed. Uiteraard met het licht uit en zijn ogen gesloten.

» idk, gewoon een random fastfood restaurant een dag later

Zij zat daar naast Leslie, tegenover Jack en zijn twee vrienden, in een eettent die stonk naar tweedehands frituurvet en waar de werknemers met een matiging van plezier tewerk werden gesteld. Het überhaupt binnentreden van een restaurant hoefde voor haar niet, maar zich isoleren zonder een geldige reden daarvoor te hebben, ging haar te boven. Wederom geconfronteerd worden met haar teloorgang van haar hunkering naar voedsel, ditmaal junkfood, kon ze bovendien wel handelen. Ze was op dieet, had ze hen gezegd, en haar vriendin leek haar te geloven. Jack’s vrienden besteedden nauwelijks aandacht aan haar, wat ze overigens begrijpen kon gezien ze eveneens niet in hen geïnteresseerd was, en hoewel Jack haar niet-bestaande eetlust opmerkte, hield hij zich tot op heden stil. Hij die zijn belangstelling voor een langere periode dan twee secondes kon wegnemen, betwijfelde ze dan ook.
Ze had de menukaart voor zich, het gepraat van de jongens voor haar genegeerd. Ze was overdonderd door iets wat voor de normale mens heel gewoon was, namelijk het bestuderen en kennen van de aangeboden gerechten. Ze had wel wat kennis van eten, maar die kennis had ze in honderd jaar tijd maar weinig gebruikt. Waarom zou ze ook? Ze hoefde niet te koken, nooit niet.
Ze bladerde door tot de allerlaatste pagina waar een zeer gering variëteit van drinken te lezen was. Geen wijn. Alcohol geheel en al niet. Was het te chique voor een fast food restaurant als dit? Waarschijnlijk. Goedkoop frisdrank predomineerde de pagina. Ze zuchtte, keek op om degenen voor haar een blik toe te werpen, en keek toen weer terug naar de pagina. Ze koos thee.
‘’Have you picked out the food and drinks you are planning on ordering, well, I hope right now?’’ Ze knikte ietwat afwezig. Het naar haar zin hebben ontbrak. Ze voelde zich een buitenstaander.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gesprek had hij niet op het woord gevolgd. De klanken raasden eerder langs hem heen, zijn vermogen om aandachtig mee te luisteren laten varen opdat hij een beetje rust in zijn hoofd voelen kon. Afgelopen dag was lang geweest. Zijn gewenningen hadden nergens gelegen bij het omringd zijn door zoveel mensen voor langere tijd, waardoor zijn gedachtengang erom smeekte een plek van zwijgzaamheid op te zoeken. De conversatie werd weggeschermd uit zijn omgeving alsof niemand zijn of haar mond geopend had en enkel stilte door de hectische diner reisde. Om zich heen kijken deed hij echter wel. Hij was en bleef oplettend, verstrooid gaande van zijn vrienden tot Adoria's vriendin die ietwat aanhankelijk een glimlach liet verschijnen. Inmiddels had hij wel doorgehad dat ze oog had gehad voor Kieran; ze keerde zich nergens van hem af, was niet van zijn zijde af te slaan en daarmede had hij de sfeer onderling wel opgemerkt, namelijk dat zijn beste vriend het vuur evenzeer op bleef stoken.
Met de vraag galmend in zijn achterhoofd, koos hij het eerste beste menu dat zijn blikveld versperde nadat hij de kaart in handen had genomen. Waarmee hij zijn honger stillen moest was geen factor waar hij veel moeite in steken wilde. In tegenstelling tot de rest leek hij überhaupt een verminderd hongergevoel te hebben, gezien vooral Seth het onderwerp naar de bestelling geschoven had en, al dan ietwat ongeduldig, staarde naar de bestelbalie. Zijn uitstraling bleek genoeg te zijn geweest voor een van de serveersters om hun tafel binnen de kortste keren te bezoeken. Blijkbaar had hij ook bij het personeel de indruk gewekt trek te hebben, nog geen centimeter zijn hand op hoeven steken om de aandacht van de medewerkers te trekken. "Can I get your order?"
Hij wachtte af tot een paar besteld hadden vooraleer hij sprak, de menukaart voor zich achtergelaten. "I'll take the hamburger menu and a bottle of water." Voor even weerkaatste zijn blik tegen die van de serveerster, een glimlach op haar gelaat weergevonden die ze hem gewillig gaf. Hij glimlachte uit vriendelijkheid terug.
De laatste die nog bestellen moest was Adoria. Daar waar ze op wachtten, ondanks dat ze hen eerder verteld had dat ze een dieet volgde. Ze had immers nog amper gegeten vandaag. Ze hadden al die tijd samen gespendeerd en nog geen hap had hij haar naar binnen zien werken, dat wat hem zowel verbaasde als verontruste.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De serveerster kwam, alhoewel niemand naar haar aanwezigheid gevraagd had. Ze had hun verlangens naar eten dus al opgemerkt, maar hoe kon het zo zijn dat ze meteen naar hen toegelopen kwam toen zij net onderling aan elkaar duidelijk hadden gemaakt wat ze bestellen wilde? Had ze hen al de hele tijd in de gaten gehouden? Ze fronste.
Na een halve minuut gepraat van de anderen aangehoord te moeten hebben, was het haar beurt. Aandachtig werd ze door de welgevormde dame bekeken.
‘’May I have a tapid cup of tea?’’
‘’Of course. Is that it?’’
‘’What do you mean?’’
‘’Don’t you want to order anything else?’’
‘’If I did, I would have told you.’’
Een glimlach werd de roodharige niet gegund. Vermoedelijk had haar ergernis de serveerster aangegrepen.
‘’I’ll be right back.’’ De jongedame liep weg om vervolgens vijf minuten later met twee volle dienbladen terug te komen. De etenslucht was niet te harden. Hij was al niet aangenaam bij aanvang, maar de geur was nu sterker en ze walgde ervan. Ze wilde naar buiten, daar de lucht inademen.
De werknemer vertrok niet toen ze de maaltijden voor hen neer had gezet en haar zeggen had gedaan. Ze bleef staan, in haar broekzak grissend naar datgene wat haar ontsteld liet staan; een schriftelijk bewijs van hun aankopen met een telefoonnummer vindbaar op zijn achterkant. Met nonchalance werd het aan Jack overhandigd.
Ze werd overmand door ijverzucht, trachtte deze te verbergen door zich te focussen op de gesprekken van anderen, maar daarin faalde ze. Ze wierp hem alsnog een blik toe, zich afvragende wat er door hem heen ging door zijn gelaatsuitdrukkingen te bestuderen. Voelde hij zich gevleid of leverden de cijfers weinig belangstelling van zijn kant op?‘’Shit, man, did you just get her phone number?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een kop thee was wat ze besteld had. Van alles op de menukaart had ze zich ertoe laten verleiden enkel wat drank te bestellen, en zelfs datgeen waar weinig tot niks inzat voor haar lichaam om op te teren. Was het uithongeren waar ze zich aan over had gegeven? Hij wist het niet en het ernaar vragen liet hij links liggen; ze moest doen wat ze zelf wilde.
De bestelling keerde vrij snel terug bij hun tafel. Binnen een mum van tijd had de serveerster de winkelvloeren weer bewandeld met dit keer twee gevulde dienbladen om haar handpalmen mee te bezetten. Zorgvuldig werden ze op de tafel achtergelaten, daar waar eerder enkel de menukaart het oppervlak in had genomen. Het waren grotere porties dan hij van thuis gewend was. Het bord waarop hij zijn bestelling weervinden kon, was overladen met friet die de wat vettig oogende hamburger omringde. Een klein beetje sla was er ook te spotten geweest. Alsof ze het menu alsnog ietwat gezond over wilden komen, hoe gering deze poging ook was. Desalniettemin glimlachte hij zwak naar het meisje dat hen het eten gebracht had, getracht dankbaar over te komen, voor hoe kort dit ook in stand werd gehouden. Bij het waarnemen van geschrift op de bon die hem wel erg specifiek toe werd gereikt, verdween deze vriendelijkheid voor een ontstelde expressie, zijn blik van het papier naar de werkneemster gegaan, die zich inmiddels alweer omgedraaid had om weer haar dienst te draaien. "Guess so." De grijns van Kieran kwam in zijn zicht zodra hij zijn kant op keek. Hijzelf haalde wat verstrooid zijn wenkbrauw op, wendde zich weer van hem af en legde de bon voor zich op de tafel neer. Ook Seth leek er meer lol in te hebben dan dat hij dat had, vanuit zijn ooghoeken aangezien hoe hij lachend zijn hoofd schudde. "You always gotta be the lucky one, huh."
Geen trots was in hem kenbaar geworden, eerder verbazing voor haar overduidelijke poging, wat geuit werd door zijn gelach. Een gewenning voor wanneer hij niet goed wist hoe hij op iets reageren moest of hoe hij zich erover hoorde te voelen. "That was.. subtle." Hij had het nergens aan zien komen dat ze zo recht voor zijn raap deze moeite zou doen en hem haar telefoonnummer achter zou laten, want wat zat er dan achter? Het was niet dat ze iets van hem wist op zijn bestelling na. Hij haalde zijn schouders op, zich voorgenomen het onderwerp te laten vagen, maar dit voornemen was vanaf het begin al gedoemd. Bij het opkijken door een ontstane, overhitte conversatie bij de balie was het de serveerster met wie hij opnieuw in aanraking kwam, enkel nu door het toezien van haar discussie met een man. Raden waar het over ging was allesbehalve lastig, gezien het gesprek van begin tot eind te volgen was door het harde stemgeluid van de vreemdeling. Een zucht van zijn kant volgde. "You've got to be kidding me, right."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij reageerde op de onalledaagse omstandigheid, waardoor ze zijn gelaatsexpressies waarnemen en vernemen kon. Hij was verbaasd en zijn trots bleef ongekend. Een minieme glimlach ontstond.
Doch direct verdween toen het rumoer voor hen haar aandacht voor Jack stal. De serveerster en een onbekende man nam ze in ogenschouw. Hun ruzie bedierf de sfeer in het restaurant, maar zich bekommeren om de vergalling namen ze niet in heroverweging. De klanken van hun disharmonie drong met geweld haar oren binnen. Hij liet woorden vallen die zijn rivaliteit en gebrek aan manieren aan de dag legden en daarmee behandelde hij haar alsof ze een stuk vuil was dat van de muur geschraapt moest worden. Het tafereel oogde onaangenaam, maar niemand verstoorde zijn onvrede of deed een poging tot. Ze hielden zich stil, met inbegrip van zichzelf. Het was hun zaak niet. Een naargeestige sfeer hing in de ruimte.
Weifelend keek ze van hen weg. De anderen rond de tafel leken eveneens niet te weten wat te doen. Daardoor voelde ze zich verplicht om zelf iets aan de situatie te doen.
Een tweede bon haalde ze stiekem van de dichtstbijzijnde tafel weg. Ze had het idee om die te verwisselen met de eerste. Dat ze hem inkleuren zou met haar schrijfkunsten zodat de vreemdeling slechts een bloem en een smiley zou terugvinden op de achterzijde waarvan hij dacht dat die aan de originele bon toebehoorde. De serveerster had zijn vermoedens echter al bevestigd toen ze haar pen tevoorschijn haalde. Haar moeite was tevergeefs.
“For God’s sake,” murmelde ze, het schrijfgerei weer weggelegd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Er was iets aan zijn houding waardoor hij zijn blik niet van het ruziemakende gedaante wegdraaien kon. Spanning werd overgebracht in de gehele ruimte en tastte de sfeer koelbloedig aan, alsof het hem niet deren kon wie of wat eronder lijden zou. Hij wilde overbrengen dat zij de grens overschreden had en wel op een manier waar geen van hen aan ontsnappen kon, laat staan de serveerster zelf, die haast angstiger oogde met elk woord en beweging die hij nog uitbracht. Echter waren het zijn gebalde vuisten waar Jack naar bleef kijken. De kracht die hij erin putte was buitengewoon voor slechts een discussie, te groot voor alleen wat boosheid. Hoe hij zich normaal gesproken afzijdig hield van dit soort gebeurtenissen en zich in de schaduwen verhulde, voelde hij onbewust zijn lichaam rechtten indien hij opstond, volledig gericht op het stel. Het was roekeloos, wellicht, hoe hij naar hen toestapte in plaats van zich buiten hun zaken te houden, maar het was niet meer dan een reflex die hij blindelings volgde. Hij herkende de escalerende situatie en voornamelijk de veranderende houding van de vreemdeling maar al te goed.
"I think she got the message by now." De afstand tussen de man en de brunette was zodanig groot geweest, dat hij niet eens tussen beide hoefde te komen om voor zijn neus te staan. Ze was al achteruit gestapt naarmate meer uitspraken naar haar toegegooid werden, hem de mogelijkheid gegeven de agressieveling recht in zijn ogen te kijken en wel tegenover hem staande. Kilheid kreeg hij hiervoor terug. "And you better fuck off, kid. Ain't none of your business." Er werd waargenomen hoe zijn arm vijandig naar de zijne greep, maar vooraleer hij zijn grip zetten kon hadden zijn vingers zijn pols al vastgegrepen. Enigszins grof duwde hij deze weg, zijn handpalm zijn arm nog altijd laten omklemmen wanneer hij hem ervan weerhield wederom uit te halen, en hem grof in toom hield. "I said, she got the message." Kil bleef hij hem aankijken, voelende hoe de kracht van de man zich tegenover hem vergrootte maar geen millimeter in zijn richting wist te verstrijken. "Now, get out, before you make a total fool out of yourself." Het was pas toen dat tot hem door leek te dringen wat hij precies aangericht had. Voor enkele seconden zag hij hem rond het restaurant kijken, de blik van elkander ontvangen die allen onafgebroken op hem brandden. Een grom volgde. Hij stormde weg, dan wel beseffend dat er genoeg getuigen waren om de politie erbij te halen en zijn geputte kracht geen resultaat op hem had gehad. Het was nutteloos.
Strak keek hij zijn gestalte buiten na, zacht gemurmel zijn lippen verlatend. "Bloody Americans."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze zuchtte. Angstvallig was ze niet. Hij kon haar in zijn verdorvenheid afranselen en verrot schelden, want haar schaden deden ze niet. Al richtte hij een revolver op haar en dreigde hij de trekker over te halen, dan nog zou ze hem niet uit de weg gaan. Een schotwond zou zij wel overleven. Hij als aanstichter echter niet.
Desalniettemin bood ze de jongedame geen hulp aan, terwijl ze dondersgoed wist dat ze die wel nodig had. De serveerster stond oog in oog met een predator die haar, aldus zijn prooidier, actief bejaagde om de lust in haar te doden alsof de daarbij komende schade hem niet interesseren kon. Zo’n situatie kon ze niet handelen en dat liet ze dan ook blijken in het gedrag dat ze vertoonde. Afstandelijk, deels zwijgend. Adoria wachtte het juiste moment had. Indien hij overging op fysieke mishandeling, zou ze voor haar in de verdediging schieten, maar hij had haar met nog geen vinger aangeraakt dus het leek haar niet nodig om in te vallen.
Een derde persoon verhief zijn stem. Niet langer stond de opstandeling en de werknemer in het middelpunt. Die spotlights had de bekende van hen weggenomen door te rebelleren. Hij was tot dusverre de enige die zijn afkeer voor het tafereel kenbaar maakte. En tot haar grote verbazing escaleerde het niet. Hij die tussen hen beide kwam instaan, reageerde kalm en volwassen. Jack, reageerde kalm en volwassen en kennelijk wist hij hoe hij te werk moest gaan. De man verliet het gebouw binnen slechts een tiental seconden. Ze was onder de indruk, zo ook de rest van de toeschouwers. Zijn vriend Kieran klapte in zijn handen toen de man het pand verlaten had. Hij schreeuwde wat naar hem, vermoedelijk uit trots, en niet veel later begon de menigte met hem mee te juichen. Allen klapten. Ook zij, met een zwakke glimlach die haar gelaat ietwat opfleurde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geschreeuw en geklap volgde, daar waar hij tot een onbekend aantal seconden geen oor voor had gehad. Hij was in lichte mate weggesleept geweest in herinneringen van vroeger. De man had hem ongewenst weer teruggebracht bij een tijd waar hij niet aan denken wilde, maar er geen stoppen aan zetten kon nu het in zijn gedachten rondspookte. De schim van zijn vader bleef zijn aanwezigheid kenbaar maken in zijn hoofd. De net getoonde woede kwam zodanig overeen met die die hij van eerder kende, dat hij zich verloren voelde in de gebeurtenissen van vroeger. Hij kon niet oprecht glimlachen al had hij dit graag gedaan. Bij het terugkeren in het heden gaf hij een ietwat ongemakkelijke, schaapachtige lach weer. Traag zette hij voet naar de tafel, zich niet langer in de spotlights willen bevinden door zijn onwetendheid hoe hij ermee om moest gaan, en schudde op het geroep van Kieran wat stilletjes maar desalniettemin wel ergens vermakelijk zijn hoofd. "You fool."
Rondkijken deed hij niet, ongemakkelijkheid door zich voelen stromen door alle ogen die op hem gericht waren. Hij was liever uit het zicht gebleven. Voor nu vervloekte hij zichzelf zelfs lichtelijk dat hij dit alles in werking had gezet, maar hij wist dat het overbodig was om zich hiertegen te verzetten; het was gebeurd in automatische piloot. Echter, bij het opkijken rond de tafel indien er geen woord uitgesproken was, bleef hij bij Adoria's glimlach hangen. Vreemd genoeg had hij heimelijk graag willen wat er op het moment door haar heen ging.
Hij dwaalde af naar het dienblad en reikte naar het flesje water, weifelend over wat hij uitspreken moest om het ijs te breken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij negeerde het geklap en liep terug naar waar hij twee minuten geleden nog te vinden was. De serveerster had inmiddels de ruimte verlaten. Veel mensen leken zich zorgen te maken om haar toestand. Die stelden vragen over haar vertrek, maar zij hield zich daar niet zo veel mee bezig. Als je als werknemer aangevallen bent door een klant, al dan niet een bekende, dan was het stopzetten van je bezigheden vanzelfsprekend. Vermoedelijk wilde de baas van dit pand haar onder vier ogen spreken. Anders had ze wel meer werknemers zien vertrekken.
Het was stil aan de tafel. Ongemak heerste. Kennelijk wist niemand wat te zeggen op dat wat net getermineerd was door de jongeman tegenover haar. Ze aten maar wat. En hoe zij het zag wilde Jack het nog geen eens over het voorval hebben. Hij showde nu niet bepaald trots. Alweer niet. Alsof het heel normaal was wat hem eerder die avond overkomen was en hij aldus niet meer dan een simpele taak ten uitvoer had gebracht. Nog steeds even volwassen.
Ze trok de kop thee naar zich toe, onderwijl ze hem een blik toewierp. Zij was uiteindelijk degene die de stilte verbrak en die de aandacht van degene naast en degenen tegenover haar kreeg. Wat ze hem stelde klonk totaal niet interessant in de oren en doch was ze er nieuwsgierig naar en trachtte ze zo de situatie in overhand te nemen. Nog langer bij zijn heldendaad stilstaan in bedaardheid hoefde voor haar namelijk niet.
‘’Still busy with mending motor vehicles?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een stilte heerste. Iedereen leek zijn lippen stevig op elkaar te hebben gezet, zich volledig gestort op de maaltijden om de radeloosheid te verbergen. Het was geen onverwachte reactie. Het gedoe van nog geen paar minuten geleden had het hele restaurant met sfeer en al op zijn kop gezet, de bezoekers van hun conversaties weggekaapt om een blik te kunnen werpen op de hele gebeurtenis en al met al was het één groot schouwspel geweest. Hij keek er daarom ook niet van op dat zowel zijn vrienden, Adoria en haar vriendin als de rest van de gasten nog behoorlijk zwijgzaam waren voor hun toestand. Met alle waarnemingen van net in het hoofd was het lastig om niet sprakeloos te zijn en de ongemakkelijke sereniteit te overbruggen, door iets aan de man te brengen.
Het was Adoria die dit dan toch voor elkaar wist te krijgen. Ze stelde hem een vraag, ongeboeid over het feit dat zij de eerste moest zijn om de sfeer weer terug te brengen naar de oorspronkelijke staat, dat wat hij waarderen kon. Het gaf hem zelfs iets opluchting mee dat ze de moeite nam de lucht te klaren door zelf het initiatief te nemen een onderwerp in het gesprek te gooien. Hij glimlachte. "Yeah. At the moment I'm working on a few old dirtbikes to get 'em back on the streets." Het waren verouderde, eigenlijk zowat gestorven motoren, maar dat was vaak hetgeen waar hij de meeste plezier uit putte.
"He sure is the mechanic of the house. Tough job to get him outta the garage." Een grijns van Seth werd hem toegeworpen, waarop het gelach van Kieran volgde. "No complains here, homie. The Jeep's engine would've been dead by now if it wasn't for him." De waarheid werd in elk geval gesproken. Zijn vrienden hadden meer verstand voor het kapot krijgen van voertuigen dan dat ze wisten hoe ze ze heel en werkend moesten houden, dat was inmiddels duidelijk.
Na een paar slokken water zette hij het flesje terug op het dienblad. Hij wendde zich tot Adoria, zich niet kunnen bedwingen om te vragen naar een van haar genoemde hobby's die hij onthouden had. "Are you still into meditation?" Hij wist er niks van af, maar hij vond het desondanks een bijzondere keuze dat ze daar haar interesse liggen had.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Wat zijn vrienden over zijn kwaliteiten, in dit geval zijn talent voor het repareren van motoren, te zeggen hadden, ging bij haar het ene oor erin en het andere eruit. Ze voelde niets voor hun uitspraken.
Wat hij te zeggen had, deerde haar wel, maar ze had moeite om haar interesse duidelijk zichtbaar te stellen in haar gelaatsuitdrukkingen, gezien haar afkeer voor de twee jongemannen naast haar groter was dan die van haar geestdrift. Er was iets aan hen wat het bloed onder haar nagels vandaan haalde, maar ze wist zelf nog geen eens de achterliggende reden daarvan.
Ze dacht het niet te weten.
‘’Would love to see your work when we’re back in town.’’
Hij stelde haar een vraag die haar verraste. Ze had niet verwacht dat hij überhaupt iets onthouden had van wat ze hem die ochtend vertelde. Ze had hem onderschat en daar had ze achteraf spijt van.
‘’I still am,’’ glimlachte ze. ‘’You should try it sometime.’’
‘’Him and meditation?’’ Kieran lachte, Seth volgde.
‘’Ain’t goin’ to happen.’’
‘’Meditation isn’t even that bad. It’s actually very helpful.’’
Het was Leslie die inviel en hoewel tegenweer niet nodig was geweest, was ze haar bijstand dankbaar. Ze kreeg echter de kans niet om iets terug te zeggen, gezien Jack’s vriend alweer een toepasselijke uitspraak klaar had staan. Hij leek overal iets op aan te merken, al dan niet sarcastisch bedoeld, en het irriteerde haar mateloos.
‘’Hm, really? Didn’t know you’re into meditation.’’
‘’I’m not. I’m just saying, that’s all.’’
‘’You’re just saying, huh?’’
Hij boog voorover, pakte haar kin lieflijk beet en liet een spoor van zijn gekus achter op haar façade. Ze lachtte, verzette zich, maar hij continueerde het contact tussen zijn lippen en haar gezicht.
‘’Stop it!’’ schaterde ze. Hij drukte een laatste kus op haar lippen en nam zijn voormalige positie weer in.
Leslie schudde haar hoofd. ‘’You’re the worst.’’
Hij greens. ‘’Have heard that one before.’’
Adoria had er genoeg van. Ze wilde niet langer meer aanwezig zijn in hun bijzijn.
‘’I’m leaving.’’ De stilte keerde terug en dit keer had zij die veroorzaakt. Ze nam haar jas en tas in handen, onderwijl ze nadacht of ze hen een uitleg verschuldigd was. Ze kwam tot de conclusie van niet en aldus hield ze het zwijgen vol. Jack was de laatste persoon die haar belangstelling ontving. Daarna legde ze vijftig dollar op tafel voordat ze opstond en zonder pardon verdween, haar kop thee onaangeroerd gebleven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij glimlachte klein. Het verwachten dat ze het leuk zou vinden om te kijken waar hij mee bezig was geweest de afgelopen tijd liet hij achterwege, maar dat ze zich opofferde om op zijn minst een blik te werpen op de voertuigen had beide voor verrassing als verwondering gezorgd. Hij had er geen idee van gehad dat ze dat had gewild.
Hij dwaalde terug naar Adoria, een glimlach rond haar lippen zien verschijnen. "Hm, maybe I will." Zijn schouders hief hij voor kort op. "Though, only with some help. Don't think I'd know where to start." Wellicht was dat de ruil die ze maken konden; zij die rondkijken kon in de garage en hij, die een van haar hobby's via haar uitleg leerde, of hier tenminste een poging toe deed.
De opvolgende discussie tussen zijn Kieran en Adoria's vriendin had hij slechts schimmig gevolgd. Hij had er geen belang bij te verstoren wat ze aan het doen waren, laat staan het geflirt meer aan te moeten zien dan het zicht dat zijn ooghoeken boden. Het voorspel dat in werking werd gezet was wel het laatste dat hij bekijken wilde.
Hij bleek echter niet de enige te zijn wie zich van het tweetal afzonderen wilde.
Ze was in een kwestie van secondes opgestaan. Niet meer dan een aankondiging van haar verlaten had haar mond verlaten, al was het overbodig geweest. De boodschap was al overgekomen bij het feit dat ze haar spullen bij elkaar had geraapt en geen van hen nog een blik schonk, behalve hemzelf. Het enige overblijfsel van haar aanwezigheid bleek een briefje van vijftig dollar.
Gehaast stond hij op, vastbesloten haar stappen te volgen naar buiten. "I'mma head out as well."
"Can I-"
Hij slingerde zijn rugzak over, de deur voor zich opengeduwd om het geluid van de wind Seth's woorden te laten verdwijnen.
"Yes, fool, you can eat the food."

Zijn hand vond haar schouder, haar looppas door de aanraking zachtaardig verstoord. Hij stond aan haar linkerzijde. Dan wel wat ongemakkelijk door de net afgespeelde situatie, maar desondanks even vastbesloten als haar om het restaurant achter zich te laten.
"Sorry for those guys. They can be-" Hij onderbrak zichzelf stilletjes. Ze wist evengoed als hij waar hij het over had, dus herhalen had voor beide van hen geen zin gehad. Een zucht maakte zich zacht kenbaar. "Look, how about we forget what was going on in there and I'll make it up to you. Wanna go grab a coffee somewhere?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De stede baadde in een zee van licht toen ze zich kenbaar maakte op haar wegen. Bewolking was er niet. Het was kurkdroog op een warme avond in het herfsttij.
De etagewoningen en de vele rijbanen bevielen haar niet. Het was een dodelijk saai landschap voor een stad die algemeen gekend was bij velen van de wereld. Ze dwaalde liever rond in de vrije natuur, weg van de toxische eenlingen, en waar ze zich geen zorgen hoefde te maken over het spoor bijster raken. Ze voelde zich eerder een gedwongen vakantieganger dan een inwoner van de Verenigde Staten die plezier vond in het bezoeken van een ander gedeelte in haar land.
Ze stond op het punt mee te gaan met de mensenmassa totdat een vreemde haar aandacht trok door zijn plotselinge aanraking. Een hand rustte op haar schouder, haar looppas daarmede verbroken.
Het was Jack, alweer. Wilde hij weten waarom ik het pand zonder pardon verliet? Was hij me daarom achter nagegaan?
Hij verontschuldigde zich echter. Een spijtbetuiging die ze niet verwachtte en tevens onnodig was.
‘’For what it’s worth, I only stayed longer because of your presence so don’t feel like you have to make it up with me. You didn’t do anything wrong.’’ Wellicht lag het aan haar hedendaagse humeur of aan haar intense afkeer voor zijn vrienden, al had ze daar zelf nog geen goede verklaring voor, maar haar vertrek had nooit aan hem gelegen. Dat hij een bijdrage van zichzelf in de scheiding tussen zijzelf en de rest vermoedde, was dan ook spijtig om te zien. Hij had nergens schuld aan.
‘’But I would love to drink some coffee with you.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld