Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ain't no God on these streets, in the heart of the jungle," prevelde hij. Misschien was het zelfs wel beter zo. Niemand die hem vrijheid af kon nemen zoals elkander het had gedurfd in zijn eerdere leven. Geen persoon die kon beslissen wat wel en niet kon, elkander die hem pijn kon doen liep net zozeer gevaar als hij, en wat dan nog? Er gelden geen regels meer. Hij mocht uitvoeren wat hij wilde. Het kwaad, dat mocht dan wel zo gezien worden als de walkers op de straten zelf, maar Demyan wist wel beter. Iedereen was beter af nu hij met rust werd gelaten.
Opstaan deed hij geleidelijk aan, de verveling overwonnen door zijn denken onder de tijden van stilte. Ze hadden er lang genoeg gezeten volgens hem. De klok tikte door, aftellend tot het moment dat zijn slachtoffer verwacht werd buiten een verlaten bar, en het maakte hem bewust van zijn kleine beetje haast. Hoe graag hij ook de hele nacht zou blijven in de supermarkt om het er plat te branden, was het simpelweg geen goed plan. Met een zucht stond hij op. Zijn rugzak gooide hij beter over zijn schouder, kort naar het gedaante van Cassidy geknikt voordat hij rustig voort begon te lopen. "That sounds better. Neighbours existed to irritate them, not to make them as your friends." Een kleine lach volgde, waarop Demyan een fles vodka van de planken weggriste om deze te laten verdwijnen in zijn rugzak. Dronken worden deed hij met alle plezier. Een gehele voorraad van de drank had hij immers niet, de flessen die hij had gehad, waren allang opgedronken in zijn lange avonden en nachten na de gevechten. Het idee liet al een grijns op zijn gelaat staan. Het zou hem wel voor een aantal uren bezig kunnen houden nu hij het weer in bezit had, hetzelfde voor de twee pakjes sigaretten en de aansteker die hij onderweg nog weggreep van de balie. "Compared to the subways and busses I had to travel with, those things are like a goddamn vehicle from paradise," grinnikte hij. Over zijn eigen leugens evenals de hare sprak hij niet meer. Het ontkennen vond hij tijdverspilling, sinds beide al wel wisten dat het eerder om tijdverdrijf dan werkelijk vertrouwen ging tussen hen twee. Binnen nu en minuten, uren of dagen, zouden ze elk hun eigen weg gaan alsof ze elkaar nooit hadden ontmoet.
"You wanna go to a music store? To hear me play the piano? Hm.. I don't play. Maybe if you're gonna play the guitar, imma think about it. We'll see." Het bracht slechte aandenkens met zich mee zodra hij de toetsen voor zich kon zien. Het instrument waar hij urenlang achter had gezeten in zijn jeugd, hij bande het weg. Het had geen zin ertegenaan te kijken met het weten wat zich eerder af had gespeeld. Hij wist niet bepaald wat hij moest doen. Mogelijk, als ze hem echt overhaalde, zou hij een toets aanraken. Anderszins zou hij het waarschijnlijk weigeren.
De deur eenmaal bereikt, keek hij achterom. Zijn trillende hand om de deurklink gevestigd, zijn linkerhand krachtig om de fles drank heen gehouden; de sniper hing losjes tussen zijn vingers. Grijnzend zocht hij het meisje op tussen de stellingen van de supermark. "What're you waiting for, Cass? Let's go."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De uitspraak die hij maakte over buren maakte haar even aan het lachen, al ontkende ze niet dat hij gelijk had. 'Yeah.' Grinnikte ze, vooraleer ze een hijs van haar sigaret nam, de rook langzaam weer uitgeblazen. Nooit had ze het goed kunnen vinden met de buren. Het nadeel van een rijtjeshuis was namelijk dat het harde geluid afkomstig uit de versterker van haar gitaar niet onopgemerkt gingen. Acoustisch op straat spelen was een stuk gemakkelijker, zonder gedoe. Soms verdiende ze er zelfs nog wat mee.
Lachend ging ze in op zijn woorden, het absoluut niet met hem eens. 'I loved public transportation. Y'know, always some poor man to talk to, or the homeless guy at the busstop. Interesting stories.' Ze vond het nooit erg, wetende dat ze altijd wel met iemand kon praten, onderweg naar de garage in een ander deel van de Ierse stad. Of praten met Angus Lynott, de dakloze naast de bushalte. Vaak gunde ze de bedelaar wat geld, wetende dat hij het zwaarder had dan zij. Vaak in ruil voor een verhaal over zijn vroegere jaren. De man weigerde te werken voor wie dan ook, helaas redde hij het zelf ook niet.
Ongeboeid nam ze opnieuw een teug van haar sigaret. Ze knikte even. 'Deal.' Lachte ze, simpelweg toegestemd. Ze had er wel wat voor kver om hem pianocte horen spelen. Ze had het immers niet achter hem gezocht. Het rustige, bijna klassieke instrument. Het paste niet bij de Russische boxer die ze tot nu toe had leren kennen. Dit maakte het voor haar echter ongelooflijk fascinerend. Ze wist niet waarom hij voor de piano gekozen had, maar ze vond het prachtig.
Met een kleine glimlach zette ze haar passen voort richting de deur, de Rus even aangekeken, vrolijk beantwoorde ze zijn vraag. 'Nothin' man, go.' Was haar reactie geweest, zelf naar de deur ernaast gelopen. Het was wen praktisch extraatje aan supermarkten. Vaak hadden ze twee deuren, of automatische schuifdeuren. Waarschijnlijk voor mensen met een winkelwagen of dergelijke. Zonder te wachten op een reactie van de Rus, stapte ze door de deur. De frisse, toch ergens smerige, lucht weer ingeademd. De geur van rottend vlees, opgedroogd bloed en de rook afkomstig van haar sigaret, zorgde voor een vreemde combinatie, en erg blij was ze er niet over.
De buitenwereld was walgelijk om aan te zien. Overal was enkel verwoesting. Gebroken ruiten van winkels, de glasscherven die nog op de stoep lagen. Kapot geslagen door de wanhopige overlevenden, waarschijnlijk aan het begin van de apocalypse. Het opgedroogde bloed plakte aan de doorzichtige randen van het glas. Een juwelierswinkel iets verderop in de straat, waarvan ook het raam ontbrak. Een gouden ketting en een horloge lagen niet veel verder op de stoep. Het had geen waarde meer, wat had je immers aan een stuk goud als je verhongerde? Hoe ging een horloge ervoor zorgen dat je niet uit zou drogen door een gebrek aan water? Het feit dat de plek was overvallen verbaasde Cassidy meer dan de vele lijken die versprijd lagen door de straat. De meesten waren geen complete lichamen meer, vaak misde er wat ledematen. Somigen waren zodanig het slachtoffer geworden van de walkers dat het enige menselijke de plas opgedroogd bloed eromheen was. Zo onderhand was het een gebruikelijk uitzicht geworden, niets meer waar ze van walgde. Ongeboeid zette ze haar passen voort, zoekend naar de winkel waar ze naar opzoek was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het denken aan de stations waar hij eerder naartoe moest voor hij bij school kon komen, dreef hem terug naar een totaal andere wereld. Hij kon de beelden voor hem halen alsof ze nooit weg waren geweest. Het liet hem voor een paar seconden lang glimlachen, bij het waarnemen van de bekende locatie die zich in zijn ogen voor hem liet ontstaan. "I can imagine the people around those public stations," liet hij weten. "Only, I'm not a people-person. Never been one. Most of 'em were business men anyway, wandering around in their fancy suits and checkin' everything out with a look that could get a little kid to cry in a matter of seconds. I never liked it there." Hij kon het naar voren halen hoe een enkele man hem ondanks zijn toestanden in zijn jeugd, wél aan het praten kreeg. Johnny Cash noemde hij zichzelf. Hoe hij op de naam kwam was een raadsel, grotendeels omdat hij gewoon geen enorme hoeveelheden geld bezat om de naam te vervullen of eer aan te doen, maar genoeg verhalen gingen ronde. Volgens velen zou hij achter een grote roof zitten en daarvoor een voortvluchtige van de federals zijn. Hijzelf nam aan dat het kwam door zijn geldverslaving zelf en het feit meegenomen dat hij geld witwaste voor de maffia, waardoor hij aan zijn eerste echte baan kwam.
Op haar achtervolging nam ook Demyan het initiatief om naar buiten te gaan. Om nogmaals een verwoeste buitenwereld onder ogen te komen, al keek hij er eigenlijk niet meer van op hoe verlaten en verkloot het er mocht zijn. Het was als gewenning. Dingen die eerder als gruwelijk werden beschouwd, als onmenselijk en massamoorden, waren nu de normaalste zaak van de wereld. Alhoewel het voor Demyan al langer zo was geweest. Hij was immers het zwarte schaap van de familie, de vreemde die gevreesd werd door elkander in zijn omgeving. Wat voor hen als angstaanjagend en huiverend waargenomen werd, was voor hem enkel een manier om door de dagen heen een glimlach op zijn gezicht te toveren. Een raar ritueel waar hijzelf niet bij stil kon staan. Het kon voor hem als gewoonlijk worden gezien; hij had er zijn hele leven lang al mee geleefd.
Met een bons sloot de deur achter hem. Het glas kon hij horen naschokken tegen de deurkozijnen, de metalen voegsels die het nog altijd op zijn plaats hadden gehouden. Zelfs het stof dacht hij ervanaf te kunnen zien dwarrelen in zijn weg naar buiten. Een muffe geur volgde, waarop hij een paar passen vooruit zette om het te laten vergaan voor de frisse buitenlucht. "There's still one thing I wanna know about you, though." Geamuseerd gaf hij haar een schuine blik, een twinkeling in zijn ogen ontstaan bij zijn plannen. Al grijnzend bleven zijn pupillen aan de hare geklampt. "How did you learn to use guns?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn verhaal over de zakenmannen die de bus namen verbaasde haar iets. Ze was het simpelweg niet gewend. Het leek er in Ierland blijkbaar erg anders aan toe te gaan, gezien het feit dat ze daar meestal zelf met de auto reden, en anders gingen ze lopend, zolang ze maar niet met de werkers in de bus hoefden te zitten. Een enkeling had genoeg moed om het te doen, maar het was vaak aan hun gezicht al af te lezen dat ze het er niet erg prettig leken te vinden. 'Really? Business men took the bus? Well, looks like Russia and Ireland are worlds apart. We only had the low class workers taking public transportation. And this homeless man was always sittin' at the stop. Angus Lynott, good guy, I wonder what happened to him.' Haar ogen had ze strak op de straat voor hen gericht, even niet op de voorbijkomende winkels gelet. Al snel had ze de gedachte echter van haar afgeschud, haarzelf gewoon voorgenomen dat de dakloze man gebeten was of simpelweg de apocalypse niet had overleefd tot dit punt. De sigaret hield ze even tussen haar lippen geklemd, onderwijl ze de fles whiskey verwisselde voor de mace die ze uit haar tas haalde. Het houten object klemde ze in haar linkerhand, de fles nu in haar rugzak.
Zijn vraag kwam nogal onverwachts, haar aandacht had het echter wel getrokken. Haar igen had ze gericht op de zijne, haar wenkbrauw vragend opgetrokken. 'Hm?' De vragende blik in haar ogen zou hebben moeten aangegeven dat ze zich afvroeg wat hij zo plotseling van haar zou willen weten.
'Well it really ain't all that difficult. But I've had my practice moments. Shootin' my dad, Tommy, countless walkers. Y'know, ya get the hang of it after a while.' Ze haalde haar schouders op alsof het haar niets deed, alsof geen van haar slachtoffers ook maar iets voor haar betekende. Toch was er een persoon dat haar tot op de dag van vandaag nog rillingen gaf. Tommy. Het was amper een jaar na het begin van de hel dat ze de jongen tegenkwam. Helderblauwe ogen die haar bekeken, woorden gesproken alsof hij echt om haar gaf. En Cassidy had niet door dat achter de vriendelijke façade een sadist verborgen zat. Hij was de schuldige achter vele van haar littekens, en zelfs enkele mentale problemen. Angsten voor bepaalde situaties die haar aan de jongeman herinnerde. Het kostte haar enkele maanden voordat ze er klaar mee was, ze had het gehad met de jongen, wie plezier leek te halen uit het pijnigen van de kleine Ierse. De eerste maand was hij uit te staan, een gewone jongen leek het, niets mis mee. Vriendelijk, zorgzaam, knap zelfs. Toch ging het vanaf datcpunt berg afwaarts. Ze trok het niet meer, klaar was ze met zijn mooie praatjes, de manier waarop hij de situatie manipuleerde om het zo haar fout te laten lijken. Ze schoot hem neer, zonder er ook maar een woord bij te zeggen.
Haar handen begonnen wat te trillen en haar gezicht was iets bleker, nog meer kleur verloren uit haar lichte huid. Een hijs van de sigaret was bedoeld om haar af te leiden van de walgelijke herinneringen die zich levendig voor haar ogen afspeelden. 'So, what's yer reason?' Vroeg ze hem snel, de vraag eerder gesteld om zelf ergens anders aan te denken dan uit interesse. Toch was ze geïnteresseerd in het antwoord dat hij geven zou.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De nuchterheid was moeilijk te behouden. Hij kon het amper weerstaan, de fles drank in zijn hand die met elke gezette stap de vloeistof door liet golven. De geur verdrong het rottige in de lucht, de lucht van de bebloede ledematen en ontbrekende organen van de vele walkers. Het bracht meer genot met zich mee dan een moordpartij hem ooit op had kunnen leveren. Nachtenlang had hij gewild het waar te kunnen nemen, het gevoel van de alcohol die steeds verder in zijn bloedbaan terecht kwam, de scherpe smaak in zijn mond en de sterkte van het Russische spul. Een onoverkomen verslaving was het voor hem geweest. Vandaar dat hij, besluitend dat het geen goed moment was om zichzelf compleet dronken te voeren, de fles bij de rest van zijn spullen voegde. Het onhandig weggestopt in zijn rugzak, richtte hij zich weer op het geweer in zijn handen. Voorbereid op het ergste werd het opgeheven. "No, only poor people took the bus. Trains were often too ragged and over-crowded, but the subways were a luxury. The kind of transport most of the successful people in a town like mine would get, 'cuz there ain't no Rolls Royce drivin' through the slums." Gehaast trokken zijn vingers langs de trekker van de rilfle. Hij herlaadde het wederom, een behendige beweging voortgebracht om de klik weer in zijn oren te laten weergalmen, vooraleer hij het naast zich liet slingeren. Slap in zijn greep gehouden met het verder lopen langs de winkels. "I just fare-dodged to irritate them. To get to the better roads that brought me to the big cities. Best stores, best chances to pickpocket and best places to sleep." Het hoorde eenmaal bij zijn leven. Vaker kwam het voor dat zijn ouders hem liever weg hadden dan in het huis zelf, dat ze eerder geluk konden voelen om van hem af te zijn dan hem zoals elkander kind in het huis te laten slapen. Ze zagen hem als een onbekende van de familie, zowel in het openbaar als het privé-leven.
Het kostte even tot hij haar weer kon horen. Ze wekte de indruk dat ze soms helemaal geen antwoord gaf, waar hij anders geen problemen mee had, maar na zijn gedachten over het negeren, leek er dan toch verandering in te komen. Tegen zijn verwachtingen in vertelde ze hem alsnog iets verbazingwekkends. "A Murder machine, huh? You keep on surprisin' me," lispelde hij haar toe. Hoe rampzalig het ook mocht klinken, bracht het idee van haar donkere periode een kleine grijns op zijn gezicht. Het luchtte ergens wat op om te horen dat zijzelf genoeg dingen had meegemaakt. Het voelde alsof hij zich minder aangesproken hoefde te voelen over de afgelopen gebeurtenissen in zijn eigen jeugdjaren, al dan liet het hem niet alles openbaar maken van vroeger zoals anderen - normale mensen - volgens hem te snel deden. Hij zuchtte alleen en keerde zijn ogen van haar af, schaamteloos en wel. Met een doelloze blik staarde Demyan naar de duistere schemeringen aan de horizon.
"The maffia. I got into it when I was.. fifteen or sixteen, I think. I've been their sniper for a year or so. They bought me weapons, I used 'em on their targets. As simple as that." Hoe zijn bijnaam in de onderwereld luidde was daarom ook geen totale verrassing meer. Deadshot was kenmerkend voor zijn vaardigheden met de sniper, de vele andere wapens waarmee hij evengoed overweg kon. Hij mistte nooit. Elk slachtoffer schoot hij zodanig neer dat met onderzoek geen conclusie kon worden getrokken over elk kleine detail. Zelfs zijn positie kon onmogelijk achterhaald worden met de apparatuur van de autoriteiten. Hij ging verzorgd te werk, te omzichtig en zorgvuldig om andere informatie vrij te geven. Het woord ging veel rond in het huis dat hij enkel een gemist schot loste als het de bedoeling was. Hetgeen dat hij beaamde, omdat het de regels waren die er luidden. Hij had enkel een klus om te volbrengen op de foutloze wijze als verwacht was. Dat hij toendertijd een tiener was met geen angst voor de gevolgen, maakte hem perfect voor de baan die anderen vreesden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met een brede glimlach hoorde ze zijn verhaal aan, geluisterd naar de verschillende openbare vervoersmiddelen uit zijn oude stad. Onderwerpen die haar voorheen nooit hadden geboeid, leken interessanter zodra hij erover begon te vertellen, hoe vreemd het ook mocht klinken. 'I like yer style, Stalin.' Bracht ze lachend uit, aangehoord hoe hij vertelde over het zakkenrollen en het zwartrijden. Twee dingen waarvan ze haarzelf niet beschuldigen kon, al leek het gewoonweg bij hem te passen. Het verbaasde haar niet.
Haar wenkbrauwen fronste ze iets, haar ogen van hem afgewend, onderwijl ze luisterde naar de schoten die hij loste, zelf geen enkele walker neergeschoten. Ze kreeg er simpelweg de tijd niet voor, gezien hij er slecht seconden over deed om vele van de zombies uit te schakelen. De woorden die volgden maakte dat ze de mace wat beter vastpakte, of eerder, haar grip erop werd zodanig verstevigd dat haar knokkels wit begonnen te zien. 'Murder machine? Nah man, just two actual people... I think. A lack of empathy and sympathy for my victims makes it difficult to remember, 'cause it would mean I care.' Haar stem werd zachter, haar ogen niet weggekeken van de straat waardoor ze liepen. De labels die aan haar waren gehangen verachtte ze, haar bestempeld alsof ze een psychopaat was, enkel omdat ze geen medeleven toonde voor onbekenden. Toch duurde het niet lang voordat ze lachte, haar eigen woorden waren hiervan de oorzaak. Gewoon het feit dat ze toegaf dat het haar weinig tot niets uitmaakte leek genoeg te zijn om haar aan het lachen te maken. Het was haar ook een raadsel waarom ze lachte, al weerhield het haar er niet van om door te gaan.
'Ah, the maffia. I knew ya were trained in some way.' Sprak ze, geen angst gevoeld voor de jongen bij het horen over zijn taak bij de maffia. Ze leefde nog, dus verwachtte ze niet dat hij haar echt iets aan zou doen. Vertrouwen was absoluut nog niet aanwezig, maar ze vreesde hem nu ook weer niet.
Haar oog viel op een winkel aan haar linkerkant, het uithangbord niet langer kunnen lezen, al waren er duidelijk instrumenten aanwezig in de etalage, evenals enkele muzieknoten zichtbaar op het vervaagde uithangbord. 'C'mon macho, music store right to the left.' Ongeboeid pakte ze zijn pols vast, haar sigaret inmiddels weer tussen haar lippen geklemd. Vrolijk trok ze hem richting de winkel, waarvan ze de deur opende, waardoor er zacht gekraak hoorbaar werd. Zijn pols liet ze los, vooraleer ze het vervallen gebouw binnenliep. Haar ogen gingen langs alle objecten in de ruimte, zoekend naar het mogelijke gevaar van een walker, al leek er niets te bekennen. De mace liet ze op de grond vallen, evenals haar rugzak, niet nagedacht over de glazen fles die er nog altijd in zat. Traagzaam begon ze door de ruimte te lopen, zoekend naar een linkshandige gitaar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Stalin? Original, little one. Original."

Grinnikend keek hij weg naar de winkels aan hun zijde. Nog steeds kon het hem verbazen hoe Amerika in elkaar zat, hoe het landschap en de omgeving eruitzag in vergelijking met zijn eigen gewende uitzicht. De verlaten winkels vormden een geheel aanzicht waarvan hij eigenlijk wel kon genieten. De geniepige, verpestende gedachten in zijn hoofd maakten het onmogelijk voor Demyan er de lol niet van in te zien. De Amerikaanse droom, zoals deze genoemd werd door alle buitenstaanders, was in deugen gevallen. Geen miljoenen kansen meer voor de bevolking die er introk, ofwel de vele mogelijkheden op alles dat bij hem nergens te bekennen was. Het plaatje van de toekomst was compleet verwoest geweest. Hij zag de verkrotte panden als vooruitzicht, een voorteken van hoe alles nu in de handen lag van de overlevers, en het kon hem niet meer dan voldaan laten voelen. De vrijheid die door zijn lijf raasde en zijn bedenkingen overnam, was iets dat Demyan in geen jaren had kunnen voelen.
Over haar reactie, was er een onbegrijpelijke frons te zien op zijn gelaat. Hij kon het gewoonweg niet vatten hoe ze dan vertelde dat ze er weinig om gaf. Als de figuren zich werkelijk in haar hoofd vertoonden en ze weinig sympathie voor ze bevatte, betekende het dan niet dat ze er wél over inzat? Bedenkelijk gaf hij Cassidy een blik, die hij kort hield door vrijwel nadien terug te kijken naar de horizon. "If you killed 'em, it was for a reason. They don't deserve to being thought about." Woorden die hijzelf amper na kon leven, echter wel uitsprak met een stalen blik alsof hij er nooit schuldig aan was geweest. De waarheid was dat ook hij over alles nadacht. Elke 'slechte' daad in zijn leven, elk beetje bloed dat hij had laten vergieten uit eigen belang en diepe verlangens, maar hier had het geen tot weinig effect op. Enkel een woede kon hem vervullen voor zijn oom en de angst dat hij ooit, wellicht in dit leven, zijn pad zou kruisen. Voor zijn familie zat het anders. Hij wist amper hoe hij erover moest nadenken, hoe het als 'normaal' gezien werd om ermee om te gaan. Het ergste vond hij dat hij wist dat hij wel spijt moest voelen en het van hem geacht werd, maar hij geen gevoelens van werkelijke wroeging of zelfverwijt over zijn daden wist te verkrijgen. Zijn denken ging opmerkelijk genoeg uit naar de verhalen van vóór die gebeurtenissen.

Hij voelde zichzelf een beetje wegzakken. Weggestaard naar het punt recht voor zijn gedaante, waarop tientallen flitsen langs zijn ogen heen leken te gaan. Een einde was voor hemzelf ver weg. Het kon minutenlang tijd innemen, enkele secondes duren of hem uren bezighouden. Nu echter, had het geen tijd om te escaleren tot een werkelijke hallucinatie waar hij ingezogen werd. Nog voordat zijn lichaam tot stilstand gekomen was, kon hij al wakkergeschud worden door de Ierse. Haar impulsieve grip op zijn pols had hem ervan weerhouden in een compleet ander tijdperk terecht te komen. Gewillig liet Demyan zich meetrekken naar een van de stores, geen beweging voortgezet om er verandering in te brengen of haar ook maar tegen te houden. De vrolijkheid in haar houding gaf hem genoeg redenen zijn protest in te houden.
"Never thought to be dragged across the street to a music store," sprak hij met een kleine grijns. Het was iets dat hij normaliter niet toeliet, om de verklaring dat hij zich voelde zoals hij eerder rond had moeten worden gesleept door zijn vader als hij iets weigerde. Het deed hem denken alsof hij wederom dat kleine, hulpeloze kind was. Erg veel waardering kon hij amper laten verschijnen, maar voor nu hield hij het verborgen; veel had hij immers ook niet te zeiken nu zijzelf hem al snel weer los had gelaten. Op zijn dooie gemak dropte hij zijn spullen in de hoek om vervolgens rond te kunnen kijken.
"Lucky us. Nobody thought about robbing the instruments," zei hij, zijn vingers gegleden langs de paar elektrische gitaren aan de muur.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lachend keek ze even achterom, zijn gedaante opgezocht tussen de vele instrumenten die verspreid lagen door de winkel. 'Nobody's stupid enough to go to a music store in order to survive.' Bracht ze grinnikend uit, haar hoofd even geschud. Wat moest je er ook mee? Het was nu slechts extra gewicht, geen praktische waarde had het meer. Haar sigaret dumpte ze ongeboeid op de grond, er een keer op gestapt om te voorkomen dat het iets in de fik zou zetten. Traagzaam liep ze langs de acoustische gitaren, geïrriteerd door de weinige linkshandige gitaren die er hingen. Ze speelde nu eenmaal niet graag rechtshandig, het was lastiger. Enkele gitaren had ze vastgepakt, maar al snel weer weggezet, wellicht wat onvoorzichtig. Eindelijk vond ze het, het instrument waar ze nu al enkele minuten naar opzoek was. Voorzichtig pakte ze de gitaar vast, de snaren gestemd, onderwijl een glimlach zwakjes verscheen rondom haar lippen. 'Goddamned finally. Fucking music industry and their right-handed everything... Jimi Hendrix was a lefty too, y'know.' Murmelde ze, traagzaam plaatsgenomen op de koude en nogal stoffige, houten vloer. Het voelde vreemd om na enkele jaren weer een instrument vast te houden. Herinneringen bracht het naar boven, al waren het slechts prettige gedachten deze keer. 'Bleedin' hell I missed this, but at the same time I didn't.' Sprak ze bijna op een fluisterende toon. Ze schudde haar hoofd even, om haar gedachten weer bij de realiteit te krijgen, haar ogen gericht op de gitaar in haar handen. 'Ya better not judge me either.' En met die woorden begon ze het eerste lied te spelen dat in haar opkwam, er zacht bij gezongen, al verdween de zachte toon al snel uit haar stem.

Haar handen hield ze stil, hem even aangekeken. 'Also, I'm not a singer.' Grinnikte ze, onderwijl ze de ruimte even bekeek, haar ogen stilgestaan bij een piano achterin de winkel. Ze knikte een keer in de richting van het instrument, 'So, there ya go, my part of the deal is done, now go play some piano.' Een brede grijns verscheen op haar gezicht, vooraleer ze de gitaar op de grond plaatste, om vervolgens haar handen naast haar lichaam te plaatsen, haarzelf weer van de grond af geduwd. Voorzichtig pakte ze de gitaar weer van de grond, het behandeld alsof het van glas gemaakt was, en het aanraken genoeg kon zijn om het te breken.
Haar passen gingen echter niet richting de piano, maar naar haar tas. Haar verslaving dwong haar ertoe, ze had een nieuwe sigaret nodig. Eenmaal bij haar tas, plaatste ze de gitaar tegen de muur, haarzelf niet zover kunnen brengen om het nutteloze object achter te laten in de winkel, ze moest het meenemen. Toch liet ze het voor even los, haar tas van de grond gepakt om hier een sigaret en een aansteker uit te halen. Na een sigaret aan te hebben gestoken, verdween de aansteker weer in haar rugzak. Met een kleine glimlach draaide ze zich weer om, de jonge Rus aangekeken, hopend dat hij haar zou laten horen wat hij te bieden had op de piano.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gelach hoorde hij opgevrolijkt aan. Hij moest zelf ook lachen om haar woorden, al was het meer de manier waarop dan de uitspraken zelf die hem over zijn stugheid heen lieten komen. Met een glimlach achtervolgde hij haar ietwat naar de instrumenten toe. "Hm, that's true. If there ain't no food or water, nobody'll ever steal somethin' from this place."
Schoorvoetend beliep hij de ruimte van de winkel. Interesse had hij vaker gehad in muziekinstrumenten, zo ook nu. Het had hem van jongs af aan geboeid hoe zulke mooie klanken konden worden gecreëerd met de technieken. Hoe elk instrument werkte, wat de trucs waren om het goed te kunnen leren en boven alles de traditionele manier. Cassidy's opmerkingen had hij door zijn concentratie heen zelfs amper gehoord, zijn blikken laten glijden over elk muziekinstrument dat in zijn weg kwam. Pas bij de piano waren zijn plannen en bewegingen tot een stoppen gekomen. Hij luisterde genietend mee met het spel van het meisje, ergens blijdschap gevoeld om een keer blues te kunnen horen. Geen muziekstijl die hij enorm veel had kunnen horen. Het was er eentje waarbij hij het niet had verwacht het überhaupt bij Cassidy waar te kunnen nemen; het paste vanuit een bepaald opzicht bij een totaal ander persoon, desalniettemin hij het mooi vond klinken. Het had hem verbijsterd het bij haar te kunnen horen. Zijn glimlach verbreedde zich enigszins bij het gezang, het aansluitende van het hele stuk. Hij kon het niet opbrengen om te praten tot de laatste paar noten klonken. "There's nothing to be judgy about. You're good at it, little one," opperde hij. "The best music I've heard within the apocalypse so far." Hij had er uren naar kunnen luisteren, mochten ze er de tijd voor hebben gehad.
Stilletjes bewoog hij zich naar het instrument waar ze het op had voorzien. De deal.. Hij was sprakeloos, bedenkelijk over hoe hij het moest oplossen. Het was merkbaar dat hij zo zijn moeite had zich uit te leven in zijn 'hobby'. Het duurde een tweetal minuten voor hij tevens zichzelf had aangezet te gaan zitten, laat staan een dergelijk lied te spelen eerder dan de paar toetsen af te gaan om te kijken of hij er nog wel de discipline voor had. Het kon als een wonder beschouwd worden dat Demyan aan het einde dan toch na al zijn ontzeggingen, aan een voor hem bekende song begon.

Jaren, maanden waren voorbijgegaan sinds hij ook maar een toets aan had geraakt. Hij had het al die tijd geweigerd. Het was alsof het hem meetrok in gebeurtenissen waar hij niet aan wilde denken, maar toch vond Demyan zichzelf weer achter de piano in de winkel met dezelfde gebruiken als eerder het geval was geweest. Zijn ogen gesloten, zijn adem rustig en zacht op de achtergrond en zijn vingertoppen gaande langs het pad dat hij allang niet meer had gevolgd. Slechts zijn zachte, haast onhoorbare, gemompel verliet zijn mond om het lied bij te houden. Als een eeuwig spoor van noten die hij nog altijd door zijn hoofd kon horen gaan in de stiltes. De stemmen van zijn grootvader gehoord in zijn oren die hem aanspoorden door te gaan, om te laten horen waar hij hem urenlang mee had laten worstelen om het onder de knie te krijgen. Zijn oude gestalte voor hem gezien met dezelfde grijns als zijn vader altijd met zich mee had gedragen. Het opgewekte, het vrolijke bleef. Alsof hij glunderend naar hem zat te staren toen het hem gelukt was zijn favoriete stuk te spelen. Het nam zijn gehoor en zicht over met geen ruimte meer overgelaten voor alles om hem heen. Het gegrom verging, het gesleep van de walkers kon hij nergens meer waarnemen, de Ierse verdween uit zijn bewustzijn en op zijn eigen spel na, was hij van de wereld.
Doch was er iets dat hem liet stoppen. Midden in het gespeelde lied, een bruut einde gemaakt aan zijn stuk dat hem zijn ogen weer liet openen. Met een gehaaste beweging van frustratie schoof hij zijn handen van de toetsen weg. "No.. I can't do this," mompelde hij, een lichte zucht geslaakt onderwijl hij zijn gelaat van zowel het instrument als Cassidy wegdraaide. Het beeld voor hem wilde hij zo snel als mogelijk laten weggaan. Hij kon het niet aan om geconfronteerd te worden met de enige die ooit vertrouwen in hem had gehad, de enkele persoon waar hij wél om had gegeven en andersom. Mismoedig sloten zijn ogen voor een tweede keer. Hij probeerde het af te zetten, de man weg te bannen uit zijn hoofd en zo de moed te nemen door te gaan, maar meer dan een paar akkoorden kon hij niet meer toevoegen voor het weer toesloeg. Met een klap belandde het hout van de klep weer over de toetsen. "I just-.. I'm sorry."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze afdruk van de snaren stond nog in de vingertoppen van haar linkerhand, waar ze even naar keek, met een kleine glimlach op haar gezicht, herinnerd aan de vroegere tijden, toen ze zoveel oefende dat de stalen snaren haar vingers open hadden gesneden, wat haar dwong te stoppen, niet door de pijn, maar uit angst het instrument vuil te maken. Haar grootvader lachte altijd, haar verteld dat het vanzelf wel over zou gaan, zodra haar vingers sterker zouden worden, meer gewend aan de snijdende snaren. Gelijk kreeg hij zeker, gezien het feit dat ze nu niets meer voelde, al speelde ze uren achter elkaar. Een hijs van haar sigaret was hetgeen wat haar aandacht weer terugbracht naar de werkelijkheid waarin ze zich nog altijd bevond.
Een glimlach ontstond op haar gelaat bij het horen van zijn woorden. 'Thanks, man.' Sprak ze, vooraleer ze opnieuw een hijs van haar sigaret nam. Haar passen zette ze richting de piano, en zo ook naar de Rus toe. Ze bleef stilstaan, schuin achter de jongen, minder dan een meter afstand gehouden tussen haarzelf en het gedaante van Demyan. De sigaret hield ze tussen haar vingers, wat ook haar punt van focus werd, voor even niet gekeken naar hem.
Rustig keek Cassidy toe hoe hij plaatsnam achter het instrument, al leek hij er weinig plezier uit te kunnen halen. Ach, misschien lag het aan haar? Voor ze ook maar iets zeggen kon, drongen de noten haar oren binnen. Een prettig geluid ontstond, gecreëerd door de jongen en de piano. Haar glimlach kwam traagzaam weer terug, aandachtig geluisterd naar elk geluid dat de ruimte vulde. Voor de korte tijd dat het te horen was, genoot Cassidy ervan, geen woord uitgesproken, geen stap meer gezet. Doodstil stond ze er maar bij, toekijkend hoe de Rus zijn vingers bijna over de toetsen leken te zweven, een onbekend, toch mooi lied gespeeld. Het abrupte einde liet haar wat bezorgd opkijken, haar ogen gericht op de jongen, die de zijne juist van haar weg draaide. Haar mond opende ze iets, alsof ze op het punt stond iets te zeggen, al wist ze niet exact wat ze Demyan nu kon vertellen. Ze wist niet wat er met hem aan de hand was, wat maakte dat hij het pianospel tot een einde bracht. Geen woord sprak ze uit, enkel een hijs van haar sigaret genomen. Empathie was haar sterkste punt niet, wat het lastig maakte om met hem mee te leven, dus ook om het gerust te stellen of dergelijke.
Tot haar verbazing volgden er enkele noten, vooraleer een klap haar liet schrikken. De toetsen waren verborgen onder het stuk hout, duidelijk makend dat hij niet langer wilde spelen. Ze schudde haar hoofd even bij het horen van zijn excuses, haar hand even op zijn schouder geplaatst. 'It's okay, don't apologize.' Zei ze zacht, vreemd genoeg was er bezorgdheid hoorbaar in haar stem, wat ze in geen tijden meer getoond had. Toch voelde ze alsof ze het hem verschuldigd was, alsof hij het verdiende. Ze wist weinig over zijn verleden, zo was ook de reden achter zijn weigering tot pianospelen een raadsel voor haar. Doorvragen weigerde ze echter, ze wilde de situatie niet erger maken. Traagzaam trok ze haar hand weer weg, rustig teruggelopen naar haar spullen. 'Let's see if we can find some other place, aye?' Murmelde ze, simpelweg besloten dat de muziekwinkel misschien geen slimme plek was om te blijven nu. Rustig hing ze haar rugzak weer over haar schouders, de mace in haar linkerhand genomen en de gitaar in haar rechter.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het afwezige heerste bij hem rond. Hij was weg in zijn verbeeldingen, verloren in beelden als hij voor seconden voor zich uitstaarde. Geen bepaald voorwerp werd genomen als doel om het laten eindigen. Het duurde voort, als een tunnel zonder einde, een labyrint zonder enige uitgang om te kunnen vinden. Sommige emoties hoopten zich in hem op. Hij was als radeloos als ervoor, maar buitengewoon was het de hand van Cassidy op zijn schouder die het langzaam van hem wegtrok. Demyan schrok wakker, keerde zich deels om om haar vanuit zijn ooghoeken te kunnen zien en slaakte een zucht. "No," mompelde hij enkel. "It isn't." De verontruste klanken in haar stem negeerde hij. Het had geen zin om er wat achter te zoeken, ofwel er ook maar iets van te denken, want het waren alleen leugens. Een zwakte waar hij noch zij niets aan hadden. Doende dat ze nooit moeite had gedaan, verhief hij zijn schouders volgend door het opstaan van de kruk. Meer dan een knik gaf hij haar niet. Erover doorgaan verdomde hij, makend dat hij zichzelf beval te stoppen en haar al snel achtervolgde. Met het pakken van zijn spullen vertrok hij zwijgzaam langs de ruiten naar de uitgang.
Verstrooid gingen zijn ogen langs het uitzicht, zijn handen uitgereikt naar zijn rugtas om een nieuwe sigaret op te steken. Zijn denken zat overal en nergens. Van het aansteken zelf en zijn behoefte aan de rook nu hij zichzelf af wilde leiden, naar de verwoeste stad waar ze zich in bevonden en de shops aan de zijlijn. Het was pas tot hij bij de deur stilstond en aandachtig door het gebarsten glas keek, dat hij het meest dierbare van de hele straat kon zien. De flikkerende lichten verraadden de mooiste locatie van de hele bestemming.
"A tattooshop, blondie," grijnsde hij. Een kleine ongeduldigheid speelde zich af bij hem, de stralende uitdrukking weer wedergekeerd die al een tijdje lang verloren was geweest. Al te vastberaden om op te geven bracht hij daarom ook een wending in de gehele situatie. Liever dan de afstand te houden en haar te weigeren meer aan te raken dan wellicht een schouderstootje, gooide hij haar tengere gedaante in een impulsieve raas over zijn schouder. Met al haar spul nog altijd meegedragen, sleepte hij Cassidy met zich mee naar de eerste beste shop die zijn gedachten van het verleden af had kunnen krijgen. Met een stugge grinnik baande hij zich een weg naar binnen met de Ierse in zijn grip.
De winkel was zoals hij het zich herinnerde van eerder; een vage, ergens prettige sfeer, een totale bende en de achterblijfselen van de outsiders van het volk overal in de ruimte. Stoelen lagen overhoop, kastjes waren vervallen en gevallen op de grond met een armoedige indruk van hun weinige spullen en op de vele posters aan de muur, was er weinig te bekennen dat zijn interesse werkelijk kon trekken. Dit alles passeerde Demyan ongeboeid. Het kon hem amper uitmaken wat er precies te zoeken viel, want net als hij in elkaar zat, was het een grote chaos. Zijn ongeremde karakter ging samen met zijn koppigheid om de plannen in zijn hoofd realiteit te laten worden. Zonder een 'nee' voor een antwoord te nemen, ging hij door naar de achterste ruimte. Het meisje werd toen pas weer neergezet. Een van de intacte stoelen werd de plaats waar Demyan haar achterliet, waarop hij uitdagend tegen haar opkeek. Nonchalant leunde hij weg tegen de zijmuur van het pand.

"Let's play a game."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze fronste haar wenkbrauwen iets, haar ogen hadden de zijne opgezocht. Hoe ze moest reageren op zijn woorden wist ze niet, al was ze meer bezig met haarzelf afvragen waarom hij zich zo gedroeg, wat hem zover kreeg dat hij zelfs zei dat het niet in orde was. 'Yer only human, macho.' Murmelde ze, gehoopt dat hij hemzelf niet beschuldigde van herinneringen die zijn schuld niet waren. Vaak deed Cassidy hetzelfde, haarzelf wijsgemaakt dat dingen haar fout waren, wat haar enkel tot het punt van waanzin dreef, wat vaak neerkwam op een paniekaanval, en nogal wat sigaretten. Vele herinneringen deden dit met haar, of er nu een schuldige was of niet. Het kwam zo nu en dan zover dat ze probeerde te voorkomen terug te denken aan verscheidene gebeurtenissen, simpelweg om haarzelf kalm te houden. Het was echter ook de manier waarop ze had geleerd dat herinneringen je tot de dood zullen achtervolgen, en het nou gewoon bij het leven hoorde. Rustig nam ze weer een hijs van haar sigaret, haar ogen van de zijne weggedraaid, ditmaal gericht op de grond.
'Yeah, so?' Wat verbaasd keek ze zijn kant op, een tattooshop was niks bijzonders meer, vrijwel elke stad had er een. Ook haar ogen gingen naar het gebouw met het flikkerende bord, wat hen vertelde wat zich achter de deuren bevond. Erg onder de indruk was ze niet, daarom ook wat verbaasd waarom hij er zo enthousiast over leek te zijn. Een kleine gil slaakte ze, zodra hij haar over zijn schouder gooide, de grip op het wapen en het instrument verstevigd. 'What the fuck, Demyan!' Was het eerste wat ze uitbracht, haarzelf geprobeerd te bevrijden uit zijn greep, wat vrijwel onmogelijk leek, vanwege het feit dat ze haar beide handen niet echt kon gebruiken. 'Let go 'a me, ya fuckin' eejit.' Wat hij dan ook van plan was, Cassidy was het er absoluut niet mee eens, althans, niet met dit. Toch had ze het gevecht opgegeven, haarzelf slap over zijn schouder laten hangen, een diepe zucht geslaakt uit irritatie. Ongeboeid keek ze iets op zodra ze de kleine tattooshop binnenkwamen, gehoopt dat hij haar weer los zou laten, dat bleek echter het geval niet te zijn, en ze merkte hoe hij zijn voetstappen voort leek te zetten, verder de winkel in. Tot haar opluchting zat ze binnen de kortste keren op een stoel, het oncomfortabele gevoel van het meubilair was haar maar al te bekend, gezien ze er vele uren op had doorgebracht, vrijwillige gepijnigd, enkel voor een permanent plaatje op haar huid. Een kwade blik gunde ze hem echter niet, nu geweten dat hij haar enkel de tattooshop in wilde krijgen, al had hij haar dit volgens haar ook gewoon kunnen vragen. Ietwat wantrouwig keek ze hem aan na zijn vraag, niet geheel zeker wat hij van plan was. Toch was ze te nieuwsgierig om nee te antwoorden, dus haalde ze haar schouders een keer op. 'What kinda game did ya have in mind?' Vroeg ze hem grinnikend, onderwijl ze de gitaar, evenals de mace, op de grond naast de stoel plaatste.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geschokte en paniekerige gegil, alhoewel het meer gekerm van protest was, hoorde hij plezierig aan. Hij wist immers dat ze weinig kans maakte om te ontsnappen. Beide handen had ze volzitten met de mace en het gitaar en, al wilde ze loskomen, had het geen enkele zin. Zijn arm zat te stevig om haar bovenbeen heen gewikkeld om ook maar een verschil te kunnen maken. "I'm kidnapping you," grinnikte hij. "Ain't no easy escapes here. Don't bother struggling,"

Het verontwaardigde bij Cassidy leek al snel te verdwijnen zodra hij haar weer neer had gezet. Hij kon zien dat ze wilde weten wat hij van plan was, ze wilde achterhalen hoe hij alles uitgedacht had en waarom hij haar erheen had gebracht. Hijzelf kon niet anders dan zijn houding behouden. Hij grijnsde, al dan niet al te breed, en ontdeed zich van zijn rugzak en sniper rifle, door ze beide op de grond te laten vallen. "We're gonna get ourselves a new piece." Vermakelijk keek hij op van de grond. Hij was benieuwd of ze toe zou geven, of ze het überhaupt durfde wat hij zich uitgedacht had. Velen zouden afhaken bij het idee van een nieuwe tattoo zonder enige reden behalve hun eigen tijdverdrijf. Ze zou het allicht amper erop wagen met hem in haar buurt. Hij nam het ervoor, wetende dat hij er zeker geen twee keer over na hoefde te denken. Hij was gewoonweg de grenzen aan het verkennen door haar een beetje uit te dagen. "Only this time, without design or anything, and we're gonna set it on each other. Anything, anywhere," sprak hij uit. Aandachtig bekeek hij het meisje op de stoel. Ze had sowieso een andere vibe dan de rest, dus de kans was evengroot dat ze het wél aan zou nemen. Daarentegen zou elk 'meisje' voor hoeverre hij kon weten erg gesteld op haar lichaam. Het zou hem ergens ook wel verbijsteren als ze zonder vele bedenkingen mee zou gaan in zijn plan, bedacht hij zich. Toch had hij verwachtingen. Ze had al eerder tatoeages laten zetten, wist hoe het voelde om met een eeuwig werk van inkt op haar huid te lopen en over het pijngevoel zou ze al heen moeten zijn. Ze had de gewaagde persoonlijkheid waar Demyan in elk geval naar opzoek was. Iemand om mee te trekken in een gevaarlijk leven, een persoon waar hij een beetje lol mee kon trappen alsof ze niet elk moment dood zouden kunnen gaan. Ze was een prima slachtoffer, of niet soms? De blik in haar ogen sprak voor zich. Opgeven zou ze amper doen, ging door zijn hoofd, en van de mensen die hij tegen was gekomen kon hij haar onvoorspelbaarheid ondoenlijk met de rest vergelijken. Hij ging ervanuit dat ze genoeg moed in zich had.
Zijn pupillen linkten zich aan de hare in een kwestie van secondes. Weggekeken in haar heldere, blauwe ogen met een brutale uitstraling. Zijn armen sloeg hij verveeld over elkaar heen. Grenzend aan de muur, steunde zijn lichaam tegen het harde gesteente. Met dezelfde grijns bleef hij zo onaangeroerd staan. "You in?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met een brede grijns hoorde ze zijn woorden aan, waarna ze even om haar heen keek, gezien of er überhaupt nog wel genoeg spullen waren om het plan door te zetten, gezien het feit dat de meeste spullen mischien gebroken waren, of simpelweg meegenomen in een paniekerige haast. Ze ging wat bter op de stoel zitten, het irritante gekraak van de stof gehoord bij elke beweging die ze maakte. Haar ogen hadden zo onderhand de ruimte al gescand, al was er niet veel bijzonders te zien. Toch was het op het moment haar kleinste zorgd, nadat ze de voorwaarden had gehoord. Een korte lach verliet haar mond. Toch zorgde het er niet voor dat ze zijn plan af had gewezen. Sterker nog, het leek haar wel grappig. De mogelijkheden waren eindeloos, en wat had ze te verliezen? Hoeveel mensen waren er nu nog over om zijn kunstwerk op haar lichaam te aanschouwen?
De meeste van haar tattoos waren daarbij gedaan door vrienden, en vaak onprofessioneel, dus ze was wel wat gewend. Lachend keek ze hem weer aan, haar shouders een keer opgehaald. 'Sure, I'm in.' Grinnikte ze, 'So, who goes first, and where are ya gonna put my tattoo?' Ze leek absoluut niet geïnteresseerd in de mogelijke consequenties, evenals het feit dat hij waarschijnlijk geen idee had hoe je een tattoo moest zetten. Zelf was ze ook geen professional, verre van dat zelfs, maar ze dook nooit weg van uitdagingen, dus ze weigerde nee te antwoorden. Toch was er een probleem waar ze lihtelijk over in zat; zijn trillende handen. Hoe recht de lijnen zouden worden was de vraag nog maar.
Haar vingers tikten tegen de armleuning van de stoel, wat haar een ietwat nerveuze uitstraling gaf, wat wellicht ook het geval wel was. Ze hoopte nu slechts dat hij geen idiote keuzes zou maken en haar achter zou laten met een permanent plaatje wat ze enkel verbergen kon. Ach, hij zou wel helder na kunnen denken, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Toestemmend gegrinnik kon hij weerhoren. Een lach die aangaf dat ze mee ging in zijn voorstel, er besloot blindelings in te gaan zonder zich druk te maken om al het andere. Hij kon het waarderen. Alle anderen die onder zijn tocht ook maar in zijn buurt kwamen, waren het tegenovergestelde geweest van de Ierse. Te bang, te bezorgd en te onzeker om dingen aan te gaan. Als saai, werden door hem gezien. Te hopeloos om een beetje lol te halen uit de vrijheid van nu. Cassidy bleek anders te zijn, een manier waar hij wel aan kon wennen voor nu. Een voldane knik maakte zich kenbaar.
"You're lucky I don't actually hate you," prevelde hij."I would've been satisfied to put it on your forehead.." Tergend trokken zijn mondhoeken ietwat op, haar een nieuwe grijns gegeven vooraleer hij zich van haar wegkeerde. Van de vele tatoeages die bij hem gezet waren had hij nog wel wat ervaring opgepikt. Hij wist wat eraan voorafging, hoe hij met de pijn om moest gaan en boven alles hoe de voorbereidingen goed moesten zijn. Dingen moesten schoon en steriel zijn, wilden ze geen ontstekingen oplopen aan hun 'spel'. Met een zucht begaf hij zich bij de enige intacte kastjes aan de muur. Zijn handen gingen langs de achtergebleven goederen, enkele dingen eruit gepakt die Demyan tot nodig achtte om een plaatje te kunnen zetten. "Though, for this time, I'm just gonna take your left arm. So you can look at it every single day, sunshine." De gedachte aan de twee woorden op haar gezicht liet hem een vrolijkheid na. Het zou lachen zijn om ertegenaan te kijken, maar desondanks bedacht hij zich dat hetzelfde dan bij hem af zou kunnen spelen. Rondlopen met een of andere tattoo boven zijn ogen of op zijn wang behoorde immers als geen van de plannen waar hij mee door wilde gaan. Hoe leuk het ook zou kunnen zijn om zijn werk aan te zien op haar gelaat, kende hij wel degelijk iéts genade. Althans.. zo zag Demyan het dan.
Traag ging hij de spullen door. Het kleine apparaat werd tevoorschijn gehaald, enkele andere benodigdheden wist hij toch nog weer te vinden in de puinhoop, eveneens wat schoonmaakmiddel en ontsmettingsmiddelen. Elk werd op de plank aan de muur gezet. Op een rijtje, er gelaten voor als ze het nodig hadden indien hij zich richtte op het meest belangrijke; de stroom. Een noodgenerator was hetgeen waar hij naar zocht bij de muren. "But.. because you're the woman in here, you can go first," vertelde hij Cassidy, even opgekeken van zijn zoektocht om haar ogen achter hem op te zoeken. "Take your pick." Haar magere gedaante teruggevonden op de stoel in het midden van de kleine bijruimte. Soms kon Demyan het gewoon niet laten, om naar haar te kijken met een kleine, scheve glimlach die vertaalde hoe onbeschaamd hij zich voelde. Haar nerveuze gedrag bekeek hij van een afstand. Het was grappig om haar zorgelijke trekken te kunnen zien. Het getik van haar vingers tegen de leuning van het meubelstuk, de peinzende uitstraling. Hoe dan ook fronste hij, een beetje verbaasd over de plotselinge onzekerheid. "You know, it ain't too late yet. You know, to quit if you wanna play safe."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld