Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was alsof zijn zorgen simpelweg weggesmolten waren door de alcohol in zijn systeem. De dingen die hem in het dagelijks leven aan de grond genageld hielden en zijn gedachten zwart verfden waren verdwenen. Het was een van de redenen dat hij dronk. Het zou hem gek maken als het versterkt werd door de drank. Vaak kwam de frustratie eruit doormiddel van het gebruiken van geweld, wat lastig was tegen zijn bemanning op zee. Charles was een uitzondering en zeggen dat hij spijt had zou een leugen zijn. Hij voelde niets, hij miste de man niet eens. Het waren dingen zoals deze die Billy hemzelf lieten afvragen wat er mis met hem was, enkel en alleen om het vervolgens af te schuiven op zijn jeugd en zijn manier van leven. Het waren slechte excusen voor problemen die hij niet onder ogen wilde komen. Het was teveel en hij was te oud om er nog wat aan te doen. Billy wilde zijn laatste paar jaren, maanden of dagen niet spenderen aan het oplossen van problemen. Wat was het nut? Hij wist beter dan wie dan ook dat hij nooit oud zou worden, de leeftijd van dertig was al onwaarschijnlijk en als hij vijfentwintig zou halen zou het een hele prestatie zijn.
Madelynn trok zijn aandacht weer, alsof niets anders hem momenteel interesseren kon, wat vreemd was, gezien er veel gaande was in de taverne, zoals gebruikelijk. “I’ve never danced in my life and don’t think you could.. that you could change that.” Sprak hij lachend tegen de vrouw. Dansen was nooit iets geweest waar hij veel interesse in had, zelfs niet als hij dronken was. Al gauw had hij zijn beker weer leeg, nog altijd geen interesse gehad in het dansen. Daarbij had hij wwinig bertrouwen in zijn evenwicht op het moment.
Billy zag haar verwarde blik en probeerde deze lachend na te doen. Het zag er voor hem grappig uit hoe ze hem bekeek en zichzelf afvragen waarom ze hem zo aankeek deed hij niet. Wat deed hij immers verkeerd? De vraag liet hem even stil, gekeken naar de mok, die inmiddels op de tafel stond. “I eh, don’t know.” Sprak hij wat geinnikend tegen Madelynn. Voor hem was momenteel vrij weinig serieus te nemen. Hij voelde zich prima, hij zat in de taverne, het was er gezellig en eigenlijk ging alles momenteel wel goed voor hem. De hoeveelheid alcohol die hij naar binnen had gewerkt was voor hem weinig nuttigs om te moeten onthouden. “How many have you had, your majesty?” Vroeg hij haar toen, gevolgd door een lach.
“Oh you’re not wrong at all, she didn’t eh.. come from royalty.” Sprak hij lachend, haar toch gelijk moeten geven. Veel wist hij niet van Anne Bonny, maar dit was wel een ding wat redelijk bekend was van de vrouw. Steeds meer begon hij te struikelen over zijn woorden en hij had er op het moment zelf geen last meer van, wat vaak een teken was dat hij genoeg had gedronken. Lichtelijk vermoeid liet hij zijn elleboog op de tafel rusten en zijn wang vervolgens in de palm van zijn hand. “See? Just ask your royal-“ even onderbrak hij zichzelf om het juiste woord te zoeken. “Guards. Your guards to teach you how to fight with a sword.” Voor hem was het een verloren zaak om het haar nog te gaan leren. Ze zouden binnenkort in Engeland aankomen en dan was het allemaal voor niets geweest. Wederom gingen zijn ogen door de kroeg, gezien hoe er wat mensen weg waren en de drukte af begon te nemen. Toch keek hij al snel weer naar Madelynn. Zelfs in het dimme licht van de taverne viel hem op hoe ze bloos. Vragend keek hij haar aan. “Ah what’re you blushing about? Wich one of ‘em fuckers talked to you?” Even keek hij om zich heen, gezien hoe er nog altijd mannen om hen heen zaten en nagedacht iver hoe hij het gevecht winnen zou.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het klonk voor Madelynn meer als uitdaging wanneer er haar verteld werd dat ze Billy niet aan het dansen kreeg in plaats van dat ze het als een afwijzing zag. “Alright… we’ll just see about that, tough guy.” De manier waarop Billy over zijn woorden struikelde en duidelijk moeite had met zijn zinnen zorgde voor een non-stop glimlach op het gezicht van Madelynn. Het was toch wel het meest komische wat ze in tijden gezien had. Daarnaast maakte het ook dat de vrouw haar volledige aandacht had op de man, niet langer had zij de behoefte om om haar heen te kijken tijdens het gesprek, nieuwsgierig naar wat andere mensen aan het doen waren. Billy was toch wel entertainment genoeg.
De manier waarop Billy haar blik leek na te doen maakte voor Madelynn alleen maar meer duidelijk dat de man toch al aardig wat alcohol naar achteren gegooit had. Al wist de man natuurlijk meer hoeveel het was. Waarom Madelynn verwacht had dat hij dat nog wist, wist ze zelf ook niet. Hij was niet eens in staat om een zin te maken zonder er over te struikelen, dus laat staan dat hij kon bijhouden hoeveel hij gedronken had. Zelf was Madelynn nog maar op haar derde beker van de avond maar uit deze had ze nauwelijks gedronken, dus eigenlijk had ze nog maar twee bekers gedronken. “Not as much as you, captain. That is for sure.”
Zoals Madelynn al gedacht had, Anne Bonny was niet van een koninklijke familie. Eigenlijk had ze nog nooit gehoord van een piraat die van een koninklijke familie kwam, ze kon het wel aan Billy vragen of er iemand was op zee maar de kans was klein dat ze nu een zinnig antwoord zou krijgen van de man. “As if they would teach me.” Lachte Madelynn. Er was absoluut geen kans dat die mannen hun zwaard aan een prinses zouden uitlenen. “I am a lady, a princess. They’ll tell me I shouldn’t play with swords.” Waarom Madelynn überhaupt nog serieus inging op Billy, dat was de vraag. Het was haar toch wel duidelijk dat ze nu geen serieus of normaal gesprek meer kon houden met de man. Het proberen zou dus zo goed als zinloos zijn.
Bij de vraag van Billy kon Madelynn het niet helpen om toch even lachend met haar ogen te rollen. “You! You drunken idiot.” Madelynn gaf de man een klein duwtje tegen zijn bovenarm. Nog nooit eerder had ze de man zo gezien. Ergens kon ze wel lachen om hoe de man zich nu gedroeg, al vroeg ze zich ook af hoeveel de man morgenochtend nog zou weten. Wat Madelynn wel zeker wist was dat Billy morgen een grote kans had op een verschrikkelijke kater. “It was just what you said about how that it’s not automatically wasting your time if you would spend it with me…” Mompelde ze, nu ze hardop zei voelde ze zich toch een beetje belachelijk dat dat iets was waardoor ze moest blozen. “But it’s stupid, it’s whatever.” Probeerde er nog achteraan te zeggen, het laten lijken alsof ze het minder met haar had gedaan dan dat het daadwerkelijk gedaan.
Madelynn keek even twijfelend naar de man, ondanks ze erg kon lachen om het gedrag van de man begon ze haarzelf ook af te vragen of het misschien niet genoeg was. Voorzichtig legde ze haar hand op de beker van de man. “You think maybe it has been enough for tonight and it’s time to go and find a place to stay for the night?” Ze hoopte niet dat ze vanavond nog terug moesten naar het schip want dat zou zo goed als onmogelijk worden. Billy was niet in staat om een sloep te roeren, dat was haar wel duidelijk en het was eerder toch ook al besloten dat Madelynn zelf niet de kracht in haar armen had om de sloep in beweging te krijgen. Dat werd dus op zoek naar iets van een herberg, dat had Madelynn nu al wel besloten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was voor Billy niet belangrijk hoeveel hij gedronken had, het ging om hoe hij zich voelde. Als hij niet over zijn nek ging was er niets aan de hand. Daarbij, de meeste mensen in de taverne en op het eiland hadden hem tot onsterfelijk verklaard nadat het verhaal rondging over hoe iemand zijn keel ooit door probeerde te snijden en Billy er niet van stierf. Hij had het litteken om het te bewijzen en toch was hij er zelf niet zo overtuigd van. Wat kon hij zeggen? Niemand was onverslaanbaar en Billy ook zeker niet, het was gewoon dat mensen te bang waren om het te testen. Klagen deed hij echter niet, het gaf hem eerder een veilig gevoel. Als niemand hem iets aan durde te doen dan was het enkel goed nieuws voor hem. De enige man die hij vreesde was god en zijn oordeel, al was het voor hem geen raadsel om te weten dat hij gedoemd zou zijn om de eeuwigheid te spenderen in de hel. Zelfs dat zou niet genoeg zijn voor zijn zonden. Maar voor hij daar zou belanden, zou hij toch zeker eerst sterven moeten, en daarvoor was hij zowel bang als niet, iets liet hem twijfelen. Alles wat hij vreesde was het touw rond zijn nek en de rechter die schreeuwde de hendel over te halen. Hij zou vallen en niet stoppen tot de duivel hem zelf vastgrijpen kon. Het bracht een rilling langs zijn rug door er enkel al aan te denken.
“And let that be clear.” Sprak hij lachend als antwoord, voor hij zich richtte op de andere woorden die ze sprak. “Oh please, aren’t they supposed to listen to their, what’s the word?” Wederom bleef het even stil van zijn kant, zijn ogen dichtgeknepen in een poging om zijn gedachtengang wat te versnellen, wat een hopeloze actie leek te zijn. “Queen? Future queen? You know what I mean, don’t you?” Twijfel was hoorbaar in zijn stem, iets zeldzaams. Normaal sprak de jonge kapitein met meer zelfvertrouwen dan de koning en nu kon hij niet anders dan twijfelen aan zijn eigen woorden. “Cause you’re a lady? But what if you’re ever supposed to.. you know, defend yourself and there isn’t anybody around?” Het was bijna alsof hij zich zorgen maakte, iets wat hem meer verbaasde dan wie dan ook.
Vragen bekeek de jongen haar zodra ze met haar ogen rolde, enkel om hem te vertellen dat hij de reden was dat ze bloosde. “So you’re callin’ me a fucker now? That could be arranged.” Grapte hij, even gelachen om zijn eigen idiote dronken uitspraak, voor hij zich besefte wat hij zojuist gezegd had. “Wait no I didn’t mean that.. I was just joking. I’m sorry.” Het maakte niet uit dat hij teveel gedronken had, de Brit in hem kwam altijd weer naar boven. Toch bleef het even in zijn achterhoofd hangen. Hij was de reden dat ze bloosde. Nooit had hij zoiets meegemaakt en had het hem wat blijheid bezorgd. Wat ze zij deed zijn glimlach enkel verbreden, wat hem het gevoel gaf alsof hij eruit zag als een klein kind. “That made you blush? Well I mean, I meant it.. you’re great company.”
De hand die ze op zijn mok plaatste bekeek hij even, er wederom bij stilgestaan hoe perfect het eruit zag. Geen littekens, geen blaren, niets. Alsof ze nooit iets aangeraakt had. Waar Billy’s hele gedaante onder de verwondingen en tekenen van zijn leven zat, was zij bijna porselein. Het was prachtig, hij moest het toegeven en in zijn dronken staat werd het ook gewoon hardop gezegd. De volgende ochtend zou hij het immers vergeten zijn en nu maakte het niet uit. Zij kon ook wel merken dat hij niet langer helder nadenken kon. Hij keek op, haar ogen opgezocht alsof het het enige was wat hem wakker hield. “You’ve the most bloody gorgeous looks I’ve ever seen, you know that?” Wat mompelend en ondehelder sprak hij het, halverwege gestruikeld over zijn woorden, alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat hij veel had gedronken. Toen pas drong haar vraag tot hem door en knikte hij even als antwoord, voor hij haar beker bekeek en de inhoud zag. Achteloos pakte hij de mok voor haar weg en goot de drank bij zichzelf naar binnen. “That would’ve been a waste.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was voor Madelynn niet de eerste keer dat ze zich bevond in het bijzijn van een man die erg veel gedronken had, toch leek ze haarzelf ditmaal meer te kunnen amuseren dan wanneer het een oude hertog was die iets te diep in het glaasje gekeken had. Als mensen in het kasteel te veel dronken werden ze lang niet zo gezellig als dat Billy dat nu geworden was. “Yes, I know what you mean.” Het niet kunnen helpen om toch weer even te moeten lachen om de manier waarop de man niet uit zijn woorden kwam. De vraag zelf had Madelynn toch wel even aan het denken gezet. De wachters zouden inderdaad naar haar horen te luisteren, toch, wanneer het aankwam op een zwaard vast houden, dan leek het ineens niet meer te gelden. “I suppose they would, normally, yes but me touching a sword crosses some kind of line, I think.” Madelynn had het altijd gewoon geaccepteerd, niet echt verder over nagedacht. “Yes but I am never supposed to be alone, remember? As soon as my feet touch ground I will be surrounded guards.” Het was de bedoeling dat er altijd iemand in de buurt zou zijn om Madelynn te beschermen. Iets wat er natuurlijk voor zorgde dat de vrouw zich veilig voelde maar het kon aan de andere kant haar ook helemaal gek maken. Nooit helemaal alleen te zijn. Als ze op haar kamer was stonden er altijd twee mannen buiten de deur, als ze buiten rond liep zouden er ook altijd wachters zijn die haar in de gaten kon houden. Dat was dan misschien wel iets wat ze zo fijn vond aan Billy. De man had haar een belofte gedaan om haar te beschermen maar het was niet alsof hij haar hand vasthield en ervoor zorgde dat hij altijd bij haar zijde was. Nooit had ze bij Billy het gevoel alsof ze constant in de gaten gehouden werd. Pas wanneer de vrouw bescherming nodig had maakte de man zeker dat het er ook voor haar was. Niet langer voelde ze zich een klein kind die constant in de gaten gehouden moest worden omdat het zichzelf anders steeds kon verminken aan de kleinste dingen.
De grap die Billy gemaakt had had ervoor gezorgd dat Madelynn een beetje sprakeloos achter gelaten was, niet goed wetende wat voor reactie ze op zoiets moest geven. Gelukkig voor de vrouw had de man al snel het heft in eigen handen genomen en zijn excuses ervoor aangeboden. “You didn’t mean it? What a shame.” De opmerking had ze puur gemaakt om een beetje de gek aan te steken met de man. Al wist ze zelf ook prima dat de man het zich morgen toch niet meer zou herinneren en voor nu had het ook niet veel uitgemaakt, de man was te dronken om nog normaal na te kunnen denken. Het was juist daarom alleen maar verleidelijker voor Madelynn om een beetje de gek aan te steken met Billy. Niet dat haar opmerking geheel onwaar was. Ergens zou ze het helemaal niet erg vinden als ze met Billy het bed zou kunnen delen. Niet dat ze dat ooit zou toegeven, zij moest haar puurheid bewaren voor de prins van Engeland en daarnaast was Billy een piraat, als prinses zijnde zou ze zoiets nooit hardop kunnen toegeven. Ook wanneer de gedachte alleen al in haar opkwam probeerde ze deze weer zo snel mogelijk van haar af te zetten, ze schaamde zich toch wel dat ze überhaupt zulke gedachten had over een piraat. “Yes, that made me blush. I just- I don’t know.” Zo nonchalant mogelijk haalde Madelynn haar schouders op. “Thank you.” Sprak ze uiteindelijk, een zachte glimlach volgde haar bedankje. Haar blik lag op de man die een grote glimlach op zijn gezicht leek te hebben, iets wat er eigenlijk toch wel schattig uitzag.
Opnieuw kreeg Madelynn een compliment. Al vond Madelynn het erg aardig en bracht het haar alweer iets in verlegenheid, tegelijkertijd wist ze niet hoe serieus ze de complimenten moest nemen van een man die zo erg over zijn zinnen struikelde dat het moeilijk werd om de man te verstaan. “I didn’t know that, but thank you.” Door het feit dat ze opnieuw in verlegenheid werd gebracht, leek er automatisch ook weer een ietwat rode kleur op haar wangen te komen. In poging om het verborgen te houden plaatste ze haar ellebogen op de tafel en liet ze haar hoofd op haar handen rusten, zo probeerde ze dus met haar handen haar wangen te bedekken. Niet dat het erg veel nut zou hebben aangezien er ingestemd werd met haar idee om de taverne te verlaten. Toch hoopte ze dat haar wangen zo genoeg tijd hadden om af te koelen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Op het eiland en in de aanwezigheid van zijn bemanning op zijn schip had Billy vaak het idee dat hij licht gaf, alsof iets aan hem de ogen op de jonge kapitein gericht hielden, maar het licht was niet helder of hoopvol. Het was het vuur van de hel dat hem deed oplichten, de verhalen die hem de reputatie gaven die hij had en het uiterlijk wat er niet bij klopte. Het was hem immers vaker verteld. Hij zag er niet uit als een brute moordenaar of de horror kapitein waar iedereen over hoorde. Hij was maar in jongen in vergelijking tot de andere kapiteins. Niets meer dan een kind met een zwaard en een schip. En toch werd hij gevreesd. Het raakte hem niet, het drong simpelweg niet tot hem door. Hij was Billy Bones, gevreesd misdadiger en niemand zou hem willen kruisen. Hij zweefde in niemandsland als een persoon wat zowel gehaat als geliefd werd. Mensen deden er alles aan om door hem gemogen te worden, niets ging te ver, want ruzie met Billy was hetzelfde als jezelf vrijwillig neerschieten. Het gaf hem een goed gevoel, iets wat zelfs de jonge kapitein zelf niet verklaren kon.
Madelynn was anders, ze leek haar best niet te doen om door hem gemogen te worden, alsof ze het recht had hem aan te spreken als een van haar onderdanen. Een grap werd gemaakt zonder excuses ervoor aan te bieden. Wellicht was het zijn staat van zijn nu hij door de alcohol zelf niet meer helder na kon denken, en toch deed het iets met hem. Het maakte hem niet boos, in tegendeel zelfs, hij lachte. “A shame? So you’re telling me you’d fuck me?” Wellicht was hij te direct, al was hij dit van nature, de meeste van zijn bemanningsleden deelden de mening met hem. Opnieuw kon hij zijn lach niet inhouden, ditmaal zijn ogen op de vrouw gericht. Een grijns speelde op zijn lippen. “But your majesty, I’m nothing more than a simply criminal, you couldn’t possibly.” Sprak hij zwaar overdreven, voor hij wederom begon te lachen.
Het was schattig hoe ze bloosde, hij kon het zichzelf niet eens ontkennen en toch wilde hij dit niet hardop zeggen. Hij stond al op de lijn en erover stappen was misschien niet slim geweest, hij moest haar immers nog afzetten in Engeland. “Oh and you’re so not eh, caring about it. It’s almost like you don’t give a fuck.” Sprak hij, de sarcastische toon naar vore laten komen in zijn stem om ook haar even te kunnen irriteren. “Of course, who am I to lie about that?” Wederom sierde de glimlach zijn gelaat terwijl hij haar aankeek.
Toch had hij ingestemd met het plan om te vertrekken en zou hij toch op moeten staan. Na een keer gezicht te hebben plaatste hij zijn handen op de tafel en duwde hij zijn gedaante van de stoel af. De tafel liet hij echter niet los, verwacht dat hij om zou vallen zodra het gebeuren zou. Toch, in de naam van goede hoop en puur geluk, verplaatste hij zijn hand naar Madelynn’s schouder. “Let’s go before they start dancing.” Het was voor hem goed om te weten dat hij zijn humor nog altijd niet weg was en slechts erger was geworden door de alcohol in zijn systeem.
Wat wankel stond hij op zijn benen, steun gevonden voor het grootste deel door zijn hand op de tafel, het niet gedurfd om te veel gewicht op Madelynn te zetten. “Or I start vomiting.” Sprak hij toen wat twijfelend, nu wel doorgehad dat hij teveel had gedronken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De directe vraag van Billy had Madelynn wat overrompeld achtergelaten. Ze wist niet wat voor reactie ze verwacht had van de man maar het was niet dit geweest. Achteraf, nu ze de reactie eenmaal gekregen had, realiseerde ze zich wel dat ze het dan misschien toch had moeten zien aankomen maar daar was ze dan toch wel iets te laat mee. Niet wetend wat ze moest zeggen drukte ze stevig haar lippen op elkaar en keek ze de man met grote ogen aan. Het antwoord was eigenlijk een simpele ja, al kon ze dat niet hardop toegeven, door de gedachte alleen al schaamde ze zich. Dus dan werd het liegen al had ze geen idee hoe ze nee moest zeggen tegen Billy, vooral niet met de lach die hij nu had opgezet. “Let’s continue this conversation tomorrow, shall we?” Toch nog best trots op de manier ze onder de man zijn vraag leek uit te komen. Even kunnen lachen om de manier waarop de man zo overdreven reageerde, al kon ze het niet helpen om in haar gedachten toch de man gelijk te geven. Het gelijk geven ging alleen niet zonder tegenzin. Zelf zag ze Billy niet als crimineel, wat misschien erg naïef van haar was maar wanneer ze met Billy sprak, hem aan het werk zag, dan zag ze gewoon een man met passie voor zijn vrijheid, voor het leven op de zee. Natuurlijk was het allemaal een stuk gecompliceerder, vooral als je ook alle moord erbij nam maar Madelynn kon niet helpen om het toch een beetje weg te schuiven als zijn manier van leven, net zoals er bij oorlogen tussen twee landen ook een heleboel moord kwam kijken. Of het nou een gevecht was tussen twee schepen of twee koninkrijken, Madelynn zag het verschil niet helemaal maar toch leken mensen op het land hier anders over te denken, de mannen van zee te zien als criminelen maar hun soldaten zagen ze dan weer als helden. Niet dat Madelynn een held zag wanneer ze naar Billy keek maar ze zag nou ook weer niet het monster waar mensen het over hadden als ze de naam Billy Bones uitspraken. Nu al helemaal niet, wanneer de man zo dronken was.
Een kleine lach met toch wel een toon die liet merken dat ze toch ietwat beledigd was verliet de mond van Madelynn door de sarcastische opmerking van Billy. “Alright, sir, let’s tone it down on the sarcasm.” Zachtjes schudde ze haar hoofd, met toch een kleine glimlach op haar gezicht die ze probeerde te onderdrukken. Er was inderdaad geen reden voor de man om te liegen maar toch, met de hoeveelheid hoeren die hij gezien had overal kon ze moeilijk geloven dat zij daadwerkelijk degene geweest was met de meest prachtige verschijning. Ze besloot er verder maar niet tegenin te gaan en het compliment maar gewoon aan te nemen voor wat het was.
Vanaf haar plek keek Madelynn toe naar hoe de man zijn best deed om overeind te komen. Haar blik ging even naar de hand die op haar schouder geplaatst werd maar dat duurde maar kort voor ze weer opkeek naar de man die weer begon te praten. Een kleine zucht verliet toch haar mond bij het horen dat Billy nog wel eens zou kunnen overgeven. “Alright, so maybe that last one wasn’t that good of an idea.” Niet dat ze nu nog haar drink die de man achterover gegooid had kon terugnemen. Of sowieso de laatste paar die hij achterover gegooid had alsof het niks geweest was. “But okay, let’s go.” Voorzichtig stond ze op, rekening houden met het feit dat Billy zijn hand op haar schouder geplaatst had. Even staarde ze de man aan, twijfelend of ze hem moest helpen rechtop blijven lopen. Ze zou de man sowieso niet kunnen houden maar ze zou op een minst een steun voor hem kunnen zijn. Uiteindelijk sloeg ze toch een arm om zijn middel heen. Door de vele rondjes die ze vandaag door Nassau hadden gelopen wist Madelynn nog een herberg die niet al te ver van hier vandaag lag. Met die locatie in gedachten begon de vrouw dus maar voorzichtig te lopen, hopend dat ze de man zo ver met haar mee kon krijgen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij wist wat ze bedoelde en toch had hij gehoopt dat ze het niet zou zeggen. Het was een nee, dit zou zijn mond nooit hebben verlaten als hij nuchter was. Het was gemakkelijker zodra hij wat gedronken had, maar anders zou hij nooit zo tegen haar gepraat hebben. Een zachte zucht rolde over zijn lippen. “You know that won’t happen.” Sprak hij met een zwakke glimlach. Toch had hij nog niet genoeg van haar de gek aan te steken. “So princess, in a few days you’ll be in England and our paths will never cross again. This really is the only time you’ll get away with it too.. but suit yourself. If you don’t want to, than I won’t talk about it anymore.” Lachend sprak hij de woorden uit, on maar niet te spreken over de manier waarop zijn accent nog minder verstaanbaar werd met elke voorbijgaande minuut. Ook hij kon wel inzien dat het niks werd, zij kon nooit iets doen met een man zoals Billy. Ze zou publiekelijk geëxecuteerd worden om die reden alleen al. Het was de reden dat hij het ook maar liet gaan. Als hij het zich de volgende ochtend nog herinnerde zou hij spijt hebben gehad van zijn woorden, al was de kans klein dat hij nog iets wist.
“Tone the sarcasm down? Alright, but only for you.” Sprak hij lachend, haar weer aangekeken en even niet zo goed geweten wat er werkelijk gebeurde. Hoe hij plots haar uiterlijk kon waarderen, evenals haar persoonlijkheid. Het voelde vreemd voor hem, en waarom wist hij niet geheel. Het duurde niet lang voordat hij weer werd afgeleid, gehoord hoe ergens gezang vandaan kwam. Tonen en woorden over het leven op zee, liedjes die hij zijn hele leven al kende. Het gebeurde zo nu en dan zelfs op het schip, het was een afleiding van het grimmige weer of de realisatie dat ze al weken op zee zaten en nog geen land of schip tegen waren gekomen. Af en toe was het leuk om te horen, iets eraan gaf hem een goed gevoel.
Het overeind staan was niet zijn beste idee, wat hem enkel het gevoel gaf dat hij wellicht zijn eigen grens niet kende. Maar wat zou het ook nog? Hij voelde zich verder prima, naast de misselijkheid en het gebrek aan evenwicht natuurlijk. Ze zouden toch snel weggaan, dus het maakte niet uit. “Oh don’t say that.. the last one was the best.” Wederom was zijn lach aanwezig, tussen zijn woorden door. De ondersteuning die de vrouw bood was erg fijn, er even niet aan gedacht dat ze hem niet dragen kon voor langer dan misschien een halve minuut. Zodra Billy haar hand rond zijn middel voelde, sloeg hij zijn arm rond haar schouders. Het lopen ging langzaam, al zou sneller hem niet goed uitkomen, in tegendeel zelfs. Traagzaam liep hij daarom ook naast haar, een zwakke glimlach nog altijd aanwezig op zijn gelaat.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er op dat Billy doorhad dat haar antwoord gewoon een manier was om het nooit meer over de vraag te hebben. “You are very right and that is exactly the reason I suggested it.” Ze kon het nu toch eerlijk zeggen tegen de man. Het werd steeds moeilijk om de man te verstaan en Madelynn moest dan ook steeds beter haar best doen om te ontcijferen wat de man haar probeerde te vertellen. Zo kon ze zijn nieuwe zin niet geheel verstaan maar ze kon wel uitmaken wat hij zo ongeveer probeerde te zeggen. Dan vooral het gedeelte waar hij gezegd had dat het slapen met Billy iets was wat Madelynn niet wou. “Hold up, I never said I didn’t wánt to. Don’t put words in my mouth.” Niet dat het wat uitmaakte maar Madelynn wou de man toch duidelijk maken dat haar manier van onder de vraag uitkomen niet meteen een manier was voor haar om nee tegen hem te zeggen. Het was niet geheel slim van haar om daar op tegen in te gaan, nu zou het net lijken of ze het wel wou. Toch kon ze haarzelf gerust blijven stellen door steeds te denken aan hoe de man het morgen toch allemaal niet meer zou weten.
De man leek zichzelf erg grappig te vinden wanneer hij dronken was en eigenlijk was Madelynn het wel met hem eens. Telkens als hij een grap of een opmerking gemaakt had leek hij het niet te kunnen laten om toch even te moeten lachen, al was hij niet de enige die er telkens weer om kon lachen. Ook Madelynn kon erg genieten van alles wat de mond van Billy verliet, ze had het dan ook niet erg gevonden als ze de man vaker zo mocht mee maken. Helaas voor haar was die kans erg klein. Met een paar dagen waren ze in Engeland en zouden ze elkaar nooit meer zien. Iets waar de prinses op een rare manier erg tegenop keek. Telkens als haar gedachten begonnen over hoe ze in Engeland zou zijn en Billy dan nooit meer zou zijn, ze kon het niet helpen om het jammer te vinden. Niet alleen omdat ze de zee zou missen en alles wat het bracht maar ze zou toch ook de bemanning missen waar ze de laatste tijd erg veel tijd mee gespendeerd had. Dan nog specifieker, van iedereen in de bemanning zou ze toch Billy wel het meest missen. De twee hadden nogal een ruige start maar ondertussen was Madelynn toch aardig opgewarmd aan de man. Al wist ze wel dat het het gevoel niet echt wederzijds was, daar ging ze wel van uit althans. De man leek nou niet echt iemand te zijn die hechte zou waarden aan iemand als Madelynn. Al had hij eerder deze avond haar toch wel verteld dat ze goed gezelschap maakte en dat was ook wel fijn om te horen maar ze wou niet teveel waarde hechten aan die opmerking. Vooral omdat de man dronken was en het er erg op leek dat hij maar dingen aan het roepen was.
Er zat misschien niet veel tempo in het tweetal maar dat vond Madelynn niet erg. Zij snapte ook wel dat Billy nu niet in staat was om normaal te lopen, niet per se omdat hij het niet aan zou kunnen maar meer omdat hij te dronken was om normaal te kunnen lopen. “Of course it was.” Lachte Madelynn met de man mee. “Just like the first one and all the ones in between those.” Madelynn merkte dat de man even al zijn gewicht op de vrouw had gezet, waarschijnlijk niet gedacht aan het feit dat de prinses alles behalve sterk was. “Watch out, big guy. I can’t carry you around Nassau on my own strength.” Eenmaal uit de taverne moest de vrouw toch wel even om haar heen kijken, goed kijken welke kant ze nou eigenlijk op moest lopen. Aangezien het ondertussen toch een stuk donkerder geworden was dan eerder op de dag had ze er even moeite mee. Uiteindelijk had ze toch maar de keuze gemaakt om links te gaan, bijna zeker te weten dat dat de juiste richting was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy knikte even, onderwijl hij de vrouw iets dichter tegen zich aan trok. “Right, I knew it. You only wanna talk to me about this when I’m far from sober, I understand.” Sprak hij met een brede grijns. Als hij niet zoveel had gedronken was het wellicht een stuk ongemakkelijker geweest om zo’n gesprek te voeren, maar wat zou het ook. Het was nu leuk en als iemand hem vroeg om de definitie van het woord schaamte had Billy het ze niet kunnen vertellen. Het was dan ook de zin die daarop volgde die hem enkel breder liet grijnzen. “So.. and I know you’re gonna say no, but I’m drunk, you just said you want to. So why not? I can’t go to the brothel anyway, and tomorrow I’ve forgotten everything.” Grinnikend sprak hij het uit, al was het allemaal volkomen serieus. Billy ging graag na een avond in de kroeg naar een bordeel en nu hij Madelynn bij zich had ging dat niet meer. Daarbij zou hij waarschijnlijk de komende paar weken geen land meer zien, aangezien de bemanning en hij zelf geld nodig hadden en daar maar op één manier aan konden komen.
Voor Billy leek het geen probleem om de prinses weer af te zetten op haar eindbestemming, hij was eraan gewend mensen te verliezen, het was een vloek die hem was aangedaan toen hij jong was en het had hem tot op de dag van vandaag achtervolgd. Soms was het zijn eigen schuld, zoals met Charles, en andere keren was het niet zijn bedoeling om zo van de mensen af te komen. Hij haatte het zelfs. Zijn vader en broer waren uit zijn leven weggehaald zonder zijn toestemming en hij zou er waarschijnlijk altijd bitter over blijven. Het was alsof het wraak was op hem, alsof ze niet wilde dat hij gelukkig was en daarom iedereen van hem wegnamen die iets voor hem betekende. De koning van Engeland was als schuldige aan te wijzen voor de dood van zijn vader, en ze waren er zo trots op dat hij zelfs nog steeds in de haven hing als waarschuwing. Zijn broer daarentegen had zichzelf vrijwillig opgegeven aan een schip van de Britten, het was om de rest van de bemanning te sparen. Billy was slechts een jongen, een kind. En ze boden broer niet eens de waardigheid die hij verdienden. De jongen werd neergeschoten halverwege de loopplank, verdwenen in het water om vervolgens als voer voor de beesten te eindigen. Het waren de gebeurtenissen die Billy een bittere haat hadden laten kweken voor Engeland. Dat hij Madelynn zou afzetten op de kade sprak veel over hoeveel hij blijkbaar om haar leek te geven.
“You sound like an alcoholic, sweetheart.” Nog steeds licht lachend om haar uitspraak. Hij van ervan op de hoogte dat het over hem ging en toch kon hij het niet laten. Traagzame passen zette hij naast de vrouw, geen moeite gedaan om nog sneller te bewegen, het was overbodig geweest aangezien hij de energie er niet voor had, laat staan de stabiliteit. “D’you know where we’re going or are you just dragging me ‘round?”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Er kwam een vreselijke geur van alcohol van Billy vandaan wanneer Madelynn dichter naar de man werd toegetrokken. Ondanks dat, ondanks de afstotende geur leek de prinses het niet erg te vinden dat ze zo dicht tegen de man werd aangetrokken. “You are a smart man, I’ll give you that.” Lachend klopte ze met haar losse hand op het torso van de man. Hij leek het ook niet te kunnen opgeven, iets wat er toch voor zorgde dat Madelynn opnieuw moest lachen. “You know what, Billy? You are absolutely right!” Ze had he. met overdreven wondering aangekeken, alsof de man net iets geweldigs had gezegd. “My answer is indeed no.” Vervolgde ze, zijn fantasie van hoe de avond zou verlopen meteen aan een einde brengen. “I mean, first of all, what would be the point if you can’t even remember it? And second, I am no professional like the whores at the brothel, I think you will be very underwhelmed.” Ook al was het een grap die Madelynn maakte, er zat toch ook zeker een gedeelte waarheid aan. Zelfs als de vrouw zou instemmen met het idee van de man, iets wat haar hoofd toch serieus overwogen had voor een kleine seconde, ze had geen idee waar ze mee bezig zou zijn en het feit dat Billy zo dronken was en weinig tot niks kon zou daar niet veel bij helpen. Toch, ze had het voor een seconde door haar gedachten laten gaan, het niet kunnen helpen om het toch te overwegen maar als er ook maar iemand zou achter komen dan was dat niet alleen het einde van haar maar ze zouden dan ook voor Billy komen, niet dat ze niet al achter de gevreesde piraat zaten. Ze kon het gewoon niet doen. Over een paar dagen zou ze in Engeland zijn, dan zou ze trouwen en zou ze een man hebben waarmee ze het bed zou kunnen delen. Toch voelde dat anders, of eigenlijk voelde dat meer als niks. De gedachte van samen met de prins van Engeland slapen liet Madelynn koud achter, het liet haar zelfs ongemakkelijk voelen maar wanneer Billy haar het voorstel gedaan had kreeg ze toch een soort warm gevoel door haar hele lichaam, alsof dat iets was wat ze daadwerkelijk wou in plaats van dat het een taak van het huwelijk was. Ze probeerde haarzelf te vertellen dat dat puur was omdat ze de prins niet kende, dat ze dat gevoel vanzelf ook zou krijgen als ze de man zou leren kennen maar als ze eerlijk was met haarzelf, dan was ze er bang voor. Er zou geen garantie zijn dat ze zich zo zou voelen bij de prins als dat ze zich voelde bij Billy.
Het feit dat de opmerking die Madelynn maakte klonk alsof het die was van een alcoholist en het toch duidelijk over Billy ging, dat zei dan toch iets over de man. Niet dat de vrouw het erg vond. De man had zich vast en zeker vaker zo dronken gedronken en hij was er nog altijd, dus wie was Madelynn om het hem te verbieden. “Me, the one who is carrying the drunk, is such an alcoholic. That is very correct.” Niet alleen in haar stem was er een heleboel sarcasme terug te horen, ook in haar lichaamstaal en gezichtsmimiek was er genoeg sarcasme te zien. Ze wist dat de man het kon hebben, hij had de hele avond zelf vaak genoeg plezier gehad met opmerkingen die hij zelf gemaakt had.
Het was een goeie vraag geweest van Billy, 1 die Madelynn niet meteen kon antwoorden. Wist ze waar ze heen ging? Ze had gedacht van wel maar door Billy het haar vroeg begon ze toch iets te twijfelen. “After everything we have been through, do you not trust me?” Alsof de twee elkaar al jaren kende, van alles meegemaakt hadden. Niks was minder waar en toch had ze het niet kunnen laten om de opmerking te maken. “But I think I do, why? Am I walking in a direction without an inn?” Toch voor de zekerheid wou ze weten of ze daadwerkelijk wel de goede kant op aan het lopen was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het voelde hoed om het van haar te horen, niet willen accepteren dat ze sarcastisch was en al helemaal niet dat ze het tegenovergestelde van hem dacht. Het liet hem hoopvol haar kant op krijgen. Het waren dan ook de woorden die daarop volgden dat Billy steeds meer hoop begon te krijgen, voor hem bruut werd verteld dat hij inderdaad juist was geweest met zijn uitspraak. Haar antwoord was nee. Het woorden alleen al hoorde hij niet vaak, laat staan het uit de mond van een vrouw te horen. Hoe graag hij het ook ontkende in zijn nuchtere staat, in zijn dronken hoofd was had hij een niet al te slecht uiterlijk en een vrouw nee horen zeggen was Billy nooit overkomen, wellicht kwam het door het type vrouwen waar hij meestal mee sprak, maar de enkele keren dat hij een normale vrouw had aangesproken had hij het ook nooit gehoord. Het was iets aan hem wat hij zelf niet verklaren kon. Het was egoïstisch, dat wist hij zelf ook wel, maar wat konden de mensen verder nog meer verwachten van een jongen wie sinds zijn zestiende al de baas kon spelen over een groep volwassenen? Het antwoord van Madelynn kwam dan ook als een klap in zijn gezicht. Pijnlijk en onverwachts. Op haar woorden kon hij echter nog wel ingaan, als een soort laatste kans. “Well, isn’t it only better that I can’t remember it? And I can put in some work, trust me, the whores aren’t all that fantastic too sometimes.” Achteloos haalde hij zijn schouders een keer op, alsof het hem verder niets deed.
Lachend om haar uitspraak slenterde Billy verder, niet geheel begrepen waarom het zo hrappig was. Wellicht het sarcasme wat hij niet van haar gewend was, de plotselinge verandering in haar houding. Het kwam niet vaak voor dat mensen het lef hadden om zo tegen hem te spreken als dat Madelynn nu deed, maar bij haar was het leuk, iets aan de verandering liet hem achter met een goed gevoel, alsof hij door haar vertrouwd wilde worden. “Finally you’ve noticed. I was wondering when I would finally have the chance to talk to you about this drinking problem.” Geen woord was gemeend, integendeel zelfs. Het sarcasme wat zij hem vertoonde werd teruggekeerd haar kant op. “I’m always correct. I’m your captain Madelynn, if I tell you two times two is seventeen you agree.” In een bepaald opzicht was het wel zeker hoe hij zijn mannen trainde om naar hem te luisteren en toch gunde hij ze ook zo hun eigen manier van denken, hoe dubbelzijdig het ook was.
Haar uitspraak liet hem lachen. Het was redelijk overtuigend en zelfs hij begon even te twijfelen aan hoe lang ze elkaar nu werkelijk kenden. Misschien was dit ook niet het moment om daarover te denken. “Oh my dearest Madelynn, ofcourse I trust you, how could I possibly not?” Toch keek hij even om zich heen, nog niet ver genoeg heen om te kunnen verdwalen op het eiland. “I don’t think you are, I fully put all of my trust in you, love.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had eigenlijk geen idee hoe serieus het aanzoek van Billy was over hoe ze de avond konden spenderen maar aan de hoopvolle blik van de man te zien was hij misschien toch meer serieus dan ze eerder ingeschat had. Ze had zich dan ook iets schuldig gevoeld wanneer ze hem na de hoopvolle blik had laten weten dat het hem niet werd. Aan de andere kant kon ze moeilijk serieus ja zeggen tegen de man, al helemaal door de staat waar hij nu in was. Met een opgeheven wenkbrauw en een licht verwarde blik had ze de man aangekeken. “How could that be better? Then for what would I be doing all that work? Just do you can forget about it in the morning.” Ze kon niet inzien hoe het dat beter kon maken maar misschien lag dat aan haar. “And I thought the ladies at the brothel were supposed to be professionals.” Ze kon niet geloven dat ze het nu met de man over de hoeren had. Nooit in haar hele leven als prinses had ze ooit verwacht dat ze een keer door de straten van een piratenstad zou lopen met een bevreesde kapitein aan haar zijde en dat ze het zouden hebben over dingen als de hoeren en het samen naar bed gaan. Het voelde dan ook even allemaal erg surreal. Al had ze deze avond toch veel liever dan elke avond die ze ooit in het kasteel gespendeerd had. Ze hoefde zich niet netjes te gedragen, ze had veel gelachen. Het leek haar onmogelijk om ooit een avond als deze in het kasteel te hebben.
Madelynn was blij om te horen dat de man gewoon inging op haar sarcastische opmerking. Al had ze niet veel anders verwacht van hem verwacht had na wat ze deze avond van hem gezien had. “Oh, come on. You can always come to me about everything. Even if it is about my drinking problem.” Ondanks de twee het erg gezellig hadden onderweg kon Madelynn zich niet helpen om af te vragen hoe het morgen zou zijn. De man had nu natuurlijk aardig wat alcohol op en was dus duidelijk in een stuk beter humeur maar de vraag was nog maar hoe hij zich morgen zou voelen. Ergens was ze toch bang dat ze morgen wakker zou worden met een chagrijnige Billy die al weer snel boos op haar zou worden. Niet dat ze daar nu probeerde al te veel bij stil te staan. Voor nu zou ze gewoon lachen met de man. “My captain? That sounds like I am a part of your crew instead of me being your hostage.” Madelynn had even haar ogen van de weg voor haar gehaald en gekeken naar de man naast haar. “But okay, whatever you say captain.”
Zachtjes knikte Madelynn op de man zijn vraag. “Exactly. You are supposed to trust me. Sprak ze vol zelfverzekerdheid. Al was ze in haar hoofd blijven hangen bij de woorden ‘dearest Madelynn’. Het had geweldig geklonken met zijn stem en accent, zelfs als zijn accent nu voornamelijk dronken brit was. Of het slim geweest was van de man om al zijn vertrouwen in haar te stoppen wist de prinses niet. “That makes one of us.” Had ze gezegd terwijl de twee om de hoek van een gebouw gelopen waren. Daar werd het al snel duidelijk dat het vertrouwen van Billy goed geplaatst was. “Look, an inn!” Had ze vol enthousiasme geroepen bij het zicht van het gebouw. Wetend dat ze een slaapplek voor de twee gevonden hadden. “Time to get you to a bed.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Uit verschillende hoeken hoorde hij dronken gezang komen, wederom hetzelfde soort liedjes als in de kroeg waarin ze net nog zaten. Het gaf het eiland een bepaald charme dat zelfs Billy niet kon weerstaan. Hij was immers ook graag te vinden op de eilanden waar de Britse regering geen macht had. Nassau en Tortuga waren zijn favorieten geweest. Voor de meeste mensen op het vaste land was het de verwerkelijking van de hel geweest. Dieven, piraten en andere gezochte criminelen vluchten erheen om de tijd van hun leven te hebben. Stilte was er nooit te vinden, evenals orde. Het was er allemaal gebaseerd op richtlijnen die iedereen met een beetje helder verstand in kon zien. Moorden was er zelfs prima, zolang er maar een goede reden achter zat.
Het was echter het gesprek dat hij voerde met Madelynn wat zijn ervaring op het eiland momenteel geweldig maakte. Het was niet merkwaardig hoe de twee van elkaar verschilden en toch was het vreemd om aan te horen hoe ze het raar vond en hem afwees. Hij was het niet gewend. Het gesprek dat ze die ochtend nog voerden over zijn uiterlijk waar Madelynn hem uiteindelijk vertelde dat hij niet zo lelijk was was niet nieuw voor hem. Natuurlijk was hij ervan op de hoogte hoe ze over hem spraken. Hoe hij nagestaard werd door de enkele vrouw die zo nu en dan langs hem heen liep. De hoeren sprak zelfs goed over hem. Het was een wonder dat zijn ego nog niet onuitstaanbaar was geworden. Wellicht werd hij alleen zo als hij teveel gedronken had en als de situatie erom vroeg. “Well, if I forget about it, you can brag about it and I won’t tell a soul.” Sprak hij lachend, voor hij even opzij keek. “Dear god, I’m getting the feeling I’m goin’ to bed without getting what I want.”
Billy genoot van de gesprekken tussen het tweetal, puur om de prettige atmosfeer die eromheen hing. Hoe het sarcasme van de woorden af leek te druipen maakte het grappig, al was in Billy’s dronken hoofd alles op het moment grappig. “Oh Maddie, I know that, but everytime I try to tell you how concerned I am, you tell me to fuck right off.” Sprak hij dan ook vol sarcasme terug, hier en daar gestruikeld over zijn woorden en de helft onduidelijk uitgesproken. Toch grinnikte hij erom, iets aan het gesprek toch wel hilarisch gevonden. “Well, I could treat you like the hostage y’are, but where’s the fun in that?” Iets in hem lichte op toen ze hem kapitein noemde. Een grijns vertoond die zelfs voor Billy wat overdreven was.
“Trust you? Oh sweetheart, I would let you play with my life without a single worry.” Een scheve glimlach stond op zijn gelaat. Of hij haar werkelijk vertrouwde was de vraag geweest, en antwoorden zou hij nooit. Het waren de twijfels die hem ervan weerhielden. Aan de ene kant wilde hij wel geloven dat ze de weg wist en aan de andere kant wist hij zich nog te bedenken dat ze onbekend was met het eiland. Zijn twijfels werden echter al gauw aan de kant gedrukt om plaats te maken voor een glimlach en een licht gevoel van opluchting. “You’re right.” Sprak hij toen hij opkeek van de stenen ondergrond waar hij voor even zijn aandacht op gefocust had.
Slenterend liep hij het gebouw binnen, Madelynn’s hand vastgepakt, al dan te voorzichtig om haar ook maar een greintje pijn te bezorgen of haar geen uitweg te bieden. De ietwat oudere vrouw keek op bij het verschijnen van Billy’s gedaante, voor even stil gebleven om hem van top tot teen te bekijken met een grijns, die leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon zodra ze Madelynn in haar visie kreeg. “I got a free room upstairs, second door to the left.” Billy knikte even, Madelynn achter zich aan getrokken onderwijl hij zich een weg baande naar de houten trap. “I’ll eh.. I’ll pay tomorrow morning.” Sprak hij nog wat slordig tegen de vrouw, wie knikte en zijn gedaante leek te volgen met haar ogen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was erg donker, het enige wat ervoor zorgde dat Madelynn nog kon zien waar ze heen ging waren verschillende fakkels die door de straten hingen en zorgde voor wat licht. Gelukkig leek het genoeg te zijn voor de prinses om een beetje te kunnen weten waar ze heen liep, of ongeveer heen liep. Ze dacht de straten dan wel te kennen na alle rondjes die ze vanmiddag gelopen had met Billy maar wanneer het donker was leek het toch ineens een stuk moeilijker te zijn. Het was dan ook fijn geweest voor de jonge vrouw wanneer ze eindelijk wist dat ze goed ging en ze niet veel later bij de herberg aan waren komen lopen. Madelynn had niet kunnen helpen om toch iets te lachen bij de opmerking die Billy maakte. “First of all, brag about it to who? My future husband? I don’t think that’ll go down well, will it?” Begon ze, nog steeds lichtjes lachend. “Second, won’t you then just try to put a stop to the rumour?” Al vroeg Madelynn het haar af of hij dit zou doen. Tot nu toe leek de man erg blij te zijn met het idee om een bed te delen met de vrouw en dus zou het Madelynn eigenlijk niet echt verbazen als hij het maar geen probleem vond als deze geruchten de wereld ingebracht zouden worden. “I am getting the same feeling.” Met een soort sympathieke glimlach keek Madelynn de man aan en ook legde ze haar hand op de man zijn wang. “But you know what they say, never give up on your dreams.” Madelynn kon het niet laten om de man toch een soort valse hoop te geven, ook al was het alleen voor vanavond. Morgen zou hij het toch vergeten zijn en dat betekende dat de vrouw vanavond prima even plezier kon hebben door Billy een beetje te plagen.
Ondanks Billy geen drank meer binnen kreeg leek het er toch op alsof het steeds moeilijker werd om de man te verstaan. Madelynn had dan ook niet geweten welke woorden er precies de mond hadden verlaten van Billy, ze had een variatie van haar naam gehoord, iets met het woord bezorgd en uiteindelijk iets wat haar leek te lijken op de woorden fuck off. Ze had in ieder geval niet genoeg verstaan om met een goede reactie te komen maar ze had wel een sarcastische toon in de man zijn stem te horen, dit gaf haar toch wel het idee dat ze gewoon kon lachen om zijn opmerking en dat dat reactie genoeg zou zijn. Al was het lachen niet geheel geforceerd als reactie, de manier waarop de man probeerde te blijven praten ondanks hem dit vrij duidelijk niet lukte was voor Madelynn alleen al genoeg om oprecht te moeten lachen.
De vraag die Madelynn kreeg over het het behandeld worden als een gijzelaar had de vrouw even aan het denken gezet. “Well, for me there wouldn’t be any fun in that but I’d imagine for a strong captain like you, there could be some amusement in that.” Dat leek haar alleen maar logisch, geen idee of dit echt zo was. Als Madelynn zich probeerde te zetten in de schoenen van een kapitein als Billy kon ze alleen maar nagaan dat het best leuk zou zijn om een gijzelaar te hebben, deze zo te behandelen als een gijzelaar. Hier leek Billy toch anders over te denken en als Madelynn eerlijk was, was dat toch wel een verrassing geweest voor haar. Misschien had ze de man toch verkeerder ingeschat dan ze zelf dacht.
“Well, that won’t be happening… I hope.” Daar was Madelynn toch wel oprecht in. Ze hoopte toch echt dat het nooit zo ver zou komen dat Madelynn zo erg in controle was over het leven van Billy, dat het echt allemaal in haar handen zou liggen. Dat zou toch te veel druk voor haar zijn. Het was raar maar de vrouw leek toch genoeg om de man te geven tot het punt waar ze het nooit over haar hart kon verdragen om hem om het leven te brengen, niet als zij er iets aan kon doen. Elk ander persoon van het land zou geen seconde getwijfeld hebben en de bevreesde kapitein aan zijn einde te brengen, hier kon Madelynn zich echter niet bij aansluiten. De man was toch meer voor haar gaan betekenen dan ze zou willen toegeven en al helemaal meer dan dat zou mogen. Niet dat ze dat zelf een probleem vond, helemaal niet eigenlijk.
Madelynn was toch ietwat verbaasd wanneer ze bij haar hand gepakt werd en meegetrokken werd door Billy, al deed ze niks om dit tot een stop te brengen. Ze liet haar zelf gewoon rustig meegetrokken worden door hem. De blik van Madelynn viel vrijwel meteen op de vrouw, even had ze gezien hoe deze vrouw Billy met een grijns bekeken had, wat niet lang geduurd had aangezien deze verdween bij het zien van Madelynn. Iets waar de prinses toch eigenlijk wel beledigd om was, al zou ze nu niks zeggen. Het was makkelijker om gewoon hun kamer te krijgen en het daarbij te laten. Opnieuw liet Madelynn zich meegetrokken worden door de man. Wanneer ze wat verder de trap op waren en niet langer bij de vrouw in de buurt waren kon Madelynn het toch niet laten om iets over de vrouw te zeggen. “Is it me, or did she not like me very much?” Vroeg Madelynn, alsof het Billy wat interesseerde. Madelynn besloot zelf de deur maar open te doen aangezien ze niet zeker wist of Billy hiertoe in staat was. “There you go.” Sprak ze terwijl ze de deur voor Billy open gooide en gebaarde dat de man wel eerst naar binnen kon.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vaak had Billy in zijn onderbewustzijn manieren voor ogen gekregen hoe hij geëxecuteerd zou worden als de Britten hem gepakt hadden. Hoe hij wellicht overboord gegooid werd met zijn polsen en enkels gebonden, neergeschoten of het klassieke einde en opgehangen zou worden. Toch was verdrinken ook een optie, het zou eraan liggen waar ze hem vonden. Te ver van Engeland en hij zou eindigen in het koude water. Hij was niet bang, natuurlijk niet. En toch visualiseerde zijn brein het voor hem op een manier die zelfs hem rillingen gaven. Staand op de rand, geen beweging kunnen maken om vrij te komen of te kunnen ontsnappen. Één duw zou nodig zijn geweest voor Billy het water tegen zijn rug kon voelen, voor hij onder zou worden getrokken door de ijskoude, zuurstofloze massa. Toekijkend hoe het licht steeds verder van hem vandaan werd gehaald, hoe zijn lichaam begon te smeken om zuurstof en hij zichzelf simpelweg omlaag liet zakken. Geen beweging gemaakt, enkel opgekeken naar de kleine restanten licht boven hem voor hij toch hapte naar adem, zijn longen vulde met water en het zwart werd voor zijn ogen.
Hoe het steeds gebeurde dat Billy met zijn gedachten bij zijn eigen einde terecht kwam wist hij zelf ook niet. Accepteren dat het hem meer bezorgde dan hij toe wilde geven zou hij nooit doen. Hij verdomde het. Voor hoe ver hij wist was hij onsterfelijk. Al jaren was hij vogelvrij verklaard en alsnog liep hij levend en wel over het eiland. Gelukkig zelfs. Althans, momenteel.
“Oh yeah, I really get off of having a hostage. Makes me feel eh, powerfull or somethin..” Twijfelend aan zijn ogen woorden verliet het toch zijn mond. Toch genoot hij er van hoe ze hem ‘strong captain’ noemde, het was geweldig voor zijn ego. Opnieuw keek hij opzij, Madelynn’s gedaante opgezocht in het duister en toch was het licht genoeg om haar te zien. “So I can’t trust you with my life?” Lichte teleurstelling was weer te vinden in zijn stem. Toch was het allemaal sarcastisch. Al was het gewoon leuk om zo tegen Madelynn te praten. Het voelde alsof ze al jarenlang vrienden waren en elkaar door en door kenden. De volgende dag zou hij het echter allemaal vergeten zijn. De vrouw zou hem niet meer interesseren, enkel oog gehad voor de zaken die afgehandeld moesten worden zoals gewoonlijk. Zichzelf en de bemanning voorbereid op de tocht naar Engeland, evenals het schip gereed maken. Het was geen kleine tocht, het zou hen weken kosten met goed weer, wellicht zelfs maanden als het weer hen tegen zat. Daarbij was Billy nooit geweldig geweest in doen alsof iemand hem interesseerde als het niet werkelijk zo was. Toch, als hij veel op had was iedereen geweldig en sprak hij alsof hij bevriend was met de complete wereldbevolking.
Billy keek wat slaperig over zijn schouder naar Madelynn, zacht gelachen om haar woorden. De krakende traptreden onder hem waren enigszins irritant voor hem, aangezien hij het nu pas opmerkte en het hem ook meteen akelig in de oren klonk. Toch probeerde hij zich weer te richten op de woorden van Madelynn, wat een grijns op zijn gezicht liet verschijnen. “It’s not you, it is the fact that I’ve a woman with me.” Sprak hij met zacht gelach dat door zijn woorden gevlochten leek te zitten. “Don’t know what it is, the women on the islands all seem to wanna shag me. This one was dissapointed to see you with me, as she thinks we’re gonna fuck.” Een uitdagende grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij de kamer in stapte. Billy draaide zich om om zo Madelynn aan te kunnen kijken. “So if you’re really deadset on not wanting too, I’m going downstairs.” In de deuropening bleef hij staan, met een opgetrokken wenkbrauw naar Madelynn gekeken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld