Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Account verwijderd

schreef:
Mila had van iemand vooraan in hun publiek een hoed gekregen zodat ze daarmee had kunnen rondgaan, dat had ze lachend en met veel plezier gedaan, want blijkbaar kon vrijwel niemand nee zeggen tegen haar zwierige rokje en grote glimlach. Toen ze naast Lev op de barkruk ging zitten en het geld naar hem toe schoof, merkte ze dat hij diep in gedachten verzonken was.
"Dankje," zei ze zacht tegen de barman en een klein beetje schor omdat ze niet gewend was om zo luidkeels mee te zingen op de prachtige muziek die Lev uit een gitaar kon toveren.
"Smakelijk," voegde ze er nog aan toe voor Lev en voelde plots een brok in haar keel zitten.
Waarom ze uit het niets niet meer kon eten kon ze moeilijk begrijpen, hier had ze immers nooit eerder problemen mee gehad. Het enige dat door haar hoofd spookte was dat Lev haar blik had kunnen lezen en nu niets meer met haar te maken wou. De angst om afgewezen te worden door hem werd reëel door te beseffen dat ze het niet zomaar goed met hem kon vinden, maar dat ze hier meer van verwachtte dan dat het op dit moment was. Bovendien was het stom dat ze zich zo voelde, want echt lang kenden ze elkaar nog niet en daarnaast had Lev veel meer aan zijn hoofd dan zij en haar gevoelens. Om niet onbeleefd te zijn tegenover de kok, nam ze met moeite wat happen en was vooral blij met haar glas water. Het eten op zich was niet slecht, het kon haar wel smaken. De stilte die tussen haar en Lev ging na daarnet zoveel gevoel in de liedjes te leggen, was oorverdovend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Eet smakelijk." Een kleine glimlach gaf hij haar, voordat hij weer voor zich uitkeek. Talmend begon hij te eten. Het eerdere, immense hongergevoel was verdwenen voor wat anders. Voor het eerst sinds die ochtend voelde hij zich weer ongemakkelijk. Hun optreden had hen op andere voet gezet en alhoewel het geweldig voelde op het podium, was het weer anders nu ze weer in de realiteit terecht waren gekomen. Want wat betekende dit allemaal? Hij wist het niet. Het was ook maar een raadsel of Mila daadwerkelijk hetzelfde had gevoeld, of dat ze gewoonweg beleefd was geweest en het uit vriendschap was.
Het bleef hem desalniettemin volgen. Onderwijl hij aan het eten was, bleven alle momenten van net voor zijn ogen flitsen om hem wat afwezig voor zich uit te laten staren. Alsof hij onbewust aan het zoeken was naar bewijs dat ze het niet had gemeend. Dat dat wat hij net meegemaakt was, als een droom was geweest en niet behoorde tot hun echte ervaringen, wanneer ze samen opgetreden hadden en de sfeer als magisch aanvoelde. Misschien was hij te veel verloren geweest in dat wat hij wilde zien en voelen, dat hij het werkelijke over het hoofd had gezien. Of mogelijkerwijs wilde hij gewoonweg niet inzien dat hij wat begon te voelen voor haar en ontvluchtte hij deze gevoelens door zich van haar af te zonderen.
Het had hem dan ook compleet overhoop gegooid. Hij wist niet hoe het hoorde te voelen of hoe hij hiermee omgaan moest, omdat hij er nooit mee te maken had gekregen. Nooit zou hij hiermee geconfronteerd moeten kunnen worden; hij was voorbestemd om zich van alle anderen af te schermen en zijn leven door te brengen in een omgeving, waar niemand hem zien of opzoeken kon. Hij zou nooit met andere mensen te maken moeten hebben gekregen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Naar haar gevoel was de avond net ietsje te snel en te rustig voorbij gegaan. De adrenaline van het optreden was verdwenen en de magie die tussen hen hing op dat moment leek haast verdwenen. Zowel zij als Lev waren beide in de auto in gedachten verzonken en de auto begon een vervloekte plek te worden waar ze beide muisstil werden en nooit veel zeiden. Terug in het hotel bleef de stilte hangen die ondertussen een vreemde nasmaak had gekregen en wat ongemakkelijk voelde.
”Zou het weer veilig zijn om bij jou thuis een kijkje te nemen?” Mompelde ze toen ze haar rokje uittrok en onder de dekens gleed en die optrok tot aan haar borst. Hun avondroutine was al een paar dagen simpel. Thuiskomen in het motel, zich samen in het bed leggen en soms komt er een gesprek van, soms bleven ze staren in het donker.
Mila vreesde ervoor dat het vandaag optie twee werd. Al hadden ze soms nog altijd de neiging om net dat ene kleine beetje elkaar op te zoeken, al was het hun handen die tegen elkaar lagen. Als ze dat samen optelde met hoe ze net bijna met hem versmolt als ze samen zongen, begreep ze niet hoe het nu tussen hen zat. Ze had vuurwerk verwacht, knallen en glitters als ze in elkaars ogen keken nadat ze besefte dat ze hem echt graag had en overtuigd was dat hij haar ook graag had. Helaas voelde het eerder als een hoop prut en ze vroeg zich af of hij ooit nog tegen haar zou praten, waarschijnlijk had ze hem compleet afgeschrikt en ze had spijt dat ze zich zo had laten meevoeren in het moment.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hun gesprekken waren afgedwaald tot een dieptepunt. Geen aansluiting hadden ze meer bij elkaar gevonden nadat ze de bar hadden verlaten, dat wat ook nu in de motelkamer nog te merken was. Spanning kon hij het niet noemen, maar dat ze langdurige stiltes hadden ervaren kwamen geen conversaties meer op zoals voorheen. Wanneer de sereniteit verbroken werd was het van korte duur en klikte het niet meer zo als eerst. Hij begon te voelen alsof hij zich op een rand van een klif bevond en op zijn tenen lopen moest om niet in een dal te storten, juist nu hij wat ervaren had tussen hen dat hem van zijn balans afgegooid had. Het idee begon in hem op te komen dat hij dat kleine beetje wat ze opgebouwd hadden, had verpest. Dat het teniet was gegaan doordat hij zich mee had laten slepen in een situatie en misschien de verkeerde conclusies getrokken had; misschien dat zij wat anders ervoer dan dat hij dacht te voelen, en was het maar beter dat hij zich afzijdig hield en er weer afstand tussen hen werd teruggebracht.
Doelloos staarde hij naar het plafond boven hem, zich gehuld onder de bedlakens die zacht tegen zijn blote bovenlijf aanvoelden. Haar vraag kwam onverwachts na de stilzwijgendheid. Het trok hem weer terug naar de avond van twee dagen geleden, makend dat hij zijn pupillen onaangeroerd boven zich liet blijven en haar blik vermeed. "Ik weet het niet." Hij voelde hoe de lakens wat op werden geheven en hoe ze zich zacht op liet vangen door de matras, de plek naast hem ingenomen nadat ze zich omgekleed had. Kijken naar dit tafereel had hij niet gedaan, ergens angstig om alles teniet te laten gaan en zelfs de ongemakkelijke sfeer om zeep te helpen.
"Ik denk dat we morgenochtend wel voor even terug kunnen gaan. Ze zullen onderhand het huis wel verlaten hebben denk ik, maar we moeten er niet te lang blijven. Straks houden ze het gebied nog in de gaten en worden we opgemerkt," prevelde hij. "We zullen wel genoeg tijd hebben om even wat spullen bij elkaar te pakken en mijn vader op te zoeken, als we het kort houden." De gedachte aan zijn vader zorgde dat hij zijn lippen weer lichtelijk op elkaar perste. Hij zou hem moeten vinden zodra ze het huis binnen zouden stappen maar hij wist niet wat hem meer dwars zou zitten. Wanneer hij Akrit levend zou vinden en zijn driftbui voor de zoveelste keer zou moeten doorstaan, of wanneer ze zijn overblijfselen zouden vinden en de moord met eigen ogen moesten aanzien, om mogelijk met een erg gewelddadige dood geconfronteerd te worden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila was die avond met een wrang gevoel gaan slapen. Toch werd te wakker met hun voeten een stukje verstrengeld. Een beetje verheugd om die kleine overwinning na hun vreemde woordenstaking de vorige avond, sloop ze uit bed om zichzelf al klaar te maken voor de nieuwe dag. Te enthousiast over haar nieuwe kledij, koos ze meteen al haar witte jurkje uit en daar had ze absoluut geen spijt van als ze het weer bekeek. Nu al stond de zon te branden aan de hemel en wierp haar warme stralen door het badkamerraam heen. De frisse lentedagen leken plaats te maken voor de nieuwe zomerse hitte en het was een aangename, zonnige dag vandaag. Net warm genoeg voor een jas buiten, maar ze kon er wel mee door met een stel blote benen. Na een korte, frisse douche voelde ze zich stukken beter dan de voorgaande avond. Alsof de nieuwe dag voor een nieuw begin zorgde. Onzeker over wat ze die dag zouden doen, nam zij het initiatief. Zacht maakte ze Lev wakker door haar twee handen tegen zijn schouders aan te duwen en hem daarna aan te manen om zich klaar te maken. Vandaag zou ze even al haar zorgen vergeten en gewoon weer haar vriendelijke zelf zijn. Zin in stiltes had ze niet en ze hoopte dat Lev haar vrolijke houding een beetje zou overnemen.
"Terwijl jij je klaarmaakt, ga ik al ontbijten want ik eet meer. Tot zo!"
Mila pakte het slim aan, ze ging er gewoon al vandoor om stiltes te vermijden en eenmaal hij goed en wel wakker zou zijn, zou ze hem wel aan de praat krijgen. Om de één of andere reden hing haar een slecht gevoel boven het hoofd, maar ze was nog niet klaar om daaraan toe te geven. Als ze vandaag echt terug naar zijn huis zouden keren, dan was dit misschien een beslissende dag voor hen. Niet alleen zouden ze Akrits lot waarschijnlijk ontcijferen, misschien liepen ze recht in één of andere val en dat zou voor één van hen het einde kunnen betekenen. Of ze vonden helemaal niets behalve hun spullen... Daarnaast vroeg ze zich ook af wat de volgende stap zou zijn in hun vlucht. Zouden ze een uiteinde van de wereld opzoeken om alles te ontlopen, bleven ze lang vluchten of stopten ze net snel om ergens een nieuw begin te starten? Ze had echt geen idee wat er op hun planning stond en ze vreesde ervoor dat Lev dat eveneens niet wist. Vanaf nu werd het pas echt overbruggen van dag tot dag en dat bracht een nieuwe spanning met zich mee. Andere spanning dan het gevoel dat ze kreeg als Lev net dat tikkeltje te lang in haar ogen kreeg, het was beangstigende spanning waar ze zich absoluut niet goed bij voelde. Met een zucht plofte ze op een stoel in de eetzaal en propte zich zoals elke ochtend vol, overtuigd dat ze de calorieën wel zou verbranden vandaag. Haast nooit zaten ze een moment stil, altijd onderweg en altijd waren ze op ontdekking de laatste dagen. Alleen dit motel werd de plek die het dichtste naar een thuis kon neigen. Al was het absoluut geen plek om ooit thuis te noemen. Mila zou alleszins blij zijn als ze hier weg konden. En liefst zo ver mogelijk van Elsa...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een tweetal handen hadden hem die ochtend wakker geschudt. Hij had onrustig geslapen en met elke seconde dat hij zijn schouders heen en weer kon voelen schudden, neigde hij meer maar de slaap die hij net leek te kunnen pakken. Pas vele uren na middernacht leek hij zich werkelijk in de rust te bevinden waar hij naar had gezocht. De staat die hem niet langer gegund was dan een paar uur, zo bleek wanneer hij dan toch toegaf aan het rumoer en de bewegingen, om recht in de ogen van Mila te kijken.
Hij was nog eveneens geen ochtendpersoon geweest. Zij had dit inmiddels misschien ook al door gehad, gezien ze nog geen minuut naast het bed had gestaan vooraleer ze haar vertrek alweer verkondigde. Hij moest zich maar gaan klaarmaken terwijl zij alvast ontbijten ging, kreeg hij nog mee voor ze de motelkamer alweer verlaten had.
Waarom het hem precies meer tijd dan gewoonlijk innam om te douchen en zich aan te kleden, was voor hem onduidelijk. Mogelijk was hij nog steeds niet wakker en sleepte hij zich daarom voort. Anderzijds was de gedachte van gisteren nog in zijn hoofd blijven hangen, waardoor hij zijn focuss er niet bij leek te kunnen houden. Ze zouden weer naar zijn huis gaan. Het weten wat ze daar aan zouden treffen ontbrak aan hem en wellicht dat mede daardoor, hij zich onbewust afzette tegen deze reis. Het bleef omhelder, maar hij wist wel dat hij er niet om te trappelen stond en zijn vermoeidheid evenzeer op de voorgrond was getreden. Dat hij Mila iets langer vermeed voor hij de eetzaal weer in was gelopen voor het ontbijt, voegde zich hier nog bij. Wat hij namelijk wél wist, was dat het nog altijd vreemd tussen hen was en hij dit niet nog meer aan wilde wakkeren, door hetgeen te verpesten dat nog van de oude sfeer over was. Hij wilde haar niet met haast onder ogen komen en de ongemakkelijkheid weer doen toeslaan.
Een onvermijdelijk lot bleek het desondanks alles wel te zijn. Het ontbijt brachten ze door met vrijwel geen aangeknoopt gesprek en ook daarna toen ze de auto weer opzochten voor de rit, was er weinig tussen hen te bekennen in zowel sfeer als woorden. De spanning bouwde zich daardoor niet alleen op in hem door wat er zich tussen hen afspeelde, maar ook doordat hij ertoe gedwongen werd over de mogelijke situatie thuis na te denken. Hij werd door het gebrek aan afleiding genadeloos meegezogen in zijn speculaties over dat wat ze bij het huis zouden vinden. De gehele autorit spendeerde hij voor zich uit kijkend, afwezig door de doemscenario’s in zijn gedachten.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Na een kort gesprek die ochtend, was haar duidelijk dat ze effectief de stap zetten om naar hem thuis te gaan. Dat zorgde voor een beetje misselijkheid door alles wat er door haar hoofd suisde en de nervositeit raasde door haar aderen. Tegelijkertijd besloot haar tijdens de autorit dat de bui die tussen hen hing, misschien niet aan haar lag. Als ze zich heel even inleefde in Levs wereld en niet zo egoïstisch alleen aan haar eigen ervaring en beleving van dit alles dacht, was hij waarschijnlijk enorm bang voor wat ze daar zouden aantreffen. Er zou vast van alles door zijn hoofd razen over wat ze daar zouden aantreffen en het was heel onwaarschijnlijk dat daar een positief scenario tussen zat. Als zij haar familie mogelijks dood aantrof, zou ze net zoals hem volledig weg zijn van de wereld, alleen en rouwend met haar gedachten. In een kleine poging om hem af te leiden, legde ze haar hand even over de zijne heen toen die op zijn been rustte.
"Hopelijk komt alles goed hierna," zei ze zacht en gunde hem een kleine glimlach voordat ze haar hand terugtrok.
Het was niet dat ze hem niet meer gunde dan een klein, bemoedigend lachje, maar ze durfde gezien de situatie niet voluit naar hem te lachen. Zowel omdat het ongepast zou zijn als omdat ze op dit moment niet op het punt zaten dat er nog veel gelachen werd naar elkaar. In gedachten speelde ze ondertussen opnieuw de momenten in het reuzenrad en de bar af. Als ze daaraan terugdacht, staarde ze dromerig en met nog altijd een voorzichtig glimlachje, uit haar raam. Het was bizar als ze daaraan terugdacht terwijl het slechts een paar dagen geleden was toen alles begon en het leek net zo snel weer weg te trekken. Het was duidelijk dat ze daarover teleurgesteld was. Toch hoopte Mila om dit alles weer goed maken tussen hen en ze zou haar best doen om hem te steunen, wat ze ook tegenkwamen bij hem thuis. Lev zou op haar kunnen rekenen en ze hoopte hem dat nog duidelijk te maken voor ze samen weer de echte wereld gingen trotseren. Weg van hun magisch sprookje vol fantastische avonden die haast onwerkelijk leken. Het enige wat daar voorlopig echt het bewijs van was, was ze foto die ze zorgvuldig had weggestopt tussen een rekker die aan haar zonnescherm in de auto hing. Wanneer ze die even open klapte, om te spieken naar de foto en hun betoverende gelukkige glimlachen te zien, deed ze alsof de zon fel in haar ogen scheen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In de stilte had haar hand naar de zijne gegrepen. Een zachtaardig teken van bemoediging overgebracht, die ze uitte door haar vingers even om die van hem heen te sluiten. Ze trok hem even uit zijn sleur van sombere en confronterende gedachten. Alsof ze moeiteloos hiervoor zorgen kon en doende dat ze wist dat hij zich te veel mee liet slepen in een ravijn van mogelijke scenario's, dat waar hij dankbaar voor was. Ze zorgde ervoor dat hij opkeek en even vergat waar hij al die tijd mee had gezeten. "Ik hoop het ook." Hij glimlachte miniem terug en bleef even bij haar ogen, voor hij dit oogcontact weer teniet liet gaan door zich te richten op de weg.
De auto hadden ze in dezelfde opslagruimte neergezet als waar ze deze vandaan hadden gehaald, om de route van hun vlucht door het bos weer terug te lopen naar het huis. Hun sporen waren nergens meer op de grond te vinden geweest. Geen pootafdrukken zag hij meer in de modder en het gras staan en hetzelfde voor de voetafdrukken van de jagers; alle fysieke herinneringen aan die avond waren al uitgewist door het weer, dat met zijn regen alles uit had gespoeld wat ze achter hadden gelaten.
Het huis was de enige nog bestaande aandenken dat nog onaangetast was gebleven. Wanneer hij ervoor tot stilstand kwam en bedenkelijk zijn blik rond liet gaan, waren het dezelfde, gebroken ramen waar hij mee werd geconfronteerd. De wind waaide door deze openingen naar binnen, bladeren die door de luchtstroom mee waren gevoerd hadden de vloer al lichtelijk bezaaid en een paar bloedvlekken zag hij op de houten planken liggen. Dan wel opgedroogd, maar ondanks dat aanwezig voor hem om de jagers weer voor de geest te halen. Het was deel van de inbraaksporen waar hij op neerkijken kon.
Hij stelde het uit om naar binnen te gaan. Eindeloos gleden zijn ogen over het pand, elke seconde meer voorbij laten gaan die hij anders besteden moest door het huis te betreden. Hij wilde van binnen eigenlijk niet weten wat zich achter de wanden bevond. Een keuze had hij alleen niet; ze hadden de spullen nodig en daarbij, als zijn vader op een of andere wonderbaarlijke wijze nog leefde, hadden ze geen tijd te verliezen.
Een paar passen wilde hij naar de voordeur toe zetten, zich voorbereid op het binnentreden van het huis, maar deze poging werd voor hij het door had gehad, verstoord. Een paar armen sloegen zich om hem heen en het duurde niet lang voor hij doorhad dat Mila hem opgezocht had. De omhelzing kwam onverwachts maar dempte zijn angstgevoel, waardoor hij even diep ademhalen kon. Het voelde fijn. Hij omhelsde haar voorzichtig terug. "Waar is deze voor?" vroeg hij haar, terwijl hij de plekken waar haar armen hem raakten beetje bij beetje warm voelde worden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Gewoon, omdat ik het wel kon gebruiken," lachte Mila een beetje triestig naar Lev toen ze hem losliet en het had enorm opgelucht dat ze beide met een diepe ademhaling plots even alles konden loslaten. Haar wang die tegen hem aan had gelegen gloeide een beetje en ze haalde vluchtig een hand door haar haren en schraapte haar keel.
"Als jij buiten kijkt, ga ik binnen al spullen zoeken?" stelde ze voor en stapte zelf al naar binnen toe en sloot de deur achter zich voor Lev kon antwoorden. Onzeker over wat ze daar zou aantreffen.
Mila stond alleen in de inkomhal. Het was er muisstil op het fluisteren van de wind na. Hoewel het niet bijster koud was in de ruimte, verspreidde er zich kippenvel over haar hele lichaam. De rilling begon in haar ruggengraat en baande zich een weg naar de toppen en tenen van haar vingers. Mila had het gevoel dat zowel zij als Lev de doos met Schrödingers kat ontweken. Zolang ze de doos niet openden, was de kat zowel levend als dood. Als ze de keuze maakten om de doos te openen, zou het universum een keuze maken, want niets kon zowel levend als dood tegelijk zijn. Natuurlijk werden vampieren hierbij buiten beschouwing gelaten als de kwantumfysicus zijn theorie opstelde. Mila had het gevoel dat ze op dat moment op het punt stond de doos te openen en een blik op de kat, of in dit geval eerder wolf te werpen. Al gaf haar lichaam haar aan dat ze daarvoor niet per se een keuze moest maken om dat te weten te komen. Er hing een onheilspellende geur die haar een ongemakkelijk gevoel bezorgde.
Op dat moment maakte ze een keuze, waarvan ze wist dat deze keuze niet om haar eigenbelang ging, maar om Lev te beschermen. Als zij het beeld zou moeten ondergaan, zou ze het ooit een plaats kunnen geven daar was ze van overtuigd. Of een zoon het beeld van zijn vermoordde vader ooit te boven zou komen, dat betwijfelde ze. Muisstil en met een bang hart zette Mila de eerste stappen richting de onheilspellende geur die steeds sterker werd. Haar hart bonsde zo hard dat ze bijna niet anders meer hoorde dan haar ritmische en gehaaste hartslag, het werd met elke stap erger en uiteindelijk voelde het alsof haar hart zou losscheuren uit haar borstkas. Voor het eerst in tijden was haar hoofd leeg. Traag slikte ze toen ze haar hand om de deurklink heen legde die fris onder haar vingers aanvoelde en ze merkte hoe droog en plakkerig haar mond geworden was. Haar zintuigen leken hyper gefocust op het minste beetje geluid en het gonzen van haar hart stond geen seconde stil, het geluid was zo intens dat het haar hele hoofd vulde en bijna de walgelijke geur wegdreef uit haar gedachten. Met een slome beweging duwde ze de deurklink naar beneden en wachtte heel even af. Misschien zou de snauwende, boze stem van Akrit haar elk moment iets toeschreeuwen. Helaas, zelfs als ze een minuut in stilte bleef staan, wat eerder een eeuwigheid leek, was nog steeds het stille ruisen van de wind en Levs voorzichtige voetstappen in de verte het enige wat ze hoorde.
Wat er achter de deur schuilhield, daar had ze onderweg naar hier niet over nagedacht. Op geen enkel moment had ze zich durven voor de geest halen wat ze zou aantreffen en zelfs dan zou ze niet voorbereid zijn op de werkelijkheid. Het tafereel dat zich voor haar afspeelde was iets dat ze in haar ergste nachtmerries niet had kunnen voorspellen. Een walm van rottend vlees kwam op haar af, erger dan ze zich ooit had kunnen inbeelden. Haar hand voelde nat van het zweet toen ze die tegen haar mond en neus aandrukte om de geur buiten te houden en haar eten binnen te houden en niet alleen begonnen haar handen te zweten, het brak over haar hele lichaam uit. Zo benauwd kreeg ze het.
Eenmaal de misselijkmakende, walgelijke geur houdbaar was, hadden haar ogen ook de kost gekregen. Het leek alsof de kamer opnieuw geschilderd was met een donkerrode, bijna bruine kleur die in spatten tot aan het plafond reikte. Zo overwelmd door de aanblik van de gruwelijke scène, viel haar hoofd eerst in haar nek waardoor ze alleen naar het plafond kon turen en even de moed bijeen moest rapen om haar blik weer te laten zakken. Op het eerste zicht was er geen Akrit te zien, maar deze geur kon niet alleen van het bloed komen. Nu pas zag ze dat het bloedspoor niet alleen van hem kon zijn, want het leek alsof er iets de deur uit gesleept was, waarschijnlijk niet 'iets', maar 'iemand'. De rode vegen waren haar in haar overweldigende situatie nog niet eens opgevallen. Na het bloed op de planken buiten te hebben gezien, had ze bewust haar blik niet meer naar de grond gericht. Heel even overviel haar het gevoel dat Akrit zich hier een weg uit had kunnen vechten en dit niet zijn bloed was, maar dat van de aanvallers. Helaas bleek het een hoogstwaarschijnlijke combinatie van de twee te zijn.
Na een poging om diep in te ademen zodat ze het lef had de deuropening door te stappen, die gestaakt werd door de geur die verried dat er iets in ontbinding was, haalde ze haperend adem en voelde hoe haar hand trilde voor haar mond. Die trilling bleef niet alleen bij haar handen, het was een gevoel dat zich door heel haar lichaam baande en zich bij haar bonzende hart voegde. Het tapijt kraakte onder haar eerste voetstap en haar blik hield ze strak op haar voeten gericht waar het gedroogde bloed op het tapijt langzaam krakte onder de druk van haar lichaam.
Traag en nog steeds met haar ene hand krampachtig tegen haar gezicht en de andere aan de deurklink geklauwd, durfde ze nauwelijks haar blik op te tillen. Een verloren schoen kwam als eerste in haar blikveld, dat bevestigde haar vermoedens dat Akrit niet zonder slag of stoot ten onder was gegaan, want er leek nog een ledemaat in vast te zitten. Het koude zweet werd alleen erger door die aanblik en toen ze haar hoofd opzij draaide en daar het silhouet van een wolf aantrof, braken de dammen pas echt. Haar mond werd nat van de tranen die over haar wangen gleden en zich een weg baanden tot onder haar hand, over haar kin en op de grond.
Meer dan dit kon ze niet aan, ze hoefde ook niet meer te zien om te weten wat Akrits tragische lot was geworden. Details waren haar teveel op dit moment en hoewel ze hem ongetwijfeld niet zo kon laten liggen, kon ze nu even niet denken aan wat hierop zou volgen. Muisstil zette ze een stap naar achter, met de deurklink nog steeds verkrampt in haar andere hand. De deur volgde automatisch en toen die tegen de deurpost tikte, hurkte ze neer om tranen met tuiten te huilen en haar beide handen voor haar gezicht te slaan. Geen enkel geluid durfde ze te lossen, bang om Lev te lokken en hem dit aan te laten treffen. Hier wou ze hem voor behoeden, kostte wat het kost, maar het leek haar haast onbestaande dat dat zou lukken. De intense geur, haar vertroebelde zicht en de hevige gevoelens die dit opwekte, maakten het onmogelijk om helder te denken over deze situatie en wat ze nu moest doen. Niemand kon hier ooit op voorbereid zijn en zij was alleszins geen uitzondering op de regel.
Met veel moeite forceerde ze zichzelf om recht te staan en zichzelf onder controle te houden. Dit wou ze Lev besparen en hoe dan ook kon ze niets meer aan het feit veranderen dat Akrit omgekomen was en dat dit voor eeuwig op haar netvlies gebrand zou staan. Druk veegde ze tranen weg en ditmaal stapte ze zonder enige terughoudendheid de kamer opnieuw in. Met een klap viel de deur achter haar dicht en een gevangen gevoel overviel haar. Gehaast trok ze de knisperende dekens van het bed af en zonder haar blik te focussen op Akrit gooide ze die over hem heen. Het hielp een beetje, al voelde ze zich nog altijd enorm misselijk en afschuwelijk bang. Dat ze zich niet goed voelde, was een understatement. Toen ze met grote passen de kamer uitbeende en de deur achter zich dichttrok, kwam ze oog in oog te staan met Lev en daar stond ze met een mond vol tanden... Aan haar bleke gezicht, rode ogen en trillende lichaam hoefde ze geen woorden te voegen over de situatie. Met haar hand op de klink trok ze de deur harder dicht, ook al was die al in het slot gevallen.
"Niet gaan kijken." Dat was het enige wat ze hem nu kon meegeven en ze hoopte dat hij gewoon zich omdraaide, zijn spullen pakte en hier verder geen bevestiging over hoefde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze kon het naar eigen zeggen gebruiken. Hijzelf ook, gezien ze zijn spanning een beetje had doen verdwijnen door haar omhelzing en hij zich voor het eerst sinds het begin van die ochtend voelde alsof hij zonder moeite goed door ademen kon. Er was iets aan deze situatie dat hem benauwd liet voelen. Het voelde verstikkend sinds het moment dat hij ontwaakt was en totdat ze haar armen weer van hem af liet glijden en ook hij haar uit zijn grip liet ontsnappen, was dit gevoel kort verdwenen geweest.
Zijn zinnen had hij erop gezet om naar binnen te gaan, maar daar bleek vrij weinig van in te komen. In alle haast had Mila zich al door de deuropening laten verdwijnen met de aankondiging dat zij binnen spullen pakken zou, en hij buiten rond moest gaan kijken. Waarom ze dit precies deed ontbrak aan hem maar de moeite om haar tegen te spreken deed hij niet. Hij keek liever in de buitenlucht rond, hopend om een spoor van de jagers te vinden en eventueel van zijn vader, dan dat hij oog in oog wilde komen te staan met het slagveld binnen.
De minuten waarin hij rondom het huis struinde gingen snel aan hem voorbij. Hoe lang hij precies rond het bos gedwaald had was hem niet bijgebleven, maar de zoveelste keer dat hij de buitenste wanden langsgelopen had om weer bij de voordeur terecht te komen, was het dan de keer dat hij zijn moed weer terug had verzameld. Hij zou naar binnen gaan. Hij zou dan eindelijk zien wat er overgebleven was en wat dat ook zijn mocht, zelfs al wilde hij niets liever dan Mila terugroepen en met de auto ver weg van hier rijden.
"Mila?" Langzaam stapte hij naar binnen, rondkijkend in de veronderstelling haar ergens bij de voorraadplanken weer te vinden. "Heb je al wat gevonden?" De leefkamer doorliep hij stilletjes evenals de keuken en de paar bijkamers. Nergens was een spoor van haar noch zijn vader te bekennen. Pas toen hij zich bij elkaar geraapt had om zijn vader's laatste verblijfplaats op te zoeken en Akrit's slaapkamer opzocht, kon hij Mila weervinden. Haar jachtige passen klonken hard over de vloeren en indien haar rode, waterige ogen de zijne vonden, werd de deur met een harde klap achter haar gesloten.
Tranen sijpelden langs haar wangen naar beneden. Het getril van haar vingers indien deze zich van de deurklink af lieten glijden en de wijze waarop haar huid bleek gekleurd was, had hem overvallen. Er schuilde achter het hout van de deur een scène die haar dusdanig geschokt had, dat ze overgenomen werd door emoties en paniek. Een tafereel dat ze zonder enige twijfel van hem afgeschermd had door de deuropening te versperren.
Zijn vader's grove stem had hij niet weer gehoord. Geen klappen had hij uitgedeeld horen worden en eveneens had hij enkel haar voetstappen gehoord, dus waarvoor zag ze eruit alsof ze een geest gezien had? Met elk moment dat hij haar stokstijf aankeek, leek hij des te meer in paniek en angst te verkeren. Emoties die ook hij niet meer terughouden kon.
Hij stormde langs haar heen de kamer in, haar gedaante voor de deur weggeduwd. De deur viel achter hem met een doffe klap in het slot. Als een roofdier opzoek naar zijn prooi gingen zijn pupillen door de slaapruimte. Een bloedbad was dat waar hij mee geconfronteerd werd, de sporen van een afslachting overal waar hij keek waar kunnen nemen gepaard met een aantal ledematen die rottend achter waren gelaten. De immense stank was echter niet daarvan afkomstig. Het was het lichaam dat hij onder een laken aantrof, waar de lucht naartoe had geleid en hem als de dood tot stilstand had gebracht.
Het lijf van een wolf lag voor zijn voeten. Tientallen kapotte, lege flessen drank hadden hem omringd. De grijze vacht was haast onherkenbaar door de bloedplekken en verwondingen en dat waar eerst de bouw van een krachtig dier te vinden was, was nu het tere overblijfsel van een roofdier te spotten. De wijze waarop hij van zijn leven beroofd was had Lev niet eens aan kunnen zien. De hoeveelheid bloed waarmee zijn vader bezaaid was en de vele snede- en kogelwonden hadden hem te licht in zijn hoofd te laten voelen.
Hij strompelde een paar passen achteruit, gevoeld hoe een enorme hitte hem begon te overspoelen en koude rillingen over zijn rug kwamen te lopen. Een duizeligheid nam hem over. Verstrooid liet hij zijn rug grenzen tegen het wandoppervlak. Hij zakte weg op de grond, zodanig overgenomen door chaos en dat wat hij zojuist gezien had dat hij niet anders kon dan in paniek voor zich uitkijken. Doende dat hij zich in een van zijn nachtmerries bevond en hij zijn bewustzijn verlaten had, om een beeld van horror waar te nemen. Als vanzelf begon hij millimeter voor millimeter heen en weer te wiegen, zijn armen om zijn opgetrokken benen heen geslagen om deze dichtbij zich te houden. Zijn ogen verlieten het lijk van zijn vader voor geen moment, al dan begon zijn zicht zich te vertroebelen door het traanvocht dat traag uit zijn ooghoeken ontsnapte. Enkele tranen vonden hun pad langs zijn linkerwang naar beneden. Tranen die hij niet opmerken kon of wilde; hij was wederom in zichzelf gekeerd en verloren in zijn eigen denkweg, alsof het hem kon laten ontsnappen aan dat wat voor hem lag; het besef dat hij zojuist de enige persoon had verloren die zich ondanks alles nog aan zijn kant had gehouden, viel hem zwaarder dan hij ooit had kunnen denken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila verloor haar evenwicht toen Lev zonder pardon langs haar heen stormde. In haar val trok ze een grote staande klok met zoveel kabaal naar beneden dat de vloekwoorden die ze uitschreeuwde er haast niet bovenuit kwamen. Ze was kwaad. Kwaad op de situatie. Kwaad op zichzelf dat ze Lev niet had kunnen tegenhouden. Bovenal woest op diegene die hen dit aandeden. Het liefste van al bleef ze gewoon vloekwoorden schreeuwen tot ze geen tranen of stem meer overhad om boos en verdrietig mee te zijn. Helaas was dat geen optie. Haar bange hart begon weer te racen nu ze zoveel lawaai had gemaakt en ze had het gevoel dat dit elke moment jagers kon lokken, ook al zouden die hen allang gevonden hebben als ze echt in de buurt hebben. Omwille van die reden wou ze Lev zo snel mogelijk hier weg krijgen.
Helaas trof ze niet aan wat ze verwacht had aan te treffen. Al wist ze niet wat ze echt had moeten verwachten bij deze aanblik. Zelf had ze Akrit nooit gesproken en ze was al zo enorm van slag, hoe moest het dan wel niet voelen voor zijn zoon die nog alle hoop had gehad om zijn laatste restje van een gezin leven terug te vinden en nu geen enkele kans had om ooit nog herenigd te worden. Toen ze de kamer ingestapt was, na diep adem te halen en zichzelf voor een derde keer voor te bereiden op het horrorhuis dat ze betrad, zag ze Lev op de grond zitten. Zijn knieën hoog opgetrokken tegen zijn borstkas en zijn armen erover heen geslagen. Ondanks dat zijn gezicht verstopt zat achter zijn knieën, verried alles aan zijn houding dat hij huilde. Zijn schouders schokten zacht terwijl hij heen en weer bewoog en zijn ademhaling werd onregelmatig.
Mila rukte haar blik los van Lev en hurkte neer bij het akelig toegetakelde lichaam en trok het laken er opnieuw overheen. Om een onbekende reden had ze het gevoel dat ze leeg was vanbinnen. De angst begon weg te trekken en ze voelde zich al evenmin verdrietig of kwaad. Ze voelde zich echt leeg. Even bleef ze nog stil staan staren naar het roerloze hoopje stof en besloot dat dit de laatste aandacht was die er eraan gaf en aan zichzelf. Niet langer onder de indruk van de besmeurde vloer, liet ze zichzelf op haar knieën zakken naast Lev en blokkeerde zoveel mogelijk het zicht op alles rondom hem. Voorzichtig boog ze zich voorover en sloeg haar armen om hem heen. Haar kin liet ze op zijn schouder rusten en staarde naar de muur. Dit was officieel het dieptepunt in haar leven. Helaas was dat voor Lev waarschijnlijk nog zoveel erger. Het enige wat ze nu nog kon doen, was het hef in handen nemen en dit zo goed mogelijk oplossen voor hen beide. Vanaf hij bedaard was, zou ze hem aanmoedigen zijn spullen te nemen en zelf zou ze even diep nadenken over hoe ze dit ging aanpakken. Lev hoefde zich niet druk te maken over dit alles, daar zou zij een oplossing voor vinden dat was ze hem wel verschuldigd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deur opende zich zacht in het slot. Het gekraak van het hour gaf haar aanwezigheid weer aan, nadat hij deze in rook op had laten gaan door de klap waarmee ze van de deuropening weg was geduwd. Haar gedaante kwam hij alleen niet onder ogen. Hij had zijn gelaat al naar beneden laten zakken en deze verhuld, vooraleer ze de kamer ook maar binnen was gewandeld. Hij deed niet aan huilen. Paniek had hij nooit zo gekend evenmin rouw op deze manier, omdat hij zijn moeder op een ander wijze verloren had. Van haar had hij afscheid kunnen nemen en had hij hun relatie goed kunnen eindigen. Met zijn vader was er nooit iets anders geweest dan haat, ruzie en het alcoholisme dat een kloof van kilometers breed tussen hen had gevormd.
Het tonen van zijn gezwollen ogen en het vocht langs zijn wangen wilde hij niet. Het nadenken over het toegetakelde lichaam van zijn vader niettemin. Zijn paniek en angst kwam echter voort uit een plaats die hij niet kon laten vervagen. Het geschok van zijn schouders en het trillen van zijn lijf was geheel oncontroleerbaar, dat wat hem vervulde met meer angst. Hij had zich nog nooit zodanig gevoeld dat hij zodanig bruut in een afgrond was beland, dat hij geen macht meer over zichzeld had. De eenzaamheid kwam op hem afgestort. De laatste man aan zijn kant was gevallen; hij was nu een alleen achtergebleven prooi, wachtend op zijn tragische lot met geen andere omstander van bloed om een front met hem te vormen.
Mila’s stappen hoorde hij dichterbij zich komen. Haar armen omringden hem met warmte, haar kin rustend op zijn schouder waar ze deze liet liggen. Hij liet zijn hoofd zacht tegen de hare liggen. Gedachteloos stortte hij zich op haar steun. Ze wist hem de paniek een beetje af te nemen, alsof ze precies wist wat hij doormaakte en zijn eenzaamheid verzachtte met alles wat ze deed. Hij kon niet anders dan hieraan toegeven. Talmend gleden zijn armen rondom zijn benen weg en sloeg deze om haar heen, zich in de omhelzing verloren door zijn gezicht enigszins in haar haarlokken te begraven. Waarom ze het precies voor elkaar kreeg wist hij niet, maar langzaam maar zeker begon zijn kalmte hem wat meer terug te nemen en stopte zijn lichaam met schokken.
Na een paar minuten trok hij zich weer terug. De schaamte over zijn uitbraak sijpelde in hem op, maar het was de verstrooidheid waarmee hij weer het lichaam van zijn vader weer aankeek dat sterker was. Hij keek voor zich uit alsof hij met zijn gedachten compleet van de aardbodem verdwenen was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia wachtte al die tijd rustig af, nog misselijk van de geur en de sfeer die er hingen en al even bedwelmd door de situatie als Lev zelf. Het was alsof ze zich niet meer kon losmaken en niet durfde om Lev aan zijn lot over te laten met zijn verdriet. Zolang ze hem vasthield, had ze het gevoel dat ze een beetje pijn kon wegnemen. Aangezien hij haar niet wegstuurde, maar net dichter tegen zich aantrok, leek haar gevoel juist te zijn. Na wat bijna een eeuwigheid leek, maakte ze zich zacht los uit zijn armen en legde een hand op zijn wang.
"We gaan onze spullen pakken. Wil je dat ik je alleen laat om afscheid te nemen of blijven we samen?"
Met haar duim wreef ze zacht nog een verloren traan weg voor ze opstond en zo min mogelijk op de ruimte probeerde te letten. Zelf ook gekalmeerd door alleen hun ademhaling en elkaar gehad te hebben om op te focussen, probeerde ze te bedenken wat ze met alles moest aanvangen. In haar ogen zat er maar één ding op en dat was alles wissen. Alle sporen van Lev moesten hier weg en zeker het lijk van een volwassen weerwolf kon niet zomaar hier gelaten worden als bewijs dat hun soort bestond. Nu hadden de jagers dit vast zo gelaten om te kunnen controleren of ze nog teruggekeerd waren, maar eenmaal dat niet nodig was, zouden ze Akrit voor allerlei doeleinden kunnen gebruiken en dat kon ze niet toelaten.
Haar gedachten draaiden op volle toeren en verschillende mogelijkheden boden zich aan. Ze konden een graf graven, maar om dat diep en verborgen te maken daar hadden ze geen tijd voor. Hem meenemen en later bedenken wat ze konden doen, was al helemaal geen optie want Akrits lichaam was al te ver heen. Het enige dat nog acceptabel leek was verbranden en het best met heel het huis mee. Het zou zwaar zijn om Levs thuis en haar bijna thuis volledig met de grond gelijk te maken, maar het verdwijnen en overleven van Lev was belangrijker dan materiële zaken. Nog wachtend op zijn antwoord op haar vorige vraag, richtte ze haar blik terug op Lev.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar duim voelde hij over zijn wang glijden. Hij keek van haar weg, het schaamtegevoel voor zijn tranen door hem heen gaande waardoor hij het niet in zich opbrengen kon om haar weer aan te kijken. Zijn gevoelens uiten op deze manier was anders voor hem. Nooit had hij echt alle tranen over zijn wangen laten lopen in zijn gehele leven, om de simpele reden dat hij niet zo werkte en hetzelfde gold voor zijn vader. Het overlijden van zijn moeder had hem dan wellicht veel pijn gedaan, zijn vader had de nuchterheid uitgestraald die ook hij bezat. Een enkele traan had zijn ooghoek verlaten maar meer dan dat had hij nooit getoond. Het gaf immers zwakte aan, kwetsbaarheid die hij niet met zich meedragen kon. Wat moest ze nu wel niet van hem denken?
Met zijn handen wreef hij door zijn ogen. Zijn ellebogen vonden zijn knieën nadat Mila van hem weg was gestapt, daar waar hij ze lusteloos op liet steunen. Afscheid nemen was het gepaste om te doen. Ze bracht het niet voor niets naar voren met het voorstel om hem alleen te laten mocht hij dat willen, maar hij wist niet hoe hij dit doen moest. Hij had geen woorden meer die hij tegenover zijn vader uit had willen brengen. Een band tussen hem en de man was er nooit geweest, enkel hun bloed maakte ze tot verwanten. "Ik hoef geen afscheid te nemen." Zijn blik werd gevangen door de vele lege drankflessen op de vloer. Misschien dat hij onbewust al lang geleden gedag had gezet tegen de vader die hij ooit had gehoopt nog mee te kunnen maken.
Hij vermande zich dan ook. Een uitstraling van kilte en emotieloosheid had zijn gelaat overgenomen, indien zijn expressie verhardde en hij zich weer van de grond overeind duwde. Zijn rode ogen waren alles dat over was gebleven van zijn uitstorting van net en zelfs dat verhulde hij zorgvuldig in de schaduwen van de kamer, door zijn ogen laag te houden. "Ga jij maar vast je spullen pakken. Ik kom er zo wel aan." Ze had niks aan hem zo. Hij zou haar alleen maar dwarszitten met het verlies van zijn vader en zijn onwetendheid over hoe hij hiermee om moest gaan, daar was geen twijfel over mogelijk.
Zijn passen leidden hem naar het nachtkastje aan de andere zijde van het bed. In een van de lades vond hij de enige paar spullen van zijn ouders waar hij daadwerkelijk over waken wilde, om ze niet te laten vergaan. Enigszins verdwaald in zijn gedachten over het verleden liet hij de ring van zijn moeder in zijn handpalm liggen. Het metaal voelde koud aan tegen zijn huid, doch het hem comfortabel liet voelen en wat rust gaf, nu hij na zoveel jaren weer tegen het sieraad aankijken kon. Het deed hem voelen dat hij dan toch niet geheel alleen was.
Een gezinsfoto en de magische ring van zijn vader klemde hij evenzeer in zijn hand. Deze zou hij ook in zijn broekzak bewaren, tenminste totdat ze een plek hadden gevonden waar hij het voor een tijdje veilig opbergen kon. Er zat voor hem dan wel geen waarde aan de ring van Akrit, het zou voor Mila waarschijnlijk van pas komen. De gezinsfoto was voor het geval dat hij er ooit nog aan herinnerd wilde worden hoe zijn leven er hiervoor uitzag. Om nog een keer zijn moeder afgebeeld te kunnen zien, nu er geen ander fotopapier meer was waarop hij haar zien kon. Zijn vader had ze allemaal, op uitzondering van deze, in vuur teniet laten gaan.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila liet kort haar blik nog over de kamer glijden voor ze Levs raad opvolgde om zelf haar spullen al te gaan nemen. Nu pas, nu ze na al die tijd gewennen aan de omgeving vluchtig durfde rond te kijken, zag ze de flessen overal verspreid liggen. Dit verklaarde veel, alcoholisme was in geen enkele gemeenschap ongekend. Waarschijnlijk was dit de basis van de slechte band tussen hen en het veranderde personen compleet. Deze nieuwe informatie kon ze snel verwerken omdat het een verduidelijking van het verleden was, nu had ze hier niks meer aan. De deur liet ze open staan toen ze de kamer verliet en met elke stap waarmee ze zich van het slagveld verwijderde, voelde ze zichzelf meer en meer opgelucht. Vies van haar eigen handen, stopte ze onderweg om met een stoffige gordijn druk over haar handen te schrobben. Hoewel ze niet echt iets had aangeraakt behalve het besmeurde deken, voelde ze zich toch vies. De walgelijke geur bleef haar achtervolgen en leek wel in haar neus blijven plakken.
Op haar zolderkamer aangekomen gooide ze zo snel te kon haar jurkje uit en smeet het in een hoek van de kamer. Hoewel het net nieuw had, had ze er geen behoefte aan om dingen die stonken naar de dood mee te nemen in de auto. Hoe sneller ze dit alles kon vergeten hoe beter. Het had weinig nut gehad dat ze zichzelf eraan had onderworpen. Lev had immers toch zijn weg naar de kamer gevonden. Tegelijkertijd gaf het haar wel het gevoel dat ze nu beter kon begrijpen waar hij doorheen ging. Het verklaarde waarom hij volledig van slag was en ze kon zich net iets te duidelijk voor de geest halen met welk laatste beeld van zijn vader Lev vanaf nu door het leven moest gaan.
Al haar spullen op de zolderkamer pasten opnieuw in één tas. Haar mantel en laarzen lagen nog ergens op het plein verspreid en ze durfde die niet in haar eentje te gaan zoeken, dus trok ze een schoon zwart jurkje aan en besloot dat één paar schoenen voorlopig voldoende was en dat ze in de zomer toch geen laarzen kon dragen. Met haar tas over haar schouder begaf ze zich naar de schuur en rende zo snel en zo hard ze kon over en weer. Met een fles benzine uit de grote tank, rende ze terug naar Lev.
"Ik heb alles. Kan ik jou nog helpen?" vroeg Mila wat gehaast en haar ademhaling verraadde dat ze zich enorm gehaast had.
Dat dat was omdat ze doodsbang was om in haar eentje een jager tegen het lijf te lopen en ze rende uit angst compleet hulpeloos en alleen te sterven, zou hij waarschijnlijk niet op het eerste zicht raden. Al was het best logisch en wou hij waarschijnlijk net zo snel weg van deze ellendige plek als zij.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld