Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het verbaasde Ray een beetje dat Kenna geen wraakplannetje had bedacht voor ze ja zei op het aanbod om met Oliver naar het bal te gaan. Of op zijn minst niet direct was begonnen met denken nadat het ja woord van haar lippen was gerold. Waar zat ze in diepzees naam toch met haar gedachten toen ze ja zei tegen die gast na alles wat hij haar had aangedaan? Misschien was ze toch niet zo slecht in haar hart als ze had gedacht. Toch merkte Ray dat ze meteen ging brainstormen, dus ze was misschien niet zo erg als de meid die hij eerder op de gang tegen kwam. Die verraadster. Ze was misschien een beetje laat van begrip, maar oké. Ze was natuurlijk een landbewoner en die dachten soms wat anders dan zeebewoners. Hij was benieuwd met wat ze zou bedenken. Sommige zouden denken dat ze wat overdreven. Waarschijnlijk had Oliver het niet met opzet gedaan tenslotte, maar dan nog. Je moest uitkijken voor je magie gebruikte en zeker in de buurt van schurken. Schurken waren behoorlijk haatdragend op sommige momenten tenslotte. Zeker als iedereen het zag.
Ray grinnikte even om Kenna haar gadver opmerking en kotsgeluiden, maar hoorde haar bedankje om haar outfit niet. Toen Ray de badkamer uit kwam, was Kenna al bijna klaar voor het bal. Had hij werkelijk zo lang in de badkamer gestaan? Dat had hij niet verwacht. Voor zijn gevoel was hij nog best snel geweest. Zeker als je bedacht dat hij al heel lang niet op deze manier gedoucht had. Had hij dat ooit eigenlijk wel? Hij kon het zich niet eens meer herinneren wanneer hij voor het laatst gedoucht had. Ja hij had eens op het land gewoond, maar had hij toen gedoucht? Ray schudde even denkbeeldig zijn hoofd. Hij raakte afgeleid. Zeker aangezien Oliver zo kon komen, moest Ray even wat voorbereidingen nemen. Echt niet dat hij zomaar heldenkleren aan zou doen, maar iets beters had hij zelf ook niet. Dus zou hij de kleren wat aanpassen. Voor hij naar school ging had hij een speciaal drankje gemaakt. Het was gewoon wat spelen met zijn magie. Nieuwe spreuken uit het spreukenboek dat hij ergens op de bodem van de oceaan vond uittesten. Een van de spreuken was een spreuk waarbij je kleding kon laten oplichten in het donker. Als je de spreuk op de kleren druppelde en een voorwerp zei, dan zou het kledingstuk dat voorwerp oplichten in het donker. Het zou ook moeten werken bij kaarslicht en normale lampen, aangezien hij activeerde zodra er geen zonlicht meer op de kleding kwam. Ray hoopte maar dat de spreuk zou werken, anders zou hij er vast dwaas uitzien op het bal. Als een heldje, iets wat hij niet wilde.
Rustig knielde Ray dan ook bij zijn bed neer en pakte zijn spreukenkoffer onder zijn bed vandaan, waarna hij de sloten eraf haalde en hem open deed. Vervolgens pakte hij er een klein, felrood flesje toverdrank uit en glimlachte even. Als hij het flesje in de schaduw hield, weg van het licht veranderde het vloeistof in aqua blauw.
Net toen Ray de koffer weer onder zijn bed had geschoven werd er op de deur geklopt. Het flesje met de vloeistof had Ray nog in zijn hand en even zuchtte hij zacht. Dat zou waarschijnlijk Oliver wel zijn, om Kenna op te halen en hem zijn kleding te geven. Eigenlijk vond hij het jammer dat Kenna zo te zien al klaar was. Hij wilde hem graag even wegsturen en later terug laten komen, maar dat ging nu helaas niet. Rustig liep Ray naar de deur en trok hem open en kreeg bijna direct een grote bos bloemen in zijn gezicht gedrukt, waardoor Ray hard moest niezen. De opmerking van Oliver over dat hij naakt was deden Ray even fronsen. "Ik heb een badjas aan hoor, wat voor mijn doen al ongebruikelijk is dus naakt ben ik niet. Daarbij volgens mij zie jij er gewoon precies het zelfde uit als ik er nu uit zie" zei Ray droog en nam de kleren van de jongen aan. "Wat hebben jullie landbewoners eigenlijk met al die bloemen?" vroeg Ray vervolgens toen hij nog eens moest niezen en legde de kleren op zijn bed neer, waarna hij het flesje met vloeistof langzaam open draaide. Hij had die nog steeds niet neergezet. Net op het moment dat Ray het echter over zijn pas gekregen kleren van Oliver wilde gieten, gleed Ray echter uit en viel met een harde klap op de grond. Zijn evenwicht en handigheid op het land waren nog steeds niet wat je noemde geweldig. Het flesje vloog uit zijn handen, recht op Kenna en Oliver af, die in gesprek waren over dat Oliver te vroeg was gekomen en raakte Kenna vol op haar jurk. Even kreunde Ray zelf en ging met een pijnlijk gezicht over zijn hoofd heen. "Ik haat het land" mompelde hij in zichzelf, terwijl hij zeker wist dat deze val hem een bult op zijn hoofd zou geven en een aantal blauwe plekken.
"Waar is mijn toverdrank gebleven?" vroeg hij mopperend, meer aan zichzelf dan aan de anderen en toen viel zijn blik op Oliver en Kenna, voornamelijk op Kenna wiens jurk nu een felrode vlek had.
"Oh daar dus" zei hij droogjes en stond langzaam op, terwijl hij Kenna aankeek en even nadacht. De minuten tikten langzaam voorbij. Eén minuut, twee, drie. Tsja de spreuk was nu toch al verspild en Kenna leek het niet bepaald leuk te vinden. Hij kon haar net zo goed het plezier van de spreuk geven. "Zalichie Rabami piratenzwaard" zei Ray rustig en een fel licht kwam van Kenna haar jurkje af, waarin de rode vlek zich over de hele onderrok van Kenna haar jurkje verspreidde en langzaam in kleine piratenzwaardjes veranderde. Daarna verdween het licht en knipperden de zwaardjes even kort, voor ook de zwaardjes van haar jurkje verdwenen.
"Ik zou zeggen, geniet van mijn spreuk" zei Ray en haalde een hand door zijn haren heen. Rustig draaide Ray zich om en pakte de kleren van Oliver van zijn bed. Ja, wat moest hij hier nu mee? Zijn drankje zat nu over Kenna heen dus zou hij echt als een halve held naar het feest moeten? Misschien kon hij er wat scheuren of zo in maken. Hij moest het maar even zien.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Diana was nog bezig met haar spullen uitpakken toen haar kamer ineens begon rond te draaien. Ze wist eerst niet wat er gebeurde, maar al snel genoeg kwam ze er achter. De kamer verdween en ze stond op een donkere plek. Het enige wat de ruimte verlichtte was het vuur. Ze keek om zich heen. Ze wilde weten wat er gebeurde. Ze kon misschien wel tegen vuur, maar ze had toch wel echt liever een bed dan een lege ruimte met vuur. Ze zuchtte en wilde weglopen, echter bleef ze staan toen ze een persoon, nee, geen persoon, een god haar kant op zag lopen. Het was haar vader. Hades. In haar hele leven had ze hem nog niet gezien. Ze zette een stapje naar achteren. "Waarom ben ik hier?" Vroeg ze vervolgens. Ze was niet bang voor hem. Wat zou hij haar aan willen doen? "Dat zou ik je nou eens uitleggen," Zij hij. Hij knipte in zijn vingers en er verscheen een grote stoel. "Neem plaats." Hij wees naar de stoel. Diana ging zitten, maar hield haar ogen op haar vader gericht. "Die school. Die geweldige school waar je op zit..." Hij zuchtte even. "Ik ga je een keuze geven." Hij ging achter haar staan en legde zijn handen op haar schouders. "Jij mag samen met mij in de onderwereld zijn. Geloof me. Het is geweldig om die verloren zielen te zien. Ze smeken om terug te mogen naar hun geliefden." Hij liet haar schouders op. "Maar als je dat zou willen moet je voor chaos zorgen. Nee, je hoeft die school niet te verpesten. Je moet gewoon net zoveel problemen maken totdat het je moeder gek maakt." Hij trok een wenkbrauw op. "En als je dat niet doet is het erg simpel. Dan zal ik er voor zorgen dat ik niet alleen jou, maar die hele school verpletter." Hij knipte in zijn vingers en de stoel verdween. Hierdoor belandde Diana op de grond. Hades stak zijn hand uit om haar omhoog te helpen. "Dus wat denk je er van?" Vroeg hij. Diana haalde haar schouders op. "Ik kan wel... Ja. Ik doe het wel," Zei ze. Ze keek hem strak aan. "Ik neem aan dat ik nu terug moet." Hades schudde zijn hoofd. "Nee. We wachten op het juiste moment. Er kwam een bal, toch? Je keert terug zodra dat begint, dan zijn alle mensen bij elkaar en is er een perfecte kans voor jou om chaos te creëren."

Een tijd vloog voorbij. Ze had niet echt door hoe lang het was. In de onderwereld had je niet door wat de secondes, minuten en uren waren. Diana was van plan om weer naar haar vader te stappen, maar toen ze hem zag staan verdween ze uit de onderwereld. Ze stond voor de school, alsof er nooit iets was gebeurd. Ze richtte kort een blik op haar jurk. Ze droeg een prachtige paarse jurk. Ze zuchtte zacht en keek naar de school. Chaos creëeren was geen probleem, ze moest alleen een manier bedenken hoe. Ze schudde haar hoofd en liep de school weer in.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Sorry mijn reactie was misschien wat overdreven. Waar ik vandaan kom is het niet gebruikelijk om zoveel huid te laten zien, toch niet in het bijzijn van anderen." In dat opzicht vond Oliver ook dat hij er helemaal niet hetzelfde uitzag als Ray. Hij was aangekleed en droeg niet enkel een badjas en al zeker niet op zo'n scandaleuze manier. Al was het aan Ray's reactie te horen dat het voor hem juist heel normaal was er zo bij te lopen. Oliver had er niet lang genoeg bij stil gestaan dat vele kinderen afkomstig waren uit een andere wereld, dat ze andere tradities en opvattingen hadden. Zo was ook Kenna's jurk een stuk korter dan de jurken die hij gebruikelijk zag.
"Oh waar ik vandaan kom is het heel normaal om elkaar bloemen te geven. Het is een kleine attentie en er hangt een heel communicatiesysteem aan vast. Zo mag je iemand nooit oranje lelies hebben want dat betekent dat je die persoon haat. Vergeet-me-nietjes staan dan weer voor ware liefde, enzovoorts. Het is heel handig voor diegene die hun gevoelens moeilijk met woorden kunnen uiten en het fleurt je omgeving op." Hij had nooit gedacht dat hij het bloemensysteem ooit aan iemand moest uitleggen. Bij hun was het algemeen geweten.
Nu Kenna terug was kon Oliver haar het boeket overhandigen. "Jij bent toch wel op de hoogte van waarom mensen bloemen geven of is het ook waar jij vandaan komt niet gebruikelijk? Hoe dan ook je ziet er echt schitterend uit." Op dat moment klonk er een doef achter hen en belandde de inhoud van Ray's toverdrank op Kenna's jurk. Oliver wilde Ray overeind helpen, maar aarzelde. De jongen had nog steeds zeer weinig kleding aan en het leek hem niet beleefd om dat diens persoonlijke ruimte binnen te dringen.
"Oh nee je jurk." Zo'n rode vlek zouden ze er nooit op tijd uitkrijgen. Oliver mond viel open nadat Ray de rode vlek veranderde in lichtgevende zwaardjes. "Wow je gebruikt die magie gewoon..alsof...alsof het niks is. Je moet vast al veel hebben geoefend." Oliver zelf had meer problemen met zijn magie. Het verliep allemaal nogal stroef. Zijn telekinese had bijvoorbeeld nog nooit echt gewerkt. Hij nam enkel aan dat hij dat talent bezat omdat zijn moeder het ook kon.
"Dus laten we naar de eetzaal gaan. Het zou maar jammer zijn moesten we het eten koud laten worden. De keuken heeft er blijkbaar veel werk in gestoken. Wacht jij nog op iemand Ray, anders kan je best met ons meegaan."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met een toch ietwat neppe glimlach had Kenna de jongen voor haar aangekeken. “Geen zorgen, ik weet inderdaad waarom mensen bloemen geven.” Al betekende dat niet dat Kenna het daarom ook een lief gebaar vond of het kon waarderen. De meer woorden de mond van Oliver verlieten de meer Kenna realiseerde hoe irritant ze de gozer vond. Hij was zo braaf, beleefd en eigenlijk gewoon saai. Eigenlijk een beetje het type persoon waar Kenna haarzelf nooit mee zou associëren. Haar moeder vond mensen als Oliver geweldig, zij had niets liever gehad dat haar eigen dochter zich ook zo zou gedragen. Helaas voor haar moeder was dit niet het geval. Ondanks Kenna de 1e 12 jaar van haar leven gescheiden was van Neverland en van haar vader leek het er op dat ze zich alsnog als slechterik voordeed. Kenna had geen idee hoe dat precies kwam en het kon haar ook niks schelen. Ze was blij met wie ze was en er zou niks zijn wat daar verandering in zou kunnen brengen. Kenna wist best wel dat ze af en toe dramatisch kon zijn of hoe ze wel eens onbeleefd of zelfs gemeen kon zijn naar anderen toe maar dat waren allemaal dingen die haar echt vrij weinig konden uitmaken.
Net wanneer Kenna Oliver wou bedanken voor zijn compliment greep een hard geluid van binnen de kamer haar aandacht. Voor ze het zelf doorhad lag Ray op de grond en zat er een grote rode vlek op haar jurk. Natuurlijk was Kenna niet blij met een vlek op haar jurk maar tegelijkertijd zag ze het ook als iets positiefs. Even zag Kenna de vlek in haar jurk om toch onder deze date uit te kunnen komen, zodat ze de rest van de avond gewoon in haar kamer kon blijven en niet langer meer in de buurt zou hoeven te komen van alle leerlingen van de school. Met teleurgestelde gezichtsuitdrukking, waarvan Kenna erg haar best moest doen om hem op te zetten, keek ze Oliver aan terwijl Ray hun kant op kwam lopen. “Lijkt er op dat-” Deze zin kon ze echter niet afmaken. Haar blik ging naar Ray die begon te spreken maar al snel verschoof haar blik naar haar jurk. Niet langer zat er een rode vlek op, nee, eigenlijk zag haar jurk nu bijzonder en mooi uit doordat hij onder de lichtgevende kleine zwaarden zat. Als dit niet zou betekenen dat ze nu alsnog met Oliver op date zou moeten zou Kenna enthousiast zijn over hoe haar jurk er nu uitzag. “Oh, lijkt er op dat me jurk toch niet verpest is en we gewoon kunnen gaan.” Mompelde Kenna, een duidelijk passief agressieve glimlach op haar gezicht.
Door de vraag van Oliver keek Kenna op naar Ray, afwachtend op een antwoord. Ergens hoopte Kenna toch wel dat Ray op niemand aan het wachten was zodat ze met z’n drieën konden gaan. Kenna kende zowel Ray als Oliver nog niet lang maar toch wist ze al wel dat ze Ray toch een stuk beter kon hebben dan Oliver. Dus als Ray met hun twee mee zou gaan zou het voor Kenna toch een stuk verdragelijker zijn, daar ging ze wel van uit.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray keek de jongen aan toen hij zich verontschuldigde voor zijn overdreven reactie en vervolgens met een giga preek kwam over wat bloemen op het land betekenden. Als hij had geweten dat deze jongen erover zou prediken en serieus alles zou opsommen over hun betekenissen dan had Ray zijn mond erover gehouden. Werkelijk waar, kon deze jongen zijn mond niet twee seconden houden? Ray was op dit moment blij dat hij een schurk was en er waarschijnlijk niet van hem verwacht werd dat hij met bloemen aan zou komen zetten. Hij wist bijna zeker dat hij dat deel van de menselijke tradities kei hard zo verknallen. Blijkbaar zat er nogal wat regels aan vast. Op het ogenblik kon hij wel een oranje lelie gebruiken voor deze jongen en hij had zo'n vermoeden dat Kenna daar ook wel zo over zou denken, maar goed.
In tegenstelling tot hem wist Kenna blijkbaar iets meer over bloemen af dan Ray, maar goed. Kenna kwam natuurlijk ook van de andere kant van de zee dan hij. Van het oppervlakte. Waarschijnlijk had ze wel vaker bloemen gekregen van mannen om haar heen. De tradities van het land en de zee waren heel anders. Dat kon hij nu al goed merken. Vroeger viel het minder op, in de maanden dat hij stiekem naar een menselijke basisschool ging. Toen leken er minder verschillen te zijn. Misschien kwam het ook wel door de leeftijd. Als kind speelde je alleen maar, had je geen oog voor regels of tradities. Alleen maar oog voor plezier hebben. Als je ouder werd, kwam het verantwoordelijkheidsgevoel. Het gevoel dat je je aan tradities moest houden. Ray kende eigenlijk helemaal geen tradities. In de zee was hij altijd alleen geweest. Vluchtte hij weg voor anderen en bleef hij op zichzelf. Zijn moeder stierf toen hij nog erg jong was en kon hem dus niets leren en ook op het land had hij niemand gehad die hem het kon vertellen. Niet dat het hem iets kon schelen eigenlijk. Tradities waren voor helden, niet voor schurken.
Nadat Ray de spreuk had uitgesproken, merkte hij dat hij de woorden en blikken van kenna verkeerd had geinterpreteert. Ze had alleen maar gedaan alsof ze het jammer vond, maar waarschijnlijk had ze het gezien als een manier om het bal te ontlopen en nu Ray de rommel had opgeruimd had hij haar het excuus afgepakt. Ray begreep wel dat ze liever niet naar het bal wilde gaan en zeker niet met een date als de hare. Hij had beter moeten opletten.
Toen Oliver zo verbaasd naar de jurk van Kenna keek draaide Ray onopvallend met zijn ogen. Voor iemand die zo netjes was keek hij wel erg lang naar Kenna en naar plekken waar je volgens hem niet zomaar hoorde te kijken. Kenna had een beetje een te kort rokje aan in dat geval en hij had niet verwacht dat Oliver zich zo zou verlagen om dat te doen. Zelfs al was er magie in het spel. "Ik gebruik mijn hele leven al magie. Het is de enige manier geweest voor mij om te overleven. Deze spreuk heb ik thuis al gemaakt. De spreuk van de directeuren verzwakt mijn magie, maar drankjes en zo die werken nog wel prima omdat de magie daar eerder bij is gebruikt." zei Ray schouderophalend en dacht even na over wat Oliver vroeg.
"Ik wacht zelf op niemand" antwoordde hij en keek Kenna even aan. Hij merkte wel dat Kenna graag wilde dat hij mee zou gaan. Gezien het feit dat hij eerst haar jurk had verpest en vervolgens haar excuus om van het bal te ontsnappen had afgepakt, besloot hij om maar met hen mee te gaan. "IK moet me wel even omkleden, maar ik ga wel mee" zei Ray rustig. Er was toch niet veel wat hij nu aan de kleren van Oliver kon veranderen, nu het drankje in Kenna haar jurk zat. Spijtig, hij had er meer van moeten maken. Toch had hij niet gedacht dat er enig nut aan het drankje zou zitten en had hij weinig tijd gehad. Hij wilde zijn tijd liever met andere drankjes besteden.
Rustig liet hij zijn badjas op de grond zakken, waar Kenna en Oliver bij waren, en trok de kleren van Oliver aan. Inmiddels wist hij dat het ongebruikelijk was om naakt voor anderen te staan, maar dat kon Ray niets schelen. Juist om hoe Oliver net reageerde toen hij in een badjas stond zorgde ervoor dat hij zich zo wilde omkleden, waar iedereen bij was. Hij wilde Oliver wat uitdagen. Het hem wat moeilijker maken, gewoon voor zijn eigen plezier.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gelukkig wist Kenna wel waar bloemen voor gebruikt werden en hoefde hij niet dieper in detail te gaan over hun gebruik en betekenis. Al zou hij dat met veel plezier doen moest iemand er naar vragen natuurlijk.
"Magie de enige manier om te overleven? Daar heb ik zelf nog nooit bij stilgestaan. Daarom waarschijnlijk dat je het al zo goed beheerst. Ik moet nog heel veel trainen." Hij wilde daaraan toevoegen dat Kenna persoonlijk had gevoeld hoezeer hij extra training nodig had, maar die opmerking leek hem niet echt beleefd. Je haalde best geen oude wonden open.
De jongen besloot mee te gaan, super hoe meer zielen hoe meer vreugd toch. Daarbij leek ook Kenna opgelucht te zijn dat ze niet enkel met hun tweetjes gingen. Oliver begreep het wel, meteen met zen twee gaan dat kon nu eenmaal een bepaalde boodschap over geven.
Oliver wilde net vragen waar de twee vanavond het meest naar uitkeken toen Ray besloot zich voor hun neus om te kleden. Die badjas was al veel geweest, maar zo puur in adamskostuum, dat was de druppel. Je moest met kleine stapjes aan dingen wennen, niet zomaar iemand in het diepe gooien.
"OK IK WACHT WEL BUITEN TOT STRAKS" De woorden waren zijn mond nog niet uit of Oliver had de deur al achter zich dichtgegooid en leunde opgelucht tegen de deur, blij dat hij de beelden van een naakte Ray niet voor eeuwig in zijn geheugen gegrift zou hebben staan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor Kenna was het geen verrassing om te horen van Oliver dat hij zelf nog nooit had gekeken naar iets als magie als een manier van overleven. De jongen had waarschijnlijk een erg makkelijk leven achter de rug gehad en nooit hoeven na te denken over hoe hij moest overleven. Zijn ouders zorgden gewoon voor hem en maakte dat de jongen nooit problemen zou hebben. Dit wist Kenna niet omdat ze Oliver daadwerkelijk persoonlijk kende maar dat was toch wel de impressie die ze kreeg als ze zo naar de jongen keek en met hem sprak. het leek haar simpelweg gewoon niet dat hij een moeilijk leven achter de rug had. Het was niet zo dat Kenna een leven had gevuld met haar best doen om levende te blijven maar ze durfde tegelijkertijd te zeggen dat als een dochter van een schurk ze het toch wel moeilijker gehad had dan Oliver. Niet dat ze daar zielig over zou doen, of dat ze zichzelf als een slachtoffer zag. Kenna zou het vertikken om haarzelf ooit als slachtoffer te zien, zoals de meeste als niet alle kinderen die van schurken afgestemd waren. Nog nooit had ze een zoon of dochter van een schurk ontmoet die zichzelf zielig vond en het zou haar eerlijk gezegd ook verbazen als ze ooit zo iemand zou ontmoeten.
Oliver die ineens harder begon te spreken zorgde ervoor dat Kenna uit haar gedachten werd gehaald. Lichtelijk geschrokken keek ze de kamer rond om te kijken wat er aan de hand was maar al snel viel haar blik op Ray die zonder enige kleding in de kamer stond. Lachend maar tegelijkertijd ook met een zucht rolde ze met haar ogen. Zelf volgde ze Oliver niet de kamer uit, in plaats daarvan liet ze haarzelf even achterover op haar bed vallen. “Was het echt nodig om dat voor de ogen van die oh zo zielige Oliver te doen?” Zelf had het haar niet veel uitgemaakt. Natuurlijk hoefde ze Ray niet geheel naakt te zien, dat was dan ook de reden dat ze nu naar het plafond staarde maar ze vond het lang niet zo erg als dat Oliver dat leek te vinden.
“Ik wil je wel even bedanken voor het meekomen met mij en Oliver.” Dat had Ray niet hoeven doen, de twee kende elkaar nog niet eens een dag en Ray was haar eigenlijk niks verschuldigd. Zelfs als hij haar iets verschuldigd was, hij was een schurk dus de kans dat hem dat zou boeien was erg klein. Dat maakte dat Kenna toch wel kon waarderen dat Ray besloten had om met haar en haar date mee te gaan. Dan voelde het toch een beetje of ze altijd iemand had waar ze op kon terugvallen waarvan ze wist dat hij haar niet helemaal gestoord zou maken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Heel even kon Ray het niet laten toen Oliver zei dat hij nog nooit zo over magie had stilgestaan. Nee, natuurlijk niet. Heldenkinderen hadden het altijd zo gemakkelijk. Hun ouders leefden in elk verhaal nog en zouden hen beschermen. Ze zouden niet hoeven vechten om te overleven. Moeten stelen of slechte daden doen. Oh, de gedachten alleen al zou de grootste nachtmerrie van hun familie en vrienden zijn. Zelfs als ze om welke reden dan ook hun ouders waren verloren, bijvoorbeeld aan een ziekte of werk nadat hun schurk was verslagen, dan nog zouden er genoeg mensen zijn die bereid waren om voor heldenkinderen te zorgen. Iets waar een schurkenkind niet op kon rekenen, zelfs al had diegene nog niets gedaan. Je werd altijd aangekeken als het kind van. Niet dat Ray daarover klaagde. Hij genoot van de angst die het zeevolk hem liet zien als ze wisten wie hij was. Ja, hij verborg zijn ware vorm meestal maar dan nog. Zo af en toe kwam er wel eens iemand achter dat zijn meerman vorm niet zijn enige vorm was. Wiens zoon hij was. Ray kon dan echt genieten van hoe snel de zeemeerminnen en mannen voor hem weg zwommen, uit angst dat hij ze zou vervloeken. Zelfs voor hij goed bedreven raakte in magie.
Even grijnsde Ray toen hij de reactie van Oliver over zijn ontblootte lijf hoorde en de deur al snel dicht hoorde slaan, waarna hij Kenna aankeek die hem confronteerde. Even haalde Ray zijn schouders op. "Hij moet blij zijn dat ik mijn ware vorm niet heb aangenomen. Daarbij, zoals ik al zei heb ik niets met kleren. Ik snap het hele doel er niet van waarom jullie je zo aankleden. Ik zou het geen probleem vinden om naakt op het openingsbal te verschijnen. Al denk ik dat de leraren dat wat minder vinden. Goed, we zullen genoeg problemen met ze krijgen maar ik heb geen zin om direct de eerste dag al bakken strafwerk te moeten schrijven" zei Ray lachend en trok met tegenzin de kleren van Oliver aan. "Hoe zie ik er uit? Toch niet te heldhaftig he?" vroeg Ray en keek Kenna aan toen ze hem bedankte dat hij met hen mee ging en even fronste Ray zijn voorhoofd. Hij had nooit gedacht dat een schurk iemand zou bedanken, maar toch glimlachte hij zwak. "Hey, ik ga alleen mee voor het eten. Daarbij, alleen zijn is ook maar alleen. Kan wel iemand gebruiken die me helpt de heldenkinderen in de gaten te houden en makkelijke prooien te vinden" zei Ray met een glimlach. "Die date van jouw is echt een eitje om te kwellen, maar ik kan nog wel wat meer slachtoffers gebruiken" zei Ray. Hij hoopte op iemand die wat moeilijker was. Iemand die wat steviger in zijn schoenen zou staan. Kom op, half aangekleed en dan al flippen? Oliver was echt kinderspel. Merrick was nog wel interessant. Die meid van hem, de stuiterbal? Ja daar had hij weinig over te zeggen. Ze leek hem een makkelijke prooi, maar tegelijkertijd wilde hij eerst meer over haar weten. Er was iets aan haar wat niet 'gewoon' was.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Een tijd lang had Ivy in stilte haar spreukenboek doorgebladerd. Het was een van de duisterste die ze had, vol met allerlei spreuken die de helden doodsbang zou kunnen maken. Doelgericht gingen Ivy's ogen over de tekst heen en las de ze spreuken die in oude runen waren geschreven. Ze zocht specifieke spreuken voor specifieke mensen -- en voor dat helden meisje Blaire, waar Ivy al een groots plan voor had bedacht, eentje voor die vervelende demper op haar magie dat het schoolhoofd had geplaatst en misschien nog eentje voor die schurken jongen die Ivy ziedend had gemaakt.. Voor het geval dat hij niet naar Ivy zou luisteren als ze de eerste stappen van haar plan bekend zou maken. Want wraak was nou eenmaal Ivy's prioriteit; en geen enkel persoon zou haar in de weg zitten. Niet nu ze de kans had om haar moeder trots te maken, ook al zou ze het niet met haar eigen ogen kunnen zien.
Ivy's stilte werd onderbroken door een meisje dat de kamer in kwam stappen. Het meisje was vast haar nieuwe kamergenoot. Ivy keek even op van haar boek en bekeek het meisje even. Ze zag er misschien wel even vreemd uit als al de andere leerlingen die Ivy had ontmoet, maar ze zag er in ieder geval niet gelijk uit als een helden kind. Of in ieder geval kreeg Ivy niet het geval dat dit meisje haar het leven zuur zou maken en elk gebruik van magie zou afkeuren. Hardhandig klapte Ivy het boek richt en ging ze wat rechter op het bed zitten toen het meisje haar kant op kwam en een gesprek begon. "Ivy Darkfairy, dat ben ik ja." zei ze en ze keek het meisje vragend aan. "En jij bent.. Ayah, als ik het goed heb onthouden? Toevallig een dochter van een van de zogenaamde 'slechterikken'? Want dat zou het leven hier tussen al de zoetsappigheid en stuk makkelijker maken'

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire moest het ook allemaal maar even bevatten wat er zojuist gebeurd was. Ray die weer eens met bepaalde woorden kwam en dat gedrag naar Merrick toe? Wat was dat allemaal? Daarnaast was er ook Ivy wiens ogen plots felgeel waren gekleurd toen ze boos reageerde op Ray. En blijkbaar leek Merrick er ook niet echt oké onder te zijn.
Zowel Ivy en Ray waren weggelopen en zij stond alleen nog met Merrick in de gang. 'Dat... Was nogal een ding, of niet?' zei ze zacht, proberend te glimlachen. 'Gewoon proberen om ons er niets van aan te trekken,' glimlachte ze weer, gemeend dit keer. Al was dat voor haar ook makkelijker gezegd dan gedaan op momenten als deze. 'Maar, ehm... Ik denk dat ik naar mijn kamer terugga en me vast ga klaarmaken voor vanavond. Dan zie ik je straks wel,' glimlachte ze zwak en zoals gezegd, vertrok ze richting haar kamer.
Onderweg was Blaire er nog steeds niet helemaal bij met haar gedachtes, maar goed. Hopelijk zou het bal van vanavond dat wel doen veranderen als ze er eenmaal was. Daarbij; ze zou er met Merrick heen gaan, beter kon het niet.
Weer terug in de kamer nam ze eerst nog even plaats op haar bed om wat tot rust te komen om vervolgens haar ding te gaan doen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Darkfairy, zei je?' vroeg Ayah. Klonk niet bepaald als een naam voor een heldenkind en dat werd haar ook gelijk duidelijk met de woorden die Ivy kort daarop tegen haar zei. 'Heb je helemaal goed,' zei ze scheef glimlachend. 'Jafar is mijn vader. Maar zeg eens, Darkfairy. Je bent zeker Maleficent's dochter, of niet?' Als dat zo was, dan kon dit best nog eens interessant gaan worden. Maleficent was sterk aan magie en als Ivy net zo krachtig was als zij, dan moesten de heldenkinderen maar eens gaan uitkijken.
'Zit er hier nog iemand op de kamer of zijn wij de enige twee? Want dat laatste zou al een hoop schelen. Al zou ik het ook niet erg vinden om een heldenkind de stuipen op het lijf te jagen,' grinnikte ze. Misschien dat het met haar reputatie niet zo slim was om te doen, maar Ayah kon het weinig schelen. Ze stond toch al onder toezicht, dus een grap meer of minder kon er wel bij.
'Jij bent er zeker ook bij vanavond? Misschien moeten we er een 'knalfeest' van gaan maken. Ik ben wel toe aan wat goede sensatie. Wat jij?' vroeg ze Ivy met een grijns.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn gezelschap kwam de deur van hun kamer uit, ditmaal gelukkig wel volledig aangekleed. "Eerlijk waar ik kijk enorm uit naar dit bal." zei hij enthousiast. "Niets beter dan een feest om onze twee scholen samen te brengen toch." Nu pas realiseerde Oliver zich dat hij de twee nog niet had gevraagd wie hun ouders waren. Ergens vond hij de vraag overbodig. Al zinderden ook de woorden van zijn moeder na, dat hij de naam Poppins eer aan moest doen. Hij besloot het onderwerp maar te laten rusten. Vanavond was niet een nacht om over dit soort diepe kwesties na te denken. Vanavond was een nacht voor plezier, dans en lekker eten. De deur naar de grote zaal was reeds geopend. Binnen hingen prachtige kristallen lusters die licht wierpen op drie lange rijkelijk gedekte tafels. Zoals het een echte gentleman betaamde trok Oliver Kenna's stoel naar achteren zodat ze aan tafel plaats kon nemen, vooraleer zelf te gaan zitten. Om hen heen vlogen karaffen met druivensap en non-alcoholische cocktails die de lege glazen bijvulden. "Het ziet er naaruit dat dat verbod op magie voor vanavond is opgeheven. Althans in deze zaal tenminste. Wat enig, wie weet wat voor speciale effecten de leraren nog in petto hebben voor ons."

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Een speelse grijns verscheen op Ivy haar gezicht toen ze door had met wie ze te maken had. Ze was de dochter van Jafar.. Daar had Ivy wel van gehoord. Zijn krachten waren zeer interessant, dus daar zou ze wel wat mee kunnen.. Als ze tenminste geïnteresseerd was in wat chaos en wraak. Echter waren de meeste mensen daar wel geïnteresseerd in, dus moeilijk zou het niet moeten zijn.
Ivy toonde een enigszins trotse glimlach toen Ayah over haar moeder begon. Er was dan toch nog iemand in deze school die haar herkende. "Ik ben zeker de dochter van Maleficent" zei ze en ze zwaaide het boek in haar handen even heen en weer, "En ik ben helemaal klaar om wraak te nemen op die helden kinderen. Ik ben mijn magie er al voor aan het versterken". Het boek legde ze daarna even neer naast haar op het bed, waarna ze Ayah weer aankeek.
"Ik denk dat wij de enigen zijn.. maar je weet natuurlijk nooit wat deze school nu weer gaat bedenken. Het is al gevaarlijk genoeg om schurken en helden bij elkaar te zetten.. Of nou ja, voor de helden dan" ze Ivy en ze grijnsde. "Iemand de stuipen het lijf op jagen.. Geweldig" voegde ze nog toe, met in haar achterhoofd haar plannetje met een paar van de helden. Als dat niet zou gebeuren dan zou haar plan mislukken. Maar het zou niet mislukken, want de helden zijn te goedgelovig. En dat was perfect om gebruik van de maken. "Trouwens, als je me ooit 'aardig' ziet doen tegen een van de helden.. Wees dan niet boos. Ik heb een plannetje met die mensen, eentje die te goed is voor woorden" voegde Ivy nog even toe.
"Ik kom zeker naar het bal" zei Ivy als antwoord op de vraag van Ayah en ze wees naar de baljurk die ze al had aangetrokken. "Een 'knalfeest, huh? Wat heb je in gedachten, want ik help je er graag mee. "

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het viel Ray op hoe opgewonden die Oliver was om het bal. Niets beters om de scholen samen te brengen? Had hij enig idee waar hij mee te maken had? De meeste schurken wilden wraak nemen op de helden. Het was echt het slechtste idee ooit om die twee samen te brengen. Nog steeds snapte Ray niet wat de scholen bezielde. Zelf was hij nooit naar de schurkenschool gegaan dus kende hij het verschil niet, maar dan nog. Schurken en helden gingen niet samen. Niet na wat de schurkenouders de heldenouders hadden aangedaan en andersom. Van de meeste schurkenkinderen waren hun levens afgepakt. Hun ouders gedood, moesten zich voordoen als iemand anders dan ze waren, net zoals hij. Moesten voor zichzelf zorgen terwijl ze geen idee hadden hoe. Natuurlijk leerde je het snel genoeg, maar dan nog was het een reden om wraak te willen nemen. Voor alles wat hen was afgepakt.
"Ik weet niet zo zeker of dit wel een goed idee was" zei Ray rustig en haalde een hand door zijn haren heen. Hij was benieuwd naar de chaos die gemaakt zou worden en hoopte dat de magie blokkerende spreuk snel zijn krachten zouden verliezen. Anders moest hij een manier zien te vinden om weg te glippen naar een plek waar hij zijn magie kon uitoefenen.
Nadat de deur naar de grote zaal werd geopend, liep Ray rustig naar binnen en keek om zich heen. De zaal deed zijn naam inderdaad eer aan. De zaal was groter dan welke zaal hij ooit gezien had. Niet dat hij echt in grote gebouwen en plaatsen is geweest na de dood van zijn moeder, maar dat ter zijde. Drie lange, rijkelijk gedekte tavels stonden op hen te wachten en rustig ging Ray naast Kenna zitten, terwijl Oliver de gentleman voor haar uithing. Oliver was nog wel een interessant persoon. Hij wist zeker dat hij goed misbruik van hem kon maken. Als hij dat wilde. Hij zou waarschijnlijk alles doen wat ze hem vroegen. Ray zou daar eens overna denken.
Op dat moment viel het hem op dat hij de magie weer door zijn lichaam voelde stromen en de karaffen met verschillende voor hem onbekende drankjes rondom hen zweefden. Het magieverbod was tijdelijk opgeheven.
"En natuurlijk ligt mijn spreukenboek nog in onze kamer" fluisterde Ray zachtjes tegen Kenna. Ja hij kon ook zonder zijn spreukenboek spreuken uitvoeren, maar met het spreukenboek was het toch wat makkelijker om de wat gevorderde magie uit te voeren. Je moest precies weten hoe of wat je precies deed. Ach ja, zijn schelp zou wel vertellen wanneer er magie gebruikt kon worden en wanneer niet. Vandaag zou Ray gewoon wat plagen. De helden een klein beetje rust geven. Morgen zou de hel wel kunnen beginnen. Hij had al een plannetje in zijn hoofd voor die Atlantean. Die jongen had lef. Niet veel mensen durfden zo tegen hem tekeer te gaan. Dat vond Ray wel interessant. Het was iets waar hij verder onderzoek naar wilde doen en bereid was zijn magie voor te gebruiken. Hij vroeg zich af hoe ver hij kon gaan voor de jongen zou breken.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick knikte zachtjes toen Blair hem vroeg of het ging. 'J-jawel...' Al kon hij er met zijn hoofd nog altijd niet helemaal bij wat er nu net gebeurd was. Als Blair's reactie niet net zo verbaasd was geweest, dat hij misschien gedacht dat het hier iets normaals was. Achteraf baalde hij ervan dat Ray een andere manier gevonden had om hem stil te krijgen, al was Merrick zeker niet van plan het hierbij te laten zitten.
Toen Blair begon over teruggaan naar haar kamer, knikte hij opnieuw. 'Ik... Ik ga ook terug, denk ik...' Vanavond. Oh ja, dat was ook nog een ding. Hij hoopte maar dat Ray hen met rust zou laten. Het laatste waar hij zin in had was zijn eerste dag op een rottige manier afsluiten. Hij glimlachte even licht terug naar Blair en liep toen zelf ook maar door naar zijn kamer.
Die Ivy leek er ook wel een waar hij voor oppassen moest. Goede intenties of niet, er zat blijkbaar een hoop kracht in. Ze leek hem in ieder geval niet iemand die hij in de weg wilde staan.
Eenmaal terug in zijn kamer liet Merrick zich met een zucht op de rand van zijn bed vallen. Goed, dat was gebeurd. Niet meer aan denken, vanavond werd leuker...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld