Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THG Orpg ft Labyrinthine

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Trity staat ongemakkelijk voor de microfoon terwijl zij ons een voor een aankijkt. "Als ik het goed begrijp, zijn jullie broer en zus?" Haar stem klinkt ver weg en hol, het bevat geen betekenis. Uiteindelijk knik ik terwijl ik over het plein kijk. Er is een ongemakkelijke stilte komen te vallen en niemand weet wat hij of zij in deze situatie moet doen. Dat was altijd al zo geweest, maar dit jaar erger dan ooit te voren. "Dan wil ik graag een applaus voor de vertegenwoordigers van district 11," roept Trity uiteindelijk. Zelf begint ze overdreven hard te klappen, maar er doet niemand met haar mee. In plaats daarvan drukken zij drie vingers van hun linkerhand tegen hun liepen en fluiten het korte, herkenbare toontje. Het is een eerbetoon, een geliefd herdenken. Maar momenteel is er niets pijnlijkers dan dat. Mijn zusje heeft tranen in haar ogen en probeert zich groot te houden, maar het lukt haar nauwelijks. Ik pak haar hand vast en doe onze armen omhoog. "May the odds be ever in our favor!" Schreeuw ik over het plein. Er wordt geroepen en geschreeuwd. Mensen gooien hun handen in de lucht en schreeuwen dat dit niet zou mogen, maar er valt niets meer aan te veranderen. Beide worden we naar achteren gebracht en worden we opgesplitst in twee kamers. Het duurt niet lang of mijn vader staat voor mij. Mijn moeder zal nu wel bij mijn zusje zitten. Zijn ogen zijn rood van het huilen en hij ziet er plots heel erg oud en zwak uit. "Het komt wel goed," zeg ik met fronsende wenkbrauwen. Hij slaat zijn armen om mij heen en ik doe hetzelfde. "Ik zal haar beschermen en er alles aan doen zodat zij leven thuiskomt, haar zal en mag niks overkomen," jammer ik meer tegen mijzelf. Mijn vader pakt mijn gezicht met beide handen vast en kijkt mij aan. "Maak ons trots," zegt hij. Hij wilt nog meer zeggen, maar het komt er niet meer uit. Hij recht zijn rug. "Ik houd van je," zegt hij dan met een schorre stem. Ik herhaal de woorden tegen hem, net voor hij de kamer moet verlaten. Even later komt mijn ma de kamer in en valt huilend in mijn armen. "Jullie moeten sterk blijven," fluister ik in haar oor. "Jullie zijn nog niet verloren, Roxy komt terug. Dat beloof ik jullie," zeg ik zachtjes. De tranen biggelen nu ook over mijn wangen. "Ik houd van je, moeder. En ik zal altijd van jullie allemaal blijven houden." "Ik houd ook van jou, Aiden." Op een gruwelijke wijze wordt ze door de vredebewakers de kamer uit gesleurd. Er zijn nog een paar jongens uit de straat die het lef hebben om mij op te komen zoeken en gedag te zeggen, maar verder komt er niemand meer. Dan worden mijn zusje en ik opgehaald en naar de trein gebracht.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Ik ga zitten op de bank en ik doe me voeten op de tafel. Ik geniet van mijn cupcake. Finn gaat naar een andere cabine. Justin zit voor mij en zegt ''We gaan nu richting het Capitol, daar worden we klaar gemaakt voor de parades. Om onszelf aan de wereld te laten zien voor sponsors'' Ik knik en ik zeg ''Denk je dat we levend uit deze spelen komen?'' Justin gaat van zijn stoel af en gaat naast me zitten ''Olivia, je bent sterk ik ken geen enkel meisje die zo goed met messen over weg kan. Ik bescherm je en het voordeel is we zijn al automatisch bondgenoten met district 1'' Ik glimlach en ik knuffel hem. Op dit moment had ik wel iemand nodig. Ik word altijd gezien als een stoer meisje. Maar ook stoere meisjes hebben zwakke kanten. Ik kijk door de ramen heen. We moesten nog een paar uur rijden. Ik besloot om alvast naar bed te gaan. ''Ik ga naar bed, oke?'' Zei ik tegen Justin. ''Is goed'' zei hij. En hij gaf me een kus op mijn wang. Ik loop naar een andere cabine toe en ik doe me schoenen uit. Ik besluit om ook me kleding uit te doen en iets comfortabel aan te doen. Ik ga voor de spiegel staan en ik doe me kleren uit. Ik doe een los broekje aan en een hemd. Ik besluit om voor een paar uur te gaan slapen. Ik ga mijn bed in en ik trek de dekens over me heen en ik val in slaap.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De grote trein doet mij verbazen, ik heb er nog nooit een van zo dichtbij gezien. Met mijn handen glijd ik over de grote voorkant van de reus. Mijn zusje staat snikkend naast mij en ik sla mijn arm om haar heen. Ik weet niet goed wat ik zou kunnen doen om haar beter te laten voelen. Er is niks wat ik zou kunnen doen, ze wordt de hel ingestuurd en ik kan haar daartegen niet eens beschermen. Trity wenkt ons na enige tijd en wij lopen achter haar aan naar binnen. Hier worden we overrompeld door de luxe van de trein, zoveel luxe goederen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Ik kijk mijn ogen uit, maar direct voelt dit geheel verkeerd. "Wij worden naar de slachtbank gebracht, maar daarvoor nog even flink vetgemest?" Vraag ik nors. Mijn zusje is nu wel gestopt met huilen en kijkt haar ogen uit. Direct valt ze een schaal met cakejes aan, ik laat haar maar. "Ik mag die knul wel," zegt een onbekende stem. Wanneer ik mij naar het geluid omdraai, zie ik hem zitten. "Mitch," brom ik. De man lacht en komt wankelend overeind. "Welkom om je op een na laatste perron in je leven, Aiden Broock," zegt de man dan met een grijns op zijn gezicht. Het liefst zou ik hem nu in zijn gezicht stompen, maar ik houd mij in. "En jij zal dan wel Roxy wezen," zegt hij terwijl hij mijn zusje aankijkt. Hij zet een stap naar voren, maar hierbij valt hij terug in zijn stoel. Hij buldert van het lachen. Mijn zusje kijkt weifelachtig naar hem. Een damp van alcohol komt op ons afgevlogen en ik ga samen met Roxy een eindje van hem vandaan zitten. "En jij bent onze mentor?" Vraagt Roxy voorzichtig. Ik kan het niet laten, maar ik begin te proesten. "Nee, dit is onze adviseur in de dood," zeg ik sarcastisch. We zullen niks aan deze vent hebben. "Het is een dronkaard, meer niet." De man kijkt mij beschuldigend aan. "Hoe denk jij dat jij zal leven nadat je de spelen hebt gewonnen en het bloed van zes jongeren aan je handen kleeft?" Zijn ogen schieten vuur.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Ik word schrikkend wakker van een nachtmerrie. Ik zag hoe me ouders werden gedood door vredebewakers. "Olivia dit is niet echt" zei ik in mezelf. Ik liep de cabine uit om te kijken of Justin er nog zat. Ik zag hem met een fles Alcohol. Ik loop zachtjes naar hem toe en ik ga op de bank zitten. "Kan je ook niet slapen?" Zei Justin. "Nee" zeg ik. Ik pak de fles af en ik drink een grote slok. "Hoho sinds wanneer drink jij" Vroeg Justin. Ik ging dichterbij hem zitten en ik zei "Sinds ik geen wijn heb in de spelen" Justin lacht. Het was ondertussen al nacht. We zouden tot ongeveer 6 uur s'ochtends moeten rijden. Opeens komt Finn binnen. "Hallo, dame en heer" Ik keek Finn aan en ik zei "Hoi' Justin deed het zelfde. "Ik wil het even ergens met jullie over hebben, over de spelen wat er allemaal zou kunnen komen" Ik ging iets rechter op zitten om aandachtig te luisteren. "Isgoed" zei ik. Justin wist deze dingen al dus hij luisterde niet echt mee. "Oke Olivia, wat het meest voorkomt is dat je uitdroogt of door een ziekte sterft. Of als je iets verkeerd eet. Gelukkig is Justin al ervaren dus je hebt geluk met hem" Ik knik naar Finn. Ik vond het eng om aan te horen maar het was wel de keiharde waarheid. Straks moest ik tributen doden al het bloed kleeft dan aan mij handen als ik de spelen win of Justin. Of iemand uit een ander district. Finn ging weer terug naar zijn cabine en ging nog even slapen. Ik zakte een beetje onderuit en ik ging tegen Justin aanleggen. "Olivia nog een ding probeer tijdens de training alles te laten zien wat je kan pak messen en laat je snelheidsreacties zien" Ik glimlach "doe ik" zei ik tegen Justin. We waren alweer wat uren verder en de zon begon op te komen.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Mijn zusje raakte in shock na zijn woorden en is uiteindelijk naar haar eigen coupé gebracht door Trity. Toen bleef ik achter met Mitch en sinds dien hebben wij geen woord meer gewisseld. Hij heeft er wat flessen bij gebracht en nu drinken wij in stilte. Misschien ben ik niet geheel eerlijk met deze man begonnen, maar ik heb genoeg verhalen van hem gehoord. Hij was een sterspeler in de spelen, maar daarna is hij een wrak geworden. Een dronkenlap die zelden uit huis komt en dat vind ik verschrikkelijk. Wat is het leven dan nog waard? Hij heeft dan wel niemand, maar dat betekent niet dat je niets van je leven zou kunnen maken. Al heb je verschrikkelijke dingen gedaan, je doet wat je moet doen om te overleven. Er gaan rillingen over mijn rug heen. Ik vind dat verschrikkelijk om überhaupt aan te denken, maar het is de waarheid. Thuis nam ik een risico door buiten het grondgebied eigen land te bewerken, maar nu moeten we ineens gaan strijden voor ons leven. Ik begin plots te lachen. Mitch kijkt mij ongemakkelijk aan en trekt zijn wenkbrauwen op. "Kijk toch naar mij, ik heb geen schijn van kans," zeg ik lachend en ik kan er niets aan doen, maar ik begin nog harder te lachen. "Ik heb alleen maar ervaring met land bewerken, ik kan met geen wapen omgaan." Mitch gaat even verzitten en probeert mij de fles af te pakken, maar dan werp ik hem een boze blik toe en neem demonstratief nog een slok. "Je lijkt net een puber, houd op!" Schreeuwt hij dan en neemt de fles met geweld af. Hij heeft gelijk, ik gedraag me als een puber met al die troep in mijn lijf. "Je zal veel gaan leren in de tijd dat je in het Capitol bent. Je hebt geen andere keus dan hard te werken en veel te leren. Maar je bent sterk en hebt aanleg voor spiermassa en volgens mij ben je snel genoeg om er vandoor te rennen." "Te vluchten," verbetering hem zwakjes. "Als een lafaard."

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
De zon begon op te komen en ik begon langzamerhand wakker te worden. Blijkbaar zijn Justin en ik op de bank in slaap gevallen. Ik ga rustig van de bank af zodat Justin niet wakker word. Ik wou hem mog even laten slapen zodat hij nog wat rust kon pakken. Ik liep naar een ander coupé en ik zag Finn al aan het onbijt. Ik besloot de deur open te doen en bij hem te gaan zitten. Als Hij mij ziet aankomen zegt hij "Lekker geslapen?" Ik ga op een stoel zitten en ik smeer langzamerhand me brood. "Een beetje" zeg ik gapend. Finn veegt met een servetje zijn mond af en zegt "Vandaag is de dag van de Parade jij en Justin worden helemaal klaargemaakt om gepresenteerd te worden aan de wereld over 2 uur zijn we bij het Capitol en dan ontvangen duizende juichende mensen jullie als tributen" Ik knik en ik antwoord "Oke, en met optutten... wat krijgen we aan?" ik hield er nooit zo van om zo overdreven opgemaakt te worden. Finn kijkt me aan "Jullie krijgen daar een modeontwerper die regelt alles" Ik neem nog een hap van mijn brood en ik antwoord "Oke" Ik neem een slok van me drinken en ik kijk om me heen. Als ik Justin zie aanlopen glimlach ik naar hem "Lekker geslapen?" Zeg ik. Justin gaat naast me zitten en zegt "met jou altijd toch?" En ik glimlach. Ik was altijd best close met Justin maar meer ook niet. We hebben geen gevoelens voor elkaar. Zie het meer als echte beste vrienden. Vanuit de verte zag ik al het Capitool liggen.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De reis duurde twee dagen. In die twee dagen hebben wij niet veel meer gedaan dan duizend keer het schema van Trity aanhoren en eten. We konden niet veel nuttigs doen in de trein en daarom zat ik vaak met mijn zusje in de achterste coupé en dan vertelde ik haar verhaaltjes. Dat was iets waar ik altijd goed in was geweest, haar geruststellen door het vertellen van eigen verzonnen verhalen. Ik ben altijd al een woordkunstenaar geweest, maar dat is niet iets waarmee je iemand kan vermoorden. Er gaat een rilling door mij heen wanneer ik überhaupt aan het woord 'vermoorden' denk. Ik heb niet eens de insteek om iemand te vermoorden, meer om mijzelf en voornamelijk mijn zusje te beschermen. Ik moet haar beschermen! Ik zal haar door de spelen heen moeten slepen en haar beschermen tot het einde en dan haar laten winnen, het kan niet anders. Bij het vooruitzicht hiervan word ik al intens verdrietig. De spelen kunnen wel weken lang gaan duren. En in de twee weken voor de spelen zullen mijn zusje en ik alles op alles moeten zetten om ons te leren verdedigen en te overleven. Ik wil het liefst de confrontatie uit de weg gaan met anderen en daardoor ons steeds schuilhouden zo ver mogelijk bij de andere vandaan. Maar dat is geen gemakkelijke opgaven. De spelmakers weten altijd alles te manipuleren en brengen uiteindelijk iedereen wel bijeen.
"Over een uur zullen we in het Capitool arriveren," zegt Trity gespannen. Ze kijkt op haar schema en dan op haar horloge. "We zijn dan precies op tijd. Jullie zullen direct naar de schoonheidsspecialisten worden gebracht en klaargemaakt worden voor de parade."
"Parade?" Vraagt mijn zusje slaperig. Ze rekt zich uit en gaat wat rechter in haar stoel zitten. Ze was in slaap gesukkeld in de stoel vannacht en ik heb haar al die tijd daar laten liggen. Dan kon ik haar in de gaten houden voor als ze weer een nachtmerrie had.
"Je weet wel, de parade waarin de meeste tributen als gekken worden verkleed om de aandacht van de sponsoren en kijkers te trekken," zeg ik. Wij moesten daar soms wel eens om lachen, hoe achterlijk sommige wel niet werden verkleed. Maar nu wij daar straks zelf staan, is er niets grappigs meer aan. De spelen heb ik altijd serieus genomen en ik heb altijd medelijden gevoelt met de tributen. Maar ik heb het Capitool en hun gekke mensen altijd uitgelachen.
Er staat een sombere uitdrukking op het gezicht van mijn zusje. "Roxy, het komt wel goed," zeg ik dan met een geforceerde glimlach. Trity staat ongemakkelijk op haar hakken te wiebelen terwijl Mitch het hele tafereel met een grijns in zich opneemt.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Ik nam nog een hap van mijn brood en ik besloot van tafel te gaan. Opeens ging de coupe open. Megan kwam aanwandelen met haar overdreven jurk en overdreven pruik. ''Justin en Olivia, we zijn bijna bij het Capitool. Als we daar zijn worden jullie eerst naar de schoonheidsspecialisten gebracht en daarna naar jullie modeontwerper'' Ik kreeg een beetje een brok in me keel. Al dat optutten vond ik niet echt wat maar het moest. Megan komt bij ons zitten en stelt een vraag aan Justin ''Justin, probeer deze keer alsjeblieft wat meer te lachen naar de mensen'' Justin knikt. Justin was niet echt een persoon die veel om de mensen gaf zijn doel was alleen om de spelen te winnen. Van uit de verte hoor ik allemaal juichende mensen. Ik ga van tafel af en ik ga voor het raam staan. We rijden nu midden in het Capitool. Ik zwaai naar de mensen en ik hoor ze juichen. Ik kijk naar Justin toe ''Zwaai mee'' En ik glimlach. Finn geeft een gebaar dat Justin ook mee moet doet. Met tegenzin gaat Justin voor het raam staan en zwaait mee. Als we bij het Capitool zijn gearriveerd. Worden we gelijk meegenomen naar de schoonheidsspecialisten Justin en ik worden gescheiden van elkaar. En Finn en Megan lopen richting een andere plek. Een overdreven vrouw neemt mij mee en legt me op een bed. ''We gaan je eerst Harsen, en epileren'' Ik kijk de vrouw aan en ik zeg ''oke'' Daarna word ik gewassen en worden me haren gekamt.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Ik stoot mijn zusje aan en kijk met glunderende ogen naar buiten. "Kijk," zeg ik en aanschouw het prachtige aanblik van het Capitool. Dit betekent dat we er echt bijna zijn. Met een heleboel lawaai razen we een tunnel in. Na een tijdje komen we weer boven en staat het gebied vol hordes mensen. Mijn zusje begint te stralen en drukt zichzelf tegen het glas aan. "Kijk! Ze zijn hier allemaal voor ons!" Roept ze dan enthousiast en begint met zwaaien en luchtkusjes uitdelen. De mensen buiten vallen haast flauw van haar gebaren. Ik word een beetje ongemakkelijk en blijf nors voor mij uit staren. We zijn net dieren in een kooi die even worden aanschouwt en beloont worden voor een trucje. Het negatieve gevoel komt weer volledig terug en ik kan niet eens meer genieten van het uitzicht. Ik ben hier niet om te genieten van het uitzicht. Ik word hier klaargestoomd voor de slachtbank. "Aiden, doe eens mee," sist Trity terwijl zij naar de mensen knikt. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en schud mijn hoofd. "Waarvoor? Zodat ik één dag langer kan overleven? Nee bedankt." Mijn zusje kijkt mij verdrietig aan, maar zelfs dat helpt mij niet over de streep. Dus ik sta op en loop naar mijn eigen coupé toe om de ring van mijn moeder van mijn nachtkastje af te halen zodat ik zo snel mogelijk uit deze trein kan vertrekken.

Eenmaal uit de trein gestapt gaat alles zo snel. We hebben bijna geen tijd om te acclimatiseren, want we worden direct doorgevoerd naar de schoonheidsspecialisten. Mijn zusje en ik worden van elkaar gescheiden en ieder worden wij een andere kant op gepusht. Na een tijdje lig ik op een vreemde stoel en wordt mijn gezichtshaar eraf geharst alsof dat een dagelijkse bezigheid is. Maar dan besef ik mij dat het voor de mensen in het Capitool een gewoonte is om alles overal maar kaal te maken. "We gaan nu verder met het aanbrengen van wat kleur op jou gezicht," zegt de man. Het kan haast niet anders of hij is homo. De andere twee dames lopen vervolgens alleen maar om mij heen te hangen en te giechelen. Hierdoor voel ik mij alleen maar nog ongemakkelijker. "Viveka, Lydia, houdt toch eens op," zegt Victor met een bescheiden stemmetje, maar zelf moet hij ook lachen. Hierdoor moeten de dames alleen nog maar meer giechelen. "Nu mogen we je aankleden," zegt Viveka terwijl zij mij omhoog trekt en mijn gezicht nog één laatste keer keurt. "Dat is oké, wel lachen anders komt je gezicht niet mooi uit." Nors kijk ik haar aan, maar dat lijkt haar goede bui niet te verpesten.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia:
Mijn wenkbrauw haar word geëpileerd. En mijn benen worden geharst. Het lijkt wel alsof ik helemaal word kaal geplukt. Dan gaat ze met een douchekop over me benen en haren. Er word een klein stukje van me haar afgeknipt. Ik kan er wel mee leven want ik heb redelijk lang haar. Daarna moet ik op een stoel zitten en word ik opgemaakt. Ze gooien alles op me gezicht. Poeder, oogschaduw, lippenstift. Ik ben dit echt totaal niet gewend. ''Breng haar naar Jason'' Ik denk in mezelf wie is Jason? De werknemer knikt en brengt me naar een andere kamer. Ik lig met een soort ziekenhuiskleding op een tafel. Dan gaat de deur open en stapt er een jongen binnen. ''Hoi, Olivia'' En gelijk geeft hij me een kus op me wang. Hij zit wat aan mijn haar en zegt ''Ik ben net bij Justin geweest en hij is al helemaal klaar nu jij nog'' Ik kijk in zijn ogen aan en ik antwoord ''Oke'' Jason loopt naar een kast en pakt een zwarte balerina jurk met goud. Ik kijk met grote ogen naar de jurk. Jason lacht ''vind je hem mooi?'' Ik loop naar hem toe en ik pak de jurk vast ''Ja'' En ik knuffel hem. Jason loopt weg en zegt ''Je moet zo naar de parade komen Justin staat al klaar dus doe snel je jurk aan, dan kunnen we de laatste dingen regelen'' Ik antwoord ''isgoed'' Ik doe mijn kleren uit en ik doe de grote jurk aan. Ik ben best blij dat de jurk niet helemaal op district 2 lijkt aangezien het allemaal met stenen en metselen heeft te maken. Je ziet er wel iets van terug het grijs wat in de jurk zit heeft met stenen te maken. Als ik de jurk aan heb loop ik richting de hal waar ik me moet melden. Ik zie allemaal andere tributen. Ik loop richting Jason en Justin.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
District 11 wordt meestal belaagd met een bomen outfit die ons district moet kenmerken. Eigenlijk ging ik er al van uit dat het dit jaar weer het geval zou worden. Er is geen jaar voorbij gegaan dat dit anders was, dus waarom zouden ze het nu ineens wel veranderen? Toch krijg ik een heel ander pak voor mij en ben ik positief verrast. Het is een heel aangenaam en soepel pak met verschillende groentinten en blauwe strepen er doorheen. Het pak is egaal en ziet er duur uit. Ik lijk wel een belangrijke zakenman die onmisbaar is in de wereld. "Wat vind je er van?" Hoor ik iemand achter mij vragen. Ik draai mij met een ruk om en kijk de vreemde vrouw aan. Eigenlijk is het een jong meisje, ik schat haar een jaar of zeventien. Haar blonde krullen dansen op en neer wanneer zij naar mij toe loopt. "Ik ben Cara," zegt ze terwijl ze haar hand uitsteekt. Ik schud deze terwijl ik mijn naam zeg. Ik kan mijn ogen niet van haar af houden. Ze is zo...normaal. In de wirwar van Capitool mensen die er uit zien als poppen ben ik haast geshockeerd om een normaal persoon te zien. Verlegen lacht zij en loopt om mij heen naar het pak toe. "Laat me je helpen," zegt ze dan. Eenmaal in het pak gehesen roept zij Roxy er bij. Zij is in een prachtige lange jurk gewikkeld, haar haren zijn opgestoken in een waterval en haar gezicht is bijna onherkenbaar geworden door de make-up. Ik vind het afschuwelijk en prachtig tegelijk. "Dit is geen normaal pak en een normale jurk," zegt het meisje terwijl ze er een klein doosje bij pakt. "Wanneer je op deze knop drukt zal je merken dat er iets gaat gebeuren. Ik zal nog niet verklappen wat, dat houdt het voor iedereen spannend. Maar ik kan je beloven dat het geweldig is." Ik pak het apparaatje aan en zie dat er twee knoppen op zitten. Een rode en een groene. "De groene is om het te starten. Wanneer jullie aan het einde van de parade zijn kun je op de rode drukken om het weer te stoppen." "Om wat te stoppen?" Vraagt mijn zusje. Cara grijnst en haalt haar schouders op. "Laat je verrassen."

Gezamenlijk lopen we naar achteren toe. Alle karren staan al klaar en de meeste tributen staan zenuwachtig bij hun mentor. Mitch staat ook al bij onze kar en kijkt ons een beetje verrast aan. "Is er eens voor een andere aanpak gekozen?" Vraagt hij terwijl hij ons bekijkt. Hij steekt er daarna niet veel aandacht meer aan, aangezien hij wordt afgeleid door de andere mentoren en mensen om hem heen. De mentoren praten gezellig met elkaar alsof het elkaars beste vrienden zijn. En dan bedenk ik mij dat ze dat ook zijn. Zij zijn in de loop der jaren vrienden geworden en passen allemaal goed bij elkaar. Zij steunen elkaar omdat iedereen uiteindelijk in hetzelfde schuitje zit. Ik kijk mijn zusje aan en sla mijn arm om haar heen. "Maak je maar geen zorgen," fluister ik zachtjes, meer tegen mijzelf dan tegen haar.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia.
Als Justin me ziet aanlopen kijkt hij me met grote ogen aan. Hij pakt mijn hand vast en zegt "wat ben je mooi" Ik glimlach naar hem en ik geef hem een kus op zijn wang. Justin zag er ook heel mooi uit. Hij had een pak aan met allemaal elementen erin van ons district. Dan komt onze mentor Finn naar ons toe. "Maak het district trots" De parade was over een paar minuten. Er komt een jongen naar me toe lopen uit District 1. Hij pakt me hand vast en geeft een kus er op "Olivia is het toch?" Mijn eerste gedachten gaat naar dat ik dit erg raar vond, maar bondgenoten zijn belangerijk en je hebt ze nodig. "Ja, en wie ben jij?" Vraag ik vriendelijk. "mijn naam is Mayson" Ik kijk naar hem en ik antwoord "Mooie naam" Hij ijsbeert wat heen en weer en zegt "Jij bent toch dat messen meisje?" Ik lach zachtjes in mezelf "Ja, zo zien de meeste me wel" Dan komt Justin aanlopen "Ga je zo mee?" Justin kijkt de jongen aan en zegt "Jij bent Mayson toch?" ik kijk Justin aan "Hoe weet jij dit?" Justin antwoord "Ik heb dat te horen gekregen tijdens het gesprek met me trainer de tributen uit district 1" Ik kijk verbaasd Justin aan en ik zeg tegen Mayson "Ik spreek je nog wel" En hij knip oogt. Ik loop met Justin naar onze wangen. Finn komt naar ons toe en zegt "Jullie moeten nu klaar staan" We knikken allebei en we gaan op de wagen staan. Dan ging er een seintje dat de wagens naar voren moesten komen. We legden een rit af richting de president. Het was niet een hele lange rit maar ook niet kort. Om ons heen zaten allemaal tribunes met miljoenen mensen die ons toejuichen. Ze gooiden bloemen en allemaal andere dingen. Ik zwaaide vriendelijk richting de tribunes en Justin deed mee. Het ging op district dus district 1 reed voor ons.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het zou niet lang meer duren of de parade zou van start gaan. Iedereen begon zich klaar te maken voor de tocht en settelde zichzelf op hun eigen wagen. Daarop liepen mijn zusje en ik ook naar onze eigen wagen toe en stappen op het plateau. "Druk erop wanneer je er klaar voor bent," zegt Cara nog eens en loopt dan bij ons vandaan. Mitch is ook nergens meer te bekennen, dus we staan er nu alleen voor. Zenuwachtig kijk ik naar de andere tributen en langzamerhand begint de parade in beweging te komen. Er zit een behoorlijke afstand tussen de verschillende wagens, maar dat vind ik niet heel erg. Wij hoeven zelf niets te doen en dus staan Roxy en ik gespannen naast elkaar. Wij zijn bijna de laatste die weggaan, alleen district 12 volgt ons nog. Wanneer we eenmaal omringt worden door de tribunes kijk ik mijn zusje aan. Zij knikt kort en dan staren wij weer voor ons uit. Met een trillende vinger druk ik op de groene knop. In eerste instantie lijkt er niets te gebeuren en ben ik bang dat de knop niet werkt, maar het volgende moment voel ik mijn pak ineens bewegen, zelfs ademen. Het lijkt wel of het pak tot leven komt en hetzelfde geldt voor de jurk van Roxy. Wij kijken elkaar even kort aan, maar zeggen niets tegen elkaar. Dan zie ik dat haar jurk begint te bewegen en de blauwe stromingen op haar jurk echt beginnen te stromen en het water over de jurk raast, net zoals op mijn pak. Er gebeurt nog meer, nog veel meer. Door het water wordt het pak gevoed en deze begint zich langzaam te ontpoppen. Bruine strepen stellen wortelen op het pak voor en deze nestelen zich nog dieper. Takken beginnen uit het pak omhoog te komen en langzamerhand verandert het pak in een soort schors. We worden bomen. We worden bomen net als elk jaar district 11 als bomen worden gepresenteerd, maar dit jaar staan we letterlijk in bloei. Het is adembenemend. Overal om ons heen hoor ik gejuich. Wanneer ik Roxy en mij op het grote scherm zie staan, zie ik dat er een brede grijns op mijn gezicht staat.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Olivia.
Justin en ik zwaaide naar de mensen en we glimlachen. Iedereen was weer apart aangekleed ik snapte niet waarom je er zo raar bij liep. Maar dat deed iedereen. Als we bij het punt aangekomen zijn voor president staan de wagens stil. Ik keek om me heen naar de andere wangens. Sommige mensen zagen er echt apart uit en andere ook weer heel erg mooi. Justin en ik zagen er redelijk normaal uit. Het doel van de ontwerper was niet teveel opvallen. En dat vond ik ook wel beter zo want ik wou niet veel aandacht en telkens in de spotlight staan. Ik kijk naar boven en ik zie de President naar voren lopen en voor de microfoon staan. Hij zwaaide naar de tributen toe en zei "Welkom, we heten jullie welkom" Ik keek aanbachtig wat hij zei. De president zij "Wij bewonderen jullie moed en opofferingsgezindheid" Het hele publiek klapte ik dacht in me zelf "Moed? Opofferingsgezindheid Ik kan me dan wel vrijwillig opgeven en daar kies ik ook voor maar heel veel tributen zijn hier niet uit moed of opofferingsgezindheid" Ik luisterde verder. Als laatste zei hij "En we wensen jullie een fijne hongerspelen, mogen de kansen voor immer in je voordeel zijn" En weer ging het hele publiek los en elke praalwagen reed weer terug. Ik knuffelde Justin en ik zei "We deden het goed!" Ik stapte de wagen uit en gelijk kwam onze mentor en kledingontwerper naar ons toe. Finn gaf mij een knuffel en daarna Justin. "Jullie deden het perfect" Ik voelde veel blijdschap. Ik was trots dat ik samen met Justin ons district een beetje trots konden maken. Er moest natuurlijk nog super veel werk aan de winkel, de trainingen moesten gedaan worden en de individuele punten. Megan kwam naar ons toe en zei "Ahh, ik ben zo trots op jullie!" Ze was een beetje overdreven maar verder was niks mis met haar.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De woorden van de president sneden als messen in mijn huid. Het waren allemaal loze woorden zonder echte betekenis, maar het publiek dacht daar geheel anders over. Vermoeid luister ik naar wat hij nog meer te zeggen heeft, maar ik ben stiekem opgelucht wanneer de wagens weer omdraaien en wij eindelijk weer uit het zicht verdwijnen. Het gejoel van het publiek verdwijnt achter ons. Mitch loopt naar Roxy en mij toe wanneer wij zijn afgestapt. Hij bijt even op zijn lip en kijkt ons dan ongelovig aan. "Jullie deden het goed," zegt hij dan. Cara staat te glimmen van trots en pakt ons beide even vast. "Het was fantastisch!" Bijna ben ik bang dat ze begint te huilen, zoals ik automatisch van Capitool mensen verwacht, maar zij weet zich in te houden. Trots neemt zij ons mee naar achteren en helpt ons uit het pak. "Veel kan ik niet voor jullie betekenen de aankomende weken. Jullie zullen voornamelijk veel moeten trainen en proberen zo veel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd bij te leren. Alleen dan..." Ze maakt haar zin niet af, want we weten allemaal wel waarmee die zou eindigen. Ik knik en leg mijn hand even op de schouder van Roxy. Deze hele situatie is gewoon bizar. Hoe groot waren de kansen? En toch is het zo uitgekomen. Het is vervelend om niets te kunnen doen om Roxy te beschermen. In de arena zal ik er alles aan doen om haar te beschermen, maar we weten allemaal dat er momenten zullen komen dat de tijd niet meer voorbij zal tikken. En dat is beangstigend. We hebben straks ons eigen leven niet meer in de hand. We worden bespeeld als pionnen en ik vind het verschrikkelijk.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld