Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Misery Business.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Het eerste waarmee Bora werd begroet was de zon die tegen haar scheen. Bora sloot de deur achter haar dicht en zag dat auto staan. Ze liep er naartoe en wachtte even totdat Jung Suk de deur open voor haar deed en stapte vervolgens in. De auto zag er vanaf de binnenkant er groot uit, wat prettig was. Het was in ieder geval beter dan tegen elkaar te zijn samengepropt. Bora sloot de deur en deed vervolgens haar gordel om.

Al snel waren zij op pad en Bora keek rond van waar zij eigenlijk waren. De bos leek wel enorm groot te zijn en het zou zo gemakkelijk lijken om hier ergens verdwaald te raken. Haar blik ging even na hem na zijn vraag. "Dat wel. Ben een aantal keren wakker geworden, maar verder niks ernstigs of zo." Antwoordde Bora. Het onweer deed haar denken aan vroeger, hoe bang zij wel niet was als klein kind tot nu toe. Hoe vaak zij als klein kind wel niet naar haar ouders was gegaan omdat zij gewoon zo bang was. Bora kon haar ook nog een knuffel herinneren die zij altijd had als zij moest gaan slapen, wat misschien wel vreemd klonk. Ze had die gekregen sinds zij al klein was en die had zij ook overal mee. Nu zij daarover nadacht, herinnerde zij haar ook nog waar die lag. Die lag nog ergens in haar huis. Na al die jaren, had zij die knuffel nog bewaard. Vaak bracht het vele goede herinneringen terug en het was vreemd dat zij er nog steeds zo gehecht aan was.

"Trouwens..." Begon Bora na een korte stilte en keek toen even voor haar uit, richting het weg dat zij opgingen en toen weer naar Jung Suk. "Ik realiseer mij nu pas dat ik alleen maar jouw naam weet." Vulde zij aan. Niet dat zij het ook werkelijk toen pas realiseerde, aangezien het al een tijdje was. "Kun je me wat over jezelf vertellen?" Vroeg ze aan hem. Normaal zou zij er wel er omheen zijn gedraaid, alleen had zij er geen zin in en besloot dus maar om direct te zijn. Het was namelijk ook zo eerlijk om hem te leren kennen, aangezien hij meer over haar wist dan vice versa. De kans dat zij weg kon gaan was toch enorm klein, dus in die tussentijd had zij hem beter kunnen leren kennen. Er waren wel een aantal mysterieuze en vreemde dingen bij hem, wat haar meer nieuwsgierig maakte. Bora's blik ging vervolgens weer naar de weg toe, wachtend op een antwoord op haar vraag.

Account verwijderd

schreef:
Even lachtte hij om wat ze vroeg. Waarom zou ze meer over hem willen weten? Het is niet alsof hij een bekende acteur was waar iedereen mee om wilde gaan, in tegendeel zelfs. Mensen wilden niks met hem te maken hebben, bleven zo ver mogelijk uit zijn buurt en hadden een hekel aan hem. Wilden hem dood. Jung Suk had het gevoel dat mensen zouden betalen om hem te zien dood gaan, Om hem zien branden alsof hij al naar de hel was gestuurd. De gedachten dat dat op èèn dag zou gebeuren zorgde voor een kleine rilling. Een ijzige stilte bleef even hangen door de auto, best ironisch omdat de verwarming wel aanstond. Jung Suk nam zuchtte even. "Wat wil je weten?" zei hij, mompelend terwijl zijn ogen op de weg gespijkerd bleven en al gauw stil stond voor een verkeerslicht wat op rood stond. Na een kleine vijf minuten reed de auto algauw weer verder. "Ik eh.. ben 2200, een oude ziel gevangen in het lichaam van een 22 jarige." Ging Jung Suk dit keer verder, eigenlijk wist hij niet wat hij moest vertellen. Je kan namelijk moeilijk zeggen dat je mensen vermoord om de maand. Jung Suk dacht even na over zijn volgende woorden. "Vroeger speelde ik veel piano, was er als kind niet achter weg te slaan." Bracht hij uit, lachend terwijl hij links afsloeg op weg naar Busan. "Wat nog meer?" Vroeg hij haar, ergens zenuwachtig over wat ze wilde weten. ''Ahja, ik zong vroeger ook heel veel. Je zou kunnen zeggen dat ik een muzikaal kind was vroeger.'' Lachte hij, terwijl hij kort zijn ogen op haar richtte en ze al gauw weer over het dashboard naar de weg liet glijden. ''Oh en ik had wat broers, veel drama'' bracht hij als laatste uit voor dat hij een parkeerplaats vond en hij zijn auto recht parkeerde in een van de vele lege parkeerplaatsen. ''We zijn er!'' Zei hij ergens té blij, als een kind die net een lolly kreeg van zijn ouders.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
In de auto bleef er voor een tijdje een ongemakkelijke stilte. "Vertel me gewoon wat simpels over jezelf." Zei Bora en keek kort naar hem. Het was gewoon vreemd om opeens bij hem in te auto te zitten, terwijl zij niets over hem wist. Na een aantal minuten werd de ongemakkelijke stilte door hem verbroken. Bora bleef stil na wat hij zei. 2200 jaar... "Het is vast vreemd om zo lang op deze wereld te zijn, dan. "Het is vast vreemd om te zien hoe de evolutie van mensen is gegaan na zoveel jaren, hoe de technologie is verbeterd en al. Om mensen te ontmoeten en dan afscheid moeten nemen doordat hun tijd voorbij is. Ik vind het knap hoe je dat allemaal hebt volgehouden na zoveel tijd." Mompelde Bora, terwijl zij even voor haar uit keek. Kort daarna realiseerde zij wat zij had gezegd en schudde haar hoofd om de gedachten eruit te krijgen. "Ah, sorry. Ik dwarrelde even af." Zei ze en gaf een kleine glimlach. Het leek haar eng om dat allemaal mee te maken. Dat je dan van mensen hield en dan moest zien dat zij stierven, terwijl jij dan verder moest gaan leven alsof er niets aan de hand was en dat je dan weer alleen was. De gedachte ervan zorgde er al voor dat Bora aan de binnenkant wat brak. De gedachte van mensen verliezen waarvan zij hield en dan weer alleen zijn zorgde ervoor dat zij haar ergens slecht voelde. Ergens kon zij het ook begrijpen van waarom Jung Suk haar nog zo lang levend had gehouden. Het zou vast eenzaam zijn na een tijdje, al had hij Ciel. Het was alsnog prettig om nog iemand erbij te hebben, zodat de eenzaamheid niet al te erg was.

Kort kwam zij er weer bij en luisterde naar wat hij zei. "Ik had niet verwacht dat jij iets in de muzikale kant in jouw verleden had gedaan." Zei Bora wat verrast. "Denk je dat je nu nog wat zou kunnen spelen of dat jouw zangkunsten nog zo goed zijn vergeleken met toen?" Vroeg zij uit nieuwsgierigheid. Ergens was zij wel benieuwd ernaar.
Verder knikte zij en wat later kwamen zij al aan. Ze keek op en zag dat zij aankwamen bij een plek die zij niet kende. Er waren vele plekken waar zij niet was geweest en dit was nou net toevallig één van die plekken. "Jij bent wel erg enthousiast." Fronste zij kort en stapte uit zodra Jung Suk de auto ergens had geparkeerd. Bora wachtte op hem en keek even om haar heen. Het voelde fijn om weer eens de zon tegen haar gezicht te voelen.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk.

Grinnikend deed hij de auto op slot nadat hij wist dat alles wat hij nodig had eruit was en keek haar aan. ''Zou ik kunnen doen. Al doe ik geen verzoekjes.'' Zei hij wat sarcastisch waarna hij even zuchtte en haar aankeek, maar echter zijn ogen al gauw weer naar de lucht liet glijden. Het was ontzettend mooi weer, of naja de lucht was ontzettend mooi de koude bries vond hij wat minder. Al scheen de zon wel, had Jung Suk niks te klagen. ''Waar wil je als eerst heen?'' Vroeg hij, terwijl hij naast haar de stad in begon te lopen, nu pas merkte het hem op hoeveel kleiner Bora wel niet was dan hem, sowieso twee tot drie koppen kleiner! Het deed hem even grinniken. Al kon Bora er ook weinig aan doen. Zo kon hij er ook niks aan doen dat hij zo ontzettend lang was. ''Veel mensen denken niet dat ik muzikaal was vroeger, omdat ik me ook veel bezig hield met andere dingen, zoals sport en geschiedenis.'' Begon hij, waarna hij kort lachte en een hand door zijn haar haalde. Het was door de war gehaald door de wind die ze tegen hadden toen hierheen moesten lopen. ''We zouden anders eerst wat drinken kunnen halen? Koffie?'' Vroeg hij haar verder, het viel het hem nu pas op hoe ongemakkelijk het eigenlijk was tussen hen, hoe hij haar in het begin had behandeld. Ergens voelde hij spijt over wat hij had gedaan, maar wist niet hoe hij het beter moest maken, hoe kon je iemand vergeven nadat je werd gekidnapt en werd mishandeld als puin door die gene? Hoe gebroken en alleen ze wel niet zou moeten zijn in de tijd dat ze hier bij hem wel niet was geweest. Jung Suk kreeg een vlaag van depressie over hem heen, wat had hij wel niet veroorzaakt? Even was hij weg, was alles verdwenen en bleef hij achter in een donkere ruimte, alleen hij en zijn fouten die hem achtervolgden. Pure hell.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
"Ah, kom op, Jung Suk." Zei Bora en zuchtte. "Ik ben gewoon benieuwd." Zei ze, al wist zij dat zij hem misschien niet al te erg moest gaan pushen. Vaak hielp dat pushen ook niet eens, dus soms vroeg zij haar wel eens af waarom zij het nog probeerde. Vaak kwam er toch niet iets goeds voor haar uit, dus dat was dan ook zeer nutteloos.
"Ik heb verder niet echt een plek waar ik naartoe zou willen gaan. Ik ben hier namelijk voor het eerst." Antwoordde Bora en trok haar vest wat meer over haar heen. Pas toen realiseerde hoe klein zij wel niet was vergeleken met hem. Bora was zelf al niet al te lang, maar Jung Suk was gewoon lang vergeleken met haar.

Het was grappig om te horen hoeveel dingen hij wel niet deed, maar ergens vond zij het wel logisch als je al zo lang op deze wereldbol leefde. Je moest er immers iets van maken en je moest toch je tijd verdoen, dus je kon dan net zo goed allerlei dingen opdoen. Bora zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan als zij in zijn situatie zat. Zij had dan zoveel dingen gedaan zoals verschillende sporten, verschillende hobby's en nog meer dingen. Ergens was zij wel benieuwd naar wat hij wel niet allemaal meer kon.

Zijn voorstel was nog niet eens zo slecht. "Dat lijk me gezellig." Antwoordde zij met een glimlach. Wat kort daarna werd het weer enorm ongemakkelijk en Bora keek naar Jung Suk en zag dat hij een andere uitdrukking op zijn gezicht had. Het was anders van de rest. Bora ging voor hem staan en zwaaide met haar handen voor zijn ogen, terwijl zij hem aankeek. "Gaat alles wel goed met je of ben je met je gedachten ergens anders heen gegaan?" Vroeg zij, ergens wat bezorgd over hem.

Account verwijderd

schreef:
Bora schudde hem uit zijn gedachten. Hoe ze met haar grote, met zorg gevulde ogen voor hem stond liet hem even schrikken en het was toen dat we merkten dat ze al een tijdje stilstonden. "Ah Ik zat even ergens anders, sorry." Zei hij, bijna onhoorbaar mompelend en beschaamd. "Maar ik weet een goed cafè hier dichtbij! Het is er heel mooi en gezellig!" zei Jung Suk snel en enthousiast om de sombere situatie uit te vegen. Uit spontane enthousiasme pakte Jung Suk met zijn koude hand die van Bora vast terwijl hij haar zachtjes mee trok naar het cafè alsof hij een klein kind was die zijn moeder mee trok naar een speelgoed winkel. Toen ze er nog niet eens een kwartier later waren liet Jung Suk haar los, waarom hij haar vast pakte wist hij ook nog niet, wat hij wel wist was dat hij wat koffie kon gebruiken. "We zijn er" zei Jung Suk met een grijns terwijl hij door de open staande glazen deuren heen liep het cafè in. De buitenlucht had plaats gemaakt voor een zoete, lekkere donut geur gemengt met koffie en thee. De hele sfeer was omgedraait naar een gezellige, leuke omgeving. Iets heel anders dan wat Jung Suk gewend was. "Wat wil je?" Bracht hij uit, waarna hij haar even aan keek en toen naar het menu voor hen.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
"Hey, niet schrikken. Het is niet dat ik zo eng ben of zo." Zei ze en lachte zachtjes. "De rollen zouden eerder omgedraaid horen te zijn." Vulde zij nog plagend aan. Bora was immers toch niet echt bang voor hem. Alleen wat in het begin, maar het kwam nooit op het cliché moment van dat zij helemaal ging flippen, hyperventileren en al zoals je in de meeste horrorfilms en al kon zien. Natuurlijk was het geacteerd, maar vaak was het ook wel enorm overdreven.

Voordat Bora het in de gaten had, voelde zij wat kouds aan. Kort keek zij naar wat het was en zag dat het Jung Suk was. Het was vreemd dat zijn hand zo koud was, maar misschien kon dat ook komen door de koude windvlagen die zo af en toe eens verschenen en hun werk deden. Als het warm was, was het vast wel fijn, maar voor nu viel het nog wel mee.
Jung Suk trok Bora mee richting een café en zodra zij binnen kwamen, werden zij verwelkomd met de geur van koffie en gebakken die zij hadden. Bora liep vaak langs cafés en kon altijd de koffiegeur ruiken, die haar vaak zo vrolijk maakten. Het was al helemaal balen als zij nog eens honger had of eens haast had of het was beide. Dat was dan zo'n marteling.

Bora keek naar het menu, om te kijken van wat zij wilde. Er stond een hele lijst qua keuzes om uit te kiezen en Bora was niet echt de beste in keuzes maken. Ze was altijd of te kieskeurig of kon simpelweg gewoon geen keuze maken. "Hmm... Ik denk dat ik een caramel macchiato neem." Antwoordde Bora, nadat zij aan het twijfelen was tussen een aantal keuzes.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld